ေရာက္တတ္ရာရာအတိုအစမ်ား – နွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း (ဘန္ေကာက္မွာ)
ေမာင္ရင္ငေတ
နုုိ၀င္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၃
Sawadee kha, Sawadee krap
ဘန္ေကာက္အမွတ္တရ အပိုင္းႏွစ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အလြမ္းရယ္ေျဖ မေျပစရာ အပိုင္းအစေတြကို ဆက္စပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္၊ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ဥေရာပရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို ေရးေနရင္းမွာဘဲ အလြမ္းေျပလိုေျပျငား လြန္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေဟာင္းေတြကို ျပန္လည္ၿပီးအမွတ္ရမိသေလာက္ ေရးထားတာေတြ ရွိပါတယ္၊ ဒါေတြကို ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ခ်ဲ႕ေရးပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာ ေတြကေတာ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ကာ အမွတ္မွားတာေလးေတြ ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူေတြလည္း ဒီစာကို ဖတ္မိရလို႔ အမွားေတြ က်န္ေနတာေတြ ေတြ႔မိခဲ့ရင္ ျပင္ေပးၾကပါ ျဖည့္ေပးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ဘန္ေကာက္သို႔ဆိုတဲ့ အရင္တပတ္ကေရးခဲ့တာမွာ မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေရးခဲ့တာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္ ကာလက မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္ကေန တေန႔တေန႔ ျမန္မာ့အဲယားနဲ႔ေရာ ထိုင္းတီဂ်ီနဲ႔ေရာ ေလယာဥ္နဲ႔ အျပည့္ဆိုသလို ထြက္ခြာသူမ်ားသေလာက္ ျပန္ဝင္လာသူ နည္းပါးလွတဲ့ အခ်ိန္ပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ သိရွိသမွ် ရန္ကုန္ေနသူ ေက်ာင္းေနဘက္ ေပြေဖာ္ေပြဘက္မ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထြက္ခြာ သြားၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါ၊ အဲလိုနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတလည္း ထိုင္းကိုေရာက္လာပါတယ္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ မေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသေတြ ေရာက္ဖူးခ်င္တာ၊ မလုပ္ဖူးတာေတြ လုပ္ဖူးခ်င္တာ၊ မစားဖူးတာေတြ စားဖူးခ်င္တာ၊ မေျပာဖူးတာေတြ ေျပာဖူးခ်င္တာ၊လူေတြရဲ႕သဘာဝပါ၊ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာက ထိုင္ေနလို႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးဆိုတဲ့ အဲဒီေခတ္က စတီရီယိုအဆိုေတာ္ ကိုင္ဇာရဲ႕ သီခ်င္းနဲ႔အတူ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ၿပီးထိုင္ေနရင္ ထံုထိုင္းသြားမွာ စိုးရတာေၾကာင့္ ယိုးဒယားေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ရျခင္းသာပါ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ထိုင္းေက်းလက္မွာ တလေက်ာ္ ႏွစ္လနီးပါးၾကာ ေနခဲ့ၿပီးေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚကို ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာပါတယ္၊ ေက်းလက္ေဒသမွာ ေနလို႔ထိုင္လို႔ ပိုေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ ရမယ့္ခရီးက ဘာမွန္းမသိေသးလို႔ ၿမိဳ႕ေပၚတက္လာရပါတယ္၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း ေနာင္ေရာက္ရွိလာၾကမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ တျခားသူေတြကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေရးေတြ လုပ္ရအံုးမွာ မဟုတ္လား၊ ဒါကလည္း ေနာင္အခါမွာ ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ ဝင္ေငြရတဲ့ စီးပြားေရး ေဘးေပါက္ လုပ္ငန္းေလး ျဖစ္လာတာ မဟုတ္လား၊ ဘန္ေကာက္သို႔ ပထမပိုင္းေဆာင္းပါး မိုးမခမွာ ပါလာၿပီးခ်င္းမွာဘဲ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ ဖဘစာမ်က္ႏွာမွာ ေတြဆံုရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဒီကေန႔ဒိန္းမတ္ျပည္ကို ေရာက္ရွိေနထိုင္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ စကားစပ္မိၾကၿပီး သူလည္း အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီေနရာေတြကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့သူတဦး ဆိုတာကို သိခြင့္ရလိုက္ပါတယ္၊ အဲလို တျခားေသာ ျဖတ္သန္းခဲ့သူေတြက မ်ားစြာရွိပါအံုးမယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတ စကားႀကိဳခံထားခ်င္တာက ဘယ္လိုသူမ်ိဳးကိုမဆို ထိခိုက္နစ္နာလိုစိတ္ မရွိပါဘဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကို မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္ခဲ့သမွ် ဆင့္ပြား မွ်ေဝလိုက္ရျခင္းပါ ခင္ဗ်ာ၊ အမည္ အမွန္ေတြကိုေတာ့ အတိုေကာက္သာ သံုးႏႈန္းထားပါတယ္၊
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ Sathon BangRak PathumWan
လူဦးေရ ၁၀ သန္းနီးပါးရွိတဲ့ ဘန္ေကာက္မက္ထရိုပိုလီတန္ဧရိယာမွာ ၿမိဳ႕နယ္ေခၚရပ္ကြက္ႀကီး ၅၀ရွိပါတယ္၊ အဲဒီထဲမွာမွ Sathon, YanNawa, BangRak,PathumWan, KhlongToei ရပ္ကြက္ႀကီး ေတြဟာ ေရွးေဟာင္းလည္းက်သလို ၂၀ ရာစုေခတ္ ေႏွာင္းပိုင္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရယ္လို႔ ႀကီးက်ယ္ လာခဲ့ခ်ိန္ကစၿပီး ရွိရင္းစြဲ မူလေရွးအေဆာက္အဦးမ်ား အၾကားမွာ မိုးေမွ်ာ္တိုက္မ်ား ရံုးခန္း အိမ္ယာ ေစ်းဆိုင္မ်ားနဲ႔ ပိုၿပီးစည္ကားလာခဲ့တဲ့ အဓိကရပ္ကြက္ႀကီးေတြပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ စၿပီးေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာကိုက မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြာျခား၍ေနပါၿပီ၊ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ သမၼတရုပ္ရွင္ရံု ေျခာက္ထပ္ရံုးေလာက္နဲ႔သာ ယဥ္ပါးလာခဲ့တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ကမၻာသစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဘန္ေကာက္ကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရ ပါေတာ့တယ္၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီး တခြင္မွာရွိတဲ့ လမ္းမႀကီးမ်ား လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမ်ား မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးမ်ား အိမ္အိုအိမ္ေဟာင္းမ်ား ဘတ္စ္ကားမ်ား လူအမ်ားၾကားမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊေရာင္ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ ေရႊတိုင္းျပည္ႀကီး ဆိုတာနဲ႔ ဘာေတြမ်ား ကြာဟသြားပါၿပီလဲလို႔ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာပိုေတြးမိလာခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီလိုေတြးခဲ့တာက အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္နားနီးခဲ့ပါၿပီ၊ အဲဒီတုန္းက ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ကြာတယ္ ဆိုတာထက္ အခု အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ထပ္ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာ ကိန္းဂဏန္းတခုအရ ကြာဟသြားတာ ထင္ရွားတာ တခုကေတာ့ တေဒၚလာ ထိုင္းေငြ ၂၅ ဘတ္ကေန ၄၀ ဘတ္ေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေငြျခေသၤ့ကေတာ့ တေဒၚလာ က်ပ္ ၆၀ ေလာက္ကေန အခုဆို က်ပ္ ၁၀၀၀ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ ဒီေရာဂါဆိုးႀကီးကို ခုအခါမွာ ပညာရွင္ေပါင္းစံုနဲ႔ ကုစားေနေပေသာ္လည္း ေရာဂါႀကီးကို ေပ်ာက္ေအာင္ ကုသဖို႔ထက္ အနာပိုသည္း မလာေအာင္သာ ေမာင္ရင္ငေတ အေနနဲ႔ ဆုေတာင္းမိခဲ့တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊
မေရာက္မျဖစ္ေရာက္ၾကရတဲ့ ဆိြဳင္ဆြန္ဖလူး လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုး
ေမာင္ရင္ငေတတို႔လမ္းသလားရာ ဆာသြန္ ရာမေလး လုမၺိနီ ဆိြဳင္ဆြန္ဖလူး ဆိြဳင္ဆရီဘန္ပန္
ေမာင္ရင္ငေတ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ပထမဦးဆံုး ေနထိုင္ခဲ့တဲ႔ ေနရာကေတာ့ အင္မီဂေရးရွင္းရံုး တည္ရွိရာ Soi Suan Phlu ဆိြဳင္ဆြန္ဖလူးလမ္းထဲမွာပါ၊ အဲဒီေနရာအဲဒီလမ္းဟာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာမွာ ရွိသလို ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကို အကူအညီေတြ အမ်ားႀကီးေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ပန္လမ္းရံုး Pan Road တည္ရွိရာနဲ႔လည္း သိပ္မေဝးလွပါဘူး၊ ဘာေတြမ်ား အကူအညီေပးသလဲ ဆိုတာေတာ့ မေရးေတာ့ပါဘူး၊ ျဖတ္သန္းဖူးသူမ်ား သိရွိၾကမွာပါ၊ အဲဒီတုန္းက အဲဒီရပ္ကြက္မွာ ေရႊျပည္ေတာ္က ေရႊေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနၾကပါတယ္၊ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေရႊဆိုတာ ဘိုးေတာ္ဘုရားေခတ္က ေရာက္ရွိ ေနထိုင္ၾကသူ ေတြမ်ားရွိခဲ့လို႔ ဘာမွမထူးဆန္းဖူးဆိုေပမဲ့ ဒီဆြိဳင္ဆြန္ဖလူး တဝိုက္မွာေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ခုမွ ဘန္ေကာက္ေျမကို ေျခခ်လာၾကတဲ့ အူခ်ာခ်ာေတြသာ အေနမ်ားပါတယ္၊ အဲဒီဆြိဳင္ဆြန္ဖလူး လဝကရံုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးရွိ ေစ်းႀကီးရဲ႕ၾကားမွာ New Flat အမည္တြင္တဲ့ ေျခာက္ထပ္တိုက္ခန္းတြဲ အေဟာင္းႀကီး တခုရွိပါတယ္၊ အဲတိုက္ခန္း နယူးဖလက္ဆိုတာမွာ ေနဖူးခဲ့ သူမ်ား ေရႊဗမာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနစဥ္ အခန္းေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္က ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြ ငွားရမ္းေနၾကတဲ့ အခန္းေတြပါ၊ တခန္းတခန္းစီမွာ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္စုၿပီး ေနၾကတာပါ၊ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြမွာ တခါတေလမ်ား အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ထိ ရွိေနတတ္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေနခဲ့သလို တခ်ိဳ႕လည္း သံုးေလးငါးရက္ ခရီးတေထာက္နား တည္းခိုသြားၾကတာပါ၊ အဲသလို ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနေနစဥ္မွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး ပံုစံေပါင္းစံုကို ေတြ႔ျမင္သိရွိခဲ့ ရပါတယ္၊ နယူးဖလက္ေခၚ တိုက္ေဟာင္းႀကီးက သားစိမ္းငါးစိမ္း ကုန္စိမ္းေစ်းႀကီးနဲ႔ တြဲရက္လို ျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ လူေနမ်ားျပားတဲ့ ရပ္ကြက္တြင္းမွာျဖစ္လို႔ တေနကုန္ ဆိုသလို လူေတြနဲ႔ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနပါတယ္၊ Backpacker လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္တလံုး လြယ္ၿပီး ေရာက္ရာေပါက္ရာ ခရီးသြားၾကတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသားခရီးသြားေတြ က်က္စားရာေနရာ ျဖစ္လို႔လည္း ရပ္ကြက္အတြင္း လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားမွာ မိုးလင္းဖြင့္တဲ့ ကေဖးေတြေကာ ဘားေတြေကာ ေပါလွတဲ့ ေနရာပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လည္း ေရာေယာင္ၿပီးေတာ့ ညနက္ႀကီးပိုင္းမွာ အိပ္မရတဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြ ကပ္ၿငိလာတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အခုလည္း ညညဆို မအိပ္ခ်င္တာ ေရာဂါလို ျဖစ္ေနပါၿပီ၊
Malaysia Hotel, Coner of Soi Ngam Duphli and Soi Sri Bamphen
Suan Phlu အင္မီဂေရးရွင္း အေဆာက္အဦး ေဘးလမ္းကေန ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြ စုေပါင္းၿပီး ေနထိုင္ေနတဲ့ Sri Bampen Apartment ဆိုတာရွိပါတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေရာက္ ေရႊေလာကသားေတြထဲမွာ နာမည္ႀကီး Apartment သံုးခုထဲက တခုေပ့ါ၊ အဲဒီ ဆရီဘန္ပန္ အေဆာက္အဦးရဲ႕ ထိပ္အေကြ႕မွာဘဲ ေရႊဗမာေတြ အတည္းအခိုမ်ားတဲ့ မေလးရွားေဟာ္တယ္ကိုေတာ့ အဲဒီေခတ္ကို ျဖတ္သြားဖူးၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွတ္မိၾကမွာပါ၊ ဆရီဘန္ပန္နဲ႔ နယူးဖလက္ ႏွစ္ခုၾကားထဲက ရပ္ကြက္အတြင္းမွာ Guest House ေခၚ ေစ်းေပါလွတဲ့ တည္းခိုခန္းသာသာ ေဟာ္တယ္ အေသးစားကေလးေတြ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္၊ ေစ်းကေပါတာမွ တညကို ဘတ္ ေျခာက္ဆယ္ ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေပးရလို႔ ေဒၚလာ ေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆို သံုးေဒၚလာခန္႔ က်သင့္တာပါ၊ လူျဖဴလူမဲ တိုးလ္ရစ္အထီးအမေတြနဲ႔ အျမဲလို ျပည့္ေနတတ္တဲ့ အဲလိုေစ်းခပ္ေပါေပါ တည္းခိုခန္းေလးေတြကို ဟိုျပန္ဒီျပန္ ေရႊကိုယ္ေတာ္တခ်ိဳ႕က မတည္းခ်င္ၾကပါဘူးဆိုလို႔ နည္းနည္း ပိုေကာင္းပိုသန္႔တဲ့ မေလးရွားေဟာ္တယ္တို႔ ဆာသြန္လမ္းထိပ္က ကင္းေဟာ္တယ္တို႔မွာ တည္းခိုဖို႔ လမ္းညႊန္ရပါတယ္၊ မေန႔တေန႔က ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ ႏိုင္ငံျခားသားတိုးလ္းရစ္ေတြ အလာမ်ားလို႔ တည္းခိုခန္းမ်ား မေလာက္ငွဘူးဆိုတာ ဖတ္မိရလို႔ အဲဒီလို ေပါေခ်ာင္ေကာင္း တည္းခိုးခန္းေတြမွာမွ တည္းခိုလိုၾကသူ အေနာက္တိုင္းသား လူျဖဴေတြအတြက္ တည္းခိုခန္းေတြ ေရႊျပည္ေတာ္မွာ ဘာလို႔ မဖြင့္ၾကတာလဲလို႔ မရဲတရဲစဥ္းစားမိပါေသးတယ္၊ လံုျခံဳေရးေၾကာင့္လို႔ ဆိုရင္လည္း လံုျခံဳေရးဘာလို႔မရွိတာလဲ ကူညီပါရေစေတြ ရွိေနတာဘဲ မဟုတ္ပါလား၊ စဥ္းစားရံုသာ စဥ္းစားမိရတာပါဗ်ာ၊ အဲဒီလိုSathorn ရယ္ YanNawa ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ႀကီးမွာ တခ်ိန္တုန္းက ထားဝယ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားအျပား ေနထိုင္သြားရာ ေဒသျဖစ္ခဲ့လို႔ Ban Thawai ထားဝယ္ရြာရယ္လို႔ အမည္တြင္ခဲ့ ဖူးပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီ Ban Thawai ရြာအမည္ကို တာဝန္ရွိသူ ထိုင္းလူႀကီးမင္းေတြက အမည္ေျပာင္းခဲ့တာ သိပ္မၾကာလွ ေသးပါဘူး၊ အဲဒီရပ္ကြက္ႀကီးေတြနဲ႔ တဆက္တစပ္တည္းရွိေနတဲ့ ChaoPhraya ေက်ာက္ဖုရာျမစ္ရဲ႕ တဖက္ကမ္းက Phra Pradaeng ဆိုတဲ့ ေဒသႀကီးကေတာ့ ၁၈ ရာစု အလယ္ပိုင္း ကာလေတြထဲက မြန္လူမ်ိဳးေတြ တည္သြားတဲ့ ၿမိဳ႕ျပလူေနရပ္ကြက္မ်ားျဖစ္ၿပီး ဒီကေန႔ေခတ္ ေရာက္တဲ့ထိတိုင္ေအာင္ မြန္ေတြ ေလွ်ာ့နည္းလို႔ မသြားရံုမွ် သာမက ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ မြန္ေတြေရာ ဗမာေတြေရာ ကရင္ ေတြေရာ စုေပါင္း ေနထိုင္ၾကရာ ေဒသႀကီးျဖစ္လို႔ Little Burma လို႔ေတာင္ ေခၚသူကေခၚေနပါၿပီ၊
Thanon Rama IV 1990
တတိယ နာမည္ႀကီးတဲ့ Apartment တခုကေတာ့ ေရကူးကန္ရွိတယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့ Lam Thaung Apartment ပါ၊ ေရႊတိုင္းျပည္မွာက ေရကူးကန္ဆိုတာ ဇိမ္ခံပစၥည္းစာရင္းထဲမွာ ပါရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအေဆာက္အဦးသံုးခုမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေရာက္ရွိလာၾကသူေတြ စုေပါင္းၿပီး ေနၾကတာမွာ လူငယ္လူရြယ္လူလြတ္ တေယာက္ခ်င္းသမားမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ေက်ာင္းသားေလာက ကေန လက္တေလာ ထြက္လာသူက အမ်ားစုျဖစ္ရေတာ့ကာ အေဆာင္မွာေနသူမ်ားလို ျဖစ္ေနၾက ပါတယ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားမွာ ေနခဲ့စဥ္ကမွ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား ဆရာမ်ား ရွိေနေသးသလို စာက်က္ရမယ့္ တာဝန္ေတြ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ တာဝန္ေတြ ရွိေနတာပါ၊ အခု ဘန္ေကာက္မွာက လြတ္လပ္မႈခ်က္ခ်င္းရၿပီး ဘဝပ်က္သြားသူ တခ်ိဳ႕ေတြကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးတခုကို ထမ္းထားရသလို ကိုယ္သြားမယ့္လမ္း ကိုယ္တိုင္ပဲ့ကိုင္သြားရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆိုးဝါးစြာပ်က္စီးသြားသူေတြကို သိပ္မေတြ႔မိရပါဘူး၊ ရွိသင့္သေလာက္ေတာ့ရွိမွာပါ၊ အဲဒီေခတ္က ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္ရွိလာၾကသူမ်ားရဲ႕ ေရႊျပည္ေတာ္က ယူေဆာင္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့ပစၥည္း ႏွစ္မ်ိဳးပါရွိပါတယ္၊ အဲဒီပစၥည္းေတြကို ေရႊျပည္ေတာ္အတြင္းမွာ ေတြ႔ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ဘာမွမထူးဆန္းဖူးလို႔ ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေရာက္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေတြ စုေပါင္းၿပီးေနၾကတဲ့ အခန္းေတြထဲမွာ ဘယ္အခန္းၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ ထူးဆန္းေနရ တာပါ၊ ဘယ္လို ေရႊျပည္ေတာ္သား အၾကံေပးပညာရွင္ႀကီးရဲ႕ အၾကံဥာဏ္ေပးမႈေၾကာင့္လည္းေတာ့ မသိပါဘူး၊ အခန္းတိုင္း အခန္းတိုင္းမွာ ပံုစံတူဆိုဒ္တူနီးပါး ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ကြာလတီက ခပ္ညံ့ညံ့နဲ႔ ေစာင္းေကာက္ႀကီးမ်ားပါ၊ ဒီ ေစာင္းေကာက္ေတြကို ေတြ႔ျမင္သြားတဲ့ တခ်ိဳ႕ထိုင္းေတြက ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေရႊလူမ်ိဳးေတြ အႏုပညာဝါသနာႀကီး ေစာင္းတီးေကာင္းတယ္ ထင္ၾကပါေပတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေစာင္းေတြကို ထားစရာ ေနရမရွိလို႔ ေဂ်ာင္ထဲထိုး ထားရတာေတြကို သူတို႔ေတြ မသိၾက ဘူးေလ၊ ေငြေပၚေလွ်ာ့ေစ်း ေရာင္းရမလားလို႔ စင္ေပၚမွာ ရိႈးျပ တင္ထားတာကိုသာ ျမင္ၾကတာကိုး၊
လုမၺိနီဥယ်ာဥ္ ၁၉၉၀
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အဲလိုစတင္က်င္လည္ က်က္စားေနခဲ့စဥ္ ပထမမွာေတာ့ ထိုင္းစကားကလည္း ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္ လိုက္ပို႔ညႊန္ၾကား ျပသသူကလည္း မရွိေတာ့ကာအေတာ္ေတာ့ အခက္အခဲေတြ႔ရပါတယ္၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္တခြင္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔သြားမယ္ဆိုရင္ ေစ်းကေတာ့ သိပ္ႀကီးတာမဟုတ္ေပမဲ့ တေန႔ဝင္ေငြ တျပားမွ မရွိၾကေတာ့ ကားတခါစီး ႏွစ္ဘတ္ကို မရွိခဲ့တာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္လည္း လမ္းကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္၊ ေနတဲ့ေနရာကလည္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မူလအသဲႏွလံုးေနရာ ညႀကီးပိုင္းေတြမွာ ပိုၿပီးစည္ကားရာ ေနရာ အဲလိုေနရာေတြနဲ႔ ၁၀ မိနစ္သာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရာက္တဲ့ေနရာ အဲလိုမ်ိဳးဆိုေတာ့ကာ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ ဝါသနာရွင္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီေပ့ါေနာ္၊ ဒီလို ေလွ်ာက္ခဲ့တာေတြ ဘန္ေကာက္ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ဘယ္နည္းပါ့မလဲ၊ သြားခ်င္လာခ်င္ ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကမ်ားေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းေတြ၊ ဒီကေန႔ထိတိုင္ေအာင္လည္း ေရာက္ရာအရပ္မွာ တေယာက္တည္းေရာ အဖြဲ႔လိုက္ပါ ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေနတဲ့ နယူးဖလက္တိုက္ခန္းကေန ၁၅ မိနစ္သာသာေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ Lumphini လုမၺိနီ ဥယ်ာဥ္ Khlong Toei ကေလာင္တိြဳင္ေစ်း Si Lom Plaza စီလံုပလာဇာတို႔ ညႀကီးပိုင္းမွာ အထူးပို စည္ကားရာ နာမည္ေက်ာ္ Patpong ပက္ပံုးရပ္ကြက္တို႔ကို ေရာက္ပါတယ္၊ Thanon Si Lom စီလံု လမ္းမႀကီးနဲ႔ လမ္းဆံုဟာ အဲအခါတုန္းက အခုလို မိုးပ်ံဂံုးေက်ာ္ရထားလမ္းေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေမွာင္မိုက္ ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေစ်းဝယ္လို႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့တဲ့အခါက ဂံုးတံတားႀကီးေတြေအာက္မွာ ေမွာင္ပိတ္ပိတ္နဲ႔ အပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ေစ်းဝယ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး၊ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္က စတင္ခဲ့တဲ့ ေဟာ္တယ္ Dusit Thani ဆိုတာကေတာ့ စီလံုလမ္းမနဲ႔ ရာမေလးလမ္းမႀကီးတို႔ဆံုရာမွာရွိၿပီး ဗိသုကာပညာ အရ လွပမႈေရာ ခန္႔ျငားမႈပါ အခုထိ ထိပ္တန္းက ရွိေနဆဲပါ၊ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ထိုင္းသေဘၤာ လိုင္းတခုမွာ အေကာင္ႀကီးႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ေရႊလူမ်ိဳးဆရာႀကီးနဲ႔ သြားေတြ႔တာမွာ Town in Heaven အမည္ရတဲ႔ ဒူးဆစ္သာနီ ေဟာ္တယ္ႀကီးေပၚကေန လုမၺိနီဥယ်ာဥ္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရႈခင္းကို ေတြ႔ခဲ့ ရဖူးတာကို အခုေတာင္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိေနပါတယ္၊ ကိုယ္ပိုင္ကင္မရာ မရွိခဲ့ေတာ့ မွတ္တမ္း တင္ဖို႔ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး၊ အခုခါေတာ့ အဲဒီလိုျမင္ကြင္းေတြက အရမ္းကိုေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ နယူးဖလက္မွာ ေနၾကတဲ့သူေတြေရာ ဝင္ထြက္သြားလာေနသူေတြေရာ ေပါင္း လိုက္ရင္ ေရႊ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတေနတဲ့ အခန္းရဲ႕ အခန္းသူႀကီးက ကိုရာဇာပါ၊ ဂ်ပန္ဗီဇာ ညအိပ္တန္းစီတိုး ေလွ်ာက္လို႔ရတဲ့ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ဂ်ပန္ကိုေရာက္သြားၿပီး ခုေတာ့ အဆက္အသြယ္ မရွိပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အခန္းမွာ လေပးေနထိုင္သူက ဆယ္ဦးေလာက္ရွိၿပီး ေနာက္သံုးေလးဦးက ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ေနၾကပါတယ္၊ သေဘၤာဆင္းသေဘၤာတက္ ဟိုျပန္ဒီျပန္ ခဏတျဖဳတ္ တရက္ႏွစ္ရက္ ဝင္ေရာက္နားခိုသြားသူေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဥေရာပျပန္ဆိုၿပီး တဦးတေလမွ မဆံုေတြ႔ဖူးခဲ့ပါဘူး၊ ဥေရာပသေဘၤာလိုင္း လိုက္သူေတြေလာက္သာ ရွိတာပါ၊ အဲဒီလို ေနစဥ္က အခန္းထဲမွာ ေနသူေတြအားလံုးမွာ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စဘဲ အလုပ္ရွိၾကၿပီး အမ်ားစု ကေတာ့ မယ္မယ္ရရ မရွိၾကပါဘူး၊ ေရႊျပည္ေတာ္ သက္ဆိုင္သူေတြဆီမွ လစဥ္ေငြမွာၿပီး ဆင္ဖမ္းဖို႔ က်ားဖမ္းဖို႔ ၾကံစီေနၾက သူေတြပါ၊ တညလံုး မအိပ္ဘဲ စကားထိုင္ေျပာၾက ေသာက္ၾကစားၾက မနက္ အာရံုတက္ခ်ိန္မွ ေနဖင္ထိုးခ်ိန္ထိေအာင္ အိပ္ၾက ေန႔လည္စာ စားေသာက္ၿပီး အေညာင္းအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကနဲ႔ သူေဌးသားေတြအလားေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီလိုေနသူေတြကိုေတြ႔ၿပီး ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြဖို႔ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ထိုင္းေက်းလက္သူေလးေတြက အထင္ႀကီး ႀကိဳက္ၾကသူ ေရႊကိုယ္ေတာ္ေလးေတြလည္း ရွိေၾကာင္းပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လည္း အဲဒီအခ်ိန္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္သားေလာက္သာ ရွိေနေသးေတာ့ ေရွ႕ဆံုးကထိပ္ကပါတာေပ့ါ၊
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ စာတိုက္ႀကီး
ေနာက္ၿပီး အဲအခ်ိန္အခါတုန္းက ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အခန္းမွာ တယ္လီဖုန္းရွိေနေပမဲ့ လက္ခံစကား ေျပာလို႔သာရပါတယ္၊ လမ္းနေဘးက ဖုန္းရံုေလးေတြကလည္း အေၾကြေစ့ထည့္ၿပီး ျပည္တြင္းေျပာဖို႔ ကိုသာ အစဥ္ေျပပါတယ္၊ ခုေခတ္လို အိုင္ဖုန္းေခတ္ စမတ္ဖုန္းေခတ္ဆိုတာ မေတြးဝံ့ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ဒါေၾကာင့္ အဲအခ်ိန္အခါတုန္းက တလကို ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ဆိုသလို မေရာက္မျဖစ္ မသြားမျဖစ္ သြားၾကရတာကေတာ့ ဘန္ေကာက္စာတိုက္ႀကီးအနီးက အေဝးေျပာဖုန္းေခၚလို႔ရတဲ့ Oversea Call တယ္လီဖုန္းရံုပါဘဲ၊ စာတိုက္ႀကီးရဲ႕ေဘး ညာဘက္အျခမ္းမွာ အဲဒီအင္တာေနရွင္နယ္တယ္လီဖုန္းရံု ရွိပါတယ္၊ အဲဒီေခတ္ကာလက ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို လူတန္းစားေတြရဲ႕ အားထားရာ ေက်းဇူးရွင္ အေရးႀကီးတဲ့ ေနရာတခုပါဘဲ၊ ဒီေန႔ေခတ္ကာလနဲ႔ ယွဥ္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ရီစရာတခုလို ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ဘန္ေကာက္ေရာက္ခါစ ႏွစ္မ်ားမွာ သူတို႔ ထိုင္းလူမ်ိဳး ေငြေၾကးဝါးလားႀကီး အေကာင္ႀကီး ရာထူးႀကီးေတြေတာင္မွ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း ခါးမွာ ေဝၚကီေတာ္ကီေလာက္ ခ်ိတ္ထားရင္ အဟုတ္မွတ္ေနၾကတာပါ၊ ေတာ္ရံုတန္ရံုကေတာ့ အမဲေရာင္ ဧရိယာတိုင္ႀကီးဆြဲထုတ္ၿပီး လူထူထူအေရွ႕မွာ ရိႈးထုတ္ၾကတဲ့ ေခတ္ကိုေတာင္ မေရာက္ေသးပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ဘန္ေကာက္ေရာက္ ေရႊ႕ေျပာင္း တရာ့ကိုး တရာ့တဆယ္ေတြရဲ႕ အားကိုးရာ အမိေရႊျပည္ႀကီးနဲ့ ဆက္သြယ္ရာကေတာ့ ဘန္ေကာက္စာတိုက္ႀကီး နေဘးက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ တယ္လီဖုန္းရံုကေလးပါ၊ ဘန္ေကာက္ တၿမိဳ႕လံုးမွာမွ အဲဒီေနရာ တခုသာရွိတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္၊ တျခားေနရာေတြလည္း မသြားဖူးခဲ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊျပည္ႀကီးကို ဆက္သြယ္ရတာက အဂၤါၿဂိဳလ္သြားရတာထက္ေတာင္မွ ခက္တာမဟုတ္လား၊ ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတာပါ၊ တနာရီ ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ ေခၚလိုမရတာေတြ ေခၚေနရင္းနဲ႔ လိုင္းက်သြားတဲ့တာမ်ိဳးေတြ ဘာသံမွ မၾကား ရဘဲ ပိုက္ဆံသာကုန္သြားခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြ အမ်ိဳးစံုပါဘဲ၊ တယ္လီဖုန္းရံု Booth ထဲမွာ စကားေျပာဖို႔ တမိနစ္ ဘတ္သံုးဆယ္ႏႈန္းနဲ႔ သံုးမိနစ္စာ စရံေပးစာရင္းသြင္းထားတာ ေခၚမရဘဲၾကာေနလို႔ ေမာင္း ထုတ္ခံခဲ့ရတာလည္း ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အမွတ္တရပါဘဲ၊ ဘန္ေကာက္မွာ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ တြဲဖက္ သူငယ္ခ်င္းတဦးျဖစ္တဲ့ ပုဇြန္ေတာင္သား ဟန္ဝင္းဆိုသူကေတာ့ အဲဒီသံုးမိနစ္စာ ဘတ္ကိုးဆယ္ကို သူ႔ရည္းစားဆီေကာ သူ႔အေမဆီကိုပါ ရေအာင္ဆက္ၿပီး ေငြလွမ္းပို႔ခိုင္းႏိုင္ခဲ့သူပါ၊ အဲဒီအခါတုန္းက ဘတ္သံုးဆယ္ဆိုတာဟာ နည္းလွတဲ့ေငြတန္ဖိုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ တေဒၚလာကိုမွ ၂၅ ဘတ္ ေစ်း ေပါက္တာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေနတဲ့ အခန္းခက တရက္ကို ဘတ္သံုးဆယ္ေပးရၿပီး စုေပါင္းခ်က္ စားတဲ့ ထမင္းဖိုးကႏွစ္နပ္မွ ဆယ့္သံုးေလးဘတ္ ကုန္တာပါ၊ ေနစရိတ္နဲ႔စားစရိတ္က ေခၽြတာႏိုင္ရင္ တရက္ကို ဘတ္ ငါးဆယ္ေလာက္နဲ႔ ရႏိုင္ပါတယ္၊ အဓိကကေတာ့ ေနထိုင္ခြင့္ပါမစ္က တိုလ္းဗီဇာနဲ႔ ဆိုရင္ သံုးလထိသာ အမ်ားဆံုး ေနလို႔ရၿပီး မျဖစ္မေန အနည္းဆံုးေတာ့ နယ္စပ္သြား တိုင္ပတ္ရမွာ ျဖစ္လို႔ ကုန္က်စရိတ္က ဘတ္ေထာင့္ငါးရာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ထိ ရွိမွရမွာပါ၊ အဲလို စေတးေရွာင္ခါ နီးသူေတြ ဂ်ပန္သြားဖို႔ သေဘၤာတက္ဖို႔ ေငြလိုေနသူေတြဟာ ေငြမွာဖို႔အတြက္ အဲဒီ ဘန္ေကာက္ စာတိုက္ႀကီးနဲ႔ ကပ္ရက္က အိုဗာဆီးေကာလ္ တယ္လီဖုန္းရံုးမွာ တန္းစီတိုးၿပီး သြားေျပာရတာပါ၊ ရည္းစားနဲ႔ ဗလာဗလာ ေျပာဖို႔ကေတာ့ အေျခအေနကလည္းမေပး ေငြကလည္းမတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ ကြဲဖို႔ရာသာပါဘဲ၊ စာတိုက္ႀကီးကလည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေနတာနဲ႔ သိပ္ေဝးလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ စီလုံလမ္းမႀကီးကေန ေက်ာက္ဖရားျမစ္ ကမ္းနားဘက္ အဆံုးထိေလွ်ာက္လိုက္ရင္ သိပ္မေဝးေတာ့ ပါဘူး၊ ဘတ္စ္ကားခက တခါစီး ႏွစ္ဘတ္နဲ႔ ႏွစ္ဆင့္စီးရတာမို႔ အသြားအျပန္ ရွစ္ဘတ္ကုန္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့ ဘာကိစၥမွမရွိရင္ ကားခသက္သာေအာင္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္၊ အဲဒီအခါက ထိုင္းၾကက္သားထမင္းေၾကာ္ ေခါက္ဖတ္ကိုင္တပြဲမွ ရွစ္ဘတ္ေလာက္ ေပးရၿပီး ထိုင္း စီးကရက္ Krong Thip တဗူးကို ၁၅ ဘတ္သာေပးရတာ မဟုတ္လား၊ ဘတ္စ္ကားခကို ေခၽြတာၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညႊတ္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေပမယ့္ စီးကရက္ေလးကိုေတာ့ တဖြာႏွစ္ဖြာေလာက္ ဖြာလိုက္ခ်င္တာကိုး၊ ေနာက္ၿပီး စာတိုက္ႀကီး ပတ္ဝန္းက်င္က လစ္တဲလ္အိႏၵိယလို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္ၿပီး ဗမာစကားေျပာတတ္တဲ့သူေတြဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ခ်ိဳေပါ့က်နဲ႔ ပလာတာတိုရွည္တို႔ ကလည္း ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ဗိုက္ျပည့္ႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေပသီးေခါက္ေနႏိုင္သူဆိုရင္ ဘန္ေကာက္မွာ တလ ေဒၚလာတရာဆို ရပါတယ္၊ သေဘၤာေပၚက ျပန္ဆင္းလာၾကတဲ့ သူေတြဟာ မဟာရန္ကုန္ကို တိုက္ရိုက္မျပန္ၾကေတာ့ဘဲ ဘန္ေကာက္ကို တေထာက္နား ဝင္ေရာက္လာၾကၿပီး ေဒၚလာအရြက္ႀကီး တရြက္ႏွစ္ရြက္ေလာက္ကိုင္ၿပီး အေကာင္လုပ္ ေနႏိုင္ၾကတဲ့ေခတ္ပါ၊ အခုေခတ္ အခါမွာလို ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ တအုပ္တမႀကီးနဲ႔ ေဆးရံုတက္ရင္း ေရွာ့ပင္လာထြက္ၾကတဲ့ သူေတြတို႔ ႏွစ္ညအိပ္သံုးရက္ခရီး ျမဘုရားလာဖူးတဲ့ သူေတြတို႔ အပ်င္းေျပ ေဂါက္လာရိုက္တဲ့ သူေတြတို႔ အဲလို လူတန္းစားေတြက မရွိသေလာက္ နည္းလွပါေသးတယ္၊ အခုဒီကေန႔ေခတ္ ေအာ္စီတို႔ စင္ကာပူတို႔ တို႔လိုႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာရွင္ႀကီးေတြျဖစ္ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြလည္း အဲဒီခါတုန္းက ဟိုေရွာင္ဒီေရွာင္ ဟိုေျပးဒီေျပး ေျပးေနၾကတုန္းပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို အေနာက္ႏိုင္ငံေတြေရာက္ ဒုကၡသည္ အမည္ခံသူေတြလည္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရင္ဘဲ ေကာင္းမလား မ်က္ရည္ခံထိုးရ ရင္ဘဲ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနရတုန္းပါ၊ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဘန္ေကာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္လိုျဖစ္ေနလို႔ ဘန္ေကာက္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္၊ အခုေတာ့ ဒုတိယအိမ္ကိုေတာင္မွ လြမ္းေနရတဲ့ဘဝ ျဖစ္ရၿပီေလ၊
၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ဆမ္ေဆာင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေပၚ လက္ကိုင္ဖုန္း ေၾကာ္ျငာ
ဘန္ေကာက္ ရာမေလးလမ္း ၁၉၉၆
(ေဖၚျပပါ ဓါတ္ပံုေတြမွာ တခ်ိဳ႕ပံုေတြက Google က ရွာေဖြထားတာျဖစ္ပါတယ္)
အဲလို ဘန္ေကာက္ စာတိုက္ႀကီး တယ္လီဖုန္းရံုမွာ သံုးမိနစ္တာေလာက္ စကားေျပာဖို႔ကို တနာရီမွ် မကၾကာေအာင္ ေခၚမရေအာ္လို႔မရတဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးဆီကို သည္းညည္းခံၿပီး ေခၚလို႔မ်ားရခဲ့ရင္ တေနကုန္ ဘယ္သူေတြဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းထင္ေလာက္တဲ့ စိတ္ေက်နပ္မႈ ခံစားခဲ့ရတာမ်ိဳးက ဒီကေန႔ ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္ စမတ္ဖုန္း အိုင္ဖုန္း ဗိုင္ဘာေတြ တန္ဂိုေတြ ဂ်ီေတာ့ေဖ့ဘုတ္ေတြ စတဲ့ အမ်ိဳးစံုေသာ ဆက္သြယ္ေရး ကြန္ယက္ေတြကေန အလကားနီးပါး ေျပာရတာထက္ကို ပိုမိုၿပီး ခံစားရပါတယ္၊ မွတ္မိလို႔ ေနေသးတာ တခုကေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ နယူးဖလက္ကို လာေနၾက ထိုင္းစကား နည္းနည္းတတ္ၿပီး ပြဲစားလိုလို ေရႊလူမ်ိဳးတဦးရဲ႕ ခါးပတ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ Pager လို႔ အသိမ်ားၾကတဲ့ Radiomessagerie Message ပို႔လို႔ရတဲ့ စက္ကေလးပါဘဲ၊ အဲဒီလို စက္ကေလးကို သူရဲ႕ခါးပတ္မွာ ေရႊေရာင္ႀကိဳးကေလး တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႔ ခ်ိတ္ထားၿပီး သူ႔ကိုယ္သူဟုတ္လွၿပီလို႔ ထင္ေနတာကို ေမာင္ရင္ငေတတို႔တေတြက သိပ္ၾကည့္မရ ျဖစ္ခဲ့တာပါ၊ သူကေတာ့ သူကိုယ္သူသာ ျပန္ၾကည့္ၿပီး အျမဲလိုလိုသၿပီးသာ ေနတတ္သူတဦးမို႔ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကို ဂရုေတာင္မွ စိုက္မိဟန္ မတူပါဘူး၊ အဲဒါ ၁၉၉၀-၉၁-၉၂ ခုအတြင္းပါ၊ ၉၃ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ဒီကေန႔ ဟန္းဖုန္းေတြရဲ႕အစ ဧရိယာတိုင္ အရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ တပိသာေလာက္ေလးတဲ့ ဟန္းဖုန္းအမဲေရာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေခတ္က ေရာက္လာတာပါ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္မွာေတာင္မွ ဆယ္လူလာဖုန္းေတြက စမတ္ဖုန္း သရီးဂ်ီ ဖိုးဂ်ီေခတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကိုဘဲ အလွမ္းေဝးလို႔ ေနဆဲပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ ေသခ်ာ မွတ္မိေနတာတခုက အဲဒီလို ဟန္းဖုန္းေလးေလးႀကီးကို သူ႔ရဲ႕ခါးမွာခ်ိတ္ထားရလို႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေစာင္းေစာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ခႏၵာကိုယ္ႀကီးနဲ႔ မလိုက္ဘက္ေအာင္ အၿမဲလိုၿပံဳးေနတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္၊ ေမာင္ရင္ငေတကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တဲ့သူပါ၊ အဲဒီ သူကေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတကို သေဘၤာသား ျဖစ္လာေလမလား အိပ္မက္ထဲက အၿပီးအပိုင္ ႏႈတ္ထြက္ေစခဲ့သူ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ အကိုႀကီးအရြယ္ ဘန္ေကာက္ သေဘၤာသားေလာကရဲ႕ ဆရာႀကီးတပါး ျဖစ္ခဲ့ ဖူးသူ၊ ေမာင္ရင္ငေတကို ေတာင္ကိုရီးယားမွာ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ေလးႏွစ္က်ခံေစခဲ့သူ ဆရာႀကီးကိုအံုး ျဖစ္ပါတယ္၊ အခုစာေရးေနခ်ိန္ ရန္ကုန္မွာ ေနထိုင္မေကာင္းဖူးဆိုတာ ၾကားသိရလို႔ ဝမ္းနည္းစြာ မွတ္တမ္းတင္ရင္း အျမန္ဆံုး ေနထိုင္ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
