ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာ

……..

ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာကို မႏွဳိင္းယွဥ္မီ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိတာ ဘာလဲ၊ စာေရးဆရာဆုိတာ ဘာလဲကို ရွင္းျပဖို႔ လိုေပလိမ့္မည္၊

ႏိုင္ငံေရးသမားဆုိတာ ဘာလဲ၊
နိုင္ငံေရးဆုိသည္မွာ စီးပြားေရးေတာင္းဆုိခ်က္ကို လူထုအင္အားျဖင့္ လွဳပ္ရွားမွဳျပဳမူျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊

စာေပဆုိတာ ဘာလဲ၊
စာေပဆုိသည္မွာ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းအရာကို စာဖတ္သူ ရသအေပၚေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားေသာ အေရးအသားျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္သူသည္ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သည္။ စာေပေရးသားသူသည္ စာေရးဆရာျဖစ္သည္၊ ဤသို႔ အၾကမ္းဖ်င္းသိရသည္၊

သည့္ထက္ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္အဓိပၸါယ္ျဖင့္ ဆုိရလွ်င္ ႏုိင္ငံေရးကို မိမိဘ၀၌ ျမွဳပ္ႏွံကာ ႏိုင္ငံေရးတခုတည္းကိုသာ ေဆာင္ရြက္သူကို ႏုိင္ငံေရးသမားဟု ေခၚသင့္ေပသည္၊

စာေပကို မိမိဘ၀၌ ျမွဳပ္ႏွံကာ စာေပတခုတည္းကိုသာ ေရးသားသူကို စာေရးဆရာဟု ေခၚသင့္ေပသည္၊
ယင္းအဓိပါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္အတုိင္း အတိအက် သတ္မွတ္ရန္ မဟုတ္ေပ၊ ႏုိိင္ငံေရးသက္သက္၊ စာေပသက္သက္ ေဆာင္ရြက္သူမ်ား ရွိသလို ေရာေႏွာေဆာင္ရြက္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိေပသည္၊ ေလာက၌ သတ္သက္ဟူ၍ မရွိႏုိင္ေပ။ သို႔ေသာ္ ယင္းအင္အားအမ်ားဆံုးရွိသူကို တုိင္းတာ၍ ေခၚေ၀ၚမွတ္ယူၾကျခင္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္၊

ဤေနရာ၌ ႏုိင္ငံေရးသမားသက္သက္၊ စာေရးဆရာသက္သက္ ဟူ၍ ႏွဳိင္းယွဥ္လိုျခင္း မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာ လုပ္ငန္း ႏွစ္ရပ္ကိ္ုသာ ႏွဳိင္းယွဥ္လိုျခင္းျဖစ္၍ ေရွ႔ဆက္ၾကေပအံ့။

(၂)
ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စာေပမည္သည့္ေနရာ၌ တူၾကသလဲ။

ႏုိင္ငံေရးသည္ စီးပြားေရးေတာင္းဆုိခ်က္ႏွင့္ သက္ဆုိင္သလို၊ စာေပသည္ လူ႔ဘ၀ႏွင့္ သက္ဆုိင္သည္၊ ေဟာ၊ တူၾကေပျပီ၊

စီးပြားေရးဆုိသည္မွာ စာ၀တ္ေနေရးပင္မဟုတ္ပါေလာ။ လူ႔ဘ၀ဆုိသည္မွာလည္း စား၀တ္ေနေရးမဟုတ္ပင္ မဟုတ္ေလာ။ ႏုိင္ငံေရးေ၀ါဟာရအားျဖင့္ သိပၸံက်က် စီးပြားေရးဟုေခၚၾကသည္၊ စာအုပ္သံပါပါ၊ တကၠသိုလ္ဟန္ပါပါဟု ေခၚလွ်င္ ေဘာဂေဗဒဟုလည္း တနည္းေခၚႏုိင္ေသးသည္၊ လူ႔ဘ၀ဟု စာဆန္ဆန္ေခၚလွ်င္လည္း ရေသးသည္၊ ကဗ်ာဆရာတုိ႔က ဘ၀ဟု လွလွေလး ေခၚၾကေပသည္၊
စီးပြားေရးႏွင့္ လူ႔ဘ၀အႏွစ္သာရခ်င္း အတူတူပင္ မဟုတ္ေပေလာ၊
စီးပြားေရးအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ လူ႔ဘ၀ပါရမည္၊ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းေျပာလွ်င္ လူေတြ၏ စီးပြားေရးပါရမည္၊ မပါ၍ မျဖစ္။ လူ႔ဘ၀သည္ စီးပြားေရးေတာင္းဆိ္ုခ်က္ျဖင့္ လွဳပ္ရွားေနေသာ ဘ၀ျဖစ္သည္၊ ျငိမ္သက္ေနေသာ လူ႔ဘ၀မဟုတ္ေပ။ လူ႔ဘ၀၏ အသက္သည္ပင္လွ်င္ စီးပြားေရးေတာင္းဆုိခ်က္ျဖစ္ေပသည္။ စီးပြားေရးေတာင္းဆုိခ်က္မရွိလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္ ေသေနျခင္းပင္၊

လူ႔ဘ၀သည္ မည္သို႔ရွိသလဲ၊
လူ႔ဘ၀သည္ လူတန္းစားမ်ားျဖင့္ ပိုင္းျခား စိတ္ျဖာလ်က္ရိွိေပသည္၊ စီးပြားေရးေတာင္းဆုိခ်က္သည္ လူတန္းစားက ေတာင္းဆုိေသာ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။ ႏုိင္ငံေရးသည္ပင္လွ်င္ လူတန္းစားႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေပသည္။ လူတန္းစားမွ ကင္းေသာ ႏုိင္ငံေရးဟူသည္ မရွိနုိင္ေပ။

(၃)
ႏုိင္ငံေရးသည္ စီးပြားေရးေတာင္းဆိုခ်က္၊ စာေပသည္ လူ႔ဘ၀ကို ေရးသားျခင္း၊

စီးပြားေရးကို မည္သို႔ေတာင္းဆုိသလဲ၊ လူထုအင္အားျဖင့္ လွဳပ္ရွားကာ ေတာင္းဆုိသည္၊ ေဟာ၊ ႏိုင္ငံေရး၌ လူထုအင္အားကို ေတြ႔ရွိရေပျပီ၊၊

လူ႔ဘ၀ကို မည္သို႔ေရးသားသလဲ၊ စာဖတ္သူ ရသေပၚေအာင္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔သည္၊ ေဟာ၊ စာေပ၌ စာဖတ္သူကို ေတြ႔ရေပျပီ၊
ႏုိင္ငံေရး၌ လူထုအင္အား၊ စာေပ၌ စာဖတ္သူ၊ အတူတူပင္ျဖစ္သည္၊ စကားလံုး အေခၚကြဲေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္၊ စာဖတ္သူ စာဖတ္ပရိသတ္ သည္ လူထုျဖစ္သည္။ တနည္းအအေသးစိတ္ အတိအက် ဆုိရလွ်င္ စာဖတ္သူသည္ လူထုအစိတ္အပိုင္း တရပ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။

ႏုိင္ငံေရးသမားသည္ လူထုမပါဘဲ မရပ္တည္ႏုိင္၊ စာေရးသူသည္ စာဖတ္သူမပါဘဲ မရပ္တည္ႏုိင္၊ နို္င္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာ၊ ႏွစ္ဦးစလံုး လူထု၌ အျမစ္တြယ္လ်က္ရွိသည္။
လူထု၌ အေျခမစိုက္ေသာ ႏိုင္ငံေရးသည္ က်ဆံုးမည္ျဖစ္၍ စာဖတ္သူ လူထု၌ အေျခမစိုက္ေသာ စာေပသည္လည္း တိမ္ေကာရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္ မဟုတ္ပါေလာ၊၊

(၄)
စာေရးဆရာ၏ လုပ္ငန္းကား အဘယ္နည္း၊
စာေရးဆရာသည္ အႏုပညာလုပ္ငန္းကိ္ု ေဆာင္ရြက္သည္။ သူသည္ လူ႔ဘ၀ကို ထိေတြ႔ခံစား ရူ႔ျမင္သံုးသပ္၍ အလွပညာျဖင့္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔သည္။

သူ၏ အတတ္ပညာသည္ကား သူ၏ စာဖတ္ပရိသတ္ (၀ါ) လူထုစိတ္၌ စြဲလမ္းကပ္ျငိေအာင္၊ ႏွစ္သက္ယံုၾကည္ေအာင္၊ ရသခံစားရေအာင္ ေရးသားရေသာ အတတ္ပညာျဖစ္သည္။ စာဖတ္ပရိသတ္က သူ၏ စာေပကို ႏွစ္သက္ခံစားျခင္း ရွိသေလာက္ သူ၏စာေပအင္အားသည္ ၾကီးမားလာေပသည္။ သူ၏ အႏုပညာသည္ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။

နုိင္ငံေရးသမား၏ လုပ္ငန္းကား အဘယ္နည္း၊
ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳ လုပ္ငန္းကိ္ု ေဆာင္ရြက္သည္။ သူသည္ လူတန္းစားတုိ႔ျဖင့္ ျပြမ္းေသာ လူ႔ဘ၀ကို တိုးေ၀ွ ႔ေလ့လာေ၀ဖန္ကာ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒပညာ၊ ႏိုင္ငံေရးအဘိဓမၼာတုိ႔ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သည္။
ႏို္င္ငံေရးအာဏာရေအာင္ အားထုတ္သည္။ သူ၏ တနည္းဆုိရေသာ္ သူ႔ပါတီ၏ ႏုိင္ငံေရး၀ါဒ၊ လမ္းစဥ္မ်ားကို လူထုက လက္ခံႏွစ္သက္၊ ယံုၾကည္ တက္ၾကြလာေအာင္ ေျပာေဟာ လွဳပ္ရွားေဆာင္ရြက္ရသည္။

သူ၏ အတတ္ပညာကား သူ႔ႏုိင္ငံေရးပါတီ၏ ၀ါဒ၊ လမ္းစဥ္ကို လူထုက ႏွစ္သက္ လက္ခံ၊ ယံုၾကည္ တတ္ၾကြလာေအာင္ ျပဳလုပ္ေသာ အတတ္ပညာျဖစ္သည္။ လူထုက ယင္းႏုိင္ငံေရး၀ါဒ၊ လမ္းစဥ္ကိ္ု ႏွစ္သက္လက္ခံျခင္းရွိသေလာက္ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးအင္အားသည္ ၾကီးမားလာေပသည္။ သူ၏ ေနာက္ပါး၌ လူထုရွိမွ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။

ႏုိင္ငံေရးသမားသည္ လူုထုႏွင့္ ညွိႏွဳိင္း၍ ႏုိင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳကို ေဆာင္ရြက္ရသည္။ စာေရးဆရာသည္လည္း စာဖတ္ပရိသတ္ (လူထုအစိတ္အပိုင္းတရပ္) ႏွင့္ ညွိႏွုိင္း၍ ေရးသားရသည္၊ လူထု၏ ဆႏၵႏွင့္ ညွိႏွဳိင္၍ မေဆာင္ရြက္လွ်င္ ယင္းႏုိင္ငံေရးသမားသည္ က်ဆံုးသလို၊ စာဖတ္ပရိသတ္၏ ဆႏၵႏွင့္ ညွိ၍ မေရးသားေသာ စာေရးဆရာသည္လည္း က်ဆံုးရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ႏုိင္ငံေရးသမားတုိ႔ မည္သည္ လူထု၏ ေရွ႔မွ ေက်ာ္တက္ေန၍လည္း မရ၊ ေနာက္က်န္ရစ္ေန၍လည္း မရ၊ လူထုႏွင့္ တသားတည္း ေနရေပမည္။ လူထု၏ ဆႏၵအရသာလွ်င္ ႏုိင္ငံေရးသမားက လူထုကိုယ္စား ေစပါးေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားက သတ္သက္၊ လူထုက သတ္သတ္ မဟုတ္ရေပ။

စာေရးဆရာသည္ လူထု၏ ခံစားမွဳကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပရေပမည္။ သူ၏ စာေပသည္ လူထုခံစားမွဳ ေ၀ဒနာကို ထပ္ဟပ္ရေပမည္၊ စာေရးဆရာ၏ စိတ္ခံစားမွဳႏွင့္ စာဖတ္ပရိသတ္၏ ခံစားမွဳသည္ ကိုက္ညီရေပမည္၊ စာေရးဆရာသည္ ေရာမျမိဳ႔ၾကီးမီးေလာင္ေနစဥ္ တေယာထုိးျပရန္မဟုတ္ေပ။

ႏုိင္ငံေရးသမားသည္ လူထုကို ခ်ဥ္းကပ္ရာ၌ လမ္းမွန္ကမ္းမွန္ျဖင့္သာ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္စြာခ်ဥ္းကပ္ရေပမည္။ လူထုအား လိမ္လည္ လွည့္ျဖား၍ မခ်ည္းကပ္ရေပ။

စာေရးဆရာသည္ စာဖတ္ပရိသတ္၏အၾကိဳက္ကို အလုိလိုက္ကာ စိတ္ကူးယဥ္စာေပ။ ဘ၀ထြက္ေျပးမွုစာေပတုိ႔ျဖင့္ မွိန္းယစ္ေအာင္ ေရးသားရမည္မဟုတ္ေပ။

ႏုိင္ငံေရးသမားသည္ အေျခအေနကို လူထုအားတင္ျပရေပမည္။ စာေရးဆရာသည္လည္း တကယ့္ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ေခတ္ကိ္ု္ သရုပ္ ေဖာ္ရေပမည္။

ႏုိင္ငံေရးသမားအား အဆံုးအျဖတ္ေပးရာသည္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာအား အဆံုးအျဖတ္ေပးရာသည္လည္းေကာင္း လူထုပင္ျဖစ္ သည္။

(၅)
ျပည့္သူ႔အက်ဳိးေဆာင္ ႏုိင္ငံေရးသမား၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္ ထာ၀စဥ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးပင္ျဖစ္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ေပ်ာ္ရြင္မည္။ တုိးတက္မည္။ သာယာမည္။

ျပည္သူ႔အက်ဳိးေဆာင္ စာေရးဆရာ၏ ရည္မွန္းခ်က္သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးပင္ျဖစ္သည္၊ အႏုပညာသည္ ျငိမ္းခ်မ္းမွ အစြမး္ကုန္ အလွဆံုးပြင့္ဖူးႏုိင္ေပမည္။

ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္စားလွ်င္ ၀ါ ကိုယ္က်ဳိးရွာလွ်င္ ပ်က္စီးေလေတာ့သည္။ စာေရးဆရာသည္လည္း ေငြေၾကးအတြက္ လုိက္ကာ စာေရးလွ်င္ မွိန္လာေတာ့သည္။
နုိင္ငံေရးသမားသည္ အာဏာရယူေရးအတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သူ ျဖစ္ရာ ေသလွ်င္ေျမၾကီး၊ ရွင္လွ်င္ ေရႊထီး လုပ္တတ္သည္။ ရက္စက္သည္။

စာေရးဆရာကား ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သည္။ ေ၀ဒနာခံစားမွဳ၌ ထက္ျမက္သည္။ ဆြတ္ပ်ံ႔သည္။ တစံုတရာကို စိစစ္ေ၀ဖန္ေတြးေခၚျပီးမွ လက္ခံတတ္သည္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားသည္ မွားလွ်င္ျပင္မည္ဟူေသာ သေဘာထားႏွင့္ တုိးလုပ္တတ္သည္။ စာေရးဆရာကား အမွားနည္းရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သစၥာတရားကို ရွာေဖြသည္။ အျဖဴေပၚ အမည္းတင္၍ ကမၼည္းထုိးသူျဖစ္ရာ သတိၾကီးစြာထားသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ တခါတရံ ႏိုင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာသည္ အသင့္မတင့္ျဖစ္တတ္သည္။ ပဋိပကၡျဖစ္တတ္သည္။

သို႔ျဖစ္ရာ ႏုိင္ငံေရးသမားႏွင့္ စာေရးဆရာသည္ တူသည္၊ မတူ။

၁၉၆၈
ဒဂုန္တာရာ
(လႈိင္းသစ္ စာေပ၊ အႏုပညာႏွင့္ အေတြးအေခၚ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁၆)၊ ေအာက္တုိဘာလ၊ ၂၀၁၂)

ဤေနရာမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
– http://www.facebook.com/photo.php?fbid=290737607695751&set=a.165163023586544.22632.100002785434909&type=1&theater
– http://www.facebook.com/photo.php?fbid=291051900997655&set=a.165163023586544.22632.100002785434909&type=1&theater