ခင္ျမဇင္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ … လူသား … သံေယာဇဥ္ … နာက်ည္းမႈ
ကမာပုုလဲ၊ ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၂
“သားကေလးဟာ သိပ္ကုိ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ လူသား ကေလးငယ္တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ …ခုေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ မုန္းတီးနာက်ည္းမႈရဲ႕ အရိပ္ေတြ အခိုင္အမာစြန္းထင္းေနခဲ့ၿပီ … အင္း သားကေလးလုိ အဟိတ္တိရိစာၦန္ျဖစ္တဲ့ေခြးကေလးအေပၚမွာ ထားရွိေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ကေတာင္ ခုလုိခံစားေဖၚျပေနပါလွ်င္ …..”
ဒီေန႔ ႐ံုးမွာေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ကေလး ေခြးကုိက္ခံရလုိ႔ ေသသြားတယ္ … သူတို႔ကိုေမြးတာ ႏွစ္လေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ … ေလးေကာင္ေမြးတယ္ … တေယက္က ေၾကာင္ေပါက္စန နီတာရဲကေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး အမေလးေတြတဲ့ … သူက အမေတြခ်ည္းဆိုေတာ့အားလံုကလဲ အမေတြခ်ည္းပဲ မွတ္ထားလုိက္တာေပါ့ … တလေက်ာ္ေလာက္ေနေတာ့စပ္စပ္စုစုလုပ္ရာကေန တေကာင္ေသာ ေၾကာင္ကေလးက အထီး ျဖစ္ေနတာကုိေတြ႔ရွိခဲ့ရတယ္ … ငါကြ … ဒီ အနက္နဲ႔ အျဖဴေကာင္ေလးက အထီးကေလးကြလုိ႔ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ဟစ္ေၾကြးလုိက္တယ္ အားလံုးက ၿပံဳးလုိ႔ေပါ့ဗ်ာ …
ေဆာင္းေရာက္လာေတာ့ အေအးက လူႀကီးေတာင္ မခံႏုိင္ဘူး … သိပ္ေအးတာ …တေရးႏုိးရင္ ေစာင္ထဲ လႈပ္လႈပ္ … လႈပ္လႈပ္နဲ႔မို႔ ၾကည့္လုိက္ရင္ အဲဒီေၾကာင္ကေလးေမာင္ႏွမေတြ … အနည္းဆံုး ႏွစ္ေကာင္ေတာ့ အနည္းေလး လာေကြးေနၾကတယ္ … ခ်မ္းလို႔ေလ …ၾကာေတာ့ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္လာတယ္ … သူတို႔ကလည္း စကားသာမေျပာတတ္တာ ခၽြဲတတ္ … ေဆာ့တတ္ … အစာေတာင္းတတ္ … သိပ္ကိုခ်စ္စရာေကာင္းတာေလ … ခု သူတို႔ ေမာင္ႏွမေလးေကာင္ထဲက အေမျဖစ္သူနဲ႔ေရာ …အဖြားျဖစ္သူ ေၾကာင္မႀကီးနဲ႔ေရာ အေရာင္တူတဲ့ ေၾကာင္မေလး ေခြးကိုက္ခံရလို႔ေသသြားတယ္ … ခံစားရတယ္ … အဲဒီကတဆင့္ …
၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးၿပီးကာစက ဆရာမ ေဒၚခင္ျမဇင္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္ … ၀တၳဳထဲမွာ သူ႔သားကေလးအေၾကာင္းေျပာျပထားတယ္ … သူ႔သားကေလးမွာ အိမ္ေမြး ေခြးကေလးတေကာင္ ရွိတယ္ … သားက တဦးတည္းေသာကေလးမို႔ ေခြးကေလးကုိပဲ ခ်စ္ရွာတယ္ … အိပ္လဲ အတူ … ကစားလည္း အတူ …စားတာေတာင္ တခ်ိန္တည္း အတူ စားရမွ … အဲတေန႔မွာ … ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြေခြးသုတ္သင္ေရးလုပ္ေနတဲ့ အခင္းအက်င္းကုိ ေရးျပတယ္ … ေႏြျဖစ္တယ္ …လက္ပံပြင့္ေတြ ပြင့္ေနတယ္ … အခ်ိန္က … တေန႔မွာ … သားကေလးရဲ႕ ေခြးကေလးအိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚ ေရာက္ေနတယ္ … ဒါကုိ ကေလးက သူ႔ေခြးေလးကုိ လွမ္းေခၚတယ္ … ေခြးကေလး အိမ္ကုိ ျပန္ဖို႔အလွည့္မွာ လူအုပ္က ေခြးကေလးကိုဖမ္းေခၚလိုက္တယ္ … ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂံုနီအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္ … ပါလာတဲ့တုတ္ေတြနဲ႔လည္း ရိုက္ၾကတယ္ … ဒါကို ကေလးက အစအဆံုးျမင္လုိက္ရတယ္ …အေမျပန္လာေတာ့ အေမ့ကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပၿပီး ကေလးက ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငုိတယ္ …ေခြးကေလးကုိ ျပန္ယူေပးဖို႔ အေမ့ကုိ ပူဆာတယ္ …. ဘယ္မွာရႏုိင္ပါေတာ့မလဲ ….
အဲဒီေန႔က စလုိ႔ သားကေလးဟာ ေန႔တိုင္းလိုလိုအိမ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း သူ႔ေခြးကေလးကုိ ေမွ်ာ္ရွာတယ္ … မ်က္ရည္စကေလးေတြတြဲခိုေနတဲ့ မ်က္လံုးကေလးနဲ႔ေပါ့ … ဒါေပမဲ့ ေခြးကေလးျပန္မလာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး … ဒါေပမဲ့ ကေလးရဲ႕ မ်က္လံုးမွာ ထူးျခားတဲ့ခံစားမႈကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေဖၚျပမႈတခုကို သူ႔အေမက သတိထားလုိက္မိတယ္…သိပ္ၿပီးလဲ စုိးရိမ္သြားမိတယ္ … ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဖၚျပမႈဟာသိပ္ၿပိးျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ကေလးငယ္တေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလး မွာ စြန္းထင္းသြားခဲ့ပါၿပီ … အဲဒီ ခံစားမႈေဖၚျပခ်က္ကေလးကုိ ဆရာမ ခင္ျမဇင္က အေသးစိတ္ သရုပ္ေဖၚေရးသားၿပီး ၀တၳဳတိုကုိအဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္ …. ၀တၳဳတိုနာမည္ကုိ ခုျပန္စဥ္းစားတာ မေသခ်ာ မေရရာျဖစ္ေနတာမို႔ ေရးျပမေနေတာ့ပါဘူး ….
၀တၳဳရဲ႕ အဆံုးသတ္ကုိ က်ေနာ္မွတ္မိသလုိ ထပ္တူနီးပါး ခံစားေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာမက …
“သားကေလးဟာ သိပ္ကုိ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့ လူသား ကေလးငယ္တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ …ခုေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ မုန္းတီးနာက်ည္းမႈရဲ႕ အရိပ္ေတြ အခိုင္အမာစြန္းထင္းေနခဲ့ၿပီ … အင္း သားကေလးလုိ အဟိတ္တိရိစာၦန္ျဖစ္တဲ့ေခြးကေလးအေပၚမွာ ထားရွိေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ကေတာင္ ခုလုိခံစားေဖၚျပေနပါလွ်င္…..”
ကမာပုလဲ
၁၂၊ ၁၂၊ ၂၀၁၂
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
