ခံတြင္းေတြ႔ေသာ မိတ္ေဆြေလး

ယဥ္ေက်းေသာ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ လူ လူခ်င္း အထင္ေသး အျမင္ေသး အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ခ်င္ၾကသည္ကို လူမ်ားမလိုလားၾက။ သို႔ေသာ္ ထိုလူမ်ား၏ မသိစိတ္ထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္ (လူမ်ိဳးစု တစ္စုလဲျဖစ္ႏိုင္သည္) ကို မိမိတန္ဖိုးထားေသာ ေပတံမ်ားႏွင့္တိုင္းတာၿပီး မသိမသာ အထင္အျမင္ ေသးခ်င္သည့္စိတ္ကေလးမ်ား ရိွၾကသည္ထင္သည္။ ဘာသာတရားလိုက္စားသူက ဘာသာတရားမလိုက္စားသူကို မ်က္လံုး တစ္မ်ိဳးျဖင့္ၾကည့္သလမ်ဳိး။ အရက္ေသစာ မေသာက္စားသူက အရက္ေသာက္သူကို မ်က္ခံုးပင့္ၾကည့္သလုိမ်ဳိး။ တစ္ခ်ဳိ႕လူျဖဴမ်ားက လူ၀ါ မ်ား၊ လူမည္းမ်ားကို ဘာရယ္မွန္းမသိေသာ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သလုိမ်ဳိး။ စိတ္ထင္လို႔ပါလို႔ဆိုႏိုင္ေပမယ့္မိမိကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ဘဲ တဖက္ သားအေပၚ အေပၚစီးက ျပဳမူဆက္ဆံမိလုိက္ၾကတာ ၾကံဳဖူး၊ ေတြ႔ဖူးၾကမည္ထင္သည္။

လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ေပတံမ်ားရိွသလို က်ေနာ့္မွာလဲရိွသည္။ ထိုေပတံမ်ား တန္ဖိုး ရိွ/ မရိွ၊ အသံုး၀င္/ မ၀င္ ဘယ္သူမွလဲ လိုက္လံစစ္ေဆး မေနသလို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လဲမသိ။ ဘုရား၊ ရဟႏာၱမ်ားမွလြဲၿပီး မာန္မာနဆိုသည့္လူ႔စိတ္ကို ဘယ္သူမွ ဖယ္ခြာလို႔မရဆိုသည့္အဆို ရိွ သည္မို႔လား။ က်ေနာ္႔မွာလဲ အသံုး၀င္ေသာ၊ အသံုးမ၀င္ေသာ၊ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ရာျဖစ္ေသာ၊ မိုက္မဲေသာမာန္မာနမ်ား ရိွေနတတ္သည္။ တ ကယ္က်ေတာ့အထက္၊ ေအာက္ဆိုေသာကိစၥမ်ားမွာလည္း ကိုယ္႔ဘာသာသတ္မွတ္ၿပီး ကိုယ္႔ဘာသာ ေနရာေပးထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေနရာ အျမင့္/အနိမ္႔၊ တန္း တူ/မတူ၊ အထက္/ေအာက္ စသည့္ကိစၥမ်ားႏွင့္လံုးခ်ာ႐ိုက္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အရွက္တကြဲျဖစ္တတ္ၾကသလို က်ေနာ္႔မွာလဲ ျဖစ္ရသည္။

က်ေနာ္ အရွက္တကြဲျဖစ္ရေသာကိစၥသည္ လူမသိ၊ သူမသိ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းသာသိရေသာကိစၥျဖစ္သည္။ မိမိအေတြးေတြ လံုး လံုးမွားယြင္းေနတာကို အခ်ိန္ၾကာလာသည္အမွ်သိလာရေလ အရွက္ရေလကိစၥႀကီးျဖစ္သည္။ မိမိစိတ္ကို မိမိမလံု အရွက္ရေစ ေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ က်ေနာ့္ညီအရြယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။

အဲဒီေကာင္ေလးနဲ့စတင္ ခင္မင္ခြင္႔ရသည့္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔အသက္က ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုကို အေတာ္ႀကီးစြန္းေနၿပီ။ လူအမ်ားကို အေတာ္ အသင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေသာအရြယ္ဟု ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အမွတ္ေပးထားတာက မွားယြင္းျခင္း၏ အစျဖစ္သည္။ ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ တ အိမ္တည္း အတူေနဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့ မင္း ဘာဘာသာကိုးကြယ္လဲဟု ေမးမိသည္။ “က်ေနာ္ မြတ္ဆလင္ပါအစ္ကို” ဆိုသည့္ အေျဖႏွင္႔အတူ အမ်ိဳးမည္မသိေသာ မေက်နပ္ခ်င္စိတ္ေလးေပၚလာမိသည္။

“ေအးကြာ ဒါဆို က်န္တဲ့ငါတို႔အကုန္က ဗုဒၶဘာသာဆိုေတာ့မင္း ျဖစ္ပါ႔မလား”
“ဟုတ္..က်ေနာ္ ေနတတ္ပါတယ္အစ္ကို” ဆိုေပမယ့္အိမ္က ဘုရား၊ တရား အလြန္လုပ္၊ တရားေခြ အလြန္ဖြင္႔၊ တရားအလြန္ထိုင္ၾကေသာ လူမ်ားႏွင့္ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ႔မလားဟု စိတ္ေလးမိသည္။

တကယ္႔တကယ္ အတူေနၾကည့္ၾကေတာ့သူ႔ကို သတိထားၾကည္႔မိသည္။ မနက္အေစာႀကီး ေတြမွာ အလႅာအရွင္ျမတ္ကို ၿငိမ္သက္တည္ၿငိမ္စြာ ဘုရားရွစ္ခိုးေနတတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ မနက္စာ ခပ္ေစာေစာထစားရင္း ထမင္းအိုးထဲမွ ထမင္းကို ဆြမ္းတလုပ္စာဖယ္၊ ခပ္ထားရင္း အစ္ ကိုတို႔ဆြမ္းကပ္ဖို႔ က်ေနာ္ဖယ္ထားတယ္ဆိုၿပီး အျမဲခ်န္ထားသည္။ သူဘုရားရွစ္ခိုးေနလွ်င္ က်ေနာ္တို႔က ဆူ၊ ပြက္ေလာညံေနတတ္သ ေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ဘုရားရွစ္ခိုးေနလွ်င္ ေဘးမွ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ေနေပးသည္။ ဘုရား၊ တရားလုပ္သူမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ေနလွ်င္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သတိမထားမိလို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားစင္ၾကီးမွာ ဆြမ္း၊ ဟင္းမ်ား မသိမ္းဆည္းမိလွ်င္ အစ္ကိုတို႔ဆြမ္းခြက္ေတြ သိမ္းပါအံုးလားဟု သတိေပးတတ္ သည္။ ဘုရားမီးမ်ားပ်က္ေနသည္ကိုေတြ႔လွ်င္ ဦးေဆာင္ျပင္ေပးသည္။ “မင္းက ဟာလာလုပ္ထားမွ စားတတ္သလား”ဟု က်ေနာ္႔အေမးကို “ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ စားပါတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ရင္လဲ စားရမွာပါဘဲ။ ရပါတယ္ အစ္ကို” ဆိုသည့္သူ႔အေျဖသည္ ဘာသာတရားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အထင္လြဲခ်င္ေနသည့္ က်ေနာ္၏အထင္ေသးစိတ္ကို အရွက္ရေစသည္။

က်ေနာ္တို႔တစ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးကို အာေဘာင္၊ အာရင္းသန္သန္ ျငင္းၾက၊ ခံုၾက၊ မွတ္ခ်က္ေတြေပးေနၾကခ်ိန္မွာ ေဘးမွ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖင့္ မသိလိုက္ မသိဘာသာေနတတ္သည္။ “ႏိုင္ငံသားတိုင္း ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားရမယ္ ငါ့ညီရ” ဆိုသည့္ ဆရာႀကီးလုပ္သံမ်ားကို ႐ိုးသားေသာ အျပံဳးျဖင့္တံု႔ျပန္သည္။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မင္းသိလား” ဆိုေတာ့ “အစ္ကိုရယ္ က်ေနာ္ အဲဒီ ေလာက္ေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး” အေျဖႏွင့္အတူ သည္းခံရွာသည္။ “ဦးရာဇာတ္ေကာ မင္းသိလား” ဆိုေတာ့ “က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္” ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔မသိေသာ ဦးရာဇာတ္အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပသည္။

အိုစမာဘင္လာဒင္အေၾကာင္းေျပာၾကရင္း အာက်ယ္ က်ေနာ္တို႔က “ေအးကြာ ကုလားေတြက ၾကမ္းကို ၾကမ္းတယ္” ဟု အားမနာ လွ်ာ မက်ိဳး သူ႔ကိုေဘးထားၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသံကို “အယူအေကာက္ လြဲၾကတာပါဗ်ာ” ဟု ေျဖရွင္းရွာသည္။ တေလာက အေမရိကန္ တပ္ၾကပ္ ႀကီးက အာဖဂန္ျပည္သူေတြကို အသလြတ္ ၀င္ျပစ္သတ္သြားေသာသတင္းအား သူ႔ကိုျပေတာ့ မ်က္ႏွာမေကာင္း။ “စိတ္ပ်က္စရာႀကီးပါဗ်ာ” ဟု တခြန္းတည္းေသာ မွတ္ခ်က္ေပးသံႏွင္႔အတူ စကားသံမ်ား ပိုမိုတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္းမွာ ပါးစပ္မွတဖြဖြ ရြတ္ ဖတ္ရင္း ဘုရားရွစ္ခိုးေနေသာ သူ႔ကို “မင္း ဘာေတြ ရြတ္ေနတာလဲ” ဟု က်ေနာ္ေမးေတာ့“အစ္ကိုတို႔ဘာသာအလိုအရဆို ေမတၱာပို႔သလုိမ်ဳိး က်ေနာ္လုပ္တာပါ” ဟု ေျဖသည္။

ေခါင္းရင္း နံရံေပၚမွာ ဗုဒၶဘုရားပံုေတာ္ကပ္ထားၿပီး ေဘာင္းဘီအတိုျဖင့္ ဖ႐ုႆ၀ါစာစကားမ်ားေျပာေနေသာ က်ေနာ္တို႔ကို သတိေပးသည္။ တိုးလို႔တြဲလဲပစ္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာ္စရာရိွတာေလွ်ာ္၊ သိမ္းစရာရိွတာသိမ္း၊ ေခါက္စရာရိွတာ ေခါက္ လုပ္ေပးသည္။ လုပ္ေပးမွန္းသိေလ အခြင႔္အေရးယူခ်င္ေလျဖစ္ေနၾကသည့္ က်ေနာ္တို႔ကို တစ္ခ်က္ကေလး မၿငီး၊ မျငဴစူဘဲ လုပ္ေပး ရွာသည္။ မိမိကိုယ္ကို ငါ အေတာ္ရင္႔က်က္ဟုခံယူေသာ က်ေနာ္႔ကို သူ႔လုပ္ရပ္၊ ေနပံုထိုင္ပံုမ်ားက ေျပာင္ေလွာင္ သေရာ္ေနသလို။

တခါက သူျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္ျပန္သည္။ က်ေနာ္တို႔က ပစၥည္းလူၾကံဳမ်ား ထည့္ေပးၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လြယ္လြယ္၀ယ္လို႔ရေသာ၊ ေစ်းတူ၊ ပစၥည္းတူမ်ားကို အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ က်ေနာ္တို႔ကထည့္ေပးတာကို တစ္ခ်က္မၿငီးျငဴဘဲ အကုန္ယူသြားေပးသည္။ သူ႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေသာ တစ္ေယာက္က “မင္း ဦးေလးအရင္းႀကီး ေလဆိပ္ Custom မွာ ရိွတာဘဲကြာ။ ႀကိဳဖုန္းဆက္ထားၿပီး မင္းကို ေခၚ ထုတ္ပါေစလား” ဆိုသည့္အၾကံေပးတာကို ခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။ “အခြင္႔အေရးယူသလိုျဖစ္မွာေပါ႔ဗ်ာ။ သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းနဲ႔ အက်င္႔ ပ်က္တာေတြကို အားေပးသလမ်ဳိးျဖစ္ေနပါ႔မယ္” ဆိုသည့္သူ႔အေျဖကို “ႀကီးက်ယ္တာကြာ” “အမ်ားကျဖင့္ ဒီလိုလုပ္ေနၾကတာပါကြာ” ဟု အျပစ္တင္ၾကသည္။ က်ေနာ္႔အိမ္၀ိုင္းေလး ဂရမ္ရဖို႔ေျမတိုင္းစာေရး ဦးေလးတစ္၀မ္းကြဲကို ပိုက္ဆံပိုပို႔ေပးၿပီး ခိုင္းထားတာကို ဒီေကာင္ေလး မသိလို႔ ေတာ္ေတာ႔တယ္ဟု အရွက္မကြဲေအာင္ ဖုန္းကြယ္ထားႏိုင္ခဲ႔သည္။

သူ႔အေၾကာင္းကို စကားစပ္လုိ႔ေျပာၾကရင္း သူ႔အေဖႏွင့္ သူနဲ႔ သိပ္မ်က္ႏွာေၾကာမတည္႔သည့္အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားသည္။ ဒါကလဲ သူကိုယ္တိုင္ေျပာလုိ႔မဟုတ္။ တစ္ျခားသူေျပာမွ သိရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖက ဆက္သြယ္ေရးက ရာထူးအေတာ္ႀကီးႀကီး။ သူ႔သား Electronic အင္ဂ်ၤင္နီယာဘြဲ႔ရကို ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးမွာ ၀င္လုပ္ေစသည္။ သူ႔အေဖ၏ အရိွန္အ၀ါျဖင့္အလုပ္ရသည္။ SAE ရာထူး။ တစ္ႏွစ္ ခန္႔အလုပ္လုပ္ၿပီး က်ေနာ္ အလုပ္ထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသြားမယ္အေဖဆိုေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားသည္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ဆက္လုပ္ရင္ AE၊ ထို႔ေနာက္ ထို႔ေနာက္.. ရာထူးႀကီးႀကီး လူႀကီးသားတစ္ေယာက္က ရာထူးႀကီးလာဖို႔ဘဲရိွသည္။ တ ေယာက္တခြန္းစကားမ်ားရင္း “က်ေနာ္ မခိုးခ်င္ဘူးအေဖ” ဆိုသည့္ သူ႔အေျပာသည္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကို ခါးသီးသြားေစေတာ႔သည္။ “ငါေက်ာင္းထားေပးလို႔ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ရတဲ႔ေကာင္က” ဆိုသည့္သူ႔အေဖကို ထိုင္ရွစ္ခိုးၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္လာခဲ႔သည္။ “ငါ႔သား က်န္း မာေရးသာ ဂ႐ုစိုက္၊ ပိုက္ဆံက မလႊဲနဲ႔။ အေမတို႔အတြက္ မလိုဘူး” ဟု သူ႔အေမမွာထားတာရိွေပမယ့္လစဥ္ ပံုမွန္ပို႔ေပးၿပီး ကန္ေတာ႔သည္။ သူဖုန္းဆက္ရင္ ဖုန္းေကာင္းေကာင္းမေျပာခ်င္ေသာ သူ႔အေဖကို “အေဖ အလုပ္ထြက္ပါေတာ့။ က်ေနာ္ ရွာေကြၽးပါ႔မယ္” ဟု ေျပာၿပီး ကတည္းက မာနႀကီးေသာအေဖျဖစ္သူက ဖုန္းမကိုင္ေတာ႔။ “တခ်ိန္က်ရင္ အေဖ က်ေနာ့္ကို နားလည္လာမယ္ထင္ပါတယ္ အစ္ကုိရယ္” ဟု မႈိင္းေငြ႔ေင႔ြသူ႔အသံသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဂြင္ေကာင္းေကာင္းရရင္ ျပန္ၿပီဘဲဟုေတြးေနေသာ က်ေနာ္႔ကို ၀မ္းမနည္းေစဘဲ အရွက္ရေစသည္။

ဒီေကာင္ေလးမွာ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ရည္းစားတစ္ေယာက္ရိွခဲ႔သည္။ ေကာင္မေလးက ခပ္သြက္သြက္ကေလးဟု သိရသည္။ သူ႔ကိုလဲ အလြန္ခ်စ္ရွာသည္ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ေကာင္မေလးက အိမ္က ေပးစားသည္လား၊ အေနနီးစပ္သည္လား မသိ။ အိမ္ေထာင္ျပဳ သြားသည္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ပင္ရေနၿပီ။ “ဒါဆို မင္းက အသဲကြဲသမားဘဲကြ” ဟုေျပာၾကေပမယ့္ “အသည္းကြဲလား မကြဲလားေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ အခုအခ်ိန္ထိ ခ်စ္ေနဆဲမို႔ သူမ်ားမိန္းမျဖစ္ေနၿပီဆိုတဲ့အသိကို အျမဲထည့္ေနရတယ္” ဟု ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျပန္ေျပာသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းအတူတူ၊ ေမဂ်ာအတူတူ။ ေနာက္ဆံုႏွစ္ စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးပူဆာသျဖင့္ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကို ႏွစ္ ေယာက္တည္းသြားခဲ့ၾကသည္။ ယုတ္ယုတ္မာမာ၊ မဟုတ္သုတ္ကရက စေတြးၾကေသာ က်ေနာ္တို႔က “ဟာ မင္းဂြင္ဘဲေပါ႔” ဟု အားတက္ သေရာေမးခြန္းေတြ ၀င္ေမးၾကသည္။ ဘာအေျဖမွျပန္မေပးဘဲ ျပံဳးေနတတ္သည္။

သူ႔ေကာင္မေလးကို အလြန္ခ်စ္ရွာသည္။ ႏွစ္ဘက္မိဘကလဲ ဘာသာမတူေပမယ့္ ကိုယ္႔ဘာသာ ကိုယ္ကိုးကြယ္ၾကမယ္ဆို ယူၾကဟု မီးစိမ္း ျပၿပီးသား။ သမီးရည္းစားအဆင္႔ထက္ ေနာက္တဆင္႔ကို အခ်ိန္မေရြးခုန္တက္လုိ႔ရေနေသာ အေျခအေန။ ေခ်ာင္းသာကို ေရာက္ေတာ့ တခန္းထဲ တည္းတာလဲမွန္သည္။ သို႔ေသာ္ အျဖစ္မွန္က က်ေနာ္တို႔ထင္သလိုမဟုတ္။ ေခ်ာင္းသာေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလး အလိုလိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ ေရကူးၾကသည္။ ခ်စ္သူသဘာ၀ နမ္းတာ၊ ႐ႈံ႕တာ လုပ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ဘာသာတရား အလုိအရ တစ္ခါမွမေသာက္ဘူးေသာအရက္ကို တစ္ပုလင္းလံုး ေရမေရာဘဲ ေကာင္မေလးမသိေအာင္ ေသာက္ပစ္လုိက္သည္။ အံဖတ္ ေတြဆို႔ၿပီး မေသ႐ံုတမယ္ျဖစ္ကာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္သည္အထိ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္ အရက္နာက်ေတာ႔သည္။ အဲဒီကတည္းက ေကာင္မေလးႏွင့္သူ အေနစိမ္းသြားခဲ႔သည္မွာ ေယာက်ၤားယူတာေတာင္ အသိေပးမသြားခဲ့။

“မင္းကြာ ေတာက္” “ေနရာခ်င္းသာ လဲခ်င္တယ္” “ငေၾကာင္ဘဲ ..ကြိဳင္ဘဲ” စသည့္ဗ႐ုတ္သုတ္ခမွတ္ခ်က္မ်ားၾကားထဲမွာ ၾကည္လင္စြာ ျပံဳးေနခဲ႔သည္။

“က်ေနာ္န႔ဲ သူနဲ႔က ယူဖို႔ေသခ်ာေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ မိဘသေဘာတူတာ မွန္ေပမယ့္ မယူရေသးတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးမျဖစ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အတယ္လို႔ထင္ခ်င္လဲ ထင္ၾကမွာပါ။ က်ေနာ္လဲ လူပါဘဲ။ က်ဴးလြန္မိမွာစိုးလို႔ ေနာင္ဘ၀မွ ငရဲသြားဆိုသြားေတာ့ မယ္ဆိုၿပီး အရက္ကို ေခါင္းမေထာင္ေအာင္ ေသာက္ပစ္လိုက္တာပါ။ အခုလုိမ်ဳိး သူ႔ဖက္က မေစာင္႔ႏိုင္လို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေနနီးလို႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားေတာ့ က်ေနာ္လဲ စိတ္ရွင္း၊ သူလဲ စိတ္ရွင္းေပါ႔။ လမ္းမွာျပန္ေတြ႔ရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ မၾကည့္ရဲစ ရာမရိွပါဘူး။ သူ႔ဘက္က စၿပီးေဖာက္ျပန္တယ္လို႔လဲ မယူဆပါဘူး။ ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာ၀ေတြပါ။”

ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းရွင္းျပေသာ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ရည္းစားရတာၾကားတာနဲ႔ “ ဘယ္လိုလဲ” ဟု ေမးတတ္ေသာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာမွာ အားမရိွေတာ႔။ က်ေနာ္၏အၾကည့္မ်ားကို သူမသိေစရန္ လႊဲဖယ္လိုက္ရသည္။ “ဒါဆို မင္းအိမ္ေထာင္မျပဳေတာ႔ဘူးေပါ႔.. အသဲကြဲသမားႀကီးေပါ႔” ဆိုသည့္ အေမးကို “မေျပာတတ္ဘူးဗ်။ ခ်စ္တဲ႔သူ ေနာက္တစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္၊ အဆင္ေျပရင္လဲ ယူမွာေပါ႔။ ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ အလႅာအရွင္ျမတ္မွ သိမွာဘဲ” ဟု ေျဖသည္။ “ေအး မင္းယူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ညီမရိွတယ္။ ေခ်ာင္းသာလဲ ေခၚသြား။ ဒါေပမယ့္ အရက္ေတာ့လံုး၀မေသာက္ဘူးလုိ႔ ငါ႔ကို ကတိအရင္ေပးရမယ္။ ၿပီးေတာ့အခန္းထဲကေန ဘယ္မွမထြက္ဘဲ ငါ့ညီမနဲ႔ ၂၄ နာရီျပည့္ေအာင္ ေနပါ့မယ္ဆိုတဲ့ကတိလဲေပးရမယ္” ဟု တေယာက္က ၀င္ေဖာက္သည္။ “ဟာဗ်ာ အစ္ကိုတို႔ကလဲ” ဟု ရွက္ၿပီး ထေျပးေသာ သူ႔ကို တဟားဟား သေဘာက်ရင္း မိမိကုိယ္ကို သက္ျပင္းခ်မိသည္။

ဒီေကာင္ေလးကိုျမင္လွ်င္ က်ေနာ္႔မွာ အေတြးေတြ မဆံုးႏိုင္ေတာ႔သလို ဘာကို မ်က္ႏွာပူလုိ႔ ပူမွန္းမသိျဖစ္ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီးတို႔လို အမ်ားအတြက္ ဘ၀ေတြေလာင္ကြၽမ္းခံၾကေသာေခါင္းေဆာင္ေတြ လိုအပ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေရအတြက္ အမ်ားႀကီး မလို။ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ရိွလွ်င္ လံုေလာက္မည္ထင္သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနႏွင့္ အဲဒီေကာင္ ေလး အေဖလုိမ်ဳိး စနစ္ႀကီးမွားမွန္းသိေပမယ့္ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသာ လူမ်ား၊ ခိုးၾက၊ ၀ွက္ၾက၊ အက်င္႔ပ်က္ေနၾကေသာလူမ်ားကို ေလာက ေျမျပင္ေပၚမွာ မရိွေစခ်င္ေပမယ့္ေခတ္အဆက္ဆက္ ရိွေနမည့္လူတန္းစားျဖစ္မည္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔လို အြန္လိုင္းမွ အာေတြက်ယ္၊ ဆရာလုပ္၊ ႏိုင္ငံေရးစိတ္၀င္စားၾကေသာ ေနာက္လိုက္လူအမ်ိဳးအစားေတြရိွဖို႔လဲ လုိအပ္မည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကႀကီးအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးလူမ်ားကေတာ့ က်ေနာ့္မြတ္ဆလင္ ေဘာ္ဒါေလး ထိုေကာင္ေလးလို လူမ်ားဘဲျဖစ္မည္။ ထိုလူတန္းစားမ်ားမ်ားသာရိွလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ေလာကႀကီးမွာ ၀မ္းနည္းစရာေတြ နည္းသြားႏိုင္သည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ရဲရဲၾကီးၾကည့္ရဲေသာလူေတြ ျဖစ္လာ ၾကမည္။

အခုေတာ့ ေလာကႀကီးသည္ ကိုယ္စားခ်င္သလို အရသာရိွစြာ ခ်က္ျပဳတ္လို႔ရေသာ ဟင္းတစ္ခြက္မဟုတ္။ တခါတရံ ေရေပၚတြင္ ေပၚေန မည့္ဆီေတြမ်ားေနတတ္သည္။ တခါတရံ အရသာမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ င႐ုတ္သီးစပ္ေနတတ္သည္။ တခါတရံ ငံတူးေနတတ္သည္။ အရသာရိွေသာ၊ လွပေသသပ္ေသာ ေလာကဟင္းလ်ာ တစ္ခြက္ျဖစ္ဖို႔ ေဒၚစုတို႔လို ရွာမွရွား လူေတြအမ်ားႀကီးလဲမလို။ ငံႂကြတ္လြန္းေသာ သူခိုး၊ သူ၀ွက္မ်ားလဲမလို။ ေရလံုျပဳတ္ အရသာရိွသည့္ အာက်ယ္ က်ေနာ္တို႔လိုလူေတြလဲ မရိွမျဖစ္ မဟုတ္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေလးလို လူအမ်ဳိးအစား အမ်ားႀကီးသာရိွေနပါလွ်င္ လူ႔ဘ၀တစ္ခုသည္ အရသာ လႊတ္ေကာင္း၊ အေမႊးနံ႔သာအလြန္ရိွေသာ စားျမိန္ဖြယ္ ေလာကဟင္း လ်ာတပြဲျဖစ္လာပါလိမ္႔မည္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ