မီးရႈးမီးပန္းမ်ားရဲ႕ အဓိပၸာယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး။ မိုးမခ။ ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၃
လက္ရွိေနထိုင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ မီးရႈးမီးပန္းေတြ ခဏခဏ ေဖာက္ၾကတယ္။ တႏွစ္ကို အနည္းဆံုး ဆယ္ႀကိမ္ေလာက္ ရွိမယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတြမွာလည္း ထံုးစံအတိုင္း မီးရႈးမီးပန္းပါတာေပါ့။ ဗုဒၶေမြးေန႔ဂုဏ္ျပဳဆိုၿပီး အေရွ႕အာရွသားေတြ လုပ္တဲ့ ပြဲေတာ္မွာလည္း မီးရႈးမီးပန္းပါတယ္။ အႀကီးက်ယ္ဆံုး မီးရႈးမီးပန္းပြဲေတာ္ တခုကိုလည္း ၿမိဳ႕လယ္ ျဖတ္စီးေနတဲ့ ျမစ္ရဲ႕ ကမ္း တေလွ်ာက္မွာ တႏွစ္တခါ လုပ္တယ္။
အဲဒီပြဲေတာ္မွာဆိုရင္ ေလတပ္ ရဲ႕ တိုက္ေလယာဥ္ေတြ၊ တိုက္ရဟတ္ယာဥ္ ေတြကလည္း ညေနပိုင္းမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပ်ံသန္း စြမ္းရည္ျပၾကတယ္။ ညေမွာင္ေတာ့ မီးရႈးမီးပန္းေတြ လႊတ္တယ္။ ၿမိဳ႕ေန ျပည္သူလူထု မ်က္စိပဒႆ နာရီပိုင္းကေလး ျဖစ္ေစဖို႔ရာ ေဒသအစိုးရ က ေငြသန္းခ်ီ အသံုးျပဳတယ္။
ေရာက္ခါစက စစ္တပ္တခု နားမွာ ေနတယ္။ ေန႔စဥ္ ေသနတ္သံေတြ ၾကားေနရတယ္။ တညေန တဒုန္းဒုန္း တဒိုင္းဒိုင္း အသံေတြ က ပိုက်ယ္လာေတာ့ “ဟ.. ဒီဆရာေတြ ေသနတ္ပစ္တင္ မကဘဲ အေျမာက္ပစ္ပါက်င့္ေနသလား” လို႔ ထင္မိတယ္။ ေနာက္မွ ၿမိဳ႕လယ္က ျမစ္ကမ္းမီးရႈးမီးပန္းပြဲေတာ္ အေၾကာင္းကို သိရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ မီးရႈးမီးပန္းအလွကို သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ လူထု ကို ဗံုးမၾကဲတဲ့ စစ္တပ္ ရဲ႕ ေလတပ္ကလည္း ေဝဟင္ပ်ံသန္းမႈ သရုပ္ျပအစြမ္းနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖျပတယ္။
တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးခ်မ္းသာမႈ ကို ဆူညံသံေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။
မီးရႈးမီးပန္းေတြေတြ႕တိုင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အားကစားပြဲေတာ္ တခု ဖြင့္ပြဲညကို သတိရတယ္။
ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားမွာ ဆုရ ကာလာဝင္ႏိုင္တဲ့ အားကစား အသင္းအဖြဲ႕ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဆရာေတြက Marching မေလွ်ာက္ခိုင္းတတ္ဘူး။ အဲ့ဒီ အထဲမွာ ကိုယ့္အဖြဲ႕ပါေတာ့ ဖြင့္ပြဲေန႔မွာ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ နဲ႔ အက၊ အလွ တင္ဆက္မႈေတြ သာမန္ပဲ ခဏတျဖဳတ္ ၾကည့္ၿပီး အေဆာင္ျပန္နားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔ ညေန ေမွာင္ရီပ်ိဳး စားေသာက္ အၿပီး ရာသီဥတုေအးေအးမွာ အခန္းေအာင္း ေကြးေနၾကတယ္။
အဲ့သလို ေန ေနတုန္း ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အသံေတြ ျမည္ဟီးလာတယ္။ နည္းျပဆရာေတြ အပါအဝင္ အားကစားသမား အားလံုး တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားၿပီး ခုတင္ေအာင္ ေျပးဝပ္ၾကတယ္။ အားကစားပြဲေတာ္ က်င္းပရာ ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ က တိုင္းရင္းသား ပဋိပကၡ အဆံုးမသတ္ေသးရာ အမည္းေရာင္ တပိုင္း၊ အညိဳေရာင္ နယ္ေျမျဖစ္ေနေတာ့ အားလံုးစိတ္ထဲမွာ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရး တပ္ေတြ ၿမိဳ႕ကို ဝင္စီးၿပီးလို႔ ထင္ေနၾကတာေပါ့။
ေနာက္မွ တေယာက္က “ဒီေန႔ ဖြင့္ပြဲ မဟုတ္လား၊ မီးရႈးမီးပန္း လႊတ္တာ ျဖစ္မယ္” ဆိုေတာ့မွ အားလံုး ခုတင္ေအာက္က ထြက္ၿပီး အျပင္ကို ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ နားေနေဆာင္ က ၿမိဳ႕ကို စီးျမင္ႏိုင္တဲ့ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚမွာဆိုေတာ့ ဖြင့္ပြဲကြင္းက လႊတ္ေနတဲ့ မီးရႈးမီးပန္း အလွ ကို အားပါးတရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခံစားလိုက္ရတယ္။
အဲ့တုန္းက ေတြးမိခဲ့တယ္..၊ ငါတို႔မွာလည္း အေပ်ာ္အပါး လႊတ္တဲ့ မီးရႈးမီးပန္း အသံကိုေတာင္ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဘဝ နဲ႔ တိုင္းျပည္ ပါ့လား..။
တိုင္းရင္းသား ပဋိပကၡ စစ္ပြဲေတြကို လက္ေတြ႕ ခံစားကာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္း၊ ေန႔စဥ္ အသက္ကို ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ ရွင္သန္ ေနထိုင္ရင္း အိပ္ေကာင္းျခင္း၊ စားေကာင္းျခင္း မဲ့ကာ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲဒဏ္ ခံစားေနရတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစု ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘဝ ကို စာနာမိတယ္။ သူတို႔ အတြက္ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း ဟာ နားေသာတ ဆင္စရာ၊ မ်က္စိ အလွ ခံစားရာ မဟုတ္ဘဲ ဘဝေတြကို ပ်က္ေစတဲ့၊ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ ျမတ္ႏိုးသူေတြကို ဘဝထဲက ဆြဲေခၚသြားေစတဲ့၊ အသက္၊ အိုးအိမ္၊ စည္းစိမ္ကို ပ်က္စီးေစတဲ့ အမဂၤလာ ေသနတ္သံ၊ အေျမာက္သံ သာ ျဖစ္ေနရတယ္။
ဆူညံသံေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပည္သူ အမ်ားစု အတြက္လည္း မဂၤလာ သံ မျဖစ္ေသးပါဘူး။
ဆူညံသံကို တိုင္းျပည္ ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာမႈ အျဖစ္ ပံုေဖာ္မႈေတြ ဗမာျပည္မွာလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး ျပည္တြင္းစစ္မီး အရွိန္တက္ေနစဥ္မွာ ဖဆပလ အစိုးရဟာ ၿမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြမွာ ပြဲမိန္႔ေတြေပး၊ ေလာ္စပီကာေတြႀကီးကို သစ္ပင္ေတြမွာ ခ်ိတ္ေစကာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြနဲ႔ အသံက်ယ္က်ယ္ ျပဳရင္း တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနေၾကာင္း ပံုေဖာ္ခဲ့တယ္။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး အၿပီး အာဏာသိမ္း နဝတ ၿငိမ္ပိ စစ္အစိုးရဟာ ၁၉၉၀ တဝိုက္မွာ Open Air ေလဟာျပင္ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ ခြင့္ျပဳမိန္႔ေတြ မျပတ္ ခ်ေပးရင္း ေရႊျပည္ႀကီး သာယာေအးခ်မ္း တိုးတက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သရုပ္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ နဲ႔ လူထုကို ဆူဆူညံညံ ေပါက္ကြဲသံ လက္နက္ နဲ႔သာ ၿငိမ္ပိေစခဲ့တဲ့ နဝတ စစ္တပ္ဟာ လူထုကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပးတဲ့ မီးရႈးမီးပန္းေျဗာက္အိုး သံကိုေတာ့ အလာဂ်ီ ျဖစ္ ေၾကာက္တတ္ပါတယ္။ မႏွစ္လိုပါဘူး။
သီတင္းကၽြတ္လို ရိုးရာဓေလ့၊ ဘာသာေရးပြဲေတာ္ေတြမွာေတာင္ လူထု ခမ်ာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အတြက္ ေျဗာက္အိုး ေဖာက္ခြင့္ မရခဲ့ၾကပါဘူး။ ငါတို႔သာ အာဏာ အတြက္ ဆူညံသံေတြ ေဖာက္ခြဲ၊ ၿငိမ္ပိေစမယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆူညံသံ ကိုေတာ့ မလုပ္ရဘူး ဆိုတဲ့ ျပည့္ဝလွတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ စစ္အုပ္စု ဟာ တိုင္းျပည္မွာ ရွင္သန္ခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ တဝိုက္ သူတို႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ Open Air စင္ျမင့္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြကိုေတာင္ လူစုလူေဝး ကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ သူငယ္နာ ေရာဂါ အခံေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။
မီးရႈးမီးပန္းလႊတ္ျခင္းဆိုတာလည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ပြဲတက္ခံ ႏိုင္ငံေတာ္ အခမ္းအနား တခ်ိဳ႕ အတြက္သာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျဗာက္အိုးေဖာက္ျခင္း ဆိုတာကိုေတာ့ တသက္လံုးကို ေၾကာက္ေနပါတယ္။ ေၾကာက္တာမွ ေျဗာက္အိုးဆိုရင္ ေလသံေလးမွ် မၾကားဝံ့ေအာင္ သူတို႔ခမ်ာ ေၾကာက္ရွာတာပါ။
ကိုေလးလြင္ ရဲ႕ နာမည္ႀကီး သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ သီခ်င္းေလး နဝတ၊ နအဖ ေခတ္ ျပန္ဆိုၾကေတာ့ “ေငြစႏၵာ.. သာခ်ိန္ဝယ္.. ဆူညံတဲ့.. ေျဗာက္အိုးသံ..” က ဆူညံတဲ့.. သီခ်င္းသံ..” ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ လူထု ေပွ်ာ္ရႊင္မႈ ဆူညံသံ ေျဗာက္အိုး အလာဂ်ီ က စစ္တပ္ အတြက္ သိပ္ႀကီးပါတယ္။
ေသနတ္သံေပးသာ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ စစ္အစိုးရဟာ ျပည္သူ ရဲ႕ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ exhaust pipe အသံကိုေတာင္ ေၾကာက္ရွာပါတယ္။ လူထု ေလက်ယ္က်ယ္ လည္ ရင္ကို အုပ္စိုးသူ စစ္တပ္ဟာ ေနမထိ ထုိင္မသာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ အကုသိုလ္ နဲ႔ ကိုယ္ ဒုကၡ တယ္ႀကီးသကိုးလို႔ပဲ ဆိုရပါမယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဒုန္းဒိုင္း ဒုန္းဒိုင္း ဆူညံသံ ဟာ တိုင္းျပည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာမႈကို မေပးစြမ္းႏိုင္ဘဲ အထိန္႔တလန္႔ တုန္လႈပ္ဖို႔ရာအတြက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့၊ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
အခုလည္း ဆီးဂိမ္း ပိတ္ပြဲ ၾကတ္ကုန္းတစျပင္ က သူေယာင္ပြဲႀကီးကို မီးရႈးမီးပန္း အလွ စံုလင္စြာနဲ႔ ဆင္ယင္က်င္းပ အဆံုးသတ္ ဂုဏ္တင္ ပါဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထု ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မီးရႈးမီးပန္းေျဗာက္အိုး ဆူညံသံကိုေၾကာက္တတ္တဲ့ ေရာဂါအခံကေတာ့ မေပ်ာက္ေသးပါဘူး။ ေသနတ္သံ ဆူညံမႈနဲ႔သာ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ ကလည္း မကုန္ေသးပါဘူး။ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြ ခံစားေနရတဲ့ အေျမာက္ဆူညံသံေတြကလည္း မရပ္ေသးပါဘူး။ အသံမဲ့ေနတဲ့ လယ္မဲ့၊ယာမဲ့ နင္းျပား ျပည္သူေတြရဲ႕ မီးဗုံးဒဏ္ကလည္း မကုစားႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူငယ္နာဆိုတာမ်ိဳးက စင္ ခဲလွပါေပတယ္။ အျမစ္ျပတ္ခဲတယ္။
အမဂၤလာ ဆူညံသံေတြကိုသာ အျမဲမျပတ္ ဖန္တီးကာ အေၾကာက္တရား နဲ႔သာ ၿငိမ္ပိေစတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ နိဂံုးခ်ဳပ္ ဆိတ္သုဥ္း ပါ့မလဲ..။
မဂၤလာ ရွိတဲ့ ဆူညံသံေတြကို တျပည္လံုး ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္ လူတန္းစားအားလံုး၊ လူမ်ိဳးစု အားလံုး ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အမွန္တကယ္ ခံစားရပါ့မလဲ..။
မီးရႈးမီးပန္း အသံၾကားရင္ေတာင္ ေျပးပုန္းေနရတဲ့ အနာတရ စိတ္အခံနဲ႔ ဘဝမ်ိးကေန ျပည္သူေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ရမလဲ..။
မီးရႈးမီးပန္းမ်ားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ အစစ္ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ၊ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို လူထု အမ်ား ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ စံစားရပါ့မလဲ..။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၂၂၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၃