Yarzar – NLD ၏ HIV/AIDS ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ား ဆယ္ႏွစ္တာနဲ႔ အမွတ္တရမ်ား (၃)

အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘုရားဖူးလည္းပို႕ေပးရတယ္။ အညာသူအညာသားမ်ား အေတာ္ေတာ့ ခက္သားလား။ ကားစီးလည္း ကိုယ့္ခြဲတမ္းနဲ႕ကိုယ္ပဲ ထုတ္ေပးတယ္္။ ထမင္းစားလည္း ကိုယ့္ခြဲတမ္းနဲ႕ကိုယ္ပဲ။ တစ္ခါက အညာမိသားတစ္စုကို ဘုရားဖူးပို႕ေတာ့ ကမၻာေအးေစတီမွာ ကိုေအာင္ေထြးက ေနာက္တယ္။

“ျဖဴျဖဴသင္းႏွင့္ ခင္ထားရီဦးစီးေသာ ဘုရာဖူးပုိ႕ေဆာင္ေရး” ဆုိျပီးေတာ့ေလ။

ေအာ္အေမာေတြႀကားမွာ ရယ္စရာလည္း ရွာေတြ႕တတ္ပါ့။

စခါစက ခရမ္းဖက္က လူနာေတြ မ်ားတယ္။ ေနာက္ပထမဆံုး လူနာေလးေယာက ္ရွိတယ္။ တစ္မိသားစုက သန္လ်င္ရဲစခန္းက ဒုရဲအုပ္သားအမိ သားအဖသံုးေယာက္၊ ေနာက္တစ္မိသားစုက ျမိဳ႕ထဲဖက္က မြတ္စလင္လင္မယားဗ်။

ျဖစ္ေတာ့ကာ .. ရဲစခန္းကိုခိုးသြားရတယ္။ သူတို႕လင္မယားကေတာ့ မသိသာဘူးဆုိေပမယ့္ ကေလးေလးက ဒီလိုႀကီးႀကီးမားမား ေရာဂါတစ္ခုရွိတယ္ ဆိုတာ သိသိသာသာႀကီးကိုျဖစ္ေနျပီ။ စျပီဆိုေတာ့ ျပသနာက မေသးဘူးဗ်။ ဒီလူနာေတြကို အားေပးစကားေျပာ၊ သြားလည္ဆိုတာေလာက္က အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာေသခ်ာေနျပီ။

ဒီေတာ့ ေဆးကုေပးတဲ့ဌာနကို လိုက္ရွာမွဆိုျပီး ရွာလိုက္ႀကစမ္း ဆုိတာ။ ေနကုန္ မိုးခ်ဳပ္ပဲ။ သားဆက္ျခားေဆးခန္းေတြ ေရာက္လိုေရာက္၊  တီဘီသီးသန္႕ကုတဲ့ ေဆးခန္းသြားလိုသြား နဲ႕ အကုန္ စမ္းတ၀ါး၀ါးခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတြ႕ပါျပီဗ်ာ။ သာေကတအ၀ုိင္းနား ၃၅ ကားမွတ္တိုင္ေဘးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ သဇင္ေဆးခန္းဆုိတာ။

သူကလည္း ေရးထားတာ မ်ိဳးဆက္ျခားပညာေပး ဆိုတာမ်ိဳး ေရးသကိုး။ ေမးႀကည့္ေတာ့မွ ဒီလိုလူနာေတြကုိ ကုေပးတဲ့ ေဆးခန္းျဖစ္ေနတယ္။ ေပ်ာ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လူနာေခၚ ေဆးခန္းသြား။ ေဆးခန္းသြားေတာ ့ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပရတာေပါ့။ က်ေနာ္က်မတို႕က အန္အယ္လ္ဒီက ပါ။ ဒီလိုလူမႈေရး လုပ္ေနတာပါ ဆိုေျပာေတာ့ ဆရာ၀န္က လက္မခံဘူး။ ေ၀ဘာဂီလႊဲျပန္ေကာ။

ေနအံုးဗ်၊ ဒီတုန္းက က်ေနာ္မပါဘူး။ မျဖဴတို႕ မခင္ထားရီတို႕ ကိုေအာင္ေထြးတို႕ ေျပာျပတာကို ျပန္ေရးျပတာ။ ေ၀ဘာဂီက ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားလည္း မ်က္ကလဲဆန္ျပာဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္ေနႀကတာမွန္းကို မသိဘူး။ အန္အယ္လ္ဒီက ဆိုလိုက္တာနဲ႕ကို သရဲေျခာက္သလိုလို၊ ဘီလူးစီးသလိုလို ျဖစ္ကုန္တယ္။

ဒါနဲ႕လက္မခံႀကဘူးဆိုတာ သိေတာ စိတ္အသာေလွ်ာ့ ျပန္ေပဦးေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။

ဘယ္လိုလုပ္ႀကမလဲ … နည္းလမ္းရွာတာေပါ့။

ဒီ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီဌာနခြဲကေလး ဖြဲ႕စည္းပံုေျပာဦးမွ။

ဒီဌာနေလးကို ဦးလွမင္း၊ ဦးျမင့္သိန္း၊ ေဒါက္တာ၀င္းနိုင္တို႕က ဦးစီးတယ္တဲ့။ ေနာက္ဒီအဖြဲ႕ေလးမွာ လႈပ္ရွားေနႀကတာက လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ လူငယ္တာ၀န္ခံေတြျဖစ္တဲ့ ကိုခင္ထြန္းတို႕ကိုလည္း အသိေပးရမတဲ့။ ဇယားရႈပ္တယ္ ဆုိတာအဲ့လို။ ဒါေပမယ့္ ဒီဌာနေလးဖြင့္ စားပြဲစကတည္းက ဦးလွမင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ လာထုိင္ စကားေျပာဆိုတာေလာက္ လုပ္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကတယ္လည္း အဖက္မလုပ္ႀကပါဘူး။ တျခားနုိင္ငံေရးကိစၥေတြရွိေနေသး ဆိုလား ဘာလား။

ဒီေတာ့လူႀကီးဆိုေတာ့ ဦးလွမင္းကို တုိင္ပင္ျဖစ္တာေပါ့။ ဦးလွမင္းက တိုင္စာ ေရးေစသတည္း ဆုိတာနဲ႕တိုင္စာေရး၊ မျဖဴက သူ႕အိတ္ထဲထည့္ထား၊ တိုင္မွာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ဆီတိုင္မွာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သဇင္ေဆးခန္းကိုတိုင္တဲ့စာ လူနာလိုက္ပို႕ … လူနာအတြက္လမ္းစရိတ္ေပးရင္းက အိတ္ထဲကထြက္က်က်န္ခဲ့သတဲ့။ မျဖဴလုပ္ပံုကေတာ့။

ကုန္သည္ႀကီးမ်ားေဟာ္တယ္မွာ လုပ္တဲ့ NGO ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခုမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ကို ဖိတ္တယ္။ မိန္႕ခြန္းေျပာေပးဖို႕ ဖိတ္ႀကားတာပါ။ ဘာေတြေျပာ ဘာေတြျဖစ္ေတာ့ မသိဘူးဗ်။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ သဇင္ေဆးခန္း လာဖြင့္ထားတဲ့ ေအဇက္ဂ်ီ(ေဟာ္လန္) အဖြဲ႕စည္းက စာပုိ႕တယ္။ လူနာလည္း လက္ခံေပးပါ့မယ္ဆိုျပီး ေလသံေျပာင္းသြားတာ။

ဟုတ္္တယ္ေလ … သူက အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အစိုးရနဲ႕ မပတ္သက္တဲ့မူပဲ ရွိတာေလ။ နိုင္ငံေရးပါတီက လူေတြလာပို႕တဲ့လူနာ လက္မခံရလို႕မွ မပါတာ။

စကတည္းက ရန္ျဖစ္ေနရျပီဆိုေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ထပ္ဆန္းဖို႕ ရွိလာတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေတာ့နယ္ေတြဖက္လွည့္ႀကဦးစို႕ဗ်ာ။ ဒီသင္တန္းဆင္း ဆယ့္ကိုးေယာက္က သင္တန္းေတြ ဘာေတြ ထပ္ဆင့္ပြားဖို႕ လုပ္ႀကေသးတယ္ဗ်။ ဘယ္လိုမွ လုပ္မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ႀကတာကလား။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ လုပ္တဲ့တစ္ပြဲရယ္၊ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ သာေကတမွာ လုပ္တဲ့ ဆင့္ပြားပညာေပး လုပ္ျပီးကတတည္းက အာဏာပိုင္မ်ားက “ေတာ္တန္တိတ္” ဒါေတြမလုပ္ရလို႕ ဆိုျပီး ပိတ္တယ္၊ ပင္တယ္၊ တားတယ္၊ ဆီးတယ္၊ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ျပိတၱာဘ၀ ေရာက္္ကေရာ ဆိုပါေတာ့။

ဒါေတာင္ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေနာ္။ အဲ့သလို မီးစတစ္ဖက္ ေရမႈတ္တစ္ဖက္ႀကီး ဗ်။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေရခြက္လြတ္က်ဟန္ တူပါတယ္။ ပူလုိက္ေလာင္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳး …။ ဖမ္းဟယ္ ဆီးဟယ္ သတ္ဟယ္ ျဖတ္ဟယ္ အျဖစ္ဆိုးေတြ ႀကံ႕၀ံ့ စည္၀ံ့ႀကပါေပရဲ့ လို႕ပဲ ညည္းခ်င္း တရမလုိျဖစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။

အဲ … အစက ထြက္ ထြက္သြားတယ္။

ဒီလို ပိတ္ပင္ထားေတာ့ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ လတိုင္းနီးပါး အခမ္းနားရွိတယ္ဗ်။ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ အာဇာနည္ေန႕ လို၊ ျပည္ေထာင္စုေန႕လို ၊ ႀကားထဲ ကိုဖုန္းေမာ္ေသတဲ့ မတ္ ၁၃ ကိုေတာင္ ျမန္မာနုိင္ငံလူ႕အခြင့္အေရးေန႕ ဆိုျပီး လုပ္ႀကတာကိုး။ ဆိုလိုခ်င္တာက အခမ္းနားပြဲေတြလုပ္ရင္ နယ္ကလူငယ္ေတြ ရန္ကုန္လာေလ့ရွိတယ္။ နယ္မွာမလုပ္၀ံ့တာေတြ ရန္ကုန္တက္ လုပ္တယ ္ေျပာပါေတာ့။

ဒီ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ္တို႕အသိုက္နဲ႕ ရင္းႏွီးတယ္။ ဒီေတာ့ အျခားနိုင္ငံေရးကိစၥေတြ ေျပာျဖစ္သလို က်ေနာ္တို႕ လုပ္ေနတဲ့ အိတ္ခ်္အိုင္ဗြီကိစၥေတြ စံုစမ္းေမးျမန္းရင္း တရားမ၀င္ သင္တန္းငယ္ေလးေတြ လုပ္ျဖစ္တယ္။ လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕မွာ ဘာမွကို မရွိဘူးဗ်။ သင္ေထာက္ကူလည္း မရွိဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ဆရာလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ ့္ စိတ္ေစတနာသာ အဓိက ဆိုျပီး ႀကိတ္ရေတာ့တာေပါ့။

ဒီေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္သလဲ ဆိုတာ နည္းနည္း ေျပာခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တို႕က ယူအန္ဒီပီနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ထားျပီးေတာ့ ပညာေပးစာရြက္စာတမ္းေတြ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြကို သြားသြား ေတာင္းရတယ္။ သြားေတာင္းေတာ့လည္း ဟုိမွာ အဖက္လုပ္မယ့္လူ မရွိပါဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ … ယူအန္ဒီပီရံုးထဲ ကြန္ဒံုးသြားယူတာ ခိုးေႀကာင္ခိုး၀ွက္ သြားရတာ။ အန္အယ္လ္ဒီေတြ အင္မတိ အင္မတန္ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနတာ အရပ္ကတို႕ေရ။

ဒီလို ပညာေပး စာရြက္စာတမ္းေတြ ယူျပီး နယ္ကလူငယ္ေတြဆီေပး၊ နယ္ကလူငယ္ေတြက သက္ဆိုင္ရာနယ္ေတြမွာ ျပန္ျပီးပညာေပး ခ်ိတ္ဆက္။ လူနာရရင္ ရန္ကုန္လာပို႕။ ေဆးရံုတင္သင့္တင္၊ ေဆးခန္းေလးပဲ ျပသင့္ျပေပါ့။

ဒီမွာတင္ျပသနာျဖစ္လာျပန္တယ္။ နယ္ကလာရတဲ့ စရိတ္စကက အနည္းေလး အသြားျပန္ဆို တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ ကုန္တယ္။ ဒီေရာက္လုိ႕ ခုနင္က သဇင္ေဆးခန္းျပေပးရင္ ဆပ္ထရင္ေလာက္ပဲ ေပးနိုင္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေျပာလာတာေပါ့။ က်ေနာ္က ဆိုက္ကားေလးေရာင္းျပီးလာတာ၊ ဒီေဆးေလာက္ေတာ ့နယ္မွာ၀ယ္ေသာက္လည္း ရပါတယ္ … ဆိုေတာ့ကာ … စဥ္းစားစရာေပါ့။

ကံေကာင္းေထာက္မသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ေပၚလာတယ္။ သူကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းဖက္က။ သူက ေဆးစားလက္စ စားေနတဲ့ေဆးက သိန္းဂဏန္း ကုန္တယ္။ တစ္လ တစ္လကို။ သူ႕ကိစၥက်ေတာ့ ေဒါက္တာတင္မ်ိဳး၀င္းက အကူညီေပးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ေရနံေခ်ာင္းကခ်ည္းပဲ။ ေဒါက္တာတင္မ်ိဳး၀င္းဆိုတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္မိသားစုဆရာ၀န္။ ဘားလမ္း မြတ္ဆလင္ကုသုိလ္ျဖစ္ေဆးခန္းမွာလည္း ထုိင္တယ္။ သူကလည္း WHO အစီအစဥ္နဲ႕ လူႏွစ္ရာစာေလာက္ကို ေဆးေပးေနျပီး က်ေနာ္တို႕ လူႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေဆးေတြေပးလိုက္သဗ်။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ခ်ည္းလည္း အားမကိုးနဲ႕တဲ့ …။ သူလည္း ဟိုကရပ္လိုက္ရင္ ေပးစရာမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးေတြကို လိုက္စံုစမ္းေတာ့ သိန္း ဆယ္ဂဏန္း ၀န္းက်င္ပဲ။ ေဆး ရစကေတာ့ လူနာက ေပ်ာ္ေနတာ။ ေဆးတန္ဖိုးလည္း သိေကာ ပက္လက္လန္ေကာ။ ဒါေပမယ့္ ။ သူကံေကာင္းတယ္။ ခုထက္ထိ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ မဟန္ပါဘူး။ သူက ဒီေဆးကို သိႀကားေဆးလို သေဘာထားျပီး ေနထုိင္လို႕ေကာင္းေနရင္ျဖစ္ျဖစ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္ေနရင္ျဖစ္ျဖစ္ မေသာက္ဘူးဆိုပဲ။ ျပန္ႀကားတယ္ေလ။ ေရနံေခ်ာင္းက လူငယ္ေတြ ျပန္ေျပာတာကိုး။ ေနာက္ ဒီလူက ဖဲ တအားရိုက္တယ္ တဲ့။ သူေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ခုနက ေဒါက္တာတင္မ်ိဳး၀င္းေပးထားတဲ့ ေအအာဗြီေဆးေတြကို ေသာက္လိုက္တာနဲ႕ ခ်က္ျခင္းသက္သာဆိုပဲ။ ဒီလူလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ အသက္ရွင္ေသးရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့ ေသတာပါပဲ။

ခုနက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ဆိုတာ တျခားမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဆရာေပးထားတဲ့ေဆး ကုန္ရင္ သူ၀ယ္မေသာက္နုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႕ အထူးကုသမားေတာ္နဲ႕ ျပႀကည့္လိုက္ေတာ့ အလားတူေဆး တစ္လ ငါးေသာင္းပဲ က်တဲ့ ေအအာဗြီကို ညႊန္းေတာ့ အခုထက္ထိ အိုေက … အသက္ရွည္ေနတုန္း။ ဖုန္းေတြ ဆက္ေနတုန္းပဲ။

သူကသာ အိုေကေနတာ၊ အျခားလူနာေတြခမ်ာ မသက္သာဘူးဗ်။ ဒီဗမာျပည္မွာကလည္း ဒီေရာဂါနဲ႕ ပတ္သက္တာ ေဆးရံုဆိုလို႕ ႏွစ္ရံုပဲ ရွိတယ္။ တျပည္လံုးမွာမွ။ အန္္ဂ်ီအိုေတြေတာ့ အမ်ားသားေပါ့။ ပညာေပးလုပ္ငန္း လုပ္တဲ့ အန္ဂ်ီအို ပိုမ်ားေနတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႕လည္း အစက ပညာေပးပဲဗ်။ ဒါေပမယ့္ လူနာေတြက ျဖစ္ေနျပီ၊ ပညာသြားေပးေနလို႕လည္း သူတို႕စိတ္ဆင္းရဲရံုပဲရွိမယ္။ ဘာမွလည္း မတတ္နိုင္ဘူး။ လူနာ အေလအလြင့္ မ်ားလွပါဘိေတာင္း။ စိတ္မသာမယာနဲ႕ မသာခ်ည္း ပို႕ေနရသလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ “တင္ေရွာ” ဆိုတဲ့စကားေလး။ အေတာ္ေလး ေရပန္းစားလုိက္ေသးတယ္။ ေဆးရံုတင္တာနဲ႕ သြားတာပဲဆုိတဲ့ အဓိပၺါယ္ကိုေျပာတာ။ ဘယ္လိုတတ္နိုင္မလဲ။ ေဆးရံုတင္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ဆံုးအေျခေနမွ သြားတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ျပီး တစ္ရက္ အလြန္ဆံုး ခံ ႏွစ္ရက္ေပါ့ဗ်ာ။ ေသတာပါပဲ။ ေသတမ္းမ်ား ကစားေနသလုိပဲ။ ေရွ႕ေပါက္က ေဆးရံုတင္ေပးလုိက္၊ က်ေနာ္တုိ႕ အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူး၊ ေသျပီ။ ေဆးရံုေနာက္ေပါက္ကေန ဆင္းျပီးေတာ ့ေရခဲတိုက္ေရာက္ေနျပီ။

ဒီေနရာမွာ ေဆးရံုကိစၥေျပာခ်င္ေသးတယ္။

ေဆးရံုကို လူနာအမ်ားစုက မတက္ခ်င္ဘူး။ ေဆးရံုတက္ရင္ ေဆးထုိးသတ္တယ္ ဆိုတဲ့ေကာလဟလကလည္း ျပန္႕ခ်င္တိုင္း ျပန္႕ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာကလည္း ကုရာနတၳိေဆးမရွိဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေထာင္ထား၊ ေနာက္ အသိကလည္း မွားေနေသးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုေရာဂါျဖစ္တယ္ဆိုရင္ မေကာင္းတာလုပ္လို႕ ၊ မိန္းကေလးဆိုလည္း မေကာင္းတာလုပ္စားလုိ႕၊ ေယာက္က်ားေလးဆိုလည္း မိန္းမလိုက္စားလို႕ ဆိုတာမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနေတာ့၊ လူေတြက ဒီေရာဂါျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ ၀န္မခံခ်င္ဘူးဗ်။

က်ေနာ္ ေဆးရံုစလိုက္သြားတဲ့ ေန႕က ျမင္ကြင္း ခုထိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနတုန္း။

ႏွစ္ထပ္ေဆာင္မွာဗ်ာ။ ေအာက္ထပ္အခန္းေတြကေတာ့ အလြတ္။ အေပၚမွာ လူနာခန္း ရွစ္ခန္းရွိတယ္။ ကေလးခန္း တစ္ခန္းေဘးမွာ။ မိန္းမေဆာင္ ေလးခန္း။ ေနာက္ ေလွခါးျခားျပီး ေယာက္်ားေဆာင္ ေလးေဆာင္ ရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဖက္ပြင့္ အေဆာက္ဦႀကီးဗ်။ သူနဲ႕ ဆက္စပ္လ်က္မွာေတာ့ ျပင္ပလူနာဌာန ေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၤါေန႕ သြားတာ မ်ားတယ္။ အဲ့ဒီေန႕ လူနာသစ္ လက္ခံတာကိုး။ ခရမ္းဖက္က လူနာတစ္ေယာက္ လိုက္ျပရင္း မျဖဴနဲ႕ မခင္ထားရီက သူတို႕လူနာတစ္ေယာက္ သြားႀကည့္မယ္၊  လိုက္ခဲ့ဆုိျပီး ေခၚတယ္။

သြားေတာ့ မိုးတြင္းလည္းျဖစ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ညစ္ပတ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတာင္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ထားဟန္ တူတယ္။ အခန္းတစ္ခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မသားေခ်ာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ ၀င္ခ်သြားေရာ။

က်ေနာ့္မွာဗ်ာ အခန္းေပါက္မွာ အလံုးဆို႕မတတ္ အန္ခ်င္လိုက္တာ ဆုိတာ မေျပာပါေတာ့နဲ႕။ အန္မခ်ရေအာင္ မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပ်ိဳ႕တာေတာ့ ပ်ဳိ႕ေနတာပါပဲ။

ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ …။ သူတို႕၀င္သြားတာ လူနာမိန္းမခန္းဗ်။ တခ်ိဳ႕ကုတင္ေပၚမွာ လူနာေတြ ပိုးလိုးပက္လက္၊ “ေရခဲေပးပါ … ေရခဲေပးပါ …” ေအာ္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသး။ အမ်ားစုက လူနာေစာင့္ မရွိရွာႀကဘူး။ ပါရမီ မပါေပလို႕ဗ်ိဳ႕။ ပါရမီပါတဲ့လူဆို ဒီတစ္ကြက္နဲ႕တင္ ေတာမထြက္ေတာင္ ဘုန္းႀကီး၀တ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမယ္။

အခန္းထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႕ ၀ုန္းခနဲဆို ယင္ေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ထပ်ံသြားတယ္ဗ်ာ။ အေဆာက္ဦရဲ႕ သေဘာအရ ေလေပါက္ကနည္းေနေတာ့ ေလွာင္ပိတ္ျပီး နံေစာ္ေနတာပဲ။

မျဖဴနဲ႕မခင္ထားရီကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပံုပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း ဇြတ္တင္း၀င္တာေပါ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လူနာကုိ  ဘာေတြ ခြံေကြ်းေနလဲ မသိပါဘူး။ ေရပတ္တိုက္တဲ့လူက တိုက္။ ေဘးခုတင္က က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ေရခဲေတာင္းေနတဲ့ လူနာမိန္းမ၊ ဒီမိန္းမ တစ္ကိုယ္လံုး မစင္ေတြခ်ည္းပဲ ဗ်ာ။

က်ေနာ့္မွာ အဲ့ဒီေန႕က ထမင္းကို မစားျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္ကသာ တပ်ိဳ႕ပ်ိဳ႕ျဖစ္ေနတာ၊ ဟုိအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပင္သစ္ေရေမႊးျပခန္းထဲ ေရာက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ေအးေဆးပဲ။ လူနာကုတင္ေပၚေတာင္ တက္ထုိင္ေနေသး။ ေရခဲေတာင္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအေႀကာင္း ေမးေနေသး။

ဒီလိုပဲ လာပစ္ထားတာ …တဲ့။ အစားလည္း မ၀င္တာ အေတာ္ႀကာျပီတဲ့။ ဒါနဲ႕ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ရွည္ေတာ္မူျပီး အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေရပတ္တိုက္ေပးမွ ျဖစ္မယ္၊ လက္သည္းေတြကလည္း ရွည္ေနတယ္။ လက္သည္းညွပ္ေပးရမယ္ဆိုျပီး က်ေနာ့္ကို တဘက္စ တစ္ခုေပးျပီးေတာ့ အ၀တ္ေရဆြတ္ေပးပါ ဆို ခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဒီအခန္းထဲ မေနရ ျပီးတာပဲ ဆိုျပီး ေရခ်ိဳးခန္းကို ေမးစမ္းျပီး ၀င္လိုက္တာ၊ အန္ခ်မိေရာဗ်ိဳ႕။

ဘယ္လိုမွမတတ္နိုင္ဘူး။ ျဖစ္တာက ဒီလို။ ေရခ်ိဳးခန္းက အိ္မ္သာေတြနဲ႕ တြဲထားတာ။ ေနာက္ အဲ့ဒီမွ အမိႈက္ပံုးကလည္း ထားထားေသးတယ္။ အမိႈက္ကလည္း ပစ္မယ္ မထင္ဘူး။ ထမင္းေတြေရာ ဟာ … အမ်ားႀကီးဗ်ာ။ လွ်ံက်ေနတာ …။ အိမ္သာေတြကုိလည္း ေရမေလာင္းထားေတာ့ နံလိုက္တဲ့အနံ႕။ အန္ခ်ရံုတင္မကဘူး၊ ေသြးပါ ပ်က္သြားတယ္ ေျပာပါေတာ့။ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးဗ်ာ။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အညစ္ပတ္ဆံုးေနရာ ေရြးေပးဆိုရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီေနရာသာ လမ္းျပခ်င္လိုက္ေတာ့တယ္။

က်ေနာ္လည္း မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႕ ေရဆြတ္ျပီး အခန္းျပန္လာ။ က်ေနာ့္ႀကည့္ျပီး ဟုိႏွစ္ေယာက္က ရယ္တယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က စာနာပါတယ္။ ေအာက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာျဖစ္ျဖစ္ သြားထုိင္ေနပါ့လား … တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ပဲဆိုျပီး သုတ္လာတာ။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွ အသက္ရႈလို႕ ရေတာ့တယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကာတဲ့အထိ မေခ်ာႏွစ္ေယာက္က ဆင္းမလာဘူး။ က်ေနာ့္ပြဲဦးထြက္ ေဆးရံုသြားခန္းကေတာ့ တပ္ဦးလန္တယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး သြားစ မ်ားလာေတာ့မွ အဆင္ေျပေတာ့တယ္။

ဒါနဲ႕ ေ၀ဘာဂီကေန ေျခာက္ေကြ႕ကို လမ္းေလ်ာက္ေတာ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သြားမယ္၊ ဘယ္လာမယ္ လုပ္ေနေသးတယ္။

ႀကြေပေတာ့ … မမတို႕။ က်ေနာ့္အဖို႕ကေတာ့ ဒီေန႕အတြက္ေတာ့ ဒီမွ်သာပဲလား။ ကားမွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုလာျပတာနဲ႕ တူတဲ့လူတစ္ေယာက္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထုိင္ေနတယ္။ အဲ့ဒါ အတင္း က်ေနာ့္ေမးခိုင္းျပီး ပိုက္ဆံ ႏွစ္ရာ ေပးခိုင္းလုိ႕ ေပးလိုက္ရေသး။

သူတို႕ဖက္သြားတဲ့ ကားလာေတာ့ သူတုိ႕ တက္စီးသြားေရာ။ က်ေနာ့္ကို လမ္းစရိတ္ေပးဖို႕ ေမ့သြားတယ္ ထင္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ႀကံရာမရ ငုတ္တုတ္ႀကီးဗ်။ ကားတစ္စီးျပီး တစ္စီးလာတယ္။ တက္ မစီးရဲဘူး။

အဲ့တုန္းက ကားခက တစ္ဆယ္။ အဲ့ဒီ တစ္ဆယ္ကို မရွိဘူး။ ခုန က်ေနာ္ ႏွစ္ရာ ေပးလိုက္တဲ့လူကေတာ့ အက်အန ႀကံရည္ေတြ ဘာေတြခ်လို႕။ က်ေနာ္ သူ႕ဆီသြားေတာင္း ေကာင္းမလား။ ကားစပယ္ရာကို ေတာင္းပန္ျပီးေတာ့ စီးရင္ ေကာင္းမလား။

ဒါနဲ႕မထူးဘူး၊ ဟိုလူက ႏွစ္ရာေတာင္ ရထားတာ၊ ငါ့လက္နဲ႕လည္း ေပးထားတာ၊ တစ္ဆယ္ေလာက္ျပန္ေတာင္းရင္ေတာ့ လြယ္ေလာက္ပါတယ္ ဆိုျပီး ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာဆီသြား က်ေနာ့္အခက္အခဲကိုရွင္းျပျပီး …

“တစ္ဆယ္ေလာက္ေ ခ်းဗ်ာ။ ေနာက္ေနာင္လည္း ဒီေဆးရံုမွာ ေတြ႕ရင္ျပန္ေပးပါ့မယ္။ က်ေနာ္က ခုနက မမေတြနဲ႕ တစ္ဖြဲ႕တည္းပါ …”

ဆိုေတာ ့ေမာင္မင္းႀကီးသားက

“ဒီေငြကိုု  ခင္ဗ်ား ေပးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုအမႏွစ္ေယာက္ ေပးသြားတာ။ ခင္ဗ်ားက ႀကားထဲက ပြဲစားလာမလုပ္နဲ႕။ ဒါမ်ိဳးမရဘူး …” ဆိုျပီးေျပာတာကလား။

က်ေနာ္ဗ်ာ … ဆြဲသာ ထုိးလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ္ ့စိတ္ခ်ဳပ္တည္းျပီး၊ ေနာက္ဆံုးနည္း သံုးလိုက္ရတယ္။ စပယ္ယာကို ေတာင္းပန္ျပီးေတာ့ အဆဲခံ၊ လိႈင္သာယာ ျပန္လာေတာ့တာေပါ့။ စပယ္ယာကလည္း တစ္လမ္းလံုး က်ေနာ့္ခ်ည္း ဖိႀကိမ္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ။ မနုိင္၍ သည္းခံျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါး မဟုတ္လား။

ဒါနဲ႕ ဒီလုပ္ငန္းမွာ က်ေနာ္ပါ၀င္မႈႀကီး လာတယ္။ လမ္းစရိတ္စက ကို ဒီအမႏွစ္ေယာက္ဆီကျဖစ္ျဖစ္ ကိုေအာင္ေထြးဆီကျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေတာင္းထားလိုက္ေတာ့တယ။ ္သင္ခန္းစာရသြားျပီကိုး။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

(မိုးမခမွတ္ခ်က္၊ အင္န္အယ္ဒီပါတီ၏ လူမႈေထာက္ကူအဖြဲ႔ခြဲတခုျဖစ္ေသာ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အဖြ႔ဲခ်ဳပ္ပါတီ၀င္တဦးျဖစ္ေသာ ကိုရာဇာက သူ႔အေတြ႔အၾကဳံမ်ား ေရးသားထားသည္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အမ်ားပရိသတ္သိရွိေစဖို႔ မိုးမခက ရယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ သူဆက္ေရးႏိုင္သမွ် ေဖာ္ျပေပးမည္ ျဖစ္သည္)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ