ေဟ့ … မ်ားတို႔က ဒီလိုဘဲ ထုပ္စားတယ္

သူတို႔မစားႏိုင္ေလာက္ေတာ႔ပါဘူးဟု ထင္ကာ နင္တို႔ စားခ်င္တာ ထပ္၀ယ္ေကၽြးခိုင္းအံုး။ က်သေလာက္ နင္တု႔ိ အေမေတြကို ငါေပး လိုက္မယ္။ ငါ႔တာ၀န္ထားဆိုၿပီး ပါးစပ္ေဆာ႔မိသည္။ ဘီလူးမသားသမီးမ်ားက တကယ္ထင္ကာ စားလက္စ ပီဇာေတြကို တစ္၀က္ တစ္ပ်က္ႏွင္႔ ရပ္ကာ ဟိုသြားမယ္။ ဒီသြားမယ္ လုပ္ေနၾကသံကို ဒီဘက္က က်ေနာ္ အတုိင္းသားၾကားရင္း တဟား ဟား ေအာ္ရီေနမိသည္။ အုပ္ထိန္းသူ လူၾကီးေတြက “ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေကာင္ကို အသိမေပးပါနဲ႔လို႔ နင္႔ေျပာထားသားနဲ႔။ ကေလးေတြကို သက္သကမဲ့ဖ်က္ဆီးေန တဲ့အေကာင္” ဆိုၿပီး လူၾကီးမ်ား၏ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆဲဆိုသံကိုလဲ ၾကားရ၏။

ဇာတ္ရိွန္တက္သထက္တက္ကာ ရွင္းမႏိုင္ေတာ႔ေသာအခ်ိန္ၾကေတာ႔ “ေရာ႔ နင္ဘဲ ရွင္းေတာ႔။ ပိုက္ဆံ အမ်ားၾကီး ေပးထားရတာ။ တတ္ႏိုင္ လုိ႔ ၀ယ္ေကၽြးတယ္ ထင္မေနနဲ႔။ ေစ်းအရမ္းၾကီးတယ္။ ပိုက္ဆံမ်ား အလကားရတယ္ ထင္ေနလား။ နင္ဘဲ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကၽြန္သက္ရွည္ေနမွာ။ ငါတုိ႔က ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ အခု စားလက္စေတြ ကုန္ေအာင္ မစားဘဲ တစ္ေယာက္က ေၾကးအိုးတဲ႔။ တစ္ေယာက္က ၾကက္ဆီထမင္းတဲ႔။ ေနာက္တစ္ေကာင္က ေရခဲမုန္႔တဲ့။ နင္႔ဘာသာနင္သာ ရွင္းေတာ႔” ဟု ဆိုလာ၏။

ဒီေတာ႔မွ က်ေနာ္က “စားခ်င္တာေတြ ထပ္၀ယ္ေကၽြးလိုက္။ စားၿပီးရင္သာ ခ်က္ခ်င္း မအိပ္ခိုင္းနဲ႔။ ကစားကြင္း တစ္ခုခုေခၚသြားၿပီး အစာ ေက်ေအာင္ ေဆာ႔ပေစ။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႔ဘာသာ ကၽြန္သက္ ရွည္ရွည္၊ မရွည္ရွည္ ငါ႔လုပ္အားနဲ႔ ငါ႔ကေလးေတြ ေကၽြးတာ။ ဘယ္သူ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔မွ ခိုး၀ွက္ေကၽြးတာ မဟုတ္ဘူး။ နင္တို႔ ၀င္မရွဳပ္နဲ႔။ ဒါေလးေတာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္လဲ ငါ႔ဆက္သြယ္မေနနဲ႔” ဆိုၿပီး အညွာကိုင္စကားျဖင္႔ ခ်ိန္းေျခာက္ရသည္။

“ဟ ေျပာတာလြယ္တာ ဒီစားလက္စ ပီဇာေတြ ဘာလုပ္ရမွာလဲ” ဆိုသည္႔ အေမးကို “ဆိုင္ကို ပါဆယ္လ္ထုတ္ခိုင္းလိုက္” ဟု ခိုင္းမိသည္။ “စြတ္ရြတ္ထုပ္ခိုင္းမေနနဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးက ဓာတ္ပံုခိုးရိုက္ၿပီးရင္ Facebook ေပၚတင္ေနတာ။ ေအး ငါတို႔ ပါသြားလို႔ကေတာ႔ နင္မလြယ္ဘူးမွတ္” ဆိုၿပီး အထြန္႔တက္သံကို ေတာ္ဟာ၊ ေတာ္ဟာ ဆိုကာ ဖုန္းအျမန္ခ်လိုက္ရသည္။

အိမ္က လူေတြက ဟာသအျဖစ္ေျပာလိုက္ေပမယ္႔ က်ေနာ္႔ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ နင္႔သြားရသည္။ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္စုတ္စုတ္၊ ေခါင္းျဖဴျဖဴ၊ ေခါင္းရိုးက်ိဳးေက်မြေနေသာ ကိုယ္အမူအရာႏွင္႔ လူၾကီးက မ်က္လံုးထဲမွာ ေရာက္လာသည္။ ေသရင္ၿပီးၿပီ ဆိုသည္႔ စိတ္ဓာတ္ ေတြနဲ႔ လူ႔ေလာကၾကီး ေနရစဥ္မွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ လုပ္လို႔ ရၾကေပမယ္႔ လူ႔ေလာကၾကီးကို အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေလာက္ေအာင္ေတာ႔ မလုပ္သင္႔ဘူးလို႔ေတာ႔ ထင္သည္။

ဓာတ္ပံုထဲက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း စုတ္စုတ္လူၾကီးကို သူ႔အိမ္အတြက္၊ သူ႔ကေလးေတြအတြက္ ယူတာဆိုရင္ေကာ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔က ကိုယ္ခ်င္း စာမိၾကသည္။ သနားမိၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္တာဘဲ။ ပြဲခင္းၾကီးထဲမွာ ရုပ္ပ်က္တယ္ဟု ေသရင္ ၿပီးၿပီထင္ၾကမယ္႔ လူမ်ားကလဲ မွတ္ခ်က္ေပးတာ ျမင္ရသည္။ သူတို႔ေတြးသလို က်ေနာ္ ေတြးၾကည္႔မိသည္။ ဟုတ္မွာေပါ႔။ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ ကိုယ္႔ ကိုယ္ ကိုယ္ ျပည္႔၀ၿပီလို႔ ထင္ေနေသာသူမ်ားရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာ မုန္႔ေတြကို တစ္ရွဴးေတြနဲ႔ ထုပ္ယူေနတာ ရိုင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရမွာပါ။

လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာ ဘာကို ေခၚတာလဲ။ ဘယ္လိုမ်ိဳး သတ္မွတ္က်တာလဲ။ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းလို႔ ကိုယ္႔ဘာသာ ကိုယ္ သတ္ မွတ္ၾကၿပီး ဟာသေတြနဲ႔ စေနာက္ေနေသာ က်ေနာ္႔ကို လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ မရိွဘူးလို႔ သတ္မွတ္ၾကတာ စစ္မွန္တဲ့လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳလား။ ထိုပညာ တတ္မ်ားထဲရိွ လူတစ္ေယာက္က လမ္းသြားရင္း လာရင္းေတြ႔လိုက္ရေသာ စြန္႔အ၊ မသန္မစြမ္း လူတစ္ေယာက္ ပံုစံ တုပ လုပ္ၿပီး ဟာသလုပ္ေနတေကာ ရြံဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ ေျခတစ္ဖက္မသန္ေသာ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ေလွခါးယွဥ္တက္ရင္း ေလွခါးကို တစ္ဆင္႔ေက်ာ္ၿပီး လႊားခနဲ႔၊ လႊားခနဲ႔ တက္သြားတာကေရာ ဘယ္လို သတ္မွတ္မွာလဲ။ ရထားေပၚမွာ၊ ကားေပၚမွာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္၊ သက္ၾကီးရြယ္အို၊ ကေလးေလးေတြ ကိုယ္႔မ်က္လံုးေရွ႕မွာ ျမင္ေနရပါလ်က္နဲ႔ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနရာဖယ္မေပးတာကေရာ။ အထူးသျဖင္႔ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမွဳ ထံုလႊမ္းေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳဆိုတာ စာဖတ္မွ ရမွာမဟုတ္။ လက္ဆင္႔ကမ္း နီတိေတြ က်က္မွတ္ခိုင္းမွ သိရမယ္႔ အရာမဟုတ္။

အလွဴတစ္ခုမွာ ဧည္႔ပရိတ္သတ္မွ မစားရေသးခင္ ခ်ိဳင္႔ၾကီး၊ ခ်ိဳင္႔ငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင္႔ ေဆြမ်ိဳးေတြအိမ္၊ အသိေတြ အိမ္ကို မစားလိုက္ ရမွာစိုးၿပီး ပို႔ေနတဲ့လူေတြဆိုလွ်င္ က်ေနာ္႔စိတ္က တစ္မ်ိဳး တစ္မည္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ၊ FB ေပၚမွာ အာက်ယ္၊ အာက်ယ္လုပ္လြန္းလို႔ ေသာက္ျမင္ကတ္လို႔ဆိုၿပီး လူငယ္ဓာတ္ပံုဆရာမ်ားကို သက္သကမဲ့အရြဲ႕တိုက္ လုပ္ျပစ္လိုက္ တယ္ဆုိရင္လဲ က်ေနာ္က ပြဲၾကည္႔ပရိတ္သတ္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ အခုေတာ႔ ႏြမ္းလ်ေသာ ကိုယ္အမူအရာႏွင္႔ လူၾကီးကုိ မ်က္ႏွာဖံုးၾကီးေပၚတင္ၿပီး လုပ္ရက္ ႏိုင္လြန္းေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ယဥ္ေက်းမွဳဆိုေသာ စကားႏွင္႔ ယွဥ္တြဲေျပာဖို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္သြားသည္။

ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ပါတ္၀န္းက်င္က ၾကိဳက္သေလာက္ေျပာခ်င္သလိုေျပာ၊ ေ၀ဖန္ခ်င္သလို ေ၀ဖန္။  ဂရုမစိုက္ဘဲ အေနေခ်ာင္သလို၊ အဆင္ေျပသလို ေနခဲ႔ၾကေသာ၊ ေန လ်က္ ရိွၾကေသာ လူမ်ားရိွခဲ႔ၾကသည္။ ရိွေနၾကသည္။ သိပ္ၿပီး ထူးဆန္းအံ႔ႀသဖို႔ ေကာင္းေသာ အရာ မဟုတ္ဟု ထင္သည္။ စင္းလံုးေခ်ာေလာကၾကီးကို ဘုရားရွင္ေတြေတာင္ ရမသြားတာ က်ေနာ္တို႔က ဘာစိတ္ဆင္းရဲေနစရာ ရိွသနည္း။ သုိ႔ေသာ္လည္း အေျခခံ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳေလးေတြအရ၊ ေမြးရာပါ အသိအရ မလုပ္ေကာင္း မလုပ္သင္႔ေသာ အရာၾကီးကို လုပ္ရက္ပါေပ႔ ဆရာရယ္ လို႔သာ က်ေနာ္႔ပါးစပ္က အသံေတြ ထြက္လာေအာင္ ေရရြတ္ေနမိသည္။

ေသရင္ၿပီးၿပီ ဆိုသည္႔ အယူကို မိမိဘာသာ ခံယူတာ ခံယူၾကစမ္းပါေလ႔။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေနွာင္႔အယွက္မွ မျဖစ္တာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ လြတ္လြပ္စြာ ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္စမ္းပေလ႔။ သို႔ေပသိ မေသခင္ မ်က္ႏွာ ဘယ္ထားရမွန္း မသိေအာင္ သူတစ္ဖက္သား အသိုင္းအ၀ိုင္းကို မေကာက္ၾကစ္သင္႔ဘူးလု႔ိ ဘဲ ျမင္မိသည္။ ေကာက္ၾကစ္ စုတ္ပဲ႔လြန္းသည္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ သူ႔ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ္႔သူမသိ ပံုစံမ်ားျဖင္႔ စုတ္ပဲ႔လြန္းေသာ လူမ်ားသည္ သိသိၾကီးနွင္႔ လုပ္ရက္ေသာ လူမ်ားထက္ အပံုၾကီး လူပီသေသးတယ္ဟု ေျပာလို႔ ရမည္ ထင္သည္။

အိမ္က ကေလးေတြ မုန္႔သြားစားရင္း ျဖစ္လာသည္႔ က်ေနာ္႔အေတြးေတြ မၿငိမ္းမခ်မ္းရိွလိုက္တာ။ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ရွဳပ္ရွင္း အေလာတၾကီး ဖုန္းျပန္ဆက္မိသည္။ “ေဟ႔ ဒီမွာ ဒီေကာင္ေတြ စားလို႔ ပိုသမွ် တစ္ဇြန္းပိုပို၊ ႏွစ္ဇြန္းပိုပို ထုပ္ခိုင္းကြာ။ ဒီေကာင္ေတြကို ေျပာထား ကိုယ္စားၿပီးလို႔ ပိုလို႔ အလကားျဖစ္ၿပီး ပစ္လုိက္ရမယ္႔ ဘယ္အစားအစာမဆို ဘယ္သူ႔ကိုမွ။ ဘယ္လူ႔တိရဆၧန္ ကိုမွ ေၾကာက္ေနစရာမလိုဘူး။ ရွက္ရြံ႕ေနစရာမလိုဘူးလို႔ ေျပာလိုက္။ ေအး ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူမွ မစားရေသးတဲ႔။ သူမ်ား စားရမယ္႔။ အညီအမ်ွစားရမယ္႔ ဟာေတြကိုေတာ႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ကိုထုပ္သြားမိရင္ေတာ႔ ခိုးတာနဲ႔အတူတူဘဲဆိုတာ သိေအာင္ေျပာထား။” ဆိုၿပီး က်ေနာ္႔ အသံက တယ္လီဖုန္းထဲမွာ အသံက်ယ္ေနသည္ ထင္၏။ “ကိုင္း ကုိင္း စတာပါဟယ္။ ေသာက္ဂရုစိုက္လို႔။ နင္႔ဘာသာ ေနေကာင္း က်န္းမာေအာင္သာ ေန။ နင္႔ေကာင္ေတြလဲ စားႏိုင္သေလာက္ ေကၽြးလိုက္မယ္။ ပူမေနနဲ႔” လို႔ ျပန္ေျပာသျဖင္႔ က်ေနာ္ ဖုန္းခ်လိုက္ရသည္။

ငယ္ငယ္က က်ေနာ္႔ကို အေမက ေျပာဘူးသည္။ “မိန္းမလို မိန္းမရနဲ႔ သိပ္ရြဲ႕တဲ႔ေကာင္တဲ႔”ေလ။ ႀကံဳၾကိဳက္ခဲ႔ရင္ျဖင္႔ ေသရင္ၿပီးၿပီ ဆိုသည္႔ လူ႔အတၱေဘာၾကီး ေရွ႕မွာ ရိွသမွ်မုန္႔ေတြ အကုန္အိတ္ထဲ ထိုးထည္႔ ထုပ္ၿပီး “ဒီမွာ ဓာတ္ပံု လာရိုက္စမ္းပါ” ဆိုကာ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ေကာင္ မေလးေတြ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသလို လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္၊ ႏွုတ္ခမ္းၾကီးကို စူၿပီး အရိုက္ခံလိုက္ခ်င္ေသး၏။ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္ ဓာတ္ပံုရိုက္ခံၿပီးလွ်င္ျဖင္႔ “အို..မ်ားတို႔က ညည္းတို႔လို ဟိုလူ႔ကပ္ဖား ဒီလူ႔ကပ္ဖားနဲ႔ ခုိးမစားဘူး၊ ၀ွက္မစားဘူး။ ေပၚတင္ ထုပ္စားတယ္။ ဒါဘဲေနာ္ ကိုမ်က္ခ်ီး မွတ္ထား” ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးရဲ႕။ ေမြးရာပါ ရြဲ႕ခ်င္တဲ့စိတ္ဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖို႔ ခက္သားလားဗ်။