မတ္လ ၁၉၊ ၂၀၁၂
အခန္း (၁၁)စဝ္ႏွင့္သုစႏၵာတုိ႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေတြကတည္းကပင္ မိသားစုတစုတည္း သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းေနၾကမည္။ ကေလးေတြ၏ အေျခခံမူလ တန္းပညာေရးကိုလည္း ေဘာ္ဒါသုိ႔မပို႔ပဲ အိမ္မွာပဲသင္ၾကားေစမည္ဟု အစီအစဥ္ဆြဲထားခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုစဥ္က နမ့္ပန္းတြင္ရွိေသာ မူလ တန္းပညာေရးအတြက္ ျပည္နယ္အစိုးရက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ဖြင့္မေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သုစႏၵာသည္ စကားသံုးမ်ဳိးေျပာ အေျခခံပညာေရး ေက်ာင္းတခုကို အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္၏ ဝန္းအျပင္ဘက္တြင္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ေလသည္။ နမ့္ပန္းခြန္မိန္း၏ ေဖာင္ေဒးရွင္းအျဖစ္ စဝ္က ေငြ ေထာက္ပံ့ေပးလွဴ တာဝန္ယူတည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး သုစႏၵာက ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာဝန္ယူေလသည္။
တိုင္းယိုင္၊ ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ ကုလား ေယာက္်ားေလး မိန္းကေလးအမ်ားအျပား အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ပင္ ကိုယ္ပိုင္မူလတန္းေက်ာင္းေလးသုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ပိုၿပီး လာတက္ၾကေလသည္။ သူတုိ႔ကေလးေတြအတြက္ အရည္အေသြးျပည့္မွီေသာ တိုင္းယိုင္ျမန္မာ အဂၤလိပ္စာ ကို သူငယ္တန္းအရြယ္မွစ၍ အေျခခံေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းတြင္ စတင္သင္ၾကားရမည္ကို မိဘေတြက နားလည္ၾက ေလသည္။ အဂၤလိပ္ျမန္မာကျပား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို ေလးေလးစားစားခန္႔အပ္သည္။ သူ႔ေအာက္မွာ လက္ေထာက္ တိုင္းယိုင္ဆရာမ မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားေစေလသည္။
မနက္တိုင္းပင္ စံအိမ္ေတာ္က ဝန္ထမ္းေတြ၏သားသမီးမ်ားရွစ္ေယာက္ကို မာလာႏွင့္မိြဳင္း၏သမီး နန္းစိန္တုိ႔က ဦးေဆာင္၍ အေရွ႕စံအိမ္ ေတာ္မွထြက္ၿပီး ေက်ာင္းသုိ႔သြားၾကေလသည္။ ေဆးေရာင္စံုအဝတ္အစား အေရာင္အေသြးေတာက္ပစြာျဖင့့္္ သူတုိ႔သည္ ေက်ာင္းသုိ႔ ခ်ီ တက္ၾကသည္။ သူတုိ႔စာအုပ္မ်ားကို တိုင္းယိုင္လြယ္အိတ္မ်ားတြင္ ထည့္လြယ္ၾကသည္။ ေန႔လယ္စာအတြက္ ထမင္းဗူးထုပ္သြားၾကသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သမီးငယ္သိဂႌကေတာ့ တေလွ်ာက္လံုး စိန္ေျပးတမ္းကစားေနေလ၏။
၁၉၆ဝ ဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ လႈပ္ႂကြလာေသာအေျခအေနမ်ားတြင္မွာပင္ ကေလးေတြသည္ သူတုိ႔ေက်ာင္းကို ေန႔စဥ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပံုမွန္တက္ ေနၾကရတာကို သုစႏၵာေတြ႕ေနရေလသည္။ ေသာင္းက်န္းသူတပ္ေတြသည္ ယခုတိုင္ ေက်ာင္ေလးကို တရားဝင္ ဝင္ေရာက္ ေႏွာက္ယွက္ တာမ်ဳိးကိုမလုပ္ေသးေခ်။ အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးၿပီးသြားၿပီးေနာက္ ရက္အနည္းငယ္တြင္ ေႏြေက်ာင္းႀကီး သံုးလပိတ္တာ စေလသည္။ စဝ္ျပန္လာလွ်င္ သူတုိ႔တေတြသည္ အပူဆံုးလျဖစ္ေသာ ဧၿပီ ေမေတြမွာ အေဝးသုိ႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခရီးထြက္ခ်င္ေနၾကသည္။ မိန္းတိုင္းနယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေအးခ်မ္းသည့္ေတာင္ႀကီးသုိ႔ခရီးထြက္ရတာကို သုစႏၵာသေဘာက်သည္။ သုိ႔ေသာ္ စဝ္က သေဘာတူမွာမဟုတ္ဟု သူ မ ေတြးမိသည္။ စဝ္သည္ ေတာင္ႀကီးတြင္ အၾကာႀကီးအခ်ိန္ေတြျဖဳန္းခဲ့ဖူးသည္။ မဆံုးႏိုင္ေသာ ျပည္နယ္အစည္းအေဝးမ်ား၊ မိန္းတိုင္းနယ္ ေကာင္စီ၏ခံု႐ံုးထိုင္ရျခင္းမ်ားႏွင့္ အထူးသျဖင့္ မိန္းတိုင္းနယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို အေရြးခ်ယ္ခံရေသာ ခြန္မိန္းအား ေပးအပ္ထားသည္ျဖစ္ ရာ စဝ္အဖုိ႔အလြန္အလုပ္မ်ားေလသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အျဖစ္ စဝ္သည္ ႏိုင္ငံေရး တာဝန္ယူရေသာ ကိစၥမ်ားမွ ကင္းလြတ္ေနခ်င္မိေလသည္။ မိန္းတိုင္းနယ္ေကာင္စီႏွင့္လႊတ္ေတာ္တြင္ သူ႔ကို တိုင္းယိုင္လူထုက ခြန္မိန္းအျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ျခင္းကို ခံထားရေလသည္။ အ က်ဳိးဆက္အျဖစ္ သူထမ္းေဆာင္ရေသာတာဝန္မ်ားသည္ မေလ်ာ့သြားေခ်။ အထူးသျဖင့္ မိန္းတိုင္းနယ္ႏွင့္ ျပည္မႀကီးတုိ႔အၾကား တင္းမာမႈ မ်ားစြာရွိေနခဲ့ေလသည္။ စဝ္ကေတာ့ ေတာင္ႀကီးသုိ႔ သြားမလည္ခ်င္ေပ။
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္နားရက္တြင္ နမ့္ပန္း၏ေျမာက္ဘက္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေျခာက္ေထာင္အျမင့္တြင္ရွိေသာ ေတာင္ရွင္္ျပည္နယ္၏ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည့္ နမ့္ဆန္သုိ႔အလည္ခရီးထြက္ျခင္းက အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေနေလသည္။ သူတုိ႔သည္ ေတာင္ရွင္ခြန္မိန္း၏ ႀကီး မားေသာစံအိမ္ေတာ္က အစဥ္အျမဲႀကိဳဆို ဖိတ္ေခၚျခင္းခံေနရေသာ ဧည့္သည္ေတြလည္းျဖစ္ေပသည္။ သုစႏၵာသည္ မႏွစ္က နမ့္ဆမ္သုိ႔ သြားလည္ဖူးတာကို သြားၿပီးျပန္ေတြးမိေလသည္။ ထိုစဥ္က နမ့္ပန္းတြင္ အပူခ်ိန္အျမင့္ဆံုးသုိ႔ေရာက္ေနၿပီး ေနရထိုင္ရသည္မွာပူေလာင္အိုက္ စပ္ၿပီး ေရေႏြးအိုးတည္ထားေသာ မီးဖိုထဲတြင္ေနရသကဲ့သုိ႔ ခံစားရေလသည္။
ကားေပၚတြင္ သူတုိ႔၏ကေလးမ်ား၊ နာနီမ်ားႏွင့္ သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ား ေရာက္ေနၾကၿပီးသည့္အခ်ိန္ နံနက္ခင္းေစာေစာျဖစ္ေနတာေတာင္မွ လြန္လြန္းေသာ ေႏြေခါင္းေလာင္းက စထိုးေလေတာ့သည္။
“သမီး မသြားခ်င္ဘူး” မာလာေျပာသည္။ “သမီး ေရကူးကန္ကိုသြားခ်င္တယ္္”
“စႏၵကူးျမစ္ထဲမွာ ေရကူးမဲ့အစားလား” စဝ္ ေမးလိုက္သည္။ စိတ္အားတက္ႂကြေနၾကေသာအေျဖကို သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတုိ႔ အေမထံ မွ စဝ္ ျပန္ၾကားရသည္။ သူတုိ႔စံေတာ္အိမ္က ေရကူးကန္ျပာေလးမွလြဲလုိ႔ စဝ္၏ရွားပါးေသာ အခြင့္အေရးတခုပင္ျဖစ္ေလသည္။
စႏၵကူးျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး နမ့္ဆမ္ႏွင့္ စႏၵကူးေဘာ္တြင္းသုိ႔သြားေသာ လမ္းဆံုေနရာ တာေတသုိ႔ေရာက္သည္။ ကားတစီးကို ေဖာင္ေပၚတင္ၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းမွ ႀကိဳးျဖင့္ဆြဲေပးၿပီး စႏၵကူးျမစ္ကို ျဖတ္ကူးေနေလသည္။ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ေသာ တိုင္းယိုင္မေလးမ်ားႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား၊ ကားမ်ား၊ လွည္းမ်ားကို အထူးအခြင့္အေရးအေနျဖင့္ ေဖာင္ဖယ္ရီကို စက္တပ္ဆြဲၿပီး စႏၵကူးျမစ္ကိုျဖတ္ေလသည္။ သူမသည္ သူမ၏မိသား စုႏွင့္အတူ တဖက္တြင္ထိုင္ေနသည္။ ကားက ေဖာင္နားကပ္လာတာသူမျမင္လိုက္ေသာအခါ သူမ၏ေဖာင္ကိုအရွိန္ေလ်ာ့သြားေစရန္ ေလွာ္ တက္ႀကီးျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ထိန္းေပးေနသည္။ သူမက ခြန္မိန္းကိုသိေလသည္။ ညိဳတြန္႔ေနေသာ ေနေလာင္မ်က္ႏွာျပင္တခုလံုးတြင္ အျပံဳးမ်ား ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ သူမ၏ဆယ္စုႏွစ္ေတြက စားထားေသာကြမ္းေတြေၾကာင့္ မဲခ်ိတ္ေနေသာ သြားတန္းမ်ားေပၚသည္အထိ ျပံဳးျပေနေလ သည္။ “သာဓု” “သာဓု” “သာဓု” ဖရီေဖာင္ေပၚကတိုင္းယိုင္အဖြားအိုသည္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး စိုစြတ္ေနေသာေဖာင္ေပၚတြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ ၿပီး ကန္ေတာ့ေနေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမသည္ ေဖာင္ေပၚကပ်ဥ္ျပားကို ကမ္းေပၚကေန မာစီဒီးကားတက္လုိ႔ရေအာင္ ညိႇေပးေနသည္။ စဝ္ႏွင့္သူ႔မိသားစုသည္ ေဖာင္ေပၚတြင္ရပ္ေနလိုက္ၾကသည္။ ဟိုဘက္ကမ္းဆီသုိ႔ အရွိန္ျဖင့္ေျပးဆြဲေနတာကို အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ေငးေန ၾကသည္။ ေပငါးဆယ္ခန္႔အကြာေအာက္ဘက္တြင္ ကြၽဲႀကီးတေကာင္သည္ ေရထဲထိုးဆင္းလိုက္ၿပီး ျမစ္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ စတင္ကူးေနေတာ့ သည္။ ကမ္းေပၚက နားမလည္ေသာကြၽဲေက်ာင္းသားသည္ ျပန္လာခဲ့စမ္းဟုေအာ္ေနသည္။
“အိုး မသြားနဲ႔” သုစႏၵာက ေၾကာက္လန္႔စြာျဖင့္ ေအာ္လိုက္သည္။ “သူ အေဝးကိုကူးသြားၿပီ” ေရစီးသန္သန္ထဲမွာပင္ ကြၽဲႀကီးသည္ ျမစ္လယ္ကို ျဖတ္ကူးေနသည္။ ကြၽဲေက်ာင္းသားေလးသည္ လက္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး မေအာ္ေတာ့ေခ်။ အဖြားအိုက သုစႏၵာစိုးရိမ္ေနတာကိုျမင္လုိ႔ ရွင္းျပ သည္။
“သူက ေန႔တိုင္းျဖတ္ေနက်ပါ မယ္ဘုရား။” သူက ဟိုဘက္ကမ္းဆီကူးသြားၿပီး ေတာထဲမွာ သြားစားမွာ။ ဒါေပမဲ့ ညက်ရင္ သူ႔သခင္ က်မေျမး အိမ္ကို အျမဲျပန္လာပါတယ္။ သူဘာလုိ႔ ျမစ္ဒီဘက္ေတာကအစာကိုမႀကိဳက္လဲ သိခ်င္လိုက္တာ။”
ထိုအခ်ိန္တြင္ အျခားကားမ်ားသည္ ဖယ္ရီကူးရန္အတြက္ သူတုိ႔အလွည့္ကိုရပ္ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ စဝ္သည္ ေရွ႕တည့္တည့္က ေရခ်ဳိး ဆိပ္ဆီ ဦးတည္ေမာင္းသြားလိုက္သည္။ ဒီေနရာမွာ သူငယ္ငယ္က ေရခ်ဳိးခဲ့ဖူးတာကို သြား အမွတ္ရမိေလသည္။
သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ျမစ္သည္ အငူေခ်ာက္ေလးကိုေကြ႕ေကာက္ဝိုက္ၿပီး စီးသြားေနသည္။ ေရက ေအးျမၾကည္လင္သန္႔စင္ေန ၿပီး ၿငိမ္ေနေလသည္။ ႀကီးမားေသာကြၽန္းပင္ႀကီးေပၚက အရြက္ဖားဖားႀကီးမ်ားသည္ ဟိုဘက္ကမ္းတေလွ်ာက္ကို အရိပ္မိုးေပးထားၿပီး အ ပင္ႀကီးေတြက ကမ္းပါးကို ခိုင္ခ့ံေအာင္ေထာက္ခံေပးေနသည္။ စဝ္သည္ သူ႔သမီးအငယ္မ သိဂႌ ေရပက္ေဆာ့မွာစိုးရိမ္သည့္အတြက္ သူမ၏ လက္ကိုကိုင္ထားေလသည္။ သုစႏၵာသည္ မာလာ့ကို ေရထဲမွာကူးသြားေသာကြၽဲႀကီးေနာက္က ေရစီးထဲက်မသြားရေအာင္ ကာကြယ္ထား သည္။ ကြၽဲႀကီးသည္ ျမစ္လယ္က ေခ်ာက္အေကြ႕ေလးကို ဝိုက္ၿပီးေရစီးကိုေက်ာ္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား ပတ္ကူးသြားေလသည္။
ေတာင္ေပၚပတ္ေကြ႕တက္ရေသာ တလမ္းသြား နမ့္ဆမ့္လမ္းခရီးသည္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေခ်။
“မေရာက္ေသးဖူးလား” ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဆံပင္ေကာက္ သံေကြးေတြလို အေကြ႕အေကာက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ပတ္ေမာင္းေနရသျဖင့္ ကားေပၚကကေလးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ေမးေနၾကတာကို ဒ႐ိုင္ဘာက ေျဖရွင္းေနရေလသည္။ ေလးနာရီေလာက္ မတ္မတ္တက္ ေနခ့ဲရၿပီးေနာက္ သူတုိ႔သည္ ထရပ္ကားအခ်ဳိ႕ႏွင့္ လက္ဖက္မ်ားသယ္ေဆာင္လာေသာ လားတန္းႀကီးႏွစ္တန္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ တုိ႔သည္ ပေလာင္ေတာင္ေပၚမွ ေတာင္ၾကားေတြတြင္ရွိေသာ လက္ဖက္ပြဲစားေတြဆီ သယ္ေနၾကေလသည္။ သူတုိ႔ အျမင့္သုိ႔ေရာက္လာေသာ အခါ မ်ားျပားစြာေပါက္ေနၾကေသာ လက္ဖက္ခင္းမ်ားကိုေတြ႕ရေလသည္။ ျမင္ကြင္းက ေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ ေတာင္ေၾကာတခုလံုးကို လက္ဖက္ပင္အုပ္တန္းႀကီးက ဖံုးအုပ္ထားေလသည္။ ေတာင္ထိပ္တခုဆီတြင္ ေစတီျဖဴျဖဴေလးေတြက ျပာလြင္ေသာေကာင္းကင္ဆီသုိ႔ ထိုး ထြက္ေနၾကသည္။
သူတုိ႔သည္ ပေလာင္ရြာေလးေတြကို အေဝးမွျမင္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရြာတရြာကိုသာျဖတ္သြားသည္။ သူတုိ႔သည္ ေတာင္ေပၚကလက္ဖက္ စိုက္ၿပီး ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေသာ ေဆြမ်ဳိးလူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း ေရာင္ျပန္ဟပ္ ျပေနေလသည္။ ေတာင္ၾကားေတြကအိမ္ေတြထက္ ပိုမိုခိုင္ခန္႔ေသာ အိမ္ႀကီးမ်ားကိုလည္းေတြ႕လာရသည္။ အိမ္ႀကီးေတြကို ဝါးျဖင့္မေဆာက္ပဲ သစ္ျဖင့္ အိမ္ႀကီးရခိုင္ေဆာက္ထားၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္း ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြက အိမ္ေတြထက္ပိုမိုႀကီးမားၿပီး ရြာထဲတြင္ အေကာင္းဆံုးအေဆာက္အဦးမ်ားျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာသားေတြ သည္ ဘာသာေရးကို ကိုင္း႐ႈိင္းေၾကာင္းျပေနေလသည္။
သုစႏၵာသည္ အရင္ကတည္းကပင္ ပေလာင္အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ျမင္ဖူးခဲ့သည္။ သူတုိ႔ဝတ္ဆင္ေသာ အေရာင္စံုေသာအဝတ္အစားႏွင့္ ေလး လံေသာေငြမ်ား ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို တန္ဆာဆင္ ဝတ္ထားသည္ကို သုစႏၵာ အံ့ၾသရေလသည္။
သူတုိ႔ဦးထုပ္ အနက္ေရာင္အက်ႌလံုခ်ည္ထူထူႀကီးမ်ားသည္ ေအးေသာေတာင္ေပၚႏွင့္ ကိုက္လွသည္။ သုစႏၵာက သူ႔သမီးေတြအတြက္ ဆြယ္တာအေႏြးထည္မ်ားကို ထုတ္လိုက္သည္။
နမ့္ဆမ္ၿမိဳ႕သည္ တိမ္ေတြၾကားမွာေရာက္ေနသည္။ ေတာင္ထိပ္ေတာင္ကလပ္ေပၚမွာ တည္ထားသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးစိမ့္ေနသည္။ ေတာင္ ေတြ၊ ေတာင္ၾကားေတြမွာ တိမ္ခိုးျမဴႏွင္းေတြ ဆိုင္းေနသည္။ ေတာင္ေပၚမွာေနရလုိ႔ ေျမျပန္႔ကႏိုင္ငံေရးႏွင့္ေဝးေနရသည္။ ေတာင္ရွင္ခြန္မိန္း ႏွင့္ အဂၤလိပ္ ျမန္မာကျပား သူ႔မဟာေဒဝီတုိ႔၏စံအိမ္ေတာ္သည္ ဒုတိယ ကမာၻစစ္အတြင္းက အလကားေနရင္း ဖ်က္ဆီးသြားတာမ်ဳိးမွ ကင္း လြတ္သြားခဲ့သည္။ စံအိမ္ေတာ္ကို ၿမိဳ႕၏ထိပ္ဆံုးေနရာတြင္ သားသားနာနား ဇိမ္က်က် တည္ေဆာက္ထားၿပီး ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ခန္းနားလွ သည္။ မ်ားျပားလွေသာ သူတုိ႔သားသမီးေတြႏွင့္ တခါတရံလာလည္ၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ အေတာ္က်ေလသည္။ အခန္းတိုင္းတြင္ မီးလႈံဖုိ႔မီးဖိုရွိသည္။ ပူအိုက္ေသာ ေႏြရာသီမွာေတာင္ သူတုိ႔မီးလႈံတတ္ၾကေလသည္။
နမ့္ဆမ္ၿမိဳ႕၏ အႀကီးမားဆံုးေသာဆြဲေဆာင္မႈမွာ သံုးေထာင့္ပံုအမိုးမ်ားရွိေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ေခတ္မွီလက္ဖက္ေျခာက္ စက္႐ံု မ်ားျဖစ္ေလသည္။ စက္႐ုံကို အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတေယာက္ထည္းက သူ႔ေအာက္ကဝန္ထမ္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္ လည္ပတ္ေနသည္။ လက္ဖက္ကို ေျခာက္ ဖုိ႔မီးကင္ရသည္။ ထိုလက္ဖက္ေျခာက္မ်ားကို မိန္းတိုင္းတဝိုက္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ ေျမျပန္႔သုိ႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်သည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ကို ပို႔ကုန္ အျဖစ္ လံုေလာက္ေအာင္မထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသာ္လည္း လက္ဖက္ကေတာ့ အေကာင္းစားျဖစ္ေလသည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး မန္ေနဂ်ာ မစၥတာ ဘေရာင္းသည္ သူ႔မူလအလုပ္မွာ သစ္ေတာႏွင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးက ကြၽမ္းက်င္သူတေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ဖက္ကေတာ့ သူ႔ဝါ သနာအရ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ျပင္းျပေသာ ဆႏၵအာ႐ုံကေတာ့ အမဲလိုက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူက ဤနမ့္ဆမ္ေတာသည္ အမဲလိုက္ဖုိ႔သူ႔အ တြက္ အေကာင္းဆံုးေသာေနရာဟု ဆိုေလသည္။ ပေလာင္လူမ်ဳိးေတြသည္ တိုင္းယိုင္လူမ်ဳိးေတြထက္ပင္ အသက္ကို ပိုမိုတန္ဖိုးထား တတ္ၾကေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္အၿပိဳင္ အမဲလိုက္မည့္သူမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ မ်ားျပားလွစြာေသာေတာေကာင္မ်ားသည္ ဤေတာင္မ်ားကို လွည့္ ပတ္သြားလာ ေနထိုင္ၾကေလသည္။ က်ားသစ္မ်ား၊ ေတာဝက္ႀကီးမ်ား ၊ ၾကံ့မ်ား၊ ဝက္ဝံမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ စဝ္ႏွင့္ သုစႏၵာတုိ႔ကို သူက အိပ္ရာျပတင္းေပါက္မွေနၿပီး အျပင္ရွိ က်ားသြားေသာလမ္းေျခရာကိုျပေလသည္။ က်ားေျခရာသည္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနၿပီး မေန႔ ညကေရာက္လာတာျဖစ္ၿပီး သူ႔ေခြးကို ငမ္းငမ္းတက္ဆြဲမသြားပဲေနခဲ့ပံုရေလသည္။ စဝ္ႏွင့္ သုစႏၵာတုိ႔သည္ ဒီအဂၤလိပ္ႀကီးကို စိတ္ပ်က္မိရ ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူသည္ လက္ဖက္စက္႐ုံအေၾကာင္းမေျပာပဲ သူ႔အမဲလိုက္ေသာ အေတြ႕အၾကံဳေတြကိုပဲ တခမ္းတနား ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာျပေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ေလသည္။
သူတုိ႔ ေတာင္ရွင္ခြန္မိန္း၏ ႀကီးမားခမ္းနားေသာ စံအိမ္ေတာ္အတြင္းျပန္လာၾကေသာအခါ ခြန္မိန္းက သူတုိ႔ကို ႀကီးမားေသာ က်ားေရခြံႀကီးကို ျပေလသည္။ အေရခြံတြင္ လွံျဖင့္ထိုးေဖာက္ထားေသာအရာ တူမီးေသနတ္က်ည္ဆံေဖာက္ထြင္း ထြက္သြားေသာအရာတုိ႔ကို သူက ျပေန ျပန္ေတာ့သည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” သူမက စိတ္႐ႈပ္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ခြန္မိန္းကေတာ္သိလား ဒါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သတ္ထားတာမဟုတ္ဖူး” “ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရြာသားေတြမွာ ေရြးစရာလမ္းမရွိဖူးေလ။ ဒီေနရာက သိပ္မေဝးဖူး ဒီက်ားက ရြာသားသံုးေယာက္ေတာင္ ဆြဲၿပီးသြားၿပီ”
အံ့အားသင့္ ေၾကာက္လန္႔စြာျဖင့္ သုစႏၵာေမးလိုက္သည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ “
“ရြာသားေတြ လက္ဖက္ခူးေနတုန္း ဒီက်ားကေနာက္ကေန ဝင္ဆြဲတာပဲ။ ဒီေကာင္က ပထမဆံုးကေလးကိုဆြဲသြားတာ။ ေနာက္တခါ ျပန္ လာၿပီး အဖိုးႀကီးတေယာက္ကို ဝင္ဆြဲျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ႀကီးဆာလာရင္ ျပန္လာဦးမွာပဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ရြာသားေတြက သိတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္သူတုိ႔က လက္နက္ေတြနဲ႔အသင့္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူး။ ဒီေကာင္ႀကီးက မိန္းကေလးတေယာက္ကို ထပ္ဆြဲသြားျပန္ တယ္။”
“အမေလး ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား” သုစႏၵာ လန္႔သြားသည္။ “ေျပာျပပါဦး မစၥတာဘေရာင္းက ဘာလုိ႔ဒီက်ားကို သြားမပစ္တာလဲ”
“သူဒီမွာရွိေနရင္ သူပစ္မွာပါ။ သူက ခြင့္နဲ႔အိမ္ခဏျပန္သြားတုန္း ျဖစ္တာေလ။ ဒီလူသားစားတဲ့က်ားနဲ႔ သူလြဲသြားရတာကို သူ တျဖစ္ေတာက္ ေတာက္ပါပဲ”
“ဒါမ်ဳိးကသိပ္ ျဖစ္ခဲပါတယ္” စဝ္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ “ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေလးဘဝတုန္းက ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး တခါၾကားဖူးတယ္။”
“ဘာလုိ႔သူက လူသားစားတဲ့က်ားျဖစ္လာရတာလဲ” သုစႏၵာက သိခ်င္လာသည္။
“ဒီကိစၥမွာ ေမာင္က အာဏာမရွိဖူးေလ။” စဝ္က ရယ္စရာ ျပန္ေျပာေလသည္။ “ဒါေပမဲ့ လူေတြေျပာၾကတာကေတာ့ အသက္ႀကီးလာတဲ့ က်ားအို က်ားနာႀကီးေတြက အမဲေကာင္းေကာင္းမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဖူးေလ တခ်ဳိ႕လည္း ဒဏ္ရာရထားၾကတာလည္းပါတာေပါ့။ တခါတေလ လည္း ခလုတ္တိုက္ၿပီး သားေကာင္အျဖစ္လူကိုလြယ္လြယ္ပဲ ဖမ္းစားလိုက္ေတာ့တာေပါ့ သူတုိ႔က လူသားကိုတခါစားၿပီးရင္ ေနာက္တခါ လာၾကေတာ့တာပဲေလ။”
သုစႏၵာသည္ က်ားေရခြံကို လိုခ်င္သလား မေသခ်ာေခ်။ သူ႔အိမ္ကလူေတြကို က်ားေရခြံလက္ေဆာင္ေပးလွ်င္ လက္မခံ ပဲ ျငင္းဆန္ဖုိ႔ကိုေတာ့ သူမ မေျပာမိေခ်။ ရက္အနည္းၾကာေအာင္ မဟာေဒဝီ၏ ရွည္လ်ားလွေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ သူတုိ႔စိတ္ေအးသက္သာစြာ စိတ္ေတြ ေျဖေလ်ာ့လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးၾကေသာအခါ စဝ္က သုစႏၵာကို ဂ်စ္ကားေလွ်ာက္စီးဖုိ႔ေခၚေလသည္။သူသည္ ပေလာင္ရြာျဖစ္ေသာ ပင္ ေလာင္းသုိ႔ ေရာက္ဖူးခ်င္ေနသည္။ ပင္ေလာင္းရြာသည္ တကယ္ေတာ့မူ နမ့္ပန္းျပည္နယ္အပိုင္ျဖစ္ၿပီး ေတာင္္ရွင္ နယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ရွိ ေလသည္။ သူ႔နယ္သားေတြကေျပာျပသည္မွာ ထိုေႅသေတြသည္ ျမည္းမ်ားျဖင့္သာသြားလာႏိုင္ၾကသည္ဟုဆိုေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ စဝ္က ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ၾကည့္ဖုိ႔ဆံုးျဖတ္လိုက္္ေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းက သူႏွင့္သုစႏၵာတုိ႔သည္ နမ့္ပန္းနယ္ဘက္ျခမ္း ကေန ပင္ေလာင္းသုိ႔တခါေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ နမ့္ပန္းႏွင့္ တိုက္ရိုက္္ကားလမ္းေဖာက္ရန္အတြက္ျဖစ္ေလသည္။သူ႔ကို သူ႔ပေလာင္ရြာသား ေတြက ပါဝင္ကူညီေပးၾကသည္။ သုိ႔မွသာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေခ်ာေမြ႕ၿပီး ပေလာင္ရြာေတြမွ လက္ဖက္မ်ားကို ျမည္း လား ျမင္းမ်ားျဖင့္ သယ္စရာ မလိုေတာ့ပဲ ေျမျပန္႔ေစ်းကြက္ဆီသုိ႔ ထရပ္ကားမ်ားျဖင့္ အလြယ္တကူသယ္ပို႔ေပးႏိုင္မည္ျဖစ္ေလသည္။
ဆယ္မိုင္ခန္႕ေမာင္းၿပီးေသာအခါ က်ဥ္းေျမာင္းၾကမ္းတမ္းေသာလမ္းသည္ ေတာင္ေပၚသုိ႔ မတ္တက္လာေလသည္။ မၾကာမွီတြင္ ေလတျဖဴး ျဖဴးတိုက္ေသာ ႀကီးမားသည့္ေတာင္ခါးပန္းျပင္ေဘးက လြင္ျပင္က်ယ္လမ္းဆီ ေရာက္လာသည္။သုစႏၵာက ရပ္လိုက္ေစခ်င္သလား ဆက္ သြားေစခ်င္လား ေက်နပ္ရဲ႕လား ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို စဝ္မသိေခ်။ “ေရွ႕နည္းနည္း ဆက္သြားတာေကာင္းမယ္ထင္တယ္” စဝ္က ကလပ္ေျပာင္းၿပီး ထပ္တက္ဖုိ႔ဘီးကို ထိန္းသည္။သူမွားသြားေလသည္။ ေနာက္တေကြ႕တြင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးက တားဆီးပိတ္ခံေန ေသာေၾကာင့္ ကားသည္ ေရွ႕ဆက္သြားလုိ႔ မရပဲ ရပ္လိုက္ရသည္။
စဝ္သည္ ေရွ႕ကိုအေသအခ်ာေလ့လာစစ္ေဆးၿပီး ေနာက္ ဝန္ခံလိုက္ေတာ့သည္။ “ေမာင္ အရံွဳးေပးလိုက္ၿပီ။ ဒီလမ္းက ဆိတ္ေတြနဲ႔ အရူး ေတြပဲ တက္လုိ႔ရမွာဒါေပမဲ့ ၾကည့္စမ္းဟိုမွာ ပင္ေလာင္းရြာ” ေနာက္ထပ္ေတာင္ႀကီး၏ေဘးတြင္ အသိုက္လိုရွိေနေသာရြာႀကီးဆီသုိ႔ သူ လက္ညွိဳးညႊန္ေလသည္။
သုစႏၵာသည္ လမ္းၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ဘာမွန္းမသိပဲ ေခါင္းမာမာလုပ္တတ္ေသာသူ႔ေယာက္က်ားကို တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ ကားေပၚကဆင္းလိုက္ သည္။ဒီရြာကို သူမ သိသည္။ တိုင္းယိုင္လြယ္အိတ္ထဲက အေဝးၾကည့္မွန္ေျပာင္းကိုထုတ္ၿပီး သူမ ၾကည့္ေလသည္။ သူမက စဝ္ကို ဘာ တခြန္းမွမေျပာပါ။ ဤသည္မွာ သူမစိတ္ဆိုးသည္အခါ ေဖာ္ျပတတ္ေသာအက်င့္ျဖစ္ေလသည္။ သည္အစား သူတုိ႔လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္း ငယ္က တရားဝင္သြာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ေသာပင္ေလာင္းရြာကိုသာ ၾကည့္ေနေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
