အနိစၥတရားကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသည့္ ျမန္မာဓေလ့
ေနသြင္
ေမ ၂၆၊ ၂၀၁၂
“ျမန္မာျပည္မွာ တကယ္ပဲ ေသလြန္သူေတြရဲ႕ အုတ္ဂူေတြမရွိဘူးလား” လို႔ ဧည့္လမ္းညြန္ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။
“မရွိပါဘူး။ ကြယ္လြန္သူေတြရဲ႕႐ုပ္ခႏၶာဆုိတာ စိတ္၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္သြားၿပီးတဲ့ အခြံႀကီးသက္သက္ျဖစ္လို႔ အစြဲအလမ္းမထားၾကဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖ ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာ့ ကြယ္လြန္သူေတြရဲ႕အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္္ေလ့ရွိၿပီး၊ ေက်းလက္ေတြမွာေတာ့ မီးမသၿဂႋဳဟ္္ဘဲ တခါတည္း ေျမျမႇဳပ္ လိုက္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ အေလာင္းကုိ မီးသၿဂႋဳဟ္္္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပာေတြကိုလည္း ဂူသြင္းတာထက္ စြန္႔ပစ္လိုက္ၾကတာပဲမ်ား တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွာေသသြားတဲ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကို သုႆာန္ေျမမွာ ကန္ေတာ့တယ္ဆုိတာမ်ဳိးက မရွိပါဘူး။
ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ကုိယ့္ရဲ႕၀ိညာဥ္ကိုပဲ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရားကို က်င့္ၾကံရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေထရ၀ါဒကို ဗုဒၶ သာသနာထြန္းကားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးရည္မွန္းခ်က္က ဘာသာေရးအေလ့အက်င့္ကေန (႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားတို႔ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ) နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြမွာ မိသားစုအမည္ဆုိတာလည္း မရွိပါဘူး။ မိသားစု သံေယာဇဥ္စည္းေႏွာင္မႈက နီးနီးကပ္ကပ္ဆုိေပမဲ႔ တေယာက္ခ်င္းစီ အတြက္ အမည္တမ်ဳိးစီပဲမွည့္ေခၚၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ပုဂၢလိကနာမ္တရားေတြအေပၚမွာပဲ အေလးထားတဲ့ ျမန္မာေတြ ရဲ႕ ဘာသာတရားယံုၾကည္ခ်က္ကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနပါတယ္။
မုိင္နိခ်ီရွင္ဘြန္းသတင္းစာက ျမန္မာျပည္မွ ေပးစာမ်ားေဆာင္းပါးက႑မွာ ဒီမုိကေရစီအေရးလွႈပ္ရွားမွႈရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္က ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္ေတာ္ႀကီးတပါးကေမးၿပီး သူက ျပန္ၿပီးေလွ်ာက္ထားတာေတြကို ဒီလိုေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဘုန္ေတာ္ႀကီးက “ဒကာမႀကီး၊ ခ်မ္းသာရွာခ်င္လုိ႔ ဒီကိုေရာက္လာတာလား” လို႔ ေမးတဲ့အခါမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈ ကို တပည့္ေတာ္မ မမက္ေမာပါဘုရား” လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက “အဖိုးအထုိက္အတန္ဆံုး စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာဆိုတာဟာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္းပဲ ဒကာမႀကီး” လို႔ ဆံုးမတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေမးတဲ့ေမးခြန္းကို နားလည္မႈလြဲၿပီး သေဘာမေပါက္လုိက္တာကိုသိသြားတဲ့အခါမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားတဲ့ပံုပါပဲ။
ျခံဳေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ဘာသာတရားယံုၾကည္မႈဟာ ေခတ္သစ္ ဂ်ပန္ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘာသာတရားယံုၾကည္မွႈထက္ ေလးနက္ပါတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ “အရာတုိင္း မၿမဲျခင္း – အနိစၥတရား” ကိုလည္း ခပ္ေရးေရး နားလည္လက္ခံထားၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေရႊတိဂံုဘုရား ေျမာက္ဘက္မုဒ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ အာဇာနည္ဗိမာန္ႀကီးရွိပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဗိမာန္လုိ႔လည္း လူသိမ်ားပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ဖခင္၊ လုပ္ၾကံခံလုိက္ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးသူရဲေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ၀ိညာဥ္ကိန္း ေအာင္းရာေနရာလို႔ ဆုိႏုိ္င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂူဗိမာန္ဆုိတာထက္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ဗိမာန္လို႔ပဲဆုိရမယ့္ပံု ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္အေနနဲ႔ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို သြားၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္အေျခစိုက္သံတမန္က အာဇာနည္ေန႔က်မွပဲဖြင့္တာလု႔ိေျပာ ပါတယ္။ အနီးနားတ၀ုိက္က လံုျခံဳေရးကလည္း တင္းက်ပ္လြန္းပါတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ ဧည့္လမ္းညြန္ကလည္း “ေရႊတိဂံုေျမာက္ဘက္မုခ္ကေနပဲ လွမ္းၾကည့္တာေပါ့။ ဓာတ္ပံုေတာ့ ႐ုိက္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔ေတြ က ဓာတ္ပံုျပန္႐ုိက္တာခံေနရဦးမယ္” လို႔ အၾကံျပဳပါတယ္။
ဘုရားရဲ႕ေျမာက္ဘက္မုခ္ကေန သံစည္း႐ုိးေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါမွာ အမိုးနီနီနဲ႔ အာဇာနည္ဗိမာန္ႀကီးကို ျမင္ရပါတယ္။ ဗိမာန္နဲ႔ကပ္လ်က္မွာ ရဲစခန္းလည္းရွိၿပီး ရဲအရာရွိေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ကင္မရာထုတ္ဖို႔လည္း ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္တုန္းမွာပဲ ဧည့္လမ္းညြန္က ရဲစခန္းထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလး၀င္သြားပါတယ္။ သူျပန္လာတဲ့အခါမွာ စခန္းမွဴးက ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီလို႔ လာေျပာပါတယ္။ လံုျခံဳေရးစည္းကမ္းခ်က္ေတြ ေလွ်ာ့ေပါ့ထားတဲ့လကၡဏာပါပဲ။၁၉၈၃ ခုႏွစ္တုန္းက အၾကမ္းဖက္ဗံုးခြဲမႈျဖစ္ခဲ့ၿပီးကတည္းက အာဇာနည္ဗိမာန္တ၀ုိက္မွာ လံုၿခံဳေရး တင္းက်ပ္ဖို႔ ျဖစ္လာတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတ ခ်န္ဒူး၀မ္နဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ေတြ အာဇာနည္ကုန္းကို ေရာက္ေနတုန္းမွာ ဗံုးေပါက္မွႈျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ သမၼတက ေဘးမသီရန္မခ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ ေတာင္ကိုရီးယားနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရပိုင္းက ကက္ဘိနက္၀န္ၾကီးေတြအပါအ၀င္ အရာရွိ ၂၁ ဦး ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္၊ ေျမာက္ကိုရီယားအစိုးရရဲ႕ လက္ခ်က္ပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာအစိုးရက တုိင္းျပည္မွာ တုိင္းျပည္ညီညြတ္ေရးကို အသဲအသန္လိုခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိလည္း ညီညြတ္ေရးရဲ႕သေကၤတအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေနတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ ျမင့္ျမတ္တဲ့အာဇာနည္ကုန္းကို ေသြးစြန္းေစခဲ့တဲ့ ေျမာက္ကိုရီးယားရဲ႕ လုပ္ ရပ္ကို လက္တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရက ေျမာက္ကိုရီယားကို သံတမန္အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ႏိုင္ငံအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတာကိုလည္း ရပ္ဆုိင္းပစ္လုိက္ပါတယ္။
ေျမာက္ကိုရီးယားႏုိင္ငံကို ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ႏုိင္ငံအျဖစ္ ျမန္မာအစိုးရက သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အေရာက္မွာေတာ့ ျမန္မာက ေျမာက္ကိုရီယားနဲ႔ သံတမန္ဆက္ဆံေရး ျပန္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္အစိုးရက ျမန္မာအစိုးရ၊ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနက အဆင့္ျမင့္အရာရွိတေယာက္ကို ဒီလို သံတမန္ဆက္ဆံေရး ျပန္လည္ထူေထာင္တာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အဓိကရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲလို႔ ေမးခဲ့ပါတယ္။သံတမန္တဦးရဲ႕အဆုိအရ ျမန္မာအရာရွိကျပန္ေျပာတာက ဒါဟာ ျမန္မာျပည္က ဘက္ေပါင္းစံုသံတမန္ဆက္ဆံေရးလမ္းေၾကာင္းဖြင့္ဖို႔ ရည္ရြယ္တာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားက အၿမဲတမ္းႀကီး အာဃာတမႀကီးတတ္ပါဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံတကာမွာေတာ့ ျမန္မာအစိုးရက ေျမာက္ကိုရီးယားဆီ စစ္ေရးအေထာက္အပံ့ေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကဆန္ေတြနဲ႔ လဲေနတယ္ ဆုိတဲ့ ေကာလဟလေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနပါတယ္။ စီးပြားေရး ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆုိ႔တာေတြလုပ္ထားတဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကို ျမန္မာအစိုးရက သတိ ေပးအခ်က္ျပလုိက္တာလည္း ျဖစ္ပံုရပါတယ္။
သိပ္မၾကာခင္တုန္းကပဲ ရန္ကုန္က လူကုန္ထံရပ္ကြက္မွာ ေျမာက္ကိုရီယား စာေသာက္ဆုိင္တဆုိင္ ဖြင့္လုိက္ပါတယ္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံ သံတမန္ ဆက္ဆံေရးျပန္လည္ထူေထာင္တာရဲ႕ လကၡဏာပါပဲ။ ဇိမ္ခံအိမ္ၾကီးနဲ႔ပိုတူတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္မွာ “Koryo Restaurant” လို႔ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီး ခ်ိတ္ထားၿပီး အျပာေရာင္၀တ္စံုေတြနဲ႔ စာပြဲထုိး ၆ ေယာက္ကလည္း “Annyeong Haseyo” ( အနီယာ ဟာေရွးေရာ္) လို႔ ႏွႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေျမာက္ကိုရီယားႏုိင္ငံအလံအမွတ္အသားပါတဲ့ နာမည္ျပားေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။
စားေသာက္ဆုိင္ထဲမွာ စတိတ္စင္တစင္၊ ကြ်န္းစားပြဲေတြနဲ႔၊ အေဖ်ာ္ယမကာေကာင္တာတခုရွိပါတယ္။ နံရံေပၚမွာေတာ့ flat-screen တယ္ လီေဗးရွင္းႀကီး ဆင္ထားပါတယ္။ အစားအေသာက္ေတြက ၿမိဳ႕ထဲက ဘယ္ဆုိင္နဲ႔မွမတူေအာင္ေစ်းႀကီးေပမယ့္ စာပြဲထိုးေတြက အလြန္ယဥ္ ေက်းေဖာ္ေရြၾကပါတယ္။
ဒီစားေသာက္ဆုိင္မွာ ေျမာက္ကိုရီယားကိုတည္ေထာင္သူ ေဖာင္ဒါႀကီး၊ ကြယ္လြန္သူသမၼတႀကီးကင္အီဆြန္းရဲ႕ ဓာတ္ပံုႀကီး ခ်ိတ္ထားတယ္လို႔ ၾကားဖူးေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မေတြ႔ရပါဘူး။
သမၼတႀကီးပံုကိုၾကည့္ခ်င္လို႔ ဒီစားေသာက္ဆုိင္ကိုလာတာပါလို႔ စားပြဲထိုးမေလးကိုေျပာလုိက္ေတာ့၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခဏေလးေစာင့္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္လည္း ဓာတ္ပံုအေၾကာင္း သူ႔ဆီက ဘာစကားမွမၾကားရပါဘူး။
အေမရိကန္အစိုးရက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ျမန္မာနဲ႔ ေျမာက္ကိုရီးယားဆုိတာ အတူတူပဲလို႔ ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား ေလ့လာေနတဲ့ Institute of Developing Economies က ယိုရွီဟီ႐ို နာကာ နီရွီ Yoshihiro Nakanishi ရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ ဒီႏွစ္ႏုိင္ငံမွာ မတူ တာေတြရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူႀကိဳက္မ်ားေအာင္မလုပ္ၾကသလို၊ သူ႔တို႔သားသမီးေတြကို အာဏာလက္ ဆင့္မကမ္းၾကပါဘူးလို႔ ေထာက္ျပပါတယ္။ သူတို႔ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြကိုလည္း အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ၊ စစ္တပ္ထဲမွာ တရား၀င္ရာထူးေတြကို ေပး ေလ့မရွိဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။
“အာရတ္ေႏြဦးကဥပမာကို ထားလုိက္ဦး။ ေသခ်ာေျပာႏုိင္တာကေတာ့ အာဏာရွင္ေတြအတြက္ သူတုိ႔ေခတ္ကုန္ရင္ ဘယ္သူ႔ကို အာဏာ လႊဲရမလဲဆုိတာကို ခက္ခဲပါတယ္” လို႔ ယိုရွီဟီ႐ုိ နာကာ နီရွီက ေျပာပါတယ္။
မတ္လ ၂၀၁၁ မွာေတာ့ အာဏာရွင္လို႔ နာမည္တြင္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊက သူ႔ေနရာကို သူ႔ရဲ႕အနီးကပ္ဆံုး လက္ေထာက္တေယာက္ကို လႊဲေပးလိုက္ပါတယ္။ အရပ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလုိက္ပါတယ္။ နာကာနီရွီရဲ႕အလိုအရေတာ့ ဒါဟာ တစိတ္တပိုင္းအားျဖင့္ စစ္တပ္တြင္းညီညြတ္ေရးနဲ႔ ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအတြက္ရည္ရြယ္တာလို႔ ဆုိပါတယ္။
တနည္းအားျဖင့္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေတြကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖို႔ဆိုရင္ စစ္တပ္တြင္း ညီညြတ္မႈရွိတယ္ဆုိတာကို ျပသဖို႔ လို အပ္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျပာင္းအလဲရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြလည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းတရားေတြထဲမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕၀ိညာဥ္မွာ အစဥ္ကိန္းေအာင္ေနတဲ့ ဘယ္အရာမွမၿမဲဆုိတဲ့ အနိစၥတရားကို လက္ခံလုိက္ တာလည္း အေၾကာင္းရင္းတခုျဖစ္ေလမလားလို႔ ေစာေၾကာေနမိပါတယ္။
မုိင္နီခ်ီ ရွင္ဘြန္းမွာပါတဲ့ မူရင္းေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။
……………..
Spiritual nature runs deep in Myanmar
Takayuki Kasuga (Mainichi Japan)
The Aung San Mausoleum is pictured in this photo. Police allowed me to take photos of the facility through iron bars of the north gate to the Shwedagon Pagoda in Yangon. (Mainichi)
“Are there really no graves in Myanmar?” I asked my guide.
“No. Since the bodies of deceased people are just cast-off shells of souls, we have no emotional attachment to them,” the guide replied.
The bodies of those who have died are cremated in big cities, while they are buried without being cremated in the countryside, the guide explained, adding that people in Myanmar dump the ashes of the bodies of their deceased relatives rather than entomb them. Therefore, people in Myanmar never pay respects at their loved ones’ remains at burial sites.
Followers of Theravada Buddhism, which is prevalent in Myanmar, are aiming to relieve their own souls. Ultimately, they try to attain nirvana, or an enlightened state of mind, through religious training. People in Myanmar have no family name. Even though family bonds are close, the fact that they have only their given names may reflect their religious belief that attaches particular importance to individual souls.
In her “Letter from Burma” column in the Mainichi Shimbun, pro-democracy leader Aung San Suu Kyi wrote about her dialogue with a Buddhist priest:
Priest: Did you come and visit me because you want to be rich?
Suu Kyi: No, I’m not interested in becoming wealthy.
Priest: The most expensive treasure you can gain is nirvana.
Suu Kyi appears to have been embarrassed when she noticed she misunderstood the real meaning of the priest’s question.
Generally speaking, Buddhists in this country appear to attach more importance to their spirituality than modern Japanese people do and seem vaguely aware of the impermanence of tangible things and the world.
The Martyrs’ Mausoleum, popularly known as the Aung San Mausoleum, is situated in front of the north gate to the Shwedagon Pagoda in Yangon, the old capital. The soul of Gen. Aung San, the father of Aung San Suu Kyi and the assassinated hero who led the country to win independence, is enshrined there. It appears to be a memorial to him rather than his grave.
I wanted to visit the mausoleum. However, a local diplomat said, “It’s open only when a ceremony to mark Martyrs’ Day is held.” Security around the facility is extremely tight.
“You should just glance it from the pagoda’s north gate as if to say, ‘What’s that?’” If you try to take photos of it you’ll become the photographic subject of security authorities,” the guide advised me.
When I stood in front of the north gate, I saw the mausoleum with a red roof through iron bars. A police station is situated next to the gate and many police officers are around there.
I hesitated to take out my camera, but the guide rushed into the police station. Upon retuning, the guide said, “You can take photos. The police chief has granted you permission.” This is a sign that authorities’ regulations have loosened.
Security was tightened around the Aung San’s Mausoleum in 1983 because a terrorist bombing occurred there when then South Korean President Chun Doo-hwan and his entourage visited the site. The president escaped unhurt but 21 officials of both governments, including Cabinet ministers, were killed. It is known as an incident that North Korea is responsible for.
At the time, Myanmar regarded Gen. Aung San as a symbol of the unity of the nation that the government was desperately trying to maintain. Therefore, Myanmar retaliated at North Korea’s tarnishing of the holy site with blood by breaking off their diplomatic relations and ceasing to even recognize the country as a sovereign state.
North Korea is considered a rogue state by Myanmar. Nevertheless, Myanmar resumed diplomatic relations with Pyongyang in 2007. At the time, the Japanese government asked a high-ranking official with Myanmar’s Foreign Ministry over its real intensions behind the decision.
According to a diplomatic source, the official explained that “Myanmar is pursuing omni-directional diplomacy,” and added, “The people of Myanmar don’t carry a grudge forever. (As Buddhists), they have such a mentality.”
Rumors are widespread in the international community that Myanmar is receiving military assistance from North Korea in return for providing Pyongyang with rice. Myanmar is apparently attempting to warn Western countries against continuing economic sanctions against it.
Myanmar has no nepotism unlike N. Korea
A North Korean restaurant recently opened in a high-class residential area in Yangon. The restaurant looks like it symbolizes the resumption of diplomatic relations between the two countries.
The restaurant that looks rather like a luxurious mansion had a signboard, “Koryo Restaurant.” Six waitresses clad in blue dresses welcomed me saying, “Annyeong Haseyo.”
They wore their nameplates with North Korea’s national flag. There was a stage in the restaurant, tables made of teakwood and a bar counter. A flat-screen television set was hung on the wall. The prices of food served there are higher than other restaurants in the city, but the waitresses are very friendly and polite.
I had heard a portrait of North Korea’s founder, the late President Kim Il Sung, was hung in the restaurant, but did not see it.
I told one of the waitresses, “I came here to see a portrait of the great president.”
The waitress told me, “One moment, please.” However, she never told me what happened to the portrait.
The United States had regarded Myanmar and North Korea in the same light for many years. However, Yoshihiro Nakanishi, head of the Institute of Developing Economies, pointed out that there are defining differences between the two countries.
“Myanmar’s political leaders never make themselves look charismatic or hand over power to their offspring,” he says. “They never give their relatives official posts in the government or the military. It can be said for certain that it’s difficult for dictators to hand over power to their successors even without citing the example of the Arab Spring.”
In March this year, Than Shwe, who had been dubbed a dictator, handed over his post to one of his closest aides, achieving a shift to civilian rule. He did so partly because he placed priority on the maintenance of order and unity of the military organization, according to Nakanishi.
In other words, it was necessary for the military to demonstrate its unity in order to confront ethnic minorities and pro-democracy forces. However, there appear to be more important reasons. I wonder whether the move derives from a spiritual nature common to the people of Myanmar. (By Takayuki Kasuga, Foreign News Department)
(Mainichi Japan) January 26, 2012
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ