>
ခ်ဳိတူးေဇာ္နဲ႔ စကားလက္ဆုံ (၂)
မိုးမခ၊ ေအာက္တိုဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၁
စကား၀ိုင္းပထမပိုင္းမွာၾကားျဖတ္ျပီးေတာ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႔ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံကာလမွာ ၾကဳံဆုံခဲ့ရတာကိုသီးျခားစာတပုဒ္အျဖစ္ ဆရာခ်ဳိတူးေဇာ္က ေရးသားခဲ့တယ္။ အခုဆက္လက္ျပီးေတာ့ခ်ဴိတူးေဇာ္နဲ႔ ေမးခြန္းမ်ားကို ျပန္ ဆက္ပါဦးမယ္။
ေမးခြန္း။ ။ ခင္ဗ်ား ေထာင္ကထြက္လာျပီးေတာ့ အႏုပညာသမားတဦးအျဖစ္ ရပ္တည္ဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။အဲသည္မွာ ထုံးစံအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရေတာ့မွာပဲ။ ခင္ဗ်ားကိုစစ္အာဏာပိုင္ေတြက ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ႏိုင္ငံေရးမလုပ္နဲ႔ တျခားမင္း ၾကိဳက္တာလုပ္ပါဆိုျပီး လာညိွတာေတြ မရွိဘူးလား။ တခ်ဳိ႔ဆုိရင္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ၊စစ္အာဏာပိုင္ေတြဆီက နားလည္မႈေတြ၊ အေပးအယူေတြ ေတာင္းတာ ယူတာေတြ ရွိတယ္ေလ။ခင္ဗ်ားေကာ အဲသလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဘယ္တုန္းကမွ သူမ်ားဆီက မတရားနည္းလမ္းနဲ႕ေငြေၾကးဥစၥာကို မ႐ွာေဖြခဲ့ဖူးသလို၊ ဘယ္စစ္ဗိုလ္၊ ဘယ္အစိုးရအႏြယ္ေတြနဲ႕မွ ေပါင္းသင္းၿပီး စီးပြားမ႐ွာခဲ့ဘူး။ေထာင္ကထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာခင္ေလးမွာပဲ၊ ထံုးစံအတိုင္း ေထာက္လွမ္းေရးက လာတယ္။ဘာအကူအညီလိုသလဲတဲ့။ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံေရးကို ပါတီမွတ္ပံုတင္ၿပီး တရား၀င္လုပ္ခဲ့တာ။ခုလည္း ျပန္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို တရား၀င္ေၾကညာၿပီးမွ လုပ္မယ္။ ေလာေလာဆယ္ကူညီႏိုင္တာ ခင္ဗ်ားတို႕ က်ေနာ့္ဆီဘယ္ေတာ့မွ မလာဖို႕ပဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႕မ်က္ႏွာေတြကိုမျမင္ခ်င္ဘူး လို႕ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့က်ေနာ္ဘယ္လိုပဲ ေနေန၊ လိပ္ျပာသန္႕တယ္ဗ်။ ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့သူေတြ၊ ေတာကေနျပန္လာတဲ့သူေတြ၊ အန္အယ္လ္ဒီမွာ လႈပ္႐ွားေနတဲ့သူေတြ လူတုိင္း က်ေနာ့္အိမ္ ၀င္ထြက္သြားလာေနတာပဲ။ အႏုပညာအလုပ္ေတြကို လိပ္ျပာသန္႕သန္႕နဲ႕လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။
ေမး။ ။ အႏုပညာနယ္ပယ္ထဲမွာ ကိုယ္တင္ျပခ်င္တဲ့ သေဘာထားေတြ၊ အေတြးအျမင္ေတြ၊စိတ္ကူးယဥ္တာေတြကို လြတ္လပ္စြာ တင္ျပခြင့္ရသလား။
ေျဖ။ ။ ပထမဆံုး႐ုိက္တဲ့ “မမမာနႀကီးသလား” ဆိုတဲ့ ကားကတည္းက မာဇဒါဂ်စ္ကိုအေမာတေကာ ႐ွာရ၊ ေဆး႐ုံေတြက အဲဒီအခ်ိိန္မွာ စ လာတဲ့ “ပိုက္ဆံခန္း”အေၾကာင္းကို ႐ုိက္ရနဲ႕.. ခုခ်ိန္ထိ ကားတိုင္းမွာ မတရားမမွ်တမႈကို တကြက္ကေလးရရ၊ တခန္းကေလးရရ ပါေအာင္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဖါသာ ကိုယ္ေက်နပ္ေနတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ရဲ႕ဒါ႐ုိက္တာဘ၀ကို ၉၂ – ၃ ေလာက္က စ ခဲ့ေပမယ့္၊ ၉၇ ေလာက္က စ ၿပီး ကား႐ုိက္ေတြနားခဲ့တယ္။ ၉၇ မွာ ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီထဲကၿမဳိ႕ ဆိုတဲ့ကားကို ၆၀%ေလာက္အျဖတ္ခံရတယ္။ ဇာတ္ကားနာမည္ကအစ “မနက္ျဖန္ပံုျပင္” လို႕ေျပာင္းေပးခဲ့ရတယ္။
အဲဒီမွာစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ကားမ႐ုိက္ေတာ့ဘဲ ထြက္ထိုင္ေနခဲ့တာ။ စိတ္ပ်က္ခဲ့တာ ဗီဒီယိုဆင္ဆာအဖြဲ႕ကိုတင္ မကဘူး၊ ဗီဒီယိုအင္ဒတ္စထရီကိုပါ စိတ္ပ်က္ခဲ့တာ။ အဲဒီကတည္းကစနစ္မေကာင္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာဗီဒီယို အင္ဒတ္စထရီဟာ ၾကာေလ ပိုဆိုးေလပဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွမ႐ွိတဲ့ မင္းသားဗဟုိျပဳစနစ္နဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတယ္။ ဇာတ္ကား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း မင္းသားနဲ႕ေစ်းျဖတ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ဇာတ္ကားေတြရဲ႕ အရည္အေသြးက တက္မလာေတာ့ဘူး။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားက ေနာက္ေတာ့လည္း အားလုံးကို ေက်ာခိုင္းျပန္တာပဲေပါ့။ ၉၇ ကေနျပီး ခင္ဗ်ားလုပ္ခ်င္တာေတြ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ထြက္ထိုင္ေနေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ားအသက္ရွင္ေနတဲ့သူလူပဲ ျမင္သလား။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလူမ်ဴိး ျဖစ္သြားတယ္ ထင္သလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ ၉ ႏွစ္တိတိ ကား႐ုိက္နားၿပီး အျပင္စီးပြားေရးေတြပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။အဲဒီကာလေတြမွာ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ွာႏိုင္ ႐ွာႏိုင္ “ေသလူ” လုိပါပဲ။သားေလး ေမြးလာေတာ့ ေဒါင္းေတဇ လို႕ မွည့္တယ္။ သား တႏွစ္ျပည့္မွာ သားအတြက္ရည္စူးၿပီး ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေရးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျမင္တဲ့ကဗ်ာပါ။
` ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ ဆုေတာင္း ´
ဒီလို သားရဲ႕
ရာစုေတြ သီခ်ဳပ္ထားတဲ့
အေဖတို႕ သမိုင္းစာအုပ္ေတြထဲ
သူရဲေကာင္းဆိုတာေတြ
ဒု နဲ႕ ေဒး ေပါ့ ။
အႏုပညာေလာက ေကာင္းကင္ႀကီးမွာလည္း
ဟိုနား ၿပိဳးျပက္
သည္နား ၿပိဳးျပက္ ။
အေဖလည္း
အဲဒီ စာအုပ္ေတြဖတ္
အဲဒီ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္
ခရီး ထြက္ခဲ့ေပါ့ ။
လမ္းခုလတ္မွာ ရပ္နား
တိုက္ပြဲမဆံုးခင္ က်ဆံုး
အေဖဟာ ၾကယ္တပြင့္
ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆုိရင္ေတာင္
ေၾကြက်ၿပီး . . .။
ငါ့သားက် . .
အလင္းဆံုး . . .
အလက္ဆံုး . . .
အျမင့္အမားဆံုး . . . ။ ။
(ခ်ိဳတူးေဇာ္)
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိျဖစ္ျပီးေတာ့ အႏုပညာနယ္ထဲ ျပန္၀င္လာတာလဲ။ ေသလူတေယာက္လိုေျမာေနရတာက ဘယ္အရာေတြက ခင္ဗ်ားကို အႏုပညာေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲ ျပန္တိုး၀င္လာေအာင္လုပ္လိုက္တာလဲ။
ေျဖ။ ။ တေန႔ရန္ကုန္ျမိဳ႔ထဲမွာ အႏုပညာသည္ မိတ္ေဆြတဦးနဲ႔ လမ္းမွာ တိုးမိတယ္။ သူက ေမးတယ္။”ခ်ဳိတူးေဇာ္ မင္း ဘာလုပ္ေနသလဲ” …တဲ့။ ဒါပဲ။ သူေမးတာကအျပင္ေလာကၾကီးထဲမွာ စီးပြားေရးေတြလုပ္ေနတာကို ေမးတာမဟုတ္ဘူး။ ေငြေတြရွာေနတဲ့အလုပ္ဘာလုပ္ေနလဲလို႔ ေမးလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ “ခ်ဳိတူးေဇာ္ဆိုျပီးလုပ္ေနတဲ့အလုပ္” ဘာလုပ္ေနသလဲလို႔ ေမးလိုက္တာ။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္”လုပ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ဟာေတြ” ကို ပစ္ခ်ျပီး က်ေနာ္ အႏုပညာအလုပ္ေတြ လုပ္ဖို႔ျပန္လာခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ား ရိုက္ခဲ့တဲ့ ကားေတြအားလုံးက တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဇာတ္ကားေတြခ်ည္းပဲ။ ျပီးေတာ့ခင္ဗ်ားရိုက္တဲ့ တကၠသိုလ္ဆိုတာေတြကလည္း ၈၈ မတိုင္ခင္က တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ေနာက္ခံနဲ႔ရိုက္မွ ရတဲ့ ကားေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေတြကို ဆက္တင္ေတြ ေနရာေတြ ရွာေဖြ ၾကံဖန္ျပီးခင္ဗ်ား ရိုက္ေနရတယ္။ အဲသည္ထဲမွာ မူလ စက္မႈတကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ေတြနဲ႔ေနာက္ခံထားရိုက္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကား “စတုတၳႏွစ္ျမိဳ႔ျပေက်ာင္းသူ” ဆိုတာနံမယ္ၾကီးတယ္။ ေထာင္က်ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ၾကားထဲအထိ နာမယ္ၾကီးတယ္လို႔ေျပာခ်င္တယ္။ အဲဒါက ဘာေၾကာင့္လဲ။ ႏိုင္ငံေရးေတြ ပါေနလို႔လား။ ေျပာပါဦး။
ေျဖ။။ စတုတၳႏွစ္ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းသူ ဟာ ၈၈ ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ဗီဒီယို ေခတ္ဦးပိုင္းကာလ ဇာတ္ကား တကားပါ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ထြက္ၿပီးသမွ်ထဲမွာ မာစတာပိစ္တကားလို႕လည္း ေျပာလို႕ရမယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီကားရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈက အဲဒီ ၉၃ ကာလမွာဂ်ာနယ္မ႐ွိေသးတဲ့တိုင္ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး၊ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာလည္းဒီကားအေၾကာင္းေျပာၾက၊ နယ္ေတြမွာပါ ျပန္႕ႏွံ႕ ခုခ်ိန္ထိလည္း ေျပာေန ဆိုေနၾကတုန္း။
ေျပာရရင္အဲဒီကားေအာင္ျမင္မႈဟာ ေထာင္ထဲမွာ ပို ေအာင္ျမင္တယ္၊ တမ်ိဳးေအာင္ျမင္တယ္ လို႕ေျပာရမယ္။ ေထာင္က ထြက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေျပာတယ္၊ ေထာင္ထဲမွာစတုတၳႏွစ္ျမိဳ႕ျပေက်ာင္းသူက ဗား႐ွင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတယ္ … တဲ့။ တေယာက္တေယာက္လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ေျပာၾကရင္း တခ်ိဳ႕က ငါဆိုရင္ ဒီအခန္းကို ဒီလို ႐ိုက္မယ္၊ငါဆိုရင္ ဒီလို ႐ုိက္မယ္နဲ႕ ဗား႐ွင္းေတြအမ်ားႀကီးတဲ့။
ေမး။ ။ ကိုုမင္းကိုႏိုင္ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၈၈ မ်ဴိးဆက္တေယာက္အေနန႔ဲျပန္ေတြ႔တဲ့အခါ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ခံစားရသလဲ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံတပ္သားေဟာင္းတဦးလိုလား၊လြတ္ေျမာက္ေနတဲ့ အႏုပညာသည္တဦးအေနနဲ႔လား။ ေထာင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုခင္ဗ်ား ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ခဲ့သလဲ။
ေျဖ။ ။ (ကိုေပၚ) မင္းကိုႏိုင္ နဲ႕ ၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေထာင္ထဲက တေက်ာ့ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာက်ေနာ္လည္း ေနာက္တေက်ာ့ အႏုပညာေလာကထဲမွာ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ကားေတြျပန္႐ုိက္ေန၊ဒါ႐ုိက္တာအလုပ္ကို လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါတယ။္
သူျပန္လြတ္လာၿပီၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းသာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္သူနဲ႕သြားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႕ကိုယ္ အႏုပညာအလုပ္ေတြကိုလုပ္ေနတာကိုး။
သူျပန္လြတ္လာၿပီၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ အရမ္း၀မ္းသာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္သူနဲ႕သြားမေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႕ကိုယ္ အႏုပညာအလုပ္ေတြကိုလုပ္ေနတာကိုး။
ကိုေပၚထြက္လာတဲ့ေနာက္မွာ၃၅ လမ္းထဲတခါဆံုတယ္။ ကိုေပၚက က်ေနာ့္ကို မွတ္မိတယ္။
“မင္းဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာလား” တဲ့၊ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
က်ေနာ္ကလည္း“ ဟုတ္ကဲ့” လို႕ပဲ ႐ုိး႐ုိးပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သူ႕မွာ အေဖၚတေယာက္ပါေနတာနဲ႕အၾကာႀကီး စကားမေျပာ ျဖစ္ဘူး။ သြားမယ္ကြာ … ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္။
ကိုေပၚနဲ႔အဲဒီလို ခဏေလး ဆံုခဲ့ရေတာ့ တႏုံ႕ႏုံ႕နဲ႕ေပါ့ေလ.။ ေျပာရရင္ ခ်ိဳတူးေဇာ္နဲ႕ ေအာင္ေဇာ္မင္း (က်ေနာ့္အမည္ရင္း) ကို တေယာက္တည္းဆိုတာ ကိုေပၚကမတြဲမိဘူး။ ေအာင္ေဇာ္မင္းအစား ခ်ိဳတူးေဇာ္ကိုေတာ့ ကိုုေပၚကနားရည္၀ေနတယ္။ က်ေနာ္ေရွ႔မွာ ေျပာခဲ့တဲ့စတုတၳႏွစ္ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းသူေၾကာင့္ပါ။
ဒီလုိနဲ႕ေနာက္တခါ သူနဲ႕ က်ေနာ္ျပန္ဆံုတာက ၃၃ လမ္း ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းတိုက္။ေမာင္တင္သစ္တုိ႕၊ ဦးစိမ္းနီတို႕ဆီ လာရင္း ဆံုတာပါ။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ လူေတြတေယာက္ၿပီး တေယာက္မိတ္ဆက္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာသူ႕ေနာက္နားမွ ကပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူသတိမထားမိဘူး။
“ဒါခ်ိဳတူးေဇာ္” လုိ႕ ဦးစိမ္းနီက မိတ္ဆက္ေပးေတာ့မွ လွည့္ၾကည့္ၿပီး
“ဟာ“ ဆုိၿပီး က်ေနာ့္လက္ကို ဆုပ္ထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ျပန္မလႊတ္ဘူး။
က်ေနာ့္ကိုၾကည့္တဲ့ သူ႕မ်က္လံုးကို က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကို ေတာ္လွန္ေရးကိုေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ေကာင္လို႕၊ အေရာင္ေျပာင္းသြားတဲ့ေကာင္လို႕ သူ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ဘာမွန္းမသိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သူ႕မွာပါေနတယ္ လို႕ က်ေနာ္ ခံစားမိတယ္ဗ်ာ။
ကိုုမင္းကိုုႏိုုင္ကိုုယ္တိုုင္ကေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦးမျဖစ္ခင္မွာကတည္းက၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပုုံတပ္သား မျဖစ္ခင္လူငယ္တဦးဘ၀မွာကတည္းက အႏုုပညာသမားတဦးပဲ။ သူဟာ အႏုုပညာသမားအျဖစ္ မရပ္တည္ဘဲႏိုုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူတဦးအျဖစ္ တစိုုက္မတ္မတ္ ရပ္တည္သူ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာက်ေနာ္က အႏုုပညာသမားတဦးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရပ္တည္ေနတာကိုု သူက ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ အခါမွာ ၂ဦးစလုုံးမွာ ခံစားစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိသြားတယ္လိုု႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေမး။ ။ခင္ဗ်ားကိုုယ္တိုုင္ ေသလူဆိုုျပီး ခံစားေနရခ်ိန္တုုန္းက ခင္ဗ်ားသားကေလးအတြက္ကဗ်ာေရးခဲ့တယ္။ “ၾကယ္ေၾကြခ်ိ္န္ဆုုေတာင္း” တဲ့ ဟုုတ္လား။ အခုု ခင္ဗ်ားေရွ႔မွာၾကယ္တစင္းကိုု ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ အဲသည္ ၾကယ္တစင္းနဲ႔ အျခား အစင္းစင္းေသာ ၾကယ္ေတြခင္ဗ်ားေရွ႔က ျဖတ္သြားတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုုမ်ဴိးနဲ႔ က်န္ရစ္သလဲ။
ေျဖ။ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လိပ္ျပာလံုေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ဟာ သူ႕အၾကည့္နဲ႕ ေနမထိ ထိုင္မသာ က်န္ခဲ့တယ္။သူတုိ႕လုပ္ေန ကိုင္ေနသမွ် လႈပ္႐ွားမႈမွန္သမွ်အတြက္ သေဘာတူတာလည္း႐ွိ၊အားမလိုအားမ႐ျဖစ္တာလည္း ႐ွိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မသြားခဲ့ မပတ္သက္ခဲ့ဘူး။ဒါ႐ိုက္တာတေယာက္အေနနဲ႕ လုပ္လုိ႕ရတာေတြ လုပ္ဖို႕၊ သူတိုု႔နဲ႕ခပ္ခြာခြာ ေနမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ သြားကို မသြားခဲ့တာ။
ေနာက္မၾကာဘူး သူတုိ႕ျပန္အဖမ္းခံရၿပီဆုိမွ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ ရင္နာမဆံုးျဖစ္ရတယ္။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာေကာင္ ညာေကာင္လုိ႕မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေျပာေျပာေသခ်ာနားေထာင္တတ္၊ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ရင္ လက္ခံတတ္တဲ့ ကိုေပၚ့အနားကို မသြားခဲ့အႀကံေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းေတြ မေပးႏိုင္ခဲ့၊ ၀ိုင္း၀န္း မလုပ္မိခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာင္တရမဆံုး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ေနာက္ထပ္ကဗ်ာတပုုဒ္ ေရးတယ္။ ၾကယ္ခ်စ္သူ .. တဲ့။
` ၾကယ္ ခ်စ္သူ ´
ေဟာဟိုက တိမ္တိုက္မည္းေတြေအာက္မွာ . .
ၾကယ္ကေလးေတြ ၿပိဳးျပက္လက္ေနတယ္ ။
အ ကာလ မို႕
ညကိုလည္း အေမွာင္ကႀကီးစုိး
လကိုလည္း ညကေလွာင္ေျပာင္
အေမွာင္
ၿပီးေတာ့ အေမွာင္
အေမွာင္ ကသာ ျခယ္လွယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါဘဲ။
ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြကေတာ့
ၿပိဳးျပက္
ၿပိဳးျပက္လက္ခဲ့ပါရဲ႕ တဒဂၤ ။
အဲဒီ တဒဂၤ မွာ
ၾကယ္ေတြဟာ
ေရာင္ျပန္မဟုတ္
သူတို႕ကုိယ္ပိုင္အလင္းကို
တတ္အားသေရြ႕ ထုတ္ခဲ့တယ္ ။
ၾကယ္ဆိုတာ ေနပါဘဲ တဲ့
ကမၻာ ကို တည္ ခဲ့
စၾကာ၀ဠာ ကို ျဖစ္ခဲ့
ကိုယ္ပိုင္အလင္းေတြ ျဖန္႕ထုတ္ခဲ့
လူေတြကို ေႏြးေထြး ေစခဲ့´ တဲ့ ၊
ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ကို ရြတ္ရူး
ၾကယ္ယစ္မူး သူတစ္ေယာက္
တိမ္ေတြကိုၾကည့္
ေကာင္းကင္ႀကီးကိုၾကည့္
ည ကိုၾကည့္
အေမွာင္ ကိုၾကည့္ ရင္း
တီးတိုး ရြတ္ဆိုတယ္ . ။
ေဟာ ဟိုကတိမ္တိုက္မည္းေတြေအာက္မွာ
ၾကယ္ကေလးေတြ . . .
ၿပိဳးျပက္ လက္ေနတယ္ . . .တဲ့ ။ ။
(ခ်ိဳတူးေဇာ္)
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ