ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ အဖိုးအို

ရြာဦးမွာ ၂ ေလာင္း
ရြာလယ္မွာ ၁ ေလာင္း
ရြာသခ်ဳႋင္းမွာ ၃ ေလာင္း
အေလာင္းၾကည့္လို႔ ေက်ာင္းပ်က္
တရက္လဲ မဟုတ္၊ နွစ္ရက္လဲ မဟုတ္
တလလဲ မဟုတ္၊ နွစ္လလဲ မဟုတ္
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္
ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံရ
ဆရာမကလဲ ၊ နားရြက္ဆြဲ ထိုင္ထ
ေၾသာ္…. ကာလ ကာလ
ဒို႔ ကာလဟဲ့၊
လူျဖစ္စမွာ ကမာၻစစ္တဲ့
ေက်ာင္းေနစမွာ ျပည္တြင္းစစ္တဲ့။
ကမာၻစစ္မွာ၊ ဗမာက ဂ်ပန္ကို
ေတာ္လွန္သတဲ့။
ျပည္တြင္းစစ္မွာ၊ ဗမာက ဗမာကို
ေဆာ္ျပန္သတဲ့၊
ေခတ္ကေတာ့ ဗမာ့ေခတ္
လြတ္လပ္ေရး ရစ၊
ဗမာက ဗမာကို ညီအစ္ကိုိ အခ်င္းခ်င္း
သားအဖခ်င္း၊ တူ၀ရီးခ်င္း
ေဆြးခ်င္း မ်ဳိခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊
အိမ္နီးနားခ်င္း ရြာနီးနားခ်င္း
ၿမိဳ႕နီးနားခ်င္း
“ဗမာခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ျခင္းက
လူ႔ဘ၀” လို႔ ေခတ္က သင္ခဲ့၊
သင္ခဲ့သည္မွာ သမိုင္းပါတကား
“သမိုင္းဆိုတာ စစ္ပြဲပါတကား”
အထင္မွားရ
အသင္မွားတဲ့ သင္ခန္းစာ။
ကမာၻစစ္မွာ..
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္
က်ဴးေက်ာ္ရန္ကို၊
ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္၊ စစ္ထဲလိုက္ေတာ့
လိုက္တဲ့ ရြာသား၊ ဒို႔မ်ား ဦးေလးရယ္
ဦးေလးအရြယ္၊ ရြာလယ္ျခင္း၀ိုင္းရယ္
တ၀ိုင္းလံုးဟာ စစ္ထဲပါသတဲ့၊
ပါသြားသူက ကိုးေယာက္ ဆယ္ေယာက္
ျပန္လာသူက ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္
ေလးငါးေယာက္ဟာ၊ ျပန္လာလို႔မွ
ခဏမၾကာ၊ တလတာလား
တႏွစ္တာလား၊ နားၾကၿပီးေနာက္
တေယာက္က ကြန္ျမဴနစ္
တေယာက္က ဆိုရွယ္လစ္
မလစ္သူက၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္
ရဲေဘာ္ထဲမွ၊ တခ်ဳိ႕က အနီ
တခ်ဳိ႕က အျဖဴ၊ ေတာေရာက္သူေရာက္
ေတာင္ေရာက္သူေေရာက္၊
တေယာက္ကို တေယာက္ေက်ာခိုင္း
ဂိုဏ္းမတူရင္၊ ရန္သူေတြျဖစ္
ရြာကိုပစ္ခြာ၊ ျပန္မလာေတာ့၊
ကမာၻစစ္ႀကီး၊ တခ်ီၿပီးလဲ
ျပည္တြင္းစစ္မီး၊ မၿပီးျပတ္ေသး
ခ်ဳိးျဖဴေလးလဲ၊ ေ၀းရပ္ကိုပ်ံ
ေလာက္စာမွန္သလား၊ ေလးျမားမွန္သလား
က်ည္ဆံမွန္သလား
ဒို႔မ်ားမွာေတာ့၊ ေက်ာင္းသားကေန
ဆရာေတြျဖစ္၊ ဆရာကေန
သြားေႂကြဆံျဖဴ၊ ေတာင္ေ၀ွးကူရ
ခ်ဳိးျဖဴေလးေရ ဘယ္မွလဲ၊
ျပန္ခဲ့ပါေတာ့ ေမွ်ာ္ေနဆဲ။