ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဂိတ္ဆံုး ပက္လက္လန္

 ● တင္မိုးႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီအမွန္

လူတိုင္းဟာ ရသာ ၆ ပါးကို တက္မက္ၾကတယ္လို႔ မွတ္ယူပါတယ္ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ခံတြင္းပ်က္တဲ့အခါမ်ားမွာေတာ့ ဘာမွမစားခ်င္ မေသာက္ ခ်င္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။တခ်ိဳ႔လူမ်ားကေတာ့ ခံတြင္းပ်က္တယ္လို႔လဲ မရွိ ဘယ္လိုအစာမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔လဲမရွိ။ ဒါေပမဲ့ အထူး ႀကိဳက္နွစ္ သက္တဲ့အရသာ၊ အထူးႀကိဳက္နွစ္သက္တဲ့ အစားအစာဆို တမ်ိဳးရွိတတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း တင္မိုး (ဘဂ်မ္း) ဟာ ဒုတိယလူစားမ်ိဳးမွာ ရွိပါတယ္။

တင္မိုးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ အမ်ားဆံုးတြဲခဲ့ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္ (ေမာင္စြမ္းရည္) ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ စတင္တြဲခဲ့တဲ့  ၁၉၅ရ-၅၈ ကစၿပီး သူကြယ္လြန္တဲ့ ၂၀၀ရ အထိ သူနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တြဲခဲ့ရပါတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္မွာတုန္းက သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ သင္ယူၾကတဲ့ဘာသာရပ္ေတြလဲ မတူ၊ အတန္းခ်င္းလဲ မတူပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာပဲ ေန႔ေန႔ ညည အတူတြဲခဲ့ၾကတဲ့အျပင္ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ေတာင္ က်ေနာ္က သူ႔ရြာလိုက္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ သူ ရန္ကုန္ေျပာင္းေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ေခၚရင္ ျပန္လာတယ္။ သူ ေနာက္ ေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့အခါ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ေအာင္ သူပဲ အႀကံအဖန္လုပ္ပါတယ္။ ခုေနာက္ဆံုး သူ အေမ ရိကားေရာက္သြားေတာ့လဲ သူပဲ က်ေနာ့္ကိုေခၚယူပါတယ္။ က်ေနာ္အေမရိကားေရာက္ေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေစာလူနဲ႔ေပါင္းျပီး အႀကံအဖန္ ေတြလုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဆိုခ်င္တာက သူနဲ႔ က်ေနာ္ နွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္အတြင္း အတူေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ အမ်ားဆံုးရွိခဲ့ၾကလို႔ က်ေနာ္က သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ဆိုးေကာင္းမက်န္ အမ်ားဆံုးသိတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါပဲ။

ေမးစရာတခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ တင္မိုးက အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေရာ အဲ့ဒီလိုအတူေနၾကရေအာင္ မႀကိဳးစားဘူးလားလို႔။ ဘယ္ေနမလဲ တင္မိုးက အေပါင္းအသင္းသံေယာဇဥ္ အလြန္ႀကီးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ရမ္းေျပးလိုက္ ေထာင္တန္းက်လိုက္နဲ႔ ေခၚလို႔ မရတာ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္က အစိုးရအလုပ္ထဲမွာပဲ ဟိုေျပာင္းဒီေရႊ႔နဲ႔ ေနခဲ့ရတာေၾကာင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး မ်က္ေစ့ေနာက္ခ်ိန္ မရဘူး လို႔ ထင္ပါတယ္။

လုပ္ၾကတာေတြကေတာ့ တေယာက္ကလုပ္ရင္ တေယာက္ကမပါတာ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြက စိတ္တူ ကိုယ္တူေတြခ်ည္းပါပဲ။

ကဲ နိဒါန္းခ်ီတာနဲ႔ စာတမ်က္နွာျပည့္သြားခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက သူဘယ္လို အစားအစာေတြကို နွစ္သက္သလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ အစမွာဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း တင္မိုးက “ ခ်ိဳ ခ်ဥ္ စပ္ ငန္ ခါး အဖန္” ဆိုတဲ့ အရသာ ၆ ပါး အားလံုးကို ႀကိဳက္နွစ္သက္ပါတယ္။ ခံတြင္းေကာင္းသူ လွ်ာေကာင္းသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူအထူးနွစ္သက္တဲ့အရသာကေတာ့ အခ်ိဳနဲ႔အငန္နွစ္မ်ိဳးျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ ခါး ဖန္ ခ်ဥ္ စပ္ေတြကို သိပ္ မႀကိဳက္လွပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူ႔သမီးေတြကလဲသိၾကမွာပါပဲ။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ သိၾကတာပါပဲ။ သူတို႔က မေရးအား မေရးျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရးစေကာင္းတယ္လို႔လဲ မထင္မွတ္ၾကလို႔ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ က်ေနာ္ေရးတာကို သူတို႔ဖတ္ၿပီးၾကရင္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သေဘာတူၾကမွာ မလြဲပါဘူး။

မန္းတကၠသိုလ္မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္တို႔ စတြဲေတာ့ သူက မႏၱေလး ေအလမ္း မီးရထားရပ္ကြက္ေဒါင့္က ဦးေမာင္ႀကီး အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာျပပါတယ္။ က်ေနာ္က မီးရထားရပ္ကြက္ထဲမွာေနေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႔ရဖို႔ အခြင့္သာပါတယ္။ သူက စက္ဘီးမစီးတတ္ေသးေတာ့ သူ႔ကို တေယာက္က သြားႀကိဳရ ေခၚရပါတယ္။

က်ေနာ္က သူစာသင္ျပီးရင္ ဆံုေနၾကဆိုေတာ့ အျပန္ကို က်ေနာ္ကခ်ည္း ႀကိဳသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔ကိုႀကိဳျပီးရင္ သူ႔ေက်ာင္းနဲ႔မ်က္ေစာင္း ထိုး ေအလမ္းေပၚက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို၀င္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီဆိုင္မွာ ဆိုင္ရွင္ရဲ့သမီးေခ်ာ တရုတ္ကျပားမကေလးက စားပြဲထိုးပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကို တင္မိုးကပဲ “အေရႊ” လို႔ တရုတ္ဆန္တဲ့ နာမည္ေပးထားပါတယ္။ ကေလးမေလးရဲ့ အသားအေရကလဲ ေရႊေရာင္ရွိသကိုး။

က်ေနာ္တို႔လို ေတာကတက္လာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ျပဳၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့ အေလ့အထရေအာင္ ေလ့ က်င့္ေပးသူက မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္အသင္း ဥကၠဌ (၁၉၅၆-၅ရ) တကၠသိုလ္၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူကလဲ လူထုတိုက္ထြက္ စာေရး ဆရာတဦးပါပဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မိရင္ တင္မိုးက သတင္းစာေတြကိုပဲ ေကာက္ကိုင္ေလ့ရွိၿပီး ဘာစားမယ္ ဘာေသာက္မယ္လို႔ မွာ ေလ့ မရွိပါဘူး။ တကၠသိုလ္၀င္းကေတာ့ “ေဟ့ေကာင္ ဘဂ်မ္း (အဲ့ဒီတုန္းက တင္မိုး မျဖစ္ေသး) ေကာ္ဖီလား လက္ဖက္ရည္လား” လို႔ ေမးတဲ့ အခါ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းေျဖေလ့ မရွိပါဘူး။ သူစိတ္ရႈပ္ေနတာ ရွိလို႔ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ တနယ္သားျခင္းမို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာနို္င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမင္းျခ့နယ္ဘက္မွာက ေကာ္ဖီပဲေသာက္ေလ့ရွိပါတယ္။

တခ်ဳိ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ျပီးေက်ာင္းေနၾကမွ ဘယ္လိုဟာလဲဆိုတာ သိၾကတာပါ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳရည္ ဆိုတာရွိေၾကာင္း သိၾကေတာ့တာပါ။ က်ေနာ္တို႔က လက္ဖက္ရည္ဆိုတာ အခါးရည္လို႔ပဲ သိၾကတာပါ။ ေတာရြာမွာလဲ အိမ္ တုိင္းေသာက္ၾကပါတယ္။ ေျမခရားေတြနဲ႔ပဲေသာက္ၾကျပီး လက္ဖက္ရည္ပဲ ေခၚပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းလို႔ မေခၚပါဘူး။ ေနာက္အခါ ၾကာလာ ေတာ့မွ အဖန္နဲ႔ အခ်ိဳကိုခြဲၿပီး ေခၚတာပါ။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာျပန္ရင္ တခါတရံ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သူ ငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚသြားေလ့ရွိပါတယ္။

တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ထမင္းဖိတ္ေကၽြးျပီး လက္ဖက္ရည္အဖန္နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဖိတ္ၾကားတဲ့ အိမ္တအိမ္က “လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳ” ဆိုျပီး သၾကား သို႔မဟုတ္ ထန္းလ်က္ရယ္ ႏြားႏုိ႔ရယ္ထည့္ေပးပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳေျခာက္ရယ္လို႔ သီးျခားရွိေသးမွန္း မသိၾကေသး ရွာပါဘူး။ သၾကားကိုလဲ ဟင္းထည့္ပန္းကန္နဲ႔ ထည့္ေပးၿပီး ဇြန္းအျဖစ္ ထန္းရြက္ကို ဇြန္းအရြယ္ျဖစ္ေအာင္  ဓါးနဲ႔ပဲလွီးျဖတ္ျပီး ထည့္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။

သၾကားနဲ႔ဧည့္ခံတယ္ဆိုတာ ေတာသူေဌးအိမ္မို႔ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးမ်ားကိုလဲ ဒီလိုပဲ သၾကားပန္ကန္ကို ထန္းရြက္ဇြန္းတပ္ၿပီး ကပ္လႈေလ့ရွိခဲ့တာ ဟာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကမွ ဒီဓေလ့ေပ်ာက္သြားသလဲ က်ေနာ္မသိေတာ့ပါ။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တင္မိုးမွာေလ့ရွိတာက “ကာဖီ” ပါ။ က်ေနာ္လဲ မႏၱေလးေရာက္ခ်ိန္ထိ ကာဖီရည္လို႔ပဲ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ တခါေတာ့ တင္ မိုးက သူ႔ေဘးက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ရဲ့ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေတြကို ယူျပီး ျမည္းဖူးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မွတ္ခ်က္ခ်တာက “အတူတူခ်ဳိတာပါပဲ” တဲ့။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမင္းျခံနယ္ ေက်းလက္ေတာရြာက ေက်ာင္းသားေတြဟာ အတူတူလိုပါပဲ။ ေကာ္ဖီနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ခြဲမသိၾကဘူးလို႔ ၿမိဳ႕ ႀကီးသားေတြ က်ီစယ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မႏၱေလးမွာအေနၾကာလာမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ လာၾကတာပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ျမင္းျခံၿမိဳ့ေပၚကို ေက်ာင္းတက္ေနေပမဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေတာ့ ထိုင္ ဖူးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ “ေတာသားၿမိဳ့ေရာက္ ေခါက္ဆြဲေသာက္” လို႔ စာခ်ိဳးေပၚခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္မွာပါပဲ။

တင္မိုးနဲ႔ က်ေနာ္ အေရႊတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကေတာ့ တေန႔မွာ သူက “လက္ဖက္ရည္ ကာဖီဆိုတာဗ်ာ အရည္ေတြဆိုေတာ့ အဆာ မေျပပါဘူး။ အရည္သာရ အဖတ္မရတဲ့ဟာေတြပဲ တမတ္ေပးရတာ မတန္္ပါဘူး” တဲ့ က်ေနာ္ကလဲ အလားတူပဲ လက္ဖက္ရည္ ကာဖီ ေလာက္နဲ႔ အားမရပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ မုန္႔ပန္းကန္ထဲက ကိတ္မုန္႔ တခ်ပ္ေလာက္လဲ စားပါတယ္။ သူက ေစ်းမႀကီးဘူးလားတဲ့  စားသာစားပါ တမတ္ပါပဲဆိုမွ စားပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္က က်ေနာ္စားဖူးတဲ့ “ဘန္းမုန္႔ နို႔ဆန္း” ကို နွစ္ပြဲမွာလိုက္ပါတယ္။ သူေရာ က်ေနာ္ေရာ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားၾကပါတယ္။ ဘန္းမုန္႔ နို႔ဆန္းဆိုတာက နို႔ဆန္းထားရုံမက အေပၚက မလုိင္နည္းနည္းနဲ႔ နို႔ဆီေလးပါ ဆမ္း ထားေတာ့ ပိုခ်ိဳပါတယ္။

တပြဲကုန္ၿပီးေတာ့ တင္မိုးက အာသာေျပပံု မရေသးလို႔ က်ေနာ္က “ထပ္မွာအုံးမလား” လို႔ ေမးေတာ့ သူက “ဘယ္ေလာက္လဲ၊ေစ်းႀကီးသ လား” လို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က အိပ္ကပ္ကိုပုတ္ၿပီး ပိုက္ဆံပါပါတယ္။ နွစ္ေယာက္စလံုး ဘန္းမုန္႔စားၿပီး လက္ဖက္ရည္အဖန္ပဲ ေသာက္ လိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ပိုက္ဆံေပးေတာ့ သူက ဘယ္ေလာက္က်သလဲတဲ့ က်ေနာ္က တမတ္ပဲေလလို႔ဆိုလိုက္ေတာ့ “ဟာ သိပ္ တန္တာေပါ့။ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ေတြက အရည္မရ အဖတ္မရတဲ့ ဟာေတြပဲ” လို႔  ဥဒါန္းက်ဴးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခါကအစ အဲ့ဒီဆိုင္မွာ ဘန္းမုန္႔နို႔ဆန္း တႀကိမ္နွစ္ပြဲ အၿမဲစံပါေတာ့တယ္ ခင္ဗ်ား။

က်ေနာ္တို႔တြဲတာၾကာေတာ့ တင္မိုးက သူ႔ဆီေရာက္သမွ် ရလာသမွ်ပိုက္ဆံကို ေမာင္သိန္းနို္င္ သို႔မဟုတ္ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ဆီကိုပဲ အပ္နွံ ထားေလ့ရွိပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားလိုပါပဲ ပိုက္ဆံကိုင္သံုးရ တာ၀န္ေလးပါတယ္။ သူဆာလာရင္ ပိုက္ဆံရွိေသးသလားဆိုတာပဲ အရင္ ေမးေလ့ ရွိပါတယ္။ ခက္တာက ဘယ္ေရာက္ေနေန ေအလမ္းက အေရႊတို႔ဆိုင္သြားရေအာင္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီဆိုင္နာမည္ကလဲ သူနဲ႔က်ေနာ္ပဲ သိတာပါ။ လူထုတိုက္္ေရွ႕တို႔ ေစ်းခ်ိဳတို႔ေရာက္ေနရာက ဆာလာရင္ “အေရႊ” တို႔ဆိုင္သြားရေအာင္လို႔ ေျပာေတာ့တာပဲ။ အျခားဆိုင္ေတြမွာ ေပါင္မုန္႔ နို႔ဆမ္းေရာ ကိတ္မုန္႔ နို႔ဆမ္းေရာ ရပါတယ္ဆိုလဲ လက္မခံဘူး။ ေအလမ္းကိုျပန္သြားရတာ အတက္ၾကီးဆိုေတာ့ စက္ဘီးစီးရတာ အင္မတန္ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို လိုက္ေလ်ာၾကရတာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ၾကရင္ က်ေနာ္ကပဲ ၿမိဳ့သားလူလည္ ဂုုိက္နဲ႔ ဆိုင္ရွင္ကို လွမ္းမွာရပါတယ္။ က်ေနာ္က စက္ဘီးစီးရတာေမာလို႔ တခါတေလ က်ေနာ္ကမွာပဲေနမိရင္ သူကမမွာပါဘူး “မွာေလဗ်ာ” လို႔ေျပာေပမဲ့ မမွာပါဘူး။ ေနာက္မွ တေျဖးေျဖးနားလည္လာရတာက ေအာ္ဟစ္ၿပီးမွာရမွာ အားနာလို႔တဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးၾကလို႔ ေအာ္စရာရွိ္လဲ မေအာ္ပါဘူး။ “ေတာသားရဲ ဆြဲထုတ္” လို႔ ဆိုရိုးရွိေပမဲ့ ေတာသားမရဲျပန္ေတာ့ ဆြဲထူလို႔ေတာင္ မရပါဘူး။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကရင္ လူက်မ်ားေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ က်ေနာ္တို႔လို တိုက္ေဂါေတြဟာ လစ္လ်ဴရႈခံရတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔အ ရင္ တကၠသိုလ္ေရာက္တာေၾကာင့္တေၾကာင္း သူကလဲ က်ေနာ့္ကို ေတာသားလူလည္ (ေတာသူၾကီးသားမွန္း) သိလို႔ က်ေနာ့္ကို အားကိုးတာေၾကာင့္တေၾကာင္း မွာစရာရွိတာကို က်ေနာ္ကပဲ ေအာ္ဟစ္မွာရေတာ့တာပါ။ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္လံုး အဲ့ဒီကာလက ေခါင္း စုတ္ဖြားနဲ႔ ဗ်င္အက်ႌနဲ႔ ခ်ည္လံုျခည္နဲ႔ ၀တ္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က တခါတရံ ခုံဖိနပ္စီးပါတယ္။ တင္မိုးရဲ့ အက်ီရင္ေထာင္ ၾကယ္သီးက ေကာ္ၾကယ္သီးေခၚ ပလပ္စတစ္ၾကယ္သီး သိပ္ေခတ္မစားေသးေတာ့ အမဲရိုးၾကယ္သီးကို ႀကိဳးနဲ႔တြဲခ်ည္ထားတာမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို အ လ်င္ေရာက္ပါလ်က္နဲ႔ ဦးစားမေပးဘူးထင္ရင္ က်ေနာ္က စားပြဲကိုပုတ္တာတို႔ ခြက္ေတြ ပန္းကန္ေတြကို တူတို႔ဇြန္းတို႔နဲ႔ ေခါက္တာတို႔ လုပ္ တတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ သူက ပ်ာပ်ာသလဲတားတတ္ပါတယ္။ ေကာင္တာဆီကို လူကိုယ္တိုင္ထသြားၿပီး “က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ ေနတာၾကာၿပီ လုပ္ပါဦး”လို႔ တိုးတိုးသြားေျပာတာပါ။ အဲ့ဒါဟာ သူနဲ႔ က်ေနာ္တြဲခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ေနခဲ့တဲ့ပံုစံပါ။ ဂုဏ္ထူးသိန္းနိုင္ကိုေတာ့ သူက စိတ္ေကာက္တတ္ပါတယ္။ တခါက ေမာင္သိန္းနိုင္ရဲ့စက္ဘီးေပၚက ဆင္းေနရစ္ၿပီး ဖိနပ္နဲ႔ လွမ္းေပါက္ဖူးပါတယ္။ ေမာင္သိန္းနိုင္က သူ႔ကို လမ္းေပၚမွာ ပစ္မထားရက္ရွာဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူတုံ႔ေနွးေနရင္ေတာင္  “ကဲ တျခားလူႀကံဳနဲ႔ ႀကံဳသလိုလိုက္ခဲ့ ငါေတာ့သြားၿပီ” လို႔ဆိုၿပီး ထားခဲ့တတ္တာကိုး။ တေယာက္ ထဲလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ခ်န္မေနရဲရွာဘူး။ ေနအံုးဆိုၿပီး က်ေနာ္႔ကိုမွီေအာင္ လိုက္လာတတ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့ လူႀကံဳနဲ႔ လိုက္လာ ရွာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္နဲ႔ ၿမိဳ့ထဲသြားရင္ ေအလမ္းေပၚက အေရႊတို႔ဆိုင္မွာ ဘိန္းမုန္႔နုိ႔ဆမ္း ၀င္ေရာက္စားေသာက္ဖို႔ ၀တၱရား မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။

အေမရိကားကိုေတာ့ သူက သံုးနွစ္ေလာက္ေစာၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါေပမဲ့  က်ေနာ္က ဥေရာပခရီးစဥ္တခုကေနျပီးတဆင့္ အေမရိကားကို ေရာက္သြားျပီး ဖို႔တ္၀ိန္းၿမိဳ့ရွိ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိုးခ်ိန္အိမ္မွာ အတန္ၾကာ အတူေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာပဲ ဘိန္းမုန္႔နို႔ဆမ္း လုပ္ေကၽြးလိုက္ပါတယ္။ အမွတ္တရပါပဲ။ လုပ္တယ္ဆိုေပမဲ့ နို႔နဲ႔နို႔ဆီ ဆမ္းရုံပါပဲ။ သူလဲ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ အားရပါးရ စား တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏ ခဏ လုပ္ေကၽြးဖို႔ေတာ့ မတိုက္တြန္းခဲ့ပါဘူး။ တခုထူးတာက သၾကားျဖစ္ျဖစ္ နို႔ဆီျဖစ္ျဖစ္ ထပ္ေလာင္းတတ္ တာပါပဲ။ ပိုခ်ိဳတာကို ေတာင္းဆိုလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုလဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သြားတတ္ေနၿပီး သၾကားေတြကို ျမင္မေကာင္းေအာင္ ထပ္ထည့္တတ္ပါတယ္။

ဒီမွာက သၾကားခြက္ခ်တတ္တာဆိုေတာ့ သူမ်ားကို ေတာင္းဆိုေနစရာမလိုပဲကိုး။ နယူးေယာက္ကိုေရာက္ရင္ ကုလားတန္းက အာလာဒင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေန႔တိုင္းသြားပါတယ္။ လိုက္မပို႔ရင္ နီးစပ္ရာ နီးရာဆိုင္ကို သြားပါတယ္။ နယူးေယာက္က ဗမာမိတ္ေဆြေတြ အားလံုး ဟာ သူသၾကားထည့္ပံုကို အားလံုး အံ့ၾသၾကရပါတယ္။ နို႔ဆီခြက္အရြယ္နဲ႔ ဗူးထဲကသၾကားေတြ တ၀က္ေလာက္ေမွာက္ထဲ့တာပါ။ ေကာ္ဖီမဟုတ္ေတာ့ပဲ သၾကားေဖ်ာ္ရည္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

နယူးေယာက္ကို ၂၀၀၅ ေလာက္မွာလာတုန္းက ကိုစိုးႏိုင္ မေခ်ာစု (ဦးခ်မ္းေအးသမီး) အိမ္မွာတည္းၾကပါတယ္။ သူ႔ဇနီးက ဆီးခ်ိဳနဲ႔ ကြယ္ လြန္တာမို႔ သၾကားမစားဖို႔ပဲ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတပတ္မွာ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ ဆရာ၀န္သတိေပးတယ္လို႔ သူ႔သမီးေတြက တဆင့္ သိရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သူနဲ႔ တက်က္က်က္ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့ သူ႔သမီးလတ္က “ဦးရယ္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါ။ ဆရာ၀န္က ဒီလိုသာ ေဆးလိပ္မျဖတ္ရင္ သူဘ၀ဆံုးတာ ျမန္မယ္။ ျဖတ္လိုက္လဲ သိပ္ၾကာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္” တဲ့ သူ႔ သမီးေတြ ေရွ႔မွာ ၿငိမ္ေန ေပမဲ့  သူ႔သမီးေတြကြယ္ရာမွာ က်ေနာ္တို႔ အျပင္းအထန္ စကားမ်ားၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူလာအိပ္တဲ့ ေမာင္ေဇာ္၀င္းခမ်ာ ၾကား က ဒုကၡမ်ားရရွာပါတယ္။

ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ က်ေနာ္က သဲႀကီးမဲႀကီးေျပာေနခ်ိန္မွာ သၾကားစားတာလဲ အလြန္ပါပဲ။ မိတ္ေဆြေတြက သူ႔ကို ရန္ကုန္သားေတြ ေျပာၾကတဲ့အတိုင္း “ဆရာကေတာ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ေရာက္ေနျပီ” တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို “ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဂိတ္ဆံုးေနၿပီ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီ ဘင္လာဒင္လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္မွာ ေန႔တိုင္း ထိုင္ၾကရင္း မိတ္ေဆြေတြ ၾကားမွာ တင္မိုး အခ်ိဳစားလြန္းပံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး “ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဂိတ္ဆံုး ပက္လက္လန္” ဆိုတဲ့ စကားကို သံုးေနၾကတာ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ဒီစကားလံုး ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီဆိုင္ကို ၀င္ရင္ “ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဂိတ္ဆံုး ပက္လက္လန္” ဆိုတာကိုေျပာေတာ့ တာပါပဲ။ သူမ်ားေတြ မွာေပးတဲ့ ေကာ္ဖီခ်ိဳခ်ိဳကို သူ႔ဘာသာ သၾကားေတြ ခြက္ေမွာက္ထဲ့ၿပီး ေသာက္ေတာ့တာပါ။ စာဖတ္သူမ်ားမယံုရင္ နယူးေယာက္က ကိုေဇာ္၀င္းတို႔ ကိုဖိုးခ်စ္တို႔ကိုသာ ေမးၾကည့္ၾကပါေတာ့။ တခါေတာ့ တင္မိုးရယ္ ေမာင္သာရရယ္ က်ေနာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား ကုလားဆိုင္တဆိုင္မွာ ထမင္းစားၾက တယ္။ ထမင္းစားၿပီးရင္စားဖို႔ ၾကက္ဥေလာက္ မလိုင္လံုးႀကီးသံုးလံုးကို သံုးေယာက္တြက္ မွာထားပါတယ္။ အဲ့ဒီသံုးလံုးကို ကုိယ့္ဆရာက တေယာက္တည္း စားပစ္လိုက္ပါတယ္။ ထပ္မွာေပးရင္ ထပ္စားမွာတဲ့ မနည္းတားရပါတယ္။

တခါေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကို တကၠသိုလ္ထဲကို ေမာင္ရစ္ (မိုးမခ စာေစာင္) ေခၚလို႔ လိုက္သြားတယ္။ ေမာင္ရစ္ သူ႔ရုံးခန္းသြားတုန္း သူ႔ဇနီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနၾကဖုိ႔ထားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ဆိုတာက သူရယ္ စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠ သိုလ္က ပါေမာကၡႀကီး ေဒါက္တာဆလိုင္းထြန္းသန္းရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ “ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဂိတ္ဆံုး ပက္လက္လန္” အဆင့္ ေရာက္လို႔ ခ်ိဳရဲေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ေကာ္ဖီခြက္ထဲကို သၾကား သံုးေလးထုတ္ေဖါက္ထည့္ေနလို႔ က်ေနာ္က သူ႔လက္ကို ဆြဲထားလိုက္ရပါတယ္။ ပိုၿပီး အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဆရာႀကီးဆလိုင္းထြန္းသန္းက သၾကားထုတ္ ေျခာက္ထုတ္တိတိဆြဲယူၿပီး သူ႔ခြက္မွာ သူ ထပ္ထည့္ေနေလရဲ့ “စုထက္စူ လူစြမ္းေကာင္း” ဆိုသလို လာေတြ႔ေနရပါတယ္။

ဒီဆရာႀကီးက ၈၀ ေက်ာ္ ၉၀ နားေရာက္ေနပါၿပီ။ သူက အၿမဲတမ္း ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားတာရယ္ ေဆးလိတ္မေသာက္တာရယ္ေၾကာင့္ အ သက္ပိုရွည္ေနတာ ျဖစ္ဟန္ရွိပါတယ္။ တင္မိုးက ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈမရွိ ေဆးလိတ္လက္ၾကားမခ်။ သၾကားကေတာ့ “ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဂိတ္ဆံုး ပက္လက္လန္” ဒီၾကားထဲက အသက္ ရ၀ ေက်ာ္ေနသြားရတယ္ဆိုတာ မူလ ကိုယ္ခံ က်မ္းမာေရးအလြန္ေကာင္လို႔ပါပဲ။ သူနဲ႔ ေပါင္းသင္းတဲ့ကာလအတြင္းမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ပညာေရးနွီးေနွာဖလွယ္ပြဲသြားတက္ၾကတဲ့ကာလတုန္းက သူတုတ္ေကြးျဖစ္တာ တခုပဲ ႀကံဳရဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒါ ၁၉၅၈ မွာပါ။ ေခါင္းကိုက္တာ ကိုယ္ပူဖ်ားနာတာ လံုး၀မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါဘူး။

ကဲ တင္မိုး အခ်ိဳႀကိဳက္ပံုဇာတ္လမ္းစံုကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ အခ်ိဳၿပီးရင္ အငန္ကိုလဲ အလြန္အကၽြံစားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳေျပာပါရေစ ေဘးလူေတြက သူ အခ်ိဳေတြ အငန္ေတြစားပံုကို ၾကည့္ၿပီး ၾကက္သီးေမႊးညွင္းထခဲ့ၾကရေပမဲ့ သူ အသက္ရွည္သင့္သေလာက္ မရွည္ခဲ့ရ တာဟာ အခ်ိဳနဲ႔ အငန္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ေဆးလိတ္ေၾကာင့္ပါ။ အငန္ႀကိဳက္ပံုကိုေတာ့ နည္းနည္း ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္သား ေတြက ငပိရည္မပါပဲ ထမင္းစားေလ့ မရွိပါဘူး။ ရန္ကုန္ထမင္းဆိုင္ေတြနဲ႔ သူနဲ႔သိပ္လိုက္ပါတယ္။ အညာ ငပိေကာင္ခ်က္နဲ႔ အညာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငပိခ်က္လဲ အလြန္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္တို႔အိမ္လာလို႔ ထမင္းစားေနတာနဲ႔ႀကံဳရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငပိခ်က္ ႀကံဳတိုင္း၀င္စားေလ့ ရွိပါတယ္။ သူမကြယ္လြန္မွီ တလေလာက္ကပဲ က်ေနာ္က သူ႔ဆီ (ေလာ့စ္အိန္ဂ်ဲလိစ္) ကိုေရာက္ပါေသးတယ္။

ရန္ကုန္သမီးႀကီးဆီကပို႔တဲ့  မွ်င္ငပိေၾကာ္ကို ထမင္းပြဲတိုင္း မွ်ထဲ့စားပါတယ္။ ငပိရည္ေရာ ငပိေၾကာ္ေရာစားေနဆဲမွာ ထမင္းပန္းကန္ ႏႈတ္ ခမ္းေပၚမွာ ဆားပံုစားပါေသးတယ္။ (သူ႔သမီးအငယ္ ခ်ိဳသင္းကလဲ သူ႔အေဖအတိုင္း ဆားပံုစားပါတယ္။ မေနႏုိင္လို႔ တားျပန္ေတာ့ “နင္ပဲ ေဆးရုံ ခဏခဏတက္ရတာ” လို႔ ျပန္ပက္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူ ေဆးရုံမတက္ဖူးခဲ့ပါ။ ကြယ္လြန္ခါနီးမွ တခါပဲတက္လိုက္ရပါတယ္။ ေဆးရုံကို အလြန္ေၾကာက္ပါတယ္။ (ေဆးရုံေၾကာက္ပံုကို ေနာင္မွေရးပါဦးမယ္) သူမ်ားေဆးရုံတက္ရင္ ေဆးရုံကိုေရာက္ခဲပါတယ္။ သူေဆးရုံတက္ေတာ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုေဆးရုံမွာ က်ေနာ္နဲ႔ သူ႔သမီးနဲ႔ သြားေတြ႔ပါတယ္။ ေဆးရုံနဲ႔ေထာင္ ဘယ္ဟာေရြးမလဲလို႔ေမးေတာ့ ခ်က္ျခင္းျပန္ေျဖတယ္ “ေထာင္” တဲ့ (ေထာင္က ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ရွိလို႔ဆိုတာ ေမးစရာ မလိုပါ)။

သူငယ္ခ်င္း

ေမာင္စြမ္းရည္

၂၀၁၃ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂။

သရုုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။