ေမ ၃၊ ၂၀၁၂
၁၈၈၅ ခုႏွစ္ သီေပါမင္းပါေတာ္မူသည္အထိ ျမန္မာ့လယ္ယာေျမစနစ္ သည္ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္စနစ္ လယ္ယာေျမပိုင္ဆုိင္မႈျဖစ္ သည္။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕က ျမန္မာ့ေျမကို သိမ္းပုိက္လုိက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္းေျမရွင္ပေဒသရာဇ္လယ္ယာေျမစနစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ ကား မဟုတ္ေပ။ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္လယ္ယာေျမပုိင္ဆိုင္မႈေနရာတြင္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္စနစ္၏ လယ္ယာေျမပိုင္ဆုိင္မႈစနစ္က ၀င္လာသည္။ အမွန္မွာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈဆုိသည္မွာ ျပည္တြင္းစားသုံးမႈဖူလုံရန္ ထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္္ စနစ္၏ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈဆုိသည္မွာကား ႏုိင္ငံျခားပို႔ကုန္အျဖစ္ ဆန္စပါးကိုထုတ္လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္စနစ္၀င္လာသည့္အခ်ိန္က လယ္ယာေျမဧကေပါင္း တစ္သန္းရွိခဲ့ရာမွ ၁၂ သန္းအထိ တုိးခ်ဲ႕စုိက္ ပ်ိဳးလာႏုိင္ခဲ့သည္။ ၁၁ သန္းတုိးလာရန္ ျမန္မာေျမယာမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္လာျခင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာ့ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားကို ေစတနာေမတၱာထား၍ကား အလ်ဥ္းမဟုတ္ပါ။ တိုးလာသည့္ လယ္ယာေျမအေျမာက္အျမားေပၚမွ ထြက္ရွိလာမည့္ ဆန္စပါးမ်ားကို ျပည္ပ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ရန္ အရင္းရွင္ကုန္ထုတ္လုပ္မႈကို စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပေဒသရာဇ္စနစ္ထုတ္လုပ္မႈမွ အရင္းရွင္ထုတ္လုပ္မႈသုိ႕ ကူးေျပာင္း လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႕ရာတြင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းရွိ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ေသာ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားမွာ ပေဒသရာဇ္ေသြးစုတ္မႈမွ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕ေသြးစုတ္မႈသုိ႔ ေျပာင္းလဲေသြးစုတ္ခံရျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေသြးစုတ္ခံရမႈကား မေျပာင္း။
ဤေနရာတြင္ အနည္းငယ္ရွင္းျပလုိသည္မွာ ကုန္ထုတ္လုပ္နည္းေျပာင္းမွ ေခတ္ေျပာင္းသည္ကို တေစ့တေစာင္းေလာက္သာ တင္ျပလုိပါ သည္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမွ အာ႐ုံသိမွ ဆင္ျခင္သိသို႔ တိုက္႐ုိက္ခံစားနားလည္လာမွာျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏုိင္ငံ တုိင္းရင္ဆုိင္ရသည့္ျပႆနာမွာ ထုတ္လုပ္နည္းသည္အခရာက်ပါသည္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈစနစ္တုိင္းတြင္ ထုတ္လုပ္ေရးအင္အားစုႏွင့္ ထုတ္လုပ္ေရးဆက္ဆံေရးတို႔၏ ပကတိတည္ရွိေနသည့္ အေျခအေန လက္ေတြ႕ကို ရင္ဆုိင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္လုပ္ေရး အင္အားစုတြင္ လူႏွင့္ထုတ္လုပ္ေရးဆိုင္ရာကရိယာအားလုံး (လယ္ယာေျမ၊ ကုန္ထုတ္ကရိယာ၊ သဘာ၀အရင္းအျမစ္မ်ား -စသည္ျဖင့္) ပါ၀င္ပါသည္။ ထုတ္လုပ္ရာတြင္ လုိက္ပါေဆာင္ရြက္ရသည့္လူမ်ား၏ အဓိကစီးပြားေရးတြင္ ထြက္ရွိလာသည့္ပစၥည္းမ်ားကို မည္သုိ႕ခြဲေ၀သနည္း။ မည္ကဲ့ သို႔ ဆက္ဆံပါသနည္။ မည္မွ်ေလာက္ ပိုင္ဆုိင္ၾကပါသနည္း၊ ဆုိသည့္ ခြဲေ၀မႈ၊ ဆက္ဆံမႈႏွင့္ ပုိင္ဆုိင္မႈကို တကန္႔စီ ဆက္စပ္သိရွိထားရန္ လိုပါသည္။ သုိ႔မွသာ ထုတ္လုပ္နည္းေျပာင္းဖုိ႕ လုိအပ္ခ်က္ကို တုိက္႐ုိက္ခံစားႏုိင္ပါမည္။ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး ဆုိသည္မွာ အေျခခံစီးပြားေရး၏ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ အေျခခံစီးပြားေရးအေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ အေပၚထပ္အေဆာက္အအုံ (လႊတ္ေတာ္မ်ား၊ အစိုးရ၊ တရား႐ုံး၊ ဂတ္တဲႏွင့္အက်ဥ္းေထာင္၊ ရဲတပ္ဖြဲ႕၊ စစ္တပ္) တုိ႔၏ အထက္ေအာက္ဆက္ဆံမႈကို တုိက္႐ုိက္သိျမင္ရန္လုိပါသည္။ အေနာက္ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ပေဒသရာဇ္မင္းေတြကို အရင္းရွင္ေတြက ေခါင္းျဖတ္ေတာ္လွန္ခဲ့သည့္ သမုိင္းေျပာင္းလဲခ်က္မ်ားက သင္ခန္းစာ ျဖစ္ ပါသည္။ ဤသည္ကိုပင္ ေခတ္ေျပာင္းသည္ (၀ါ) ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ေျပာင္းလဲသည္ဟုေခၚပါသည္။
မိမိတို႕ႏုိင္ငံတြင္ ပေဒသရာဇ္ကို အဂၤလိပ္ကသိမ္းပိုက္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္စနစ္ ကိုတည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ေတာ္လွန္ ေျပာင္းလဲခဲ့ျခင္းမဟုတ္သည့္အတြက္ ပေဒသရာဇ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းက စိတ္ေနသေဘာထားမ်ားကို ယေန႕တုိင္ေတြ႕ျမင္ေနရပါေသး သည္။ ပေဒသရာဇ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွ ကိုလိုနီတပုိင္း ပေဒသရာဇ္တပုိင္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဘ၀သို႔ ေျပာင္းလဲျခင္းသာ အမွန္စင္စစ္ျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္လုပ္နည္းမွာလည္း ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ထြန္ႏွင့္ႏြား၊ ယခုလည္း ထြန္ႏွင့္ႏြား၊ ကိုလုိနီအရင္းရွင္ေခတ္ကလည္း ထြန္ႏွင့္ႏြား၊ ဘာမ်ား ကြာျခားပါသနည္း။ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရပါသည္ဆုိကတည္းက ယေန႔ထိ ထြန္ႏွင့္္ႏြားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ လယ္ယာေျမ ကုန္ထုတ္ လုပ္မႈစနစ္တြင္ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္ေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္၌ ထုတ္လုပ္မႈစနစ္ေျပာင္းမသြားပါ။ ေျမရွင္စနစ္ကို ထိန္းသိမ္းထားကာ အရင္းရွင္ေခတ္ကို နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္က်င့္သုံးခဲ့သည္ထက္ဆုိးစြာ သက္ဆုိင္ရာ ဦးနု၊ ေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ေန၀င္း၊ ဗုိလ္သန္းေရႊအစိုးရတို႕ က်င့္ သုံးခဲ့ၾကသည္။ လက္ရွိစစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကလည္း မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ ဖန္တရာေတ က်င့္သုံးေနသည္။
တကယ္တန္း တုိင္းျပည္တုိးတက္ဖို႕ဆိုလွ်င္ ထုတ္လုပ္နည္းကိုေျပာင္းလဲဖို႕ မုခ်လိုအပ္သည္။ နံပါတ္တစ္ – ႏုိင္ငံေတာ္က က်င့္သုံးေနသည့္ အစုိးရလက္၀ါးႀကီးအုပ္ ေျမရွင္ႀကီးစနစ္ကို အကုန္အစင္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ရပါမည္။ ေျမရွင္စနစ္ကိုဖ်က္ဖို႔ဆုိလွ်င္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈ နည္း သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဖယ္ရွားပစ္ရပါမည္။ ပုဂၢလိကပုိင္ဆုိင္မႈကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေစရပါမည္။ လူ႔အခြင့္အေရးကို ေလးစားရပါမည္။ ေျမရွင္စနစ္ ကို အျမစ္ကလွန္ပစ္မွ အရင္းရွင္ထုတ္လုပ္မႈစနစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲႏုိင္ပါမည္။ သုိ႔မွ ေခတ္ေျပာင္းၿပီး တုိင္းျပည္၏ လက္မႈလယ္ယာ ထြန္ႏွင့္ ႏြားဘ၀မွလြတ္ေျမာက္ၿပီး လယ္ယာလုပ္သားမ်ား ေပၚေပါက္လာရက်ိဳးနပ္ပါမည္။ စက္မႈလယ္ယာသို႔ ကူးေျပာင္းႏုိင္ပါမည္။ သို႔အတြက္ လူမႈဘ၀ေျပာင္းလဲေရးလုိအပ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား တုိက္ပြဲ၀င္ရပါမည္။ ကုိုယ့္ဘ၀တြင္ ကုိယ္သာအရွင္သခင္ ျဖစ္ပါသည္။
လက္ရွိလယ္ယာေျမစနစ္၏ လားရာဘက္တူ႐ႈကို လယ္ျပင္မွာဆင္သြားသလုိ ျမင္ေနရပါသည္။ သြားေန ပါသည္ အရင္းရွင္ လယ္ယာကုန္ ထုတ္လုပ္ေရးစနစ္၊ ေျမယာစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ရပါမည္။ အရင္းရွင္ လယ္ယာေျမကုန္ထုတ္လုပ္ေရးစနစ္သို႔ ထုတ္လုပ္ေရးအင္အားစု ေျပာင္းလဲလုိလွ်င္ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးစနစ္ကိုပါ တပါတည္းေျပာင္းလဲရပါမည္။ ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ခြဲေ၀မႈႏွင့္ ဆက္ဆံမႈဘ၀ အားလုံးကိုေျပာင္း လဲႏုိင္ရပါမည္။
ေတာလက္ေက်းရြာမ်ားတြင္ လယ္ယာအလုပ္သမား ရွားပါးမႈျပႆနာမ်ား တေန႔ထက္တေန႔ တိုးပြားလာေနသည္။ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္ သနည္း။ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသုိ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအျဖစ္ သိန္းသန္းခ်ီ၍ ေရာက္ရွိသြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူသားအရင္း အျမစ္မ်ား အဆုံး႐ႈံးခံေနရသည္။ ႀကီးမားသည့္လုပ္အား ဆုံး႐ႈံးမႈႀကီးျဖစ္သည္။ ယေန႔လႊတ္ေတာ္မ်ားတြင္လည္း လယ္ယာအလုပ္သမား အနိမ့္ဆုံးလစာသတ္မွတ္သည့္ဥပေဒကိုျပ႒ာန္းဖို႔ ျငင္းဆန္ေနသည္။ လယ္ယာအလုပ္သမား ေသြးစုတ္မႈႏႈန္းထားကို ျပည္သူလူထု အုတ္ ေအာ္ေသာင္းနင္းသိရွိသြားၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏႈတ္ပိတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လႊတ္ေတာ္ထဲက မွဴးႀကီးမတ္ႀကီးမ်ား ဗူးသီးဘတ္ႀကီး ျဖစ္မသြားေစလုိပါ။ မိမိေန႔တုိင္းစားေနသည့္ထမင္း လယ္ကြင္းထဲကလာသည္ေလာက္ကိုေတာ့ သိၾကေပလိမ့္မည္။ လစာ သိန္းဆယ္၊ ရာခ်ီယူထားသည့္ ေငြေတြဘယ္ကရသနည္း။ ေက်းဇူးသိတတ္ရပါမည္။ ေရၾကည္ေသာက္လွ်င္ ေရတြင္းတူးသူ၏ ေက်းဇူးသစၥာကုိေစာင့္ သိရပါမည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံမ်ားအဖြဲ႕ (အာဆီယံ) ၀င္ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ အျခားေအဆီယန္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ရရွိသည့္ လစာႏႈန္း ထားထက္ အဆတရာေလာက္ နိမ့္က်ေနသည္။ မည္ကဲ့သို႕ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကုိ ဟန္႔တားႏုိင္ပါမည္နည္း။
ကိုယ့္ႏုိင္ငံ၏ လုပ္အားအရင္းအျမစ္ ဆုံး႐ႈံးမႈသည္ တိုင္းျပည္၏ ဆုံးရႈံးမႈျဖစ္သည္ ကို အေလးအနက္ထားရန္လိုပါသည္။ ဆုံး႐ႈံးမႈဆုိသည္မွာ ႏုိ္င္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈ အမ်ိဳးသားအေမြအႏွစ္ တစုံလုံးဆုံးရႈံးမႈျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾက ပါမည္နည္း။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ တစုံလုံးကုိ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ရပါမည္။ အေျခခံစီးပြားေရးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္မွ အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံ၏ တာ၀န္ေက်ႁပြန္ပါမည္။ အေျခခံစီးပြားေရးကို မေျပာင္းလဲႏုိင္သည့္ ဘယ္လႊတ္ေတာ္ ဘယ္အေဆာက္အအုံ ဘယ္အဖြဲ႕ အစည္းကိုမွ ဒို႔ျပည္သူမ်ားက လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကမည္ေတာ့မဟုတ္။ က်ားနဲ႔ဆင္ လယ္ျပင္မွာေတြ႕မည့္တေန႔ ေပၚေပါက္လာမည္က မုခ်။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဦးမ်ိဳးရဲ႕ အယူအဆကို ေထာက္ခံပါတယ္။
I also support the idea.
In reality, basically most of Burmese paddy fields are not in level grounds (not included hilly regions). That’s why separated by many blocks to maintain water. Tractors are not easy to enter to plow those current fields. Farmers also couldn’t pay for tractors’ charges. Production cost will be more if use with tractors. When tractors broke or disable in the mud, still need to pulled by cattles. Cattles need dried straws which farmers could afford and avaiable by themselves, while tractors need diesel. To change industrialized agriculture system for our country is not as easy as on papers.
To dream come true, we need local and foreign agriculture exparts and especially budgets.