ဇူလုိင္ ၈၊ ၂၀၁၂
က်ေနာ္အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ေယာက္ကၤ်ားေလး သီးသန့္ေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ အကုန္လံုး အထီး။ အမ်ားစု ဗရုတ္သုတ္ခ၊ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ဆိုခ်င္ရာဆို၊ ဆဲခ်င္ရာဆဲ၊ ေဘးဘီမွ မိန္းကေလးမ်ားကို အားနာၿပီး မေျပာလိုက္ရေသာ စကားမရိွ။ ဆရာမမ်ားရိွေပမယ့္ အႏွီသေကာင့္သား က်ေနာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးမ်ားကို ေခါင္းေခါက္၊ ဗိုက္ေၾကာဆြဲလိမ္ ၀မ္းမနာသားေတြ လိုသေဘာထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါသည္။ ပါးစပ္စည္းကမ္းရိွေအာင္ ထိမ္းသိမ္းၾကပါသည္။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈရိွေအာင္ ဆံုးမၾကပါေပသည္။မတစ္ေထာင္သား က်ေနာ္တို႔မွာ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား ေရွ႕မွာသာ ယုန္သူငယ္လိုေနၾကသည္။ ဆရာမ်ား မ်က္ကြယ္မွာ ရန္ျဖစ္၊ ခ်ိန္းၿပီး လက္ သီးထိုး၊ ဖက္ကိုက္၊ မိန္းကေလးမ်ား မၾကား၀ံမနာသာ စကားမ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ဆဲရိွၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေန႔ရန္ျဖစ္၊ ေနာက္တစ္ရက္မွာ လည္ပင္းဖက္ၿပီး ဗရုတ္သုတ္ခစကားမ်ားျဖင့္ ေဟးလား၊ ၀ါးလား ခ်စ္စရာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ထိုေယာကၤ်ားေလး ေက်ာင္းရိွ ေယာကၤ်ားေလး အိမ္သာနံရံမ်ားထဲတြင္ နံရံေရးစာစုမ်ားရိွသည္။ လူ့ေလာက တ ခြင္ရိွ အဘယ္ေသာနယ္ပယ္မွာမွ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မသင့္ေတာ္သည့္ စာစုမ်ားျဖစ္သည္။ ယုတ္ယုတ္မာမာ၊ ပက္ပက္စက္စက္၊ ေအာက္တန္း အေတာ္က်ေသာစာစုမ်ား ျဖစ္သည္။ အေရာင္ရိွေသာ စာမ်ား၊ အျပာေရာင္ ဟာသမ်ား၊ ဆဲဆိုထားေသာ စာမ်ား၊ လူ႔ေလာကကို အက်ဳိးမ ရိွေသာစာမ်ား၊ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္မ်ားကို ပိတ္ပင္တားဆီး၊ အားမေပးေသာစာမ်ား။
အသက္အေတာ္အတန္ရ၊ အင္တာနက္သံုးတတ္လာေတာ့ ထိုေယာက်္ားေလး အိမ္သာနံရံေပၚရိွ စာစုမ်ားကဲ့သို႔ ေရးခ်င္ရာေရး၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာ၊ ရန္စခ်င္သလို ရန္စ၊ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို Share ၾကသည့္ Facebook ေပၚရိွ စာမ်ားကို ေတြ႕လာရသည္။ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္၊ အ၀တ္အစားအသစ္၀ယ္၊ ဘာအရက္သေသာက္၊ ဘာႀကီး၀ယ္ စသည္တို႔ကိုေဖာ္ျပဖို႔ ကမာၻေက်ာ္ Facebook ကို အသံုးျပဳၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ က ပ႐ုိဖိုင္းလ္ အစစ္အမွန္၊ အလွဆံုးဓာတ္ပံုမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပကာ Facebook ကို လိပ္ျပာသန္႔သန္႔၊ အက်ိဳးရိွရိွ အသံုးခ်သည္။ တခ်ိဳ႕ က သတင္းပလင္းမ်ား ေ၀မွ်ဖို႔ ဖတ္ဖို႔ အသံုးျပဳၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံ့အေရးကို စိတ္၀င္တစား ေ၀မွ်ၾက၊ ဆြမ္းႀကီး၀င္ေလာင္း ၾကသည္။
“ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္။ ေန႔စဥ္ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္တာလဲ ႏိုင္ငံေရး၊ လူတိုင္း၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္း ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ ၀င္စားသင့္တယ္” ဆိုသည့္ ႏိုင္ငံေရးဂုရုႀကီးမ်ားေျပာစကားကို က်ေနာ္ႏွစ္သက္လက္ခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ၏ သံယံဇာတမ်ား၊ လုပ္ပိုင္ ခြင့္မ်ားကို မိမိဘိုးဘြားပိုင္လိုလို၊ အေမြဆိုင္လိုလို လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္၊ ခိုးခ်င္တိုင္း ခိုးေနၾကေသာ လူတခ်ဳိ႕အား Facebook ေပၚတြင္ အားရ ပါးရတြယ္ၾကသည္ကို လက္ခုပ္တီးအားေပးသည္။ အားေပးသင့္ေသာအရာလုိ႔လဲ ထင္သည္။ ခိုး၀ွက္ေနေသာသူမ်ားကို သူတို႔ကံက ေကာင္းတာကိုးဆိုေသာ အေတြးမ်ားေတြးၿပီး တံုဏိဘာေ၀သေဘာျဖင့္မဆိုင္သလို ေနသင့္ေသာကိစၥမဟုတ္ဟု သေဘာတူပါသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ Facebook အသံုးျပဳေသာ တန္းတူညီမွ် ဒီမိုကေရစီလိုလားသည့္လူမ်ား၏လုပ္ရပ္မ်ားကိုေတာ့ စိတ္ထဲ တယ္သေဘာမက်လွ။ ဥပမာ အဘြားႀကီး ဥေရာပခရီးတြင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ဓာတ္ပံုမ်ားကို တင္ၿပီး ေဘးမွ “ေနျပည္ေတာ္က ကေတာ္ေတြ၊ မနာလိုသူေတြ က်လိ က်လိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္အံုးမယ္ ငွဲ ငွဲ ငွဲ” ဆိုသည့္ မွတ္ခ်က္။ ထိုမွတ္ခ်က္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆရာႀကီး ေမာင္သာခ်ိဳ၏ ေဆာင္းပါးေလးကို သတိတရ ျဖစ္မိသည္။ ေတာင္အာဖရိက ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲမွာ မင္ဒဲလား သမၼတျဖစ္လာေသာအခါ သူ႔ကို ေထာင္ခ်ခဲ့ေသာ ဒီကလပ္ကို ဒု သမၼတရာထူးေပးၿပီး လက္တြဲေခၚခဲ့သည့္ အေၾကာင္းေရးထားေသာ ေဆာင္းပါးေလးျဖစ္သည္။
ၿပိဳင္ဖက္ လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး၊ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႕ အခ်င္းခ်င္း အပုတ္ခ်၊ တိုက္ခိုက္ၾကတာ မဆန္းေပမယ့္ မဆိုင္ေသာလူမ်ားကို ၀ါးလံုး အီးသုတ္ရမ္းေသာ ကိစၥမွာ မျဖစ္သင့္ေသာအရာလုိ႔ ထင္သည္။ ႐ိုးသားျဖဴစင္သည့္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အပုတ္ခ်၊ တိုက္ခိုက္တာ ေဒါသထြက္ေပမယ့္ ေဒါသကို ေဒါသျဖင့္ ၊ အမုန္းကို အမုန္းျဖင့္ ကလဲ့စားေခ်မယ္ဆိုသည့္ အေတြးသည္ တယ္မနိပ္လွ။ အထက္က က်ေနာ္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ မွတ္ခ်က္အတြက္ အမုန္း အေသးေလးကေန အမုန္းအႀကီးႀကီး ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္သို႔ သြားရာ ခရီးၾကမ္းၾကီး မွာ ခလုတ္ခသင္း ေသးေသးေလးကို သြားမျဖစ္ လာမျဖစ္ ဗြက္အိုင္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးရိမ္သည္။
အမုန္း အႀကီးႀကီးကို ေသးငယ္ေအာင္။ ေသးငယ္ေသာ အမုန္းကို ပေပ်ာက္ေအာင္။ အမုန္း မရိွသူကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္သည္။ သူခိုး သူ၀ွက္မ်ား တြန့္ဆုတ္သြားေအာင္ မွန္သည့္ဘက္က ၀င္ေရာက္အားေပးသင့္ေပမယ့္ ေၾကာက္ကန္ကန္ခ်င္ေနသည့္ သူမ်ားကို ဓားဆြဲ၊ တုတ္ဆြဲျဖစ္လာေအာင္ မလုပ္ေကာင္းဘူးဟု ထင္သည္။ ျပည္သူလူထု ေကြၽးထားေသာ လစာ၊ ရိကၡာကို စားေနၿပီး ျပည္သူလူထု လိုလား သည့္ တန္းတူညီမွ်မွဳကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္ေနသည့္ လူ႔ေအာက္တန္းစားမ်ားကို တိုက္ခိုက္သင့္ေပမယ့္ မဆိုင္ေသာ လူမ်ားကို ေမတၱာတရားျဖင့္သာ လက္တြဲေခၚသင့္သည္။ နားလည္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္သည္ ထင္သည္။
ဘ၀တစ္ခုလံုး အဆံုး႐ႈံးခံ၊ ေလာင္ၿမိဳက္ခံၿပီး ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၾကသည့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တိုင္က ေတြ႕ဆံုညိႇႏိႈင္းၾက မယ္ဟု ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ေနာက္လိုက္ က်ေနာ္တို႔က အသစ္အသစ္ေသာ မီးေတြေမႊးေနသလို ျဖစ္ေနမိမွာစိုးမိသည္။ လမ္းမွန္ ကမ္းမွန္ ေနာက္ျပန္မလွည့္တမ္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီခရီးဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကမည္ဆိုပါစို႔။ ၂၀၁၅ မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏လက္အ တြင္းသို႔ ႏိုင္ငံကိုေရွ႕ေဆာင္ႏိုင္ေသာ အာဏာရရိွလာသည္ဘဲ ဆိုၾကပါစို႔။ အဘြားႀကီးသည္ မင္ဒဲလားေျခရာအတိုင္း လိုက္မည့္သူဟု ယံု ၾကည္မိသည္။ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ျပန္ေဖာ္၊ အစျပန္ေကာက္ၿပီး လက္စားေျခေရး မူ၀ါဒႀကီးျဖင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုသည့္ စကားလံုးကို အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေစမည့္ အဘြားႀကီးမဟုတ္ဟု ယံုၾကည္သည္။ စစ္တပ္ႀကီးကို လက္တြဲေခၚ၊ အမွားလုပ္ခဲ့ေသာ သူမ်ားကို ေဖ်ာင္းဖ်ကာ ျမန္ မာႏိုင္ငံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား ကို ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အေျခတည္ေအာင္ မေသခင္ လုပ္သြားမည့္ အဘြားႀကီးဆိုတာ က်ေနာ္ယံုၾကည္သည္။
အမုန္းကို အမုန္းျဖင့္ ေျဖရွင္း အႏိုင္ယူလုိ႔မရ။ “တူျဖစ္တံုးႏွံ ေပျဖစ္ေတာ့ခံ”၊ “မုိးေကာင္းတံုး ရြာထားၾက၊ ငါ့အလွည့္ၾကမွ မိုးႀကိဳးပါ ျပစ္ခ်ျပစ္ မယ္” ဆိုသည့္ ၾကံဳး၀ါးသံမ်ားသည္ အဆိုးသံသရာ လည္ေစမည့္ စကားမ်ားသာ ျဖစ္မည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေအာ့ႏွလံုးနာေနေသာ လူမိုက္ ႀကီးကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုး မပါတ္သက္ဘဲေနျခင္းသာ သင့္ေတာ္မည္။ ထိုလူမိုက္ႀကီး မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္ေအာင္၊ ေဒါသ ထြက္ေအာင္ ရပ္ကြက္ျပည္သူမ်ားက လုပ္ေနလွ်င္ လူမိုက္တို႔၏ထံုးစံအတိုင္း “တစ္ရပ္ကြက္လံုး ရီးဘဲ” အခ်ဳိးခ်ဳိးကာ ရပ္ကြက္ကို မီးရိွဳ႕မွာ စိုးမိသည္။ လူမိုက္ႀကီးတို႔၏လုပ္ရပ္မ်ားကို ရွံဳခ်သင့္ေပမယ့္ ဆင္ကန္းေတာတိုး လုပ္ရပ္မ်ား မလုပ္မိေအာင္၊ လူမိုက္ေတြးေတြ မေတြးမိ ေအာင္ ေဒါသထြက္ေအာင္ မစသင့္ေသာ အရာမ်ားဟုဘဲ ထင္ျမင္မိသည္။
က်ေနာ္တို႔က မင္ဒဲလားေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ မင္ဒဲလား၏ သေဘာထားႀကီးရင့္မႈမ်ားကို ဆထက္ပြားေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ဒါမွဘဲ ေမတၱာတရားျဖင့္ ျပည့္၀ေသာ၊ အေၾကာက္တရားကင္းေသာ၊ တန္းတူညီမွ်ျဖစ္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႀကီးကို အ ေျခတည္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဘ၀တစ္ခုလံုး အဆံုး႐ႈံးခံ၊ ေလာင္ၿမိဳက္ခံၿပီး ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၾကသည့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တိုင္က ေတြ႕ဆံုညိႇႏိႈင္းၾက မယ္ဟု ေျပာေနၾကခ်ိန္မွာ ေနာက္လိုက္ က်ေနာ္တို႔က အသစ္အသစ္ေသာ မီးေတြေမႊးေနသလို ျဖစ္ေနမိမွာစိုးမိသည္။ .. I like this words. GOOD.