ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၂
(၁)က်ေနာ့္ကို ဗမာမိဘမ်ားမွ ဗမာျပည္မွာ ေမြးသည္။ က်ေနာ္သည္ ဗမာျပည္သားျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္အသက္ ၄၀ ထဲ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေသာ္ လည္း ယခုထိတုိင္ ပုဆိုးေကာင္းေကာင္း မ၀တ္တက္။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုကို ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္အသက္ ၁၄ ႏွစ္။ ဆယ္ေက်ာ္ သက္အရြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးဆိုသည္က က်ေနာ့္ အေသြး အသားထဲသို႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိ တိုး၀င္သြားသည္။ သမဂၢစိတ္ဓာတ္က တျဖန္းျဖန္း။ တိုက္ပြဲလမ္းကို တိုး၀င္ခဲ့သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အခ်ိန္သိပ္မၾကာ။ မိမိကုိယ္ကိုျပန္ၾကည့္ေသာ အခါ မဲနယ္ေတာင္တန္းေပၚက သူပုန္ေက်ာင္းသား။
က်ေနာ္ဟာ ကေလးစစ္သားမ်ားလား။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီး ဗိုလ္ဆန္နီေျပာသည့္စကားကို သတိရမိသည္။ “ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အေျခအ ေနမိုလို႔ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာေပၚလာတာ။ ဘယ္သူကမွ ကေလးစစ္သားမစုေဆာင္ေပမယ့္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုမွာ ကေလးေတြလည္း “မဆလ” ကို အလိုမရွိခဲ့တာပဲ။” ျဖစ္ပံုက ေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသြားေနတုန္း “မဆလ” က က်ေနာ့္ကုိ ေတာထဲေမာင္းပို႔ခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္းတင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပုဆိုးအစမ္း၀တ္စမွာပင္ ေတာခိုခဲ့ရေသာ သူပုန္ေက်ာင္းသား က်ေနာ္သည္ ေတာထဲေရာက္သည့္အခါ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” ရဲ႕ စစ္ယူနီေဖာင္းကို၀တ္ရသည္။ ခံုခံုမင္မင္။ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး။ ေသနတ္ – အီေကြ႔မန္႔ – ျခံဳေစာင္ – မိုးကာ – ေက်ာ ပိုးအိပ္စာၾကည့္တုိက္။ က်ေနာ့္တြင္ ၀တ္စရာ ပုဆိုးမရွိ။ ထိုသို႔ျဖစ့္ ဆယ္စုႏွစ္ တခုထိတုိင္။
ၿပီးေနာက္ …။ တုိက္ခုိက္ေရးရဲေဘာ္တာ၀န္မွသည္ ဗဟို႐ံုးတာ၀န္မ်ားကို ေရႊ႕ေျပာင္းထမ္းေဆာင္ရသည္။ ျပန္ၾကားေရး – စည္း႐ံုးေရး – သု ေတသန။ ပုဆိုးအစမ္း၀တ္ခါစမွာ ေတာခိုလာၿပီး တိုက္ခိုက္ေရးရဲေဘာ္အျဖစ္ ေတာထဲတြင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေနထုိင္လာခဲ့သည့္ က်ေနာ့္ အေနျဖင့္ ဗဟို႐ံုးတာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္သည့္အခ်ိန္တြင္လည္း ပုဆိုးမ၀တ္ျဖစ္။ ပုဆိုးမ၀တ္တက္ေတာ့။ စစ္ယူနီေဖာင္း ေဘာင္ဘီမွသည္ အရပ္၀တ္ေဘာင္းဘီသို႔ ေျပာင္းလဲ၀တ္ဆင္ခဲ့သည္။ အရပ္၀တ္ေဘာင္းဘီကို၀တ္ရသည့္အခါ က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးႏွင့္ ယေန႔ထိတုိင္ ခံုခံုမင္ မင္ စြဲစြဲျမဲျမဲ၀တ္သည့္ေဘာင္းဘီက “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီ။ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီကိုက်ေနာ့္အၾကိဳက္ဆံုး။ အဲဒီ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီမွာမွ အႀကိဳက္ ဆံုးအေရာင္က “အျပာ”။
“ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီဆို၍ သတိရစရာတခု ရွိသည္။ သံု႔ပန္း တပ္မေတာ္သားေလးတဦးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားၾကားမွ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီအေၾကာင္း။
က်ေနာ္ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” မွာ ရဲေဘာ္အျဖစ္တာ၀န္ယူစဥ္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ခဲ့ရၿပီး သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ စပ္ဆက္ေနသည့္ စခန္းေနရာ ၂ ေနရာရွိသည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မ်ားေလာက္ဆီက ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ သံလြင္ျမစ္တေနရာရွိ “ဒါးဂြင္” ဆိုသည့္ေနရာကို က်ေနာ္ တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားက ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္တည္ေထာင္ၿပီးေနခဲ့သည္။ ထုိေနရာကိုလည္း “ဒါးဂြင္” မွသည္ “ေဒါင္းဂြင္” ဟု အမည္တြင္ေစခဲ့သည္။ ထုိ “ေဒါင္းဂြင္” ဌာနခ်ဳပ္တြင္ က်ေနာ့္ရဲ႕မိခင္တပ္ရင္းျဖစ္သည့္ အမွတ္ ၆၀၁ တပ္ရင္းအတြက္ တပ္တည္ေနရာေပးထားသည့္ ေနရာရွိသည္။ ထိုေပးထားသည့္ တပ္တည္ေနရာသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဂ်ပန္တြင္စစ္ပညာသင္ၿပီး ယိုးဒယားတြင္ တပ္မေတာ္ဖြဲ႔ကာ ဗမာျပည္ကို ၀င္ခဲ့စဥ္က စခန္းခ်ခဲ့သည့္ေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။
ေနာက္တေနရာက “ေလး၀ါး” စခန္း။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကိုစုေဆာင္းစဥ္က ဗကသမ်ားအဖြ႔ဲခ်ဳပ္မွ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီမ်ားလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္မ်ားထဲတြင္ ထိုအခ်ိန္က (ဗကသ) မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သည့္ “ဗိုလ္ရန္ႏုိင္” လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္မိခင္တပ္ရင္း တပ္တည္ေနရာသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စခန္းတည္ခဲ့သည့္ေနရာျဖစ္သလို “ေလး၀ါး စခန္း” သည္လည္း ထိုအခ်ိန္က ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ (ဗကသ) မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္ရန္ႏုိင္ စခန္းတည္၍ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ားကို တုိက္ခဲ့သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။
ထို “ေလး၀ါးစခန္း” ကို စတင္ဖြဲ႔တည္ခဲ့သည့္သူက ယခု “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” တြင္ “ဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္” အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူ ထားသည့္ “ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္” ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္သည္ ေလး၀ါးစခန္းကို အလကားရခဲ့သည္မဟုတ္။ တုိက္ပြဲမ်ားျဖင့္ ေလး၀ါးစခန္းကို ရယူခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေလး၀ါးစခန္းတြင္ ေက်ာင္းသားေတြ တပ္စခန္းမခ်ႏုိင္ေရးအတြက္ ရန္သူစစ္အုပ္စုမွ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ၾက သည္။ ထုိထိုးစစ္မ်ားကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္ဆုိင္ၿပီး ေလး၀ါးစခန္းကို တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေလး၀ါးစခန္းကို တည္ေထာင္ခါစ။ တုိက္ပြဲမ်ားျပင္းထန္ေနစဥ္ တခုေသာတုိက္ပြဲတြင္ တပ္မေတာ္သားတဦးကို လက္ရဖမ္းဆီးရမိသည္။ သူတို႔ဘက္က ထိုးစစ္ဆင္၍ တုိက္ပြဲမ်ားျဖင့္ အေျခအေန႐ႈပ္ေထြးေနေသာ္လည္း လက္ရဖမ္းမိသည့္ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားရဲေဘာ္ကို မ သတ္။ အေစာင့္အေရွာက္မ်ားျဖင့္ ထားသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တြင္ လက္ရဖမ္းမိသည့္ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားမ်ားကို သတ္ရန္ ေပၚလစီမရွိေသာ္လည္း အဆင့္ဆင့္ေသာ တပ္မေတာ္သားမ်ားၾကား မွားယြင္းသည့္ ၀ါဒျဖန္႔မႈမ်ားေၾကာင့္ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သား ေလးက ေၾကာက္ေနသည္။ သူ႔ကို သတ္လိမ့္မည္ဟုပင္ထင္ေနသည္။ အေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ားမွ ထိုသံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးကို သတ္ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း မည္သို႔ပင္ေျပာေသာ္လည္း သူက သတ္လိမ့္မည္ဟုပင္ ထင္ေနသည္။ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးက တငိုငိုတရီရီ။ ထုိအေျခအေနကို အေစာင့္ရဲေဘာ္မ်ားမွ တပ္မွဴးျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္ကို တင္ျပၾကသည္။
ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္က သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးကို ထိန္းသိမ္းထားရာသို႔ သြားေရာက္စစ္ေဆးရေတာ့သည္။ ျဖစ္ပံုက ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္က တုိက္ ပြဲတခုတြင္ ဒဏ္ရာရ၍ မ်က္လံုးတဖတ္ထုတ္ထားရသည့္လူ။ ဗမာစစ္စစ္။ အသားမဲမဲ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း။ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္ သားေလးက ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္ကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ ငိုေလေတာ့၏။ သံု႔ပန္းတပ္မေတာ္သားေလးကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ရန္သြားသည့္ ဗိုလ္ခင္ေက်ာ္ ခမ်ာ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ ထုိသို႔ျဖစ္ေနစဥ္ သံု႔ပန္းေလး၏ အေျပာစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးၿငိမ္မိလ်က္သား။
“က်ေနာ့္ကိုသတ္မယ္ဆိုလည္း သတ္ပါဗ်ာ။ မသတ္ခင္မွာတခုေတာ့ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ တခါမွ “ဂ်င္း” ေဘာင္း ဘီမ ၀တ္ဖူးလု႔ိ သတ္မယ္ဆိုလည္း “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီေလးေတာ့ ၀တ္ပါရေစ။”
ယခုအခ်ိန္္မွာ ထိုသံု႔ပန္းေလးက ICRC အစီအစဥ္ျဖင့္ ဥေရာပတေနရာမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ၀တ္ခ်င္ေနသည့္ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီမ်ားကို ၀တ္၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနေပလိမ့္မည္။
မၾကာေသးေသာကာလက သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္မွ သူ႔၏မိန္႔ခြန္းတခုတြင္ ေတာတြင္းရဲေဘာ္မ်ားကို ေသနတ္မ်ားအစား လက္ပ္ေတာ့မ်ား ကိုင္ေစခ်င္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားသြားသည္။ ေကာင္း၏။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္အေတြ႔အၾကံဳျဖင့္ သမၼတႀကီးကို အၾကံတခုေပး ခ်င္ေနမိသည္။ သမၼတႀကီးအေနျဖင့္ ေတာတြင္းရဲေဘာ္မ်ားအား ေသနတ္မ်ားအစား လက္ပ္ေတာ့မ်ားေပးလိုသည့္ေစတနာကို ႀကိဳဆိုေသာ္ လည္း အမွန္တကယ္အေနျဖင့္ သမၼတႀကီးႏွင့္အနီးဆံုး တပ္မေတာ္သား အေယာက္စိတုိင္းကို “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီတထည္စိ ေ၀ငွေပးေစ ခ်င္သည္။ သမၼတႀကီးအေနျဖင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ေပးေစခ်င္သည့္ “ဂ်င္း” ေဘာင္းဘီ၏ အေရာင္က …. “အျပာ”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ