ႏုိ၀င္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၂
မုဆိုးဟာ သမင္ထုိးလွံကို ကုိင္ျပီး ေျပးလာေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ တအံ့တၾသနဲ႔ေျပာဆုိမိပါတယ္။ “ေရႊသမင္မင္းကုိ ေက်ာ့ကြင္း၌ ဖြဲ႕မိ၏။ ဤႏွွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတုိ႔ကား ဟိရီၾသတၱပၸဖြဲ႕ျခင္းျဖင့္ ဖြဲ႕မိ၏”ဆုိတဲ႔စကားဟာ သိပ္တန္ဖုိးရွိပါတယ္။ အရွက္တရားဆုိတာ ဟာလဲ ရွက္တတ္မွရွက္စရာရွိတာပါ။ မရွက္တတ္ရင္ ရွက္စရာမေတြ႕ပါဘူး။ ေရႊသမင္မင္း ေကာင္းစား တုန္းက ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေတြ၊ မိတ္ေဆြေတာ္စပ္သူေတြ၊ တပည့္ေတာ္စပ္သူေတြ၊ ခယ၀ပ္တြား သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့မွာေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတုိ႔မရွိၾကေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ခုခ်ိန္မွာ ေဆြမ်ဳိး မေတာ္ၾကေတာ့ဘူးလား၊ မိတ္ေဆြမေတာ္ၾကေတာ့ဘူးလား၊ တပည့္မေတာ္ၾကေတာ့ဘူးလား-လုိ႔ ေမးလိုက္ခ်င္စရာပဲေနာ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး၊ အသာစံခ်ိန္က ေမာင္ ႏွမဟာ အနာခံခ်ိန္မွာလဲ ေမာင္ႏွမပါပဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕ေတာ္စပ္မႈက ဂုဏ္ယူလုိ ၀င့္ၾကြားလုိလုိ႔ ေတာ္စပ္ ၾကတဲ့ အေပၚယံေတာ္စပ္မႈမ်ဳိး မဟုတ္ၾကပါဘူး။ တကယ့္ကုိ ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ႔ အတြင္းသားေတာ္စပ္မႈမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာေပါင္းညာစားတာတုိ႔ နာေမာင္းခြာသြားတာတုိ႔-စတဲ့ ဟန္မူရာေတြ ဂုဏ္ပကာသနေတြ မပါ၀င္ၾကတာေပါ့။
သူေတာ္ေကာင္းစိတ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္ရင္ တကယ္ရွက္စရာၾကီးေနာ္၊ ရာထူးရွိလုိ႔ ေပါင္းတယ္၊ ရာထူးက်ေတာ့ ခြာတယ္။ လုိအပ္ေတာ့လာတယ္၊ မလိုအပ္ေတာ့ ထားရစ္ခဲ့တယ္၊ အသုံးခ်ခ်င္လုိ႔ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္ၾကတယ္။ အသုံးခ်ျပီးလုိ႔ ေဆြမ်ဳိးျပတ္စဲၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ တကယ့္ရွက္စရာေတြ ေပါ့။ ဒါကို ရည္ရြယ္ျပီး မုဆုိးၾကီးက ဟိရီၾသတၱပၸဖြဲ႕ျခင္းျဖင့္ ဖြဲ႕မိ၏-လုိ႔ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။
ဘုန္းဘုန္းတုန္းကလဲ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေတြ၊ တပည့္ေတာ္စပ္သူေတြ၊ ဆရာတင္ေျမႇာက္ၾက သူေတြ၊ ခယ၀ပ္တြားသူေတြဟာ အလွ်ဳိလွ်ဳိနဲ႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ကို ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေတြ၊ တကယ္ေက်းဇူးရွိတဲ႔ သူေတြကေတာင္ ေဆြမ်ဳိး ေတာ္ရမွာ ပတ္သက္ရမွာ ေၾကာက္ေနလို႔ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနၾကတာကိုေတာင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အထဲမွာမွ ထူးျခားတဲ႔ ညီေတာ္စိတၱေတြ၊ ႏွမေတာ္ သုတနာေတြကိုလဲ ေတြ႕ရပါေသးတယ္။ ဘုန္းဘုန္း နဲ႔ ေတာ္စပ္ဖုိ႔၊ ပတ္သက္ဖုိ႔ ေၾကာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဒကာမၾကီးဟာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့နဲ႔ အရာရာအား လုံးကို ရင္ဆုိင္ခဲ့တယ္။ တုိက္ရုိက္ေျပာင္ေျပာျပီး ၀င္ေတြ႕တယ္။ သူမ်ားေတြ ဘုန္းဘုန္းဓာတ္ပုံေတြကို ျဖဳတ္ ခ်ျပီး ၀ွက္ထားခ်ိန္မွာ ဒကာမၾကီးဟာ ဘုန္းဘုန္းဓာတ္ပုံကို ပုံၾကီးခ်ဲ႕ကာ ရဲရဲတင္းတင္း ကိုးကြယ္ ရဲခဲ့တယ္။ ဒါေတြဟာ မိတ္ေဆြေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ သရုပ္သကန္ျဖစ္ပါတယ္။
● ေလာကပါလ သားေကာင္းမ်ား
ေထာင္ထဲမွာ ဟိရီၾသတၱပၸနဲ႔ အက်ဥ္းက်တဲ႔သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒါမေျပာနဲ႔ဆို ေျပာတယ္။ ေျပာလုိ႔ ေထာင္က်တယ္၊ ဒါမေရးနဲ႔ဆုိ ေရးတယ္၊ ေရးလုိ႔ေထာင္က်တယ္။ ဒါမလုပ္နဲ႔ဆုိ လုပ္၊ ဒီမသြားနဲ႔ဆုိ သြား – စသည္ျဖင့္ တားျမစ္တာေတြကို က်ဴးလြန္လို႔ က်ရတ့ဲသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ဘတ္ကၾကည့္ရင္လည္း ဒါေတြကုိ သိထားတယ္။ သိလ်က္နဲ႔ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနရမယ္ဆုိရင္ ဒါ သမုိင္း ကုိ သစၥာေဖာက္ရာ ေရာက္သြားျပီ။ ဒါကုိစြမ္းနုိင္တယ္၊ စြမ္းနုိင္လ်က္နဲ႔ မလုပ္ဘဲေနမယ္ဆုိရင္ ဓမၼကုိ သစၥာေဖာက္ရာေရာက္သြားျပီ။ ဒါေရးတတ္တယ္၊ ေရးတတ္လ်က္နဲ႔ မေရးဘဲေနရင္ ထမင္းရွင္ကို သစၥာေဖာက္ရာေရာက္သြားျပီ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ဟာ သမုိင္းရဲ႕ တရားခံအျဖစ္မခံခ်င္၊ အမ်ိဳးသား သစၥာေဖာက္ အျဖစ္မခံခ်င္၊ ထမင္းရွင္ကုိ ႏြံမႏွစ္ခ်င္၊ သမုိင္းကို သစၥာမေဖာက္ခ်င္ၾကလုိ႔ ဟိရီ ၾသတၱပၸအတြက္ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္၊ ဓမၼအတြက္ ေထာင္က်ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ဟာ စိတၱသမင္ေတြ၊ သုတနာသမင္ေတြေပါ့။
● အသက္ရွင္ဖို႔ ထမင္းစားသူႏွင့္ ထမင္းစားဖို႔ အသက္ရွင္ေနသူမ်ား
ေနာက္တစ္ခု ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မုဆုိးၾကီး၏ သတၱိပါ။ မုဆိုးၾကီးဟာ ညီေတာ္စိတၱ သမင္ထံမွ ေရႊသမင္မင္းရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ အခုလိုေတြးမိပါတယ္။ “မင္းၾကီးက ခ်ီးျမႇင့္မယ့္ စည္းစိမ္ဥစၥာ ငါ့အတြက္ ဘာအက်ဳိးရွိမွာလဲ၊ ငါဟာ ေရႊသမင္ကုိ သတ္လုိက္ရင္ ေျမမ်ဳိခံရ ရင္လည္း ခံရမယ္၊ မုိးၾကဳိးပစ္ခံရရင္လည္း ခံရမယ္၊ ခုပဲ ေရႊသမင္ကုိ လႊတ္လိုက္မယ္”တဲ့။
မုဆိုးဟာ ဘုရင့္အမိန္႔နဲ႔ ဘုရင္ကတာ၀န္ေပးလုိ႔ သမင္ဖမ္းရသူ၊ သမင္ရလွ်င္ ဆုလာဘ္ အမ်ားၾကီးရမယ့္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ မုဆိုးဟာ ပါရမီဓာတ္ခံပါသူ ျဖစ္ေလေတာ့ မင္းမိန္႔ကို ေတာ္လွန္ ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ဆုလာဘ္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ လူေတြဟာ ကုိယ္ေကာင္း စားဖုိ႔၊ ကုိယ္ခ်မ္းသာဖုိ႔၊ ကုိယ္ထမင္းနပ္မွန္ေနဖုိ႔အတြက္ ဘာကိုပဲလုပ္ရလုပ္ရဆိုတဲ့ လူေတြမ်ား ပါတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ ငရဲနဲ႔အာဏာ၊ ၀ဋ္ေၾကြးနဲ႔ဆုလာဘ္၊ အကုသုိလ္နဲ႔ အရာအထူးေတြကို “တည့္”ခ်င္း လဲလိုတဲ့သူေတြ၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ျပီးေရာဆိုတဲ့ သူေတြ၊ ေလာကရဲ႕ အလွကိုဖ်က္ဆီး ၾကတဲ႔သူေတြ၊ ေလာကကို အက်ည္းတန္ေစတဲ့သူေတြ၊ ေလာကရဲ႕ အမႈိက္သရုိက္ေတြသာ ျဖစ္ပါ တယ္။ မုဆိုးကေတာ့ ဆုလာဘ္ကုိ အကုသုိလ္နဲ႔ “တည့္”ခ်င္းမလဲနုိင္သူ၊ ငါေကာင္းစား ေရးအတြက္ သူ႕အသက္ကို မစေတးႏိုင္သူျဖစ္ပါတယ္။
● မုဆိုးေခ်းေတြ ေကၽြးၾကေစ
တကယ္တမ္းက်ေတာ့လဲ မုဆုိးလုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ဖို႔ဆိုတာ စြန္႔လႊတ္ရဲမွ အနစ္နာခံရဲမွ ရင္ဆိုင္ရဲမွ သတၱိရွိမွ ျဖစ္နုိင္တာပါ။ တစ္အခ်က္- မုဆုိးဟာ ဥစၥာစည္းစိမ္ကို စြန္႔လႊတ္ရပါမယ္။ ႏွစ္အခ်က္- မင္းကေပးတဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ကုိ ေခါင္းႏွင့္ခံရပါေတာ့မယ္။ ႏွစ္ခ်က္စလုံးကို မုဆိုးကေရြးခ်ယ္ သြားတာပါ။ ဒီလုိ သူေတာ္ေကာင္းေတြကို ငါမသတ္ရဲဘူး၊ ငါမသတ္ႏိုင္ဘူး။ ဆုလာဘ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးျပီး သတ္ရင္ ေျမမ်ဳိခံရမွာ၊ မုိးၾကဳိးပစ္ခံရမွာ၊ အပါယ္သြားရမွာ ဆုိတဲ့အေတြးကုိ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ သူေတြက ေတြးနုိင္ပါ့မလား။ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ခံ ပါရမီဓာတ္ခံရွိလုိ႔ မုဆုိးဟာ ဒီလုိေတြးမိတာေပါ့။ မုဆိုးကုိ ၾကည့္ျပီး တာ၀န္အရဆိုျပီး ဘုန္းၾကီးေတြကုိ လက္ထိပ္ခတ္တဲ့သူေတြ၊ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္ သူေတြ၊ ဓားမပါ လက္နက္မပါတဲ့ အျပစ္မဲ႔သံဃာေတြကို ပစ္မိန္႔ေပးသူေတြ၊ ပစ္လည္းပစ္ရဲတဲ႔ သူေတြကုိ သတိရလိုက္မိပါတယ္။ သူတုိ႔တေတြဟာ တဒဂၤ ရာထူးအာဏာအတြက္ အပါယ္ငရဲကို လက္ယက္ေခၚခဲ့ၾကသူေတြပါ၊ ရာထူးနဲ႔ငရဲကို အလိုက္ေပး လဲတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ “တည့္”ခ်င္းလဲ ၾကသူေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
မုဆုိးကေတာ့ အသက္ကုိ အသက္ခ်င္းလဲျပီး သူ႕အသက္ကို ရင္းႏွီးခဲ့ရပါျပီ။ ဆုလာဘ္နဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ကိုလည္း လဲယူလိုက္ပါျပီ။ ေရႊသမင္ရဲ႕အသက္ကိုလႊတ္ရင္ သူအသတ္ခံရမယ္၊ ေရႊသမင္ ဖမ္းမိလ်က္ လႊတ္လုိက္တာသိရင္ ဆုလာဘ္ေတြမရေတာ့ဘဲ အျပစ္ေပးခံရပါေတာ့မယ္။ ဒါကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆုိင္ျပသြားတဲ့ မုဆုိးကို ဘုန္းဘုန္းက အၾကည္ညဳိဆုံးပါပဲ။ လူမုိက္ေတြကေတာ့ ေျမမ်ဳိတာေနာက္မွ မုိးၾကဳိးပစ္ခံရတာေနာက္မွ အပါယ္ငရဲဆုိတာေနာက္မွ အခုစည္းစိမ္ခံရတယ္၊ အခုခ်မ္းသာမယ္၊ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈးဆိုျပီး ေရႊသမင္ကုိ သတ္ၾကမွာ အမွန္ပဲေနာ္၊ မုဆုိးၾကီးကေတာ့ ေျမမ်ဳိလည္း မခံႏုိင္၊ မုိးၾကဳိးပစ္လည္းမခံႏို္င္၊ အပါယ္ငရဲလည္း အက်မခံနုိင္ေတာ့ ဆုလာဘ္ေတြ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေတြကို မမက္ေမာေတာ့ဘူးေပါ့။ တကယ္ေတာ့လည္း လူ႕ဘ၀ဆိုတာက ဓားသြားထက္က ပ်ားရည္ စက္လုိ ခ်ဳိျမိန္တာကနည္းနည္း အႏၲရာယ္ကမ်ားမ်ား ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
မုဆိုးဟာ ေရႊသမင္မင္းက သူ႔ကုိ နန္းေတာ္ေခၚသြားဖုိ႔ ေျပာတာေတာင္ လက္မခံနုိင္ေတာ့ဘူး။ မင္းဆိုတာ ေျပာလုိ႔မရဘူးေလ၊ အခုပဲတရားနာဖုိ႔ ဖမ္းခို္င္းျပီး ငါျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘူးဆို ဘယ္ႏွယ့္ လုပ္မလဲ၊ ခဏဆုိျပီး တသက္လုံးေနခဲ့ရသူေတြ အစည္းအေ၀းဆုိျပီး ေထာင္ထဲေရာက္ သြားရတဲ့ သူေတြလည္းရွိေတာ့ မုဆုိးက မယုံရဲေတာ့ဘူးေပါ့။ ေရႊသမင္မင္းရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ မုဆိုးအေပၚမွာ တည္သလို မုဆုိးရဲ႕ကံၾကမၼာဟာလည္း ရွင္ဘုရင္လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ မပုိင္ေလေတာ့ သမင္မင္းကိုလည္း မေခၚရဲဘူးေပါ့။ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ၾကီးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆုိင္သြားတဲ့ မုဆိုးၾကီးလို တာ၀န္အရ- ဆိုသူေတြ သတၱိရွိၾကရင္၊ ေပးဆပ္၀ံ့ၾကရင္၊ ကုသုိလ္နဲ႔ အကုသုိလ္ကုိ ခြဲျခားသိၾကရင္၊ တစ္ဘ၀စာ ေကာင္းစားေရးနဲ႔ သံသရာေကာင္းစားေရးကုိ ခြဲျခားသိ ၾကရင္၊ တစ္ဘ၀ တစ္နပ္စာအတြက္ သံသရာဆင္းရဲမွာကုိ မလုပ္ရဲၾကရင္၊ မုဆိုးၾကီးလုိ စြန္႔ရက္ရဲ ၾကရင္၊ ေပးဆပ္ရဲၾကရင္၊ ရင္ဆိုင္ရဲၾကရင္၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲလုိ႔ ေတြးမိပါ ေသးတယ္…..။
၁၃၆၈-ခု၊ ဝါဆိုလဆန္း(၁၀)ရက္ (4-7-2006)
မႏၲေလး၊ ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္မွာ၊ ေရးသားသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
