ေရာက္တတ္ရာရာ အတိုအစမ်ား

ေမာင္ရင္ငေတ
ႏုိ၀င္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၂

● စပ်စ္သီးခူးသမား

ဒီလဒီရာသီကေကာက္ရိတ္သိမ္းပြဲရာသီ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ Les vendanges ေခၚတဲ့ စပ်စ္သီးခူးပြဲ ရာသီ၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ၾသဂုတ္ စက္တင္ ဘာ ေအာက္တိုဘာဆိုရင္ ဒီစပ်စ္သီးခူးပြဲလို ရာသီအလုပ္ ေတြေပၚတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လည္း ဒီရာသီေရာက္မွာကိုေမွ်ာ္ၿပီး အလုပ္ရမလားလို႔ ေတာင့္တခဲ့ရတာေပါ့။ ဒီအလုပ္က အခ်ိန္တိုိတုိအတြင္းမွာ ၿမိဳးၿမိဳးမ်က္မ်က္ ရတာမဟုတ္လား၊ ပင္ပန္းသလားေတာ့ မေမးပါနဲ႔ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြမွာေတာ့ အေတာ့္ကိုပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ပါ။

ဒါေပမဲ့ ပင္ပန္းတယ္ဆိုေပမဲ့ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြထဲမွာလို ေလွာင္ပိတ္ က်ဥ္းၾကပ္မႈမ်ားစြာနဲဲ႔ စိတ္ေကာရုပ္ေကာ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္လြတ္လပ္စြာ စိမ္းလန္းစိုေၿပတဲ့ ကြင္း ၿပင္က်ယ္တေမွ်ာ္တေခၚႀကီးမွာ အုပ္စုလိုက္စုဖြဲ႕ၿပီး တေပ်ာ္တပါး လုပ္ရတာဆိုေတာ့ လုပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

ၿပင္သစ္ဘဝသက္တမ္း ၁၂ ႏွစ္ တာကာလမွာ သံုးႀကိမ္ သံုးႏွစ္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တႏွစ္မွာတႀကိမ္ တႀကိမ္ကိုအလြန္ဆံုးမွ ၁၅ ရက္၊ ရက္ ၂၀ ေလာက္သာ အခ်ိန္တို လုပ္ရတာပါ။ စပ်စ္ရာသီၿပန္အစမွာ အပင္ေတြကိုၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြရွိေပမဲ့ လူအင္အား သိပ္လိုအပ္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ မဟုတ္ေတာ့ကာ နဂိုကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား လုပ္ေနၾကသူေတြနဲ႔ဘဲ လံုေလာက္ပါတယ္။ တၿခားေရေလာင္းေပါင္းသင္အလုပ္မ်ိဳးကလည္း စက္ ေတြနဲ႔အစားထိုး လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီၿဖစ္ပါတယ္။

စပ်စ္သီးခူးတာကေတာ့ စက္ရုပ္ေတြနဲ႔ အစားထိုးလုပ္လို႔ကို မရႏိုင္ေသးတဲ့ လုပ္ငန္းၿဖစ္ၿပီး သဘာဝအရ အခ်ိန္မီၿပီးေအာင္ ခူးရတာၿဖစ္လို႔ လူအင္အားမ်ားစြာ လိုအပ္ပါတယ္။ လုပ္အားခအေနနဲ႔ ပံုမွန္လုပ္အားခသတ္မွတ္ႏွဳန္းအၿပင္ အပိုေဆာင္းခေတြကလည္း မက္ေလာက္ စရာရွိလို႔ လုပ္ခ်င္သူေတြမ်ားလွပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကအလုပ္အတည္တက် မရွိေသးတဲ့ သူေတြေရာ၊ အလုပ္ေခတၱခဏနားေနတဲ့သူေတြေရာ၊ ေငြလိုေနတဲ့သူေတြေရာ၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရွိေနေပမဲ့ ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မွာ ဘယ္ခရီးမွမသြားဘဲ လာလုပ္တဲ့ သူေတြေရာ၊ ေက်ာင္းတက္ စရိတ္ရွာသူ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာေဒသၿပန္ရင္း အပိုဝင္ေငြရွာ သူေရာ လူမ်ိဳးစံု ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးစံု ပါဝင္ၾကပါတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ဟိုးေရွးအခါကေတာ့ ၿပင္သစ္လူမ်ိဳး ရာခိုင္ႏွဳန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ  အနည္းဆံုး တႀကိမ္တခါေတာ့ ဒီစပ်စ္သီးခူးဖူးရမယ္လို႔ အစဥ္လာရွိခဲ့ပါတယ္။ မူလေရွးရိုးရာဓေလ့အရေတာ့ ေက်းေတာရြာေတြမွာ မိသားစု တပိုင္တႏိုင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးေတြ ေမြးၿမဴေရးေတြလုပ္ၾကရင္း ထြက္ရွိလာတဲ့ သီးႏွံေတြကို သူက ငါ့ကူ ငါကသူ႔ကူ လုပ္ကိုင္ၾကတာက စတင္ခဲ့ပါ ဘဲ။ တေပ်ာ္တပါး လုပ္ၾကကိုင္ၾက ခူးၾကရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္ၾကစားၾကတဲ့ ပြဲေတာ္ငယ္ေလးေတြေပ့ါ။

ခုထိေအာင္လည္း လုပ္ငန္းႀကီး ေတြကေတာ့ စီးပြားေရးဆန္ဆန္ အခေၾကးေငြေပးၿပီး စပ်စ္သီးခူးပြဲကို လုပ္ၾကကိုင္ၾကသလို ကိုယ္ပိုင္ မိသားစုပိုင္ စပ်စ္ခင္းေတြမွာ ေပ်ာ္ရြင္စရာ မိသားစုဝင္ေတြ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ၿပန္လည္ဆံုဆည္းတဲ့ ပြဲေတာ္ငယ္ေလးေတြလို သေဘာထား လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနဆဲပါ။ အၿပည္ၿပည္ဆိုင္ရာအဆင့္ဆိုၿပီး ပြဲေတာ္ေတြကိုလည္း နည္းမ်ိဳးစံု ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကံဖန္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေနၾကတာလည္း အမ်ားႀကီးရွိတာေပ့ါဗ်ာ၊

ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔အတူတူ စပ်စ္သီးခူးဖူးတဲ့သူေတြထဲမွာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မူရင္းနယ္ပယ္ အသီးသီးက လူအမ်ိဳးမ်ိဳးပါရွိေပမဲ့ အထူးၿခားဆံုး ကေတာ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ခန္႔   အမ်ိဳးသမီးႀကီး သံုးဦးရယ္ အားကစားနည္းၿပဆရာတဦးရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘာအလုပ္မွ အလုပ္အ တည္တက် မလုပ္သူတဦးရယ္ပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ၿပင္သစ္လူမ်ိဳး စစ္စစ္ေတြလို႔ ေၿပာလို႔ရမဲ့ လူၿဖဴေတြပါ။ ဆင္းေတာင့္ ဆင္းရဲလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး။ စပ်စ္သီးခင္းေတြနဲ႔ မနီးမေဝးၿမိဳ႕ေလးေတြ ဇာတိဖြားပါ။

အဖြားႀကီးသံုးဦးက သားေထာက္သမီးခံမရွိလို႔ စားစရာမရွိလို႔ လာခူးတဲ့ပံုလည္းမေပၚပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳး ဘုစုခရုတသိုက္ အဖြားႀကီးေတြခူးတာကို တေပ်ာ္တပါးလာအားေပးၾကတာလည္း ေန႔စဥ္လိုပါဘဲ၊ စပ်စ္သီးလာခူးတာကလည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းၿပီး လာၾကတာပါ။ သူတို႔အေၿပာအရေတာ့ သူတို႔ဟာ ႏွစ္စဥ္လိုလို ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ဘဲ မေနႏိုင္သလို ၿဖစ္ေနရေၾကာင္း ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ရွိၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း အခုအၿခားအလုပ္ေတြ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ပင္စင္စားေနရင္းနဲ႔ ဒီရာသီေပၚ အလုပ္ေလးေတြကိုေတာ့ အၿမဲလုပ္ၿဖစ္ပါ ေၾကာင္း ေၿပာၿပၾကပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရာမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ၾသခ်ယူရေအာင္လည္း လုပ္ႏိုင္ၾကပါေပတယ္။ ၿမန္လည္းၿမန္ သန္လည္းသန္ တုန္းပါ။ ညည္းသံမၾကား စကားတေၿပာေၿပာ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ အၿပံဳးမပ်က္ဘဲ လုပ္လည္း အေတာ္ႀကီးကို လုပ္ႏိုင္ၾကပါေပတယ္။

ေမာင္ရင္ငေတလည္း ႏိုင္ငံေလးငါးႏိုင္ငံက စက္ရံု အလုပ္ရံုေတြမွာ ေအာက္ေၿခသိမ္း အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေအာင္ လုပ္ဖူးပါတယ္။ ဒီအဖြားႀကီးေတြကိုေတာ့ ဒီအလုပ္မွာမွီေအာင္လိုက္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ စီးကရက္ေလး လက္ၾကားညွပ္ အရက္ေလးကလည္း တၿမၿမနဲ႔ဆိုေတာ့ အေမာကလည္း မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူ႔အခြင့္အေရး အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ဘာေရးညာေရးေတြ အေၾကာင္းၿပ လက္ေၾကာလည္း တယ္မတင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အားကစားနည္းၿပတဦးကလည္း ဒီလိုပါဘဲ၊ လစာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း အဲဒီအခါက လက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနၿပီး အားလပ္ရက္ရွည္ကာလမွာ ဒီအလုပ္ကို လာလုပ္တာပါ။ သူေနတဲ့ေနရာကေန ကီလိုမီတာ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ေဝးတဲ့ စပ်စ္ခင္းရွိတဲ့ေနရာကို မနက္အေစာႀကီးထ ကားေမာင္း လာရတာပါ။ သူကားကလည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊၿပည္ေတာ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ခပ္ႀကီးႀကီး ခရိုနီႀကီးရဲ႕သားေတြ အလွစီးေနတဲ့ ဘီးေလးဘီးနဲ႔ ေမာင္းရတဲ့ကားမ်ိဳးေပါ့၊ ဆံရွည္ ဗလကလည္း ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ၿပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသား (ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲ ရိုက္စားလို႔ရတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး) လုပ္စားလို႔ရတယ္လို႔ ေၿပာၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီသူက ဗလေတာင့္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို စပ်စ္သီးခူးရံုမကပါဘူး။ ခူးၿပီးသားေတြကိုထည့္ထားတဲ့ ကီလို ၃၀ ဆန္႔ ပလပ္စတစ္ပံုးႀကီး သံုးပံုးတင္ထားတဲ့ တြန္းလွည္းကိုတြန္းပါတယ္။

ကီလိုတရာေလာက္ေလးတဲ့လွည္းကို ေအးေအးသာသာဘဲ တြန္းႏိုင္ပါတယ္ တြန္းရတဲ့ေနရာက လမ္းေကာင္းလည္းမဟုတ္ဘူး ေက်ာက္ခဲေတြ စပ်စ္ပင္ အကိုင္းအခက္ အက်ိဳးအပ်က္ေတြ ပြစိထေနတဲ့ တခါတေလ ေတာင္ေစာင္းနိမ့္ေလွ်ာေလွ်ာ စပ်စ္ပင္တန္း ႏွစ္တန္းအၾကား မညီမညာ ေၿမလမ္းမွာတြန္းရတာပါ။ အဆင္းတြန္းရတာလည္း တကယ္တမ္းေတာ့ လြယ္ကူလွတဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္၊ ေမာင္ရင္ငေတလည္း တလွည့္တေလေတာ့ (အဆင္း) တြန္းရတာေပ့ါဗ်ာ၊ အလုပ္ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံရေတာ့ လုပ္ရတာဘဲေပါ့၊ လွ်ာထြက္မတတ္ပါဘဲ၊ လွည္းတြန္းရတာ ပင္ပန္းလို႔ဆိုေတာ့ ခူးရတာေကာ သက္သာမယ္ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ညာလက္ဖဝါးေတြဆိုရင္ စပ်စ္ခိုင္အညွာေတြကို ညွပ္ရလြန္းလို႔ ကတ္ေက်းရာေတြနဲ႔ ႀကိမ္းစပ္လို႔ေပါ့။ အညွာအရင္း မာတဲ့ေနရာေတြကိုမ်ား ညွပ္လိုက္မိရင္ေတာ့ နာလိုက္တဲ့ၿဖစ္ၿခင္းေပါ့။ ရက္တိုတိုသာလုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးမို႔လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အလုပ္အတည္တက် မရွိပါဘူးတဲ့၊ ဒီလိုဘဲ ရာသီခ်ိန္ေတြမွာ (ေငြလိုေနတဲ့အခါမွ) စိုက္ခ်ိန္မွာသြားစိုက္လိုက္ ပ်ိဳးခ်ိန္မွာသြားပ်ိဳးလိုက္ ခူးခ်ိန္မွာသြားခူးလိုက္ေပါ့။ ငါးဖမ္းရာသီမွာဆိုရင္လည္း ပင္လယ္ထဲမွာ ငါးသြားဖမ္းပါေသးသတဲ့၊ ေမာင္ရင္ငေတကိုေတာင္မွ ငါးလိုက္ဖမ္းမလား ေခၚေနပါေသးတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ငရဲႀကီးမွာစိုးလို႔ မဖမ္းပါရေစနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။ မလုပ္ခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ သူက တႏွစ္မွာေၿခာက္လ ခုႏွစ္လ ေက်ာ္ဘဲ အလုပ္လုပ္ပါတယ္တဲ့၊ သူေနတဲ့ၿမိဳ႕က အေမြရထားတဲ့ လံုးခ်င္းအိမ္ကို အငွားထားတဲ့ ဝင္ေငြလည္း သူ႔မွာရွိပါတယ္တဲ့၊ က်န္တဲ့ေလးငါးလကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ေထာက္ပံေၾကးေငြ အနည္းငယ္ရပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီေလးငါးလမွာ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ ကားတစီးနဲ႔ သြားခ်င္ရာ ေလွ်ာက္သြားတယ္တဲ့၊

သူဝယ္တဲ့ကားကလည္း လမ္းေပၚသြားလို႔ရရံုေလာက္ ကားမ်ိဳးပါတဲ့၊ အာမခံကုန္ခါနီး ယူရိုတေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ေပးရတဲ့ကားမ်ိဳးဝယ္ၿပီး သံုးေလးငါးလစီးၿပီးရင္ ရရာေစ်းနဲ႔ ၿပန္ေရာင္းခ်င္ေရာင္း ဒါမွမဟုတ္ ေရာင္းမရလည္း လမ္းေဘးပစ္ထားလိုက္ပါသတဲ့၊ ကားဖိုးက ခရီးစရိတ္လက္မွတ္ဖိုးထက္ သက္သာပါေၾကာင္းပါတဲ့ခင္ဗ်ာ၊ ကိုယ္သြားလိုရာ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား အကုန္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့၊ သူက ေခ်ာင္းေသးေသးေလး တေနရာရာမွာ တေနကုန္ေနၿပီး ငါးသြားမွ်ားေနတတ္ပါတယ္တဲ့၊ သူေခၚလို႔ေတာ့ အလုပ္အားလံုးၿပီး ေနာက္တရက္ ငါးသြားမွ်ားတာ ခဏလိုက္သြားၿဖစ္ပါေသးတယ္။

ေမာင္ရင္ငေတေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး ငါးမွ်ားရတဲ့အလုပ္ကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာက ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာ သဘာဝအတိုင္း ၿဖစ္ေနေအာင္ ထိမ္းသိမ္းထားမႈေတြပါဘဲဗ်ာ၊ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ရင္ငေတဆီမွာ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ကင္မရာမရွိခဲ့တာေၾကာင့္ အခြင့္အေရးေကာင္းတခု ဆံုးရံႈးခဲ့ရတာေပါ့။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုလည္း အရမ္းသေဘာက်လို႔ ႏွစ္တိုင္းလိုလို သံုးေလး ငါးလ သြားေနပါတယ္တဲ့၊ ထိုင္းမွာေနရတာ ေစ်းကလည္းေပါ ေကာင္မေလးေတြလည္း ေပါပါတယ္တဲ့၊ ထိုင္းစကားေတာင္ ေတာ္ေတာ္တတ္ ေနပါၿပီတဲ့၊ မင္းတို႔တိုင္းၿပည္လည္း ငါသြားခ်င္တယ္တဲ့၊ မင္းတို႔ ဗမာစကားသင္ရတာ ခက္သလားတဲ့၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ သူ႔ကိုဗမာစကား မသင္ေပးလိုက္မိပါဘူးဗ်ာ၊ သူ႔ဆီက အတတ္ပညာေကာင္းေတြလည္း ေမာင္ရင္ငေတဆီ ကူးမလာပါဘူး။ ဒီလို ၿပင္သစ္ေတြ ဥေရာပတိုက္သားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ၊ အခုႏွစ္ပိုင္းေလာက္ဆိုရင္ ေရႊၿပည္ေတာ္ရဲ႕ တံခါးဖြင့္ဝါဒသစ္နဲ႔အတူ အင္းေလးတို႔ ပုဂံတို႔ကိုမ်ား ဒီကိုေရႊၿပင္သစ္ ေရာက္မ်ား ေရာက္ေနၿပီလားဆိုတာေတာ့ မသိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား၊

ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အၿမဲလိုလို ဘိုင္က်ေနတာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံရဖို႔ သြားခူးခဲ့ရတာပါ။ ပိုက္ဆံရဖို႔ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ ဆိုေပမဲ့ တကယ္လုပ္ကိုင္တဲ့အခါမွာ ဆြဲေဆာင္မႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ အလုပ္ ပံုစံမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတ သြားၿပီး လုပ္ခဲ့တဲ့ေနရာက ဝိုင္ထုတ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေနရာမဟုတ္ဘဲ နာမည္ေက်ာ္ ရွန္ပိန္ Champagne ထြက္ရွိရာ ရွန္ပိန္ၿပည္နယ္ Champagne (province) မွာ ၿဖစ္ပါတယ္။

ရွန္ပိန္နယ္ဟာ ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ကီလိုမီတာ ၁၆၀ ခန္႔ ေဝးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရွန္ပိန္ဆိုတာ (အဂၤလိပ္လို Sparkling wine ၿပင္သစ္လို Vin de Champagne) ဝိုင္အၿဖဴတမ်ိဳးပါဘဲ၊ လြယ္လြယ္ေၿပာရင္ေတာ့ အၿမဳပ္ထြက္တဲ့ ဝိုင္အၿဖဴ အမ်ိဳးအစားပါဘဲ၊ ရွန္ပိန္ကို ပီႏိုႏြာ Pinot noir, ရွာဒြန္ေနး Chardonnay ဆိုတဲ့ စပ်စ္ပင္အမ်ိဳးအစားတို႔မွ အဓိကထုတ္လုပ္တာၿဖစ္ပါတယ္။ ဝိုင္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ရွန္ပိန္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေကာ့ညက္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘရန္ဒီဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒီစပ်စ္သီးအမ်ိဳးအစား (အၿဖဴေရာင္ အနီေရာင္) ေတြက ေနဘဲ ၿဖစ္လာတာပါ။ ခ်က္လုပ္ပံုခ်က္လုပ္နည္းကိုေတာ့ ေသေသခ်ာ ေလ့လာဖို႔လိုအပ္တာေၾကာင့္ ဒီေနရာကေန ၿဖီးၿဖန္းမေၿပာေတာ့ပါဘူး။ တခါတုန္းဆီကေတာ့ ေလ့လာဖို႔အခြင့္ေရး ရခဲ့ဖူးေပမဲ့ ဧည့္ခံတဲ့အၿမည္းဖန္ခြက္ေတြ တခြက္ၿပီးတခြက္ ေသာက္လိုက္မိလို႔ ေလ့လာေရးစခန္းကို မေရာက္လိုက္ေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ဧည့္ခံတဲ့သူ သိပ္သေဘာေကာင္းလို႔ပါဗ်ာ၊

ေမာင္ရင္ငေတခူးခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီကေတာ့ ကမၻာ့နာမည္ေက်ာ္ Moët & Chandon ဘဲၿဖစ္ပါတယ္။ ၁၇၄၃ ခုႏွစ္မွာ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ Moët & Chandon ဟာ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္ႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ တႏွစ္ကို ပုလင္းသန္းေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ထုတ္လုပ္တဲ့ ကမၻာ့ေကာ့ညက္ ေစ်းကြက္ရဲ႕ ၄၀ ရာႏွဳန္းရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ Hennessy ေကာ့ညွက္ရယ္၊ Louis Vuitton ဆိုတဲ့ ညိဳညစ္ညစ္ အဆင္းအေရာင္နဲ႔ မတရားေစ်းႀကီးလြန္းလွတဲ့ ဖက္ရွင္ပစၥည္းလက္ကိုင္အိတ္ေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ကုမၸဏီရယ္ သံုးခု ပူးေပါင္းထားတဲ့ LVMH ကိုလည္းပိုင္ဆိုင္သူတဦးၿဖစ္လာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္က တည္ရွိလာတဲ့ သူေဌးကုမၸဏီႀကီးသံုးခုရဲ႕ လုပ္ငန္းပူးေပါင္းမႈတခုေပ့ါဗ်ာ၊ ဘယ္သူကဘယ္သူကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္သြားတာလည္းေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ့ အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါအၿပင္ နာမည္ေက်ာ္ ဖက္ရွင္နဲ႔ေရေမႊး ထုတ္လုပ္တဲ့ Christian Dior ဆိုတာကိုလည္း ရွယ္ယာတဝက္နီးပါး ပိုင္ပါတယ္တဲ့၊

ပိုက္ဆံဝါလားသူေဌးႀကီးေတြရဲ႕ စေတာ့ရွယ္ယာ ေစ်းကစားမႈမ်ားဘဲေပါ့။ Moët & Chandon ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ရွန္ပိန္နယ္က ရွန္ပိန္စပ်စ္ခင္းေတြကလည္း ဟက္တာ ၁၀၀၀ (ဧကေပါင္း ၂၅၀၀) ေလာက္ရွိေနၿပီး တႏွစ္ကို ပုလင္းေပါင္း ၂၆ သန္းခန္႔ ထြက္ရွိပါတယ္။ ဒီရွန္ပိန္ ထုတ္လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ႀကီးက်ယ္သလဲေတာ့ မေမးပါနဲ႔၊ ရွန္ပိန္ဟာ ဝိုင္လို ဒီႏွစ္ထုတ္ ေနာက္ႏွစ္ေသာက္လို႔ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ထဲမွာ သိမ္းထားရတာဆိုေတာ့ကာ Moët & Chandon ရဲ႕ ပုလင္းသြပ္ထားတဲ့ ရွန္ပိန္ေတြကိုထားတဲ့ ေၿမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းအရွည္ကိုက ၂၈ ကီလိုမီတာ အရွည္ရွိပါတယ္တဲ့ဗ်ာ၊

ရွန္ပိန္ၿပည္နယ္မွာ စပ်စ္သီးခူးတဲ့ရာသီကလည္း အဆိုးဝါးဆံုးလို႔ဆိုရမဲ့ ရာသီဥတုၿဖစ္ေၾကာင္းပါ။ တၿခားေနရာေတြကိုေတာ့ သြားမခူးဖူးလို႔ ရာသီဥတု ဒီေလာက္ဆိုးမဆိုး ေသခ်ာမသိေပမဲ့ ေၿပာႏိုင္တာ တခုကေတာ့ ရာသီဥတု ေကာင္းႏိုင္စရာ မရွိတာကိုပါ။ ေမာင္ရင္ငေတ ခူးဖူးတဲ့ သံုးႀကိမ္စလံုး စက္တင္ဘာ လလယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ခူးရတာပါ။ အဲဒီသံုးႀကိမ္မွာ ပထမအႀကိမ္နဲ႔ တတိယအႀကိမ္မွာ မိုးကရြာလိုက္တိတ္လိုက္ ေနပူလာလိုက္ မိုးအံု႔သြားလိုက္နဲ႔ ရာသီဥတုက နာရီဝက္ေလာက္အတြင္းမွာ အဲလိုဘဲ ခဏခဏ ေၿပာင္းေနတာပါ။

ပထမအႀကိမ္က ခူးေနရင္းနဲ႔ တပတ္ေလာက္ရွိလာတဲ့အခါ မိုးေတြကရြာရံုမကဘဲ မိုးႀကိဳးေတြပစ္ မိုးေတြၿခိမ္းတာမ်ားလာလို႔ ဒုတိယပိုင္းအၿဖစ္ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာၿပီးေတာ့မွ ၿပန္ဆက္ခူးရပါတယ္။ မိုးရြာလိုက္ ေနပူလိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြက စိုလိုက္ေၿခာက္လိုက္နဲ႔ေပ့ါ ဒုတိယအႀကိမ္ ခူးတံုးကေတာ့ ေနပူတဲ့အခ်ိန္ ပိုမ်ားပါတယ္။ ေနပူတာမ်ားေတာ့လည္း ေခၽြးကထြက္ ပူလို႔ အက်ီလက္ရွည္ကမဝတ္ႏိုင္ အဲဒီေတာ့ စပ်စ္ေစးေတြက ကပ္စီးကပ္စီးေပ့ါဗ်ာ၊

သူတို႔အေၿပာက စပ်စ္သီးခူးခ်ိန္ဟာ ရာသီဥတုကိုမူတည္ၿပီးေတာ့မွ ခူးရတာတဲ့၊ ဆိုေတာ့ကာ စပ်စ္သီးခူးတာဟာ ရာသီဆိုးမွ ခူးရတာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရမလိုဘဲ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အဖြဲ႕က စပ်စ္သီး ခူးေဖာ္ခူးဖက္တင္မက စပ်စ္ဝိုင္ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ေတြလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ အားကစားသမားေတြကေတာ့ ကစားရမွာဘဲ မဟုတ္လား၊ ႀကိဳတင္ဖန္တီးလာတဲ့ ကိုကာကိုလာဗူးထဲ ေၿပာင္းထည့္လာတဲ့ ႏွစ္မခ်ိဳ႕ဝိုင္ကို တေယာက္တလွည့္ အားေပးၾကရင္း ရရာ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ဘာသာစကားေပါင္းစံု သီခ်င္းေတြကို တေယာက္တေပါက္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေနာက္ရင္းေၿပာင္ရင္း စပ်စ္သီးေတြကို ခူးခဲ့ရတာေတြဟာ ၿပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေငြရဖို႔လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြထဲမွာ လြမ္းစရာအၿပည့္ လြမ္းစရာအေကာင္းဆံုးပါ။

စပ်စ္ခင္းေတြနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ ေရွ႕တန္းစခန္းလို႔ဆိုရမဲ့ စုရပ္ဌာနရွိပါတယ္။ ဒီစုရပ္ကို စပ်စ္သီးခူးမယ့္ သူမ်ားဟာ မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ အေရာက္လာရပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီစုရပ္ေနရာမွာဘဲ တည္းခိုစရာေတြ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားတယ္။ လာၿပီးတည္းခိုလုပ္ကိုင္သူေတြက ‘မ’ တရာသားေတြၿဖစ္တာမို႔ လူမ်ိဳးစံု အၾကမ္းအရမ္းသမားလည္း ပါတယ္မဟုတ္ပါလား၊ ၾကာေတာ့ ၿပသနာေပါင္းစံု ၿဖစ္လာလို႔လားမသိ တည္းခိုစရာ အစီအစဥ္က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဖန္တီးရပါေတာ့တယ္။

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရႊလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး မဟုတ္လား၊ ေရႊအိမ္မွာ တည္းခိုတာေပါ့။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ေရႊမိတ္ေဆြတဦးကလည္း အဲဒီေဒသမွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္ခိုက္နဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတာကိုဗ်၊ အဲဒီအိမ္မွာဘဲ တဖြဲ႕လံုးစုၿပံဳအိပ္ စုၿပံဳၿပီးခ်က္ၿပဳတ္ စားၾကေသာက္ၾကေပ့ါဗ်ာ၊  ေရႊေတြမဟုတ္လား သတင္းေတြဖလွယ္ၾကသလို အတင္းအဖ်င္းေတြနဲ႔ ၿပႆနာေပါင္း ေသာင္းေၿခာက္ေထာင္ ရွိတာေပါ့၊

မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထၾကၿပီး ၆ နာရီေက်ာ္မွာ စုရပ္ကိုေရာက္လာၾကၿပီး စုရပ္မွတဆင့္ အုပ္စုရွစ္စုေလာက္ (တအုပ္စုကိုခုႏွစ္ေယာက္ခန္႔ဆိုေတာ့ အားလံုးေပါင္း ၆၀ ေလာက္ရွိတာေပ့ါ) ကို ဘတ္စကားႀကီးတစီးစီနဲ႔ (စုစုေပါင္း ဘတ္စ္အစီး ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္) သက္ဆိုင္ရာ စပ်စ္ခင္းေတြရွိရာကို သြားၾကရပါတယ္။ ကားေပၚပါလာသူေတြအားလံုးဟာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလိုလို အတူတူခူးေနၾကသူေတြ အမ်ားစုဆိုေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သိၿပီးသားေတြၿဖစ္သလို အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ မန္ေနဂ်ာမႀကီးကလည္း ဒီေဒသမွေမြး ဒီအရပ္မွာႀကီးၿပင္းၿပီး ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ေနတာ ၾကာၿပီၿဖစ္လို႔ အားလံုးလိုလိုနဲ႔ သိၿပီးသားၿဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို မ်က္ႏွာသစ္ေတြကေတာ့ အနည္းငယ္သာပါတာပါ။

၇ နာရီတိတိကစၿပီး စပ်စ္ခူးတဲ့အလုပ္ကို စလုပ္ၾကပါတယ္။ အဖြဲ႕တဖြဲ႕ကို ေၿခာက္ေယာက္ကေန ရွစ္ေယာက္ေလာက္ထိ စိတ္တူရာခင္မင္ရာနီးစပ္ရာ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ကိုယ့္လူနဲ႔ကိုယ္ဖြဲ႕ၾကတာပါ။ အနီးစပ္ဆံုးေပါင္းစပ္ၿပီး အဖြဲ႕ဖြဲ႕ထားေပမဲ့ ရွိသမွ်ေသာေရႊေတြ အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔သာ ၾကံဖန္ၿပီး ဆံုဆည္းၾကရတာဆိုေတာ့ကာ၊ ထံုးစံအတိုင္း တကယ္ေပါင္းလုပ္ၾကေတာ့ တက်က္က်က္ေပ့ါဗ်ာ၊ စုေပါင္းလုပ္ၾကရာတာဆိုေတာ့ လူညီရင္ညီသလို အလုပ္လုပ္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ ေပးတဲ့ လုပ္အားခကလည္း အေၿခခံသတ္မွတ္ခ်က္ရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ အုပ္စုလိုက္ခူးလို႔ရတဲ့ စပ်စ္သီး အေလးခ်ိန္ကိုလည္း ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္တာဆိုေတာ့ အေလးခ်ိန္မ်ားမ်ား ခူးႏိုင္တဲ့အဖြဲ႕ဟာ ပိုၿပီး ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရတဲ့စနစ္ ၿဖစ္ပါတယ္။ စုစုေပါင္းရတဲ့ လုပ္အားခေငြကိုလည္း အုပ္စုတြင္းမွာ အညီအမွ် ခြဲေဝယူတဲ့စနစ္ပါ။ ဘံုစနစ္ဆိုေတာ့ နာတဲ့သူ သာတဲ့သူ ရွိစၿမဲေပါ့။

မနက္ ရ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီထိလုပ္ၾကတာ တေန႔ကို အသားတင္အနည္းဆံုး ယူရို ၁၀၀ ခန္႔ရၾကပါတယ္။ လုပ္အားေကာင္းတဲ့ အဖြဲ႕ဆိုရင္ ဒိထက္မက ရႏိုင္ပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရႊအဖြဲ႕ကေတာ့ ၁၀၀ မေက်ာ္ပါဘူး။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ရသမွ်နဲ႔ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲတတ္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား၊ ေရႊၿပည္ေတာ္မွာ ေကာက္စိုက္ခ တရက္တသိန္းရရင္ေတာ့မ်ား ေမာင္ရင္ငေတ ေကာက္သြားစိုက္ လိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္ဗ်ာ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ တႏွစ္ၿခား သံုးႀကိမ္သံုးခါတိတိ ခူးၿပီးေနာက္ မခူးၿဖစ္တာ အခုေတာ့ သံုးေလးႏွစ္ရွိပါၿပီ၊ ေနာက္တႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ အေၿခအေနေပးရင္ ခူးခ်င္ပါေသးတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ခူးေဖာ္မိတ္ေဆြ ၿပင္သစ္ဖြားႀကီးအိုေတြကေတာ့ အေသမခ်င္း လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ေသးသ၍ေတာ့ ဆက္လက္ၿပီး စပ်စ္သီးခူးသူမ်ား ၿဖစ္ေနၾကအုံးမွာပါ။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ