ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၂
တတိယအႀကိမ္ေဆးစစ္ဖို႕ စင္ကာပူကို ျပန္ေရာက္ေနတုန္း သည္စာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ကီမိုေဆးသြင္းကုသမႈ စင္ကာပူမွာ ႏွစ္ႀကိမ္၊ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္အၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ေဆးလာစစ္တုန္းက အဆုတ္က အႀကိတ္ရဲ႕အရြယ္ပမာဏ အေတာ္ကေလး က်ံဳ႕သြားတယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ေဆးသြင္းကုသမႈ ရန္ကုန္မွာ
ေနာက္ထပ္ ေလးႀကိမ္အၿပီး ယခုတစ္ႀကိမ္မွာ ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖက အႀကိတ္ဟာ ထပ္ၿပီးေလ်ာ့မသြားေပမယ့္ ပိုလည္း ႀကီးမလာဘူး၊
တစ္ျခားေနရာေတြကိုလည္း ပ်ံ႔ႏွံ႕မႈ မရွိဘဲ ထိန္းထားႏိုင္တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာုင့္ ကုသေနတဲ့ သမားေတာ္က ေဆးတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အရင္က gemcitabine ကို cipllatin နဲ႕ Avastin နဲ႕ တြဲၿပီး သြင္းခဲ့ရာက အခု gemcitabine ကိုဖယ္လိုက္ၿပီး Alimta ဆိုတဲ့ ေဆးအသစ္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ သတင္းေမး အကူအညီေပးေနၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ မိတ္ေဆြမ်ားထဲက ေဆးအေၾကာင္း နားလည္သူမ်ား သိႏိုင္ဖို႕ ေဆးအမည္မ်ားေဖာ္ျပလိုက္တာပါ။ ေဆး၀ါးေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္တစ္ႀကိမ္က အစီရင္ခံခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ၊ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားရဲ႕ ကူညီေထာက္ပံ့မႈသာ မရွိရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးမကုႏိုင္ပါဘူး။ အမည္နာမေတြကို မေဖာ္ျပႏိုင္ေပမယ့္ ကူညီေနသူအားလုံးကို အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းေျပာပါရေစ။
ေဆးစစ္တာေတြၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မျပန္ခင္နားနားေနေနရွိခိုက္ စာအုပ္တခ်ိဳ႕ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ သမီးႀကီးထိုက္ ဖတ္ခ်င္လို႕ မွာလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္လာတဲ့အထဲမွာ ဇာဂနာရဲ႕ “ပထမ”နဲ႕ မသိတာစမ္းေခ်ာင္းရဲ႕” စမ္းေခ်ာင္း အင္းစိန္ ဟားဗတ္”တို႕ ပါပါတယ္။ အခ်ိန္ရတုန္း အဲဒီႏွစ္အုပ္စလုံး ဖတ္ၿပီးသြားပါတယ္။ ဇာဂနာစာအုပ္က ခပ္ပါးပါးဆိုေတာ့ အရင္ဖတ္ၿပီးသြားတယ္။ မသီတာစာအုပ္က ထူၿပီး အေၾကာင္းအရာေတြက မ်ားေလေတာ့ ျဖည္းျဖည္းဖတ္ရပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္ရဲ႕ အမွာစာမွာ မသီတာရဲ႕ စာအုပ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ့ လူ႕ငရဲ”စာအုပ္ထက္ ပိုေကာင္းတယ္လို႕ ရဲရဲႀကီး ညႊန္းထားပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္က သတင္းစာကေလာင္နဲ႕ ေရးတယ္။ အျဖစ္ကိုေရးတာ။ သနစ္ကိုေရးတာ။ ေထာင္ဆိုတာ ငရဲေဟ့လို႕ ေျပာျပတာ။ ေထာင္ဆိုတာ ေက်ာင္းေဟ့လို႕ ေျပာ ျပတာ။ ရသဆြံ႕ရွားတယ္။ ခံစားခ်က္ မ်ားတယ္။ မသီတာစာအုပ္က စာေပကေလာင္နဲ႕ ေရးတယ္။ ေ၀ဒနာကိုေရးတာ။ ေစတနာကိုေရးတာ။ ေထာင္ဆိုတာ စိတ္ခံယူခ်က္ရွင့္လို႕ ေျပာျပတာ။ ေထာင္ဆိုတာ ရုပ္ခံစားခ်က္ရွင့္လို႕ ေျပာျပတာ။ ရသျပည့္လွ်ံတယ္။ ခံစားခ်က္ ေဗာင္းလံတယ္။”လို႕ ဆရာက အားပါးတရ ေရးထားပါတယ္။ ဆရာ ညႊန္းသေလာက္လည္း ေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိအေျခအေနအရ နားနားေနေနဖတ္ရေတာ့ သုံးရက္အၾကာမွာ ဖတ္လို႕ ၿပီးသြားပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာတိုင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အတိတ္က အရိပ္ေတြကို ျပန္သတိရေအာင္ ကာလယႏၱရားစက္ႀကီးနဲ႕ ျပန္ေခၚသြားသလိုပါပဲ။
ဇာဂနာရဲ႕” ပထမ” ေထာင္အေတြ႕အႀကံဳစာအုပ္ကေတာ့ သူ႕ပါရမီအတိုင္း မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ေလးေတြနဲ႕ ဖတ္ရင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပံဳးမိစရာေတြအမ်ားႀကီးပါပါတယ္။ ၈ ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးၿပီးခါစအခ်ိန္မွာ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အဖမ္းခံရတဲ့ စာေပနဲ႕ အႏုပညာရွင္တစ္စုအေၾကာင္း ရႊင္ရႊင္ သြက္သြက္ကေလး ေရးထားတာပါ။ ဇာဂနာ၊ ဇင္၀ိုင္း၊ မိုး၀င္း၊ ညီ၀င္းစိန္၊ ဦးေအာင္ျမင့္ျမတ္၊ စပယ္ဦး ဦးတင္စိုးႏွင့္ ကိုအမိန္တို႕ ဘားလမ္းကေန ပိတ္ဆို႕ဖမ္းဆီးခံရ ၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ၁၉၈၉ ဧၿပီလ ၂၁ ရက္ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ ေရးထားတဲ့ မွတ္တမ္းလို႕ ဆိုပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးထဲက သီးသန္႕ေထာင္ကေလးတစ္ခုလို႕ ဆိုႏိုင္တဲ့ အထူးေဆာင္အေၾက ာင္းပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၈၉ကေန ၂၀၀၁ အတြင္း သုံးႀကိမ္ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္ခဲ့စဥ္ သုံးႀကိမ္လုံး ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ၁၀ခန္းတြဲအထူးတိုက္အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းသတိရစရာေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေစာေစာပိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့တဲ့ ေဇာ္သက္ေထြးရဲ႕ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳစာအုပ္ထဲမွ
ာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက မ်က္စဥ္းေဆးခပ္ဖို႕ အဂၤလိပ္လို အညႊန္းစာရြက္ေလး ေတြ႕သြားလို႕ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ စစ္ေဆးခံရတဲ့အေၾကာင္း ပါခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က တြဲဘက္ေထာင္လို႕ ေခၚၾကတဲ့ သီးသန္႕ေထာင္ထဲက ကၽြန္းတိုက္ထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေထာင္မႀကီးက အထူးတိုက္ကို ေရာက္ေတာ့ ပိုလို႕ေတာင္ တင္းက်ပ္ပါတယ္။ ဇာဂနာရဲ႕ အထူးတိုက္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အဲဒီမွာ ရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္အခန္းထဲ က်ီးကန္းငမဲက ေဘာပင္ခိုးသြင္းတဲ့အမႈအေၾကာင္း ျပန္သတိရၿပီး ၿပံဳးမိပါတယ္။
က်ီးကန္းငမဲဆိုတာက လူမဟုတ္ပါ။ တကယ့္က်ီးကန္းအစစ္ပါ။ သရက္ပင္အျမင့္ႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားနားက က်ီးကန္းအသိုက္တစ္ခု မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ေတာ့ က်န္တဲ့ က်ီးေပါက္စေလးေတြ ေသကုန္ေပမယ့္ ေနာင္ ငမဲလိုဲ႕ နာမည္ေပးခံရမယ့္ က်ီးကန္းကေလးက ကံႀကီးလို႕ မေသဘူး။ သူ႕ကို ေက်ာက္တန္းဘက္က လူသတ္မႈနဲ႕ ျပစ္ဒဏ္က်ေနတဲ့” ေမာင္ညိဳ”ဆိုပါစို႕၊ အက်ဥ္းသား ေမာင္ညိဳက ျပဳစုယုယေကၽြးေမြးခဲ့လို႕ အသက္ရွင္ေနခဲ့တယ္။ ေမာင္ညိဳက အထူးေဆာင္၀င္းထဲမွာပဲ ထားရွိတဲ့ အၿမဲဆင္းေခၚ ေထာင္က်လုပ္သားေဆာင္မွာ ညအိပ္ရတယ္။ သူက အထူးေဆာင္ရဲ႕ ဖိုႀကီးေခၚ ထမင္းရုံမွာ တာ၀န္က်တယ္။ ေပါက္စနဘ၀ကစၿပီး ငမဲကို သူက အိပ္ေဆာင္ကို ေခၚသြားၿပီး သူ႕ေဘးမွာ သိပ္တယ္။ ငမဲ နည္းနည္းႀကီးလာၿပီး အေတာင္ပံေတြ သန္မာလာေတာ့ သရက္ပင္ေတြေပၚ ပ်ံတက္တယ္။ က်ီးကန္းေတြရဲ႕ ဓေလ့စရိုက္ ထူးဆန္းပုံက ငမဲကို က်ီးကန္း အသိုက္အ၀န္းက လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။ အထက္ျမင့္ျမင့္ကို ငမဲ ပ်ံတက္လာရင္ ၀ိုင္းၿပီး ထိုးဆိတ္ေမာင္းထုတ္ၾကတယ္။ သည္ေတာ့ ငမဲခမ်ာ သရက္ပင္ႀကီးေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခပိုင္း အကိုင္းေတြအထိပဲ ပ်ံတက္ခြင့္ရွိပါတယ္။ က်ီးသိုက္က ျပဳတ္က်တဲ့ ေကာင္၊ လူေတြနဲ႕ ေရာေႏွာေပါင္းဖက္ေနတဲ့အေကာင္ဆိုၿပီး မသကၤါ ျဖစ္ေနၾကပုံရပါတယ္။ ေမာင္ညိဳက မနက္အလုပ္ဆင္းလာၿပီဆိုရင္ ငမဲကို ပခုံးေပၚတင္လာၿပီး ဖိုႀကီးထဲ အလုပ္၀င္ခ်ိန္မွာ ငမဲက သရက္ပင္ေအာက္ေျခကိုင္းေတြေပၚေလွ
်ာက္နားေနေလ့ရွိပါတယ္။ ညေနေစာင္း အလုပ္သိမ္းၿပီဆိုရင္ ေမာင္ညိဳက ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုက္ေရွ႕က စိုက္ခင္းေတြအလယ္ လူသြားလမ္းေလးက ေလွ်ာက္သြားရင္း” ငမဲေရ လာေဟ့ အိပ္ေဆာင္ျပန္ၾကရေအာင္”လို႕ အသံေပးလိုက္တာနဲ႕ ကိုေရႊငမဲက တစ္ေနရာရာက ေပၚလာတယ္။ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ပ်ံ၀ဲဆင္းလာၿပီး ေမာင္ညိဳရဲ႕ ပခုံးေပၚနားကာ လိုက္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးဟာ လနဲ႕ ႏွစ္နဲ႕ ခ်ီၿပီး ညေနေစာင္းတိုင္း ျမင္ေတြ႕ေနက် ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ကြင္းကေလးပါ။ ဒီလိုနဲ႕ ငမဲဟာ က်ီးကန္းေတြနဲ႕ မေပါင္းေတာ့ဘဲ လူေတြနဲ႕ ပိုနီးစပ္လာရာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းေတြထဲပါ တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြင္ ၀င္လာရဲတဲ့အထိ ကဲလာပါတယ္။ ေန႕လယ္ေန႕ခင္း သူ႕ေမြးစားအေဖ အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္မွာ သူက သရက္ကိုင္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားမေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းေတြထဲ လာလာလည္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ဒီေကာင္က အေတာ္ ဘရုတ္က်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခန္းထဲက စားစရာထည့္တဲ့ ဘူးေတြ ခြက္ေတြကို လွန္ေလွာ ေမွာက္ခါပစ္တယ္။ ေျမပဲဆံဘူးတို႕ဘာတို႕ ပြင့္က်သြားရင္ စားပစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ သူလာတဲ့အခ်ိန္ တရားထိုင္ေနတာနဲ႕ တိုးလို႕ကေတာ့ ပခုံးေပၚတက္ၿပီး ေနာက္ေစ့ကို ႏႈတ္သီးနဲ႕ ထိုးဆိတ္ခံရေတာ့တာပါပဲ။ ဆက္ၿပီး ထိုင္လို႕မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ ၁ ခန္းက ဆရာဦး၀င္းတင္က ၃ခန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။ ကို၀ံသေရ ငမဲဆိုတဲ့ေကာင္ က်ဳပ္ကို ဒုကၡေပးေနတယ္ဗ်ိဳ႕တဲ့။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆရာလို႕ ေမးေတာ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြရုံးခန္းက ေဘာပင္ေတြ စာရြက္ေတြ ခိုးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာ လာဖြက္ထားတယ္ဗ်၊ ဒီေကာင္ ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ိဴလားမသိပါဘူးဗ်ာတဲ့။ ဆရာ အဲဒီကိစၥ ဘယ္လို ေျဖရွင္းလိုက္လဲလို႕ ေမးေတာ့ ဟာ သူတို႕ ရွာေဖြေရး၀င္မွေတြ႕ရင္ ျပသနာေတြ တက္ကုန္မွာဆိုေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို ေခၚၿပီး အပ္လိုက္ရတာေပါ့။ ငမဲလုပ္တယ္ဆိုတာ သူတို႕ကလည္း သိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ရႈပ္တဲ့ေကာင္ လို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဆရာရယ္ ငမဲက ဆရာ့ကို စာေတြ ေရးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ ေဘာပင္တို႕ စာရြက္တို႕ ခိုးသြင္းေပးတာ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဒီေကာင္ ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ိဴေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ၀င္စားတာမ်ားလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေျပာေတာ့ ဆရာက ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာလို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။
၂၀၀၁ မွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လြတ္လာခ်ိန္အထိ ငမဲ ရွိပါေသးတယ္။ ႏွစ္အတန္ၾကာၿပီးေတာ့ အထူးေဆာင္က ေနာက္ပိုင္း လြတ္လာ သူႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တခ်ိဳ႕နဲ႕ စကားစပ္မိလို႕ ငမဲအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က သတင္းေမးတဲ့အခါ သူ႕ဇာတ္သိမ္းခန္းက ရုပ္ရွင္သေဘာနဲ႕ ဆိုရင္ အလြမ္းဇာတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အက်ဥ္းသားေမာင္ညိဳဟာ ႏွစ္ႀကီးသမားဆိုေတာ့ ရဲဘက္စခန္း မထြက္ရဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လြတ္ရက္ႏွစ္နွစ္ေလာက္ပဲ က်န္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေမာင္ညိဳ ရဲဘက္စခန္း ပါသြားတယ္။ သူက သူလြတ္ရင္ ငမဲကို အိမ္ေခၚသြားမယ္လို႕ ေျပာေျပာေနတာ၊ ခုေတာ့ လြတ္တာမဟုတ္ဘဲ ရဲဘက္စခန္း ပါသြားတာဆိုေတာ့ ေခၚလို႕မရဘူးေပါ့။ ငမဲကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ အပ္ထားခဲ့တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ဆိုတာက ခက္သားကလား။ ေမာင္ညိဳနဲ႕ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့တဲ့ ငမဲဟာ ေမာင္ညိဳ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ မေနဘဲ သရက္ပင္ေအာက္ေျခကိုင္းေတြမွာပဲ လိုက္နားေနတယ္၊ အထူးတိုက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဆီလဲ မလာေတာ့ဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သရက္ကိုင္းေတြေပၚမွာ သြားလာေနတာလဲ မေတြ႕ရေတာ့ဘဲ ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။ အထူးေဆာင္၀င္းထဲကကို တစ္ေနရာရာကို အၿပီးတိုင္ ထြက္သြားပုံရတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ေျပာပါတယ္။ ေမာင္ညိဳေနာက္ကိုမ်ားလိုက္ရွာဖို႕ထြက္သြားေလသလား ငမဲရယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမိရင္း အလြမ္းဇာတ္သိမ္းေလးတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ထားလိုက္ရပါတယ္။ ဇာဂနာရဲ႕ ပထမ စာအုပ္ကို ဖတ္ရင္း အထူးတိုက္တုန္းက အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခုကို ျပန္သတိရမိလို႕ သည္ စာကို ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။
၂၃၊ ၁၂၊ ၂၀၁၂
maungwuntha@gmail.com
မူရင္း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
