>
တင္မုိး
စက္တင္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၁
“—တျပည္လံုးအတြက္ အခက္ေ၀ေ၀နဲ႔ ရတက္ေပြေနသမွ် ရင္ထဲကလိႈင္းသံကာရန္ေတြ ထုဆစ္ၿပီး ဗ်ဴိးဟစ္သလုိ ဟစ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ခံစားမႈေတြ ေပါက္ကြဲတဲ့အခါကုိး—“
၁။
“စာဆုိမႈမွာ ၾကက္ဥကို အစရွာတတ္ရေသး” သတဲ့။ ရာမရကန္ ဆရာႀကီးဦးတုိးက ဆုိခဲ့ဖူးတယ္။ မွန္ပါေပ့လို႔ စာဆုိႀကီးဦးတိုးကုိ ေထာက္ခံခ်င္တယ္။ ၾကက္ဥအစရွာရခက္သလို စာဆုိမႈဆုိတဲ့ ကိစၥကလဲ အစရွာဖုိ႔ အလြန္ခက္ပါတယ္။
ဉာဏ္ရွိသူတု႔ိ ေစလုိရာေစႏုိင္တဲ့ဉာဏ္မ်ဳိး။ နဂိုပါ ဇာတာအလိုက္ စ႐ိုက္အခံရွိၿပီးသားလူေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေဆးစက္က်ရာ အ႐ုပ္ထင္တဲ့ဉာဏ္မ်ဳိးလုိ႔ဆုိရမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဦးတုိးက “ပါရမီယဥ္၊ အရင္ကရွိဖူး၊ စိတ္ႏူးသူတုိ႔၊ သုိ႔ကသို႔၊ သည္ကသည္၊ ဆုိတုိင္းတည္ရသည္” လုိ႔ ဆက္လက္မိန္႔မွာခဲ့တာေပါ့။ စာဆုိဉာဏ္ဆုိတာ ပါရမီအခံရွိသူတုိ႔ လုိသလုိဖန္ဆင္းႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္မ်ဳိးပါ။ “ၫြန္႔ရွည္ ပင္သန္ သိဒိၶၿပီးဉာဏ္” တဲ့။ အရာရာကို သိဒိၶၿပီးဖန္ဆင္းတတ္တဲ့ဉာဏ္မုိ႔ ထုိဉာဏ္ရွင္မ်ဳိးကုိ မည္သူကမွ ပုန္ကန္လုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး .. တဲ့။
ဦးပုည ဟာသေႏွာၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးသလုိ “၀မ္းေလပင္စုန္ေသာ္လည္း၊ သုဥ္ဒသျမည္ေလာက္သည္” ဆုိတဲ့ အာဂဉာဏ္ကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါရမီရွိမွ ပါရဂူေျမာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ကဗ်ာဉာဏ္အာေဘာ္ ကေလာ္တုိင္း ထြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ပါရမီနည္းသူတုိ႔အဖုိ႔ “အျဖစ္” မွ်၊ “မည္ကာမတၱ” မွ် ထြက္ေပၚႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိ စာဆုိမ်ဳိးအဖုိ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးညႇစ္ထုတ္ ေခါင္းကိုပင္ကုတ္ေသာ္လဲ ကဗ်ာတပုဒ္ စာတပုဒ္ထြက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းပါဘိေတာင္း။
“သံုးခ်က္ညီနေဘထပ္ကယ္နဲ႔၊ ထုံးလက္မွီမေသြစပ္ႏုိင္ဖုိ႔” ဆိုတဲ့ ဆရာလွသမိန္ကဗ်ာသြားလုိ ကဗ်ာ ေရအလ်ဥ္ တသြင္သြင္စီးႏိုင္ဖုိ႔ ေ၀းေသးစြ။ ႀကိဳးစားက အထုိက္အေလ်ာက္ျဖစ္ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ မလြယ္ေၾကာမုိ႔ တကယ္ေမာလွပါတကား။
(၂)
အာ႐ံုထဲမွာ အ႐ုပ္ေတြ၊ အသံေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ အ႐ုပ္ေတြ အေရာေရာအေႏွာေႏွာ၊ အသံေတြ တေသာေသာနဲ႔။ အခန္းထဲမွာ လူသူမရွိ။ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အတိ။ ကဗ်ာေရးခ်င္ခ်င္မုိ႔ ကေလာင္ကုိ ျပင္မိတယ္။
လူသူမဲ့ ဧည့္ခန္း
ဘင္လာဒင္ရဲ႕ မုတ္ဆိတ္မွာ
ဗိုလ္ေန၀င္းပံုခ်ိတ္ၿပီး
အၾကမ္းဖက္သမားေတြရဲ႕ပံုရိပ္
ဘြဲ႕တံဆိပ္။
ဟုိအေ၀း …
ငါတုိ႔ေမြးရပ္ေျမမွာ …
ေသနတ္ေမာင္းတင္သံ
ေဂ်ာက္ခနဲ အသံၾကားရတယ္။
ဧည့္ခန္းထဲမွာ
စားပြဲ၀ုိင္းႀကီးတခု
ထုိင္သူမရွိ။
စကားေျပာသူမရွိ။
အသံသာသာ ကဗ်ာရြတ္သံရွရွ
ခန္းမျပင္ဘက္က ၾကားမိတယ္။
က်မေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ။
စားပြဲ၀ုိင္းမွာ အေျဖရွာဖုိ႔
ေစတနာေတြ သြန္းေလာင္း
စကားေကာင္းေျပာရေအာင္။
တိတ္ဆိတ္ၿမဲ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
တိတ္ဆိတ္မႈကလႊမ္းမုိးေနတယ္။
ေသနတ္ေမာင္းတင္သံလား …
လက္ထိပ္ခတ္သံလား …
ရင္တဖိုဖို ေစာင့္စားမႈ
လူထုရဲ႕ရင္ခုန္သံ
နဲနဲျမန္ေနတယ္။
(၃)
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိက ကန္ၿမဲရြာ။ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္၊ ျမင္းၿခံခ႐ိုင္က။ အေနာ္ရထာတူးေဖာ္တဲ့ကန္ကုိ ၿမဲေအာင္ဆည္ဖုိ႔တည္ေဆာက္ၾကတဲ့ရြာလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိႏုိင္ငံကေတာ့ “ကံမြဲရြာ” လုိ႔ဆုိရမယ္ထင္တယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ ဂ်ပန္နဲ႔ျမန္မာ ႏုိးထလာပံုခ်င္းအတူသား။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္မွာတည္းတဲ့ေနရာက မဲဂ်ိဒုိရိလမ္း၊ ဟုိရိ၀ါရိမွတ္တိုင္တဲ့။ “မဲဂ်ိဒိုရိ” ဆုိတာ “ေမဂ်ီ ဧကရာဇ္ကုိ” ကုိ ဂုဏ္ျပဳမွည့္ထားတဲ့လမ္းပါ။ မီဂ်ီေခတ္မွာ ဂ်ပန္တုိ႔ တိုးတက္ခဲ့တယ္။ မင္းတုန္း၊ ကေနာင္၊ ေယာမင္းႀကီးတုိ႔ေခတ္ေပါ့။
အခုေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ ျမန္မာ ယွဥ္ၾကည့္ပါဦး။ အဲဒီအျဖစ္ကုိေတြးမိရာက အေတြးစကေလးေတြ ဖြာထြက္လာျပန္တယ္။ ဆန္းစစ္ခ်င္စိတ္ေပၚမိတယ္။
ကံမြဲရြာ
ထေနာင္းေၾကာင္ျခစ္၊ ဆူးရစ္ပြင့္ခါ
မုိးမရြာ
ရြာပါေသာ္လဲ၊ မိုးမသဲတဲ့
ကံမြဲရြာ။
မီဂ်ီေခတ္မွ၊ သူႏုိးထ
တက္ႂကြမိုးပ်ံ၊ အုိ … ဂ်ပန္
သူေတာင္းစားတဲ့
တုိ႔ႏုိင္ငံ။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွ၊ ၿပိဳင္တူထလဲ
အထေႏွးေႏွး၊ အိပ္ေရးမ၀
သူကတမ်ဳိး၊ ငါတမ်ဳိး
အႏုိးမတတ္၊ ထမင္းငတ္
မတ္တတ္ရပ္လုိ႔ လမ္းမွာငို
ေရႊဘုိေနညိဳေတာ့
ေျမမ်ဳိခံရ ျမန္မာ့ကံ။
သခင္မ်ဳိးေဟ့၊
တေရးႏုိးထေအာ္
ေႂကြးေၾကာ္သံႀကီး၊ လိႈင္းကုိစီးလဲ
ခရီးတေထာက္မွာ
မီးေတာက္လုိေတာက္
ေလွေမွာက္လုိေမွာက္
တက္ေခါက္ရင္း လက္ေျမႇာက္
အရွက္အေၾကာက္မဲ့တဲ့တု႔ိႏိုင္ငံ။
ကမၻာရြာေခတ္၊ မသမာျမစ္မွာ
ဗမာနစ္ေနဦးမွာလားကြယ့္႐ို႕။
ရာစုသစ္မွာ၊ ဘာျပဳလုိ႔ နစ္ရမွာလဲ
ေခတ္တေခတ္ကုိ
အသစ္အသစ္ဖန္၊
ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ဖု႔ိ
သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလား
ကြယ္႐ို႕။
ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္
မအိပ္မေနႀကိဳးစား၊
အသက္ကို ပမာမထားေသာ္လဲ
အမ်ားထဲက တေယာက္၊
အဆိပ္အေတာက္ေၾကာင့္
ေသာက္က်ဳိးနဲ ေမွာက္ထုိးလဲခဲ့ရ
အုိးကြဲေရလွ်ံ၊
ရာသီမမွန္ ဗမာျပည္ရဲ႕ကံကုိ
အသစ္ဖန္ အမွန္ျဖစ္ေအာင္
ေခတ္တခတ္
တည္ေဆာက္ၾကပါစုိ႔။
တျပည္လံုးအတြက္ အခက္ေ၀ေ၀နဲ႔ ရတက္ေပြေနသမွ် ရင္ထဲကလိႈင္းသံကာရန္ေတြ ထုဆစ္ၿပီး ဗ်ဴိးဟစ္သလုိ ဟစ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ခံစားမႈေတြ ေပါက္ကြဲတဲ့အခါကုိး။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
