ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၂
ထို ၃၆၅ ရက္ေသာ ရက္စြဲမ်ားၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ျဖတ္ေက်ာ္လို႔ မရေသာ ရက္စြဲႏွစ္ခုသာ ျပက္ျပက္ထင္ ထင္ရိွသည္။ ေမြးေန႔ႏွင္႔ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္။ တကယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ေမြးေန႔ကိုယ္ ေမ႔ထားခ်င္ေသာ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားသို႔ ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္စ ျပဳေနေသာ ကၽြန္ေတာ္လို အေကာင္အတြက္ ေမ႔မရေအာင္ လုပ္ေနၾကေသာ သူမ်ားရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးၾကေသာ လူမ်ားက ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း ေမြးေန႔ဆိုသည္႔ ေန႔စြဲၾကီးကို ေမ႔ထားမရေအာင္ လုပ္ၾက၏။ “ေမြးေန႔ေရာက္ၿပီေနာ္။ အ သက္ၾကီးလာၿပီေနာ္။ ဦးေဏွာက္ပိုၾကီးေအာင္ လုပ္အံုး” ဆိုသည္႔ အေမ႔ရဲ႕ဆံုးမစကားသံကို ႏွစ္စဥ္ၾကားရစျမဲ။ “ေမြးေန႔မွာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမွဳေလး တစ္ခုခုေတာ႔ လုပ္လိုက္အံုး” ဆိုသည္႔ အကုသိုလ္အေကာင္ကို သတိတရ သတိေပးၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ေမြးေန႔ထက္ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ကိူ ကၽြန္ေတာ္က ပိုၿပီး သတိထားမိေန တတ္သည္။ မနက္ျဖန္ ဆို ေနာက္တစ္ႏွစ္ေရာက္ၿပီ။ အလုပ္ပိတ္ရက္။ ဒီည ၁၂ နာရီကို ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္မလဲ စသည္႔အေတြးမ်ားျဖင္႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္ခဲ႔သည္။ ၿပီးခဲ႔ေတာ႔မည္႔၊ ခ်န္ထား ခဲ႔ရေတာ႔မည္႔ သကၠရာဇ္ခုႏွစ္ၾကီးအတြင္းမွာ ငါဘာေတြ လုပ္ခဲ႔သလဲ၊ ဘာေတြ က်ရွံဳးခဲ႔၊ ေအာင္ျမင္ခဲ႔၊ တန္ဖိုးမဲ႔ခဲ႔၊ တန္ဖိုးရိွခဲ႔ သလဲ ဆိုသည္႔ လည္ျပန္အေတြးမ်ားက ေနရာယူထားသည္။
ထို႔အျပင္ လူတစ္ေယာက္၏ သက္တမ္းကို သမိုင္း စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပၾကလွ်င္ ရက္စြဲအတိအက်ထက္ ေမြးဖြားသည္႔ ခုႏွစ္ႏွင္႔ ေသဆံုးခဲ႔သည္႔ ခုႏွစ္ကိုသာ ေဖာ္ျပၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင္႔ အိုင္းစတိုင္း (၁၈၇၉-၁၉၅၅)၊ ဟစ္တလာ (၁၈၈၉-၁၉၄၅)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း (၁၉၁၅-၁၉၄၇) စသည္ျဖင္႔ ေဖာ္ျပၾကသည္။
အခုလဲဘဲ မၾကာခင္ ရက္အပိုင္း အျခားအတြင္းတြင္ ၂၀၁၂ ဆိုသည္႔ ခုႏွစ္ၾကီးကို သမိုင္းထဲတြင္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔ၾကရေပအံုးေတာ႔မည္။ ပိုၿပီး သစ္လြင္ေသာ၊ ပို၍ ေမွ်ာ္လင္႔ဖြယ္ရာမ်ားရိွေသာ ၂၀၁၃ ဆိုသည္႔ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ခုႏွစ္တစ္ခု ေရာက္လာေပအံုးေတာ႔မည္။ ေဟာင္းေျမ႕ေသာ၊ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက် ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနေသာ ၂၀၁၂ ၾကီးကို ခ်န္ထားခဲ႔ရေတာ႔မည္။ ဘာေတြေမွ်ာ္လင္႔ထားၾကသလဲ။ ဘာေတြ ရည္ရြယ္ထားၾကသလဲ။ ျဖစ္ခ်င္ရာကို ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္လို႔ရမည္႔ အသစ္စက္စက္ ႏွစ္အပိုင္းအျခားၾကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရေပအံုးေတာ႔မည္။
ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ၂၀၁၃ ထက္ ၂၀၁၂ ကို သံေယာဇဥ္မျပတ္ဘဲ ျပန္လည္လွည္႔ၾကည္႔မိသည္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မွတ္မွတ္ရရ ေအာင္ျမင္မွဳ ဆုပ္ဆုပ္ကိုင္ကိုင္ မျပႏိုင္ေသာ္လည္း ေက်နပ္မည္ဆိုလွ်င္ ေက်နပ္ႏိုင္ေသာ ႏွစ္အပိုင္းအျခားတစ္ခုလို႔သာ သတ္မွတ္လို႔ရမည္ ထင္သည္။
သို႔ေသာ္ အမ်ားႏွင္႔ဆိုင္ေသာ၊ ေရႊနိဳင္ငံၾကီးႏွင္႔ ပါတ္သက္ေနေသာ ၂၀၁၂ ကို ျပန္လည္ ေတြးၾကည္႔မိေတာ႔ အားမလို အားမရျဖစ္မိတာေတာ႔ အမွန္ပင္။ လူဆိုသည္႔ သတၱ၀ါသည္ အေကာင္းထက္ အဆိုးကိုသာ စိတ္စြဲၾက၊ အမွတ္တရ ရိွၾကသည္ ထင္၏။ လွ်ပ္စစ္ ပိုလွ်ံေနပါသည္၊ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင္႔ေနပါ စသည္႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္ လူပ်က္ၾကီးမ်ား၏ ေျပာစကားမ်ားကို ေမ႔မရဘဲ ရိွေန၏။ ပိုၿပီးတိုးတက္ေအာင္ ပိုၿပီး သာယာေအာင္ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ၾကရင္း တိရဆၦန္ဦးေဏွာက္ေလာက္ပင္ အသိတရားမရိွေသာ လူမ်ားေၾကာင္႔ ရုပ္ဆိုး အက်ဥ္းတန္ေသာ ၂၀၁၂ ျဖစ္ခဲ႔သည္ထင္သည္။ ကေလးေတြကို သက္သက္မဲ႔ ေသနတ္ႏွင္႔ ၀င္ျပစ္သတ္သြားေသာ ခ်ာတိတ္ေကာင္ေလးေၾကာင္႔ ၂၀၁၂ ၾကီးသည္ အရုပ္ဆိုးလြန္းခဲ႔ရသည္။ စားစရာမရိွ ေလ်ာ္စရာရိွ ဆိုသည္႔ သေဘာမ်ိဳးျဖင္႔ ဒံုးက်ည္ၾကီးမ်ား စမ္းသပ္ ျပစ္လႊတ္ခဲ႔ၾက၏။
လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ႔ရေသာ ရခိုင္အေရးအခင္းၾကီးကို ၂၀၁၂ ထဲတြင္ ခ်န္ထားခဲ႔လို႔ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ဟု ေတြးမိသည္။ ကခ်င္ အေရးၾကီး ၂၀၁၂ ထဲမွာ အေတာ္ဆိုးရြားခဲ႔တာဘဲဟု ေျပာလို႔ ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။ အေမရိကန္သမၼတ လက္ခ်ာေပးခဲ႔သလို ဥပေဒဆိုသည္႔ သေဘာ၊ စစ္တပ္ဆိုသည္႔ သေဘာတရားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ခန္းစာ ရခဲ႔ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဘုန္းဘုန္းဘုရားတို႔ မီးသင္႔ခဲ႔ရေသာ ၂၀၁၂ လို႔ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာလို႔ရေသာ ႏွစ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါရဲ႕။ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ၂၀၁၂ အေတြးမ်ားျဖင္႔ လံုးျခာလိုက္ေနစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားေသာ သတင္းတစ္ခုကို ဖတ္မိခဲ႔သည္။
ဦးသိန္းစိန္ ရတနာဂီရိကုိသြားသည္ ဆိုသည္႔ သတင္း။ ရတနာဂီရိဆိုသည္႔ အမည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔ ေလး၊ ငါး တန္းေလာက္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ႔ေသာ ၿမိဳ႕နာမည္။ ျမန္မာေတြ၏ အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာ တြင္းဆံုးက်ခဲ႔တာကို အမွတ္ရေစေသာ ၿမိဳ႕ အမည္။ သီေပါအရွင္တို႔ ဒူးေထာက္အရွံဳးေပးခဲ႔ရေသာ အမည္နာမ အျဖစ္ အမွတ္ရေစခဲ႔သည္။
ဦးသိန္းစိန္ ရတနာဂီရိမသြားခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းကမွ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သဲသဲမဲမဲ ဖတ္ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ ဆရာေန၀င္းျမင္႔ ဘာသာျပန္ Amitav Ghosh ေရးေသာ The Glass Palace ဆိုသည္႔ စာအုပ္ မာရသြန္ၾကီး ျဖစ္သည္။ သီေပါဘုရင္၏ ပါေတာ္မူပံုမွ အစျပဳထားသည္႔ စာအုပ္။ အႏိၵယႏွင္႔ ျမန္မာျပည္တို႔၏ ကူးလူးဆက္ဆံမွဳမ်ားကို ဇာတ္အိမ္တည္ကာ အိႏိၵယ တိုင္းသားတို႔၏ လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းမွဳကို လွစ္ခနဲ႔၊ လက္ခနဲ႔ ေရးသားထားသည္႔ စာအုပ္ၾကီးျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီး ျမသန္းတင္႔ ဘာသာျပန္သည္႔ အဘိဓမၼာသေဘာတရားေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ အမ်ားၾကီးပါေသာ” စစ္ႏွင္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” လို စာအုပ္ၾကီး၊ ဆရာနတ္ႏြယ္ေရးသားေသာ ပါေတာ္မူေနာက္ပိုင္း ျမန္မာတို႔ အဂၤလိပ္ကို ဆန္႔က်င္ ပုန္ကန္မွဳကို အေျခတည္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ခဲ႔ေသာ “ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း” ဆိုသည္႔ စာအုပ္ၾကီးေတြ က်ေနာ္ ဖတ္ဘူးခဲ႔သည္။ အမွန္ကိုသာ ၀န္ခံရလွ်င္ အေတာ္ၾကီး အားစိုက္ဖတ္ခဲ႔ရသည္။ ဖတ္သင္႔သည္႔ စာအုပ္ၾကီးေတြ ဆိုသည္႔ အသိႏွင္႔သာ ဇြတ္ႏွစ္ကာ ဖတ္ခဲ႔ရသည္။ “စစ္ႏွင္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” စာအုပ္ၾကီးထဲက အေတြးအေခၚေတြ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ မသိမသာ က်န္ေနေသးေသာ္လည္း ဆရာနတ္ႏြယ္ေရးေသာ “ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း” စာအုပ္ကေတာ႔ သိပ္မက်န္ေတာ႔။
သို႔ေသာ္ အခု ဆရာေန၀င္းျမင္႔ဘာသာျပန္ေသာ “ ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအး” စာအုပ္ကေတာ႔ အားမစိုက္ရဘဲ စိတ္ခ်ဥ္ျခင္းတပ္စြာ ဖတ္ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။ စကားလံုး ေမွာ္ေအာင္ထားသည္႔ ဆရာၾကီး ေန၀င္းျမင္႔၏ အေရးအသားေတြကို ဖတ္ၿပီး “ ေတာက္… ေရးတတ္လိုက္တာ “ဆိုသည္႔ အသိႏွင္႔အတူ ႏွစ္ႏွစ္လလ စြဲျမဲေနခဲ႔ေသာ အသိကိုလဲ ေျပာင္းလဲေစခဲ႔သည္။ အရင္က သီေပါမင္း သမီးေတာ္မ်ား အႏိၵယတိုင္း သားမ်ားႏွင္႔ လက္ဆက္သြားၾကတာကို နည္းေတာင္နည္းေသး..ေသာက္သံုးမက်တဲ႔ ဘုရင္နဲ႔ ေနရာတကာ ပါခ်င္တဲ႔ မိန္းမၾကီး ခံစမ္းလို႔ အလြန္ေအာက္တန္းက်ေသာ အေတြးအေခၚကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပစ္ေစခဲ႔၏။ ၾကိဳးခ်င္းထား ၾကိဳးခ်င္းထိ၊ အိုးခ်င္းထား အိုးခ်င္းထိ ဆိုသည္႔ စကားကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးခ်င္ေသာ စိတ္ပုတ္ေတြ မ်ားေနခဲ႔တာ သတိထားမိခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဘာမဟုတ္ေသာ အေကာင္ေတြေတာင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အခြဲျခားခံရ၊ အႏိွမ္ခံရလွ်င္ အသဲဆတ္ဆတ္ထိ နာတတ္ၾကေသးလွ်င္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘ၀မွ ျပစ္ပါယ္ခံေနရသည္႔ သီေပါအရွင္တို႔ ဘ၀ကို မစာမနာ ရိွခဲ႔သည္ကို ဆရာေန၀င္းျမင္႔က အလင္းျပခဲ႔သည္။
ျပည္သူလူထုကို မ်က္ကြယ္ျပဳေသာ သက္ဦးဆံပုိင္ အာဏာရွင္စနစ္ကို မၾကိဳက္ေပမယ္႔ လူ လူခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင္႔ စိတ္ႏွလံုး ျပည္႔၀ ေသာ သီေပါဘုရင္ကို ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းဘုရင္တို႔ ဥေရာပမွာ ေကာ္ေဇာနီခင္းၿပီး ၾကိဳဆိုခံေနရခ်ိန္မွာ အိမ္စုတ္ၾကီးထဲမွာ ေနခဲ႔ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရင္ကို သနားစိတ္၀င္လာခဲ႔သည္။ ေတာ္ဘုရားေလးတို႔လို ပညာၾကီးရင္႔ေသာ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ၾကီးက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔အတူ လက္တြဲၿပီး တြန္းလွန္ေပးသြားခဲ႔တာႏွင္႔ပင္ သီေပါဘုရင္တုိ႔ တာ၀န္မေက်ခဲ႔တာကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ခဲ႔ၿပီလို႔ဘဲ ယူဆခ်င္ပါသည္။
အခုဘဲဘဲ ဦးသိန္းစိန္ၾကီး ရတနာဂီရိသြားၿပီး အရိုအေသေပးသည္႔ သတင္းကို ဖတ္မိၿပီး ကုိယ္႔မင္း၊ ကိုယ္႔ခ်င္း၊ ကိုယ္႔က်ငွန္း ဆိုသည္႔ ဇာတိစိတ္က ႏိုးၾကားလာခဲ႔သည္။ စီမံခံ႔ခြဲမွဳည႔ံဖ်ဥ္းမွဳ၊ ကိုယ္က်ိဳး အာဏာ မက္ေမာမွဳမ်ားျဖင္႔ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္ခဲ႔သည္႔ သီေပါဘုရင္အုတ္ဂူၾကီးဆီက ဦးသိန္းစိန္ၾကီး Massage တစ္ခုခု ရႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔မိသည္။
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ…၂၀၁၂ တည္းဟူေသာ သတင္းႏွစ္ၾကီးထဲမွာ ရွင္သန္ခြင္႔ရခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ၾကိဳက္ၾကိဳက္၊ မၾကိဳက္ၾကိဳက္ ၂၀၁၂ ကို ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔ရေတာ႔မည္။ ၂၀၁၂ မွ သင္ခန္းစာမ်ားကို ယူၿပီး ၂၀၁၃ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖုိ႔ အဆင္႔သင္႔ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရေတာ႔မည္။ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း စာအုပ္အဖြင္႔တြင္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္က မေအာင္ျမင္ဘဲ ပ်က္ျပယ္ခဲ႔ရေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲျဖင႔္ ဆရာၾကီး နတ္ႏြယ္က အစျပဳထားခဲ႔သည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ကတည္းက “အေျခတည္မရခဲ႔ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ေနာက္ပိုင္း အက်ိဳးဆက္မ်ားကေတာ႔ ၂၀၁၂ အထိ အနိဌာအာရံုမ်ားျဖင္႔ ျပည္႔ႏွက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ယန္းကီးေလး Adam Lanza လို ေကာင္မ်ိဳးေလးေတြ ျဖစ္လာေနၾကသည္။
“သမိုင္းဆိုတာ မအ ေအာင္ သင္တာ” ဆိုသည္႔ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ ႏိုင္ငံေက်ာ္စကားသည္ ႏွစ္ အသစ္ တစ္ခု ေျပာင္းတိုင္း ေျပာင္းတိုင္း အသက္ပိုပိုၿပီး ၀င္လာသည္။ ၂၀၁၂ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယူစရာ သင္ခန္းစာ ေတြက မကုန္ႏိုင္၊ မခမ္းႏိုင္ ရိွခဲ႔သည္။ ၂၀၁၂ ကို လံုး၀ေမ႔ခဲ႔ၿပီး ၂၀၁၃ မွသည္ ေနာင္ အနာဂတ္ဆီသို႔ ဦးတည္ၾကမည္ဆိုပါက ဒုတိယ ရတနာဂီရိသည္ မႏၱေလး ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္း ရိွသည္။ သီေပါဘုရင္ကဲ႔သို႔ ခံျပင္း နာက်ည္းစိတ္မ်ားျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြ အသက္ဆက္ရဖြယ္ရိွသည္။ ၂၀၁၂ မွ သင္ခန္းစာမ်ားကို ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ဆက္ၾကမည္ဆိုပါက ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးသည္ ေရကန္သာ ၾကာတိုင္းေအးေသာ ႏိုင္ငံၾကီး မျဖစ္ႏိုင္စရာ မရိွလို႔ဘဲ ထင္ျမင္မိပါသည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွ ရယူပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
