မတ္လ ၁၆၊ ၂၀၁၂
ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒုတိယအႀကိမ္ ပါလီမန္ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲကို ၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ဝွမ္းလုံး၌ က်င္းပခဲ့သည္။ အဆိုပါေရြးေကာက္ပြဲသည္ တျပည္လံုးမဲဆႏၵနယ္ ၂၅၀ အနက္ ၂၂၀ တြင္ တၿပိဳင္တည္းက်င္းပျခင္းျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဖဆပလအမတ္ေလာင္း ၂၂၀ ႏွင့္ အျခားပါတီအဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုမွ အမတ္ေလာင္း ၃၀၀ ခန္႔ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသည္။ယခုေရြးေကာက္ပြဲ၌ ဖဆပလ၏ အဓိကၿပိဳင္ဘက္အျဖစ္ အတိုက္အခံပါတီမ်ားေပါင္းစည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံအမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု ပမညတအဖြဲ႕ ေပၚေပါက္လာသည္။ ပမညတအဖြဲ႕မွာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၊ ျပည္သူ႔ညီၫြတ္ ေရးပါတီ၊ ျပည္သူ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေပါင္းစု၊ ဗမာျပည္အလုပ္သမားလယ္သမားပါတီ (ဆိုရွယ္နီ)၊ ဗမာျပည္အလုပ္သမားအစည္းအ႐ုံးမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ဘီတီယူစီ)၊ ေတာင္သူလယ္သမားညီၫြတ္ေရးအစည္းအ႐ုံး (တလညစ)၊ ျပည္သူ႔လူငယ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ တရားမွ်တမႈအဖြဲ႕၊ မြန္တိုင္း ရင္းသား အစည္းအ႐ုံး၊ ကရင္အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ေသာ မန္းထြန္းရင္အစရွိေသာ တသီးပုဂၢလမ်ား၊ ႏို္င္ငံေရးပါတီမ်ား၊ လူထုလူတန္း စားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ လူမ်ဳိးစုအဖြဲ႕အစည္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ပမညတ၏ထင္ရွားသည့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္၊ သခင္လြင္၊ သခင္လွေကြၽ၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစ္ကို ဦးေအာင္သန္း၊ ဦးဘၿငိမ္း၊ တရားေရးဝန္ႀကီးေဟာင္ ဦးေအးေမာင္၊ ဦးဘထြန္းစသည္တို႔ျဖစ္သည္။ ပမညတသည္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ပါတီအဖြဲ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၈ ရက္တြင္ တရားဝင္အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီမွာပင္ ေျမျပန္႔ခ်င္းအမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး၊ ျပည္သူ႔သံမဏိပါတီ၊ လူငယ္တပ္ဦးႏွင့္ အမႈထမ္းသမဂၢဥကၠဌေဟာင္း ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လည္း ပူးေပါင္းပါဝင္လာၾကသည္။
ဖဆပလသည္ က်င္းပေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရေရးအတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ အႏွစ္ေလး ဆယ္ ဖဆပလအာဏာတည္ရမည္ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖင့္ စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ႐ွိေရးအတြက္ ဖဆပလ ၾသဇာခံမဟုတ္ေသာ ခ႐ိုင္ဝန္မ်ားကို နယ္ေျပာင္းျခင္း၊ ဖဆပလႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံမည့္ အမတ္ေလာင္းမ်ားဘက္မွ ေဆာင္ရြက္သူမ်ားကို ဖမ္းဆီးၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း စသည့္ အာဏာအလြဲသံုးစားမႈမ်ားကိုလည္း ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ပမညတအမတ္ေလာင္း သခင္လြင္ကလည္း ၎အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနေသာ ရဲေဘာ္ေလးဦးအသတ္ခံရမႈေၾကာင့္ မဲဆႏၵရွင္မ်ား၏လံုျခံဳမႈကို မရႏိုင္၊ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ ပြဲမျဖစ္ႏိုင္ဟုယူဆသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲကိုေရႊ႕ဆိုင္းေပးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ မအူပင္ေတာင္ပိုင္း ေညာင္တုန္းႏွင့္ ဓႏုျဖဴနယ္တြင္လည္း ပမညတအမတ္ေလာင္း ဦးဘရင္သည္ ပ်ဴေစာထီးမ်ား၏ ၿခိမ္းေျခာက္အႏၱရာယ္ေပးမႈေၾကာင့္ လူမ်ဳိးစုေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သည္။ ၎အျပင္ တရားမွ်တေသာေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးေရးအတြက္ တိုင္ၾကားစာမ်ားလည္း ေပးပို႔တင္ျပၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေရြး ေကာက္ပြဲအတြင္း အတုိက္အခံအမတ္ႏွင့္ ေကဒါအခ်ဳိ႕မွာ ပ်ဴေစာထီးကာကြယ္ေရးတပ္မ်ား၏ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသည္ဟု ဆိုသည္။
၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ မင္းလွ၊ စစ္ကြင္း၊ တာဆံုအနီး ေရြးေကာက္ပြဲကို အေၾကာင္းျပဳ၍ လူသတ္ပြဲႀကီးျဖစ္ပြားခဲ့ ရာ လြန္စြာအ႐ုပ္ဆိုးခဲ့သည္။ အသတ္ခံရသူမ်ားမွာ ပမညတဘက္မွ ရဲေဘာ္ဘလႈိင္၊ ရဲေဘာ္ခင္ေမာင္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္တင္ဦး၊ ရဲေဘာ္ညိဳေအး တို႔သည္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း အသတ္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးတြင္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီး ႏွင့္အတူ ပမညတ၊ သခင္ဗစိန္၏ ဗမာျပည္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အမ်ဳိးသားအုပ္စုတို႔ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သည္။
ေရြးေကာက္ပြဲၸ၌ ဖဆပလၿပီးလွ်င္ ပမညတသည္ အင္အားအေကာင္းဆံုး အတိုက္အခံပါတီျဖစ္သည္။ ပမညတသည္ ျပည္တြင္းစစ္မုခ်ရပ္စဲရ မည္ဟူေသာ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေႂကြးေၾကာ္သံျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။ ၎အျပင္ ဖဆပလ၏ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာထားကိုေဝဖန္ကာ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးရန္ အေရးဆိုခဲ့သည္။
ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဖဆပလက အႏွစ္ ၄၀ အာဏာတည္ၿမဲရမည္ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖင့္ စည္း႐ုံးခဲ့သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဖဆပလ အႏိုင္ရ႐ွိေသာ္လည္း ပမညတႏွင့္ မဲအေရအတြက္မွာ မ်ားစြာမကြာျခားလွေပ။ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဖဆပလမွ ၁,၇၄၃,၈၁၆ မဲရ႐ွိခဲ့ၿပီး၊ ပမညတမွ ၁,၁၃၉,၂၈၆ မဲရ႐ွိခဲ့သည္။
အမတ္ေနရာအားျဖင့္ ဖဆပလသည္ အမတ္ေနရာ (၁၄၄) ေနရာ၊ ပမညတမွ အမတ္ေနရာ (၄၆)ေနရာ၊ ရခိုင္အမ်ဳိးသားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အမတ္ ေနရာ (၆) ေနရာ၊ တသီးပုဂၢလအမတ္ေနရာ (၉) ေနရာ အသီးသီးရရွိခဲ့သည္။ ပမညတ အမတ္ေနရာ (၄၆) ေနရာ ရရွိလာမႈသည္ ဖဆပလ၏ စည္း႐ုံးေရးက်ဆင္းမႈကို ေဖာ္ျပေနသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ပတ္သက္၍ တဖက္ တဖက္ အျပန္အလွန္စြပ္စြဲမႈမ်ားလည္း ႐ွိခဲ့သည္။ ပမညတက ဖဆပလသည္ စစ္တပ္ႏွင့္ ပ်ဴေစာထီး မ်ားေၾကာင့္ အႏိုင္ရရွိသည္ဟုစြပ္စြဲခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္က်င္းပခဲ့ေသာ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝး တြင္လည္း ဝါးခယ္မေျမာက္ပိုင္း လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးတင္ရီက ၿပီးခဲ့ေသာေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အစိုးရသည္ ဒီမိုကေရစီကို မယံုၾကည္ ေအာင္ ျပဳမူေနေၾကာင္း၊ မဲ႐ုံအရာ႐ွိမ်ားသည္ အရည္အခ်င္းညံ့ဖ်င္းသည့္အျပင္ အတုိက္အခံအမတ္ေလာင္းမ်ားအား မတရားျပဳမူခဲ့ၾက ေၾကာင္း၊ စစ္တပ္က ၿခိမ္းေျခာက္အတင္းအဓမၼ မဲထည့္ခိုင္းေၾကာင္း တင္ျပခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ဖဆပလမဲရ႐ွိေရးအတြက္ ပ်ဴေစာထီး ေခၚ ခါးပိုက္ေထာင္တပ္မ်ားကိုအသံုးျပဳကာ ဒီမိုကေရစီလြတ္လပ္ခြင့္ကိုပယ္ဖ်က္ေသာေၾကာင့္ မတရားေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္သည္ဟူ၍ စြပ္စြဲခဲ့ၾက သည္။ ဖဆပလကလည္း ပမညတသည္ ေငြကို ေရလိုသံုးႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လက္နက္ျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္၍ မဲထည့္ခိုင္းေသာ ေၾကာင့္ မဲအႏိုင္ရရွိသည္ဟု ျပန္လည္စြပ္စြဲခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၅၆ ေမလ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္က်င္းပခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲ ဖဆပလအမတ္မ်ားသည္ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရရွိခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုသည္ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးမွႏႈတ္ထြက္၍ ဖဆပလဥကၠဌအျဖစ္သာ ေဆာင္ရြက္ ေနေသာေၾကာင့္ ၁၉၅၆ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေနာက္ ဦးဗေဆြဦးေဆာင္၍ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၅) ရက္ေန႔တြင္ အစိုးရအသစ္ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ အစိုးရသစ္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားမွာ –
(၁) ဦးဗေဆြ – ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္းဌာန
(၂) စဝ္ခြန္ခ်ိဳ – ဒုဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ – ၁၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေရးရာဝန္ႀကီး။
(၃) ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း – ဒု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ -၂၊ ျပည္ေထာင္စုစီးပြားေရးဌာန။
(၄) သခင္တင္ – ဒု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ – ၃၊ လူမႈေရးရာဌာန။
(၅) သခင္သာခင္ – ျပည္ထဲေရးဌာန။
(၆) ဦးခင္ေမာင္လတ္ – တရားေရးဌာန။
(၇) ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး – ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္ေတာ္ဌာန။
(၈) ဦးဘေစာ – သာသနာေရး၊ လူမႈဝန္ထမ္းႏွင့္ လူထုပညာေရးဌာန။
(၉) ဗိုလ္ခင္ေမာင္ – စက္မႈလက္မႈဌာန။
(၁၀) ဦးရာရွစ္ – သတၱဳတြင္းဌာန။
(၁၁) သခင္တင္ေမာင္ – လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ သစ္ေတာေရးဌာန။
(၁၂) ဦးတင္ – ကုန္သြယ္မႈတိုးတက္ေရးႏွင့္ ရိကၡာေထာက္ပံ့ေရးဌာန။
(၁၃) ဦးထြန္းဝင္း – သမဝါယမႏွင့္ကုန္စည္ျဖန္႔ျဖဴးေရးဌာန။
(၁၄) ဦးဝင္းေမာင္ – ဆိပ္ကမ္း၊ ေရေၾကာင္း၊ ေလေၾကာင္းႏွင့္ ကမ္း႐ိုးတန္းဆက္သြယ္ေရးဌာန။
(၁၅) ဗိုလ္မင္းေခါင္ – မီးရထား၊ ပ.ရ.သ.ဖ၊ ယူဘီေအ၊ စာတိုက္ႏွင့္ေၾကးနန္းဌာန။
(၁၆) ဦးထြန္းတင္ – ပညာေရးႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈဌာန။
(၁၇) ေဒါက္တာစိန္ဘန္း – က်န္းမာေရးဌာန။
(၁၈) စဝ္ထြန္းေအး – ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးဌာန။
(၁၉) ဦးရွိန္ထန္း – ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဌာန။
(၂၀) ဦးတင္ၫႊန္႔ – အလုပ္သမားဌာန။
(၂၁) သခင္စံျမင့္ – လယ္ယာေျမႏိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ေရးဌာန။
(၂၂) သခင္ပန္းၿမိဳင္ – ဒီမိုကေရစိေဒသႏၱရာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာန။
(၂၃) ေစာေအာင္ပ – လမ္းလုပ္ငန္းႏွင့္ အိမ္ရာေဆာက္လုပ္ေရးဌာန။
(၂၄) သခင္ခ်စ္ေမာင္ (ျမန္ေအာင္) – ျပန္ၾကားေရးဌာနတို႔ျဖစ္သည္။
ယင္းေနာက္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠဌ ဦးႏုက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးျပန္လည္ရယူ၍ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ဦးႏုဦးေဆာင္သည့္ အစိုးရအဖြဲ႕သစ္ကို ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ အစိုးရသစ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားမွာ –
(၁) ဦးႏု – ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(၂) ဦးဗေဆြ – ဒု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရးဌာန။
(၃) စဝ္ခြန္ခ်ိဳ – ဒု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ဌာန။
(၄) ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း – ဒု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးဌာန။
(၅) သခင္တင္ – ဒု ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ျပည္သူ႔လုပ္ငန္းဌာန။
(၆) ေဒါက္တာေစာလွထြန္း – ကရင္ျပည္နယ္ဌာန
(၇) ဦးဇန္ထားဇင္ – ကခ်င္ျပည္နယ္ဌာန
(၈) စဝ္ဝဏၰ – ကယားျပည္နယ္ဌာန
(၉) ဦးဇာရဲလွ်န္ – ခ်င္းေရးရာဌာန
(၁၀) ဦးတင္ (ျမန္မာ့အလင္း) – ကုန္သြယ္မႈတိုးတက္ေရးဌာနႏွင့္ ပစၥည္းေထာက္ပံ့ေရးဌာန။
(၁၁) ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလး – ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္ေတာ္ဌာန
(၁၂) ဦးခင္ေမာင္လတ္ – တရားေရးဌာနဝန္ႀကီး။
(၁၃) သခင္ေက်ာ္ဒြန္း – လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္သစ္ေတာေရးရာဌာန။
(၁၄) သခင္သာခင္ – ျပည္ထဲေရးဌာန။
(၁၅) ဦးရာရွစ္ – သတၱဳတြင္းဌာန။
(၁၆) ဗိုလ္မင္းေခါင္ – သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ စာတုိက္ႏွင့္ေၾကးနန္းဌာန။
(၁၇) ဦးဘေစာ – လူမႈဝန္ထမ္းႏွင့္ သာသနာေရးဌာန။
(၁၈) ဦးရွိန္ထန္း – ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးဌာန။
(၁၉) ဦးထြန္းဝင္း – သမဝါယမႏွင့္ကုန္စည္ျဖန္႔ျဖဴးေရးဌာန။
(၂၀) သခင္ခ်စ္ေမာင္ (ျမန္ေအာင္) – ျပန္ၾကားေရးဌာန။
(၂၁) ဦးေအာင္ပ – ေရေၾကာင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပေလေၾကာင္းဌာန။
(၂၂) ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္ – ျပည္သူ႔လုပ္ငန္း၊ အိမ္ယာေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဌာန။
(၂၃) ဦးတင္ၫႊန္႔ – အလုပ္သမားဌာန။
(၂၄) သခင္တင္ေမာင္ – ျပည္သူ႔လုပ္ငန္း၊ အိမ္ယာေဆာက္လုပ္ေရးဌာန။
(၂၅) သခင္စံျမင့္ – လယ္ယာေျမႏိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ေရးဌာန။
(၂၆) ဗိုလ္ခင္ေမာင္ – စက္မႈလက္မႈဌာန။
(၂၇) မဟာသေရစည္သူ စဝ္ထြန္းေအး – လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားမွတ္ပံုတင္ဌာန။
(၂၈) ဦးထြန္းတင္ – ပညာေရးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုယဥ္ေက်းမႈဌာန။
(၂၉) ေဒါက္တာစိန္ဘန္း – က်န္းမာေရးဌာနတို႔ျဖစ္ၾကသည္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ပါလီမန္လူမ်ဳိးစုလႊတ္ေတာ္ တြဲဖက္ညီလာခံကိုက်င္းပခဲ့ရာ ညီလာခံမွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတအျဖစ္ မန္းဝင္းေမာင္ကို ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ကို ဆက္လက္က်င္းပရာ အစည္းအေဝး၌ ပ.မ.ည.တ အမတ္ ေဒါက္တာေအးေမာင္ (ျပည္ၿမိဳ႕) က အစိုးရအေပၚ အယံုအၾကည္မရွိအဆိုတင္သြင္းၿပီး ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္အပါအဝင္ အမတ္ (၁၀) ဦး ေထာက္ခံခဲ့သည္။ အဆို ကို မတ္တပ္ရပ္ဆႏၵယူသည္။ အဆိုကိုသေဘာမတူသူမ်ားသျဖင့္ အဆိုဘက္မွ႐ႈံးနိမ့္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ပါလီမန္တြင္ အစိုးရအား ပထမဆံုးအႀကိမ္ အယံုအၾကည္မ႐ွိအဆို တင္သြင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္လြတ္လပ္ေရး ရ႐ွိၿပီးေနာက္ ညီၫြတ္ခိုင္မာစြာရပ္တည္ခဲ့ေသာ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီး ႏိုင္ငံေရးဝါဒသေဘာထားမ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးအာဃာ တ တရားမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၆ ရက္ေန႔ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးသည္ ႏုတင္အုပ္စု၊ ေဆြ-ၿငိမ္းအုပ္စုဟူ၍ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားေလသည္။ ဖဆပလသန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ခ်င္သည့္ ဦးႏုႏွင့္သခင္တင္အုပ္စုကို သန္႔ရွင္းဖဆပလဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဖဆပလတည္ၿမဲေရးႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ ဦးဗေဆြႏွင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းအုပ္စုကို တည္ၿမဲဖဆပလဟူ၍ လူထုက ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့သည္။
သန္႔႐ွင္း၊ တည္ၿမဲ အကြဲအၿပဲသည္ အစိုးရအဖြဲ႕အတြင္းသာမက ဌာနဆိုင္ရာအတြင္း၊ လူထုလူတန္းစားအဖြဲ႕အစည္းအတြင္း တျပည္လံုးကို ဂယက္႐ိုက္ခတ္ခဲ့သည္။
၁၉၅၈ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၄ရက္ေန႔တြင္ ဦးႏုေခါင္းေဆာင္သည့္ သန္႔႐ွင္းဖဆပလသည္ အစိုးရအဖြဲ႕အသစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၅ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံပါလီမန္ (ဒုတိယျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္) ညီလာခံအထူးအစည္းအေဝးကို က်င္းပခဲ့ရာ အစည္းအေဝးတြင္ တည္ၿမဲဖဆပလအဖြဲ႕မွ ဦးဗေဆြက ဦးႏုအစိုးရကို အယံုအၾကည္မ႐ွိအဆို တင္သြင္းခြင့္ လႊတ္ေတာ္သို႔ ေတာင္းခံခဲ့သည္။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌက အဆိုႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးလိုသူမ်ား၊ မတ္တပ္ရပ္ဆႏၵယူရာ အမတ္ ၅၀ ေက်ာ္ မတ္တပ္ရပ္သျဖင့္ အဆိုကို လႊတ္ေတာ္က တနလၤာေန႔ (၁၉၅၈ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၉ရက္) တြင္ ေဆြးေႏြးခြင့္ျပဳမည္ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ ပါလီမန္ (ဒုတိယျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္) ညီလာခံ အထူးအစည္း အေဝးက်င္းပရာ ဦးဗေဆြက ဦးႏုသည္ ဖဆပလႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေအာင္ လုပ္ေနျခင္း၊ ဖဆပလလမ္းစဥ္ကို ေသြဖည္ေနျခင္း၊ တုိင္း ရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္ ၿဖိဳခြဲေနျခင္း၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို ႀကီးမားေသာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္း၊ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ တရားဥပေဒမ်ားကို မိမိအာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ စကၠဴစုတ္ျဖစ္ေအာင္ ေဖာက္ ဖ်က္လုပ္ေအာင္ေနသည့္အတြက္ ဦးႏုအစိုးရကို အယံုအၾကည္မရွိအဆိုကို တင္သြင္းရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းတင္ျပသည္။ အယံုအၾကည္ မရွိအဆိုကို လႊတ္ေတာ္၌ အမတ္ ၂၄၈ ဦးရွိသည့္အနက္ ၂၄၆ ဦးက မဲေပးခဲ့ၾကသည္။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌက မဲမေပးဘဲ ၾကားေနခဲ့သလို မအူပင္အမတ္ ဦးဘဦးက ႏႈတ္ထြက္သြားသည့္အတြက္ ၂၁ မဲ ေလ်ာ့နည္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ဦးဗေဆြတင္သြင္းေသာအဆိုကို အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးၾကၿပီးေနာက္ ေထာက္ခံသူ၊ ကန္႔ကြက္သူ ဆႏၵမဲေပးရာတြင္ ေျဗာင္မဲေပးစနစ္ကို က်င့္သံုးရာ အဆိုကိုေထာက္ခံသူက ၁၁၉ မဲ၊ ကန္႔ကြက္သူက ၁၂၇ မဲ ရ႐ွိခဲ့သည္။ ထိုသို႔ အဆိုကို (၈) မဲျဖင့္ ႐ႈံးနိမ့္သြားသည့္အတြက္ ဦးႏု ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔သည္ အာဏာဆက္လက္တည္ၿမဲခဲ့သည္။
အယံုအၾကည္မ႐ွိအဆိုကို အႏိုင္ရ႐ွိၿပီးေနာက္ ဦးႏုသည္ အစိုးရအဖြဲ႕ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ပမညတ မဲ (၄၄) မဲျဖင့္ အႏိုင္ရ ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပမညတေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ ဦးေအးေမာင္ကို တရားေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ ရခိုင္အမတ္ (၆) ဦးထဲမွ (၃)ဦးကိုလည္း ဝန္ႀကီးေနရာမ်ား ေပးခဲ့ရသည္။
သန္႔႐ွင္းဖဆပလအစိုးရလက္ထက္တြင္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ကိုမူ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္မင္းေခါင္အား ခန္႔အပ္ခဲ့သည္။ တည္ၿမဲဖဆပလ ႐ႈံးနိမ့္မႈမေက်နပ္သူမ်ား၌ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း တပ္မဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး ၾကည္ဝင္းသည္ အထင္အရွားဆံုးျဖစ္သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးၾကည္ဝင္းသည္ တည္ၿမဲဖဆပလ ဥကၠဌဦးဗေဆြႏွင့္ မယားညီအစ္ကို ေတာ္သူလည္းျဖစ္သည္။ ၎က “သန္႔ရွင္းေတြဖိလို႔ လႊတ္ေတာ္မွာ (၈) မဲ႐ႈံး႐ုံနဲ႔ ဦးဗေဆြတို႔ အျပင္ေတာင္မထြက္ရဲျဖစ္ေနၿပီ။ သန္႔႐ွင္းအစိုး ရကို တပ္က လက္နက္နဲ႔ျဖဳတ္ခ်ပစ္ရမယ္” ဟူ၍ တီးတိုးဝါဒျဖန္႔ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္မွဴးႀကီးၾကည္ဝင္းသည္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ေရႊ (ေနာင္ NLD ပါတီဥကၠဌ)၊ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဦးစီးမွဴး (ပထမတန္း) ဗိုလ္မွဴးႀကီး ခ်စ္ခိုင္တို႔ႏွင့္ပူးေပါင္းၿပီး တပ္က အာဏာသိမ္းေရးကို ျပင္ဆင္စိုင္းျပင္း၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းကို အာဏာသိမ္းရန္ တင္ျပေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
စစ္တပ္ကို အာဏာသိမ္းရန္ ေသြးထိုးေျမႇာက္ပင့္သည့္အဖြဲ႕မ်ား၌ သခင္ဗစိန္ေခါင္းေဆာင္သည့္ ဗမာျပည္ဒီမိုကရက္တစ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္လည္း ပါဝင္ သည္။ ဗမာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၅၈ ခုနွစ္၊ ဇြန္လ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ညီလာခံျပဳလုပ္၍ “ဗမာ့တပ္မေတာ္က ဦးစီး၍ ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္ေသာ လႊတ္ေတာ္အတြင္းအျပင္ရွိ ပါတီေပါင္းစံုပါဝင္ေသာ ယာယီအမ်ဳိးသားအိမ္ေစာင့္အစိုးရဖြဲ႕စည္းရန္” ေတာင္းဆိုခဲ့ သည္။
ထိုစဥ္အတြင္း ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံသမၼတ မန္းဝင္းေမာင္က သင္ပုန္းေျခလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္သည္။ ထိုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ (P.C.P) ပါတီ၏ ျပည္သူ႔လက္နက္တပ္ဖြဲ႕အားလုံးကိုလည္း ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႕အား မတရားအသင္းေၾကညာျခင္းကို ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ လ ၁၅ ရက္ေန႔မွစ၍႐ုတ္သိမ္းေၾကာင္း ၾသဂုတ္လ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ေၾကညာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းထံ စာတစ္ေစာင္ေပးပို႔၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ကိုယ္တိုင္ ဝန္ႀကီးခ်ုဳပ္အျဖစ္ျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းၿပီးလွ်င္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလမကုန္မီ လြတ္လပ္၍တရားမွ်တေသာ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကိုက်င္းပႏိုင္ေအာင္ လိုအပ္သည့္အစီအစဥ္မ်ားေဆာင္ရြက္ရန္ ပန္ၾကားခဲ့သည္။ ထိုေန႔မွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက ဦးႏုထံ ျပန္ၾကားစာေပးပို႔သည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၈ ရက္မွ ႏို္ဝင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔အထိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးအတြင္း႐ွိ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦ တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ပါလီမန္ (ဒုတိယအႀကိမ္ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္) အစည္းအေဝးက်င္းပ၍ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန ဝင္းကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ အဆိုတင္သြင္းခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ အစိုးရသက္တမ္း (၃) လ၊ ၁၇ ရက္သာ႐ွိေသာ သန္႔ရွင္းဖဆပလအစိုးရသည္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုလာလ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းေခါင္းေဆာင္ေသာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရအဖြဲ႕သို႔ အာဏာလႊဲေျပာင္းေပး ခဲ့ရေပသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
