ဦးေရႊခ်ိန္၏ ေဘာလုံးသင္တန္းႏွင့္ အလယ္တန္းကစားသမားတဦး
ဆလိုင္းေရႊလင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၃
က်ေနာ္သည္ မူလတန္းပညာကို ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႔၊ ရတနာဘုံပ်ံ၊ အမက တြင္ ၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ သင္ယူခဲ့ပါသည္။ ၁၉၇၃ မွ ၁၉၇၈ အထိျဖစ္ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းသည္ ေမာ္လျမိဳင္ရွိ အျခားေသာ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ မတူေသာ အခ်က္မ်ား ရွိသည္။
ပထမအခ်က္မွာ အျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ နံနက္ ၉း၃၀ မွ ညေန ၃း၃၀ အထိ တက္ရသည္။ ရတနာဘုံပ်ံတြင္ ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီမွ ညေန ၅း၃၀ အထိ တက္ရသည္။ ရတနာဘုံပ်ံတြင္ ေတာင္ရိုးတန္းတေလ်ာက္ရွိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားသာ အဓိကတက္ေရာက္ၾကသျဖင့္ ဆြမ္းခံခ်ိန္၊ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းတြင္သာ ေက်ာင္းတက္ရသည္။ အခ်ဳိ႔ေသာပညာေရးမွဴးမ်ားက အျခားေက်ာင္းမ်ားကဲ့သို႔ နံနက္ ၉း၃၀ တြင္ စတက္ရန္ ညႊန္ၾကားေလ့ရွိေသာ္လည္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးႏွင့္ ဆရာေတာ္မ်ားက အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းျပရျမဲ ျဖစ္သည္။
ဒုတိယအခ်က္မွာ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦး ၂ ခုလုံးသည္ ရတနာဘုံပ်ံဆရာေတာ္ၾကီးက ပညာေရးအတြက္ အသုံးျပဳခြင့္ေပးထားေသာ သာသနိကအေဆာက္အဦမ်ားျဖစ္ခဲ့၏။ ႏိုင္ငံေတာ္ဘတ္ဂ်က္ျဖင့္ က်ခံေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။ လြတ္လပ္ေရးမရမီ (သို႔မဟုတ္) လြတ္လပ္ေရး ရခါစေလာက္တြင္ ေတာင္ရိုးတန္းတေလ်ာက္ရွိ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ဆႏၵအရ ရတနာဘုံပ်ံဆရာေတာ္ၾကီးက ဦးေဆာင္၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေလာကီအတန္းပညာမ်ားကို သင္ယူခြင့္ရၾကစိမ့္ေသာငွာ ပညာေရးဌာနသို႔ ေမတၱာရပ္ခံ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရ၏။
တတိယအခ်က္မွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ တပည့္မ်ားအေပၚ သားသမီးအရင္းတမွ် အႏြံတာခံခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေခတ္က အျခားေသာဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ တပည့္မ်ားအေပၚ ေစတနာအျပည့္အ၀ထား၍ အပင္ပန္းခံ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ (ထိုသို႔ ျပဳမူသင္ၾကား၍ ေလာက္ေသာလစာႏွင့္ အသိအမွတ္ျပဳမႈ၊ ေလးစားမႈမ်ားကိုလည္း ရခဲ့ၾကသည္ဟု သိရပါသည္။) ရတနာဘုံပ်ံဆရာမ်ားကေတာ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဴိးေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ပို၍ အပင္ပန္းခံေပးၾကရ၏။
ဥပမာ – က်ေနာ္သည္ စတုတၳတန္းမေျဖမီ ေျခအဆစ္လြဲ၍ ေက်ာက္ပတ္တီးစီးထားရ၏။ လုံး၀လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ဆရာၾကီးဦးေရႊခ်ိန္ (မြန္လူမ်ဳိး) က စာေမးပြဲေျဖရေသာေန႔မ်ားတြင္ စက္ဘီးျဖင့္ အၾကိဳအပို႔လုပ္ေပး၏။ ထိုစဥ္က စတုတၳတန္းမွာ ျမိဳ့နယ္စစ္ ျဖစ္၍ ျမိဳ့ထဲရွိအျခားေက်ာင္းတြင္ ေျဖရ၏။ ဆရာၾကီးေရာက္လာလ်င္ စက္ဘီးကိုရပ္၊ ေဒါက္ေထာက္၍ က်ေနာ့္ကို ေပြ႔ခ်ီျပီး စက္ဘီးေနာက္ခုံတြင္ တင္၏။ စာေျဖဌာနသို႔ ေရာက္လ်င္ စက္ဘီးကိုရပ္၍ ေဒါက္ေထာက္ျပီးေနာက္၊ က်ေနာ့္ကို ေပြ႔ခ်ီကာ စာေျဖခန္းသို႔ ပို႔ေပး၏။ ထိုေရြ႔ ထိုမွ် အႏြံတာခံေသာ ဆရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။
စတုတၳအခ်က္မွာ က်ေနာ္တို႔ေနခဲ့စဥ္က ရတနာဘုံပ်ံ အမကသည္ မူလတန္းေက်ာင္းေပါင္းစုံ ေဘာလုံးျပိဳင္ပြဲတြင္ အျမဲလိုလို ဗိုလ္စြဲခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္စြဲရျခင္းအေၾကာင္းရင္းမွာ ၂ ခ်က္ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ တစ္အခ်က္မွာ ေက်ာင္းသားခ်င္း ယွဥ္လ်င္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းက အားကစားသမားမ်ား ပို၍ လူေကာင္ထြားေနၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားမို႔ ဟင္းေပါင္းကို မွီ၀ဲသျဖင့္ ပို၍ လူေကာင္ထြားေနၾကျခင္းမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အျခားေက်ာင္းမ်ားက စြပ္စြဲသလို ပို၍အသက္ၾကီးေနၾကျခင္းမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေက်းလက္ေတာရြာတြင္ အရြယ္ၾကီးလာခဲ့ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာက္မွ စာသင္ဖို႔ ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ကို ျဖိဳသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္သည္။ အခ်ဳိ႔ကေတာ့ ထင္ရာျမင္ရာေမြးေန႔ကို ေပးလိုက္ျခင္းမ်ဳိးလည္း ရွိႏိုင္သည္။ ဥပမာ – က်ေနာ့္ေမြးေန႔ကို ဘခင္က တမ်ဳိးေျပာ၍ မိခင္က တမ်ဳိးေျပာသည္။ ေနာက္အခ်က္မွာ ဆရာၾကီးဦးေရႊခ်ိန္က ေဘာလုံးကန္ေသာနည္းပညာကို စနစ္တက်သင္ေပးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဆရာၾကီးက အခ်ိန္ပုိေခၚ၍ ေဘာလုံးနည္းပညာကို စာသင္သကဲ့သို႔ သင္ေပးသည္။ ဟိုစဥ္က မေတြးခဲ့မိေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးလိုက္ေသာအခါ ထူုးျခားေနသည္မွာ ေဘာလုံးအသင္းတြင္ မပါ၀င္သူမ်ားကိုလည္း စာသင္ခန္းမွာ လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လည္း ေဘာလုံးကန္သူမဟုတ္ေသာ္လည္း သြားေရာက္ နားေထာင္သည္။
ဆရာၾကီးက သင္ပုန္းၾကီးေပၚတြင္ ေဘာလုံးကြင္းပုံစံကို အက်အနဆြဲ၍ ေဘာလုံးဆိုင္ရာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို သင္ၾကားေပးပါသည္။ ယေန႔တိုင္ မွတ္မိေနေသာအခ်က္မွာ ေရွ႔တန္းကစားသူမ်ား၊ အလယ္တန္းကစားသူမ်ား၊ ေနာက္တန္းကစားသူမ်ား၊ ဂုိးဖမ္းသူ စသည္ျဖင့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ တာ၀န္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သင္ျပမႈမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တန္းကစားသူမ်ား၊ ဂိုးဖမ္းသူသည္ ဂိုးသြင္းမခံရေရးကို အဓိကတာ၀န္ယူ၍ မည္သို႔မည္ပုံ ကာကြယ္ၾကရမည္ကို ရွင္းျပ၏။ အလယ္တန္းကစားသူမ်ားသည္ ဂိုးသြင္းမခံရေရးအတြက္ လိုအပ္သလို အားစိုက္ၾကိဳးပမ္းရသလို မိမိဖက္က ဂိုးရေရးအတြက္ ေရွ႔တန္းကစားသူမ်ားကို ပံ့ပိုးဖန္တီေပးႏိုင္ရန္ မည္သို႔မည္ပုံ ကစားၾကရမည္ကို ရွင္းျပ၏။ အခြင့္သာ၍ လိုအပ္လ်င္လည္း ကိုယ္တိုင္ ဂိုးသြင္းႏိုင္ေၾကာင္းလည္း ရွင္းျပ၏။ ေရွ႔တန္းကစားသမားမ်ားသည္ ဂိုးသြင္းခြင့္ရဖို႔ အဓိကတာ၀န္ရွိေၾကာင္း၊ အလယ္တြင္း ကစားသူမ်ားက ဘယ္ေလာက္ပင္ ဖန္တီးဖန္တီး၊ ေနာက္တန္းကစားသူမ်ားက ဘယ္ေလာက္ပင္ ကာကြယ္ကာကြယ္၊ ေရွ႔တန္းကစားသူမ်ားက ဂိုးသြင္းႏိုင္ျခင္း မရွိလ်င္ ေအာင္ျမင္ေသာအဆုံးအျဖတ္ကို မရႏိုင္ေၾကာင္း သင္ေပး၏။ ဂိုးသြင္းခြင့္ရလ်င္လည္း မိမိတဦးတည္း အစြမ္းအစေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အသင္း၏ စုေပါင္းစြမ္းအားေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ခံယူရမည္ဟု သင္ေပးပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဘုနး္ၾကီးေက်ာင္သားမ်ားမွာ ျမိဳ့ထဲက ေက်ာင္းသားမ်ားလို ေဘာလုံးအစစ္ကို ၀ယ္၍ ကန္ႏိုင္သူမ်ား မဟုတ္၊ အ၀တ္စုတ္ကို လုံးခ်ီ၍ ေဘာလုံးအမွတ္ျဖစ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အနာခံကစားခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ရာ ယခုလို နည္းစနစ္မွန္မွန္ သင္ေပးလိုက္ေသာအခါ ဘယ္မွာ မႏိုင္ဘဲ ရွိေတာ့မည္နည္း။ အျမဲလိုလို ဗိုလ္စြဲေတာ့သည္သာလ်င္တည္း။ ကားေပၚတြင္ ဒိုင္းဆုကို ကိုင္ေျမာက္၍ (ဘုံပ်ံ ဘုံပ်ံ ဒိုင္း ဒိုင္း) ဟု အသံ၀င္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ရပုံမ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။
ျမိဳ့ထဲရွိ အမကေက်ာင္းမ်ားမွ ဆရာႏွင့္ မိဘအခ်ဳိ႔သည္ ဘုံပ်ံကို ရႈံးသျဖင့္ မေက်နပ္ၾက။ အသက္ကြာသည္။ လူေကာင္ထြားသည္ ဟု စြပ္စြဲၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အမကေက်ာင္းေပါင္းစုံ ျပိဳင္ပြဲတြင္ အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္ကို တိတိက်က်သတ္မွတ္ထားျခင္း မရွိ၍လား (သို႔မဟုတ္) ဘုံပ်ံ အမက ကစားသမားမ်ား သကၠရာဇ္ျဖိဳထားျခင္းေၾကာင့္လား မသိ။ ထိုျပသနာၾကီးထြားမလာေခ်။ အခ်ဳိ႔က မေက်နပ္ၾကေသာ္လည္း အမ်ားစုကေတာ့ မုဒိတာပြားႏိုင္ၾကပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့မွ ပညာဆင္းရဲေသာ ေတာရြာေက်းလက္မွ လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ပညာတတ္ပါေစ။ ေပ်ာ္ၾကပါေစဟု ေစတနာထားႏိုင္ခဲ့ပုံကို ခ်ီးက်ဳးမိပါေတာ့သည္။ (ငါတို႔ ညစ္လို႔ရတယ္၊ အားနည္းသူေတြကို ျပန္ႏွိပ္စက္လိုက္ဦးမယ္) ဟု ျမိဳ့ခံမ်ားက စဥ္းစားခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ထိုအခ်က္ႏွင့္ပင္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႔သားေတြ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမတ္ခဲ့တာကို သတိရစရာ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္သည္ ယခုအခါ ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႔၊ ပရဟိတအသင္းအဖြဲ႔အခ်ဳိ႔တြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနပါသည္။ ဘာသာေရးအသင္းႏွင့္ ေဘာလုံးအသင္းသည္ တူညီျခင္း မရွိေသာ္လည္း မည္သည့္အသင္း၀င္မ်ားမဆို စည္းလုံးညီညြတ္စြာ တာ၀န္ကိုယ္စီ ေက်ပြန္ၾကပါမွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဆရာၾကီး ဦးေရႊခ်ိန္၏ သင္ျပမႈေၾကာင့္ သိေနခဲ့ပါသည္။
“ခ်င္းဗုဒၶသာသနပါလက” အဖြဲ႔ကို ခ်င္းလူမ်ဳိးဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက စည္းလုံးညီညြတ္စြာ သာသနာေတာ္အေရး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကေစရန္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်င္းေရာင္ျခည္ ဓမၼမဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀ဖို႔ က်ေနာ္ ေလာေဆာ္ခဲ့သည္။ အဖြဲ႔၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အခ်ဳိ႔ကို ထိုမဂၢဇင္းမွေန၍ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလွဴေငြေရာ၊ စာမူမ်ားပါ က်ေနာ္ မစုိက္ထုတ္၊ မလွဴဒါန္းႏိုင္ပါ။ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္မ်ား၊ နာယကလူၾကီးမ်ား၊ အမႈေဆာင္မ်ားက ၀ိုင္း၀န္းလိုက္ၾကရာ မဂၢဇင္းမ်ား ေပၚထြက္လာႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္က အလယ္တန္းကစားသမားျဖစ္၍ ေရွ႔သို႔ တင္ပုိ႔လိုက္ေသာ ေဘာလုံးကို ေရွ႔တန္းတိုက္စစ္မွဴးမ်ားျဖစ္ေသာ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္မ်ား၊ နာယကၾကီးမ်ား၊ အမႈေဆာင္မ်ား၊ အလွဴရွင္မ်ားက ဂိုးသြင္းေပး၍ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။
ကြယ္လြန္သူ ေဒါက္တာၾကည္စိုး (ညႊန္ခ်ဳပ္)၏ ဇနီး ဗုိလ္ၾကီးစုစု (ျငိမ္း) ႏွင့္ သားသမီးမ်ားသည္ ေရႊတိဂုံဘုရားဖူး ကုသိုလ္ေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရ၍ စတင္ဆက္သြယ္ခဲ့ပါသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အဖိုးအဖြားမ်ားကို ဘုရာဖူးေခၚခ်ိန္တြင္မူ က်ေနာ္က ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥမ်ားျဖင့္ ရပ္ေ၀းသို႔ ေရာက္ရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္မ်ား၊ နာယကၾကီးမ်ား၊ အမႈေဆာင္မ်ားက ေဒၚစုစုႏွင့္အတူ ဂုဏ္ယူဖြယ္၊ သာဓုေခၚဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေဖာ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကပါသည္။
က်ေနာ္က အလယ္တန္းကစားသမားအျဖစ္ မမီွတမီွ ကန္ပို႔ခဲ့ေသာေဘာလုံးကို ေရွ႔တန္းတိုက္စစ္မွဴးမ်ားျဖစ္ေသာ ေဒၚစုစုႏွင့္ ပါလကအဖြဲ႔က ရေအာင္ယူ၍ ဂိုးသြင္း ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ တာ၀န္မေက်သလိုခံစားခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ဂိုးသြင္းႏိုင္သူမ်ားေၾကာင့္ အားတက္ရႊင္လန္းခဲ့ရပါသည္။ အားကိုးစရာ တိုက္စစ္မွဴးမ်ားရွိေနသ၍ က်ေနာ္ ေဘာလုံးကန္ရတာ ေမာမည္ မဟုတ္ပါ။
(ဆလိုင္းေရႊလင္း)
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၃
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
