ေရႊဖေနာင့္ပုုိင္ရွင္
အရွင္ဥာဏိကာဘိဝံသ (ကာလီဖုုိးနီးယားတကၠသုုိလ္)
ဒီဇင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၂
အေမရိကမွာသီတင္းသုုံးေနၾကတဲ့ မစုုိးရိမ္တုုိက္သစ္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ့ တပည့္ေတြက ဆရာေတာ္ ဘုုရားႀကီးပူေဇာ္ပြဲအတြက္ စာေတြအသီးသီး ေရးၿပီးသြားၾကၿပီ။ သူတုုိ႔ေတြက ကုုိယ္နဲ႔စာရင္ စာေရးတဲ့ အက်င့္ သိပ္မရွိၾကသူေတြ။ ကုုိယ္ကေတာ့ ဘာရယ္သာ မဟုုတ္တယ္။ ျပည္တြင္းက မဂၢဇင္းအခ်ိဳ႔၊ ဂ်ာနယ္အခ်ိဳ႔။ ျပည္ပက အင္တာ နက္အပါအဝင္ ဟုုိဟုုိဒီဒီ ျမန္မာမီဒီယာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ကဗ်ာေတြ မျပတ္မျပတ္ ေရးေနတဲ့သူ။ ေရးၿပီးသားေဆာင္းပါးေတြကုုိ စုုေပါင္းၿပီး စာအုုပ္ထုုတ္ေဝခဲ့တာလည္း ေလးငါးအုုပ္ခန႔္ ရွိၿပီ။ ရွင္လူအၾကားမွာလည္း အတန္အသင့္ အသိအမွတ္ ျပဳခံရတဲ့ ကေလာင္ရွင္တစ္ဦးလုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ရေနၿပီ။
ဒီေတာ့ ဒီလုုိသူတစ္ဦးက ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ ကုုိယ္အလြန္ေလးစား ၾကည္ညိဳရတဲ့ဆရာရင္းတစ္ပါးရဲ့ သက္ ေတာ္ရွယ္ဆယ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပူေဇာ္ပြဲအျဖစ္ တပည့္သစ္ေဟာင္းေတြက စုုေပါင္းျပဳလုုပ္ၾကမည့္ ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ အမွတ္တရ ထုုတ္ေဝမည့္စာအုုပ္ထဲမွာ ပါဝင္ကာစာေရးဖုုိ႔ တက္တက္ ၾကြၾကြျဖစ္ေန ရမွာ။ အျခားတပည့္မ်ားရဲ့ေရွ့က ျဖစ္ေနရမွာ။ ခုုေတာ့ ဒီလုုိမဟုုတ္။ စာမူလက္ခံတဲ့ရက္ ကုုန္ခါနီးအထိ ေရးဖုုိ႔ မစႏုုိင္ေသးဘူး။
တကယ္ေတာ့ လက္နဲ႔ေရးတဲ့အထိ(အဲကြန္ျပဴတာနဲ႔ရုုိက္တဲ့အထိ)သာ မေရာက္တာ။ စိတ္နဲ႔ေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရးၾကည့္ေနၿပီးသား။ သုုိ႔ေပမယ့္ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးရာမွာ စာေရးတာျမန္ တယ္လုုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့ကုုိယ္က ကိုုယ္ေလးစားတဲ့ ကုုိယ့္ဆရာသမားအေၾကာင္း ေရးမယ္ဆုုိ ေတာ့ လက္က ခပ္တြန္႔တြန္႔။
မိတ္ေဆြတစ္ပါးကေတာ့ ‘သူေတာင္ေရးၿပီးေနၿပီ။ ေရးေတာ့ေလ’ လုုိ႔ ကုုိယ့္ကုုိေျပာပါတယ္။ သူ႔ကုုိေတာ့ ‘အဲေပါ့ေလ။ ဘာနာမည္မွ မရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘာေရးေရး၊ ဘယ္လုုိေနေန၊ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း အေၾကာင္းမဟုုတ္ဖူးေပါ့’ လုုိ႔ ျပန္ေျပာလုုိက္တယ္။ ကုုိယ္ကေတာ့ နာမည္တစ္လုုံးနဲ႔ ေနသူဆုုိတဲ့ သေဘာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ကုုိေနာက္ၿပီး ေျပာခဲ့သလုုိ အမွန္တကယ္ကုုိယ္က နာမည္တစ္လုုံးနဲ႔ေနလုုိ႔ မေရးျဖစ္ ႏုုိင္ေသးတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဂုုဏ္ႀကီးလြန္းလုုိ႔ နာမည္တစ္လုုံးနဲ႔ ေနေတာ္မူတဲ့ ကုုိယ့္ဆရာသမား အေၾကာင္းမုုိ႔ ေရးဖုုိ႔လက္တြန္႔ေနလုုိ႔ ၾကန္႔ၾကာေနရတာပါ။
ကုုိယ္ဘယ္ေလာက္ပဲေရးေရး။ ဆရာေတာ္ရဲ့ ဂုုဏ္ပင္လယ္သမုုဒၵရာမ်ားထဲက ဂုုဏ္ေရစက္ ေသးေသး ငယ္ငယ္ေလးမွ်ေလာက္ကုုိပင္လ်င္ ထင္ရွားေအာင္ ေဖာ္ႏုုိင္စြမ္းရွိမယ္ မဟုုတ္ဘူးဆုုိတာ ကုုိယ့္ကုုိယ္ ကုုိ သိေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တပည့္ေတြ စုုေပါင္းပူေဇာ္ၾကမည့္ ထူးကဲတဲ့ဒီလုုိပြဲမ်ိဳးမွာ ကုုိယ့္ လက္ရာေလးတစ္ခုုမွ မပါလုုိက္ရဘူးဆုုိလ်င္ျဖင့္ တစ္သက္တာလုုံး ေနာင္တရလုုိ႔ဆုုံးမွာ မဟုုတ္ေတာ့ ဘူး။ ကုုိယ့္ဆရာရဲ့ အမွတ္တရ သက္တမ္းစာအုုပ္မွာ အုုတ္တစ္ခ်ပ္အဆင့္မဟုုတ္ခဲ့ေတာင္ သဲတစ္ပြင့္ မွ်ေလာက္ေတာ့ ပါကုုိပါဝင္ရမယ္ မဟုုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ မရဲတရဲနဲ႔ ကြ်ဲလွည္းစီးတဲ့သေဘာနဲ႔ ကုုိယ္ ေျပာခ်င္တဲ့ ဆရာေတာ့္အေၾကာင္း ဝင္ေျပာရပါတယ္။
ဆရာေတာ့့္ ဂုုဏ္မေျမာက္ခဲ့လ်င္ေတာင္မွ ‘ဒီငႏြား၊ ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္လုုိက္ရ’ ရယ္လုုိ႔ ေရရြတ္ေတာ္မူရုုံ သာ ဆရာေတာ္ တတ္ႏုုိင္ေပလိမ့္မယ္။ ေရႊဖေနာင့္ေတာ္ကေတာ့ ကုုိယ့္ေခါင္းေပၚ က်ေရာက္ႏုုိင္ေတာ့ မယ္ မဟုုတ္ေပဘူးေလလုုိ႔ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အားေပးရင္းေပါ့။ ဟုုတ္တယ္ေလ။ ကုုိယ္က အေဝးတေန ရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့ေလၿပီကုုိး။
တပည့္ေတြျပန္ဆုုံလုုိ႔ ဆရာေတာ့္အေၾကာင္းျပန္ေျပာရင္ ဆရာေတာ့္ဖေနာင့္အေၾကာင္းက မပါမၿပီး တဲ့အေၾကာင္းေလ။ ဆရာေတာ္က စာဆုုိစာအံလုုပ္ေနတဲ့ တပည့္ေတြေရွ႔မွာ စာအုုပ္တစ္အုုပ္ကုုိကုုိင္ ရင္း စႀကၤန္ေလွ်ာက္ေနေလ့ရွိတယ္။ ထူးျခားတာက တပည့္တစ္ပါးပါး စာဆုုိမွားေနၿပီဆုုိလ်င္ မွားေန တဲ့တပည့္နားမွာ ဆရာေတာ္က ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တာ။ ပါးလွတဲ့ဆရာေတာ့္နားက အမွားကုုိ ခ်က္ျခင္း သိရုုံမွ်မက သြားေနတဲ့ေျခေထာက္ကလဲ ‘ဒီငႏြား၊ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္လုုိက္ရ’ လုုိ႔ ေျပာရင္း ေျပာတဲ့စကား မဆုုံးမီမွာပဲ ေရႊဖေနာင့္ေတာ္က ေခါင္းေပၚကုုိ က်လာေတာ့တာပါပဲ။
ဆရာေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္ရာမွာသာ ျမန္တာမဟုုတ္ဘူး။ ဖေနာင့္ေပါက္ရာမွာလည္း အလြန္ျမန္ ေတာ္မူပါတယ္။ ခံရတဲ့တပည့္က ကုုိယ့္အလွည့္မွာ ေမာ္မၾကည့္ဝ့ံေပမယ့္ သူမ်ားအလွည့္မွာ ေဘးနား က ေမာ္ၾကည့္လ်င္ျဖင့္ ႏႈတ္က ဒီငႏြားလုုိ႔ ေအာ္ေငါက္ေနေပမယ့္လည္း ဆရာေတာ့္ရဲ့ ၿပဳံးေနတဲ့ မ်က္ ႏွာကုုိ ျမင္ၾကရစၿမဲပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာေတာ္ရဲ့ ဖေနာင့္ကုုိေၾကာက္ေပမယ့္ ဒီအေၾကာက္ဟာ ခ်စ္ ေၾကာက္ရုုိေသျခင္းသာ ျဖစ္တယ္ဆုုိတာ တပည့္အားလုုံးက နားလည္ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေမာ္ၾကည့္တယ္ဆုုိေပမယ့္ မသိမသာပဲ ၾကည့္ၾကရတာပါ။ သိသိသာသာၾကည့္လုုိ႔ ဆရာေတာ္မိသြား လ်င္ျဖင့္ ‘ေအာင္မာ ဒီငႏြားက ကုုိယ့္စာကုုိၾကည့္တာ မဟုုတ္ဖူး’ ဆုုိၿပီး ဒုုတိယဖေနာင့္က ေမာ္ၾကည့္ သူေခါင္းေပၚကုုိ ေရာက္လာမွာ အေသအခ်ာပဲေလ။
ဆရာေတာ္နဲ႔တပည့္မ်ားအၾကား ခ်စ္ေၾကာက္ရုုိေသျဖစ္ေစတဲ့ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရွိၾကတဲ့ ဆက္ ဆံေရးအေၾကာင္းအရာေတြက အမ်ားသားပါ။ ေျပာျပလုုိ႔ ကုုန္ႏုုိင္မယ္ မဟုုတ္သလုုိ ဆရာေတာ္အနီး အနား ဝပ္တြားကာ ပညာမဆည္းပူးဖူးသူမ်ားအေနနဲ႔လည္း အခ်ိဳ႔အရာမ်ားကုုိ နားလည္ႏုုိင္မယ္ မဟုုတ္ ပါဘူး။
ခုုဆုုိလ်င္ ဆရာေတာ္ဘုုရားရဲ့ ေရႊဖေနာင့္နဲ႔ ထုုဆစ္လုုိက္လုုိ႔ ထြက္ေပၚလာတဲ့တပည့္ေတြ ျမန္မာျပည္ တစ္ဝွမ္းမွာသာမက ကမၻာအရပ္ရပ္မွာပင္ က်ရာဝန္ထမ္း၊ ႏုုိင္ရာတာဝန္ယူေနၾကသူေတြ အေျမာက္ အမ်ားရွိေနၿပီ။ ဒီတပည့္ေတြဟာျဖင့္ “ေရႊဖေနာင့္ေအာက္က ထြက္လာတဲ့ ေရႊတပည့္မ်ားေပါ့ဘုုရား” လုုိ႔ ေျပာမယ္ဆုုိလ်င္ “ေအာင္မာ၊ ေအာင္မာ၊ ဒီငႏြားက ၾကြားက ၾကြားေသး” လုုိ႔မ်ား ဆရာေတာ္က မိန္႔ ေတာ္မူေလ မလား။ မိန္႔ခဲ့မယ္ဆုုိလ်င္ေတာင္ ဆရာေတာ္ဘုုရားရဲ့ ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ့ ၿပဳံးလုုိ႔သာေနမွာပါ။
ေျပာစရာရွိလာလ်င္ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ မေထာက္ပဲ အခ်က္က်က် ပုုိင္ပုုိင္ႏုုိင္ႏုုိင္ေျပာတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ စကားမ်ားက တစ္ခြန္းဆုုိ ဆုုိသေလာက္ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုုရားမိန္႔ၾကားခဲ့တဲ့ တန္ဖုုိးမျဖတ္ႏုုိင္တဲ့ၾသဝါဒေတြထဲမွာ မွတ္မွတ္သားသားအျဖစ္ခဲ့ဆုုံး ၾသဝါဒတစ္ခုုရွိတယ္။ ဒီၾသဝဒါဟာ ေနရာေဒသအသီးသီး နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ လူႀကီးတာဝန္ယူေနၾကသူေတြအတြက္ သတိစကားျဖစ္ သလုုိ အနာဂတ္မွာ လူႀကီးလုုပ္ၾကမည့္ သူ႔တပည့္ေတြအတြက္လည္း လမ္းညႊန္ခ်က္ျဖစ္တယ္လုုိ႔ ခံယူ တယ္။ ဒီၾသဝါဒဟာ ဘဝအတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္တစ္ခုု၊ စံတစ္ခုုလုုိ႔လည္း ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။
တခါက ဆရာေတာ္ထံေရာက္လာတဲ့ တုုိင္းအဆင့္ရွိပုုဂၢဳိလ္တစ္ဦးက သူတုုိ႔ပါတီရဲ့ သေဘာတရားေတြ ကုုိ ဆရာေတာ္ကုုိ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ သူုုတုုိ႔လမ္းစဥ္ဟာ ဘယ္လုုိေကာင္းမြန္ေၾကာင္း စသျဖင့္ လည္း ဂုုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစာ ဆက္လက္ေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ၿပဳံးနားေထာင္ေနၿပီး
‘ေအး မင္းတုုိ႔ ပါတီရဲ့လမ္းစဥ္က ေကာင္းပါတယ္။ တကယ့္ကုုိယ္မွ ဘုုရားအေလာင္းလမ္းစဥ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလမ္းစဥ္ကိုု ဦးေဆာင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆုုိတဲ့ေကာင္ေတြက ႏြားေလာင္း ေတြျဖစ္ေနတာ ခက္တယ္’ လုုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ေကာင္းလွပါတယ္လုုိ႔ ဆရာေတာ္ကုုိ ေလွ်ာက္ထား တဲ့ ပါတီႀကီးနဲ႔ လမ္းစဥ္ႀကီးလည္း ေနာက္ဆုုံးမွာ ၿပိဳလဲပ်က္စီးၿပီး အသံေတာင္မၾကား ခ်င္ေလာက္ ေအာင္ လူအမ်ားရဲ့မုုန္းတီးရြံရွာမုႈကုုိ ခံသြားရပါတယ္။
“စည္းကမ္းဆုုိတာ ေကာင္းရုုံနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒီစည္းကမ္းဟာ အမ်ားတကာ လုုိက္နာႏုုိင္ေလာက္တဲ့ စည္းကမ္းျဖစ္ဖုုိ႔လည္း လုုိတယ္”လုုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အသင္းအပင္းေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ စည္းကမ္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း ထုုတ္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႔စည္းကမ္းမ်ားဟာ အက်ိဳးမ်ားေရးအတြက္ထက္ ဟန္႔တားေရးဖက္ကုုိ ဦးတည္တဲ့စည္းကမ္းမ်ားလုုိ႔လည္း ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။ သုုိ႔ေပမယ့္ အဲဒီစည္းကမ္းေတြဟာ စာရြက္ေပၚမွာသာပဲေကာင္းတဲ့ စည္းကမ္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
စည္းကမ္းကုုိ ေရးဆြဲသူေတြေရာ။ ဦးစီးအေကာင္အေဖာ္သူေတြေရာ။ အဖြဲ႔ဝင္အမ်ားစုုေရာ လုုိက္နာဖုုိ႔ အခက္အခဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။ လုုိက္နာဖုုိ႔ခက္ခဲတဲ့ စည္းကမ္းမ်ားကုုိ ျပဌာန္းထားတဲ့အခါမွာ အမ်ားစုု မလုုိက္နာႏုုိင္တာေၾကာင့္ စည္းကမ္းကုုိအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နည္းလမ္းမ်ားနဲ႔ ခ်ိဳးၾကရ ေဖာက္ၾကရပါတယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ စည္းကမ္းခ်ိဳးေဖာက္ရသူမ်ားအေနႏွင့္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အျပစ္က်ဴးလြန္သလုုိမ်ိဳး ခံစားရႏုုိင္ ပါတယ္။ စည္းကမ္းက မတရားမွန္းသိေပမယ့္ ျပဌာန္းထားတာက ရွိေနေလေတာ့ ခ်ိဳးေဖာက္ရသူမွာ ကုုိယ္အျပစ္လုုပ္တာ မဟုုတ္ဖူးလုုိ႔သိေနတာေတာင္မွ စိတ္ဓာတ္မလုုံၿခဳံသလုုိ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေလာကမွာ အတၱႏုုဝါဒေဘးဆုုိတဲ႔ စိတ္မလုုံၿခဳံျခင္းေဘးဟာ အလြန္မွ စိတ္ကုုိရွဳပ္ေထြးေနာက္က်ဳေစပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကုုိယ္လုုပ္တဲ့အလုုပ္ဟာ ေကာင္းေသာလုုပ္ရပ္ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ရဲရဲဝံ့ဝံ့လုုပ္ဖုုိ႔ အခက္အခဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မရဲမဝံ့လုုပ္ရတဲ့အလုုပ္ဟာ ဘယ္မွာ အင္အားအျပည့္ ပါႏုုိင္ပါေတာ့မလဲ။ အင္အား အျပည့္မပါတဲ့သူေတြဆီကထြက္လာတဲ့ ရလဒ္ဟာ အေကာင္းဆုုံးအရာျဖစ္ႏုုိင္မယ္ မဟုုတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အမ်ားသူငါ လုုိက္နာဖုုိ႔ ခက္ခဲတဲ့ဥပေဒသေတြဟာ ေလာကတုုိးတက္ေရးမွာ အဟန္႔အတားျဖစ္ေနတတ္တာသာ မ်ားပါတယ္။
အခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း စည္းကမ္းေရးဆြဲသူေတြကုုိယ္တုုိင္ကုုိက ဒီေရးဆြဲတဲ့စည္းကမ္းဟာ အျခားသူေတြ အတြက္သာ ျဖစ္တယ္။ သူတုုိ႔ကုုိယ္တုုိင္ လုုိက္နာဖုုိ႔ မဟုုတ္ဖူးလုုိ႔ သေဘာထားပုုံရပါတယ္။ ဥပေဒ အထက္မွာ ဥပေဒျပဌာန္းသုူမ်ားက အၿငိမ့္သားတက္ထုုိင္ေနၾကၿပီး ထင္တုုိင္းျခယ္လွယ္ေနၾကျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ဆုုိးတာကေတာ့ ဒီလုုိဥပေဒမ်ိဳးကုုိ သုုံးခ်င္တဲ့ေနရာ၊ သုုံးလုုိတဲ့ေနရာမွာသာ သုုံးျခင္း ပဲျဖစ္တယ္။ လူမုုန္းမူသုုံး၊ လူခင္မူျပင္ ဥပေဒမ်ိဳးေတြဟာ ဒီလုုိေနရာမ်ားက ထြက္လာတတ္တာမ်ားပါ တယ္။
စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခ်ထားတဲ့ဆရာေေတာ္ရဲ့ မူတစ္ခုုဟာလည္း မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာေတာ္တုုိက္ရုုိက္ကုုိင္တြယ္တဲ့ တပည့္မ်ားထဲက ငယ္-လတ္-ႀကီး စာသင္သားေတြ ဝါဆိုဦးေရာက္ တဲ့အခါ အာမခံ ၂-ပါး ရွာၾကရတယ္။ အာမခံ ၂-ပါးမရွိလွ်င္ တိုက္ထဲမွာ ဝါဆုုိခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဆရာ ေတာ္ရဲ့ အုုပ္ခ်ဳပ္မႈက အဆင့္ဆင့္ အုုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ိဳးပါ။ ငယ္-လတ္-ႀကီး စာသင္သားမ်ားကို စာခ်တန္းႏွင့္ စာခ်ဘုန္းႀကီးမ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး စာခ်တန္းႏွင့္ စာခ်ဘုန္းႀကီးမ်ားကိုေတာ့ နာယကဆရာေတာ္မ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ နာယက ဆရာေတာ္မ်ားကုုိေတာ့ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ႀကီးက အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။
အကယ္၍ ငယ္-လတ္-ႀကီး စာသင္သား တပါးပါး အျပစ္ရွိလုုိ႔ ႏွင္ထုတ္ဖုုိ႔လုုိလ်င္ စာခ်တန္းႏွင့္ စာခ် ဘုန္းႀကီးမ်ားက ႏွင္ထုတ္ပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ စာခ်တန္းႏွင့္ စာခ်ဘုန္းႀကီးတို႔ ႏွင္ထုတ္ထားတဲ့ ငယ္-လတ္-ႀကီး တပါးပါးကို နာယကဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ မဟာနာယက ဆရာေတာ္တို႔က ျပန္လည္ လက္ခံ ပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ နည္းတူပါပဲ။ နာယကဆရာေတာ္မ်ား ႏွင္ထုတ္ထားတဲ့ ငယ္-လတ္-ႀကီး တစ္ပါးပါး ကိုလည္း မဟာနာယက ဆရာေတာ္က လက္ခံပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ စာခ်တန္းမ်ားႏွင့္ စာခ်ဘုန္းႀကီးမ်ားထဲမွ အာမခံေပးမည့္ပုဂၢိဳလ္ ရွိလွ်င္ေတာ့ ဆက္လက္၍ ေနထိုင္ခြင့္ေပးပါတယ္။ မဟာ နာယက ဆရာေတာ္ ႏွင္ထုတ္ထားတဲ့ တစ္ပါးပါးကုုိ စာခ်တန္းႏွင့္ နာယက ဆရာေတာ္တို႔က အာမခံ ေပးလွ်င္ ဆက္လက္ ေနထိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။
ဆုုိလုုိတာက ေအာက္အဆင့္က ႏွင္ထုတ္လုုိက္တဲ့သူကို အထက္အဆင့္ ဆရာေတာ္မ်ားက ဗီတို အာ ဏာျဖင့္ လက္ခံပိုင္ခြင့္ မရွိေပမယ့္ အထက္အဆင့္က ႏွင္ထုတ္ထားျပီးသား သူကိုေတာ့ ေအာက္ အဆင့္က အာမခံရလွ်င္ ဆက္လက္ၿပီး ေနထိုင္ခြင့္ ရွိတယ္ဆုုိတဲ့သေဘာပါ။ အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ တစ္ဦးဦး က အာဏာရွင္ဆန္မွာမ်ိဳးကုုိ အေကာင္းဆုုံးကာကြယ္ေပးထားတဲ့ သေဘာပါ။ ကရုုဏာနဲ႔ပညာ မွ်တစြာ စီစဥ္ထားတဲ့ ဥပေဒသလုုိ႔လည္း ဆုုိႏုုိင္ပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုု ဇူလုုိင္လက ကုုိယ့္ရဲ့ မုုဒိတာေရႊေက်ာင္းကုုိ ကုုိယ္အလြန္ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ ကုုိယ့္ဆရာ သမားအရင္း ေရာက္ခုုိက္ ဖြင့္လွစ္ႏုုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္လည္း အလြန္ဝမ္းေျမာက္မိတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ခါနီး ၂ ရက္အလုုိမွာပဲ မုုိင္ေပါင္း သုုံးေထာင္နီးပါးေဝးတဲ့ အေမရိကန္ အေရွ့ဖက္ အတၱလန္တိတ္ ကမ္းေျခကေန အေနာက္ဖက္ျခမ္း ပစိဖိတ္ကမ္းေျခမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသစ္ဖြင့္ပြဲကုုိ အပင္ပမ္းခံကာ ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ ေပးတဲ့အတြက္ တပည့္ေတြအေပၚမွာ သနားကရုုဏာႀကီးေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ့္ စိတ္ထားကုုိလည္း ၾကည္ညိဳအားက်ျဖစ္မိတယ္။ ကုုိယ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္လုုိမွ မေမ့ေပ်ာက္ႏုုိင္မယ့္ မွတ္တုုိင္တစ္ခုုေပါ့။
စာမ်ားမ်ား မေရးေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဘုုရားေရးသားခဲ့တဲ့ မစိုုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုုရားႀကီး ဘဒၵႏၲသူရိယာ ဘိဝံသ ေထရုုပတၱိကထာကေတာ့ တစ္အုုပ္ဆုုိ ဆုုိသေလာက္ ပညာရွင္အမ်ားရဲ့ ခ်ီးက်ဴးအေလးထား မႈကုုိ ခံရပါတယ္။ ဒီစာအုုပ္ဟာ ဆရာေတာ္ဘုုရားႀကီး ေထရုုပတၱိကထာဆုုိေပမယ့္ မစုုိးရိမ္သမုုိင္းလုုိ႔ ေျပာလုုိ႔ရေလာက္ေအာင္ မွတ္သားဖြယ္ေတြ၊ အတုုယူဖြယ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ့ေရး သားနည္းက ရွင္းလင္းသလုုိ ေရးဟန္ကလည္း အေၾကာင္းအရာအခ်က္အလက္ေပၚမွာ တုုိက္ရုုိက္ ဆန္တဲ့နည္းကုုိသုုံးကာ တင္ျပထားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ့ ဒီစာတစ္အုုပ္ကပဲ စာေရးလုုိတဲ့ ကုုိယ့္အတြက္ တြန္းအားေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ သုုိ႔ေပမယ့္ ေတြးရတာေပ်ာ္တဲ့သူမုုိ႔လားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ တုုိက္ရုုိက္ရွင္းရွင္း ေရးသားထားတဲ့ ဆရာ ေတာ္ရဲ့စာကုုိဖတ္ခဲ့တာေတာင္ နားနားၿပီး စဥ္းစားကာ အေတြးမ်ားနဲ႔ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၁ ခုု ပထမအေခါက္ ဆရာေတာ္ဘုုရား အေမရိကကုုိၾကြေတာ့ အေတြးအျမင္မွာ ကုုိယ္ ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးမ်ားကုုိ ဆရာေတာ္ဖတ္ဖုုိ႔ ကပ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူ႔တပည့္ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကုုိဖတ္ၿပီး “မင္းစာေတြက အေတြးအေခၚေတြ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္ကြ”လုုိ႔ မိန္႔ပါတယ္။ ဒုုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ၂၀၁၁ ခုုမွာ ဆရာေတာ္အေမရိကကုုိ ေရာက္တဲ့အခါမွလည္း ကိုုယ္ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားကုုိ ဆရာေတာ္က စိတ္ပါဝင္စားစြာ ဖတ္ပါတယ္။
(၁၂) ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာၾကာ အေမရိကမွာ ေနထုုိင္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကုုိျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္အထံ အဖူးေျမာ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ “မင္းစာေတြက အေတြးအေခၚေတြ မ်ားလြန္းတယ္ကြ” လုုိ႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ျပန္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတုုိင္းမွာ အေတြးအေခၚတစ္ခုုခုုကုုိသာမက ရသတစ္ခုုခုုကုုိပါ ေပးႏုုိင္ေအာင္ ထည့္ကာေရးေလ့ရွိတဲ့ ကုုိယ့္စာေတြအစား ပုုိၿပီးသိလြယ္ေအာင္ တုုိက္ရုုိက္ၾကၾက ရုုိးရုုိးရွင္းရွင္း ေရး သားဖုုိ႔ မိန္႔လုုိတာျဖစ္မယ္လုုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
ကုုိယ့္လုုိ သာမန္တပည့္တစ္ပါး ေရးတဲ့စာကုုိ အခြင္သင့္တုုိင္း အထူးဂရုုျပဳ ဖတ္တာေၾကာင့္ ေက်နပ္ ဂုုဏ္ယူမိပါတယ္။ ကုုိယ္ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ ကုုိယ့္ဆရာက ကုုိယ့္စာကုုိဖတ္တာသိရတဲ့ တပည့္ တစ္ပါးရဲ့ ၾကည္ႏူးေက်နပ္မႈမ်ိဳးက မ်ားျပားလွတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့တပည့္ေတြအၾကား တပည့္အနည္း ငယ္ေလာက္သာ ရရွိႏုုိင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းမ်ိဳး ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခုုတည္းနဲ႔ကုုိပဲ ဆရာေတာ္ ရဲ့ သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္ျပည့္စာအုုပ္မွာ စာတစ္ပုုဒ္နဲ႔ပူေဇာ္ဖုုိ႔ သင့္လွၿပီ မဟုုတ္လား။
ဆရာေတာ္ဘုုရားကေတာ့ သူ႔ရဲ့တပည့္ေရးတဲ့စာကုုိ အေတြးအေခၚေတြမ်ားေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ျပဳပါ တယ္။ ကုုိယ္ကေတာ့ ခုုလုုိေတြးေခၚေျမာ္ျမင္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္ ဘုုရားကုုိ အလြန္မွပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
ဆရာ့ဂုုဏ္ဂုုဏ္ရည္ကုုိ ေမွ်ာ္မွန္းဦးညြတ္လုုိ႔ သင္ၾကားပုုိ႔ခ် ေဟာၾကား ေရးသားရင္း က်န္ရွိသက္တမ္း အတြင္း မေမာပမ္းႏုုိင္စြာသာလ်င္ပဲ သာသနာခရီးကုုိ ဆက္လုုိ႔ေနပါဦးမယ္။ ဒါသည္ပင္လ်င္ ဆရာ ေတာ္ေက်းဇူးကုုိ အေကာင္းဆုုံးေပးဆပ္ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္လုုိ႔လည္း ယုုံၾကည္မိပါတယ္။ ။
ဆရာေတာ္ဘုုရား ဖေနာင့္အစုုံကုုိ ၾကည္ယုုံဦးခုုိက္လ်က္
တပည့္ ဥာဏိက
အရွင္ဥာဏိကာဘိဝံသ
မုုဒိတာေရႊေက်ာင္း
27695 Leidig Ct., Hayward, CA 94544, USA
ashinlay@gmail.com
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
