ဒီဇင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၂
“ဆရာေအာ္ေရ ုု က်ဳပ္တိုု႔ ကုုန္ရန္္ေဆးရံုုႀကီး အဲေယာင္လိုု႔ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးကိုု သူႀကီးက ေခတ္မီွေအာင္ အဆင္႔ျမွင္႔ေတာ႔မယ္တဲ႔”
အီႀကာေအာ္သည္ ခက္ေသးရြာသားတိုု႔ ထံုုးစၤအတိုုင္း ဆရာႀကီး စတိုုင္ျဖင္႔ သူမသိေသးေသာ္လည္း သိေလဟန္ျဖင္႔
“မင္းကလည္းကြာ ဒါမ်ား ဘာထူးဆန္းလိုု႔လည္း”
“ဆရာေအာ္ကလည္း ဒီတစ္ခါေတာ႔ သူႀကီးဆိုုေတာ႔ တကယ္ျဖစ္ေအာင္လုုပ္မွာပါ”
အီႀကာေအာ္က ေျပာေပါင္းမ်ားလိုု႔ ရိုုးေနပါျပီ ဟူေသာမ်က္ႏွာထားျဖင္႔
“ေဟ႔ေကာင္ ရြာလူႀကီးေတြ ျမိဳ႔တက္ျပီး ေဆးသြားမကုုပဲ တိုု႔ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးမွာ ေဆးကုုတဲ႔ေန႔ဆိုုရင္ေတာ႔ ငါယံုုမယ္ေလ”
ခက္ေသးရြာမွ လူႀကီးမ်ားကား ရြာနားကျမက္ ရြာႏြားမစားသကဲ႔သိုု႔ ဖင္နာေခါင္းနာ လိပ္ေခါင္းေလာက္ ေရာဂါကအစ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးတြင္ ေဆးမကုုပဲ ျမိဳ႔ေပၚတက္ကာ ေဘာက္ကန္၊ စူကာပင္ စေသာေဆးရံုုႀကီးမ်ားတြင္ ေဆးကုုသေလ႔ရွိသည္။
“ျပီးေတာ႔ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးက အထူးကုု ဆရာ၀န္ႀကီးေတြက သူတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ေကာ သူတိုု႔လည္း ျမိဳ႔ေပၚရွိ တျခား ေဆးရံုုေတြမွာ သြားကုုႀကတယ္ မဟုုတ္ဘူးလား ဖြတ္ကေလးရဲ ႔”
“တစ္ေယာက္ တစ္ေလေလာက္ပဲ သြားကုုႏိုုင္တာပါ ဆရာေအာ္ရယ္”
“ျဲပီးေတာ႔ ၀က္ပိုုင္မွ စားသာတာ ေျပာတယ္”
“ဟာ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြက ၀က္ေမြးတယ္ ဟုုတ္ရဲ ႔လား ကြာ၊ ႀကံႀကီးစီရာ”
“ဟိုု လူနာေဆာင္ပိုုင္တာ ေျပာတာေလ ဆရာရဲ ႔”
“မင္းကလည္းကြာ ၀ပ္ဒ္ပိုုင္ေျပာပါ”
“ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးက ဒိသာပါေမာကၡႀကီးေတြက ႏိုုင္ငံျခားျပန္ႀကီးေတြဆိုုေတာ႔ ေဆးကုုတာ တစ္ဘက္ကမ္းခတ္မွာေပါ႔ ဆရာေအာ္ရဲ ႔”
“ငါ႔ေလွငါထိုုး ပဲခူးေရာက္ေရာက္ေပါ႔ ဖြတ္ကေလးရယ္”
မင္းငယ္ပါေသးတယ္ဆိုုေသာ အႀကည္႔ျဖင္႔ အီႀကာေအာ္က သူ႔တပည္႔ကိုု ႀကည္႔လိုုက္သည္။
“သူတိုု႔မွာက ရွိတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ကေနရတာ ဆရာေအာ္ရဲ ႔၊ ဆရာ၀န္ေတြ ႀကည္႔ရတာလည္း ဖတ္ဖတ္ကိုု ေမာလိုု႔ပါပဲ”
ဟုုတ္ေတာ႔လည္း ဟုုတ္သည္။
ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားမွာလည္း ပင္ပန္းႀကရွာသည္။
ညႀကီးသန္းေခါင္အထိ ေဆးရံုုမွာ လူနာေတြ ႀကည္႔ရသူ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား ရွိႀကသည္။
ဆရာ၀န္ႀကီးတခ်ိုဳ ႔ချမာ လူနာႀကည္႔ရင္း ငုုတ္တုုတ္ေမ႔သလိုု ငုုတ္တုုတ္အိပ္ေပ်ာ္သူမ်ားရွိသည္။ သနားစရာေပတကား။
သာမန္ ခက္ေသးရြာသားမ်ားမွာကား ယံုုယံုု မယံုုယံုု၊ ကန္ကန္ မကန္ကန္၊ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးသာ အားကိုုးစရာ ရွိေပသည္။
ေငြေႀကးတတ္ႏိုုင္သူ လူကံူထံမ်ားကလည္း ေဘာက္ကန္ ႏွင္႔ စူကာပင္ ေဆးရံုုမ်ားသိုု႔ သာ ေဆးသြားကုုႀကသည္။
“ျဖည္းျဖည္းေပါ႔ ဆရာေအာ္ရယ္”
“စိတ္မေစာႀကပါနဲ႔”
ဖြတ္ကေလးက သြားေလသူ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္၏ ေလသံမ်ိဳးျဖင္႔ေျပာသည္တြင္
အီႀကာေအာ္လည္း မေနႏိုုင္ေတာ႔ပဲ
“မင္းက ေနာက္ထပ္ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ ႀကာဦးမယ္ ေျပာတာလား”
“ငါတိုု႔လည္း အဲေလာက္ဆိုုရင္ လူ႔ဘ၀ကေန ပင္စင္ရေလာက္ျပီ”
ထိုုအခါတြင္ ဖြတ္ကေလးက သူႀကီးႏွင္႔ကိုုင္ကာ ေပါက္ေတာ႔သည္။
“ဘာလည္း၊ ဆရာေအာ္က သူႀကီးကိုု မယံုုဘူးလား”
သူႀကီး နံမည္ႀကားရေတာ႔ အီႀကာေအာ္ ေလနည္းနည္းေလ်ာ႔ သြားသည္။ သူႀကီးကိုုေတာ႔ ခက္ေသးရြာသားမ်ားက ခ်စ္ေႀကာက္ရိုုေသႀက သည္။ သိုု႔ေသာ္လည္း ဆရာေအာ္က အေလ်ာ႔မေပးေသးေသာ ေလသံျဖင္႔
“အဲဒါဆိုုရင္ စားတာေရာ၊ ရိတ္တာပါ မွ်ေပးေနရတဲ႔ စားရိတ္မွ်ေပးဆိုုတာေတြ ဖ်က္ပစ္ရင္ ေကာင္းလိမ္႔မယ္”
“ငါတိုု႔ ရြာသားေတြလည္း စားရိတ္တင္မကဘူး ေဆး၀ါးပစၥည္းက မစံုုေတာ႔ အသက္ပါ မွ်ေပးေနရတာ”
“ဟုုတ္ပါ႔ ဆရာေအာ္ေရ၊ က်ဳပ္တိုု႔ရြာသားေတြက အသက္ကိုု ဖက္နဲ႔ ထုုတ္တားရတာ ကလား”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး၊ အခုုေတာ႔ ေတာျပဳန္းသြားလိုု႔ တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာ ဖက္ေတာင္မရိွေတာ႔ဘူး”
“အသက္ကိုု ႀကြပ္ႀကြပ္အိတ္နဲ႔ ထုုတ္ထားတယ္ ေျပာရေပလိမ္႔မယ္”
အီႀကာေအာ္လည္း သူ႔အကြက္ထဲ ၀င္လာသျဖင္႔ ဆရာႀကီးလုုပ္ေတာ႔သည္။ ခက္ေသးရြာသားမ်ားက ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးကိုု ကြယ္ရာတြင္ ကား “တင္တင္ေခ်ာ”ဟု လည္းေကာင္း၊ “ေဆးရံုု” အစား“ေဆးကုုန္” ဟုုလည္းေကာင္း အတင္းတုုတ္ သမုုတ္ႀကေလသည္မဟုုတ္ပါလား။
ေရွ ႔တြင္ေတာ႔ “ဟုုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာႀကီး၊ ဟုုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာႀကီး” ဟူကာ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ လုုပ္သည္မွာ ခက္ေသးရြာ၏ ဓေလ႔သာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ေဆးရံုုမွဆင္းျပီးလွ်င္ အတင္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကိုု ေျပာေတာ႔သည္။ျပီးလွ်င္ ဖြတ္ကေလးက ၀မ္းသာအားရျဖင္႔
“အခုု ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးမွာ ႏွလံုုးႏွိဳးစက္ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ေတြ ေရာက္ေနျပီေျပာတယ္”
“တေလာက ခက္ေသးရြာသား ေက်ာင္းဆရာ အိုုပါးတစ္ေယာက္ ႏွလံုုးရပ္သြားတာ ဆရာေအာ္ သိတယ္မဟုုတ္လား”
ေက်ာင္းဆရာေပၚႀကီးတစ္ေယာက္ ကိုုရီးယားကား ႀကည္႔လြန္းသျဖင္႔ သူ႔ကိုု အုုိပါးဟုု အမည္ေျပာင္ ေပးထားႀကသည္။
“သိတယ္ေလကြာ၊ သူက ရုုပ္ရွင္ေတြပဲထိုုင္ႀကည္႔ျပီး ကိုုယ္လက္ လွဳပ္ရွားမွဳမရွိေတာ႔ ႏွလံုုးေသြးေႀကာ ပိတ္ေတာ႔တာေပါ႔”
“အဲဒါ ဆရာေရ၊ ႏွလံုုးႏွိဳးစက္နဲ႔ ေကာက္ႏွိဳးလိုုက္တာ ေငါက္ကနဲပဲတဲ႔”
ႏွလံုုးႏွိဳးစက္ျဖင္႔ သူႀကီး၏ကားအိုုအား ဘက္ထရီေထာက္ ႏွိဳးသကဲ႔သိုု႔ ႏွိဳးသျဖင္႔ နွလံုုးႏိုုးကာ အသက္ရွင္ရသည္။အံ႔ဘြယ္ေပတကား။
“အဲဒါကိုု ႀကားသြားျပီး အေမရိကားက ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားေတာင္ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီးမွာ ႏွလံုုးႏွိဳးျခင္းကိုု လာေရာက္ ေလ႔လာရတယ္လိုု႔ ေျပာႀကတယ္”
ဖြတ္ကေလးက ဂုုဏ္ယုူေသာ ေလသံျဖင္႔ ေျပာသည္တြင္ ဆရာေအာ္က
“အဲဒါကေတာ႔ မင္းနည္းနည္းပိုုသြားျပီ”
“မီးမလာရင္ေကာ ဘယ္လိုုလုုပ္မွာလည္း”
“ေဟ႔ေကာင္၊ မင္း ေကာ္မစ္ရွင္မ်ား ရသလားမသိဘူး”
“အရင္တုုန္းက မင္းပဲ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုအေႀကာင္း ရစရာမရွိေအာင္ေျပာျပီးေတာ႔”
ဖြတ္ကေလးကား ရယ္ႀကဲႀကဲလုုပ္ေနသည္။
“မင္း အခုုတစ္ေလာ ေပ်ာက္ေနပါလားကြ”
ဆရာေအာ္က ေမးလိုုက္သည္တြင္
“ကၽြန္ေတာ္ အလုုပ္ရေနျပီ ဆရာေအာ္ေရ”
“ဘာအလုုပ္လည္း ဖြတ္ကေလး”
“ယုုန္ကန္ေဆးရံုုမွာ အလုုပ္သမားေပါ႔”
“ဆရာေအာ္ပဲ အလုုပ္ဟူသမွ် ေရရွိမွဆိုု”
ဖြတ္ကေလးက အီႀကာေအာ္ကိုု မရမက ဆြဲထည္႔ေတာ႔သည္။
“အလုုပ္ဟူသမွ် ဂုုဏ္ရွိစြ လိုု႔ ေျပာပါကြာ”
“ငါ႔ကိုု အလကားေနရင္း နံမည္လာမဖ်က္ပါနဲ႔ ဖြတ္ကေလးရာ”
ဖြတ္ကေလးက ဖားသည္႔ေလသံျဖင္႔
“အဲဒါ ကိုုယ္႔ ဆရာသမားမိုု႔လိုု႔ လာျပီး အေႀကာင္းႀကားတာ”
“ဒီေန႔ လူနာရံုုေစာင႔္အလုုပ္ စရေတာ႔မွာမိုု႔လိုု႔ အုုပ္ႀကီး အုုပ္ေလးေတြကိုု ကန္ေတာ႔ အဲ သတင္းပိုု႔ရဦးမယ္”
“သြားလိုက္ဦးမယ္ ဆရာေအာ္ေရ ႔”
ဖြတ္ကေလးတစ္ေယာက္ ဂုုဏ္ယုူ၀င္႔ႀကြားစြာျဖင္႔ ထြက္သြားသည္တြင္ အီႀကာေအာ္လည္း ေနာက္တစ္ခါ ယုုန္ကန္ေဆးရံုုသိုု႔ လူနာသြားေမးလွ်င္ေတာ႔ တပည္႔ေက်ာ္ ဖြတ္ကေလးအားကိုုးျဖင္႔ ေဆးရံုု၀င္ခ လာဘ္ထိုုးစရာ မလိုုေတာ႔ပဲ ဗီြအိုုင္ပီ ျဖစ္ရေခ်ေသးရဲ ႔ ဟူေသာ အေတြးျဖင္႔ သေဘာက်ကာ ေခါင္းတညိတ္ညိက္ျဖင္႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ေတာ႔ ေလသတည္း။ ။
ယုုန္ကန္ေဆးရံုုႀကီး အဆင္႔ျမင္႔ပါေစ
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ
မွတ္ခ်က္-
ေဘာက္ကန္=ဘန္ေကာက္
စူကာပင္=စကၤာပူ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
တခါလာလည္း“မဲျပာပုဆိုး”လူေတာ္၊လူတတ္ေတြအေၾကာင္းခ်ည္းဖတ္ေန၇လို.ဒီလိုစာေတြဖတ္၇ေတာ့ ”၇ီ၇တယ္”“ျဗဲ”။အီၾကာေအာ္ဒီလိုေ၇းလိုက္ေတာ့ထိတ္ပိုင္းကလူၾကီးမင္းေတြ၇န္ကုန္ေဆး၇ံုၾကီးကို ေက်ာ္ျပီးနိင္ငံျခားေဆးသြားကု၇မွာအနည္းနဲ.အမ်ားေတာ့အင္တင္တင္ျဖစ္သြားက်မွာဘဲ။သနားပါ တယ္။