ရွင္ေကာင္းတပါး သားေကာင္းတေထာင္
ကံထြန္းသစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄၊ ၂၀၁၃
ကြန္ျပဴတာ Screen ညာဘက္စြန္းမွ 1:40 AM ဟုအခ်ိန္ကိုေတြ႕လုိက္မွ ညဥ့္နက္ပါပေကာဟု အမွတ္ျပဳလိုက္မိသည္။ Laptop ေလးေရွ႕မွ ထလိုက္သည္။ ဝန္းက်င္သည္ ၿငိမ္ဆိတ္လ်က္၊ Winter ရာသီ အစေပမင့္ အေအးကမနိမ့္။ ခါးကို အသာဆန္႔လိုက္ရာ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္သြားသည္။ အိပ္ခ်ိန္ကို ခႏၶာက ေတာင္းဆိုေနၿပီေလ။ တံခါးကိုဟ၍ အျပင္ကိုထြက္လိုက္ေသာအခါ အံ့ၾသသြားရသည္။ အခန္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္။ သည္ျမင္ကြင္းက ရိုးေနလွၿပီ။
ျမင္ကြင္းဆန္းက ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏စားပြဲေဘးတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာေရာက္ေနၾကေသာ စံုတြဲ ေၾကာင့္ပင္၊ ပူပူေႏြးေႏြး နာမည္ေက်ာ္မ်ားဟု ဆိုရမည့္လင္မယား၊ မွတ္မွတ္ရရ ၿပီးခဲ့သည့္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ညကဇာတ္လမ္း၊ “ကရင္မက ဖိုးနီကို တူနဲ႔ထုလိုက္လို႔၊ ကရင္မကို ရဲဖမ္းသြားၿပီ” ဆိုသည့္ သတင္း၊ ယခု … ထိုသတင္း၏ေနာက္ဆက္တြဲ။
အပိုင္းပိုင္း၊ အမႊာမႊာျပတ္ေနေသာ စာရြက္မ်ားကို ေရွ႕မွာခ်ရင္း ကိုယ္ေတာ္ေလးက ဆက္စပ္၍ အဓိပၸါယ္ေဖၚရန္ အားထုတ္ေနဟန္၊ ထိုေမာင္ႏွံကို ၿပံဳး၍ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ေစ့ငုမိေတာ့ ပို၍အံ့ၾသသြား ရသည္။ ေယာက္်ားကို တူႏွင့္ထုၿပီး 911 ကို ဦးေအာင္ေခၚခဲ့ေသာ္ျငား ကရင္မ အမွဳက မေပါ့၊ ရင္ေသြး ငယ္မ်ားေရွ႕တြင္ ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ပို၍အျပစ္ေလးေနသည္။ သည္တိုင္းျပည္မွာ Woman Right က ျမင့္သည္မွန္ေပမယ့္ တူႏွင့္ထုေလာက္ေအာင္ မျမင့္ေၾကာင္းကို သိပံုမရ၊ ေတာ္ေပေသး၊ ဒဏ္ရာက မႀကီးလို႔၊ သည္အထဲ ငယ္ေပါင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ကူမည့္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြကိုလည္း စိတ္လုိက္မာန္ပါ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ခဲ့သတဲ့။ ခုေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး ေဒါသေတြျပယ္ၿပီး ေသာက ဖယ္ဖို႔ သူတို႔အားကိုးရာဆီ ရဲေတြမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ေရာက္ေနၾကျခင္း၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေတာ့မသိ၊ ကိုယ့္မွာ ၾကားရံုႏွင့္ ရယ္ေမာရသည့္အျဖစ္၊ ရယ္ၿပီး ေမာခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ပင္။
သူတို႔ကို ႏွဳတ္ဆက္ကာ အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ ဗုဒၶါႏုႆတိ ပြားၿပီးသြား၍ အတန္ၾကာသည့္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္။ အေတြးစဥ္သည္ အမွ်င္တန္းေတာ့သည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ေလးတို႔ ဆက္ႏြယ္မွဳက ျပက္ထင္လာျပန္သည္။ သည္ႏိုင္ငံႀကီးသို႔ မရြယ္ဘဲေရာက္ခဲ့ၿပီး မရည္ဘဲေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္အတြက္ သူသည္ အစစ ေဖးမခဲ့သူ၊ ကိုယ့္အတြက္မွမဟုတ္ပါဘူးေလ … ျမန္မာျပည္ဖြားမွန္လွ်င္ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမျခား … အားလံုးအတြက္ သူဟာ … ။
ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၊ သိမ္ေတာင္ဆရာေတာ္ အရွင္ေနမိႏၵာလကၤာရာဘိဝံသက မိတ္ဆက္ေပးကာ ကိုယ့္ကို အပ္ႏွံသြားခဲ့သည္။ ပါဠိစာေပပညာရွင္တဦး၏သား၊ (၈၈)မ်ိဳးဆက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တပ္မွ သာသနာ့ ေဘာင္ဝင္လာသူ … စသည့္ သူ႕ထုပၸတ္ တစြန္းတစကိုလည္း ေျပာျပလိုက္ေသးသည္။ သူ႕ဖခင္၏ အမည္ကိုၾကားေသာအခါ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာစဥ္စာအုပ္ႀကီး တအုပ္တြင္ နိဒါန္းေရးသူဟု သိလိုက္သည္။
၂ဝ၁ဝခု ဇြန္လက နယူးေယာက္၊ ယူတီကာၿမိဳ႕ထိ လာႀကိဳမွ သူ႕ကိုေတြ႕ဖူးျခင္းပင္၊ ကိုယ္ေနမည့္ ဝစၥကြန္စင္ျပည္နယ္ထိ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခန္႔ခရီးကို ေအးေအးေဆးေဆး ကားဒိုင္ခံေမာင္းေပးေနေသာ သူ၏ နံေဘးမွာထိုင္ရင္း အကဲခတ္ခဲ့သည္။ ၾကားခဲ့ဖူးေသာသူ႔အေၾကာင္းႏွင့္ ျမင္ေနရေသာ သူ႔သြင္ျပင္တို႔သည္ မတိမ္းလွ။
ဘြဲ႕အမည္ “အရွင္ကုသလ” ၊ “ကုလပုတၱ” ဟူေသာစကားလံုးေလးကို တီးတိုးရြတ္လိုက္မိသည္။ ပိဋကတ္စာေပတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရိွေသာ စကားေလး။ “အမ်ိဳးေကာင္းသား” တ့ဲ။ သာသနာေတာ္သို႔ သဒၶါ စစ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာေသာ ” ယသ ” သူေဌးသားလိုလူေတြကို ႏွင္းသည့္နာမ၊ အင္း … သူလဲ … ။
သို႔ႏွင့္ အေတြးတို႔ေညာင္းကာ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မည္မွ်ၾကာသည္မသိ၊ ေရေဟာင္း စြန္႔လိုမွ ဖ်တ္ခနဲႏိုးလာသည္၊ လူးလြန္႔ထစဥ္ အခန္းျပင္မွ တခ်က္ခ်က္ျမည္သံကိုၾကားရရာ ကိုယ္ေတာ္ ေလး က်ိန္းေသးဟန္မတူ၊ တံခါး အသာလွပ္၍ ထြက္လိုက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္၊ စားပြဲထက္မွာ ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ အလုပ္လုပ္ဆဲ၊ မနီးမေဝးတြင္ လူတဦးကလည္း ထိုင္လ်က္သား၊ လူသာေျပာင္း သြားသည္၊ သူကမေျပာင္း။
နံရံထက္မွ နာရီကိုအၾကည့္ေရာက္ေတာ့ 3:15 AM တဲ့။ ဒုတိယဆိုင္းလုပ္သားျဖစ္မည္။ ကိုယ့္ကို ျမင္ေတာ့ ” တပည့္ေတာ္ Food Stamp ေလွ်ာက္ဖို႔အတြက္ အလုပ္အျပန္ တန္းဝင္လာတာ ဘုရား ” တဲ့။ လက္အုပ္ခ်ီကာ လွမ္းေျပာလာ၍ ၿပံဳးးကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
အခန္းတြင္းျပန္ေရာက္၍ အိပ္ယာထက္လွဲအိပ္သည္၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ျပန္၊ စိတ္သည္ အေတြးကို ယာဥ္ျပဳကာ ခရီးထြက္ေခ်ၿပီ။
တေန႔ ကုိယ္ေရာက္ခိုက္ ” ဆရာေတာ္၊ ေဆးရံုမွာ လူနာအတြက္ ပရိတ္ရြတ္ဖို႔ ႂကြေပးပါဘုရား ” ဆို၍ သူႏွင့္အတူ သည္ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႕က ေဆးရံုႀကီးကိုေရာက္ခဲ့သည္။ အေရးေပၚခန္းတခုတြင္ လူနာကား အသက္ျပင္းစြာ ရွဴေနရံုမွတပါး မလွဳပ္မယွက္၊ ပကတိ ပက္လက္၊ ေျခာက္မ်ိဳးထက္မနည္းေသာ ေဆးပိုက္ေတြက ဝဲယာ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္၊ Monitor ေပၚမွ လူနာ၏အေျခအေနကို ဆရာမတဦးက စစ္ေဆး ေနသည္။ ဇနီးႏွင့္၊ မတိမ္းမယိမ္းရင္ေသြးငယ္ ေလးေယာက္ကား ညႇဳိးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာတို႔ျဖင့္။
ဆရာမက ၿပံဳးျပကာ ထြက္ခြာသြားမွ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေသြး၊ ေဆး၊ ဆီး စသည့္ အညႊန္းကိန္း တို႔ကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး လူနာရွင္အား ႏွစ္သိမ့္ေနသည္။ ၿပီး … သူႏွင့္ကိုယ္ ကုတင္တဘက္တခ်က္မွာ ရပ္လ်က္ ပရိတ္ေမတၱာတို႔ ရြတ္ပြားခဲ့ၾကသည္။ တႀကိမ္မက၊ ရက္ျခား၊ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ႀကိမ္ပင္။
ဇနီးသည္အလုပ္ျပန္တြင္ အိမ္ေရွ႕၌ ေမ့ေျမာေနတာ ေတြ႕ရသတဲ့၊ ခုေတာ့ ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ငါးဆယ္ – ငါးဆယ္ ရာႏွဳန္းအေနအထားမွ ခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿပီတဲ့။ ကမၼသကာ ဇံုသို႔ပို႔ရန္ လူနာရွင္၏လက္မွတ္ထိုးဖို႔သာ လိုေတာ့သည္တဲ့။ သတင္းေမးလာသူတို႔ကလည္း အားေပး သလိုႏွင့္ ထင္ေၾကးေတြသာ တေယာက္တမ်ိဳး ေပးသြားၾကသည္။ လက္လႊတ္လိုက္သင့္ၿပီ၊ ဘာ … ညာ … ႏွင့္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ထိုထင္ေၾကးမ်ားကို ပယ္ဖ်က္ေပးေနရသည္။ အေျခအေနထူးေၾကာင္း၊ မေန႔ကထက္ပင္ နွလံုးခုန္တာေကာင္းေၾကာင္း လူနာရွင္မိသားစုကို ရွင္းျပရသည္မွာ ေရာက္တိုင္း လိုလိုပင္။
ကိုယ္ကေတာ့ လူနာကိုေငးရင္း ဘဝကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား လက္လြတ္စပယ္ ထားၾကပါလိမ့္ဟု ေတြးေနမိသည္။ အေသာက္အစားက မကင္း၊ ဇနီးသည္ကို ရိုက္ႏွက္မွဳျပစ္ခ်က္ႏွင့္ အလုပ္ကရွာမရ၊ သည္ေတာ့စိတ္ညစ္၊ စိတ္ညစ္ေတာ့တိုးေသာက္၊ ေသာက္ေတာ့ … ဟူး … ။
အင္း … အသက္ရွဴေသးရင္ လူ႔တန္ဖိုးမခ်တဲ့ တိုင္းျပည္မို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္တို႔ေျမမွာဆို ေဆးဝါးကမျပည့္စံု၊ နည္းပညာက မႂကြယ္ဝ၊ ကိရိယာတန္ဆာပလာက မေလာက္လံု၊ ကရုဏာက ပါးရွား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူက တာဝန္မဲ့ႏွင့္ … ၊ ဘဝကိုတန္ဖိုးမထားလိုသူတဦး၏ တန္ဖိုးထားခံရမွဳကိုေတြးရင္း အဲဒီေန႔က ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ သင္း … ဆက္၍ ကံေကာင္းပါေစဟုလည္း ေမတၱာျပဳခဲ့သည္။
အံ့စရာပင္၊ ပရိတ္ေတာ္တို႔၏ အာႏုေဘာ္၊ ေဆးဝါးတို႔၏ အာနိသင္၊ ကိုယ္ေတာ္ေလး၏ေမတၱာတို႔ ေပါင္းစံုစြမ္းေၾကာင့္ထင့္၊ ခုေတာ့ ေသရြာက ျပန္ခဲ့ၿပီတဲ့၊ မိသားစုဝန္တို႔ကိုပင္ ထမ္းေနေပၿပီ။
ေဟာ … တခုသတိရျပန္ၿပီ။ တည … ကိုယ္ စႀကႍၤေလွ်ာက္ေနစဥ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး အဝန္းညီစြာ သကၤန္းရံုေန၍ ညဥ္႕နက္မွ ဘယ္ႂကြမလို႔လဲဟု စနည္းနာမိသည္။ သူက အျပင္ႂကြလွ်င္ ဘယ္ခါမဆို သကၤန္းရံုႂကြသည္။ ေျခအိတ္မဝတ္၊ ရွဴးဖိနပ္မစီး၊ ပကတိေျခညွပ္ဖိနပ္သာ၊ ေသြးခဲေအာင္ေအးေသာ သည္ရာသီကို သူဂရုမထား၊ အျခားျပည္မ်ားမွ အေျခခ်လာေသာ ရဟန္းသြင္ျပင္တို႔ႏွင့္ မေႏွာ။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ သြင္ျပင္ႏွင့္သာ သြားလာေနထိုင္ေလ့ရိွသည္။ ဥတုၾကမ္းႏွင့္ လုိက္ေလွ်ာညီေထြ ဝတ္သင့္ေၾကာင္း၊ “ခုဒၵါႏု ခုဒၵက” ငယ္ေသာသိကၡာပုဒ္ေလးေတြကို ကာလေဒသလိုက္ၿပီး လိုအပ္က ႏွဳတ္ပယ္လိုက ႏွဳတ္ပယ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကိုယ္ကဝိနည္းကို ေျပာသည့္ခါ ၿပံဳး၍ေနသည္၊ မျပင္။ သူ႕ဘႀကီး ေတာမသိမ္ေတာင္ ဆရာေတာ္ထံမွရရိွေသာ ေကာင္းေမြကို အသက္ထက္ဆံုး ထိန္းလိုဟန္ပင္၊ ခုလည္း သကၤန္းရံုေန၍ ဘယ္လဲဟုေမးမိရာ
“ ကိစၥတခု ေပၚလာလို႔ဆရာေတာ္၊ မက်ိန္းေသးရင္ လိုက္ႂကြပါလားဘုရား “
ကားေပၚကို အသာတက္လုိက္သည္။ မလႊဲသာ၊ မေရွာင္သာ၍ ကားကိုမူ သူေမာင္းရသည္။ Downtown ထဲမွ ဓာတ္ဆီဆိုင္တဆိုင္ကို ကားဝင္လိုက္ေတာ့ ပုဆိုးေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး လမ္းသလားေနသူ တေယာက္၊ ကားေပၚထိုသူတက္လိုက္ေတာ့ အန႔ံစူးစူးရသည္။ ၿပီး ငိုသံေႏွာကာ ေျပာလုိက္သည္က
“ဘုန္းဘုန္းသာမကယ္ရင္ ေသြးခဲေသရမည့္အေၾကာင္း၊ မိန္းမက သိပ္ရက္စက္ေၾကာင္း၊ တံခါး ဖြင့္မေပးေၾကာင္း၊ သူ ျမန္မာျပည္ကိုသာ ျပန္ခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း” စသည္ အသံဝဲဝဲႏွင့္ ေျပာျပေနသည္။ နားေထာင္ရင္း ကိုယ့္မွာ ရယ္ရမလား၊ ငိုရမလား ခြဲျခားမရ၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ အၿပံဳးမပ်က္၊
သည္သို႔ … ထိုႏွယ္၊ ေသေရးတဖံု၊ ရွင္ေရးတတန္၊ လူေတြႏွင့္ ျပႆနာေရာင္စံုတို႔သည္၊ သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းရိပ္သို႔ေရာက္လာၿမဲ၊ ေရာက္လာမစဲ၊ ေဇတဝန္ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း လူမ်ိဳးမျခား၊ ဘာသာမခြဲ ကူညီၿမဲ၊ ေျဖရွင္းေပးၿမဲႏွင့္ မအားမလပ္ရိွလြန္း၍ ” ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုး ” ဟုပင္ က်ီစယ္ေခၚၾကခဲ့။
က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ အိမ္ဝယ္၊ ဘဏ္ကိစၥ၊ တရားရံုးအာမခံ၊ ဝင္ေငြခြန္၊ Green Card, Citizen ကိစၥ၊ အို … Citizen ေျဖဖို႔ဆို Fort Wayne ၿမိဳ႕မွ Indianapolis သို႔ သံုးနာရီခန္႔ခရီးကို ကိုယ္တိုင္ကား ေမာင္းၿပီး လိုက္ပို႔ေပးၿမဲ၊ ေအးေလ … ကိုယ့္တုန္းကလည္း နယူးေယာက္ထိ ကားေမာင္းပို႔ခဲ့တာပါပဲ။ တခါတေလ … ခင္ပြန္းအလုပ္သြားခိုက္၊ “အာေဝဏိက” ဒုကၡႀကံဳၾကသည့္ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြကိုလည္း “ကမၼဇေလ” အေရးေပၚလွဳပ္၍ ေဆးရံုကို ကားေမာင္းပို႔ေပးရၿမဲ၊ လက္မွတ္ထိုးဖို႔လိုလွ်င္ အေရးေပၚ ဖခင္ ေနရာမွာ ထိုးေပးရၿမဲ၊ ” ေခတ္သစ္အရွင္အဂၤုလိမာလေပါ့ ” ဟု ကိုယ္ရယ္ေမာေျပာမိေသး။
သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနလို႔ မၿပီးေသးဘူး၊ အိပ္ဦးမွ … အိပ္ဦးမွ … ေစာင္ကိုဆြဲတင္လိုက္စဥ္
“ နံပါတ္မွတ္မိလား “
“ မမွတ္မိဘူးဦးဇင္း၊ ဂရင္းကဒ္က ရၿပီးေနာက္ေန႔မွာ ေပ်ာက္သြားတာ “
ကိုင္း … မွတ္ကေရာ၊ ကိုယ္အႀကီးအက်ယ္အံ့ၾသသြားသည္။ ေနမွဳအတြက္ အေရးႀကီးေသာ အရာတခုသည္ ေန႔ရ ညေပ်ာက္ရတယ္လို႔ …။
“ အင္း … သံုးလေလာက္ေတာ့ ၾကာႏိုင္တယ္၊ အစက ျပန္စရမွာ ”
“ ေငြအမ်ားႀကီးကုန္မလား ဦးဇင္း “
အသံတိတ္သြားသည္။ စဥ္းငယ္ၾကာမွ
“ အင္း … နည္းနည္းေတာ့ကုန္မယ္၊ အခ်ိန္ၾကာမယ္ ” ၊ တိတ္သြားၾကျပန္သည္။ လူးလဲထကာ ကိုယ္အျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ အႏွီ Green Card ေပ်ာက္ဆံုးသူသည္ လက္တဖက္မပါရွာ။ အမိေျမ ေတာနက္တေနရာတြင္ မ်က္လံုး၊ ေျခလက္ အဂၤါေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရရွာေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ သားေတြမွ တေယာက္ပင္၊ အသက္ကိုပင္ ပဓါနမထားတဲ့သူေတြပဲေလ … ဟူး … ။
“ ကိစၥမရိွပါဘူး၊ ဒါမ်ိဳးကမွ ပိုစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာ၊ ေန႔စဥ္ကိစၥေတြက ကြက္လပ္ျဖည့္၊ လက္မွတ္ထိုးရံုဆိုေတာ့ သိပ္မခက္ဘူး ”
အာဂ ကိုယ္ေတာ္ေလးပါလား။ သူ႕ေဇတဝန္ရိပ္တြင္ စည္ကားေနျခင္း၏ အေၾကာင္းစစ္ကို ျပက္ခနဲျမင္လိုက္သည္။ ထိုစည္ကားသူေတြထဲတြင္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳသူေလးေတြလည္း အေရးႀကံဳလွ်င္ လူေျခတိတ္တြင္ ေရာက္လာတတ္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက မျငင္း၊ ကူၿမဲ၊ ေဖးမၿမဲ။ ျမန္မာျပည္ဖြား ျဖစ္လွ်င္ ၿပီးစတမ္း။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေသာျမန္မာျပည္ဖြားတခ်ိဳ႕၏လုပ္ရပ္၊ ေကာင္းဖို႔၊ ကိုယ္က်ိဳးရိွဖို႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔လူမ်ိဳးဟု ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားၾကၿပီး၊ ထုိလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ နာမည္ပ်က္ဖို႔၊ ဂုဏ္သိမ္ငယ္ဖို႔ႀကံဳမူ ျမန္မာ ျပည္သားဟု ေျပာတတ္ၾကျခင္းကိုကား ကိုယ္ေတာ္ေလး စိတ္မခ်မ္းေျမ႕။ တခါက အမ်ားသံုး အဝတ္ ေလွ်ာ္စက္ (Loundromat) တခုမွာ ကြမ္းတံေတြး ေထြးသည့္လုပ္ရပ္မ်ိဳး … ။
ေနာက္ၿပီး … လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာစဥ္ကအျဖစ္မ်ိဳး၊ ” စပါးေထာင္း ရာ ေမာင္မပါ၊ စပါးျပာရာ ေမာင္မလာ၊ ထမင္းစားရာ ေမာင္ကပါ ” ဆိုသည့္ လူတခ်ိဳ႕၏ လုပ္ရပ္မ်ား … စသည္ … စသည္ … ။
တခါတေလေတာ့ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ရယ္ မဆိုႏိုင္။ FBI ကလာၿပီး သူ႔ကိုေတြ႕တတ္ျပန္သည္။ ျမန္မာကြန္ျမဴနတီမွာ အမွဳအခင္းနည္းပါးေရး ကူညီဖို႔ေျပာပင္ သြားေသးသတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္ကမူ ၿပံဳးဝတ္ မပ်က္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ သူ႔သီတင္းသံုးေဖၚ အရွင္တိကၡ၊ အရွင္ဝါသဝ တို႔ႏွင့္အတူ “သမဂၢသုခ” ရိွစြာ ဝတ္မပ်က္၊ ဗုဒၶါႏုႆတိပြား၊ ပရိတ္ေမတၱာပြားမ်ားရင္း သံဃာေတာ္တို႔ အေရးလည္း ဦးမေလး၊ လူေတြအတြက္လည္း ကိုယ္လက္မေႏွးသူပင္။ ဒါသည္ပင္ ဘုရားရွင္ ေစေတာ္ မူသည့္ ” ဗဟုဇနဟိတာယ၊ ဗဟုဇနသုခါယ၊ ေလာကာႏုကမၸါယ ” မဟုတ္လား။
အုပ္ခ်ဳပ္သူပေယာဂေၾကာင့္ သူ႔ဘက္၊ ကုိယ့္ဘက္ အျပစ္ျမင္ေနၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေတာမွီရဟန္း (အရညဝါသီ) ျဖစ္ေစ၊ ရြာေနရဟန္း (ဂါမဝါသီ) ျဖစ္ေစ၊ ခုလို တုိင္းႀကီးျပည္ႀကီးေန (မဟာရ႒ဝါသီ) ျဖစ္ေစ၊ ႏွဳတ္ျဖင့္ျပဳသူ၊ ကိုယ္ျဖင့္ျပဳသူ၊ စိတ္ျဖင့္ျပဳသူ၊ ကိုယ္ ႏွဳတ္ ႏွလံုး သံုးပါးလံုးျဖင့္ ျပဳသူ၊ ျပဳပံုျခင္းသာ ကြဲေကာင္းကြဲမည္၊ လူအမ်ားကို အက်ိဳးစီးပြားရိွေစမွဳ၊ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္မွဳက ေတာ့ အတူတူပါပဲေလ။ ခု … ဒီကိုယ္ေတာ္ေလး … ဆို …
အလို … ၾကည့္စမ္း၊ (၈၈) အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ အမိေျမအတြက္ သားေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ရံုမက သာသနာေတာ္အတြက္လည္း ရွင္ေကာင္းတပါးကိုပါ သန္႔စင္ေပးခဲ့ပါေရာလား။
ကံထြန္းသစ္
02-19-2013
4:58 A.M
(Photo – by Khin Maung Lay, Fort Wayne, Zaytawun Kyaung, U Kuthala and novices)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
