သားၾကီးေမာင္ေဇယ် ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ

Thargyi Maung Zeya – လြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္း ပန္းခ်ီျပပြဲသိုု႔ အေရာက္ …

သီေပါက ျပန္ခဲ့တယ္ နဲ႔ အခန္းဆက္မ်ား
သားၾကီးေမာင္ေဇယ်၊ မတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၂
လြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္း ပန္းခ်ီျပပြဲသိုု႔ အေရာက္ …
သို႔
ကိုရစ္
က်ေနာ္ အခုပဲ လြတ္လပ္ျငိမ္းခ်မ္းပန္းခ်ီျပပြဲ ကျပန္ခဲ့တယ္။ မေန႔မတည္းက သားေတာ္ေမာင္က ဒီပန္းခ်ီျပပြဲကို ၉း၀၀ နာရီ အေရာက္သြားရမယ္ လို႔ ထပ္ခါ ထပ္ခါ သတိေပး ေနတာေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာထ အိမ္အလုပ္ေတြ ေစာေစာ ျပီးေအာင္လုပ္ျပီးသြားဖို႔ျပင္ပါတယ္။ သမီးကလည္း တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ေစာေစာထျပီး သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္။ သားရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အိမ္မွာ ညကတည္းလာအိပ္ေနတာပါ။
က်ေနာ္တို႔ ျပပြဲက်င္းပရာ ပန္းဆိုးတန္းလမ္း  အထက္ဘေလာက္မွာရွိတဲ့ စာေပေလာက စာအုပ္ဆိုင္ကုိ ၉း၀၀ နာရီ မထိုးခင္ေရာက္ပါတယ္။ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ။ ခန္းလံုးျပည့္ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ ျပပြဲ မွာ ျပသတဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြကလည္း  ျပပြဲ နံရံမွာ တိုးတိုးေ၀႔ေ၀႔ ခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္။
ပန္းခ်ီကားေတြက ေထာင္နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြမ်ားပါတယ္။ အစိုးရ အဆက္ဆက္က ေက်ာင္းသားဆိုးေတြ၊ အဖ်က္သမားေတြ၊ ေသာင္းက်န္းသူေတြ ၊ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြန္းသူေတြ လို႔ နာမည္ဆိုးေတြ အတပ္ခံ ခဲ႔ရတဲ့ လူေတြရဲ႔ လက္ရာေတြပါ။ သူတို႔ ဟာေထာင္ထဲမွာ စိတ္ပိုင္း ရုပ္ပိုင္း အႏိွပ္စက္ခံ ရင္း သူတို႔ရဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ စိတ္ေတြ၊ အလွကိုျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့စိတ္ေတြ၊ ဘ၀ ကိုခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳး အေရးကို အေလးထားဦးထိပ္ပန္ဆင္တဲ့ စိတ္ေတြ စတဲ့ ေ၀ဒနာစိတ္ေရာင္စံုေတြနဲ႔ ဒီပန္းခ်ီကားကိုေရးဖြဲ႔ခဲ့ၾကတာပါ။ တခါတရံ သူတို႔ရဲ႔ ဒလေဟာ သြန္က်လာတဲ့ ေသြးေတြ၊ တေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ၊ တေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ၊ တေျမ႔ေျမ႔ ေဆြးခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ဒီပန္းခ်ီကို ဖန္ဆင္းခဲ့ၾကတာပါ။
သူတို႔ကို ဘယ္သူေတြက လူဆိုးၾကီးေတြအျဖစ္ ပံုဖ်က္ သရုပ္ေဖၚခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဘယ္သူေတြကမ်ား တာ၀န္မသိသူေတြ အျဖစ္ လက္ညိဳးထိုးခဲ့ ၾကပါသလဲ။ ဘယ္သူကမ်ား အၾကမ္းဖက္သမားေတြ အျဖစ္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ေၾကာ္ျငာခဲ့ ၾကပါသလဲ။
အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္တစ္ ထဲမွာ သိခဲ႔ရတဲ့ ကိုေ႒းေအာင္ (သာေကတ NLD )က က်ေနာ္ က်ေနာ့္ လက္ဆြဲႏူတ္ဆက္ရင္း စကားဆိုပါတယ္။ သူ႔ အသံ ကို က်ေနာ္မၾကားပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အသံကို သူလည္းမၾကားဘူး ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ သူဟာ စစ္ေၾကာေရးမွာ နာအံု ကို အရိုက္ခံရျပီးကတည္းက သူဟာနားမၾကားသူ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က သူနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အခါ ပါးစပ္ကိုသူျမင္ေအာင္ လႈပ္ျပျပီး လက္ဟန္ေျခဟန္ကိုသာ အားျပဳေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ သူနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း လူတစ္ေယက္က က်ေနာ္ကို၀င္တိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လွည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့  သူကေျခတဖက္ ဆာေနျပီး ကိုယ္ကိုယိမ္းထိုး ရင္း တုန္ခ်ိတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ပန္းခ်ီးကားတခ်ပ္ကိုလက္ညိဳးထိုးရင္း   …
“ငါတို႔ ေနတဲ့ တိုက္က အဲဒီလို တံခါးႏွစ္ထပ္နဲ႔ေပါ့ …”
လို႔ သူမိတ္ေဆြကိုေျပာျပေနပါတယ္။
လူေတြက ၾကပ္ ၊ ပန္းခ်ီကားေတြၾကပ္၊ ခံစားမႈေတြက ၾကပ္လာတဲ့ အခါ က်ေနာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို တစ္ေယာက္ထည္းသြားဖို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။
က်ေနာ္ ကင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ ဟိုဖက္၀ိုင္းမွာ ကိုျပံဳးခ်ိဳ၊ မစႏၵာမင္း၊ ကို၀င္းေမာ္တို႔၊ ဒီဖက္၀ိုင္းမွာ ေထာင္ထြက္ ကဗ်ာဆရာ ၊ စာေရးဆရာ အခ်ိဳ႔ ၊ ဟိုေဒါင့္ နားမွာ ကိုေ႒းလြင္ (ျမန္မာစာ) ၊  ကိုေနာ္ေက်ာ္၊ ဒီေဒါင့္၀ိုင္းမွာ ကိုေ႒းေအာင္ (သန္လွ်င္) ၊ ကိုေက်ာ္ေအာင္ ေရြျပည္တန္၊ ကိုစိုးအုပ္တို႔ ၊ က်ေနာ္အားလံုးကို အားရ၀မ္းသာလိုက္ႏူတ္ဆက္မိတယ္။ အရင္တုန္းကဆို က်ေနာ္တို႔ဟာ လမ္းမွာေတြ႔ရင္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မေခၚရဲၾက၊ မျမင္ဟန္ေဆာင္ခဲ့ ရသူေတြပါ။ ေျပာစရာ ရွိရင္မ်က္ရပ္ျပ၊ လက္ရိပ္ျပ ၊ လူရွင္းတဲ့ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာစရာရွိတာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျမန္ျမန္ ေလးေျပာၾက။ သူက ခတ္သုတ္သုတ္သြား၊ က်ေနာ္က ခတ္ကုပ္ကုပ္ ေန၊ အဲဒီလိုအေျခေနေတြထဲမွာ ယံုၾကည္မႈေတြကေတာ့ ရင္နဲ႔ အျပည့္ေပါ့။
ခုေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေခၚၾကေျပာၾက။
က်ေနာ္က ကိုေနာ္ေက်ာ္ကို က်ေနာ့္ပန္ခ်ီေဆာင္းပါးေတြ ဘယ္မွာ ပိုရင္ေကာင္းမလဲ လို႔ေျပာေတာ့ သူ႔ လုပ္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းမွာ ပဲ ပို႔ပါလို႔ ေျပာေတာ့ အားတက္သြားတာေပါ့။
ကိုေ႒းလြင္က က်ေနာ္ကို ခ်က္မွာ ပညာသင္ျပီးခဏျပန္လာတဲ့ မေ၀မာညြန္႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ က်ေနာ္က သားအၾကီးေကာင္ ခ်က္မွာ ရုပ္ရွင္ပညာသင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူ႔ နဲလည္းသိတယ္၊ အျပန္လူၾကံဳေပးလို႔ရတယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မး္သာသြားတယ္။
ဒါေပမယ္ က်ေနာ္တို႔စကားေျပာတာကို ေနာက္နားက လူတစ္ေယာက္ ကပ္ျပီးနားေထာင္ေနတယ္လို႔ ခံစားသိနဲ႔ သိလိုက္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ စကားကိုရုပ္တရက္ရပ္ျပီး ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည္လိုက္တဲ့ အခါ၊ ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာတာကို အနားကပ္ အားစိုက္နားေထာင္ေနတဲ့ မ်က္တြင္းခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္ ၊ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ျဖဴေယာ္၊ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ကိုလွည္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူက လူမိသြားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခပ္အမ္းအမ္းၾကည့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ျပီး က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္နားမလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ စကားေတြေျပာပါတယ္။ ေနာက္သူက က်ေနာ္ကိုု တရိုတေသ ႏႈတ္ဆက္ ျပီး ဆိုင္ထဲကထြက္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္က ကိုေ႒းလြင္ကိုသူဘယ္သူလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူ ၁၃ ရက္ ထြက္လာတဲ့သူပါ။ သူက စိတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ ဒါဏ္ရာ ရထားလို႔ အခုလိုျဖစ္ေနတာ လို႔ က်ေနာ့္ကိုေျပာပါတယ္။
အင္း  . . . တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူ႔လိုပဲ စိတ္မွာ ဒါဏ္ရာတခုခုရထားလို႔ လူေတြကို သံသယ စိတ္နဲ႔ ၾကည္မိေနပါလားလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အားလံုး က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ စိတ္ေတြကို အရင္ကုစားရပါဦးမယ္။
(Photo – Yangon Press International, Facebook)

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts