>
ေမခ
ဇန္န၀ါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၂
သုစႏၵာအတြက္ ျမင္ေတြ႕ေနရတာေတြက လံုေလာက္ေနေလၿပီ။ ေမြးခန္းေလးမွသည္ ေခတ္မွီပစၥည္းကိရိယာအျပည့္အစံုရွိေသာ မိခင္ႏွင့္ ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရး စင္တာျဖစ္ေအာင္တည္ေထာင္ဖုိ႔ သုစႏၵာ လံုးဝ သႏၷိဌာန္ခ်လိုက္ၿပီျဖစ္ေလသည္။ မက္ဂီ၊ အျခားအဖြဲ႕ဝင္မ်ားႏွင့္ အတူ သုစႏၵာသည္ စဝ္ကိုတင္ျပသည္။ ၿပီးေနာက္ အျခား ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ၾကေသာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို လွဴၾကဖုိ႔ေမတၲာရပ္ေလသည္။ စဝ္၊ လက္ဖက္ပြဲစား၊ သစ္စက္ပိုင္၊ သားသတ္လိုင္စင္ရကန္ထ႐ိုက္ႏွင့္ အျခားစီးပြားေရးသမားမ်ားသည္ အားတက္ႂကြစြာျဖင့္ ေငြရက္ရက္ေရာ ေရာ ေပးလွဴၾကေလသည္။အဖြဲ႕သည္ ၿမိဳ႕ထဲက အျခားလူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႕ေတြႏွင့္လည္းေပါင္းစည္းမိၿပီး ရပံုေငြရရန္ ႐ုပ္ရွင္ျပျခင္း၊ ေဘာ လံုးပြဲျပဳလုပ္ေပးျခင္း၊ အေျပးၿပိဳင္ပြဲမ်ားျပဳလုပ္ေပးျခင္းႏွင့္ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲမ်ားျပဳလုပ္ျဖင္းျဖင့္ ရန္ပံုေငြက ပိုမိုေတာင့္တင္းလာခဲ့ေလသည္။ မိ ခင္ႏွင့္ကေလးအေဆာက္အဦးသစ္ဖြင့္ပြဲကို ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး လူမ်ားစြာစည္ကားစြာတက္ေရာက္ခ့ဲၾကသည္။ အခမ္းအနားကို လွ်ပ္စစ္ မီးႏွင့္ ေရပိုက္ေခါင္းဖြင့္ပြဲမ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဤအခမ္းအနားသည္ နမ့္ပန္းတြင္ ပထမဆံုးေသာဖြင့္ပြဲတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ မိခင္ကေလး တိုက္ေလးတြင္ ေရပူေရေအးပိုက္ေခါင္းကို လက္ေဆးစင္တြင္ စတင္ဖြင့္ခ်ျခင္းျဖင့္ အခမ္းအနားကိုဖြင့္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေလ၏။
မိခင္ႏွင့္ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕သည္ သုစႏၵာ၏ညႊန္ၾကားမႈေအာက္တြင္ရွိေနၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကသူမ်ားကို လခေပးသည္။ အျခားလိုအပ္ေသာေငြမ်ားလည္းေထာက္ပံ့ေပးသည္။ ထိုစဥ္ ၿမိဳ႕ထဲက ကုလားဆရာဝန္သည္ မိခင္ကေလးသို႔ေရာက္လာၿပီး လိုအပ္ေသာ ခက္ခဲသည့္ေမြးလူနာမ်ားကို ကူညီေမြးေပးသည္။ သူ႔အတြက္ အလြန္အက်ိဳးမ်ားလွေလသည္။ သူသည္ ေမြးလူနာမ်ားကို အိမ္လိုက္ေမြး ေပးေနစရာလည္းမလိုေတာ့ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အဖုိ႔ အခ်ိန္လည္းကုန္သက္သာ အက်ဳိးလည္းမ်ားေလသည္။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးပံုမွန္ ေမြးၾကေသာ ေမြးလူနာမ်ားအဖုိ႔ အိမ္တြင္ေမြးတာက ပိုေကာင္းသည္ဟုယူဆေလသည္။
သုစႏၵာကေတာ့ နမ့္ခမ္းရွိ ေဒါက္တာဆီးဂရိတ္၏ေဆး႐ံုမွ သားဖြားဆရာမႏွစ္ေယာက္ ထပ္မံငွားရမ္းၿပီး အင္အားျဖည့္သည္။ သူမသည္ ေမြး လူနာအျပင္ ျပင္ပမိခင္ကေလးဌာနအျဖစ္လည္း ထပ္မံေဆာက္လုပ္ ဖြင့္လွစ္ျပန္ေလသည္။
လိုအပ္ေသာ ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းအသစ္မ်ားသည္ ခ်က္ျခင္းေတာ့မရေခ်။ ၿမိဳ႕ထဲက မိန္းမတခ်ဳိ႕သည္ မိခင္ကေလးကိုအနီးကပ္လာေလ့လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္သူတုိ႔က ရွက္ရြံ႕ေနၾကၿပီး ေတာရြာေတြက ႐ိုးအေသာမိန္းမမ်ားသည္ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနၾကေလသည္။ မိခင္ကေလး အစီအစဥ္မ်ားကို ၿမိဳ႕ေပၚကလမ္းေတြမွသည္ ေတာရြာေတြအထိ ခရီးဆန္႔ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
တမနက္ခင္းမေတာ့ မိခင္ႏွင့္ကေလးအဖြဲ႕က လူမ်ား သားဖြားဆရာမမ်ားသည္ ဒါဇင္ေက်ာ္ဂ်စ္ကားမ်ားႏွင့္ လင့္႐ိုဘာကားေပၚအျပည့္ေနရာ ယူထားၿပီး ႏို႔မႈန္႔၊ ကေလးအႏွီး၊ ဗိုက္တာမင္ေဆးမ်ားႏွင့္မ်ားစြာေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ရြာေတြဆီထြက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေဆး ေရာင္စံုလွပေသာ မိခင္ကေလးအဖြဲ႕သည္ စႏၵကူးျမစ္၏တဘက္ကမ္း၌ရွိေသာ ဘိုင္းေကာင္ရြာသို႔ခ်ီတက္ၾကသည္။ ထိုရြာက ရာေက်ာ္ေသာ လူေတြသည္ သတိထားၿပီး ေစာင့္ႀကိဳေနၾကေလသည္။ သုစႏၵာက ခရီးဦးႀကိဳျပဳေသာ ရြာလူႀကီးကို အသိေပးေျပာၾကားၿပီးေနာက္ ရြာရွိ ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား မိခင္ကေလးမ်ားအားလံုးကို ဆင့္ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမသည္ ကိုယ္ဝန္သည္မ်ားကို က်န္းမာေရးအသိပညာ မ်ားေျပာၾကားၿပီး တခါထဲ စမ္းသပ္မႈမ်ားပါလုပ္ေစေလသည္။ အစပိုင္းေတာ့မႈ တြန္႔ဆုတ္ေတြေဝေနခဲ့ၾကၿပီး တေယာက္ကစလိုက္ေသာအခါ ေနာက္က ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား တန္းစီၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ေလသည္။
သားဖြားဆရာမမ်ားသည္ ရြာလူႀကီး၏အိမ္ထဲတြင္ ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား၏ မေမြးမွီႏွင့္ေမြးၿပီး ျပဳစုလိုက္နာၾကရမည့္ က်န္းမာေရးပညာမ်ားကို သင္ၾကားျပသေပးေနၾကသည္။ သုစႏၵာႏွင့္ မက္ဂီတုိ႔ကေတာ့ ကားေပၚတြင္ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေတာ့သည္။ သူတုိ႔သည္ ဗိုက္ တာမင္ေဆးစက္မ်ားတိုက္ပံုတိုက္နည္း၊ ႏို႔ေကာင္းစြာမထြက္ေသာ ကေလးအေမေတြအတြက္ ႏို႔မႈန္႔ေဖ်ာ္နည္းစသည္တုိ႔ကို လက္ေတြ႕ျပသ ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က တိုင္းယိုင္ေတြ၏ဓေလ့မွာ ေရကိုက်ိဳခ်က္၍ ေသာက္ေလ့မရွိၾကေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏို႔မႈန္႔ကို ေရေအးျဖင့္ေဖ်ာ္ တိုက္ ၾကရာ အႏၲရာယ္ရွိေလ၏။သုစႏၵာမွာ မႏၲေလးက ေၾကကြဲဖြယ္သတင္းၾကားဖူးတာကို သြားသတိရမိေလသည္။ အဖြဲ႕တဖြဲ႕က ႏို႔မႈန္႔မ်ားကို မိခင္မ်ားအားေဝငွေပးရာ ကေလးမိခင္ေတြက စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ သူတုိ႔ကေလးေတြ က်န္းမာေရးအတြက္တိုက္ၾကသည္။ ထိုအခါ အက်ိဳးျဖစ္ရမည့္အစား ကေလးအေမမ်ားသည္ မသန္႕ရွင္းေသာ ေရေအးျဖင့္ ႏို႔မႈန္႔ကိုေဖ်ာ္ၿပီး ကေလးေတြကိုတိုက္ခဲ့ၾကရာ ကေလးေတြမွာ ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလ်ာေရာဂါ၊ အူေရာင္ငန္းဖ်ား တိုက္ဖိြဳက္ေရာဂါ၊ အသည္းေရာင္ဝမ္းကိုက္ေရာဂါႏွင့္ အျခားအူလမ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာေရာဂါမ်ားရၾကၿပီးေနာက္ ဖ်ားနာေသဆံုးၾကရေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သုစႏၵာသည္ ကေလးအေမေတြကို ေကာင္းေကာင္းခ်က္ထားေသာ ထမင္းေပၚတြင္ ႏို႔မႈန္႔ျဖဴးၿပီး ကေလးေတြကို စားေစေလသည္။ သူမက ကိုယ္တိုင္ထမင္းေပၚ ႏို႔မႈန္႔ျဖဴးနယ္ၿပီးစားျပရာ အားလံုးကႏွစ္ျခိဳက္သေဘာက်ၾကေလသည္။
သူတုိ႔ေတြကလက္ေဆာင္ေတြေဝငွေပးၿပီး ျပန္ၾကမည္လုပ္ၾကေသာအခါ ဘိုင္းေကာင္ရြာသူရြာသားေတြက သူတုိ႔ကိုမျပန္ေစခ်င္ၾကေခ်။ မိခင္ခပ္ငယ္ငယ္ေလးေတြက ဒီလို တက္ေရာက္ရတာကို အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေလသည္။ သူတုိ႔က လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားလည္းရရွိၾကၿပီး မိခင္ေတြျပဳလုပ္ရမည့္ကိစၥေတြကလည္း အလြယ္ေလးေတြလုိ႔ ထင္ျမင္သေဘာေတြ႕ၾကေလသည္။ သူတုိ႔က နမ့္ပန္းရွိ မိခင္ႏွင့္ကေလး ဌာနသို႔လာၿပီး ဆရာမမ်ား၏ ျပဳစုညႊန္ၾကားတာေတြကိုလက္ခံပါမည္။ ကေလးေတြအတြက္အားျဖစ္ေစမည့္ ဗိုက္တာမင္မ်ားႏွင့္ ႏုိ႔မႈန္႔မ်ား လည္း လာယူၾကပါဦးမည္ဟု ကတိျပဳၾကသည္။ အသက္ႀကီးေသာ ကေလးမိခင္ေတြကမူ သူတုိ႔အရင္က ေမြးခဲ့ဖူးေသာကေလးေတြသည္ သံသယအျပည့္ျဖင့္ လိုအပ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ေမြးဖြားခဲ့ရေသာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားရွိခဲ့ဖူးရာ ယခုလက္ေတြ႕လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ မိခင္ ကေလးအဖြဲ႕သည္ သူတုိ႔ႏွင့္ကေလးေတြအတြက္ အလြန္ေကာင္းေသာအဖြဲ႕ဟုျမင္ၾကေလေတာ့သည္။ သုစႏၵာကိုယ္တိုင္ သူတုိ႔ရြာသို႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္ လာေရာက္ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးသျဖင့္ သူတုိ႔ကပိုလုိ႔ပင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာရွိၾကေလသည္။
ဘိုင္းေကာင္ရြာသုိ႔ သူတုိ႔သြားခဲ့ေသာသတင္းသည္ ေတာမီးပမာျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ရာ အျခားရြာေတြကလည္း သူတုိ႔ရြာေတြဆီ အလည္လာၾကဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚၾကေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေျဖကေတာ့ ေျခာက္လအတြင္းတြင္ မိခင္ႏွင့္ကေလးတြင္ လာေရာက္မီးဖြားၾကေသာႏႈန္းသည္ ႏွစ္ဆျမင့္တက္သြားခဲ့သည္။ ေမြးခန္းသည္ အျမဲပင္ အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီး၊ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာကေလးေတြ ကာကြယ္ေဆးထိုးၾကရသည္။ ေပါင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာႏုိ႔မႈန္႔မ်ား ေဝငွေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ မိခင္ႏွင့္ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးမရွိခင္ကထက္ နမ့္ပန္းတနယ္လံုးရွိ မိခင္ ကေလးမ်ားသည္ ပိုမိုက်န္းမာလာၾကၿပီး ကေလးေမြးေသႏႈန္းသည္ သိသိသာသာပင္ ထိုးက်သြားခဲ့ေလသည္။
သုစႏၵာပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ကေလးေမြးျခင္းႏွင့္ ေမြးကင္းစ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးသည္ အလြန္သင့္ေတာ္ေသာအခ်ိန္အခါ ျဖစ္ခဲ့ သည္။
မိြဳင္းသည္ သုစႏၵာတြင္ ကိုယ္ဝန္လြယ္ထားရၿပီဆိုတာကို သူမ်ားေတြမသိခင္္ အၾကာႀကီးကတည္းကပင္ သိေနခဲ့သည္။ သူမသည္ သူမ၏ ေတြ႕ရွိခ်က္ကို စံအိမ္ေတာ္ကလူေတြအားလံုးအား က်စ္က်စ္လစ္လစ္ေလး သိုသိုသိပ္သိပ္ေလး ေပးသိေစသည္။
“ငါတုိ႔အားလံုး မဟာေဒဝီမယ္ဘုရားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကရမယ္။ ဒါမွ မယ္ဘုရားက က်န္းမာၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေမြးေပးႏိုင္ လိမ့္မယ္” သူမက အားလံုးကိုေျပာလိုက္သည္။ စားဖိုမွဴးက မိြဳင္းထံမွ အထူးညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းလိုက္နာၿပီး စားစရာမ်ားကိုခ်က္ျပဳပ္ရသည္။ေရွာင္ရွားစရာမ်ားကို ေရွာင္ရွားရသည္။ ေလးလံေသာပစၥည္းမ်ား မ,မရ။ ခ်ဥ္ဖတ္မ်ားမစားရ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ား မစားရ။ ထမင္းႏွင့္ ၾကက္သားကေတာ့ အိုေကဟု သူမေျပာသည္။ ဟင္းႏုႏြယ္ရြက္ႏွင့္ အျခားႏူးညံ့ေသာအရြက္မ်ားကို စားခြင့္ျပဳသည္။
မိြဳင္းသည္ သူမ ပထမဆံုးသိရသည့္ သည္ကိုယ္ဝန္ကိစၥအတြက္ မေမ့ေလ်ာ့ပဲ စႏၵကူးရွိ ဒိန္းမတ္ဆရာဝန္အား သူမ၏သံသယကို အတည္ျပဳ ခိုင္းသည္။
ညေနခင္းေနေအးခ်ိန္၌ ဝရံတာတြင္ သူတုိ႔ထြက္ထိုင္ၾကၿပီး မိဘႏွစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူတုိ႔ကေလးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အိပ္မက္ ေတြကို ေျပာေနၾကေလသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ကိုယ္ဝန္ရွိသည့္သတင္းကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္သြား ရသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ခံစားရသလို မည္သူတဦးတေယာက္ကမွ် ခံစားၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္မိၾကေလသည္။
“ေမာင္ သားေလးလိုခ်င္လား” သုစႏၵာက စဝ္ကို ညေနခင္းမွာပဲေမးလိုက္သည္။
“ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ အေရးႀကီးတာက ေမာင္တုိ႔ကေလး က်န္းက်န္းမာမာေမြးႏိုင္ဖုိ႔ပဲ” စဝ္မ်က္ႏွာမွာ သည္လိုအေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္ေနတာမ်ိဳး တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေခ်။
“ဒါေပမဲ့ေလ သမီးေလးေမြးလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သူ႔အတြက္အေမြဆက္ခံဖုိ႔ေလ” သူမ ပူပန္စြာျဖင့္ေတြးမိသည္။ တကမာၻလံုးက နန္း ေမြဆက္ခံဖုိ႔အတြက္ သားေယာက္က်ားေလးကိုသာ လိုခ်င္ၾကသည္။
“ဘာလဲ ေျပာပါဦး” သုစႏၵာက နက္နက္နဲနဲ ေတြးၿပီးေျပာသည္။
“ေမာင့္သမီးက ေနာက္ဆက္ခံမဲ့ နမ့္ပန္းျပည္နယ္ရဲ႕ဘုရင္မ မျဖစ္ဖုိ႔အေၾကာင္းမရွိပါဖူး။ မိန္းကေလးေတြက ေယာက္က်ားေလးေတြလို လုပ္ ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ၾကတယ္လုိ႔ေမာင္ ယံုၾကည္တယ္ေလ။ ေမာင္တုိ႔နားက ေမာင္း႐ိုင္းခြန္မိန္းကိုၾကည့္ေလ။ သူဆို အေစာခ်ည္းကတည္းက ေၾကျငာ ထားတာေလ သူ႔သမီးရွစ္ေယာက္ထဲက အႀကီးဆံုးသမီးက သူ႔အရိုက္အရာကိုဆက္ခံရမယ္လုိ႔ေလ။”
“အဲဒါ မွန္တယ္။ က်မတုိ႔ တိုင္းယိုင္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက အေတာ္ၾကာေနခဲ့ၿပီပဲ။ ေမာင့္ဦးေလး ဆာစဝ္စိန္အခ်ိန္ကတည္းကဆိုရင္ေလ။” သုစႏၵာသည္ သူမ၏ကံေကာင္းျခင္းႏွင့္ သူမ၏လင္ေတာ္ေမာင္၏ ပြင့္လင္းေသာစိတ္ထားကိုသိလိုက္ရလုိ႔ ေက်းဇူးတင္မိေလသည္။
“ေမာင္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေမာင္တုိ႔သားစဥ္ေျမးဆက္ ျပည္နယ္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္လာၾကတာ ေမာင္တုိ႔သမီးလက္ထက္အထိဆို အေတာ္ ကို ၾကာရွည္လံုေလာက္ေနပါၿပီ။”
သုစႏၵာကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ သူသည္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ခံရၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္္တာမ်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ထိ ႏွစ္သက္ သေဘာက်လဲဆိုတာ သူမ အသိဆံုးျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သည္ေနရာတြင္ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်ေျပာင္းလဲေနတာကို သူမ မနဲ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသည္။ စဝ္၏အိပ္မက္မ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား တကယ္မျပဳႏိုင္မွီတြင္ ဆယ္စုႏွစ္တခု ကုန္လြန္သြားႏိုင္ေလ သည္။
တေန႔တြင္ စဝ္ကေၾကျငာေလသည္။ “ေမာင့္အတြင္းေရးမွဴးကို ေမာင္တုိ႔ကေလးအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္နာနီတေယာက္ အရွာခိုင္းထားတယ္”
“သိပ္အလ်င္စလိုမျဖစ္လြန္းဖူးလား” သုစႏၵာေမးလိုက္သည္။ “ကေလးက ေနာက္ေျခာက္လထိေမြးဦးမွာ မဟုတ္ဖူး”
သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း စဝ္သည္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကဆက္ဆံေရးကို အျမဲေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္စြာတည္ေဆာက္ေလ့ရွိသည္။ သူသည္ ဖခင္စိတ္ျဖင့္ အလြန္အမင္းကာကြယ္ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနသည္ဟု သူမျမင္သည္။
သူက သူမကိုပိုထိေတြ႕ အၾကံဥာဏ္မ်ားေပးသည့္အတြက္ သူမ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္မိေလသည္။
“အခ်စ္ အားေဆးေတြပိုစားရမယ္ေနာ္”
“အုိဗာတင္းေသာက္ၿပီးပလား”
“တင္းနစ္ေတြ သိပ္မကစားသင့္ဖူးလုိ႔ေမာင္ထင္တယ္”
“ဒီေန႔ တေရးအိပ္ၿပီးပလား”
“အခ်စ္ကလည္းေလ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ဟာ သိပ္အလုပ္လုပ္တာပဲ”
သည္လိုအျပဳအယုအယေတြေၾကာင့္ သုစႏၵာမွာ စိတ္ေအးသက္သာ၊ ယံုၾကည္မႈျပည့္၊ အတားအဆီးမရွိ အင္ေတြအားေတြ ျပည့္ လာေလ သည္။ သူမသည္ မက်န္းမာသည့္ပံု နည္းနည္းလုပ္သင့္္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမက မလုပ္ခဲ့ေခ်။ တကယ္ေတာ့မူ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္ႏွင့္ ကေလးေမြးေသာ အလုပ္ေတြကို သူမေန႔စဥ္ ပံုမွန္ထိေတြ႕ေနရသည္။
သူမသည္ အခ်ိန္ပိုသပ္သပ္ယူၿပီး လက္ေတြ႕တိုက္ရိုက္ေလ့လာသင္ၾကားဖုိ႔ အစီအစဥ္ဆြဲေလသည္။ သူမဖတ္ထားေသာ ကေလးေမြးတာ ကေလးျပဳစုတာေတြကို ေဒါက္တာစေပါက္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ဖုိ႔လည္း ျပင္ထားေလသည္။
ထိုညသည္ လန္ရွီ (စီ) ေလးလေျမာက္ လျပည့္ညျဖစ္သည္။ ခြန္မိန္း၏သမီးေတာ္ေလးသည္ ထိုညတြင္ေရာက္ရွိလာေလသည္။ သုစႏၵာ၏ အေမသည္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွ ေခတၲေရာက္ရွိေနသည္။ စဝ္ႏွင့္ သုစႏၵာအေမက စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ သုစႏၵာကိုကားေပၚတင္သည္။ ကားႏွစ္စီးျဖင့္ စႏၵကူးေဘာ္တြင္း၌ ကိုယ္ပိုင္ေဆး႐ုံတြင္ရွိေသာ ဒိန္းမတ္ဆရာဝန္ထံသြားၾကေသည္။ သူတုိ႔သည္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားခဲ့ၿပီး နမ့္ပန္းမွသြားလွ်င္ တနာရီခြဲေလာက္သာ ၾကာမည္။ နမ့္ပန္းမွ ႏွစ္မိုင္ခန္႔အေရာက္တြင္ သုစႏၵာက ေအာ္ဟစ္ေျပာေတာ့သည္။
“အခုခ်က္ျခင္းျပန္လွည့္ပါ။ က်မ စႏၵကူးထိ ေစာင့္မေနႏိုင္ေတာ့ဖူး။”
သူတုိ႔ကားသည္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္သုိ႔ျပန္လွည့္လာခဲ့ၾကသည္။ နန္းႏြမ္း၏အကူအညီျဖင့္ သူတုိ႔၏ သမီးဦးေလးကို ေနာက္ ႏွစ္နာရီအၾကာတြင္ ေမြးဖြားသန္႔စင္လိုက္ၾကေလသည္။ သမီးေလးသည္ ေခ်ာေမာလွပၿပီး အဂၤါအားလံုး ၿပီးျပည့္စံုေလသည္။
ႏူးညံ့စိုစြတ္ေသာဆံစအုပ္အုပ္ေလးေတြသည္ ပန္းႏုေရာင္မ်က္ႏွာေလးေပၚဖံုးေနေလသည္။ စဝ္သည္ စိုးရိမ္ပူစြာျဖင့္ လက္ထဲတြင္ အႏွီး အထုပ္ေလးကုိပိုက္ထားၿပီး ေကာ္ေရႅါအေပၚထပ္တြင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနေတာ့ေလသည္။ သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏တိုင္းယိုင္ခြန္မိန္းတေယာက္သည္ ေမြးကင္းစကေလးကိုေကာက္ခ်ီဖူးသလား သုိ႔မဟုတ္ ေမြးခန္းေရွ႕တြင္ နီးကပ္စြာေနဖူးသလားဆိုတာမ်ိဳးကို မမွတ္မိ မေတြးတတ္ၾကေတာ့ေခ်။ သူတုိ႔ကိုးကြယ္ေသာ သက္ေတာ္ရဆရာေတာ္ႀကီးတပါးက ခြန္မိန္းကို မီးေနခန္းနားမကပ္ရ ေမြးကင္းစကေလး က မခ်ီရ။ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္လွ်င္ ခြန္မိန္းကိုအကာကြယ္ေပးထားေသာ တန္ခိုးမ်ားကေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို မကာကြယ္ႏိုင္ ေတာ့ဟု မိန္႔ေေလသည္။ စဝ္ကေတာ့မူ ထိုသတိေပးခ်က္မ်ားကို ပခံုးတြန္႔ၿပီးသာေနေလ၏။
ေဗဒင္ဆရာ ဆရာဘဟန္ႏွင့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးသန္းတုိ႔သည္ေမြးၿပီးၿပီးျခင္း မိနစ္အနည္းအတြင္းေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ေဗဒင္ဆရာသည္ နမ့္ ပန္းခြန္မိန္း၏ပထမဆံုးေသာ သမီးေတာ္အတြက္ ဇာတာဖြဲ႕ရန္္ ထန္းလက္ရြက္ကိုထုတ္သည္။ ေမြးစာရင္းစာရြက္ထဲက ေမြးဖြားခ်ိန္ႏွင့္ အျခား လိုအပ္တာေတြကိုေမးျမန္းၿပီး သမီးေတာ္၏အနာဂါတ္အတြက္ တြက္ခ်က္ေနေတာ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ တိုင္းယိုင္ထံုးစံအရ မိဘမ်ား သည္ ကေလးအမည္ေပးတာကို ေစာင့္ၾကရေလသည္။ သုစႏၵာကေတာ့ ေရွးထံုးအစဥ္အလာေတြအတိုင္းလုပ္ရတာကို သေဘာမေတြ႕လွေခ်။ သုိ႔ေသာ္ သူမ၏သမီးအမည္ေပးတာကို သူမက ဘာမွဝင္ေရာက္ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုျခင္းမျပဳလုပ္ပဲ သမီးေလးက ၾကာသပေတးသူဆိုေတာ့ အမည္အစတြင္ ဘီ၊ အမ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ပီတုိ႔ႏွင့္ စလွ်င္ရၿပီဟုေတြးေနမိေလသည္။ တပတ္လံုးေန႔တိုင္းပင္ သူမေရြးထားေသာ အကၡရာအစ အတိုင္းအမည္မ်ားကို ေရြးၿပီးေပးၾကေလသည္။ သူမသည္ သူ႔သမီးေလး၏ လက္ဝါးေလးေတြ ေျခဖဝါးေလးေတြကိုကိုင္ၾကည့္ေနမိစဥ္ ေဆြ ေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ားႏွင့္ အၾကံေပးၾကသူမ်ားက သမီးအတြက္ သင့္ေတာ္ေသာအမည္တခုကိုေရြးခ်ယ္ေနၾကသည္ဟု အမွတ္တမဲ႕ၾကားေန ရေလသည္။
“က်မေတာ့ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲက ပပဝတီဆိုတဲ့ နံမယ္ကိုႀကိဳက္တယ္” ဝမ္းကြဲ ညီမတေယာက္ကေျပာသည္။
“ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့” စဝ္က တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။
“တိုင္းယိုင္နံမယ္ ေမာက္ခမ္းဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ”
“ဒါလည္း လံုးဝမႀကိဳက္ဖူး” ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာ စဝ္သိလိုက္ပါသည္။ သူ႔ေဆြမ်ိဳး တိုင္းယိုင္လူမ်ိဳးေတြက ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ဘဝကို ဝင္ ေရာက္ဖက္စြက္ၾကတာမ်ိဳးကို သူမႏွစ္သက္ေခ်။
“ငါနဲ႔ သုစႏၵာပဲ ဆံုးျဖတ္ေတာ့မယ္” သူသည္ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုေက်ာခိုင္းလွည့္လိုက္ၿပီး သုစႏၵာႏွင့္ သမီးရွိရာအိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ဝင္ခ်သြားလိုက္ ေလေတာ့သည္။ သူတုိ႔သည္ နိပါတ္ေတာ္ေတြထဲက မာလာဆိုေသာအမည္ကိုေရြးလိုက္ၾကသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
