>
ဇန္န၀ါရီ ၇၊ ၂၀၁၂
ကလဲ့စားျပန္ေခ်သည့္သေဘာျဖင့္ နမ့္ပန္းေတာင္တန္းေတြမွာ ပူေသာရာသီက တဖန္ျပန္လည္ အသားက်ေနေတာ့သည္။ လူႏွင့္ တိရိစၧာန္ တုိ႔သည္ ရက္စက္လွေသာ ပူေလာင္သည့္ေနေရာင္ကိုကာကြယ္ဖုိ႔ အရိပ္ရွိရာ သစ္ပင္အမိုးတုိ႔ကိုို ရွာၾကည့္ေနၾကရသည္။ သူတုိ႔၏အသက္ရွင္ ဖုိ႔ရာ ႀကီးမားေသာသစ္ရြက္နီအခ်ပ္မ်ား၊ ေတာင္မ်ား၏ေနာက္ေက်ာဘက္မွ အေနာက္အရပ္ဆီ ေႂကြက်ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လႈပ္ရွားမႈေတြျပန္လည္ႏိုးၾကားလာၾကျပန္ေလ၏။ ရယ္ေမာသံမ်ားေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာ၊ မီးေသြးမီးျဖင့္ ခ်က္ျပဳပ္ထားေသာ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ညစာဟင္းအနံ႔ေတြ ပတ္ဝန္းက်င္အနီးအနားကိုပ်ံသြား။ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေတာ္ဝင္ သစ္ပင္ႀကီးေပၚတြင္ ဖူးပြင့္ေနၾကေသာ ထီးပံု ကတၲီပါလက္ပံပန္းနီနီေလးေတြ တျမိဳ႕လံုးအႏွံ႔ နီေစြးေနလွ်င္ ေနာက္တရက္တြင္ တဖန္ျပန္ ပူလာလိမ့္ဦးမည္ဆိုတာ လူေတြက သိေနခဲ့ၾကသည္။
စဝ္ႏွင့္ သုစႏၵာတုိ႔သည္ ေအးျမေသာ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္အတြင္းမွ အိမ္ေရွ႕ ေျမျပင္ခံုးေလးဆီ စြန္႔စားၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ သည္ အခ်ိန္ သည္ သူတုိ႔ ေကာ့ေတးေသာက္ခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္သူတုိ႔သည္ တေန႔တာအေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၿပီး အၾကံဉာဏ္မ်ား ဖလွယ္ၾကသည္။ စဝ္က မာဘယ္လ္ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္ သူတုိ႔ေျခေထာက္ေအာက္တြင္ထိုင္ေနေသာ သူတုိ႔၏ သေဘာအက် ဆံုး ဂ်ာမန္သိုးထိန္း ဆန္တကို သီဟိုဠ္သရက္ေစ့မ်ားေကြၽးေနသည္။
“က်မ ေမာင့္ကိုေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္” သုစႏၵာသည္ ေရခဲထည့္ထားေသာ သံပုရာရည္တငံုေသာက္ၿပီး စဝ္ကိုေျပာလိုက္သည္။
“ဆိုစမ္းပါဦး။ အခုတေလာေမာင္က ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ညစ္စရာေတြကိုေတာင္ ေမ့ေနေတာ့တယ္” စဝ္ကေျပာရင္း သူ႔ေျခေထာက္ကိုဆန္႔ထုတ္ လိုက္ၿပီး ႀကိမ္ထိုင္ခံုကိုမ၍ သူမအနားေရြ႕လိုက္သည္။ နားေထာင္ဖုိ႔အသင့္ျဖစ္ေနသည္။
“နမ့္ပန္းမွာ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းဖြဲ႕ဖုိ႔ က်မကို လာေမးတယ္”
“ဘယ္သူကေမးတာလဲ” စဝ္ တအံ့တၾသၾကည့္လိုက္သည္။
“အဆင့္ျမင့္ စြမ္းအင္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕က ေဒါက္တာ ဘဉာဏ္၊ ေဒါက္တာ ခြန္ေစာနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသန္း”
“ၿပီးေတာ့ေရာ အခ်စ္က ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ” စဝ္က ျပံဳးေနသည္။ သူသေဘာက်ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္။
“ေကာင္းၿပီေလ က်မက မျဖစ္ဖူးလုိ႔ က်မ မေျပာႏိုင္ဖူး။ ဒီမွာရွိတဲ့ မိခင္နဲ႔ကေလးေတြအတြက္ အကူညီလိုတယ္ေလ။ က်မတုိ႔ေဆးရံုက ကိုယ္ဝန္သည္မိန္းမေတြ ရိုးရိုးေမြးဖုိ႔လာတာေတာင္ လက္မခံဖူးဆိုတာ ယံုႏိုင္လား။ သူတုိ႔က ဝမ္းဆြဲဆရာမကိုသြားေခၚခိုင္းတယ္။ အဲဒီမွာ ေရပိုက္ေတာင္မရွိဖူး။”
“ေမာင္သိတယ္။ နားလည္တယ္။ အခ်စ္ကိုယံုပါတယ္” စဝ္က သူမကိုေငးေနသည္။
“ၿပီးေတာ့ ေမြးကင္းစ ကေလးေလးေတြအမ်ားႀကီး ..” သုစႏၵာဆက္သည္။
“အသက္ၾကာၾကာ မရွည္ၾကဖူး။ ေဒါက္တာဘဉာဏ္ေျပာတာက ကေလးေတြရဲ႕ ေလးပံုသံုးပံုက အသက္ ၂ ႏွစ္ မတိုင္ခင္ ေသၾကတယ္တဲ့။”
သူမ၏ အသံက ပို၍ပို၍က်ယ္ေလာင္လာသည္။ သူမလက္ေတြက စကားေျပာေနသလို ျဖစ္လာသည္။
“ဒီလို ဆက္အျဖစ္မခံႏိုင္ဖူး ။ က်မကူရမယ္”
“အခ်စ္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိပါတယ္” သူမ၏ ဆံစကို ပြတ္သပ္ရင္းက စဝ္ ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္မၾကာခင္ပဲ အခ်စ္က မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းကို ဖြဲ႕စည္း၊ ထိပ္ဆံုးကေန ဦးေဆာင္အၾကံေပးေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ မွာေပါ့”
“ဒါေပမယ့္ က်မမွာ ဘာသင္တန္းမွ တက္ခဲ့ဖူးတာမဟုတ္ဖူး”
သုစႏၵာ၏ ကန္႔ကြက္သံကို သိပ္သေဘာမက်ေပ။ သူက သူမကိုယံုၾကည္ေပးၿပီး သူမ ဆံစေလးေတြကို ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးေနလုိ႔ သူမ ေက် နပ္သည္။ သူလုပ္ခ်င္ေသာအရာမွန္သမွ် အားလံုးကို သူလုပ္ႏိုင္ေလသည္။ သူ၏ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႕ေသာအခ်စ္က သုစႏၵာႏွင့္ ဟိုဘက္အား လံုးဆီ ထိေတြ႕ေနေလသည္။
“အခ်စ္မွာ ဘာလိုေနေသးလုိ႔လဲ ။ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ရွိတယ္။ လူေတြအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္တတ္တယ္။ ဇြဲရွိတယ္။ အားလံုး သူ႔ဟာနဲ႔သူ အခ်ိန္က်ရင္ ျဖစ္လာမွာပါ”
ေနာက္တေန႔တြင္ ေခါင္းေဆာင္ေပးႏိုင္မည့္သူ အဖြဲ႕ဖြဲ႕စည္းဖုိ႔ တက္တက္ႂကြႂကြျဖင့္ ဦးေဆာင္မည့္ေကာ္မတီဖြဲ႕ဖုိ႔ၿမိဳ႕ထဲက အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ေလသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ တိုင္းယိုင္ျမန္မာ အရြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အမ်ိဳးသမီး ၃၇ ေယာက္သည္ ပထမဆံုးေသာ အစည္း ေဝးတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
သူတုိ႔အားလံုးသည္ မိခင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔အထဲကႏွစ္ေယာက္သာ ေမြးခဲ့သမွ်ေသာ ကေလးတိုင္းကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ေလ သည္။ ၃၅ ေယာက္သည္ ကေလးဆံုးဖူးေသာသူေတြခ်ည္းျဖစ္ၿပီး အသစ္စတင္ဖြဲ႕စည္းမည့္အဖြဲ႕သည္ ကေလးေသႏႈန္းကို ေလ်ာ့ခ်ႏိုင္လိမ့္ မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေလသည္။
အဖြဲ႕၏ ပထမဆံုးေသာအစည္းေဝးၿပီးသြားၿပီး ေနာက္တေန႔တြင္ပင္ သုစႏၵာသည္ အတြင္းေရးမွဴးအေရြးခံရေသာ မက္ဂီကိုေမးသည္။ သူမ ႏွင့္အတူ မီးဖြားအိမ္သို႔သြားၾကည့္ဖုိ႔အေဖာ္စပ္ေလသည္။ မက္ဂီသည္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ကျပားမေလးျဖစ္ၿပီး နမ့္ပန္းၿမိဳ႕တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ နမ့္ပန္းအတြင္းက ေမြးခန္းသို႔တခါမွ် မေရာက္ဖူးခဲ့ေခ်။ မိန္းမႏွစ္ ေယာက္သည္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားမပါပဲ ဂ်စ္ကားအိုႀကီးျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္မရွိပဲ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကေလသည္။ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ ေနေသာ ႐ိုးကုတ္ကုတ္ တထပ္အေဆာက္အဦးေလးထဲ သူတုိ႔ဝင္သြားလိုက္ၾကသည္။ သုစႏၵာသည္ ယခုလုပ္မည့္အလုပ္အတြက္ မိမိကိုယ္ ကိုႏွိမ္ခ်ထားၿပီး သူမ၏ပုဂိၢဳလ္ေရးျဖစ္ေသာ မဟာေဒဝီအဆင့္တုိ႔ကို သပ္သပ္စီခြဲျခားထားဖုိ႔ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သည္။
အသက္ႀကီးႀကီး အလုပ္သမားမိန္းမတေယာက္သည္ ေကာ္ေရဒါၾကမ္းခင္းေက်ာက္ကို ေရဝတ္ျဖင့္သုတ္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေရစိုအဝတ္ကို ပစ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး တံခါးေနာက္တြင္ လ်င္ျမန္စြာဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလသည္။ ေနာက္မွ လွပႏုပ်ိဳေသာ မိန္းခေလးတေယာက္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ အျပာေရာင္ခ်ည္ထမီ အက်ႌအျဖဴဝတ္ထားေသာ နန္းႏြမ္းသည္ သားဖြားဆရာမႀကီးျဖစ္ေလသည္။ သူမ၏ တာဝန္ခ်ိန္ လည္းျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ပိန္ပါးပါး၊ အရပ္က ေလးေပခြဲေလာက္ရွိေပမည္။ သူမ၏ ျပဳမႈေျပာဆိုပံုကိုၾကည့္တာႏွင့္ပင္ သူမ၏ ၾသဇာ အာဏာကို သံသယျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိေပ။ ဆရာမနန္းႏြမ္းသည္ ေရာက္လာၾကေသာဧည့္သည္မ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘယ္သူ ေတြလဲဆိုတာသိၿပီးျဖစ္၍ တခါတည္းလိုက္လံျပသေလေတာ့သည္။ အခန္း ၃ ခန္းတြင္ အားလံုးေပါင္း ကုတင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ၁၂ လံုးရွိ သည္။ ကုတင္တလံုးစီေဘးတြင္ ကေလးပုခက္အေသးေလးတလံုးစီရွိသည္။လူနာကုတင္ ၇ လံုးသာ အသံုးျပဳလုိ႔ရသည္။
သို႔ေသာ္ ကေလးပုခက္ ၆ လံုးသာအသံုးျပဳႏိုင္ၿပီး ကေလးေသးေသးေလးေတြကို အႏွီးျဖင့္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ထုပ္ထားေလသည္။
“ ကေလးတေယာက္ေလာက္ က်မခ်ီၾကည့္လုိ႔ ရမလား” သုစႏၵာက နန္းႏြမ္းကိုေမးလိုက္သည္။ သူမက မိန္းကေလးငယ္ငယ္ေသးေသးေလး ကို ခ်ီေပးသည္။ ေႏြးေႏြးေလးရွိေသာ ကေလးအထုပ္ေလး၏မ်က္ႏွာေလးသည္ ႏုေဖ်ာ့ေနသည္။ ဆံစစုတ္ဖြားနက္နက္ေလးေတြက သုစႏၵာ၏ႏွလံုးကို ထိေနေလသည္။ သူမအရင္က ေမြးကင္းစကေလးကိုခ်ီဖူးခဲ့ေလသလား မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ သူမ၏ မိခင္စိတ္သည္ ႏိုးၾကားထႂကြလာသလို ခံစားရေလသည္။
ကေလး၏မိခင္သည္ ဝတ္စံုျပည့္ျဖင့္ ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနသည္။ သူမ၏ ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီထားသူမွာ ႀကီးျမတ္ေသာ ဂုဏ္သေရရွိသည့္မဟာေဒဝီျဖစ္ေနတာကိုသိသျဖင့္ လက္ေလးကိုပိုက္ထားေလသည္။ သုစႏၵာက မိတ္ဆက္ေနစရာမလိုေပ။
သူမဘယ္ေနရာသြားသြား သူမကို လူေတြသိေနၾကသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေကာ့ေကးစီအင္းအမ်ိဳးသမီးနယ္ခံေတြလို ဝတ္ထားၿပီး တိုင္းယိုင္ စကားေျပာေသာသူသည္ တတိုင္းျပည္လံုးတြင္ သူမတေယာက္တည္းသာရွိေလသည္။
“ရွင့္ကေလး နာမယ္ ဘယ္လိုေခၚလဲ” သူမက ကေလးအေမကို ေမးလိုက္သည္။
“ပယ္ဟစ္။ ေနာ္” ကေလးအေမ မိန္းမငယ္ေလးက သူမအခုထိ မသိေသးေၾကာင္းေျပာရင္း ပါးစပ္ကို လက္ဝါးျဖင့္ပိတ္ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေန ေလသည္။
သူမအေျဖေၾကာင့္ နားမလည္သျဖင့္ သုစႏၵာသည္ မက္ဂီဘက္သို႔လွည့္၍ အဂၤလိပ္လိုေမးလိုက္ေလသည္။
“ဘာလုိ႔ ဒီကေလးအေမက သူ႔ကေလးအရင္းရဲ႕နာမယ္ကို မသိရတာလဲ”
“အခုရက္ အပတ္ေလးပဲရွိေသးတယ္ အမ်ားအားျဖင့္ဆို က်မတုိ႔က လပိုင္းေလာက္ေရာက္မွကေလး နာမယ္ေပးတတ္ၾကတာ” မက္ဂီက ေျဖေလ၏။ “ကေလးနံမယ္ေပးတာ ေမြးတဲ့အပတ္ရဲ႕ရက္ေပၚမွာမူတည္ေနတယ္။ ေဗဒင္ဆရာ၊ ေဆြမ်ိဳးထဲကလူႀကီးသူမေတြက လည္း ကေလးနာမယ္ကို ေရြးေပးတတ္ၾကတယ္”
သုစႏၵာသည္ စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ ကေလးကို ပုခက္အတြင္းသို႕ျပန္ထည့္လိုက္သည္။
“ေမြးခန္းကို ၾကည့္ဦးမလား” နန္းႏြမ္းကေမးရင္းက ေကာ္ေရဒါဘက္ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့ၾကေလသည္။
“ၾကည့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အသံုးမျပဳေသးခင္မွာေပါ့” သုစႏၵာေျဖလိုက္သည္။
“မသံုးေသးခင္” နန္းႏြမ္းေျပာသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုက္ကားနဲ႔လာမလား ႏြာလွည္းနဲ႔လာမလား ကိုယ္ဝန္သည္က ေနာက္ဆံုးေမြးခါနီးက်မွလာမွာ လားဆိုတာ က်မတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွမသိပါဖူး”
ေမြးခန္းသည္ လင္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မရွိ။ ရွင္းေနသည္။ ေခတ္မွီပစၥည္းကိရိယာ ဘာမွမရွိ။ သုစႏၵာသည္ သစ္သားေမြးကုတင္ကို သာျမင္ရသည္။ ေရေဆးဖုိ႔စင္တခုရွိသည္။
အံဆြဲေလးထဲတြင္ ကေလးညႇပ္ဆြဲဖုိ႔ ေဖာဆက္ႏွင့္ကပ္ေၾကးတစံုဟုုသာ ထင္ရေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေရပိုက္မရွိ။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ။ သည္ လို ဘာမွမရွိေသာအခန္းထဲတြင္ ဘယ္လိုမ်ားကေလးေမြးၾကပါလိမ့္ဟုေတြးၿပီး သုစႏၵာ အံ့ၾသမိေလသည္။
“တလမွာ ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ေမြးလဲ” သူတုိ႔ ေကာ္ေရဒါကိုျပန္လာၾကေသာအခါ မက္ဂီက သူနာျပဳဆရာမကိုေမးလိုက္သည္။
“က်မတုိ႔ ပွ်မ္းမွ်ဆို တလမွာ ၂ဝ ေလာက္ရွိမယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လျပည့္ေန႔နားတဝိုက္ပိုမ်ားတယ္။” နန္းႏြမ္းကျပံဳးၿပီး အေမးကိုေျဖေလ သည္။
“ ဒါဘာျဖစ္လုိ႔လဲ” သုစႏၵာက အံ့ၾသၿပီးေမးသည္။
“က်မလည္းမသိဖူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါတခ်က္ပဲေလ။ က်မတုိ႔ ဇယားဆြဲၾကည့္ေတာ့ ဒီလို လျပည့္နားတဝိုက္ေတြ႕ရတာပဲ”
နန္းႏြမ္းသည္ စိတ္ကိုလံုးလံုးေလ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး ဆက္လက္ျပသဖုိ႔ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
“ဆရာမမွာ သားဖြားဆရာမ ဝန္ထမ္းစုစုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ” သုစႏၵာက သိခ်င္လုိ႔ေမးျပန္သည္။
“က်မတုိ႔မွာ သားဖြားဆရာမက ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ က်မတုိ႔ ေနာက္တေယာက္လိုကိုလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ကလည္း ဒီအ ေဆာက္အဦးအတြက္ ေနာက္ထပ္တေယာက္မေပးႏိုင္ဖူး ျဖစ္ေနတယ္” နန္းႏြမ္းက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ၿပီးေျပာျပေလသည္။
“မေမြးခင္နဲ႔ ေမြးၿပီးမိခင္ကေလးေတြကို ဘယ္လိုျပဳစုလဲ ဒီအေၾကာင္းေျပာျပပါဦး” သုစႏၵာေမးသည္။ “ဆရာမမွာ ရွင္းျပဖုိ႔အခ်ိန္မရဖူးထင္တယ္ ။ ရရဲ႕လား”
“မဟုတ္ပါဖူး” နန္းႏြမ္း သည္ မပီမသေျဖရင္းက သူမေခါင္းကိုခါရမ္းေနေတာ့ေလသည္။ သူမၾကည့္ရတာ ႐ႈပ္ေထြးေနပံုရၿပီး သူမကိုေမးေသာ ေမးခြန္းကိုလည္း လံုးလံုးနားလည္ဟန္မရွိေခ်။
ေနာက္တေန႔တြင္ သုစႏၵာသည္ မိြဳင္းကိုေမးၿပီး စႏၵကူးျမစ္ကိုျဖတ္၍ မိြဳင္း၏ရြာျဖစ္ေသာ နမ္ရိုင္းသို႔သြားၾကေလသည္။ သူမက ကေလးအေမ ေတြ ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ၾကသလဲဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္တိုက္ရိုက္ ျမင္ေတြ႕လိုသည္။ သူတုိ႔ဘယ္လိုေနထိုင္၊အလုပ္လုပ္ၾကလဲ ကေလးအေမျဖစ္လာတဲ့သူေတြ သူတုိ႔ကေလးေတြကို ဘယ္လိုေကြၽးေမြးျပဳစုၾကသလဲ သိခ်င္ေနသည္။
သူတုိ႔ လင္းရိုဘာကားသည္ ဘူေမာင္းအိမ္ေရွ႕မွာရပ္လိုက္ေသာအခါ မ်ားစြာေသာ လူငယ္လူႀကီးရြာသားမ်ားက သူတုိ႔ကိုဝိုင္းရံၿပီး အရို အေသေပးၾကေလသည္။
“က်မ ဒီရြာက ရွင့္မိန္းမအပါအဝင္ တရြာလံုးက ကေလးအေမမိန္းမေတြနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္။ သူတုိ႔ အခ်ိန္ရရင္ေပါ့” သုစႏၵာေရွ႕တြင္ ဒူး တုပ္ခံစားလ်က္ရွိေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးထူထူျဖင့္ ရြာလူႀကီးကိုေျပာလိုက္သည္။
“မိန္းမေတြကိုေျပာခ်င္တာေနာ္ နားလည္ရဲ႕လား” သုစႏၵာက ထပ္ျဖည့္ေျပာရင္းက ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္သုစႏၵာတုိ႔သည္ ရြာလူႀကီး၏ မိန္းမ ပလမ္ေနာက္ကလိုက္သြားၾကသည္။ ဝါးျဖင့္ေဆာက္ထားေသာ ေျခတံရွည္အိမ္တခုေပၚတက္ၿပီး ဧည့္ခန္းက်ယ္ႀကီးထဲဝင္လိုက္ၾက သည္။ အခန္းကက်ယ္ဝန္းၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔မ်ားမ်ားဝင္ႏိုင္ေလသည္။ ျမက္ဖ်ာေခ်ာမ်ားခင္းထားသည္။ အညိဳေရာင္ ကူရွင္ထိုင္ဖံုး ေလးေတြရွိသည္။ အနီေရာင္ ယြန္းစားပြဲပုေလးႏွစ္လံုးရွိေလသည္။ အိမ္ရွင္မက သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ကာရံထားေသာ ေနာက္ဘက္ခန္းက မီးဖိုေခ်ာင္မွတိုင္းယိုင္လက္ဖက္ေျခာက္ခတ္ ေရၾကမ္းအိုးကိုသြားအယူခိုင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ဝတ္ျပဳေလသည္။ အခန္း ထဲတြင္ ေကာင္မေလးေတြ မိန္းမႀကီးအရြယ္စံုျပည့္ေနၿပီး ေန႔လယ္ခင္းမွာ စကားေျပာေနၾကသည္။ ကေလးအေမ၏ ႏို႔သီးေခါင္းႏွင့္ ပါးစပ္ ေပါက္လြဲသြားသျဖင့္ ကေလးက ဝါးကနဲေအာ္ခ်လိုက္ေသာအခါ စကားမ်ားေနၾကေသာမိန္းမတအုပ္မွာ ခဏေတာ့ စကားေျပာရပ္သြားၾက ေလသည္။
သူတုိ႔က သူတုိ႔၏ဘဝႏွင့္ ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြပါျပေလသည္။ သူတုိ႔ခမ်ာ ေနာက္မွာကေလးေတြႏွင့္ခ်ာခ်ာလည္ဒူခ်ာရိုက္ၿပီး ကေလးတခါေမြးရ ျပန္ကာ သူတုိ႔ေလးေတြ ႀကီးျပင္းလာဖုိ႔ျပဳစုၾကရျပန္ေလသည္။ အသက္ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ ေအာက္က ညီေလး ညီမေလးေတြကို ျပန္လည္ထိန္းေပးၾကရေလသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔အေမလုပ္သူက ခ်က္ျပဳပ္ေလွ်ာ္ဖြတ္ စားစရာ ေတြ ျပင္ဆင္ၾကရသည္။
အခ်ဳိ႕ကေလးအေမႏွင့္ မိန္းကေလးေတြသည္ ရြာထဲက အိမ္တခုတြင္ ေတာင္းရက္၊ စကၠဴလုပ္၊ အစားအစာထုတ္လုပ္၊ ေကာက္စိုက္ လုပ္ၾက ရသည္။ ရြာသူေလးေတြသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္အိမ္ေထာင္က်ၾကၿပီး အိမ္တလံုးသပ္သပ္ သို႔မဟုတ္ အျခားမိဘ ေတြႏွင့္ ေနေလ့မရွိၾကေခ်။
ပလမ္တြင္အတူေန ေခြၽးမႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ တေယာက္က သားဦးကိုယ္ဝန္လြယ္ထားသည္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ လက္ေမာင္းထဲ တြင္ ပုခက္တြင္းက ကေလးကိုခ်ီထားၿပီး ေနာက္လက္တဘက္ကမူ ေလးဘက္သြားတတ္ခါစ ကေလးလက္ကိုဆြဲထားေလသည္။ သူမ၏ အပ်ိဳရြယ္ သမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေခ်။ သူမ ကေလး ၉ ေယာက္ေမြးခဲ့ရာ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး ၄ ေယာက္သာ အဖတ္တင္ေလသည္။ တေယာက္ကေတာ့ ေမြးၿပီးၿပီးျခင္းဆံုးသြားခဲ့သည္။ က်န္ေလးေယာက္ကေတာ့ ကေလးဘဝ ခပ္ေစာေစာမွာပင္ ဆံုးသြားခဲ့ေလသည္။
သူမ၏ေခြၽးမ ေအေနာင့္ကေတာ့ ၁၉ ႏွစ္ရွိေနၿပီး ရြာထဲကမိန္းကေလးေတြထဲတြင္ ထူးျခားေသာကိုယ္စားလွယ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမ သည္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္တြင္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတာႏွင့္ ကိုယ္ဝန္ရွိလာသည္။ သူမအိမ္မွာပင္ ေနာက္ ၁ဝ လအၾကာတြင္ ကေလးေမြးေလသည္။ သူမသည္ ဆရာဝန္ ဆရာမကိုတခါမွ မေတြ႕ဖူးခဲ့ေခ်။
ပလမ္ႏွင့္ ရြာကသင္တန္းဆင္းမဟုတ္ေသာ သားဖြားဆရာမတေယာက္က ကူညီေမြးေပးခဲ့ၾကေလသည္။ အေမႏွင့္ ကေလးမ်ားသည္ ဆက္လက္ၿပီး အေတြ႕အၾကံဳမ်ားရရွိသြားေတာ့သည္။ ေအေနာင့္သည္ သူမကေလး ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲငိုငို သူမထိန္းေက်ာင္းႏိုင္သည္။ ကေလးကို ေန႔စဥ္ေရခ်ိဳးေပးသည္။ ၿပီးေနာက္ သူမမ်က္စိေအာက္မွ ကေလးကို အေပ်ာက္ခံတာနည္းလွေခ်သည္။ သူမ၏ကေလးေတြကို ဘာကာကြယ္ေဆးမွ မထိုးေပး၊ တခါမွ ေဆးစစ္တာမ်ိဳးမရွိ၊ အေမႏို႔ကလြဲလုိ႔ တျခား ဘာအရည္ ဘာအစာမွ် မတိုက္ေကြၽးခဲ့ၾကေခ်။ သို႔ျဖစ္ျငားေသာ္လည္း ကေလးသည္ ႀကီးထြား ပြားစီးလာၿပီး အေမလုပ္သူမွာ ေနာက္ရွစ္လအၾကာတြင္ ေနာက္ထပ္ကိုယ္ဝန္ကို လြယ္ထား ရျပန္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမႏို႔ကခမ္းသြားၿပီး ႏို႔စို႔ကေလးမွာ ႏို႔မစို႔ရေတာ့ပဲ ရုတ္တရက္ခ်က္ျခင္းပင္ ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ကိုေျပာင္း စားရေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အနည္းငယ္သာ စားႏိုင္ရွာေလသည္။ အရင္ကတည္းက တိုင္းယိုင္တုိ႔သည္ ႏြားႏို႔ႏွင့္ ႏို႔ထြက္ပစၥည္း အစားအစာမ်ားကို မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကရာ ကေလးကို ႏြားႏို႔တိုက္ဖုိ႔လည္း အဆင္မေျပ၊ မတိုက္ၾကေတာ့ေပ။
အသီးႏွင့္အရြက္တုိ႔သည္ ဗိုက္နာေစသည္၊ အျခားေရာဂါမ်ားရႏိုင္ေစသည္ဟု ယူဆၾကသျဖင့္ ကေလးငယ္ေတြမွာ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္မ်ားႏွင့္ လည္း ေဝးၾကရျပန္သည္။ အနည္းငယ္မွ် ေရြးခ်ယ္ၿပီးေကြၽးၾကသည္မွာ ဟင္းႏုႏြယ္ရြက္အနည္းငယ္ႏွင့္ ေရႊဖရံုသီးတုိ႔ကို တခါတရံ ထမင္းႏွင့္ ေရာေႏွာေကြၽးတတ္ၾကသည္။ ကေလးမွာ အဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ကာ ပိန္ေဖ်ာ့ ဖ်ားနာေနၿပီး ေနာက္ေရာက္လာေသာ ႏို႔စို႔ကေလးႏွင့္ ထိုကေလးတုိ႔ သည္ အေမ့ႏို႔ရည္ကို ခ်ဳိ႕တဲ့စြာ ေႁခြတာစြာ ေသာက္သံုးၾကရေတာ့ေလသည္။ ေနာင္ေကာင္းစြာႀကီးျပင္းလာဖုိ႔ ေအေနာင့္၏ကေလး ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူမမွာ ပိုၿပီးဒုကၡမ်ားလာေတာ့မွာကို သံသယျဖစ္ေနစရာမလိုေခ်။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
