ကိုုသန္းလြင္ – ယဥ္ေက်းမႈ

(၁)

တခါတံုးက ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးထဲမွ ေရနံတြင္းတူးစဥ္ေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေတြ႔ ရေသာ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာျပဘူးသည္၊ တခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔တေနရာ လမ္းေဘး တြင္သူကားေစာင့္ေနဘူးသည္၊ ေဆာင္းခါၾကီး ေလေတြတိုက္ျပီးသူခ်မ္းေနသည္၊ သူ႔အကၤ်ီ မွာ ၾကယ္သီး ျပဳတ္ေနေလသည္၊ ထိုစဥ္တြင္ အိမ္ရွင္မတေယာက္သည္ သူ႔ကို လာပါထိုင္ပါဆိုျပီး အိမ္ ထဲကိုလာဘို႔ေခၚသည္၊ ေနာက္သူ႔အကၤ်ီကို ခြ်တ္ခိုင္းျပီး ၾကယ္သီးတတ္ေပးလိုက္သည္၊ သူသည္ သူ႔ အျဖစ္ကိုသူမယံုႏိုင္ေပ၊ ျမန္မာေတြသည္ ယဥ္ေက်းေဖၚေရြသူေတြျဖစ္ၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပ ေလသည္၊

(၂)

ကြ်န္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈ႔ ဆိုသည္ကို အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားေနျခင္း     မဟုတ္ပါ၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုေသာစကားသည္ အဓိပၸါယ္ က်ယ္၀န္းလွပါသည္၊ ျမန္မာအဂၤလိပ္ အဘိဓါန္ ကမူ Civilization ဟု၄င္း၊ Culture ဟူ၍၄င္း ဖြင့္ဆိုသည္၊ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြး ခ်င္သည္မွာ ႏိုင္ငံတခု ၏ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းတိုးတက္ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ဖို႔လိုသနည္း ဆိုေသာေမးခြန္းပင္ ျဖစ္ပါ သည္၊

ရုရွားႏိုင္ငံသည္ ေတာ္စတြိဳင္း၊ ေဂၚကီ၊ လူရႊန္း လူ၀ီပတ္စတာနက္ စသည္ျဖင့္ ၀တၱဳစာေရးဆရာေတြကို ေမြးထုတ္ေပးသည္၊ ျပင္သစ္ျပည္မွာ ဗန္ဂိုး၊ ပီကာဆို စသည့္ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးေတြရွိသည္၊ အဂၤလန္မွာ အိုက္ဇက္ႏ်ဴတန္ လိုသိပၸံပညာရွင္ေတြ၊ ဆာဖရန္ဆစ္ဒရိတ္တို႔လို စြန္႔စားရွာေဖြသူေတြရွိသည္၊ စက္မႈ ေတာ္လွန္ေရးကိုစတင္ခဲ့ ရာႏိုင္ငံျဖစ္သည္၊ ေပၚတူဂီ၊ စပိန္တို႔သည္ ကမၻာအႏွံ႔ စြန္႔စားရွာေဖြသူေတြေပၚ ထြက္သည္၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈကို အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစေသာ အတတ္ပညာ ဘာေတြ ရွိပါသနည္း၊ လူယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရးအတြက္ ဘာေတြအေထာက္အကူေပးႏိုင္ပါ သနည္း၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံျဖစ္ပါသည္၊ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶသည္ အိႏၵိယမွာ ေမြးဖြား၍ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြတ္ေျမာက္ရာ တရားကိုရွာေဖြေတြ႔ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဗုဒၶအယူ၀ါဒ သည္ အိႏၵိယမွာ မထြန္းကားဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသာ ပို၍ထြန္းကားခဲ့ေလသည္၊ ဗုဒၶ၏ၾသ၀ါဒ အတိုင္း က်င့္ၾကံ အားထုတ္ႏိုင္သူေတြ၊ ပိဋကတ္ သံုးပံုကိုအာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူေတြမွာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာသာ ရွိၾက ပါသည္၊

ဗုဒၶ၀ါဒ ဥပသကာ ေသာတာပန္ဆိုသည့္အဓိပၸါယ္ကို နားလည္သူေတြ ျမန္မာျပည္မွာအေျမာက္အမ်ား ရွိၾကပါသည္၊ ကံကံ၏အက်ိဳးကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာယံုၾကည္ သူေတြမွာ ျမန္မာေတြသာျဖစ္ၾကပါသည္၊ သတၱ၀ါ မွန္သမွ် အိုၾကနာၾက ေသၾကရမည္ျဖစ္ရာ ထို ေလာကဓံ တရားေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ ခံႏိုင္မည့္ နည္းလမ္း ေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဆရာအဆက္ဆက္ ပို႔ခ်ခဲ့ၾကပါသည္၊

ဗုဒၶ၀ါဒထြန္းကားသည္ႏွင့္အတူ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းပညာေရးေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တ၀ွမ္း ဂါရ၀ တရား၊ နိ၀ါတ တရား၊ေစတနာႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတို႔သည္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ အျမစ္တြယ္ ေနခဲ့ၾကပါသည္၊ ျမန္မာျပည္ေရာက္ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အံ့ၾသမကုန္ျဖစ္ၾကရေသာ လူလူခ်င္း ကူညီ ရိုင္းပင္းေသာ အျပဳအမူမွာ ထိုဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈ၏သြန္သင္ခ်က္မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္၊

ထိုသို႔ ဗုဒၶသြန္သင္ခ်က္မ်ားထြန္းကားရာကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသည္အဘယ္ေၾကာင့္ လူေနမႈအဆင့္ အတန္း (သို႔) ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းတြင္ ေအာက္ဆံုးသို႔ေရာက္ေနရပါသနည္း၊ နိုင္ငံေအာက္ တန္းက်ရျခင္းမွာ ဘာသာေရးႏွင့္မသက္ဆိုင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသည္တခါတံုးကေတာ့ ေရွ႔တန္းမွာ ေနဘူးသည္၊ ကုလသမဂၢႏွင့္ အျခား အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ျမန္မာေတြ ထိပ္ဆံုးမွာ ေနရာ ယူခဲ့ဘူးၾက သည္၊ ေရာက္ေလရာရာမွာ ဦးသန္႔တို႔ ႏိုင္ငံကေပါ့ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားခဲ့ၾကသည္၊

ႏိုင္ငံတခု၏ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္မားရန္မွာ ထိုႏိုင္ငံ၏ ပညာသင္ၾကားရာဌာနၾကီးေတြဖြံ႔ျဖိဳး ရန္လိုသည္၊ ျမကြ်န္းညိုညိို တကၠသိုလ္ဟု၄င္း၊ စြယ္ေတာ္ရိပ္ဟုတင္စားေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကေသာ စက္မႈ တကၠသိုလ္မွာ၄င္း၊ လိပ္ခံုးတကၠသိုလ္ဟုကြ်န္ေတာ္တို႔သိခဲ့ၾကေသာ ေဆးတကၠသိုလ္မွာ၄င္း ထူးခြ်န္ သည့္ ပါေမာကၡ ဆရာၾကီးေတြ မရွိၾကေတာ့ေပ၊ ႏိုးၾကားတက္ၾကြေသာ စာသင္သူေက်ာင္းသား ေတြ လည္း မရွိၾကေတာ့ေပ၊ ထိုတကၠသိုလ္ၾကီးမ်ားသည္ အတိတ္က တကၠသိုလ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီ၊ အမွန္ မွာ တိုင္းျပည္ အတြက္ လိုအပ္ေသာ အသိပညာရွင္အတတ္ပညာရွင္ ေတြကို ထိုဌာနၾကီး ေတြ က ေမြးထုတ္ ေပးရမည္ျဖစ္ပါသည္၊ ထိုပညာသင္ရာဌာနၾကီးေတြ၏နိမိတ္ပံုမွာ ေဆးေရာင္ျပယ္ေနေသာ ပန္းခ်ီကား ၾကီးမ်ားပမာ မႈန္ပ်ပ်သာျမင္ၾကရေတာ့သည္၊

ေက်ာင္းသားေတြကဆႏၵျပၾကေသာေၾကာင့္ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိေက်ာင္းပိတ္ခါ စာသင္ခမ္းေတြကို လယ္ကြင္းေတြထဲသို႔ေရႊ႔ျပစ္ေသာ ႏိုင္ငံ အဘယ္မွာရွိခဲ့ဘူးပါသနည္း၊ အစိုးရက ယုတၱိကင္းမဲ့ေသာ အလုပ္ေတြကိုလုပ္လ်င္ ေက်ာင္းသားေတြ ကဆႏၵျပမွာဘဲဟု အဘယ္အာဏာရွင္သည္ ေတြးေခၚႏိုင္ ေသာ အသိဥာဏ္ရွိခဲ့ပါသနည္း၊ ေက်ာင္းသားေတြ၏ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြမွာ ဘာေတြပါဟု စံနစ္တက် စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့ၾကဟန္မတူ၊ အစိုးရဆို သည္မွာ ျပည္သူဆႏၵရွိသည့္ အတိုင္း ျဖည့္ဆီးေပးရန္သာ ရွိ သည္၊ ျပည္သူ႔ဆႏၵထုတ္ေဖၚသည္ကို ေသနပ္ ျဖင့္သာေျဖရွင္းတတ္ေသာ ႏိုင္ငံမွာ ယဥ္ေက်းမႈ ဆို ေသာ အရာ၏ေနရာသည္ အဘယ္မွာပါနည္း၊၊

တခ်ိန္တြင္ တိုင္းျပည္ကိုဦးေဆာင္ၾကမည့္ ကေလးေတြ ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ လမ္းခုလတ္မွာပင္ လမ္း ေပ်ာက္ကုန္ၾကရသည္၊ မွားေနေသာအေခ်အေနကိုျပဳျပင္ရန္မွာအစိုးရ၏အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္၊ ပညာေရး ေလာက ကိုအသစ္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ၾကရမည့္သူမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီး မ်ား ၏တာ၀န္ ျဖစ္ပါသည္၊ အစိုးရ၏တာ၀န္မွာ ထိုဆရာ ဆရာမ ၾကီးမ်ားကို သူတို႔အလုပ္ ကိုသူတို႔ လုပ္ ႏိုင္ေသာ ပါတ္၀န္းက်င္ကိုဖန္တီးေပးရန္ျဖစ္ပါသည္၊ ထိုဆရာၾကီးမ်ားကို “ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ သူပုန္ေတြရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ား တို႔ဂိတ္ေစာင့္ၾကရမယ္” ဟု ညႊန္ၾကားခံရေသာအခ်ိန္မ်ားသည္ အေမွာင္ အတိ က်သြားေသာ အခ်ိန္မ်ားျဖစ္ပါသည္၊

ေက်ာင္းသားေရးရာ ပညာသင္ၾကားေရးဆိုင္ရာကိစၥမ်ားကို ကိုင္တြယ္ရန္ ပညာေရးေကာင္စီရွိရမည္၊ ပညာေရးေကာင္စီသည္အစိုးရကို အစီရင္ခံ သတင္းပို႔ေနရသည့္ ေကာင္စီမျဖစ္သင့္၊ အစိုးရေျပာင္း သြားလ်င္ ပ်က္သြားေသာ အဖြဲ႔အစည္းလည္းမဟုတ္၊ အစိုးရႏွင့္သီးျခားရပ္တည္ႏိုင္ရမည္၊ ပညာ သင္ၾကားေရး ကိစၥမ်ားကို မိမိ ဖါသာစီမံ ခန္႔ခြဲႏိုင္ရမည္၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အဖြဲ႔ အစည္း တခုျဖစ္ရပါမည္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးမွာ ကမၻာအဆင့္မွီျပီး ႏုိင္ငံစံုက အသိအမွတ္ ျပဳေသာ ပညာေရးစံနစ္တခု ျဖစ္ေအာင္ ထိုပညာေရးေကာင္စီကေဆာင္ရြက္ရမည္၊

ထိုနည္းတူ စီးပြားေရးႏွင့္ စက္မႈ လက္မႈဖြံ႔ျဖိဳးေရးကိစၥမ်ားတြင္ အစိုးရက ၀င္ေရာက္မေႏွာင့္ယွက္သင့္ ေပ၊ ေစ်းကြက္လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ မိမိဖါသာ တီထြင္ ထုတ္လုပ္သူေတြကို သူတို႔လုပ္ငန္း တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ေပးသင့္သည္၊ အစိုးရ၏တာ၀န္မွာ ထိုသူေတြအတြက္ လိုအပ္ေသာ Infrastructure ကို တည္ေဆာက္ေပးရန္သာျဖစ္သည္၊

ႏိုင္ငံသားတိုင္းအလုပ္လုပ္ျပီး ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္လုပ္အားေတြလိုပါသည္၊ အစိုးရ က ထိုလုပ္သားေတြ၏ စား၀တ္ေနေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျပည့္စံုေအာင္ ေဆာင္ က်ဥ္းေပးရပါမည္၊

အစိုးရ၏ေနာက္ထပ္တာ၀န္တခုမွာ အနာဂါတ္အတြက္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ရွာေဖြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပး ေရးပင္ျဖစ္သည္၊ ေက်ာင္းမ်ားမွထူးခြ်န္သူေတြကို ေရြးခ်ယ္ေပးႏိုင္ေသာစံနစ္ရွိရပါမည္၊ ထိုထူးခြ်န္ ေသာ ေက်ာင္းသားေတြကို စေကာလားရွစ္ ေပးရပါမည္၊ သူတို႔ကို ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ ေတြမွာ ပညာသင္ ႏိုင္ေအာင္စီစဥ္ ေပးရပါမည္၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းအေရအတြက္မွာ ဆယ္ဂဏန္းမဟုတ္၊ ရာဂဏန္းမဟုတ္ ေထာင္၊ ေသာင္းခ်ီ၍ လိုပါသည္၊ ထိုပညာေတာ္သင္မ်ား ျပန္လာလ်င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားၾကီး ၏ ေနရာအသီးသီးတြင္ ေနရာခ်ထားေပးႏိုင္ရမည္၊

ထိုစေကာလားရွစ္ေပးရန္ လူေရြးခ်ယ္ေရးကို အစိုးရကတာ၀န္မယူႏိုင္ဘူးဆိုလ်င္ အစိုးရကို သတင္းပို႔ ရန္ မလိုေသာ အဖြဲ႔အစည္းတခုကိုဖြဲ႔ေပးသင့္သည္၊ ေက်ာင္းသားေတြ၏ လိုအပ္ခ်က္ေရးရာ မွန္သမွ် ကို ထိုအဖြဲ႔အစည္းကတာ၀န္ယူေပးရမည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို နလံမထူေစေသာ ျပသနာတခုမွာ စစ္တပ္မွ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ ထြက္လာရေသာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားကို ျမိဳ႔ျပ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီမံ ခန္႔ခြဲေရး ဌာနမ်ားတြင္ ရာထူးၾကီးမ်ားေပးေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊ ထိုသူမ်ားမွာ စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ေသာ Role Model မ်ားမဟုတ္ၾကရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမွာ ေနရာအႏွံ႔ ပ်က္စီးယိုယြင္း ေနေတာ့သည္၊

စကၤာပူ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းမွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ျပီးခ်ိန္၌ပင္ အလုပ္မွ ခြင့္ယူခါ အေမရိကန္တကၠသိုလ္ၾကီး ၌ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္ အခ်ိန္ယူျပီး ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားပညာသင္ဘူးသည့္သာဓက ရွိဘူးပါသည္၊ ပညာတတ္မွ၊ ပညာသင္ဘူးမွ၊ စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တြင္ ကြ်မ္းက်င္မည္ဆိုျခင္း၏ ျပယုဂ္တခု ျဖစ္ပါသည္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ့ျမန္မာေက်ာင္းေတြမွာ အခ်ီအခ် စကားေျပာျခင္း ( Debate)  အက်င့္ကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကား ေပး ျခင္းမရွိၾကပါ၊ လူသည္ အုပ္စုႏွင့္အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရမည္၊ စကားကို အေခ် အတင္ ေျပာတတ္ၾကရမည္၊ ဆရာသင္ၾကားျပသေပးသည္ကို မွားသည္ မွန္သည္ ေဆြးေႏြးတတ္ၾက ရမည္၊ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူ၏ အစီအမံမွာ မွားေနတာကို ေထာက္ျပႏိုင္ၾကရမည္၊

စစ္တပ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစံနစ္တြင္ အမိန္႔ကို နာခံတတ္ေရးမွာ အဓိကျဖစ္သည္၊ အမွားအမွန္ေ၀ဖန္ တတ္စရာ မလိုေပ၊ ဤသည္မွာ တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းအဆိုးေ၀ဖန္တတ္သူေတြ ေမြးထုတ္ေရး ႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနေလသည္၊ စကားနားမေထာင္သည္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ခြက္ႏွင့္ ပစ္ေပါက္မည္၊ နင္ဘဲငဆ ဆဲေရးတိုင္းထြာမည္ဆိုေသာစစ္ဗိုလ္ေတြ၏အေလ့အထသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရး ႏွင့္မသင့္ေလ်ာ္ေပ၊

ယဥ္ေက်းမႈကို လက္ဆင့္ကမ္းသည္ဆိုရာ၀ယ္ ပညာသင္ၾကားေရးမွာအဓိကက်သည္၊ ပညာမတတ္ ပါလ်င္ အေကာင္းအဆိုးကို ေ၀ဖန္ရန္ခက္မည္္၊ စီမံကိန္းတခု၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး ရလာဒ္ေတြ ကို လည္း ဆင္ခ်င္ေတြးဆႏိုင္မည္မဟုတ္၊ ပညာကိုစံနစ္တက် မသင္ခဲ့ရသူတေယာက္မွာ ၀န္ၾကီးကဲ့သို႔ စီမံခန္႔ခြဲရမည့္ေနရာတြင္မရွိသင့္ေပ၊ ၀န္ၾကီးဆိုသူမ်ားမွာ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းဘို႔ကလိုေသး သည္၊ စီမံကိန္းတခုမွာ ေကာင္းက်ိဳးရွိမရွိ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္စြမ္းရွိရမည္၊ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြကို ျမင္ႏိုင္ သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား ရွိရမည္ျဖစ္သည္၊

ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ စီမံကိန္းမ်ားတြင္ ျပည္သူေတြ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာေနစရာအိမ္ရရွိေရး၊ ဆိုတာ ပါ၀င္ရမည္၊ အေခ်ခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည့္ လ်ပ္စစ္မီး ႏွင့္ ေရ၊ ကားတြင္ထည့္ရန္ဓါတ္ဆီ၊ တို႔ကိုအလ်ံပယ္ ရွိေနေစရမည္၊ သားသမီးတို႔ ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ပညာသင္ေပး ႏိုင္ရမည္၊ ေခတ္ၾကီးက တရစပ္ ေျပာင္းလဲေနသည္၊ ျပင္ပကမၻာၾကီးမွာ အသိ၊ အတတ္ပညာေတြ တိုးပြားလာ ေနသည္၊ လူတို႔ အသံုး အေဆာင္ ပစၥည္းေတြမွာ ရပ္တန္႔ေနသည္မရွိ အျမဲတန္း တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ ေနသည္၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ သည္ လကမၻာသို႔ လူ လႊတ္တင္ ႏိုင္ရန္ မလိုပါ၊ အႏုျမဴဗံုးလုပ္တတ္ရန္လည္း မလို၊ တိုင္းသူျပည္သားတိုင္း  လူတိုင္းေစ့ေနႏိုင္ေရးသာအဓိက ျဖစ္ေစခ်င္သည္၊ လမ္းေဖါက္တာေကာင္းပါသည္၊ သို႔ေသာ္ထိုလမ္းေပၚတြင္ ကားေတြ ျပည့္က်ပ္မေနေစရေပ၊ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္တာေကာင္းပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ထိုစာရင္းေတြသည္ ကြန္ပ်ဴတာေပၚတြင္ မွတ္တမ္း၏တင္ျပီးျဖစ္သင့္သည္၊ ပတ္(စ)ပို႔ထုတ္ရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ မွတ္ပံုတင္ ကဒ္ထုတ္ေပး ရာတြင္ ျဖစ္ေစ ကြန္ပ်ဴတာက စံနစ္တက် ထုတ္ေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္သင့္သည္၊ ေငြသြင္းေငြထုတ္ ဘဏ္လုပ္ငန္း ေတြမွာ စက္ကလုပ္ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္သင့္သည္၊ ေမာ္ေတာ္ကားလိုင္စင္လဲတာကို လူတေယာက္ႏွင့္ တေနကုန္ ေစာင့္ရတာ မ်ိဳးမျဖစ္သင့္ပါ၊

ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရး လုပ္ၾကရာတြင္ တရုပ္ေက်းကြ်န္ျဖစ္ရမည္၊ အေမရိကန္၏အေထာက္အပံ့ခံ လံုးလံုး ျဖစ္ရမည္ ဟုကြ်န္ေတာ္မဆိုလိုပါ၊ သို႔ပါေသာ္လည္း နိုင္ငံတိုးတက္ေရးမွာ နိုင္ငံျခားအကူအညီလိုပါ သည္၊ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံမႈေတြလိုပါသည္၊ လူထဲမွာတိုးေ၀ွ႔ လုပ္ရေသာအလုပ္ေတြကို ကြန္ပ်ဴတာ အကူအညီႏွင့္ မတိုးေ၀ွ႔ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္သင့္ျပီ၊ ဘတ္စကား ကို ေခြ်းတလံုးလံုး ျဖင့္ စီးရေသာ အျဖစ္ ေတြမွာ မရွိသင့္ေတာ့ပါ၊ ကားေတြမွာ တြဲေလာင္းခိုစီးရ ေသာ အျဖစ္ေတြမရွိသင့္ေတာ့ပါ၊ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၱေလး ကို Bullet Train ေတြေျပးဆြဲေနေစရမည္ဟု မဆိုလိုပါ၊ သို႔ပါေသာ္လည္း ျပည္သူေတြ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးကို အစိုးရက ဦးစားေပး ျဖစ္ေစခ်င္သည္၊

(၃)

ခံုေတာ္ေမာင္က်ဘမ္းက “ဆြမ္းတနပ္ ေလာက္ေတာ့ ဘယ္အိမ္မဆို၀င္ျပီးပါးရိုက္ေလာင္းပါ လို႔ ေျပာရင္ရတယ္” ဟုေျပာဘူးသည္၊ ျမန္မာေက်းရြာမ်ားတြင္ စိမ္းသည္ က်က္သည္မရွိ ဧည့္သည္ ဆိုလ်င္ ဧည့္၀တ္ေက်တတ္ၾကပါသည္၊ ေဖၚေရြျပဴငွာျခင္းမွာ ျမန္မာတို႔၏ စြဲေနေသာ ဓေလ့ပင္ ျဖစ္ ေတာ့သည္၊ ထိုဓေလ့ အက်င့္ေကာင္းေလးေတြသည္ တေျဖးေျဖး ေငြကိုသာဦးစားေပး ၾကေသာ ေလာကၾကီး၌ ေပ်ာက္ကြယ္ ရေတာ့မည့္ အႏၱရာယ္ ရွိေနသည္၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ၏ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းမွာ ေအာက္ဆံုးကိုေရာက္ေနပါျပီ၊ ပညာတတ္ေတြ ႏိုင္ငံျပင္ပ ကိုေရာက္ေနၾကသည္၊ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔ျဖင့္ထင္ရာစိုင္းေနေသာ စံနစ္ၾကီးမွာ ႏိုင္ငံ တကာ အလည္တြင္ ေအာက္က်ေနပါသည္၊ ျမန္မာဆိုေသာ လူမ်ိဳးတို႔သည္ ေနရာတကာမွာ မ်က္ႏွာ ငယ္ၾကရပါသည္၊

မေလးရွားႏိုင္ငံမွ ဘတ္(စ)ကားျဖင့္ ထိုင္းသို႔၀င္ေသာ္ ျမန္မာပတ္(စ) ပို႔ဆိုသည္ႏွင့္ ၀င္ခြင့္ရရန္ ထိုင္း လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးကို လာဘ္ထိုးဘို႔ ပိုက္ဆံထည့္ေပးလိုက္ရပါသည္၊ ျမန္မာျပည္မွ ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ ရခဲ့ သူေတြမွာ စကၤာပူ ၌ ကားပါတ္(ခ) မ်ားတြင္ ဂိတ္ေပါက္အေစာင့္ လုပ္ၾကရသည္၊ MA ဘြဲ႔ ရျပီး သူေတြ၊ ဘီ၊အီး၊ဒီ ေက်ာင္းဆင္းေတြမွာ အိမ္ေဖၚ အလုပ္လုပ္ေန ၾကရသည္၊ ကြ်န္ေတာ့္သား သည္ စိန္႔ပီတာ စဘတ္ျမိဳ႔ကိုသြားရာ ရုရွား အရာရွိမ်ားက ဗမာပတ္(စ)ပို႔ဆို၍ အ၀င္ေရာ အထြက္မွာပါ သီးျခားခြဲျပီး နာရီ၀က္ၾကာေအာင္ အစစ္ေဆးခံရသည္ဟု ဆိုသည္၊ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ဗမာ ပတ္(စ) ပို႔ကို မကိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူးဟုေျပာသည္၊

ရုရွားႏိုင္ငံၾကီးမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ဇာဘုရင္ေတြမလိုေတာ့ပါ၊ အီဂ်စ္ျပည္တြင္ ဖါရိုဘုရင္ဘုရင္ေတြကို တမ္းတေနၾကမည္မထင္၊ ျဗိတိသွ် ဘုရင္မၾကီးႏွင့္ ယိုးဒယားဘုရင္ တို႔ကိုမူ သူတို႔တိုင္းျပည္ေတြက ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကဆဲျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္ဗမာျပည္မွာေတာ့ အင္အား ေတာင့္တင္း ေသာစစ္တပ္ၾကီးရွိလိုကရွိေစ၊ ထိုစစ္တပ္ၾကီးက တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္ကေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့ပါ၊ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္ပေနေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေတြ မလိုအပ္ပါ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၀င္မစြက္ေစခ်င္ေတာ့ပါ၊ မရွိမျဖစ္၍ ထားရေစကာမူ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းေသာ စစ္ဗိုလ္စစ္သားကို သာျမင္ခ်င္ၾကပါသည္၊ စီးပြားေရး လုပ္ေသာ၊ ဗိုလ္က်ေသာ၊ ထင္ရာစိုင္းေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုအေရးၾကီးေသာေနရာ ေတြမွာ မေတြ႔ခ်င္မျမင္ခ်င္ၾကပါ၊

အစိုးရအဖြဲထဲတြင္ ပ်က္ေနတာေတြကို ျပင္ခ်င္စိတ္ရွိေသာ သူေတြပါေစခ်င္ပါျပီ၊ သမတၾကီးမွာလည္း ပ်က္ေနတာေတြရွိတယ္ ျပင္ၾကရမယ္ဆိုေသာ အသိကိုရွိေစခ်င္ပါျပီ၊ ေနာက္က်သည္ဟုမရွိပါ အခုျပင္ လ်င္ ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ေဒသတြင္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္ ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္ပါသည္၊

ကိုသန္းလြင္

(Photo – Aung Htet)