မေပ်ာ့ပါဘူး ေကာ့မွဴးရာ

၅၊ ၄၊ ၂၀၁၂ မနက္ ၄ း ၃၀ နာရီ အိပ္ရာထ၍ ဘုရားအေနကဇာတင္ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနစဥ္ အရွင္ဇဝန (ေမတၱာရွင္-ေရႊျပည္သာ) ၏ ဒကာမ်ားျဖစ္ေသာ ကိုတြက္ႏွင့္ ကိုေအာင္တုိ႔ ေရာက္လာၾက၏။ ပ႒ာန္းရြတ္အမွ်ေဝၿပီး ေရအိမ္ဝင္မည္ျပဳစဥ္ ဖုန္းဆက္လာ၏။ ေကာ့မွဴး-ဦး အဂၢသာမိက ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ “ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးထံမွ စာထြက္လာသည္။ ရဲစခန္း၊ ၿမိဳ႕နယ္သာသနာေရးမွဴး၊ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယက အဖြဲ႕၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ကိုရယူၿပီးမွ တရားပြဲက်င္းပရန္” အမိန္႔က်လာျခင္းျဖစ္သည္ ဆို၏။

သူက ဆက္လက္၍ေျပာေသးသည္။ “အရင္ ကိုးဘြဲ႕ရဆရာေတာ္ အရွင္အာစာရာလကၤာရတုန္းကလည္း ဒီအတိုင္းပဲလုပ္ခဲ့တာပဲ ဘာမွမျဖစ္ ဘူး။ အခု အရွင္ဘုရားက်မွ အမိန္႔ေတြထုတ္လာတာ။ ႂကြျဖစ္ေအာင္ ႂကြခဲ့ပါ။ တရားေဟာခြင့္မရလည္း ေက်ာင္းမွာပဲထိုင္ၿပီး ကန္ေတာ့ခံ- အပူေဇာ္ခံေပးပါ” ဟူ၏။

တပည့္ျဖစ္သူ လူပ်ံေက်ာ္ႀကီး ေအာင္ကုိဝင္းကေလွ်ာက္သည္မွာ “မေန႔ည ႏွစ္ခ်က္တီးကတည္းက ဖုန္းဆက္ေၾကာင္း၊ SB ေတြ၊ ရဲေတြ ေျခ ႐ႈပ္ေနေၾကာင္း၊ ညေန (၅) နာရီမွာစာက်လာ၍ ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕သို႔သြား၍ ပြဲမိန္႔ေလွ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယကဥကၠ႒က ရဲစခန္း ေထာက္ခံစာရမွ လက္မွတ္ထိုးေပးမည္ဟုေျပာေၾကာင္း၊ ယေန႔မနက္ ၉ း ၀၀ နာရီမွာ အေျဖသိရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစစ္ေဆးအေမးျမန္း ထူၾကသည္ကို စိတ္ဓာတ္မက်မိဖို႔ စာေရးသူအားေလွ်ာက္ထားေပးဖို႔မွာသြားေၾကာင္း” ျဖစ္ေလသည္။

ေလယာဥ္လက္မွတ္လည္း ျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ေလဆိပ္သြားဖို႔လည္း ျပင္ဆင္ေနၿပီျဖစ္၍ ႂကြျဖစ္ေအာင္ ႂကြခဲ့ပါ့မည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ရပ္ေက်း သံဃနာယကအဖဲြ႕၏ခြင့္ျပဳခ်က္ကို အရယူထားဖို႔ႏွင့္ က်န္ဌာနမ်ားကို ပဲြမိန္႔ေတာင္းခံမေနဘဲ အေၾကာင္းၾကား႐ုံသာ ၾကားလိုက္ဖို႔ မွာရေလ သည္။ ရပ္ေက်းသံဃနာယကအဖဲြ႕ကအဓိကျဖစ္၍ က်န္အဖဲြ႕မ်ားခြင့္မျပဳလည္း ရပ္ေက်းကတာ၀န္ယူလွ်င္ ေဟာ၍ျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်န္အဖဲြ႕ မ်ားခြင့္မျပဳလည္း ေဟာျဖစ္ေအာင္ေဟာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေလသည္။ သူလည္း အားတက္သြားေလ၏။ ရပ္ေက်းက ကိုယ့္လူျဖစ္ ၍ ခ်က္ခ်င္းရႏုိင္သည္ဆိုကာ ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားေလသည္။ ၂၄၊ ၃၊ ၂၀၁၂ မွ ၃၀၊ ၃၊ ၂၀၁၂ ထိ ေဟာခဲ့ၿပီးသည့္ ရန္ကုန္ပဲြစဥ္မ်ားကိုလည္း အေထာက္အထားအျဖစ္ ပူးတြဲတင္ျပဖုိ႔ ေရးမွတ္ခုိင္းလုိက္ရ၏။

ေမတၱာရွင္ဒကာ ကုိတြတ္တုိ႔ လုိက္ပုိ႔သည့္ဆုိင္မွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားသည္။ အရွင္ဇဝန(ေမတၱာရွင္) တုိ႔၊ သီတဂူၾကယ္ တစ္ပြင့္ အရွင္ပညာနႏၵ တုိ႔၊ ဓမၼဓရ ဦးကုမာရ၊ ဦးစေႏၵာဘာသ (ဖုိးလမင္း) စသည့္ ဓမၼကထိကအမ်ားစု သည္ဆုိင္မွာ ဘုဥ္းေပးၾကသည္ဆုိ၏။ ဆုိင္အမည္က ရတနာကေဖး ျဖစ္သည္။ တံခြန္တုိင္၊ လမ္းဆုံအဝုိင္းနားမွာ ျဖစ္၏။ ဆုိင္ပုိင္ရွင္မ်ားက လူလတ္ပုိင္း မွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္လြင္+ မစုိးစုိးၿငိမ္းတို႔ျဖစ္၏။ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္လြင္က ကုိယ္တစ္ျခမ္းေလျဖတ္ထား၍ ေဆးကုသေနရေလရာ သက္သာ႐ုံသာရွိေနေသး၏။ ပုံမွန္ အဆင့္သုိ႔ မေရာက္ေသးေပ။ ထုံးစံအတုိင္း မစုိးစုိးၿငိမ္းက စာေရးသူ၏ အုိးဘုိေရာက္ေၾကာင္း တရားေဟာင္းမ်ားကုိ နားေထာင္ဖူးေၾကာင္း၊ သေဘာက်ေၾကာင္း၊ ၾကည္ညဳိေလးစားေၾကာင္း ဝမ္းသာအားရေလွ်ာက္ထားေလ၏။

ေမတၱာရွင္ဒကာ ကုိတြတ္ကဆက္ေျပာသည္မွာ “သူမ်ားေတြက နာေရးကားဆိုင္ေရွ႕ရပ္လာရင္ နိမိတ္မေကာင္းဘူးဆိုကာ ျငဴစူတတ္ၾက တယ္။ တခ်ဳိ႕ေမာင္းထုတ္တာေတာင္ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီဆိုင္က ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ နာေရးကားဆိုက္လာတာနဲ႔ ကားေပၚပါလာသူ လူအားလုံး ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လၻက္ရည္ေကာ္ဖီ အကုန္လွဴေတာ့တာပဲ” ဟူ၏။ နားဝင္ခ်ဳိလိုက္ပါဘိ။ ဆရာေကာင္းတပည့္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ၎ တို႔၏ဆရာမ်ား တာဝန္ေက်ၾကေလသည္။

“ကုသိုလ္ဆိုတာ ယူတတ္မွရတာ”ဟူေသာ ေရွးဆရာေတာ္၏အဆုံးအမကား လက္ေတြ႕က်ေသာ စကားရပ္ျဖစ္ေလသည္။ နာေရးအသင္း ဝင္မ်ားႏွင့္ နာေရးေဆာင္ရြက္သူမ်ား၊ နာေရးလိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူမ်ား၊ နာေရးမိသားစုဝင္မ်ားအေပၚ ၾကံဖန္၍ကုသိုလ္ယူတတ္ပုံကုိ မခ်ီး က်ဴးဘဲ မေနႏုိင္ခဲ့ေပ။ သံဃာမ်ားကိုဆြမ္းကပ္ရာမွာလည္း ဆိုင္မွာကပ္သည္မဟုတ္၊ အိမ္ထဲပင့္၍ ခမ္းနားထည္ဝါစြာပင့္၍ ကပ္ျခင္းျဖစ္၏။ ယခင္အေခါက္မ်ားက သည္လိုဆိုင္မ်ဳိးရွိမွန္းမသိခဲ့၍ မန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဆိုင္မွာ အ႐ုဏ္တက္ခဲ့ရေၾကာင္းေျပာကာ ဆိုင္လိပ္စာကို မွတ္သားခဲ့ရ ေလသည္။

ေလဆိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဦးအဂၢသာမိထံဖုန္းဆက္သည္။ သူက “ႀကိဳဆိုေရးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ဒလဘက္ကမ္းမွ ေစာင့္ႀကိဳေနမည္။ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးမွဴး၊ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယက၊ ၿမိဳ႕နယ္သာသနာေရးမွဴး၊ ရဲစခန္းမွဴးတို႔ထံ သူ၏ ဒကာမ်ားလႊတ္ထားသည္” ဆို၏။ စာေရးသူ၏ မူလအစီစဥ္ မွာ “ေရႊျပည္သာမွာ တည္းမည္။ ေကာ့မွဴးသို႔ တရားသြားေဟာမည္။ ေဟာၿပီးလွ်င္ ျပန္လာမည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ည ဆက္ေဟာမည္။ ခ်က္ ခ်င္းျပန္လာမည္” ျဖစ္ေလ၏။ ယခုမူ သူက “ႏွစ္ညေတာ့ သူ႔ဆီမွာအခ်ိန္ေပးပါ” ဆိုလာ၍ မူလအစီစဥ္ပ်က္ကာ ေကာ့မွဴးသို႔ တန္းသြားရေပ ေတာ့မည္။

ဦးအဂၢသာမိကား ပြင့္လင္း႐ုိးသားသူျဖစ္၏။ သူ၏ပြင့္လင္းမႈကလည္း ေၾကာက္စရာ။ လြန္ခဲ့သည့္ငါးႏွစ္က ပန္းဆိုးတန္းမွာ တရားေခြဝယ္ၿပီး ျပန္လာသည္တြင္ ေနာက္မွလူတစ္ေယာက္လိုက္လာေၾကာင္း၊ ထိုသူက စီဒီတစ္ခ်ပ္ကပ္လွဴေၾကာင္း၊ ဘာတရားလဲဟုေမးရာ နားေထာင္ ၾကည့္ပါ၊ သိပါလိမ့္မည္ဟု ေျပာသြားေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေရာက္၍ နားေထာင္ၾကည့္ရာမွ စာေရးသူ၏ အမ်ဳိးသားေရးတရားမ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ‘အၿမဲ႐ႈံးေနေသာ ေဘာလုံးပြဲ’၊ ‘လက္ဖဝါးေပၚက ကံၾကမၼာ’၊ ‘မိခင္ရြာက သာသနာ’၊ ‘ဒို႔ျမန္မာ ဘယ္လ’ဲ၊ တရားမ်ားကို အႀကဳိက္ဆုံး ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ တရားေဟာၾကားသူ ေထာင္က်ေနမွန္းလည္းမသိခဲ့ေၾကာင္း၊ သူကလည္း ျပန္လည္လက္ဆင့္ကမ္း၍ ျဖန္႔ျဖဴးလ်က္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။

စာေရးသူႏွင့္ သိကြၽမ္းမႈလည္း မရွိ၊ အဆက္အသြယ္လည္း မရွိပါဘဲ၊ တရားပြဲကို အားခဲပင့္ျခင္းျဖစ္၏။ မူလက ရန္ကုန္ခရီးစဥ္ၿပီးလွ်င္ ဆက္လက္လက္မခံဘဲေနဖို႔စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း၊ ၇၊ ၄၊ ၂၀၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ေရႊျပည္သာတရားပြဲတစ္ခုရွိေန၍ ေကာ့မွဴးကိုပါ လက္ခံလိုက္ရ ေလ၏။ ဦးအဂၢ ကံေကာင္းသည္ဟုဆိုရမည္။ စစ္ကုိင္းဘုန္းႀကီးမွဆက္သြယ္ေပးေသာ ဒကာမႀကီးေဒၚနန္းေထြးကား စာေရးသူအက်ဥ္းက် ကာလတေလွ်ာက္ လၻက္ေျခာက္ လၻက္ေမႊး၊ ဆီတုိဟူးႏွင့္ စားစရာမ်ား ပုံမွန္ပို႔လွဴခဲ့ေသာ အပ်ဳိႀကီးမျဖစ္၏။ လူခ်င္းရင္းႏွီးမႈမရွိေသာ္လည္း မရီးျဖစ္သူ ေဒၚမာလာ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေန၍ မရီးေတာ္အလွဴလုပ္တိုင္း ေဒၚနန္းေထြးတို႔ အၿမဲပါရမီျဖည့္ၾကေလရာ စာေရးသူႏွင့္လည္း အကြၽမ္းတဝင္ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚနန္းေထြးႏွင့္ မည္သို႔မည္ပုံ ပတ္သက္သည္ မသိရေသာ္လည္း ေဒၚနန္းေထြးကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္၍ တရားပြဲကိုလက္ခံလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဤတြင္မွ ဦးအဂၢ၏ပြင့္လင္းမႈကို စတင္ေတြ႔ခြင့္ရလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ တေန႔ ဦးအဂၢမွဖုန္းဆက္လာပါသည္။ “ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာမယ္။ တရား ပြဲကုသိုလ္ရွင္လည္း မေပၚဘူး၊ တရားပြဲအတြက္ သီးသန္႔ဓမၼပူဇာအလွဴေငြလည္း မလွဴႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တရားနာပရိသတ္လွဴတဲ့ေငြကုိေတာ့ တစ္ျပားမက်န္ အကုန္လွဴမယ္။ အဲဒါ အရွင္ဘုရားကို အတိအလင္းေျပာတာ၊ ႂကြခ်င္ရင္ႂကြ၊ မႂကြခ်င္ရင္လဲေန၊ အရွင္ဘုရားသေဘာ၊ အရွင္ ဘုရားပဲဆုံးျဖတ္” ဟု တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင့္ တဲ့တိုးႀကီးေျပာခ်လာ၏။ စာေရးသူကလည္း “အရွင္ဘုရား အားမငယ္ပါနဲ႔၊ လူငယ္လူရြယ္ေတြ တရားပြဲေရာက္လာေအာင္သာ စည္း႐ုံးထားပါ။ ပရိသတ္စည္တယ္ဆိုရင္ ေဟာအားရွိတာပါပဲ။ ကန္ေတာ့ပြဲအတြက္ေတာ့ ထည့္တြက္မေနနဲ႔၊ ရြာနီးစပ္အတြက္ ဗြီႏိုင္းေတြကပ္ဖို႔၊ ဖိတ္စာေတြေဝဖို႔၊ ႀကိဳပို႔စီစဥ္ေပးဖို႔၊ အသံခ်ဲ႕စက္ႏွင့္ လိုက္လံေဆာ္ၾသေပးဖို႔သာ အဓိကထားပါ။” ဟု ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္၏။ ဦးအဂၢကား ႏွစ္ဆယ့္ငါးဝါရွိၿပီးျဖစ္၍ စာေရးသူထက္ တစ္ဝါႀကီးသူျဖစ္ေလသည္။ သူကလည္း “စိတ္ခ်ပါ- လူစည္ဖို႔ အတြက္ မပူပါနဲ႔။ အရင္တုန္းက ႏုိင္ငံေက်ာ္ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ပင့္ဖူးပါတယ္။ လူတအားစည္ပါတယ္” ဟု ျပန္မိန္႔ေလ၏။ ဆက္လက္ၿပီး “ဒါေပမဲ့ ဘာမွမက်န္ခဲ့ပါဘူးကိုယ္ေတာ္” ဟု ၿငီးျငဴသြားခဲ့ေလသည္။ အဆိုပါဆရာေတာ္ ဘာေတြေဟာသြားခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ မက်န္ခဲ့ သည္ကိုေတာ့ မေမးမိလိုက္ေပ။

ဤသို႔ျဖင့္ စာေရးသူလည္း နယ္တရားပြဲမ်ား လွည့္လည္ေဟာၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ဦးအဂၢႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့ေပသည္။ တပတ္ ခန္႔အၾကာတြင္ ဦးအဂၢထံမွ ဖုန္းဆက္လာ၏။ “အရွင္ဘုရား တရားပြဲကိုအတည္ျပဳၿပီးၿပီလား”ဟု ေမးလာျခင္းျဖစ္၏။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ဘုန္းႀကီးဆိုလွ်င္ တရားပြဲလက္ခံဖို႔ ေနေနသာသာ ေအာ္ေငါက္ပစ္လုိက္မည္မွာ ေသခ်ာေလသည္။ စာေရးသူလည္း တအံ့တၾသႏွင့္ “အရွင္ ဘုရားက အခုထိအတည္မျပဳရေသးဘူးလား” ဟု ေမးလိုက္မိေလ၏။ သူကလည္း “အရွင္ဘုရား ဆုံးျဖတ္ဖို႔အခ်ိန္းေပးထားတာ” ဟု ဆို လာျပန္၏။ အကဲစမ္းသည္ေလာ၊ အေျပာမတတ္သည္ေလာ။ သူ႔သေဘာကို မေစာေၾကာတတ္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းငုံ႔ခံလိုက္ရေလ၏။ အထက္စီးမွဆက္ဆံ၍ တရားပြဲပင့္သည့္ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး သည္တစ္ခါသာ ၾကံဳဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ထဲမွာကား “အပ်ဳိးႀကီး ေဒၚနန္းေထြးေရ… ခင္ဗ်ားကုိယ္ေတာ္ဘက္က တင္းတာဗ်။ တရားပြဲေလွ်ာက္သူဘက္ကတင္းမာတာ ဒီတစ္ခါပဲၾကံဳရေသးတယ္” ဟု ေျပာေနမိေတာ့၏။ လမ္း စရိတ္ မေၾကလွ်င္ေနပါေစ။ အိပ္စိုက္သာသနာျပဳလွ်င္ ျပဳရပါေစ- သည္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္ေနမွေတာ့ ႂကြျဖစ္ေအာင္ႂကြ၍ ေဟာပစ္ လိုက္မည္ဟုလည္း အားတင္းထားလိုက္မိေပသည္။

တရားပြဲေၾကာ္ျငာအတြက္ စာေရးသူ၏အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းႏွင့္ဓာတ္ပုံကို ဆက္ေတာင္း၏။ ေဒၚနန္းေထြးကို ယူခုိင္းလိုက္ဖို႔ႏွင့္၊ စာေရးသူမရွိ လည္း ေက်ာင္းမွာဝင္ယူ၍ ရေၾကာင္းေျပာခဲ့ရေလသည္။ ကိုးဘြဲ႕ရဆရာေတာ္ တရားပြဲမ်ားက်င္းပဖူးသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ ပြဲမိန္႔အတြက္ ထည့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပ။ သူကလည္း ပြဲမိန္႔မခံဟုသိရ၏။ “တရားပြဲလုပ္တာ ပြဲမိန္႔ေတာင္းစရာမလိုပါဘူး” ဟု ခံယူထားေၾကာင္းလည္း သိရ၏။ ဇြတ္တရြတ္ႏုိင္ၿပီး အေတာ္တင္းမာသည္ဟု ရြာသားမ်ားေျပာမွ သိရေလသည္။

ဦးေမာင္ေမာင္ လာႀကိဳသည္။ ၎ကားျဖင့္ ပန္းဆိုးတန္းသို႔ တန္းထြက္လာခဲ့၏။ ၁၁ း ၀၀ နာရီထုိးမွ ဆိပ္ကမ္းေရာက္သည္။ ေစ်းထိပ္တြင္ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဇက္ႏွင့္ကူးလွ်င္ ဆြမ္းခ်ိန္မမီမည္စိုး၍ သမၺာန္ငွားကာ ျမစ္ကူးရေလသည္။ ဘဝတေလွ်ာက္ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲတြင္ ေလွသမၺာန္စီးဖူးသည္မွာ သည္တႀကိမ္ပထမဦးဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ ဇင္ေယာ္ငွက္ေလးေတြေကြၽးဖို႔ စားစရာမပါလာခဲ့ ေသာ္လည္း ဇင္ေယာ္ငွက္ေလးေတြကို မေတြ႕ရသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္၍ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမိခဲ့ေလသည္။ ဒလဆိပ္ကမ္းေရာက္ သည္ႏွင့္ အေပါ့သြားဖို႔ေနရာရွာရ၏။ “က်ား” “မ” ဝန္ေဆာင္မႈဌာနမွာ အေပါ့သြားသည္။ “တေယာက္ (၁၀၀) က်ပ္” ဟု ေရးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ “အေပါ့တခါသြား ေငြတစ္ရာ” ဒလသူတို႔ မသက္သာပါကလား ေတြးမိ၏။ အိုးဘိုေထာင္ ဦးဘခ်စ္၏ဝန္ေဆာင္မႈႏွင့္ ဘာမွ်မထူးေပ။ ဦးဘခ်စ္က “မိလႅာတခါသြား ေကာ္ဖီမစ္တထုပ္” ေတာင္းသည္သာ ထူးေလ၏။ ေကာင္တာမွ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကား စာေရးသူတို႔အတြက္ ေပးသည္ကုိလည္း မယူ၊ ေက်ာင္းသားအတြက္ေပးသည္ကုိလည္း မယူေပ။ လက္အုပ္ခ်ီကာ အ႐ိုအေသျပဳ၍သာေနေလ၏။

၁၁ း ၃၀ နာရီထုိးေနၿပီျဖစ္၍ နီးစပ္ရာဆိုင္မွာ ေန႔ဆြမ္းစားၾက၏။ စားရသည္မွာ အဆင္မေျပေသာ္လည္း ခရီးပန္းလာ၍ ဆာလာသည္အား ေလ်ာ္စြာ ဝမ္းျပည့္သည္အထိ စားလုိက္မိေလသည္။ လၻက္ရည္ပြဲ အခ်ဳိပြဲအတြက္လည္း ဘာမွ်မရွိ။ ရွိလွ်င္လည္း စားခ်ိန္မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္၍ လက္ေဆးပါးစပ္ေဆးကာ ကားျဖင့္ထြက္လာခဲ့ၾက၏။ တကၠစီကားျဖင့္ ထြက္လာျခင္းျဖစ္၏။ ကားေပၚမွာ ခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ဦးအဂၢလက္တို႔ႏႈိးမွ အေဖ်ာက္ရြာေရာက္မွန္း သိလိုက္ရ၏။ အေဖ်ာက္ရြာ ရပ္ေက်းသံဃနာယကဥကၠ႒ ဦးစေႏၵာထံမွာ ခဏနားသည္။ ဦး အဂၢတို႔ ရြာတန္းရွည္ရြာမွ ေယာဂီဝတ္အသင္းမ်ားက သည္မွာေစာင့္ႀကိဳေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းတုိက္အဝင္ လမ္းဝဲယာမွ ေမတၱာပို႔မ်ား ရြတ္ဆို၍ ႀကိဳဆိုေနၾကေပသည္။

ဘုန္းႀကီး ဦစေႏၵာက ပြဲမိန္႔အဆင္ေျပသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္မပူေစလုိေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ ထိုသို႔ေျပာေနစဥ္ စာေရးသူ၏ ေမြးရပ္ဇာ တိ၊ မိဘႏွစ္ပါး၊ ပရိယတၱိအရည္အခ်င္း၊ သာသနာေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ဖုန္းျဖင့္လွမ္းေမးေန၍ ဦးအဂၢကေျဖဆိုေပးေနရ၏။ ထို႔ေနာက္ “အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ဘာမွမပူပါနဲ႔”ဟု တဖက္က မွာသြားသည္ဆို၏။

အေဖ်ာက္ရြာမွ ႏြားလွည္းယာဥ္ျဖင့္ထြက္လာ၏။ ေယာဂီမ်ားက ေထာ္လာဂ်ီသုံးစီး၊ ဦးအဂၢႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔က ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီျဖင့္ လွည္းလမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ဖုန္လုံးႀကီးေတြ တလွိမ့္လွိမ့္တက္လာၾကသည္ကုိ သည္တခါသာ ခံစားဖူးျခင္းျဖစ္ေလသည္။ လက္ တဖက္ က လွည္းရံတုိင္ကုိကိုင္၍ က်န္တဖက္က ထီးကိုကုိင္ကာ တလမ္းလုံး လက္မအားတမ္း လွည္းစီးလာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သကၤန္းတခုလုံး ေရႊအိုေရာင္မွ ဖုန္မႈ႔ံေရာင္သမ္းသြားေလ၏။ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ဖုန္မဝင္ေအာင္ မ်က္စိမွိတ္၍သာထားရေလသည္။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္း သည္။ သဘာဝတရားျဖင့္ သဘာဝက်က် ႀကိဳဆိုတတ္ေသာ ရြာတန္းရွည္ရြာ အေရွ႕ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးအဂၢသာမိကုိ စိတ္ထဲမွႀကိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးေနမိေလ၏။

ပထမတြင္ ေနပူ၏။ ထို႔ေနာက္ မိုးစက္ကေလးေတြ က်လာ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ မိုးအုံ႔၍ သြားေလသည္။ ထီးပိတ္ကာ လွည္းေပၚတင္ထားရာမွ ျပဳတ္က်သြားရာ ေထာ္လာဂ်ီဆရာက ေကာက္ယူေပးရသည္ႏွင့္ ၾကဳံရေလ၏။ လွည္းခရီးျဖင့္ မိနစ္ငါးဆယ္ခန္႔သာ လာရေလသည္။ ႐ႈး႐ႈးရွဲရွဲ အသံျမည္၍ ေသးခဏခဏေပါက္ေနရွာေသာႏြားမ်ားကုိၾကည့္၍ သနားေနမိ၏။ အျပန္ခရီးအတြက္မူ လွည္းမစီးဘဲ ေထာ္လာဂ်ီသာစီးဖို႔ စိတ္ကူးမိေလသည္။ ႏြားမ်ားကိုသနားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

လွည္းစီးေနစဥ္ ဖုန္းေခၚသံျမည္လာ၍ ေတာရြာမွာလည္း GSM ဖုန္းလိုင္းမိေၾကာင္း သိလိုက္ရေလသည္။ အံ့ၾသမိသြား၏။ က်ဳံမေငးၿမိဳ႕ ညီ ေတာ္ေမာင္ထံမွ ျဖစ္၏။ တဖက္က ဖုန္းကိုင္စကားေျပာရင္း၊ က်န္တဖက္က လွည္းရံတိုင္ကိုအားျပဳကုိင္ထားကာ လွည္းစီးလိုက္လာရ၏။ ထီးကိုင္မထားရ၍ ေတာ္ေသးသည္။

ရြာတန္းရွည္ကုိေရာက္၍ အေရွ႕ေက်ာင္းဝင္းထဲဝင္လုိက္သည္ႏွင့္ ရြာသူရြာသားမ်ားက လက္အုပ္ခ်ီ တန္းစီလ်က္ ႀကိဳဆိုေနၾက၏။ လွည္း ေပၚမွဆင္းေတာ့ ေရႊအိုေရာင္သကၤန္းမွ ဟုတ္ပါေလစ ေအာက္ေမ့ရ၏။ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းကပ္ေန၍ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ညေန ၃ း ၀၀ နာရီခန္႔ ရြာေရာက္သည္။ တရားပြဲ ပြဲမိန္႔ကား မက်ေသး။ တရားပြဲ ပြဲမိန္႔က်မည္ မက်မည္မွာ မေသခ်ာ မေရရာမွန္းသိပါလ်က္ ေဝယ်ာေဝစၥသမားမ်ားကား တက္ႂကြေနၾက၏။ မေန႔ညက ၂ း ၀၀ နာရီထိ ထိုင္ေစာင့္သူကေစာင့္၊ ၿမိဳ႕တက္၍ ပြဲမိန္႔က်ဖို႔ လႈပ္ရွားသူက လႈပ္ရွားႏွင့္ ညဥ့္နက္မွအိပ္ရာဝင္ခဲ့ရသည္ဆို၏။

တရားပြဲမ႑ပ္ကား ရြာေလးႏွင့္စာလွ်င္ ခမ္းနားသည္ဟုဆုိရမည္။ သူမ်ားထက္ တမူထူးျခားသည္မွာ စာေရးသူပုံ ဗြီႏုိင္းမ်ားကို ဝဲယာတဖက္ တခ်က္တြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး ဗြီႏိုင္းပုံမ်ားအထက္တြင္ မုခ္ဦးဆုိင္းဘုတ္ထိုးသလုိ စာတန္းထိုးထားျခင္းျဖစ္၏။ တခုက “ကမၻာေျမ ၿငိမ္းခ်မ္း ပါေစ” ဆုေတာင္းစာတန္းျဖစ္ၿပီး က်န္တခုမွာ “အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္ပါေစ” ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

ရြာသားမ်ားျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေလ့လာေနမိ၏။ ေက်ာင္းေရွ႕ကြင္းျပင္ႀကီးကုိ ေကာက္႐ုိးျဖန္႔ခင္းသည္။ က်င္းေတြခ်ဳိင့္ေတြရွိလွ်င္ အနိမ့္ အျမင့္မညီေသာေၾကာင့္ ေကာက္႐ုိးျဖင့္ ေျမညႇိျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေကာက္႐ုိးမ်ားေပၚ၌ ေကာ္ေဇာမ်ား၊ ဖ်ာမ်ား ခင္းၾကေလ၏။ ပလႅင္ တက္လမ္းတေလွ်ာက္ ဝဲယာတြင္ မတ္တတ္မီးလုံးတုိင္အတိုေလးမ်ား ခင္းက်င္းထြန္းညႇိထား၏။ ရြာေက်ာင္း၊ ၿမိဳ႕ေက်ာင္း ေက်ာင္းအားလုံးမွ ငွားရမ္းကူညီၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဆို၏။

သူတုိ႔ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ေစတီေတာ္ကိုဖူးျမင္ကန္ေတာ့၍ ေက်ာင္းအနီးတဝိုက္ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္မိ၏။ ေစတီေတာ္၏ ဝဲဘက္၊ တရားပြဲမ႑ပ္ ၏ ေခါင္းရင္းတည့္တည့္တြင္ ေရကန္ႀကီးႏွစ္ကန္ ရွိေလသည္။ ပထမေရကန္၊ ဒုတိယေရကန္ဟု ေခၚသည္ဆို၏။ ေရထုမွာ ဒူးဆစ္ခန္႔သာ နက္ၿပီး ေရကန္ႏွစ္ခုလုံးမွာ ၾကာပန္းၾကာပင္မ်ားႏွင့္ ဖုံးလႊမ္းလွ်က္ရွိေပသည္။ ေရႏွင့္ၾကာ အလြန္ပဏာရသည့္ ႐ႈခင္းပင္။ သည္ည “ေရျမင့္မွ ၾကာတင့္မည္” တရားေဟာဖုိ႔ စိတ္အားပို၍ထက္သန္လာ၏။

ရြာသူမ်ား ေရခပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ေရထမ္းေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဟုိဘက္ထိပ္ သည္ဘက္ထိပ္မွာ တည္ရွိေနၾက၍ မစပ္စုမိ။ ထိပ္ဆုံးက်ေသာ ေရကန္၏ ထိပ္ဆုံးအစြန္တြင္ ရြာသားမ်ား ေရခပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ေရကန္ထဲမွ ေရထမ္းျဖင့္ ေရသယ္၍ ေထာ္လာဂ်ီေပၚ သြန္ေလာင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အေတာ္ပင္ ဆန္းၾကယ္ေလသည္။ ေထာ္ဂ်ီေပၚတြင္ တာလပတ္ႀကီးခင္း၍ ေထာ္လာဂ်ီ ေဘာင္ေလးခုေပၚတြင္ တာလပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ႀကိဳးႏွင့္ခ်ီ၍ထားကာ ေထာ္လဂ်ီ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႔ ေရသြန္ေလာင္း ထည့္ေနျခင္းျဖစ္၏။

အိမ္ေျခႏွစ္ရာခန္႔ရွိေသာ ရြာတန္းရွည္ရြာေလးသည္ ထိုေရကန္ႀကီး ႏွစ္ကန္ကုိ မွီခိုေနရသည္ ဆို၏။ ဘုံဘိုင္တြင္းမ်ား ေနရာအႏွံ႔အျပား ရွိေသာ္လည္း သုံးေရအတြက္သာ အားကုိးရသည္။ ေသာက္ေရအတြက္မူကား မိုးေရေလွာင္ သည္ကန္ႀကီးမ်ားကို အားကိုးရသည္ဆို၏။ အိမ္နီးသူက ေရထမ္းျဖင့္ခတ္ယူ၍၊ ေဝးသူမ်ားက ေထာ္လာဂ်ီျဖင့္ သယ္ယူၾကသည္။ ထိုေရမ်ားကို စဥ့္အိုးႀကီးမ်ားျဖင့္ သိုေလွာင္ထားၾကၿပီး၊ ေသာက္ေရအျဖစ္ ေသာက္သုံးၾကသည္ဆုိ၏။ ႀကိဳခ်က္သန္႔စင္၍ ေသာက္ၾကျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ၾကပါ။ ေရစစ္ျဖင့္ ေရစစ္၍ ေရစိမ္း သက္သက္ ကိုသာ ေသာက္ၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ေရကိုသုိေလွာင္ထားၿပီးေသာက္မွသာ ေသာက္၍ေကာင္းသည္။ သိုေလွာင္မထားဘဲ ယခုခပ္ ယခုေသာက္လွ်င္ ၾကာ႐ုိးနံ႔နံသည္ဆို၏။ ဝမ္း ပ်က္ဝမ္းေလွ်ာေရာဂါမ်ား ေရႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အျခားေရာဂါမ်ား တခါမွ်မျဖစ္ေပၚၾကဟု ဆုိ၏။

စာေရးသူသည္ ေရေႏြးသာေသာက္ေလ့ရွိရကား ေရစိမ္းကိုမေသာက္ဝံ့ဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေရသန္႔ဘူးမ်ားကို ခရီးသြားစဥ္ ေသာက္ေလ့ရွိ ေသာ္လည္း ယခု ၾကာကန္ေရကို စမ္းေသာက္ၾကည့္ဖုိ႔ရာ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနေလသည္။ ဝမ္းပ်က္လွ်င္ တရားပြဲပ်က္သြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဇြတ္ႀကိတ္မွိတ္ေသာက္လိုက္ရေလ၏။ ေလးေလးပင္ပင္ ရွိေလ၏။ စိုးရိမ္ေနေသာ ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလွ်ာေရာဂါမ်ား လုံးဝ မျဖစ္ေပ။

ညစဥ္ ၇ း ၀၀ နာရီေၾကညာထားေသာ္လည္း ၈ း ၃၀ နာရီမွ တရားေဟာရ၏။ ပရိသတ္ကုိ ေစာင့္ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အေစာႀကီး ကတည္းက ေရာက္ႏွင့္ေနေသာပရိသတ္ကို အားနာဖို႔ေျပာေသာ္လည္းမရ။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လာတုံးက ဒီထက္ပိုဆုိးတယ္။ ေတာ သူေတာင္သားေတြ ဒါမ်ဳိးက႐ုိးေနၿပီ” ဟု ဆိုၾကသည္က မ်ား၏။ ႀကိဳတင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ တရားနာပရိသတ္ကို နမူနာျပသဖို႔ ယူလာသည့္ “ငရဲျပည္မွ အျပန္” မွတ္တမ္းေခြလည္း ျပခြင့္မရေပ။ ပ႐ုိဂ်က္တာမရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ေစ်းသက္သက္သာသာႏွင့္ရေသာ ပ႐ုိဂ်က္တာ ငွားေပးမည္ဟု ကပၸိယေအာင္ကုိဝင္းကေျပာေသာ္လည္း ရြာဘုန္းႀကီးက လက္မခံဟုဆုိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားနာပရိသတ္ခမ်ာ ငူငူႀကီး သာ ထိုင္ေနၾကရေလသည္။

ပလႅင္ေပၚတက္ခါနီးမွ ပြဲမိန္႔က်လာ၏။ ၿမိဳ႕နယ္ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္ကလက္မွတ္ထိုးေပး၍ ေဟာခြင့္ျပဳသည္။ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ခ႐ုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအထိ ထပ္တင္ရဦးမည္ျဖစ္၍ ႏႈတ္မိန္႔သာခ်ေပးသည္။ ယေန႔ည လြတ္လြတ္ကင္းကင္းေဟာဖို႔ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးထံ မိန္႔မွာသည္ဆို၏။ ဦးအဂၢကုိယ္တိုင္ လာေျပာသည္။

ေရကမျမင့္ ၾကာမတင့္၊ အလွမဆင့္ၿပီ။
ေရျမင့္ပါမွ ၾကာတင့္ရ၊ အလွဆင့္ေဝစည္။

တရားပြဲ ပလႅင္ေပၚသို႔ အတက္တြင္ ထီးျဖဴမ်ား၊ အလံမ်ား၊ ပန္းဖလားမ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆိုၾက ပင့္ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း ပလႅင္ေပၚမွအဆင္း အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္တြင္မူ တပါးတည္းသာ ျပန္လာခဲ့ရေလသည္။ တခါမွ်မၾကံဳေတြ႕ဘူးေသာေၾကာင့္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနမိေလ ၏။

တရားပြဲအၿပီးတြင္ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယကအဖြဲ႔ဝင္ ဆရာေတာ္မ်ားေရာက္ေနသည္ဆို၍ ေက်ာင္းေပၚတက္၍ ဦးခ်ရ၏။ ဦးအဂၢက မေန႔ည .၁၂ း ၀၀ နာရီက်မွေရာက္လာေၾကာင္း၊ တာဝန္ယူလိုက္ေၾကာင္း၊ ရဲစခန္းႏွင့္ သာသနာေရးဌာတို႔က သူတာဝန္ယူသည္ဆို၍ မျငင္းဆန္ၾကေတာ့ ေၾကာင္း၊ သူ႔ေက်ာင္းမွာလည္း တရားပြဲက်င္းပေနေၾကာင္း၊ သူ႔တရားပြဲကိုပစ္ခဲ့ကာ သည္မွာလာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယက အဖြဲ႕ဝင္ ဦးေကာ႑ညကေျပာျပေနေလသည္။ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕က ဖိအားေပး၍ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ လာရပုံေပၚသည္။ ဓမၼစစ္ တရားသားခ်ည္းသက္သက္ေဟာသည္ကုိ ေတြ႕ရမွ စိတ္ေအးသြားရပုံေပၚ၏။

ၿမိဳ႕နယ္သံဃနာယက ဆရာေတာ္မ်ားကို ဦးခ်ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းေနာက္ေဖးဘက္ထြက္ကာ ပရိတ္ရြတ္ေနမိ၏။ တန္ခူးလဆန္း (၁၄)ရက္ညျဖစ္၍ ေငြလသာေနသည္။ ေငြလမင္းမ်က္ႏွာကို လြတ္လပ္အားရစြာ ၾကည့္ခြင့္ရျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါးပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဟင္းလင္းျပင္ လယ္ကြင္းမ်ားဘက္မွရရွိေသာ စပါးနံ႔၊ ေငြလမင္းထံမွရရွိေသာ အေအးဓာတ္တို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေတြၾကည္လင္လန္းဆန္း၍ လာ၏။ ပရိတ္ရြတ္ အမွ်ေဝၿပီးျပန္လာသည္တြင္ အခန္းထဲ၌ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕နယ္ ေအာင္ႏုိင္ ေရးအဖြဲ႕ဝင္ ဦးစိန္ေသာင္းတို႔အဖြဲ႕ျဖစ္၏။ ဦးစိန္ေသာင္းကား အသက္ (၆၈) ႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တက္ႂကြေနဆဲျဖစ္၏။ ၁၉၈၂ – ၁၉၈၅၊ ၁၉၈၈ – ၁၉၉၁၊ ၁၉၉၃ – ၁၉၉၈ အင္းစိန္ေထာင္မွာ သုံးခါေနဖူးသည္ဆို၏။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးျဖစ္၏။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခြင့္ေတာင္း၍ ႐ိုက္ခြင့္ျပဳလိုက္ရာ NLD ပင္နီအက်ႌထုတ္ဝတ္ကာ ႏုိင္ငံျခားစတိုင္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္၍ အ႐ိုက္ခံေလသည္။ ရန္ကုန္မွျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ မနားဘဲ တရားပြဲလာေဖာ္ရသည္။ အခ်ိန္ေပး၍ ေစာင့္ေဖာ္ရသည္။ ညဥ့္နက္သည္အထိ ေဆြးေႏြးရွာသည္။ အာဂအဖိုးအုိပင္။

ဘုန္းႀကီးေရာ လူေတြပါ တရားေကာင္းေၾကာင္း မေျပာပါ။ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္တရားမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အားမရၾကျခင္း ျဖစ္ေပ သည္။ တရားနာပရိသတ္ကလည္း မမ်ားျပားလွပါ။ ဝတ္အသင္းသူေတြကသာ မ်ားေပသည္။ လူငယ္လူရြယ္ေတြလည္း လုံးဝမေတြ႔ရပါ။ ဘိုးဘြားမ်ားသာ မ်ားေပသည္။ ပရိသတ္နည္းေသာ္လည္း ျခေသၤ့မင္းထုံးႏွလုံးမူကာ အားရပါးရေဟာခဲ့ေပသည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ကလည္း အဆင္မေျပလွပါ။ တဂြီဂြီတဂြမ္ဂြမ္ႏွင့္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနသည္မွာ အေတာ္ႀကီးပင္ၾကာေပသည္။ ကန္ေတာ့ပြဲမပါသည့္ တရားပြဲ၊ တရားပြဲကုသိုလ္ရွင္၊ ဓမၼပူဇာအလွဴရွင္မေပၚသည့္တရားပြဲပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အားခဲ၍ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေဟာၾကားခဲ့ေပသည္။ တရားနာပရိသတ္ကား မဂၢင္ရွစ္ပါးေတာင္ အလြတ္မရၾကပါ။ ေရွ႕ကေၾကာင္းေပးသည္ကိုပင္ လိုက္မဆိုႏိုင္ၾကပါ။ ဝတ္အသင္းသူမ်ား မ်ား ျပားပါလွ်က္ မဂၢင္ရွစ္ပါး အသံမထြက္တတ္သည္ကို ၾကည့္က ရြာမွာ သာသနာမထြန္းကားေသးမွန္း သိသာႏုိင္ေပသည္။ ရြာတန္းရွည္ရြာကား သနားစရာအတိပါတကား။

၆၊ ၄၊ ၂၀၁၂ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ေရဒီယိုသင္တန္းပို႔ခ်ဖို႔ လူစုခိုင္းထားရ၏။ ေက်းရြာလူထု မ်က္စိပြင့္နားပြင့္ဖို႔လုိသည္။ အထူးသျဖင့္ ေရဒီယိုႏိုင္ငံေရးေလာက္ေတာ့ လုပ္ဖို႔လိုသည္။ ေရဒီယိုနားေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရးအသိဉာဏ္ပြင့္လင္းမည္။ မ်က္ေမွာက္ႏုိင္ငံေရးကို မ်က္ေျခ ပ်က္မခံဘဲ အၿမဲသိေနမွ တုိင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မည္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္ပါတီကိုမဲေပးရမည္၊ ဘယ္ပါတီကို မဲမေပးထုိက္သည္ကုိ သိရွိေစရန္ ေရဒီယိုနားေထာင္ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားပြဲကို အားမရသည့္လူငယ္လူရြယ္မ်ားအတြက္ ေရဒီယိုႏိုင္ငံေရးသင္တန္းပို႔ခ်ဖို႔ စိတ္ကူးရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

လူစုံၿပီဆိုကာ လာေခၚ၍ ေက်ာင္းေပၚတက္သြားသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ေန၏။ အဘြားႀကီးမ်ားလည္း ပါေလသည္။ ဦးဇင္းမ်ား ကိုရင္မ်ားလည္း တက္ၾက၏။ လူငယ္လူရြယ္မ်ား လုံးဝမပါေပ။ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေနသည့္ လူလတ္ပုိင္း လူႀကီးပုိင္းမွ ေလးငါးေယာက္သာ လုပ္လက္စကိုရပ္ထားၿပီး လာနားေထာင္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။

“ေရဒီယိုတစ္လုံးရဲ႕တန္ဖုိးကို ေထာင္က်မွသိခြင့္ရတာ။ မ်က္စိကန္း နားကန္းဘဝနဲ႔ေနရလို႔ သတင္းငတ္မြတ္ေနတာေၾကာင့္ တပည့္မ်ားကို ေရဒီယိုနားေထာင္ခိုင္းေသာ္လည္း တပည့္မ်ားမွာ ေရဒီယိုနားမေထာင္တတ္ၾကေၾကာင္း၊ အေရးႀကီးသတင္း၊ ထိပ္တန္းသတင္း၊ ႏုိင္ငံေရး သတင္း၊ စစ္ေရးသတင္း စသည္ မခြဲျခားတတ္ၾကေၾကာင္း၊ (၁၄) ရက္တႀကိမ္ ေရဒီယိုနားေထာင္နည္း ေျပာျပခဲ့ရေၾကာင္း၊ မိနစ္ပိုင္းခန္႔သာ ေျပာခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း လေပါင္းမ်ားစြာၾကာလာသည့္အခါ တပည့္မ်ား ေရဒီယိုနားေထာင္တတ္လာေၾကာင္း၊ တပည့္မ်ားပါလာသည့္ သ တင္းမ်ား တိက်ခုိင္မာလာ၍ ေထာင္ထဲမွာ သတင္းႏွင့္ပတ္သက္လာရင္ စာေရးသူကုိသာ အားကိုးၾကေၾကာင္း” အစခ်ီ၍ ပို႔ခ်ခဲ့ေလသည္။ လက္ေတြ႔လည္း ေရဒီယိုဖြင့္ျပကာ ရွင္းျပေပးခဲ့၏။

ညတရားပြဲ ေကာင္းေၾကာင္းမေျပာၾကေသာ္လည္း ေရဒီယိုတရားကိုကား လူေတြ႔တိုင္း ခ်ီးက်ဴးၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ လူငယ္လူရြယ္မ်ား မပါ၍ အားမရခဲ့ေပ။ ေဆြးေႏြးဖို႔ေမးျမန္းဖို႔ ဖိတ္ေခၚေသာ္လည္း တေယာက္သာေမးျမန္းသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အေၾကာက္တရားလႊမ္းမိုးေန ၾကျခင္း၊ ႏုိင္ငံေရးအသိ ေခါင္းပါးေနျခင္းေၾကာင့္၊ ႏိုင္ငံေရးဗဟုႆုတ ဆည္းပူးဖုိ႔ မနည္းေျပာျပေနရ၏။

ေရႊျမန္မာမ်ား ေရဒီယိုေတာင္ နားမေထာင္တတ္ၾကေၾကာင္းေျပာမိရာ၊ ေမတၱာရွင္ ဒကာကိုတြက္က ဝန္ခံေလသည္။ “တပည့္ေတာ္လည္း ဘုန္းဘုန္းေျပာမွ ေရဒီယိုနားေထာင္နည္းကုိသိခြင့္ရခဲ့တာ”ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။ တရားပြဲမေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း ေရဒီယိုသင္တန္း ေအာင္ ျမင္ေသာေၾကာင့္ ေျဖသာခဲ့ရေပသည္။

ဦးအဂၢကား အာဂႏၱဳကဝတ္ပင္ မေက်ေပ။ အလုပ္မ်ားေန၍ေလာမသိ။ ဓမၼကထိကအား သံပုရာရည္ေလးတစ္ခြက္ ေရသန္႔ဘူးေလးတစ္ဘူးပင္ ပို႔ေဖာ္မရေပ။ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ရွိေန၍ေတာ္ေပေသး၏။ စတုမဓုပါလာ၍ ေတာ္ေပေသး၏။ စာေရးသူႏွင့္ မႏၱေလးမွလိုက္လာေသာ ဒကာ ကိုတြတ္ကား-ဘုန္းႀကီးကိုမေလွ်ာက္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာပ်က္၍ေနေခ်၏။

ဦအဂၢကား “ဒို႔ျမန္မာဘယ္လဲ” တရားမ်ဳိးေဟာေပးဖို႔ ထပ္တလဲလဲတုိက္တြန္းေနေလ၏။ စာေရးသူကား မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္႐ုပ္အသြင္ျဖင့္ သာ ခပ္မဆိတ္ေနခဲ့ရေလသည္။

တန္ခူးလျပည့္ေန႔။ ဘုရားပြဲနိဗၺာန္ေစ်းကား စည္းကားလွ၏။ ဘုရားပတ္ပတ္လည္တြင္ ဆိုင္ခန္းေလးမ်ား ေနရာခ်ထားေပး၏။ ဆိုင္ခန္းေျခာက္ ဆယ္ခန္႔ပင္ ရွိေပသည္။ လူငါးဆယ္စာလွဴဒါန္းသည့္ဆိုင္မ်ဳိးက အနည္းဆုံးျဖစ္၏။ လူတစ္ရာ ႏွစ္ရာစာထိလွဴဒါန္းသည့္ဆိုင္မ်ဳိးပင္ ရွိေလ သည္။ အေဖ်ာ္ရည္ဘူး၊ ထမင္းထုပ္မွစ၍ စားစရာေသာက္စရာမ်ား စုံလင္လွေပသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကသပ္သပ္္၊ အမ်ဳိးသားမ်ားက သပ္သပ္၊ ကားမ်ားကသပ္သပ္၊ မဲ႐ုံမ်ားမွာ တန္းစီမဲႏွိဴက္ယူၾကရ၏။ တစ္ေယာက္လွ်င္ မဲလက္မွတ္ ေလးငါးေစာင္စီရၾက၏။ ေက်ာင္းတံ ဆိပ္တုံးပါသည့္စာရြက္ေပၚတြင္ ဆိုင္နံပါတ္မ်ားေရးသားထားသည့္ မဲစာရြက္မ်ားျဖစ္၏။ ထိုမဲလိပ္မ်ားကိုယူ၍ ဆိုင္နံပါတ္အတုိင္းဆိုင္ရွင္ကို ျပလိုက္လွ်င္ ဆိုင္ရွင္က သူလွဴမည့္ပစၥည္းကို ၾကည္ျဖဴစြာလွဴလိုက္ေလေတာ့၏။ ကေလးလူႀကီး၊ ပ်ဳိပ်ဳိအိုအုိ၊ က်ားက်ားမမ အရြယ္စုံ အလႊာ စုံ ဝင္ေရာက္တုိးေဝွ႔ မဲႏႈိက္ေနၾကသည္ကုိၾကည့္၍ အ႐ုိးခံေတာဓေလ့ကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္မိေလသည္။

ကေလးမ်ားကိုေပးသည့္ မဲဌာနကား ပို၍ဆန္းၾကယ္ေလသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံပါ ေရြးေကာက္ပြဲေအာင္ႏုိင္ေရး ေၾကာ္ျငာဗီႏိုင္း ေထာင္၍ မဲလိပ္ေဝငွေန၏။ အေမစုႏွင့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ကေလးလူငယ္မ်ား လြန္စြာမွလိုက္ဖက္ေနေပသည္။ ေတာရြာေလးမွာ ေနခြင့္ရျခင္း ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕မွာလို ဧည့္မက်ေတာ့ေပ။ အခ်ိန္ရ၍ ခရီသြားေဆာင္းပါးပင္ ေရးျဖစ္မိေလသည္။

ညတရားပြဲကား ပထမညေလာက္ပင္ လူမစည္ေတာ့ေပ။ နိဗၺာန္ေစ်းတြင္ အလုအယက္တိုးေဝွ႔တန္းစီေနေသာ ရြာသူရြာသားမ်ား ဘယ္ ေရာက္သြားပါလိမ့္ ေအာက္ေမ့ရ၏။ “အခြင့္ေကာင္းကို လက္မလြတ္ေစနဲ႔” တရား ေဟာၾကားခဲ့၏။

“ပလႅင္ေပၚမွာ ဖင္ပူေအာင္ထုိင္ပါရေစဦး။ ဒီတရားေတြေဟာလို႔ ေထာင္က်ခဲ့တာ။ ေထာင္ကထြက္လာေတာ့လည္း ဒီတရားပဲ ျပန္ေဟာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္ထဲျပန္သြားရဦးမွာပါ။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ဆိုရင္ ဦးဇင္းေဟာခဲ့တဲ့ တရားေဟာင္းေတြနဲ႔တင္ ျပည့္စုံေနပါၿပီ။ က႑စုံေအာင္လည္း ေဟာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အစိုးရရဲ႕ အခန္းက႑ေရာက္ရင္ အဖမ္းခံရမယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိၿပီးသား ျဖစ္လို႔ အစိုးရရဲ႕အခန္းက႑ကို ေနာက္ဆုံးမွ ေဟာခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ပြဲပဲေဟာရေသးတယ္။ တန္း အဖမ္းခံရတာပါပဲ။”

“အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ ေဟာေျပာမႈက႑ ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ။ လက္ေတြ႔ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ ရြာတုိင္းရြာတုိင္းမွ ရြာ ဘုန္းႀကီးတုိင္းဟာ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္၊ လူႀကီးသူမေတြအ တြက္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆုိတာကို ေခါင္းထဲအျမဲထည့္ထားဖို႔ လုိပါတယ္။ ဥပမာ – ကေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာေရး၊ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြအတြက္ စာၾကည့္တိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သင္တန္းမ်ား၊ စာေပေဟာေျပာပြဲႏွင့္ ပညာရပ္ဆုိင္ရာေဟာေျပာပြဲမ်ား၊ လူ ႀကီးေတြအတြက္ တရားပြဲမ်ား၊ တရားစခန္းမ်ား၊ ေန႔စဥ္တရားအားထုတ္ခြင့္ တရားနာခြင့္ရေစမည့္ သတ္မွတ္ေနရာမ်ား ျပဳလုပ္ေပးထားဖို႔ လုိပါတယ္။ ဒါမွ တာလုံမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ရြာသာသနာ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းမွာျဖစ္ပါတယ္” စသည္ျဖင့္ ေဟာၾကားခဲ့ေပသည္။

ဒုတိယညတရားကိုေတာ့ ႀကိဳက္ၾကသည္ဟု ဦအဂၢကမိန္႔ေတာ္မူေပသည္။ သူလည္းလက္ခံသည္ဟုဆိုလာ၍ ေတာ္ပါေသး၏။

တရားေဟာအၿပီး လယ္ကြင္းစပ္နားသြား၍ ပရိတ္ရြတ္ေနလိုက္၏။ တန္ခူးလျပည့္ည ေငြလမင္းက ထိန္ထိန္သာလ်က္၊ လေရာင္ေအာက္မွာ လယ္ကြင္းမ်ားက ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္၊ ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္၊ ပရိတ္ရြတ္ရသည္မွာ အလြန္တရာအရသာရွိလွ၏။ ေငြလမင္း၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေမာ္ဖူး၍ မဝခဲ့။ ေငြလမင္း၏ အေအးဓာတ္ကို ေပြ႕ဖက္၍ မဝႏိုင္။ ဟုိတစ္ခ်ိန္ လေရာင္ငတ္ခဲ့စဥ္ကေရးစပ္ခဲ့ေသာ “ဘဝေႏြထဲက လမိုက္ ညမ်ား” လေရာင္တမ္းခ်င္းကဗ်ာရွည္ကို ျပန္လည္သတိတရ ေအာက္ေမ့ေနမိ၏။

“အုတ္တိုက္ထူထူမွာ
ျပဳတ္အိုက္ကာ ပူေလာင္လွတာမို႔
ဖုတ္လိႈက္ကာ အသက္႐ႈၾကပ္တဲ့အျပင္
ေလမ၀င္ ျခင္ေတြကိုက္ေလေတာ႔
ေႏြမိုက္မွာ ေသခါလိုက္ခ်င္ရဲ႕
ဆိုးတဲ့ဘ၀။

သံတုိင္ေတြၾကားကေန
ၾကံမိႈင္ကာ ေဖြရွာေတာ့
ေႏြညမွာ ေငြလသာပါလွ်က္
ေငြလေရာင္ ေမာင္႔ဆီမလာတာက
မ်က္နွာလိုက္တာလား မမေငြ။

သခင္႔မ်က္နွာ ပပ၀င္းကို
ပင့္သက္လႊာ ေမာ္ကာဖူးရင္ျဖင့္
ေပ်ာ္ကာျမဴး ထူးမယ့္ဘ၀င္။
သံတံခါးရဲ႕ တစ္ဖက္မွာ
စံထားသက္လ်ာ အေနခက္တာေၾကာင္႔
ေပြရတက္ဗ်ာပါ အပူေတြေအးရေအာင္
တစ္ခ်က္တစ္ခါေလးမွ်ေလာက္
မ်က္ႏွာကေလးျပလွည့္ပါဦး မမေငြ။

စႏၵဴပမ သုတၱန္တြင္
ဗုဒၶရွင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့တာက
အဟုတ္မွန္စြာ သဘာ၀
လဆိုတာ မ်က္နွာမလုိက္ပါတဲ့။

ထိုသို႔ပင္ ျဖစ္ပါလ်က္ကယ္နွင့္
သဘာ၀ကို ဆန္႔က်င္
ပကာသနလို စတန္႔ထြင္ကာ
လ၀န္းခင္ ပံုစံခ်ဳိးတာက
ေခါင္မိုးေပၚ ျဖတ္လိုျဖတ္
ေနာက္ေဖးဘက္ ပတ္လိုပတ္
ေဘးဘက္မွ ေ၀့လိုေ၀့
ေရွ႕မ်က္နွာ လေရာင္က်ေတာ့လဲ
အရိပ္အေရာင္ ခ႐ုံေလး
နိမိတ္တေဘာင္ ျပ႐ုံေလးနဲ႔
မမေငြ ေစတနာမြဲတာေၾကာင့္
ေ၀ဒနာ အသဲေျခာက္လုိ႔ေန။

ေလွာင္အိမ္ထဲက နွလံုးသားမို႔
အေရာင္မွိန္မြဲကာ အမုန္းပြားေလသလား
အ႐ႈံးသမား အမုိက္ျဖစ္ေပမယ့္
ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့ ဒုစ႐ိုက္ကို ေရွာင္ၾကဥ္
ေလာကတစ္ခြင္ သာယာေရးအတြက္
အေသြးအသက္ေတြ
ေပးဆပ္ေနသူမ်ားကိုမွ
မညႇာအား မစာနာ
ေမတၱာမဲ့ကာ ပစ္ခြာႏွင့္တာေၾကာင့္
သခင့္မ်က္နွာ မျမင္ေတြ႕ရဘဲ
သခင္အေငြ႕ကို ျမင္သေရႊ႔နဲ႔သာ

ေက်နပ္ေနရေတာ့မွာေပါ့ မမေငြ။
ေၾသာ္…ဘ၀ေႏြမ်ားေျမာင္ထဲမွာ
လမိုက္ညရဲ႕ သားေကာင္မ်ဳိးနဲ႔
အေမွာင္တိုးကာ
အလင္းရွာသူ တစ္ေယာက္ေပမို႔
ခရီးတစ္ေထာက္တစ္ေနရာမွာ
မၿငီးေလာက္ေစရာ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔
ၾကည့္လွည့္ျမင္လွည့္ၾကင္ေတာ္မူ။

အိုကြယ္………
သခင့္ကိုယ္ေငြ႕အေအးဓါတ္ေတြနဲ႔
ေပြ႕ဖက္လို႔ နမ္းေတာ္မူလွည့္ပါ
အၾကင္နာ ထာ၀ရပြားရပါတဲ့
သခင္မေလး ဘုရား”…..။

ပရိတ္ရြတ္ အမွ်ေဝ၍ျပန္လာသည့္အခါ ဦးအဂၢေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဒကာကိုတြတ္ တပည့္ေအာင္ကုိဝင္း (လူပ်ံေက်ာ္ႀကီး) ႏွင့္ စကားေျပာေကာင္းေနၾကသည္ ထင္၏။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ စကားဝင္ေျပာၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့မိေလသည္။ ည ၁၂ း ၀၀ နာရီ ထိုးေနၿပီတည္း။

၇၊ ၄၊ ၂၀၁၂ မနက္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားၿပီး ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ၾက၏။ ႏြားလွည္းစီးခဲ့ရသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ တကုိယ္လုံးနာက်င္ေန၍ ႏြားလွည္းႏွင့္ ျပန္မ ပို႔ရန္ ဒကာကုိတြတ္က ဦးအဂၢကိုေလွ်ာက္ထားေသာေၾကာင့္ ဦးအဂၢ ကားစီစဥ္ရ၏။ သို႔ေသာ္ အဆင္မေျပ။ ခြန္ေဒါင္းႏွင့္လုိက္ပို႔မည္ မခုန္ မေဆာင့္ေစရန္ ဆန္အိပ္ေတြတင္လာေပးမည္ဆို၍ လက္ခံလုိက္၏။ ဘာႏွင့္ျပန္ရျပန္ရ ေန႔ဆြမ္းအမီ ေရႊျပည္သာေရာက္ဖုိ႔အတြက္ ရြာမွ အျမန္ထြက္ရမည္သာတည္း။

ခြန္ေဒါင္းစီးရင္း ဦးအဂၢႏွင့္စကားေျပာျဖစ္သည္။ ေမတၱာပို႔သည့္ အမ်ဳိးသမီးေယာဂီႀကီးကုိ ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုဖို႔စိတ္ကူးရွိေသာ္လည္း တရား ထဲမွာ ထည့္မေျပာျဖစ္ခဲ့မိေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရ၏။ အိပ္ေရးဆက္တိုက္ပ်က္၍ထင္သည္ ခြန္ေဒါင္းစီးရင္းပင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေမွးခနဲ အိပ္ငိုက္သြားတတ္၏။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း သံတန္းကိုကုိင္ထားလ်က္၊ ဖုန္မဝင္ေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္ကလည္း တပ္ထားလ်က္၊ ေခါင္း ကိုလည္း သကၤန္းတစ္ထည္ျဖင့္ျခဳံထားလ်က္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငိုက္မွန္းသိၾကမည္မထင္။

အေဖ်ာက္ရြာ ရတနာမ႑ိဳင္ေက်ာင္းေရာက္သည့္အခါ ရန္ကုန္မွ ကားႀကိဳမလာေသး။ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း ဝင္ၾကည့္မိ၏။ ကေလးမ်ားက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း လက္အုပ္ခ်ီႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ေရွ႕ပိုင္းကမပီသ၍ ဘာေတြရြတ္ဆိုေနမွန္းမသိရ။ ေနာက္ဆုံးစကား “မဂၤလာပါ ဆရာ ေတာ္ဘုရား” က်မွ သဲသဲကြဲကြဲၾကားရ၏။ “မဂၤလာပါတပည့္တို႔ ထုိင္ၾကပါ။ ဆက္သင္ၾကပါ” ေျပာရ၏။ ဆရာမမ်ားက အလွည့္က် လာသင္ ေပးရသည္။ ဆယ္ဌာနခန္႔ရွိသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တေထာင္ေက်ာ္သည္။ ေဇကမာၻဦးခင္ေရႊ၏ သာသနာႏုဂၢဟအသင္းႀကီးထံမွ အေထာင့္ပံ့ကိုယူ၍ ၿမိဳ႕သံဃနာယကအဖြဲ႕က စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သာသနာႏုဂၢဟအသင္းႀကီး၏ ကမၺည္းေရးထုိးထားသည့္ ျပဌာန္းစာအုပ္ မ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ ဆရာဒကာ လက္တြဲညီညာ သာသနာျပဳေနသည္မွာ အားရစရာပင္။

ေရးမိုးခ်ဳိးၿပီး အေဖ်ာက္ရြာမွထြက္ခဲ့သည္။ ဦးအဂၢကို ေသခ်ာစြာ ရွိခိုးဦးခ် ႏႈတ္ဆက္ခဲ့၏။ ဦးအဂၢ ကံေကာင္းပါသည္။ တရားပြဲတစ္ပြဲသာ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္သြား၏။ သူက သိပ္အားမစိုက္လိုက္ရ။ ဖုန္းဆက္ပင့္႐ုံျဖင့္ ဓမၼကထိကကုိ အလြယ္တကူရခဲ့၏။ သူမ်ားေတြက မရမက ေအာက္က်ဳိ႕ငိုျပၿပီး ပင့္ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ သူက အထက္စီးမွ တင္းတင္းမာမာ ျပတ္ျပတ္သားသား။ သူမ်ားေတြက ေက်ာင္းအထိလုိက္လာၿပီး ဓာတ္ပုံမ်ား၊ အတၳဳပၸတၱိမ်ား ေတာင္းယူခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္႐ုံႏွင့္ အလြယ္တကူရရွိခဲ့၏။ သူမ်ားေတြက တရားေဟာခ်ိန္ ေလာက္သာ ဓမၼကထိကႏွင့္ထိေတြ႕ခြင့္ရၾကေသာ္လည္း သူက ႏွစ္ညတိတိ ဓမၼကထိကကို အခန္းထဲထိ ပင့္ေဆာင္ထားႏုိင္ခဲ့။ သူမ်ားေတြက ဓမၼကထိကကုိ ဖူးဖူးမႈတ္ထားေသာ္လည္း သူကေတာ့ ေရသန္႔ေလးတစ္ဘူး၊ သံပုရာရည္ေလးတစ္ခြက္ေတာင္ ပို႔ေဖာ္မရ။ သူမ်ားေတြက အႀကိဳအပို႔အတြက္ အထူးတလည္စီမံထားၾကေသာ္လည္း သူကေတာ့ ႐ုိးရွင္းစြာပင္ ႏြားလွည္းႏွင့္ ခြန္ေဒါင္းႏွင့္။ သူမ်ားေတြက လမ္းစရိတ္ အတြက္ လက္မွတ္အတြက္ လုိအပ္ခ်က္မရွိရေလေအာင္ ျပာျပာသလဲလုပ္ေပးၾကေသာ္လည္း သူကေတာ့ လမ္းစရိတ္လည္းမလို၊ လက္မွတ္ လည္းမလို။ သူ၏ဘုန္းကံေၾကာင့္ အပ်ဳိႀကီး ေဒၚနန္းေထြးက ၾကားမွဆိုက္လွဴသြားခဲ့ေပသည္။ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ဦးအဂၢကား အပ်ဳိႀကီးေဒၚနန္း ေထြးထံဖုန္းဆက္၍ ေက်းဇူးစကားေျပာဆိုဖုိ႔ေတာင္ တိုက္တြန္းမရ ျဖစ္ေနသည္ဆို၏။

ေရဒီယိုသင္တန္းသို႔ လူငယ္ေတြကိုေခၚ၍မရျခင္း၊ ညတရားပြဲမ်ားမွာ လူငယ္ေတြမေတြ႕ရျခင္း၊ ေဝယ်ာဝစၥအဖြဲ႕မွာလည္း လူငယ္ေတြ မရွိ ျခင္းေၾကာင့္ စည္း႐ုံးေရးေတာ့ ညံ့ပုံရ၏။ လူစည္ေအာင္လုပ္ေပးထားဖို႔ ဝန္ခံကတိေပးထားေသာ္လည္း ပြဲမိန္႔ကိစၥ ဝင္ေႏွာက္လာ၍ ပထမည လူမစည္။ တရားပြဲမျဖစ္ေတာ့ဘူး အထင္ျဖင့္ မလာၾကျခင္းျဖစ္သည္ဆုိ၏။ အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ လႈံ႕ေဆာ္ျခင္း၊ ကားအႀကိဳအပို႔ စီစဥ္ေပးျခင္းမ်ား လည္း မလုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ လူမစည္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ေယာဂီအဝတ္စားႏွင့္ ဝတ္သင္းသူမ်ား မ်ားစြာနာၾကေသာ္လည္း မဂၢင္ရွစ္ပါး မေရတြက္ႏုိင္ၾကသည္ကိုေထာက္၍ တရားစခန္း (၁၂) ႀကိမ္ က်င္းပခဲ့ျခင္းသည္ မေအာင္ျမင္သကဲ့သို႔ ရွိေနေလသည္။

ေကာ့မွဴးသူ အားလုံးကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ တရား မေဟာၾကားခဲ့၍ ေက်နပ္ပုံမေပၚ။ စာေရးသူအား ေပ်ာ့ေျပာင္း သြားၿပီထင္ေနေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာ့မွဴးသူတို႔အား ေျပာၾကားပါရေစ။ “မေပ်ာ့ပါဘူး ေကာ့မွဴးရာ” ဟူ၍။

ဦးပၪၥင္း ဝီရသူ (မစိုးရိမ္)
ဓမၼသဟာယေက်ာင္း၊ နာယက
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္
မဟာေအာင္ေျမၿမိဳ႕နယ္
မႏၱေလး။
Email.wirathu2012@gmail.com
ဖုန္း – ၀၉ – ၂၀၀၄၀၁၃

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ