ေမွာ္႐ုံေဟဝန္ … ေတာၿမိဳင္စြန္

ေဝးလံေသာအရပ္မွ ေရစီးသံလို အသံသဲ့သဲ့ ၾကားေနရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးက ညျဖစ္ေလသလားမသိ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ။ အရင္း တုန္းကာ အဖ်ားသြယ္သြားေသာ အမ်ဳိးအမည္မသိ ပင္အုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတာ၏အလယ္ေခါင္တြင္ က်ေနာ္ေရာက္ေနသည္ ထင္သည္။ မ်က္စိတဆုံး ပင္အုပ္ ေတာအုပ္။ ၾကည့္ေလရာ ျခာျခာလည္။ ထိုပင္အုပ္ထိပ္ဖ်ားလြတ္ရာေနရာတြင္ ေကာင္းကင္ကို မိွန္ဖ်ဖ်ျဖစ္ေနရသည္။ ၾကယ္တပြင့္ လတစင္းမရိွ။ ဟိုးေကာင္းကင္မွ ႏွင္းစက္လား မိုးစက္လားမသိ ေရစက္မ်ားက ေျခာက္ေသြ႕တင္းမာေနေသာ က်ေနာ့္ႏႈတ္ ခမ္းထက္သို႔ က်လာသည္။

ေရစက္မ်ား၏အေတြ႕က ေအးျမစူးရွစြာ က်ေနာ့္မေနာအာ႐ုံထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္လာသည္။ ေရစီးသံသဲ့သဲ့က ေခၚသံအျဖစ္ တေျဖးေျဖးပီျပင္ က်ယ္ေလာင္လာသည္။

ညီေလး . . . ညီေလး . . .

က်ေနာ့္ မ်က္လုံးအစုံပြင့္လာသည္။ က်ေနာ္က ဖ်ာတခ်ပ္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၿပီး က်ေနာ့္ေဘးတြင္ စိုးရိမ္ေသာမ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းျပဳစုေနသူ (၄) ဦး။ ထိုသူမ်ားမွာ ကိုေမာင္စိန္၊ ကိုျမေအး၊ ဦးေအာင္ႏုႏွင့္ ဦးေစာတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ ေတာက္ပ ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ကိုစိန္က က်ေနာ့္နဖူးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း မ်ားေပၚသို႔ ေရပတ္တင္ေပးေနသည္။ က်ေနာ္ သတိေကာင္းေကာင္းရလာၿပီး။ က်ေနာ္သည္ အင္းစိန္ေထာင္ အမွတ္ (၂) ႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ မစင္တိုက္ (ေခၚ) ေလာက္တိုက္၊ တိုက္ပိတ္ျပစ္ဒဏ္ျဖင့္ ေရာက္ရိွရင္း ျခစ္ျခစ္ေတာက္အဖ်ားေသြးတက္ကာ သတိလစ္သြားတာ မဟုတ္ပါလား။ အခ်ိန္က ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ေမလ၊ ရက္အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ . . .

ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားလူငယ္တဦးအျဖစ္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္္မိႈင္း ရာျပည့္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ား တြင္ ပါဝင္ရင္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ေထာင္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္ က်ခံေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကိုစိန္ (ခ) ကိုေမာင္စိန္မွာ စစ္ေတာင္းစကၠဴစက္အင္ဂ်င္ နီယာတဦးျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလိုလားသူ၊ ပါတီႏွင့္အဆက္အသြယ္ရိွသူအစုမ်ားက ထုတ္ေဝေသာ “မီးေမာင္း” စာေစာင္ ျဖန္႔ခ်ီရာတြင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ပါဝင္ရင္း အလုပ္ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ (၉) ႏွစ္ ခ်မွတ္ျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။ ကိုျမေအးမွာ ရ.က.သ ေက်ာင္း သားတဦးျဖစ္ၿပီး ကိုးကိုးကြၽန္းတြင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ကြၽန္းတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူသည္လည္း “မီး ေမာင္း” ေခါင္းေဆာင္တဦးအျဖစ္ ေထာင္ဒဏ္ (၉) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူျဖစ္သည္။ ဦးေစာႏွင့္ဦးေအာင္ႏုတို႔မွာ သမိုင္းခ်ည္စက္မွ အလုပ္သမား ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ၁၉၇၄ အလုပ္သမားအေရးေတာ္ပုံႀကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ (၁၄) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသူမ်ားျဖစ္ၾက ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ျပစ္ဒဏ္တိုက္ပိတ္မ်ားအျဖစ္ အမွတ္ (၂) ႀကိဳးတိုက္၊ ရင္ကြဲတိုက္တြင္ ေထာင္အေခၚ ေလာက္တိုက္ (သို႔မဟုတ္) မစင္တိုက္ပိတ္ျပစ္ဒဏ္ျဖင့္ ေရာက္ရိွေနၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သြားေလသူ ကိုစိန္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ အတူျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ထိုၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္ေသာျပစ္ဒဏ္ တိုက္ပိတ္အျဖစ္စုံကား ဤသို႔လ်င္ အစပ်ဳိးခဲ့ပါသည္။
. . .
၁၉၇၆ ၾသဂုတ္လတြင္ ရန္ကုန္တိုင္း စစ္ခုံ႐ုံး အမွတ္ (၂) မွ က်ေနာ့္အား ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရားေပၚစီမံမႈ အက္ဥပေဒ ၅ (ည) အရ အလုပ္ ႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္ ခ်မွတ္ၿပီး၊ တလ ႏွစ္လခန္႔အၾကာတြင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ုပ္သိမ္းၿပီး စစ္ခုံ႐ုံးမ်ားကိုလည္းဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ဦးစိန္လြင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာေသာအခ်ိန္တြင္ကား ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ား အရိွန္တိုးျမႇင့္လာေတာ့သည္ စစ္အာဏာ ရွင္မ်ားသည္ ‘ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား’ ဆိုသည္ကို အလြန္ရြံမုန္းသည္။ အေၾကာင္းမူ ဤသူမ်ားက မ်က္ေမႊးေထာ္ေမာ္မၾကည့္ဝ့ံသူ ျပားျပားဝပ္ ျပည္သူမ်ားကို လႈံ႕ေဆာ္၍ သူတို႔ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရဲၾကသူမ်ားျဖစ္ေန၍ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးစိန္လြင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္သည္ႏွင့္ ၅ (ည) အက်ဥ္းသားမ်ားကို လူသတ္ဓားျပမ်ား၊ မုဒိန္းေကာင္မ်ား ဦးစီးေစ၍ ဝင္ေရာက္႐ိုက္ႏွက္ၿပီး လူစုခြဲပစ္သည္။ ခုခံသူ အာခံသူမ်ားကို တိုက္ပိတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို (၁၀) ေယာက္တစု၊ ၅ေယာက္တစု၊ ရာဇဝတ္ေဆာင္ဟုေခၚေသာ သာမန္ျပစ္မႈအက်ဥ္းသား အေဆာင္မ်ားကို ေရႊ႕ပစ္ၿပီး ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕သမား၏လက္သုံး “ပုံစံ” ျပသည္။ သြား ပုံစံ၊ စား ပုံစံ၊ ထိုင္ ပုံစံ၊ အိပ္ ပုံစံျဖင့္ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာညိႇဳးႏြမ္း ပ်က္ျပားေစေသာဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ားကို ျပန္အသက္သြင္းသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပုံစံကိုင္ရာတြင္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုျမင့္ဦး (ေရနံေခ်ာင္း) မွာ အေပၚသြားႏွစ္ခ်ာင္း က်ဳိးသြားၿပီး၊ ေရွေနဦးေက်ာ္လင္းမွာ နံ႐ုိးႏွစ္ေခ်ာင္း က်ဳိးခဲ့ရသည္။ ဤဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္လင္းမွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ မ်က္လုံးတဖက္ ကြယ္လုနီးပါးဘဝေရာက္ခဲ့ရသည္။ ပုံစံကိုင္သည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာဌာနမွ ဆရာဦးသန္းေရႊ (ရခိုင္ျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဆက္သြယ္သူ) ေထာင္တြင္းတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္။

ဤအေျခအေနဆိုးမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္သန္းရင္း ေထာင္က်ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားက မိမိတို႔အခ်င္းခ်င္း ‘စားအုိးတြဲ’ ကာ လူျပန္စုၾကသည္။ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာျဖစ္လုနီးတြင္ ေရာက္ရိွစု႐ုံးမိသည္မွာ အေဆာင္ (၅) ေထာင္က်ေဆာင္ျဖစ္သည္။ အ ေဆာင္မႈးမွာ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးဘိုနီႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးအကူ တပ္ (ဗ.ဆ.လ) မွ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေစာေမာင္စိန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္တို႔အ ေဆာင္ရိွ ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးမွ အလုပ္သမားရဲေဘာ္မ်ားအားလုံး၊ ၅ (ည) ေက်ာင္း သားမ်ားအားလုံး မီးေမာင္းစာေစာင္မွ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ မတရားသင္း ပုဒ္မ-၁၇(၁)/(၂) အားလုံး စုစုေပါင္းလူ (၄၀) ခန္႔ စားအိုးတြဲထားၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားထဲမွ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ စားအိုးမတြဲသူမွာ ‘အလံနီ’ အုပ္စု (၃) ဦးသာျဖစ္သည္။ ၎တို႔မွာ ကိုျမင့္စိုး (ယခု စာေရးဆရာ ေမာင္ေသြးခြၽန္)၊ ေအာင္ျမင္ေသာင္း (အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ပခုကၠဴ) ႏွင့္ အလုပ္သမား ကိုေနဝင္း (ခ) သက္ျပင္းတို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ စားအိုးတြဲရာတြင္ အလုပ္သမားရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားက “အလုပ္ႀကီး” ဟုေခၚေသာ လက္သမား ဘုတ္၊ လႊစက္၊ ပန္းရံဘုတ္၊ ယက္ကန္း စသည့္ ေထာင္အလုပ္ဌါနမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။

က်ေနာ္တို႔ ၅ (ည) ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မီးေမာင္းရဲေဘာ္မ်ားကို ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက တရားဝင္အလုပ္မခ်ဘဲ အခန္းသန္႔ရွင္းေရးအျဖစ္ စာရင္းထည့္ထားေပးသည္။ အခ်ိန္မက်ေသး၍ ျပႆနာကို ေရွာင္ထားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၁၉၇၉ မတ္လ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ကား ေထာင္ပိုင္ ႀကီး မကၠနားကိုယ္တုိင္ေရာက္ရိွလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္မီးေမာင္းရဲေဘာ္မ်ားကို အလုပ္ဌါနမ်ားသို႔ အသီးသီးခြဲေဝခ်တား သည္။ က်ေနာ္တို႔က က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း အလုပ္ႀကီးသို႔ လိုက္သာသြားပါ ေရြေဘာ္တခ်က္မထိုး အမိႈက္တပင္ မလွဲေစရဟု တာဝန္ခံသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုက ဘဝတူအက်ဥ္းသားမ်ားကို စည္း႐ုံး၍။ အေၾကာင္းအခ်က္ခိုင္လုံရမည္။ အကန္႔အသတ္ရိွရ မည္။ အက်ိဳးအျမတ္ရိွရမည္ ဟူေသာ ‘အ’ သုံးလုံးေပၚလစီအရ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသြားခဲ့ၾကပါသည္။

အလုပ္ႀကီးတြင္ ေလ့လာေရးအစုမ်ားဖြဲ႕ကာ မတ္၀ါဒေလ့လာျခင္း၊ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားျပဳလုပ္ျခင္း၊ မတရားဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈမ်ားကို စံနစ္တက်တုံ႔ျပန္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာေသာအခါတြင္ကား ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို အေထြေထြေထာင္သပိတ္ႀကီးထရန္ လႈံ႔ေဆာ္သည္ဟူေသာစြဲခ်က္ျဖင့္ ေထာင္တြင္းမွာပင္ ညအခ်ိန္အိပ္ေဆာင္မ်ားသို႔ မီးမွိတ္ဝင္ေရာက္ကာ ဖမ္းဆီးၾကပါေတာ့သည္။ အလုပ္ ႀကီးတြင္ (၃၂) ေထာင္အဓိက႐ုန္းၿဖိဳတပ္မွ လက္မရြံ႕မ်ား၊ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ကို ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာအဝတ္အုပ္ေရ ေလာင္းျခင္း၊ ဂုံနီအိတ္ထဲထည့္ကာ၊ စားပြဲေပၚမွကန္ခ်ျခင္း၊ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒရြက္တိုက္ဆြဲျခင္း စသျဖင့္ နည္းမ်ိဳးစုံ ညႇင္းပန္းႏိွပ္စက္ကာ၊ စုန္းရွာပြဲမ်ားျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ေထာင္တြင္း ပါတီကလာပ္စည္းမ်ားျဖစ္သည္ဟု မသကၤာသူမ်ားကို ေရြးထုတ္ကာ ႀကိဳးတိုက္တြင္ တိုက္ပိတ္ပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ျပင္ပဆက္သြယ္ေရးတာဝန္ခံဟု စြပ္စြဲခံရသူမွာ မၾကာခင္ကမွ လြတ္ ေျမာက္သြားသည့္ ဦးသန္႔စ်ာပနေကာ္မတီဝင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိတ္ပညာအဓိက ေက်ာင္းသားေစာလွေငြ (ယခု KNU Spokesman ဗိုလ္မႈးေစာလွေငြ) ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုစိန္သည္ အမွတ္ (၂) ႀကိဳးတိုက္ မစင္တိုက္ (ခ) ေလာက္တိုက္ ျပစ္ဒဏ္သို႔ အတူတကြ ေရာက္ရိွခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
. . .
မစင္တိုက္ဟုေခၚရျခင္းမွာ က်ေနာ္တို႔တိုက္ခန္းထဲတြင္ အခင္းႀကီးအခင္းေလးသြားရန္ ဂန္ဖလားထားမေပးဘဲ အခန္းေဒါင့္တြင္ ‘သဲ’ ပုံေပး ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသဲပုံေပၚတြင္ တိရစာၦန္မ်ားသဖြယ္ အခင္းႀကီးအခင္းေလးသြားရသျဖင့္ . . ရက္ၾကာလာေသာအခါ ‘ေလာက္’ မ်ား ေပါက္ဖြားလာၿပီး . . အခန္းအႏွံ႔တရြရြတြားသြားကာ မင္းမူေနၾကသျဖင့္ ‘ေလာက္တိုက္’ ဟုေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တိုက္ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အဝတ္ တထည္ကိုယ္တခုျဖင့္ ‘စစ္ေၾကာေရး’မွ ေသြးသံတရဲရဲေခၚလာကာ စီးစရာဖိနပ္ပင္မေပးဘဲ ထိုးႀကိတ္႐ိုက္ႏွက္ကန္ေၾကာက္ကာ တိုက္ပိတ္ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အခန္းဝသံတံခါးကို ဖ်ာကာထားသည္။ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္အခန္းတြင္ မီးေမာင္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ေသာ ကိုေဗဒါ၊ ကိုေအးၾကည္ႏွင့္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေက်ာင္ေအာင္ရိွသည္။ က်ေနာ္တို႔၏အျခားဘက္တြင္ ႀကိဳးသမားမ်ားရိွသည္။

. . .
“ကဲကဲ လုပ္ ညီေလး လဖက္ရည္က်စိမ့္ေလးနဲ႔ အလန္ကြာတာမိန္းတပုဒ္ေလာက္” ကိုစိန္က ဖ်ာကာထားေသာ သံတံခါးကိုေက်ာမွီရင္း အ ျပင္မွ မီးေရာင္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေရာင္ျပန္ကာ ခပ္မွိန္မိွန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လင္းေနေသာအခန္းတြင္း ‘ေလာက္’ ႏိွမ္ႏွင္းေရးလုပ္ေနေသာ က်ေနာ့္ ကို လွမ္းေျပာသည္။ ေလာက္တိုက္ပိတ္ၿပီး တလခန္႔အၾကာတြင္ ညတာဝန္က် ဝါဒါေလးတဦး က်ေနာ့္အမည္ကို စုံစမ္း၍ေရာက္လာသည္။ ကေလးၿမိဳ႕သားျဖစ္ၿပီး မန္းတကၠသိုလ္မွျဖစ္ကာ ကိုသန္းဝင္းလား ကိုေအာင္ဝင္းလား နာမည္ကိုေတာ့ အတိအက်မမွတ္မိေတာ့။ သူက စားစရာတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စာတိုေလးတေစာင္ယူလာသည္။ အေဆာင္မွ က်ေနာ္၏အကိုသဖြယ္ျဖစ္သည့္ မႏၲေလးသား စာေရးဆရာေမာင္ေဖငယ္ (ကိုတင္ေဖ)က လွ်ိဳ႕ဝွက္ေပးပို႔လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာအရဝါဒါေလးမွာ တကၠသိုလ္စာေပးစာယူ သင္တန္းတက္ေနသူျဖစ္၍ ၎အား အဂၤ လိပ္စာသင္ေပးရန္ အဂၤလိပ္စာစာစဥ္မ်ားေျဖေပးရန္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ က်ေနာ္တို႔၏ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းပြင့္သြားၿပီး လွ်ဳိ႕ဝွက္လမ္း ေၾကာင္းမွ စားစရာႏွင့္ အျခားလိုအပ္ေသာ ေဆးဝါးမ်ားရလာသည္။ ဦးစြာ ဖိနပ္စုတ္တဖက္ေတာင္းၿပီး ေလာက္မ်ားကို ေန႔စဥ္ သုတ္သင္ရ သည္။ ညေရာက္လ်င္ တဦးဘဝတဦးအေၾကာင္းေျပာၾက၊ တဦးရင္ကို တဦးျဖတ္သန္းၾက က်ေနာ္က မုဆိုးႀကီး အလန္ကြာတာမိန္း၏ စြန္း စားခန္းဝတၳဳမ်ားကိုေျပာျပျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကသည္။ ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ ကိုစိန္က က်ေနာ့္ကို တ႐ုပ္အပ္စိုက္ (Arcupuncture) သင္ေပးသည္။

ကိုစိန္မွာ စစ္ေတာင္းစကၠဴစက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း တ႐ုတ္္ျပည္သို႔ ပညာေတာ္သင္သြားရာမွ အပ္စိုက္ပညာကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္လိႈင္ဟူသည့္ ရဲေဘာ္တဦးထံမွ အပ္စိုက္ပညာ တတ္ကြၽမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ရီစရာေကာင္းသည္မွာ မီးေမာင္းစာေစာင္ကိစၥျဖင့္ ကိုစိန္အဖမ္းခံရေတာ့ သတင္းစာမ်ားတြင္ “ပီကင္းျပန္ေမာင္စိန္” ဟု ဓါတ္ပုံႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပခံရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကိုစိန္ပီကင္းေရာက္သည္မွာ စကၠဴစက္ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုစိန္မွာ စစ္ကြင္းဇာတိျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ မက္ ထရစ္ေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဇူလိုင္(၇) ရက္ အေရးေတာ္ပုံႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးပါေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ လုလင္ငယ္ေသြး ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္စိန္၏ႏွလုံးအိမ္အတြင္းဝယ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးမ်ဳိးေစ့မ်ား အညြန္႔အတက္ထြက္လာပါေတာ့သည္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ေသာအခါ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျမေအာက္ကလာပ္စည္းမ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္မိကာ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ ျဖစ္ လာပါသည္။

အခန္းထဲတြင္ က်ေနာ္၊ ကိုစိန္ႏွင့္ ကိုျမေအးတို႔မွာ မတ္လီနင္ဝါဒ ေမာ္အေတြးအေခၚလက္ခံကာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ေထာက္ခံသူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ပို၍ပို၍ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း သံေယာဇဥ္တြယ္လာခဲ့ၾကပါ သည္။ ဖ်ာစကို ‘အပ္’ လုပ္လွည့္၍ ေလ့က်င့္ကာ အလုပ္သမားႀကီးဦးေစာက ခါးေတာင္းက်ဳိက္ အဝတ္ဗလာျဖင့္ အပ္စိုက္ကြက္မ်ားကို သ႐ုပ္ျပေပးသည္။ တႏွစ္ေက်ာ္ တိုက္ပိတ္ျပစ္ဒဏ္မွ တိုက္ျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း ကိုစိန္ႏွင့္ က်ေနာ္မွာ (၅) ေဆာင္ျပန္ေရာက္ၿပီး စားအိုးတြဲၾကျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္မခိုင္း ေတာ့ဘဲ ေဘးမဲ့ေပးထားလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔စားအိုးတြဲ (၄၀) ေက်ာ္ခန္႔ ေရေႏြးဘုတ္၊ ေစ်းေရာင္းဘုတ္၊ ပုတီးဘုတ္စသျဖင့္ အလုပ္တာ ဝန္ခြဲေစကာ စားဝတ္ေနေရးေျဖရွင္းၿပီး လွ်ဳိ႕ဝွက္ေလ့လာေရမ်ားလုပ္ၾကသည္။

က်ေနာ္က အလုပ္သမားရဲေဘာ္မ်ားကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးၿပီး ကိုစိန္ႏွင့္ ကိုဝင္းျမင့္ (ေတးေရး ဝင္းမင္းေထြး) တို႔က on practice (လက္ ေတြ႕) ကို ျမန္မာဘာသာျပန္ေပးသည္။ ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရလက္ထက္ ေထာင္စာၾကည့္တိုက္ေဟာင္းမွ မတ္-အိန္ဂ်ယ္ လက္ေရြးစင္က်မ္း (၂) တြဲရရိွထားသျဖင့္ ခိုးဝွက္ေလ့လာၾကသည္။ ေန႔ခင္းပိုင္းမ်ားတြင္ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ ဗ.က.ပေျမေအာက္အဖြဲ႔မ်ား တိုက္ခိုက္ခံရ ျခင္း ႏွင့္ပတ္သက္ သခၤန္းစာမ်ားကို မၾကာခဏ ထုတ္ယူေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ေနာင္ ယူဂ်ီလုပ္သည့္အခါ ဆက္သြယ္ရမည့္ ရဲေဘာ္မ်ားစာရင္းကို ျပဳစုၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တိုက္ပြင့္အေဆာင္ျပန္ေရာက္ၿပီး ၁ လေက်ာ္ခန္႔အၾကာတြင္ ၁၉၈၀ – ေမ (၂၉) အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာ ခြင့္ႀကီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔အားလုံး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ကိုစိန္ႏွင့္ ထိုေနာက္ပိုင္း ျပန္မဆုံျဖစ္ေသာ္ လည္း သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ေျမ ေအာက္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ အလံတခုတည္းေအာက္မွ ဆက္လက္လႈပ္႐ွားေနၾကျခင္း ျဖစ္မည္ကိုကား လုံးဝသံသယမျဖစ္ခဲ့ေပ။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ၃ လပိုင္းခန္႔တြင္ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးကတည္းက မဆုံျဖစ္ေတာ့ေသာ က်ေနာ္႐ိွရာ မႏၱေလးသို႔ ကိုစိန္ေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္ က က်ေနာ္က မႏၱေလးအေျခစိုက္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး တပ္ေပါင္းစုပါတီ (မ.န.တ) ၏ တြဲဘက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး (၂) အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္း အစည္းအေဝးအၿပီး ကိုစိန္ေရာက္လာသျဖင့္ သူ႔ကိုအိမ္ေခၚကာ ညစာထမင္းေကြၽးၿပီး စကားေတြအမ်ား ႀကီးေျပာျဖစ္သည္။

‘ကဲ ေဒါင္းျဖဴႀကီး ဘာျဖစ္လာျပန္ပလဲ။ ထုံးစံအတိုင္းဘဲလား ေျပာပါဦး’
က်ေနာ္က ဆံပင္ျဖဴေသာသူ႔ကို ေခါင္းျဖဴႀကီးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚသည္။ သူက ‘ေကာင္ေလး’ ဟုေခၚသည္။

‘ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္ေလးရ ထုံးစံတိုင္း ေပါက္ျပန္ၿပီကြ။ ဒီတခါေတာ့ အဖမ္းမခံႏိုင္ဘူး။ ငါ (L.A) လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသြားေတာ့မယ္’
သူက .ေဆးတံဖြာရင္းျပန္ေျပာသည္။

သူ႔အေျပာအရ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ယူဂ်ီေပါက္ရာတြင္ သူလည္းေပၚသြားၿပီဟုဆိုသည္။ ဘယ္သြားမလဲေမးေတာ့ “ပါတီ (ဗ.က.ပ) ကို မသြား ေတာ့ဘူးကြာ။ ငါ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးကို အလုပ္အေႂကြးျပဳမယ္။ ေျမာက္ပိုင္းေအဘီကို ဘဲသြားေတာ့မယ္”ဟု လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲေျဖခဲ့သည္။

ဤသည္မွာ ဘဝတြင္ ကိုစိန္ႏွင့္က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးဆုံစည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထိုစဥ္ကမေတြးမိေသး။ ထို႔ေနာက္ သူ အင္းေတာ္ဘက္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူ႔ခမ်ာ သူအလုပ္အေႂကြး ျပဳခ်င္ရွာေသာ ေက်ာင္း သားေတာ္လွန္ေရးတြင္ ခိုးဝွက္ဝင္ကာ ေတာ္လွန္ေရး အေရျခဳံထားသည့္ အာဏါ႐ူးတို႔က သူ႔အား သူ႔တဘဝလုံးဆန္႔က်င္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သည့္ အာဏာ႐ွင္တို႔၏ ေဒါက္တိုင္ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္မွဴးဟု လုပ္ႀကံစြပ္စြဲကာ မေသမခ်င္း ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ခဲ့ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားရွာမည္ မဟုတ္ေပ။ သူအသတ္ခံရသည့္ သတင္းၾကားရစဥ္က က်ေနာ္သည္ မႏၱေလးနန္းတြင္းေထာင္တြင္ရွိေနသျဖင့္ တိတိက်က်မသိရဘဲ အသတ္ခံရသူ ေျမာက္ဥကၠလာမွ ဦးစိန္ဆိုသည္မွာ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္ ကိုစိန္ဟု က်ေနာ္ လုံးဝမထင္ခဲ့မိေပ။ မီးေမာင္းရဲေဘာ္ေဟာင္း ကိုေဗဒါႏွင့္ဆုံေတာ့မွ ကိုစိန္၏ ရင္နင့္ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္လမ္းကို သိ႐ိွရပါသည္။

၁၉၉၉ – ၂၀၀၀ တြင္ အိုးဘိုေထာင္၌ ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ထိန္လင္း (ခ) နာရီ၊ မိုးေက်ာ္သူ (ခ) ဘိုဘို၊ ရာျပည့္ (ခ) ခင္ေမာင္တင့္၊ မိုးေဇာ္ထြန္း၊ ေက်ာ္ေဆြဝင္း (ခ) ဆံျပဳတ္တို႔ႏွင့္ ဆုံစည္းရေတာ့ မွဤေသြးစြန္း မွတ္တမ္းမ်ားကိုထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစြာသိရိွရပါေတာ့သည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ဂ်ီတီအိုင္)၊ ကိုျမတ္ကိုကို (စိုက္ပ်ိဳးေရး)၊ ကိုခ်ိဳႀကီး (ခ) ဖရန္တီ၊ ကိုစိန္၊ ေက်ာ္ေဝေလးတို႔၏ ေနာက္ ဆုံးေန႔မ်ား လူမဆန္ေသာ လူသတ္သမားတို႔၏လွည့္ကြက္မ်ားကို နာက်ည္းစြာသိရိွရပါေတာ့သည္။ ဤလူသတ္မႈမ်ားတြင္ တိုက္႐ိုက္ တာဝန္႐ိွသူမ်ားႏွင့္ သြယ္ဝိုက္တာဝန္႐ိွသူအားလုံး ထိုက္သင့္ေသာ ျပစ္ဒဏ္က်ခံေစေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ရပါ ဦးမည္။

က်ေနာ့္မ်က္စိထဲတြင္ ‘အေရာင္လြင့္ေနေသာ ဂ်င္းအက်ႌအျပာလက္႐ွည္’၊ ပုဆိုးအျဖဴခံ အျပာကြက္ေတာက္၊ ဆံပင္တေခါင္းလုံးေဖြးကာ၊ ေဆးတံခဲထားသည့္ စူး႐ွေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးအစုံပိုင္႐ွင္၊ ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခုံးေမႊးမ်ားျဖင့္ အၿမဲတမ္းၿပံဳးေနသည့္ ကိုစိန္။ က်ေနာ္၏ အပ္စိုက္ပညာ လက္ဦးဆရာကိုစိန္။ က်ေနာ့္အား ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေဘာ္လ္႐ိီွဗင္) သမိုင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို အ ႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာျပေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ ကိုစိန႔္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။

‘ေလာက္တိုက္’ တြင္ သူေျပာျပခဲ့သည့္ သူ႔ဝတၳဳေလး ‘နန္းေ႐ွ႕ခ်ဳိင့္စံ’ ကို အမွတ္ရေနမိပါသည္။ ကိုစိန္ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ . . .
အာဇာနည္မ်ား ထာဝစဥ္ ဥဒါန္းတြင္ရစ္ပါေစ . . .။

ေကာင္းကင္(http://www.kaungkin.com) မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ