Than Win Hlaing – အေက်ာ္ေဇယ်လား အေက်ာ္ေဒးယ်လား

`အေက်ာ္ေဇယ်လား အေက်ာ္ေဒးယ်လား´

သန္း၀င္းလႈိင္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၂

တေလာက မိုးမခဘေလာ့တြင္ စာေရးသူ၏ `သမိုင္းတေကြ႕မွ အေက်ာ္ေဇယ် အမ်ိဳးသမီးမ်ား´ စာအုပ္ ေၾကာ္ျငာကို တင္ထားရာ၊ အင္တာနက္ပရိသတ္အမ်ားစုက `အေက်ာ္ေဇယ်´ အသံုးအႏႈန္းကို မွားသည္ဟု ထင္ျမင္မိကာ `အေက်ာ္ေဒးယ်´ သာ ျဖစ္သင့္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳထားၾကသည္။ မူလက ျပန္လည္မ႐ွင္းလင္းလိုေသာ္လည္း ၀ါရင့္သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ား၊ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္ကပါ အမွတ္မွားေနသည့္အတြက္ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ ျပန္လည္႐ွင္းလင္းတင္ျပအပ္ပါသည္။

ေက်ာ္ၾကားထင္႐ွားျခင္း၏ အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာစာေပ၌ `အေက်ာ္ေဇယ်´ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို သံုးႏႈန္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃၀ေက်ာ္က ဆရာႀကီးဦးသုခပင္ ဗုဒၶေခတ္ ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားေသာ ဗုဒၶ၀င္အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို `အေက်ာ္ေဒးယ် ဗုဒၶသမီးေတာ္မ်ား´ ဟူ၍ အမည္တပ္ကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမန္မာစာအဖြဲ႕ ဦးစီးဌာန မွ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ေသာ `ျမန္မာအဘိဓာန္´ က်မ္း စာမ်က္ႏွာ ၃၉၇ ၌လည္း-

`အေက်ာ္ေဇယ်၊ န- ေက်ာ္ေစာထင္႐ွားျခင္း။ [ျမန္၊ အေက်ာ္ + ပါ၊ ေဇယ်?]´ ဟူ၍ အနက္ဖြင့္ထားပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳမွ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလ၌ တတိယအႀကိမ္ထုတ္ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးလွ၏ `ျမန္မာ့သတ္ၫႊန္းဒီပနီ´ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၇ ၌ `အေက်ာ္ေဇယ်´ ဟူ၍သာ ေရးသားထားပါသည္။

`ေဒယ်´ကို `ေဒယ်ဓမၼ´ ဟူ၍သာ သံုးႏႈန္းပါသည္။ အဓိပၸါယ္မွာ အလွဴ၀တၳဳ၊ လွဴစရာပစၥည္းဟူေသာ အနက္ရသည္။ [ပါ၊ ေဒယ်ဓမၼ။ ေဒယ် – ေပးအပ္ေသာ၊ ဓမၼ – အရာ၀တၳဳ။] ေဒယ်ဓမၼ ႏွင့္ဆင္တူ အျခားပါဠိေ၀ါဟာရမွာ `ဒါတဗၺ၀တၳဳ´ ျဖစ္ၿပီး အနက္မွာ ဒါတဗၺ၀တၳဳ (ပါဠိ)။ ဒါတဗၺ – ေပးအပ္ေသာ၊ ၀တၳဳ – ပစၥည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလွဴ၀တၳဳပစၥည္း ျဖစ္ပါသည္။

အမွန္မွာ ပညာ႐ွိတို႔က `ဥေကၠာေဋယ်´ဟူ၍ သံုးႏႈန္းပါသည္။ ဥေကၠာေဋယ် – လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားျငားအံ့ဟူေသာ အနက္ ရသျဖင့္ မူရင္းပါဠိအတိုင္း ဋ သံလွ်င္းခ်ိတ္ျဖင့္သာ ေရးရပါမည္။ ဥေကၠာေတယ်၊ ဥေကၠာေဒယ်ဟု ေရးသားၾကသည္မွာ မူရင္းပါဠိဘာသာျဖင့္ မညီေသာေၾကာင့္ မွားပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၇၃ခုႏွစ္က ျပဳစုေရးသားခဲ့ေသာ ဦးေအာင္၏ `က၀ိေသနဂၤဗ်ဴဟာက်မ္း´ စာ ၂၄၌ “ဆူညံေသာင္းေသာင္း၊ အေပါင္းလူူဗိုလ္၊ ထိုထိုခပင္း၊ သီဆိုၾကျခင္းသည္၊ ၿမိဳ႕တြင္းၿမိဳ႕ျပင္၊ ၀န္းက်င္ျဖျဖ၊ ေကာလာဟလ ဥေကၠာေဋယ် ျဖစ္သနည္း” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊

ဇမၺဴ႕မိတ္ေဆြစာေပတုိက္မွ ၁၃၀၀ျပည့္ႏွစ္က ထုတ္ေ၀ေသာ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ ေရးသားခဲ့သည့္ `ျမန္မာစာေပသမိုင္း´ စာ ၃၆ ၌ –

“ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔မွာ လြန္စြာ၀မ္းေျမာက္က်လ်က္ ေပေလးပင္႐ွင္ေလးပါး ေပၚဦးေတာ့မည္တကားဟူ၍ ဥေကၠာေဋယ် ျဖစ္ေနေလသည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေရးသားခဲ့ၾကပါသည္။ ဆရာႀကီးဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ ျပဳစုခဲ့ေသာ `ပါဠိသက္ေ၀ါဟာရ အဘိဓာန္´ စာမ်က္ႏွာ ၄၆၇ ၌လည္း ယင္းအတိုင္းပင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အေက်ာ္ေဒယ် အသံုးအႏႈန္းမ႐ွိဘဲ အေက်ာ္ေဇယ်သာ အသံုး႐ိွေၾကာင္း တင္ျပလုိပါသည္။

ဒႆနိကေဗဒလား ဒႆနေဗဒလား

ျမန္မာစာေပ၌ ဒႆနေဗဒ(ပါဠိ) ေ၀ါဟာရကို တကၠသိုလ္ပရ၀ဏ္အတြင္း၌ပင္ ဒႆနိကေဗဒဟူ၍ လြဲမွားစြာ သံုးႏႈန္း ေနၾကပါသည္။ ဒႆနိက(ပါဠိ) ေ၀ါဟာရသည္ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဆရာ (Philosopher) (၀ါ) ဒႆနိက ဆရာႀကီးဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ပါဠိေ၀ါဟာရ၏အနက္ ဒႆနိကဆရာႀကီးဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ပါဠိေ၀ါဟာရ (ဒႆနိကသည္ ဒႆန + ဣက ျဖစ္ၿပီး ဒႆန – အျမင္၊ ဣ – ႐ွိသူ) ဟူ၍ အနက္ရေသာေၾကာင့္ ဒႆနအျမင္႐ွိသူ ျဖစ္ပါသည္။ ဒႆနေဗဒ ဟူသည္မွာ (ဒႆန – ေလာကအျမင္ + ေဗဒ – ပညာရပ္) ဟူ၍ အနက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒႆနေဗဒ ဟူ၍ ေရးမွသာ မွန္ေပမည္။

ပဥၥငါးပါး

ပၪၥဟူေသာ ပါဠိေ၀ါဟာရသည္ ငါးခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိန္းမမ်ား၏ ေကာင္းျခင္းငါးျဖာ ဂုဏ္အဂၤါႏွင့္ျပည့္စံုေသာ အမ်ိဳးသမီးကို `ပၪၥကလ်ာ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာငါးပါးကို `ပၪၥခႏၶာ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဓာတ္ႀကီးငါးပါးျဖင့္ ျပေသာေဆးက်မ္းကို  ပၪၥဘုတ္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ငါးခုေျမာက္ကို ပၪၥမီ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အသြင္ငါးမ်ိဳးပါေသာအ႐ုပ္ကို `ပၪၥ႐ူပ´ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ သတၱဳငါးမ်ိဳးပါေသာအရာကို `ပၪၥေလာဟာ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ငါးပါးအစု႐ွိေသာ ရဟန္း (ေကာ႑ည၊ ၀ပၸ၊ ဘဒၵိယ၊ မဟာနာမ္၊ အႆဇိ ဟူေသာ ရဟန္းငါးပါး)ကို `ပၪၥ၀ဂၢီ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ငါးပါးသီလကို `ပၪၥသီ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဥေသွ်ာင္ငါးခုရ႐ွိေသာ နတ္သားကို `ပၪၥသီခ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း သံုးႏႈန္းေခၚေ၀ၚၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ အ႐ြက္၊ အသီး၊ အေခါက္၊ အျမစ္၊ အပြင့္တို႔ျဖင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာေဆးကို ပၪၥငါးပါးေဆးဟု သံုးႏႈန္းပါက ပၪၥ – ၅၊ ငါး – ၅ ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ထြက္ရာ ၅၅ပါးေသာေဆးဟု အမွတ္မွားႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ နားယဥ္ေနၿပီျဖစ္၍ ပၪၥငါးပါးဟူ၍သာ အလြယ္ေခၚေနၾကပါသည္။

မိဘုရားလား မိဖုရားလား

ျမန္မာစာေပ၌ လြဲမွားစြာ သံုးေနေသာ အျခားေ၀ါဟာရတစ္ခုမွာ `မိဘုရား´ ဟူေသာ စကားလံုးပင္ျဖစ္သည္။

မိဘုရားသည္ ျပည္သူတို႔၏ အမိျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သဒိသူပစာအားျဖင့္ `အမိဘုရား´ ေခၚေ၀ၚပါသည္။ ေႏွာင္းပိုင္း၌ အ – ေၾက၍ `မိဘုရား´ ဟူ၍ အာလုပ္ပုဒ္ေခၚေ၀ၚလာၾကသည္။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၅၈၅ခုႏွစ္က ေရးထိုးထားေသာ ေလးေထာင့္ ကန္ေလးမ်က္ႏွာဘုရားေက်ာက္စာတြင္ `အမိဘုရားစေသာ ေမာင္းမေတာ္ခပ္သိမ္း´ ဟူ၍ ထိုပုဂံေခတ္ကပင္ အ,မေၾကဘဲ `အမိဘုရား´ ေခၚေ၀ၚေရးသားေၾကာင္း ထင္႐ွားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နန္းဓေလ့ထံုးတမ္းအရ နန္းရမိဘုရား၄ပါး (ေတာင္နန္း၊ ေျမာက္နန္း၊ အလယ္နန္း၊ အေနာက္နန္း) ႏွင့္ အေဆာင္ရမိဘုရား၄ပါး (ေတာင္ေဆာင္ေတာ္၊ ေျမာက္ေဆာင္ ေတာ္၊ ေတာင္ေ႐ႊေရးေဆာင္၊ ေျမာက္ေ႐ႊေရးေဆာင္) သည္သာ `မိဘုရား´ဟူ၍ သံုးႏႈန္းရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သီေပါမင္း၏ မယ္ေတာ္ ေလာင္း႐ွည္မိဘုရားသခၤ် ိဳင္းစာ၌ ေလာင္း႐ွည္ဘုရားဟူ၍သာ ေရးထိုးထားပါသည္။

ျမန္မာသကၠရာဇ္၆၆၀ျပည့္ႏွစ္ ေရးထိုးသည့္ မိဘုရားေစာေက်ာက္စာတြင္ `ရန္ခပ္သိမ္းကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ေသာ သီရိရာဇာမည္ ေသာ မင္းႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ မိဘုရားေစာ သည္´ ဟူ၍လည္းေကာင္း။

သကၠရာဇ္၁၁၈၃(ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၂၁) မဇၥ်ိမေဒသ ဗုဒၶဂယာအရပ္႐ွိ မဟာေဗာဓိေက်ာက္စာတြင္ `ျမတ္ေသာမိဘုရားေခါင္ႀကီး ႏွင့္တကြ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ `သီရိပ၀ရမဟာ ရာဇိႏၵာ ရတနာေဒ၀ီအမည္ေတာ္႐ွိေသာ ေတာင္မိဘုရားေခါင္ႀကီးႏွင့္ တကြ´ ဟူ၍လည္းေကာင္း။

သကၠရာဇ္၁၂၀၉ခုႏွစ္ ဆိတ္ေပါက္ဘုရားေက်ာက္စာတြင္ `မင္းညီ မင္းသား၊ မင္းမိဘုရား၊ မႊန္ၾကားေပါက္ျပ´ ဟူ၍ လည္းေကာင္း။

သကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ခုႏွစ္ မႏၱေလးေတာင္ေျခ သုဓမၼာေက်ာက္စာတြင္ `ေျမာက္နန္းေတာ္မိဘုရားသည္´ ဟူ၍လည္းေကာင္း အသီးသီးေက်ာက္ထက္အကၡရာျဖင့္ ထင္ထင္႐ွား႐ွား႐ွိပါသည္။

မိဘုရားဟူေသာ ပုဒ္အကၡရာကို ပုဂံေခတ္ေကာင္းစားစဥ္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၉၀၀ေက်ာ္ေလာက္ကပင္ စတုတၳအကၡရာ ဘကုန္းတစ္ေခ်ာင္းငင္ ဥသရႏွင့္ `ဘု´ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ရႀကီးအခ်တြင္ ၀ိသဇၨနီႏွင့္ `ရား´ ဟူ၍လည္းေကာင္း အေရး အသား႐ွိခဲ့သည့္အျပင္ ကုန္းေဘာင္ ပထမအေလာင္းမင္းတရားႀကီးမွစ၍ (၁၁)ဆက္ေသာမင္းတို႔လက္ထက္တိုင္ နန္းေတာ္၊ အိမ္ေတာ္ႏွင့္ လႊတ္႐ုံးငါးရပ္တို႔၌ သံုးႏႈန္းထားသည့္အတိုင္း မိဘုရားဟူေသာ ပုဒ္အကၡရာကို ေ႐ွးကာလက ႐ွိေဟာင္းျဖစ္ေသာ ေက်ာက္စာမူ၊ ေပမူ၊ ပုရပိုက္မူတို႔အတုိင္းမေရးဘဲ `မိဖုရား´ဟုေရးပါက မွားယြင္းပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းဦးေဆာင္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္လာၿပီးေနာက္ ၁၉၆၃ခုႏွစ္တြင္ ၄င္းဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ ေသာ ျမန္မာစာေကာ္မ႐ွင္မွ ယေန႔တုိင္တည္႐ွိေနေသာ ျမန္မာစာအဖြဲ႕သည္ ဦးေန၀င္းၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း `မိဘုရား´ ကို `မိဖုရား´ဟူ၍ ျပင္ဆင္ေရးသားလာခဲ့ၾကပါသည္။ ယင္းတို႔၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ဘုန္းႀကီး၊ ဘုရားစသည္တို႔သည္ `ဘကုန္း´အေရး႐ွိေသာေၾကာင့္ ျမန္မာဗ်ည္း ၃၃လံုးတြင္ ၂၆လံုးဗ်ည္း ဖဦးထုပ္ကိုသာ ေရးရမည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ပညာ႐ွင္မွ မိဘုရားကို ဖဦးထုပ္ျဖင့္ မေရးၾကပါ။ စာေပစိစစ္ေရးမွ အတင္းျပင္ခိုင္း၍သာ အခ်ိဳ႕စာအုပ္ မ်ား၌ မိဖုရား ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၇၁ခုႏွစ္ထုတ္ ျမန္မာအဘိဓာန္(အက်ဥ္းခ်ဳပ္) ငါးတြဲႏွင့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ဒုတိယအႀကိမ္ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္ပံုႏွိပ္သည့္ `ျမန္မာအဘိဓာန္က်မ္း´ စာမ်က္ႏွာ ၂၆၇ ၌ – ဘုရင္၏ နန္းရေဆာင္ရ ၾကင္ရာေတာ္ကို `မိဖုရား´ ဟူ၍သာ သံုးႏႈန္းထားပါသည္။

နတ္ျပည္စံသည္လား နတ္႐ြာစံသည္လား

နတ္ျပည္စံသည္ နတ္႐ြာစံသည္ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းကို အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက မသဲကြဲၾကေခ်။

အာဏာ႐ွိစဥ္အတြင္း သို႔မဟုတ္ နန္းေပၚတြင္စိုးစံလ်က္ျဖစ္ေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္တို႔ဘ၀ေျပာင္းသည္ကို `နတ္ျပည္စံသည္´ ဟူ၍ ေရးသားရပါသည္။ နတ္ျပည္ေျပာင္းစံသည္ဟူ၍လည္း ေျပာဆိုေရးသားၾကၿမဲျဖစ္သည္။

နန္းက်ဘုရင္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရင္၏မယ္ေတာ္ျဖစ္ေစ၊ ေတာင္နန္းမေဒ၀ီ မေဟသီမိဘုရားေခါင္ႀကီးျဖစ္ေစ ဘ၀ေျပာင္းသည္ကို `နတ္႐ြာစံသည္´ဟူ၍သာ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေရးသားရၿမဲျဖစ္သည္။

ဥပမာ အေလာင္းမင္းတရား၊ ဆင္ျဖဴ႐ွင္မင္း၊ မင္းတုန္းမင္းတို႔အား နတ္ျပည္စံသည္ဟူ၍ ေရးသားရပါသည္။ စစ္ကိုင္းမင္း၊ ပုဂံမင္း၊ သီေပါမင္းတို႔သည္ နန္းက်ဘုရင္မ်ားျဖစ္၍ နတ္႐ြာစံသည္ဟူ၍ ေရးသားရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ေတြ႕ကရာဘုရင္တိုင္း ဘ၀ေျပာင္းသည္ကို နတ္႐ြာစံသည္ဟူ၍ ေရးသားၾကက ပညာ႐ွိတို႔ရယ္ဖြယ္ရာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းပုဂၢိဳလ္တို႔အား ပင္စင္ အၿငိမ္းစား၀န္ေထာက္မင္းဦးေမာင္ေမာင္တင္(၁) (K.S.M., A.T.M) စီရင္ေရးသားခဲ့ေသာ ‘ေ႐ႊနန္းသံုးေ၀ါဟာရအဘိဓာန္’ ကို သာ ေလ့လာၾကပါဟု ရည္ၫႊန္းလိုပါသည္။

ထို႔အျပင္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္၊ မင္းမိဘုရား၊ မင္းသား၊ မင္းသမီးတို႔ ဘ၀ေျပာင္းသည္ကို `ကံေတာ္ ကုန္သည္´ ဟူေသာေ၀ါဟာရျဖင့္ သံုးႏႈန္းရပါမည္။ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ေျမးေတာ္၊ ျမစ္ေတာ္၊ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္၊ ေစာ္ဘြား မ်ား ဘ၀ေျပာင္းသည္ကို ကံကုန္သည္ဟူ၍သာ သံုးႏႈန္းရပါမည္။

ထို႔နည္းတူစြာ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ေတာင္နန္းစံအဂၢမေဟသီမိဘုရားေခါင္ႀကီးမွ ျမင္ေတာ္မူသည့္ သားေတာ္ကို `ေ႐ႊကိုယ္ ေတာ္ႀကီးဘုရား´ဟု ေခၚေ၀ၚရပါမည္။ ေျမာက္နန္း၊ အလယ္နန္း၊ အေနာက္နန္းႏွင့္ အေဆာင္ရမိဘုရားတို႔က ျမင္သည့္ သားေတာ္မ်ားကို `ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဘုရား´ဟု ေခၚေ၀ၚရပါမည္။

ထို႔အျပင္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ေတာင္နန္းမေဟသီမိဘုရားေခါင္ႀကီးမွ ျမင္ေတာ္မူသည့္ သမီးေတာ္ကို `ထိပ္စုျမတ္ဘုရား´ဟု သံုးႏႈန္းရပါမည္။ မင္းသမီးကို ေ႐ႊနန္းတင္၍ ျမင္ေတာ္မူသည့္သမီးေတာ္ကို `စုဘုရား´ဟု ေခၚေ၀ၚရၿမဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မယ္ေတာ္က မင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေစကာမူ ဘုရင္မင္းက `စုဘုရား´ဟုေခၚေစရမည္ဟု အမိန္႔ေတာ္မွတ္ပါက `စုဘုရား´ဟုေခၚ တြင္ႏုိင္ေပသည္။ ထို႔အျပင္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာ နန္းရမိဘုရားကျမင္သည့္ သမီးေတာ္ကို `ထိပ္စုဘုရား´ဟုေခၚေ၀ၚရၿမဲျဖစ္ သည္။

က်န္ဘုရင္မင္းျမတ္၏သမီးေတာ္မ်ားကို`ထိပ္ေခါင္တင္´ဟူ၍ေခၚေ၀ၚရၿမဲျဖစ္သည္။သို႔ေသာ္ အိမ္ေ႐ွ႕မင္း၏သမီးတို႔ အနက္ ထိပ္ေခါင္တင္ေခၚေစဟု ဘုရင္မင္းျမတ္က အမိန္႔ေတာ္႐ွိပါက ေခၚေ၀ၚႏိုင္ေပသည္။ က်န္ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသမီးေတာ္တို႔ကို `ထိပ္တင္´ဟူ၍သာ ေခၚေ၀ၚရၿမဲျဖစ္သည္။

မည္သို႔ဆိုေစ… ျမန္မာစာအေရးအသားသည္ ပုဂံေခတ္ ေအဒီ ၁၁ – ၁၂ ရာစုမွစ၍ တျဖည္းျဖည္းတိုးတက္လာခဲ့ရာ ျမန္မာေ၀ါဟာရတို႔၏ အရင္းျမစ္၊ ပရိယာယ္ပုဒ္၊ ၀ါစဂၤ၊ ေ၀ါဟာရတို႔ကို အသံထြက္ အနက္အဓိပၸါယ္မွအစ ဂဃနဏ ေသခ်ာစြာေလ့လာ၍ ထံုးမီစံမွ် ေရးသားတတ္ရန္လိုပါသည္။ သို႔မွသာ မိမိဆိုလိုရင္းကို ထိေရာက္႐ွင္းလင္းစြာ အျခားသူတို႔ နားလည္ႏိုင္ပါမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေစတနာေ႐ွ႕ထား၍ တင္ျပလုိက္ပါသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း ျမန္မာစာေပဗဟုသုတ ႂကြယ္၀ကံုလံုႏိုင္ၾကပါေစ။

(မိုးမခမွတ္ခ်က္ – စာေရးဆရာသန္း၀င္းလႈိင္၏ “သမိုင္းတေကြ႔မွ အေက်ာ္ေဇယ်အမ်ဳိးသမီးမ်ား” စာအုပ္ (အမွာစာလက္ခံျပီး ရိုက္ႏွိပ္သည့္စနစ္၊ Print On Demand)ျဖင့္ လက္ခံေနပါျပီ။ ယခုလကုန္တြင္ ၾကိဳတင္မွာၾကားထားသူမ်ားအတြက္ ပထမႏွိပျ္ခင္းကို ျဖန္႔ခ်ိေပးမည္ ျဖစ္သည္။ လကုန္အမီ (မတ္လဆန္း ပထမအပတ္) မွာၾကားလိုသူမ်ား သည္ေနရာကေန အြန္လိုင္းမွာၾကားၾကပါ)

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ