ေဖေဖာ္၀ါရီ ၇၊ ၂၀၁၃
ကြယ္လြန္သူ စြယ္စံု အႏုပညာရွင္ၾကီး ဦးသုေမာင္၏ ကြမ္းစကားဆိုသည္႔ သူ႔စာအုပ္ အမွာစာမွာ ကြမ္းစားျခင္းဆိုသည္မွာ အေရမရ အဖတ္မရ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ သူ႔စာမ်ားကလည္း အေရမရ အဖတ္မရ မ်ားသာ ျဖစ္နုိင္ပါသည္ဟု ေရးခဲ႔သည္။ တကယ္က်ေတာ႔ ဦးသုေမာင္ၾကီး၏ ကြမ္းစကားစာအုပ္မ်ားသည္ အေရမရ အဖတ္မရ စာအုပ္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိမမီွလိုက္ေသာ လူမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို တန္ဖိုးရိွရိွ လက္ဆင္႔ကမ္းသြားခဲ႔သည္႔ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါ၏။
ဦးသုေမာင္ၾကီး ညႊန္းသလို ကြမ္းစားျခင္းဆိုသည္မွာ အေရမရ၊ အဖတ္မရ ဆိုသည္မွာလဲ မွန္ပါ၏။ အေမေျပာသလို ကြမ္းစားရင္ ပါးစပ္ၾကီးေတြ နီရဲၿပီး က်က္သေရမရိွဘူးဆိုတာလဲ မွန္ပါ၏။ သို႔တျဖင္႔လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ားက ကြမ္းၾကိဳက္ၾက၏။ ကြမ္းစားၾက၏။ ခါးသက္ မူးရစ္ေစေသာ အရက္ေသစာကို စြဲမက္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကြမ္းစြဲၾက၏။ ပါးေစာင္ကင္ဆာျဖစ္ျခင္း၊ ေက်ာက္တည္ျခင္း စသည္႔ ဆိုးက်ိဳးမ်ားသာ ေပးေသာ ကြမ္းစားျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စြဲမက္ၾက၏။
ေရွးေရွးဘုရင္မ်ားေခတ္ကတည္းက ကြမ္းစားျခင္းဓေလ႔က ရိွေနခဲ႔သည္ဟု စာအုပ္ စာေပေတြထဲမွာ ဖတ္ဘူးခဲ႔သည္။ ကြမ္းစားျခင္းႏွင္႔ ပါတ္သက္ၿပီး လြမ္းေမာဖြယ္၊ တက္ၾကြဖြယ္၊ ၿပံဳးစိစိျဖစ္ဖြယ္ အတိတ္သမုိင္းေၾကာင္း ေတြလဲ ဖတ္ဘူး၊ ၾကားဘူးသည္။ ေရွးက သက္ဦးဆံပိုင္၊ ေရေျမ႕ရွင္ ဘုရင္၊ ဘုရင္မ မ်ား စားထားေသာ ကြမ္း၀ါးဖတ္ကို ပါးစပ္ထဲက ေထြးထုတ္ၿပီး ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တစ္ဦးဦးကို သနားေတာ္မူလွ်င္ အသနားခံရေသာ လူအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ရိွၾကသည္ ဆို၏။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ အဲဒီလိုမ်ိဳးမ်ား အသနားေတာ္ခံေတာ္မူရလွ်င္ ရြံၿပီး အံမိႏိုင္သျဖင္႔ ေခါင္းႏွင္႔ ကိုယ္ အိုးစားကြဲႏိုင္ပါ၏။
သမိုင္းထဲမွာ ဖတ္ဘူးသည္။ ဘုရင္နာမည္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ႔။ ထိုဘုရင္ လက္ထက္က သူ၏ မူးၾကီး မတ္ၾကီးမ်ားက ကိုယ္ပိုင္ကြမ္းအစ္ၾကီးမ်ားျဖင္႔ ညီလာခံ တက္ၾကသည္။ ထိုဘုရင္ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္တိုင္ကြမ္းအစ္ၾကီးႏွင္႔ ကြမ္း၀ါးရင္း တိုင္းျပည္ေရးရာမ်ား ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကသည္ ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာက ကြမ္းယာၿပီးလွ်င္ ထံုးသုတ္ထားေသာ လက္မ်ားႏွင္႔ နန္းေတာ္တိုင္မ်ားကို သုတ္ၿပီး လက္သန္႔ရွင္းၾကသျဖင္႔ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုး ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထံုးေတြ ေပပြေနၾကသည္။ အာဏာရွင္ ဘုရင္က အမိန္႔ထုတ္ရေတာ႔သည္။ ေနာင္ကို နန္းေတာ္တိုင္ကိုထံုးသုတ္တာေတြ႔လွ်င္ က်ဴးလြန္သူ၏ က်ဴးလြန္သည္႔ လက္ကို ျဖတ္မည္ ဆိုသည္႔ အမိန္႔။ ေဗာင္းေတာ္ၿငိမ္႔ စိတ္ေတာ္သိ အမတ္မ်ားက ေၾကာက္တာလား၊ ခ်စ္တာလား၊ ပါမစ္ေတြ မရမွာ စိုးသည္လားမသိ။ ဘယ္သူမွ မသုတ္ရဲေတာ႔ဟု ဆိုသည္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ အမိန္႔ထုတ္သူ ဘုရင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္႔အမိန္႔ကိုယ္ ေမ႔ၿပီး ကြမ္းယာရင္း လက္ကို နီးစပ္ရာ တုိင္မွာ သုတ္ေတာ္မူမိ၏။ ေနာက္တစ္ရက္မွာ ေမ႔သည္လား၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္လား မသိေသာ ဘုရင္က ဒီထံုးသုတ္ထားတဲ႔ သူ ဘယ္သူလဲဟု အေမးေတာ္ ရိွလာ၏။ အမတ္မ်ားကလဲ အရွင္မင္းၾကီး ကိုယ္တိုင္ပါဘဲဟု ၀မ္းသာအားရ ေျဖၾကသည္။ အရွက္ကြဲသြားေသာ ဘုရင္က ငါ ဘယ္လက္နဲ႔ သုတ္မိသလဲ။ ေႀသာ္ ..ဒီလက္နဲ႔လားဆိုၿပီး ထံုး သုတ္မိေသာ လက္ကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္ လက္ထဲက သန္လ်က္ျဖင္႔ ျဖတ္ေတာ္မူသည္ ဆို၏။ ထို႔အျပင္ ထိုဘုရင္ၾကီးဘဲ ထင္သည္။ ေရနံေခ်းေပေနေသာ နန္းေတာ္တိုင္ကို မွီထိုင္ေနသည္႔ သမီးေတာ္ကို “ျပည္သူေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေပး၀ယ္၀တ္ထားရတာ။ နင္က ဘာမသိတတ္တာလဲ ေကာင္မက” ဆိုၿပီး ဖေႏွာင္႔ႏွင္႔ ထေပါက္ေတာ္မူေတာ္မူသည္ ဆိုျပန္သည္။
တကယ္ေတာ႔ ထိုသမိုင္းျပဳစုသူ အမတ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပညာရိွေသာ္ လည္းေကာင္း တစ္ဦးဦးက အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဘုရင္႔ကို ျပည္သူေတြေပးတဲ႔ အခြန္အခနဲ႔ နင္တုိ႔ ထမင္းစားေနတာဟု Message ေပးခ်င္ဟန္တူသည္။ ထားပါေတာ႔။ သမိုင္းမွာ တကယ္ရိွခဲ႔သလား၊ တကယ္မရိွခဲ႔ဘူးလား ကၽြန္ေတာ္ မဆံုးျဖတ္တတ္။ ကြမ္းစားျခင္းႏွင္႔ ပါတ္သက္ၿပီး ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာ ေတြ႕ရသည္႔ ကိုယ္႔လက္ကိုယ္ ရွက္ရွက္ျဖင္႔ ျဖတ္သည္႔ ဘုရင္ကို အျပစ္မျမင္ဘဲ အခ်စ္ပိုရသည္။ ကိုယ္ထုတ္သည္႔ အမိန္႔ ကိုယ္တိုင္ လိုက္နာေသာ ဘုရင္ၾကီး လႊတ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း။ ရွက္ရေကာင္းမွန္းသိေသာ အာဏာရွင္ၾကီးပါလားဟု ဦးညႊတ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ေတာရြာအိမ္တိုင္းမွာ ကြမ္းအစ္ေလးေတြ ရိွၾကတာ ေတြ႔ဖူးသည္။ ဆင္းရဲသူ မိသားစုအိမ္မွာ ပိန္ခ်ိဳင္႔ခ်ိဳင္႔ ဒန္ျဖဴျဖဴ ကြမ္းအစ္ထဲမွာ ကြမ္းရြက္ ေလးငါးဆယ္ရြက္။ ဗမာေဆးရြက္ၾကီးဟု ေခၚရမည္႔ ေဆးရြက္ၾကီး အဖတ္ၾကီး ေတြက တစ္ကန္႔။ ထံုးထည္႔ထားသည္႔ အကန္႔က တစ္ကန္႔။ ကြမ္းသီးၾကီးေတြႏွင္႔ လိုသေလာက္ ျဖတ္၊ ညွပ္ယူဖို႔ ကြမ္းညွပ္ၾကီးက တစ္ကန္႔။ တတ္ႏိုင္သူ၊ ခ်မ္းသာသူ မိသားစုမ်ားမွာေတာ႔ ပိုၿပီး စံုစံုစီစီ ရိွသည္။ အိႏၵိယေဆး၊ ေဆးေမႊး၊ အုန္းသီးေျခာက္ေၾကာ္ မ်ားကို ေတာက္ေျပာင္ ၀င္းလက္ေသာ ကြမ္းအစ္ၾကီးေတြထဲမွာ ထည္႔ထားသည္။ ေနေလာင္ထားေသာ မ်က္ႏွာညိဳညိဳၾကီးမ်ားျဖင္႔ ေခါင္းေပၚမွ ေခါင္းေပါင္း တဘက္ၾကီးကို ခၽြတ္၊ တန္းလ်ားမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း ေအးေအးလူလူ ကြမ္းယာရင္း၊ ၀ါးရင္း အနားယူေနသည္႔ ေတာင္သူဦးၾကီးမ်ား ပံုရိပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္စိထဲမွာ အခုထို စြဲက်န္ေနဆဲျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်မွာ ဗမာေဆးရြက္ၾကီးႏွင္႔ ယာထားေသာကြမ္းတစ္ယာကို ပါးေစာင္မွာ ၿမဳံရင္း တစ္ေနကုန္ ေနပူစပ္ခါး အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ ထမင္းစားခါနီးမွ စားလက္စ ကြမ္းယာကို ခဏထုတ္။ ထမင္းစားၿပီး ခံတြင္း ရွင္းသည္႔ အေနျဖင္႔ ခုနက ထုတ္ထားေသာ ကြမ္းယာကို ျပန္၀ါးရင္း လုပ္ရမည္႔ အလုပ္ကို စဥ္းစားရင္း အနားယူရွာၾကသည္။ အခုေခတ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကြမ္းစားသလို တစ္ယာၿပီး တစ္ယာ ကြမ္းႏွင္႔ ပါးစပ္ႏွင္႔ မျပတ္ မရိွတာေတာ႔ ေသခ်ာသည္။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေတာ႔ ဗမာေဆးရြက္ၾကီးသာ မကဘဲ ႏိုင္တီတူး၊ ႏွပ္ေဆး၊ ဆင္ကနယ္လ္၊ ၁၀၀၊ ဘုရင္မ၊ ဖိုးတီဖိုက္၊ ေဆးေပါင္း၊ ေဆးမဲ စသည္႔ ကြမ္းစားေဆးေတြ အမယ္စံုလွသည္။ ဒီေတာ႔ ကြမ္းစားျခင္းႏွင္႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေရာဂါေတြကလဲ အမယ္စံုလာသည္။
တကယ္႔ တကယ္ေတာ႔ ကြမ္းၾကိဳက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ကြမ္းစားျခင္းကို အျပစ္ျမင္လို႔ မရ။ ကြမ္းစားျခင္း ဓေလ႔သည္ အျခား အျခားေသာ ယဥ္ေက်းမွဳမ်ား အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ ကူးစက္လာသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ကူးစက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကြမ္းစားျခင္းသည္ အျပစ္ဟု အေမကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္သလို ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရက္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကြမ္းတံေထြးကို ေတြ႔ကရာ ေထြးတတ္ေသာ လူမ်ားကိုေတာ႔ အေမမုန္းသလို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ တိုက္ေထာင္႔မ်ား၊ နံရံမ်ားေပၚမွာ ကြမ္းတံေထြးေတြက ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရိွေနတတ္တာကိုေတာ႔ အစာမေၾကခ်င္။
ကြမ္းစားႏိုင္ၾကပါ၏။ အရက္မေသာက္တာ ဘယ္ဘုရားရွင္မွ မၾကိဳက္သလို ကြမ္းစားျခင္းကို ကြမ္းၾကိဳက္ေသာ လူမ်ားက လြဲၿပီး ဘယ္သူကမွ မၾကိဳက္ႏိုင္တာ ေသခ်ာပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြမ္းတံေထြး ေထြးျခင္းကိစၥကိုေတာ႔ ကြမ္းၾကိဳက္သူေကာ၊ ကြမ္းမၾကိဳက္သူေကာ ဆင္ခ်င္သင္႔ၾကပါသည္။ တစ္ေန႔က စကၤာပူရိွ ပင္နီဇူလာ ပလာဇာရိွ ျမန္မာစုရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားသည္။ ကြမ္းဆိုင္ေတြက ရိုက္သတ္လို႔ မကုန္ေအာင္ အမ်ားၾကီးရိွသည္။ ကြမ္းတံေထြးကို မုန္းေသာ စကၤာပူႏိုင္ငံသားမ်ားကိုယ္တိုင္ မ်က္စိမိွတ္ၿပီး ကြမ္းဆိုင္မ်ားကို ခြင္႔ျပဳထားသည္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ပင္နီဇူလာ ပလာဇာရိွ သန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္းမ်ားဘ၀ကို တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ခ်င္းစာေတြးၾကည္႔မိသည္။ ဘ၀ဆက္တိုင္း ဘ၀ဆက္တိုင္း ကြမ္းစားေသာ ျမန္မာေတြအနီးမွာ သန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္း မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဘုရားဟု ဆုေတာင္းႏိုင္သည္။ ကြမ္းေရာင္းေသာ ဆိုင္မ်ားက ကြမ္းေထြးဖို႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးေတြ ေပးေသာ္လည္း ကြမ္းတံေထြး အိတ္မ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ေနေသာ အမိွက္ပံုးမ်ားကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရသည္႔ သူတို႔ ဘ၀ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။
ေလွခါးထိပ္တိုင္းမွာ ကြမ္းေထြးဖို႔ အမိွုက္ပံုးေတြ ခ်ေပးထားသည္။ အိမ္သာ အ၀င္၀ေတြမွာ ကြမ္းေထြးဖို႔ အပိုေဆာင္း အမိွုက္ပံုးေတြ ခ်ေပးထားသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရြျမန္မာမ်ား၏ ကြမ္းေသြးေတြက ေနရာတစ္ကာ ရဲပေတာင္းခတ္ေနသည္။ ဒါလဲ သဘာ၀က်ပါ၏။ ကြမ္းေရာင္းျခင္းကို ခြင္႔ျပဳထားေသာ ေနရာမွာ ကြမ္းတံေထြး မ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ေနေသာ အမိွဳက္ပံုးမ်ားရိွေနတာ ထူးဆန္းေသာကိစၥမဟုတ္။ ကြမ္းစားျခင္းကို နားမလည္ေသာ ႏိုင္ငံျခားသား မဆိုထားဘိ ကြမ္းၾကိဳက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ကိုယ္တိုင္ ခြင္႔လႊတ္ေတြးလို႔ မရေအာင္ ကြမ္းေထြးျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ေနရသည္။ ၀ါးတစ္ျပန္ေလာက္မွာ ကြမ္းေထြးဖို႔ အမိွဳက္ပံုးရိွပါလ်က္ ေၾကြျပားကပ္ တမံသလင္းေပၚကို ကြမ္းေထြးၾကသည္။ ေလွခါးေထာင္႔မွာ စကၤာပူကို ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ယူဆေနၾကသလား မသိ။ ကြမ္းေထြးၾကသည္။ ပါးေစာင္က်င္း၊ ပလုပ္ေဆး လုပ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္႔ ကြမ္းေထြးေလးမွ ကိုယ္သန္႔ရွင္းေရး မလုပ္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လုပ္ၾကသည္။
ကြမ္းျဖတ္ၾကဖို႔၊ ကြမ္းမစားၾကစို႔ရဲ႕ဟု Campaign မ်ား လုပ္လာႏိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဆန္႔က်င္မိႏိုင္သည္။ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမွဳႏွင္႔ ကိုယ္၊ ကိုယ္႔ဓေလ႔ႏွင္႔ ကိုယ္မို႔လား။ ဖားအရွင္ေတြ၊ ငါးအရွင္ေတြကို အရွင္လတ္လတ္ အခုသတ္၊ အခုကင္စားၾကေသာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ ဓေလ႔မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မုန္းသလို ကြမ္းစားျခင္းကို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကလဲ မုန္းႏိုင္ၾကသည္။ စကၤာပူကိုမီွေတာ႔မယ္ကြဟု ေကၽြးေက်ာ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကြမ္းတံေထြးကိုေတြ႔ကရာ ေထြးေနၾကသည္။
ျပည္တြင္းမွာ။ တိုက္ေထာင္႔ေတြမွာ။ လမ္းေပၚမွာ။ နံရံေတြေပၚမွာ။ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ၀န္ၾကီးဌာန အေဆာက္အဦး ထဲမွာ။ ကြမ္းတံေထြးေတြ ရဲေနေအာင္ စည္းကမ္းမဲ႕ၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြမွာ။ ကြမ္းၾကိဳက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္အပ်က္ၾကီး ပ်က္မိသည္။ လူ႔ေလာကၾကီးကို ဘုရားရွင္ေတြေတာင္ ၿပီးျပည္႔စံုေအာင္ မဖန္တီးသြားႏိုင္ခဲ႔ၾကေသးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လို အေမ႔စကား နားမေထာင္ေသာေကာင္က ပူစရာလားလို႔လဲ ေတြးမိသည္။
ကြမ္းစားေဆးေတြအတြက္ ႏိုင္ငံျခားကို ေပးလိုက္ရေသာ အပ္ေတာင္ ေျဖာင္႔ေအာင္ မထုတ္ႏိုင္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သံယံဇာတေတြကို ေတြးမိၿပီး ႏွေျမာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေသရင္ေတာင္ ကြမ္းျပတ္ပါေတာ႔ပါ႔မလား မသိ။ အေမ႔ေမတၱာစူးေနေရာ႔သလား။ အေမလံုး၀မၾကိဳက္ေသာ ကြမ္းစားျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မျဖတ္ႏိုင္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ႔ ရိွသည္။ ထမင္းစားၿပီး တစ္ယာစား။ ေန႔ခင္း လၻက္ရည္ေသာက္စဥ္မွာ တစ္ယာစား။ ည စာဖတ္ရင္း ကြမ္းေလးၿမံဳ႕ထား။ တစ္ေနကုန္မွ သံုးယာေလာက္ဘဲစား။ အင္း…ၿပီးေတာ႔ ဆိုင္က ယာေပးေသာ ဘာေတြ ပါမွန္းမသိေသာ ႏိုင္ငံျခားေဆးေတြနဲ႔ မစားဘဲ ေနလို႔ ရမည္ထင္သည္။ ဗမာေဆးရြက္ၾကီးေကာင္းေကာင္းရွာထားၿပီး ကြမ္းအစ္ေလး လုပ္ထားၿပီး ကိုယ္တိုင္ ယာစားၾကည္႔မည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကြမ္းအစ္ ႏွစ္ခုေတာ႔ ထားရမည္။ တစ္ခုက ျမန္မာဆန္ဆန္ ယြန္းနံ႔သင္းသင္း ၊ ကြမ္းနံ႔ေမႊးေမႊးေလးျဖင္႔ လွေပသာ ယြန္းကြမ္းအစ္ေလး။ တစ္ခုကေတာ႔ အေလးခ်ိန္စီးစီး ဒန္ကြမ္းအစ္ ခပ္ၾကီးၾကီး တစ္လံုး။ ယြန္းကြမ္းအစ္က ကၽြန္ေတာ္ကြမ္းစားဖို႔။ ဒန္ကြမ္းအစ္က ပင္ပန္းဆင္းရဲၾကရွာေသာ ေတာင္သူဦးၾကီးေတြကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင္႔။ ၿပီးေတာ႔ အဲဒီ ဒန္ကြမ္းအစ္ၾကီးျဖင္႔ ထမင္း တစ္နပ္ေလွ်ာ႔စားခိုင္ေသာ လူမ်ား၊ ေတြ႔ကရာ ကြမ္းေထြးတတ္ေသာ လူမ်ားကို ေကာက္ေပါက္လို႔ ရႏိုင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
