>
ရင္ထဲက ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ (နိဂုံးပုိင္း)
ေမာင္ေမာင္ဝမ္း
စက္တင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၁
အဲဒီလုိ ေၾကညာလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ … ရပ္ကြက္အသီးသီးက လူထုက သူတုိ႔နယ္ေျမေတြ ကုိ လုံျခံဳေရးအဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔ … သက္ဆုိင္ရာ ပါတီ၊ ေကာင္စီေတြ၊ ရဲေတြ၊ မိသားစုဝင္ေတြကုိ လုံးဝကုိ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မျပဳေတာ့ဘူး … အက်ဳိးဆက္က ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔မွာ ေစ်းဝယ္စားစရာ ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူး … အဲဒီေၾကညာခ်က္ကုိ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြနဲ႔ပါ ေဝေတာ့ … စာ႐ုိက္တဲ့သူက ၂/၈၈ မွာ မ်ဥ္းေစာင္းက ပါမလာဘူး … လူထုက ဘယ္လုိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲၾကသလဲ ဆုိေတာ့ .. အစုိးရက ပုိဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္တာလူထုက မလုိက္နာဘူး .. ေက်ာင္းသားေတြက ေၾကညာခ်က္ ၂၈၈ ထုတ္တာ .. အကုန္လုိက္နာၾကတယ္ဆုိ .. ေျပာဆုိေနၾကတာ .. က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္ သူတုိ႔ေျပာမွ သေဘာေပါက္တယ္။
ေနာက္ရက္မွာ ဖမ္းထားတဲ့သူေတြကုိ ျပန္လႊတ္ေပးလုိက္တယ္ … ေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးက အစည္းေျပေနၿပီ … အစုိးရအာဏာက မသက္ေရာက္ေတာ့ဘူး … ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ၾသဇာလႊမ္းမုိးေနတာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ေနရတယ္ … မဆလ ပါတီ၊ ေကာင္စီေတြကလည္း သူတုိ႔႐ုံးထဲကေတာင္ အျပင္မထြက္ရဲၾကဘူး .. ရဲလုံျခံဳေရးနဲ႔ ေနေနရတယ္ … ျဖစ္ပ်က္လာတဲ႔ ကိစၥအဝဝကုိ ေက်ာင္းသားသမဂၢက တာဝန္ယူေျဖရွင္းေနရတယ္ … အတြင္းေရးမွဴးက စည္ပင္ကုိ ကုိင္တြယ္၊ က်ေနာ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုိင္းမွာ တာဝန္ယူ စသျဖင့္ တာဝန္ေတြ အသီးသီးခြဲေဝၿပီးလုပ္ေနခ်ိန္မွာ … သမၼတ ဦးစိန္လြင္ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္လုိက္ရၿပီး ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တက္လာတယ္ … မာရွယ္ေလာ ႐ုတ္သိမ္းေပး လုိက္ၿပီး .. ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က လူထုကုိ ေလေျပေလးနဲ႔ စည္း႐ုံးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ .. မရေတာ႔ဘူး လူထုက အရွိန္ေကာင္းေနၿပီ ထိန္းလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕က သက္ဆုိင္ရာ ပါတီေကာင္စီေတြ အကုန္လုံးနီးပါး ေရွာင္ေျပးကုန္ၾကတယ္ .. ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူထုက သီးမခံႏုိင္ေတာ့ .. သူတုိ႔အိမ္ေတြ ဝင္ဖ်က္စီးဖုိ႔လုပ္ၾကတယ္ … သတင္းရခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြ အခ်ိန္မီ တားဆီးႏိုင္ လုိက္ၾကတယ္ .. မဖ်က္စီးဖုိ႔ ေတာင္းပန္တယ္ … ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔အိမ္ထဲက ပစၥည္းေတြကုိေတာ့ သိမ္းဆည္းခြင့္ေပးလုိက္တယ္။ ဒါေတြ အကုန္လုံးကုိ သပိတ္စခမ္းမွာ ေလလံတင္ေရာင္းခ် ပစ္လုိက္ၾကတယ္ … ရလာတဲ့ေငြေၾကးေတြကို ေသဆုံးသူ မိသားစုဝင္ေတြကို သြားေထာက္ပံ့ၾကတယ္။
မဆလ ပါတီ၊ ေကာင္စီေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြ ထြက္ေျပးကုန္ေတာ့ … ေဒသကုိအုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔တာဝန္က ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေပၚက်လာတယ္ေလ … သူတုိ႔အားလုံးလည္း ထြက္ေျပးကုန္ေတာ့ … ရဲေတြက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လာေပါင္းတယ္ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳဆုိပါတယ္ … ရဲေတြ ဆႏၵျပပြဲကုိ ဝင္ေရာက္လာတုန္းက ဆုိရင္ အားလုံးကေၾကာက္ေနၾကတာ .. ေက်ာင္းသားေတြက သူတုိ႔ကုိ ဝန္းရံေပးထားေတာ့ .. ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ … အဲဒီေန႔မွာပဲ .. ရဲၿမိဳ႕နယ္မွဴးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔တယ္ …။
“ညီေလးတုိ႔ … အခု သက္ဆုိင္ရာ .. အာဏာပုိင္ေတြဆုိတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး … အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱယားတာဝန္ေတြက .. အကုိတုိ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔နဲ႔ .. ေက်ာင္းသားသမဂၢေပၚမွာ က်ေရာက္ေနၿပီ … ဒီေတာ့ တုိ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရေအာင္”
“က်ေနာ္တုိ႔က .. ေက်ာင္းသားေတြပါ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးႀကီး … တကယ္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိတာ နားလည္မလည္ပါဘူး၊ ကၽြမ္းလည္း မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး၊ လုိအပ္တာရွိရင္ .. က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အၾကံေပးပါ”
အားလုံးကလည္း သေဘာတူၾကတယ္ … တခါ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးက ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြကုိ ရဲလုံၿခံဳေရးေပးမယ့္ အစီအစဥ္ကုိေတာ့ လက္မခံခဲ့ဘူး … ဒါေပမယ့္ .. သူက က်ေနာ့္ကုိ လုံၿခံဳေရးအရ အေရးႀကီးေၾကာင္း စသျဖင့္ အရွည္ႀကီးရွင္းျပၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ကာကြယ္ဖုိ႔ဆုိ ေျခာက္လုံးျပဴး ေသနတ္တလက္ ထုတ္ေပးတယ္ … ခက္တာက က်ေနာ္က ေသနတ္ဆုိတာ ကုိင္ေတာင္ မကုိင္ဖူးဘူး။ ပစ္လည္း မပစ္တတ္ဘူး။ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔အေနနဲ႔ အဲဒီ ေသနတ္ကုိေတာ့ ယူထားလုိက္တယ္ (က်ေနာ္ ေထာင္က်တဲ့အထဲမွာ အဲဒီအမႈက ႏွစ္ႏွစ္ပါတယ္ – အဲဒီၿမိဳ႕နယ္မွဴး အလုပ္ျပဳတ္သြားတယ္။)
တကယ္ေတာ့ အာဏာရွင္မ်ားဟာ အကြက္က်က် ယုတ္မာလုိက္တာပဲ ျဖစ္တယ္ … အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱယားႀကီး ၿပိဳသြားေအာင္လုပ္တယ္ … ေက်ာင္းသားေတြဆုိတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကၽြမ္းက်င္ၾကတာမဟုတ္ .. မတန္တဆ တာဝန္ေတြက မထမ္းခ်င္လည္းထမ္း .. ထမ္းခ်င္လည္းထမ္း ျဖစ္လာေတာ့တယ္ … အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ သတင္းစာေတြ စာေစာင္ေတြထဲကေန ေဝဖန္ၾကေတာ႔တယ္ (ကာလတခုမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ ေတာ္ေတာ္ရလုိက္ပါတယ္) ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ ပုလိပ္ထဲဝင္သြားျခင္းဆုိၿပီး —ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ့္မွာ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးက ေပ်ာက္သြားၿပီး လူဆုိးသူခုိး ဆူပူမႈေတြ ႏွိမ္နင္းရတဲ့အလုပ္ေတြ လုိက္လုပ္ေနရတယ္။ (တခုေတာ့ရွိတယ္ .. အခု အသက္အရြယ္ ေရာက္လာမွ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိကုိႀကီးေျပာသြားသလုိပဲ အာဏာနဲ႔ေငြဟာ လူေတြနဲ႔ သိပ္မတဲ့ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။) လက္နက္ကုိင္ၿပီး ပါဝါျပေနရတာ … နည္းနည္း သေဘာက်ေနသလုိပဲ .. စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္မွာ ရင္ခုန္တတ္တာ ဓမၼတာပဲေလ။ အဲဒီကာလမွာ မိန္းမေခ်ာေလးေတြဆုိတာ ဝုိင္းရံေနၾကတာ။ ကုိယ္ ဘယ္ကုိသြားခ်င္လဲ ေမာ္ေတာ္ကားဆုိတာ အသင့္။ ဘာစားခ်င္လဲ အလကား။ (ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကာလက စိတ္အစဥ္ကုိ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္မယ္ဆုိ အာဏာကုိ ယစ္မူးခဲ့မိတာ အမွန္ပဲ။)
ေရနံေျမႀကီးတခုလုံးကလည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢလက္ထဲမွာ အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္သလဲဆုိေတာ႔ လက္နက္စက္႐ုံက အနားယူလာတဲ့ တပ္ထြက္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ လက္နက္ေတြ လုပ္ၾကတယ္ … လက္လုပ္စိန္ေျပာင္းေတြ လုပ္တယ္။ (သူတုိ႔ကေတာ့ စိန္ေျပာင္းလုိ႔ပဲ သုံးတယ္၊ က်ေနာ္ လက္နက္အေၾကာင္း သိပ္နားမလည္ဘူး။) ပစ္လုိက္ရင္ေတာ့ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔။ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ေနာက္တခါ ေရနံေျမက လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္ေတြ ရလာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္စက္ တကုိင္ကုိင္နဲ႔ သြားေနရတာကုိက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးမွာ ေျမာက္ေနၾကတာ။ တေန႔ေတာ့ ရပ္ကြက္တခုမွာ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၿပီး မီး႐ႈိ႕တာျဖစ္တယ္ … က်ေနာ္တုိ႔ေဒသက မီးဆုိ အရမ္းေၾကာက္ၾကတယ္ေလ။ မီးဒဏ္ ခဏခဏ ခံခဲ့ရတာကုိး။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုံျခံဳေရးအဖြဲ႔ေတြက သြားတားတာ မရဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ လုိက္သြားတယ္။ ရဲၿမိဳ႕နယ္မွဴးကလည္း က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားၿပီး ရဲေတြ လႊတ္ေပးမယ့္ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ က်ေနာ္က လက္မခံခဲ့ဘူး။ သူ႔ဆီက လက္နက္ ဆယ္လက္ေလာက္ကုိပဲ ခဏ ငွားလုိက္တယ္။ (ၿပီးေတာ့ ျပန္ေပးပါတယ္။) လုံျခံဳေရးအဖြဲ႔ထဲက ပစ္တတ္ ခတ္တတ္တဲ့သူေတြကုိ ေရြးထုတ္ၿပီး ေခၚသြားတယ္။ ျဖစ္တဲ့ေနရာက ခ်ဳိင့္ထဲလုိေနရာမွာ။ က်ေနာ္က ေတာင္ကုန္းတခုေပၚကေန မီးနဲ႔ ဆက္မရႈိ႕ဖုိ႔ ေလာ္စပီကာနဲ႔ေအာ္ေတာ့ မရဘူး။ မီးသတ္ကားက ၿငိမ္းဖုိ႔ေရာက္လာတာေတာင္ မီးသတ္ကားကုိ ခဲေတြ၊ ေလာက္ေလးဂြေတြနဲ႔ပစ္လုိ႔ ကားလည္း စုတ္ျပတ္သတ္သြားတယ္။ မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္လုပ္ စိန္ေျပာင္းႏွစ္လက္ကုိ ထုတ္လာၿပီး အပစ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ လူေတြမွန္ေအာင္ေတာ့ မပစ္ပါဘူး။ (ေသနတ္နဲ႔ဘာလုိ႔ မပစ္တာလဲဆုိေတာ့ က်ည္ဆန္ကုန္မွာစုိးလုိ႔၊ လုိအပ္မွ ဘယ္လုိမွ မရမွ ထုတ္သုံးမယ္ဆုိ ဆုံးျဖတ္ထားတာ။) ညအေမွာင္ထုရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕လူထုကလည္း ေၾကာက္ၾကတာေပါ့ … … က်ေနာ္ ဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ဘူး။ လုပ္ရေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲက အက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္ဖြင့္ လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက ပုိဆုိးကုန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေဒသမွာေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ႏုိင္ေအာင္ထိန္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
သံေဝဂရစရာတခုက ၿမိဳ႕ရဲစခန္းအခ်ဳပ္ထဲက အခ်ဳပ္သား ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က လႊတ္ေပးဖုိ႔ ဆႏၵျပပါေလေရာ။ ရဲၿမိဳ႕နယ္မွဴးက က်ေနာ့္ကုိလွမ္းေခၚလုိ႔သြားေတာ့ သူတုိ႔က ရွင္းျပတယ္။ အခ်ဳပ္က ထမင္းကုိ တေန႔ တနပ္ပဲ ေကၽြးႏုိင္ေတာ့တယ္ … စားစရာ ရိကၡာအေထာက္အပံ့က မလုံေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီညနဲ႔ မနက္အတြက္ သပိတ္စခန္းကေန ထမင္းေတြ ပုိ႔ေပးလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ လာလႊတ္ေပးမယ္ ကတိေပးလုိက္လုိ႔ ထြက္လာလုိက္တဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြအသံက တၿမိဳ႕လုံးကကုိ ၾကားေနရတာ … …။
ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ အခ်ဳပ္သားေတြကုိ လႊတ္ေပးဖုိ႔ သြားတယ္။ တရား႐ုံးတခုက အခန္းထဲမွာေရာ အျပင္မွာေရာ အားလုံးကုိ ထုိင္ခုိင္းလုိက္ၿပီး ၾသဝါဒေတြ ေႁခြရတာေပါ႔ေလ။ ဥပေဒအရာရွိ (ေနာင္ တရားသူႀကီး)ေရာ၊ ရဲၿမိဳ႕နယ္မွဴးေရာ ပါတယ္ … က်ေနာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ …
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းသားသမဂၢတာဝန္ရွိသူမ်ားရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ လႊတ္ေပးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ ေဒသတြင္း လုံၿခံဳေရးကုိေတာ့ ပ်က္ျပားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ပ်က္ျပားေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကုိ ထိန္းသိမ္းထားစရာေနရာ မရွိဘူး … သေဘာေပါက္လား”
“ေပါက္ပါတယ္ …”
“အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်က္ကုိ ခ်ဳိးေဖာက္မယ္ဆုိရင္ ပစ္သတ္မယ္” အားလုံးက …
“က်ေနာ္တုိ႔ ကတိေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါဘူး”
အားလုံးကုိ က်ေနာ္တုိ႔လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကုိ ျပန္သတိရတုိင္း အရမ္းရွက္မိတာအမွန္ပါ … က်ေနာ္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္မွာ အာဏာသုံးၿပီး ေမာက္ေမာက္မာမာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကုိ အခု စစ္အာဏာရွင္မ်ားက အသက္ ၅၀၊ ၆၀ ေက်ာ္ အရြယ္ေတြမွာ ေျပာေျပာေနေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ ေအာ္ … ငါက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္မွာ ေျပာခဲ့တာ .. သူတုိ႔က ဒီအသက္အရြယ္မွာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ အေတြးအေခၚ ဆင္ျခင္တုံတရားက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ လူငယ္တေယာက္ေလာက္ပါပဲလားဆုိတာ စဥ္းစားမိတယ္) သံေဝဂရစရာဆုိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေထာင္ခ်တဲ့အခါ အဲဒီ႐ုံးခန္းအတြင္းမွာပဲ .. တရားသူႀကီးက က်ေနာ္ထုိင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္ခုံေပၚမွာထုိင္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ေထာင္ခ်ခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ေဒသဆုိင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ကုိင္တြယ္ဖုိ႔ဆုိတာ အေတာ္မလြယ္ကူတဲ့ကိစၥပါ … က်ေနာ္တုိ႔မွာ ဘာအေတြ႔အၾကံဳမွလည္း မရွိ … ဘာပညာရပ္မွလည္း မရွိ။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ကေသာင္းကနင္းႏုိင္လွပါတယ္။ လူထုခမ်ာလည္း အားကုိးစရာ အျခားမရွိေလေတာ့ အိမ္မွာ ဒန္အုိး ဒန္ခြက္ေပ်ာက္တာက အစ ေက်ာင္းသားသမဂၢကုိ လာတုိင္တန္းၾကတယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္လည္း လုံျခံဳေရးအဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ရွင္းေပးၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အတတ္ပညာရွင္မ်ားကလည္း တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆုိသလုိ လြတ္လပ္သြားတဲ့ကာလေလးတခုမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီထြင္ၾကတယ္။ ေရဒီယုိပညာရွင္ ဆရာဦးသန္းစိန္က အသံလႊင့္ဌာန အေသးစားေလးတခုကုိ ထူေထာင္တယ္။ သိပ္အေဝးႀကီးေတာ့ မရပါဘူး။ မုိင္ ၂၀ ပတ္လည္ေလာက္ေတာ့ ရတာေပါ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢက အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥရပ္ေတြ ေၾကညာခ်က္ေတြကုိ အရင္လုိ ေလာစပီကာႀကီးေတြနဲ႔ လုိက္ေအာ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အသံလႊင့္ဌာနကေန ေၾကညာလုိက္႐ုံပဲ။ ဟန္ေတာ့က်တယ္ … …။
က်ေနာ္ဆုိ ေန႔ဘက္မွာ တာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္လုိက္၊ ညဘက္ဆုိ အားေဆးပုလင္းခ်ိတ္ၿပီး ေန႔စဥ္ နီးပါးေလာက္ ေဆးသြင္းေနရတယ္။ တခါတေလ အေရးေပၚလာရင္ သြင္းလက္စ အားေဆးပုလင္းကုိ ဇြတ္ျဖဳတ္ခုိင္းၿပီး ေျပးရေတာ့တာပဲ … ဒီၾကားထဲ ဦးႏုက အစုိးရအဖြဲ႔ ဖြဲ႔လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး … တေယာက္က လာေျပာတယ္။ ေထာက္ခံလုိက္ ဒါ အေရးႀကီးတယ္။ အားလုံး ဝုိင္းေထာက္ခံၾကပါဆုိေတာ့ ေရဒီယုိအသံလႊင့္ဌာနကေန ေက်ာင္းသားသမဂၢ အာေဘာ္ကုိ ထုတ္လႊင့္လုိက္တယ္ … ေနာက္ မၾကာဘူး၊ ေနာက္တဖြဲ႔က ဒါ ေထာက္ခံရမယ့္ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာဝင္ခင္းတာ မင္းတုိ႔ေထာက္ခံလုိက္ရင္ တုိင္းျပည္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ ဆုိေတာ့ ေစာေစာက ေထာက္ခံခ်က္ကုိ ျပန္႐ုတ္သိမ္းရ။ (ဘာေတြျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္ကုန္မွန္းကုိ မသိေတာ့။)
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔ သြားေတြ႔အၿပီး အျပန္ ညေနခင္းေလာက္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလုိက္ၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း သတင္းဆုိးကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ေရဒီယုိကလည္း စစ္သီခ်င္းေတြ အဆက္မျပတ္လႊင့္၊ ေၾကညာခ်က္ေတြ အဆက္မျပတ္ေၾကညာာနဲ႔ အားလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္… ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြအားလုံးက ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ရွိတဲ့လက္နက္ေတြနဲ႔ ခံခ်မယ္။ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းအၿပီး ေနာက္ရက္ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ တၿမိဳ႕လုံး ခ်ီတက္ဆႏၵျပတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တပ္ကုိ ခံခ်မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း လူထုကုိ အသိေပးလုိက္တယ္။ ၿမိဳ႕လူထုက ထိတ္လန္႔ေနၾကၿပီ။
၁၉ ရက္ေန႔ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ဖ်ားက ကမ္းပါးႏွစ္ခုကုိဆက္ထားတဲ့ တံတားကုိ ေရနံေျမကယူလာတဲ့ ယမ္းေတြနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားက မုိင္းေတြ တပ္ဆင္ၾကတယ္။ ရွိတဲ့ လက္နက္ေတြနဲ႔ ခံေဆာ္ၾကမယ္။ ည ၁၁ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ လူႀကီးေတြ ေရာက္လာၾကၿပီး မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ဒီလုိ မလုပ္ဖုိ႔၊ ဒီလုိသာလုပ္မယ္ဆုိရင္ ၿမိဳ႕နာလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ရွင္းျပၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔အမ်ားစုက လက္မခံခဲ့ဘူး။ မနက္ ၁ နာရီေလာက္အေရာက္မွာ ဗုံးေပါက္ကြဲသံႀကီးတခုက ေတာ္ေတာ္ကုိ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလုိက္ရၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အားလုံးက ေၾကာက္ရြံ႕ကုန္ၾကတာေတာ့ အမွန္ပါ။ (အဲဒီျဖစ္ရပ္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ကယ္သြားတာပါ။ တကယ္က စစ္တပ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ၆ မုိင္ေလာက္အကြာမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ဗုံးက က်ေနာ္တုိ႔လည္း မဟုတ္၊ စစ္တပ္ကလည္း မဟုတ္၊ ၾကားထဲက ထေပါက္ကြဲတာ။ ဗုံးဆန္အေဟာင္းတလုံးကုိ လူတစုက ေဖာက္ခြဲလုိက္တာ … စစ္တပ္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔လုိ႔ထင္၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း စစ္တပ္လုိ႔ထင္နဲ႔ … ၿမိဳ႕ကုိသိမ္းမယ့္ စစ္တပ္က ေရွ႕ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ဒီပုံဆုိ အေျခေနမေကာင္းဘူးဆုိ ျပန္ဆုတ္ တပ္ေဖ်ာက္လုိက္ၾကေတာ့တယ္။
ေနာက္ မနက္လင္းလုိ႔ ၂၀ ရက္ေန႔ေရာက္ခါမွ စစ္တပ္က ဝင္သိမ္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ေရွာင္တိမ္းၿပီး ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ၾကတယ္ … စစ္တပ္ကေတာ့ အၿပီးတုိင္ သပိတ္စခန္းကုိ ဝင္သိမ္းလုိက္ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းနည္းခဲ့ၾကတယ္။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ျပန္လွန္တြန္းလွန္ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ … စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈမွာေတာ့ ေသဆုံးမႈ မရွိခဲ့ဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၃ ႏွစ္က ပုံရိပ္ေတြဟာ ကာလၾကာခ့ဲေပမယ့္ အစဥ္အျမဲ ထင္ဟပ္ေနဆဲပါ … က်ေနာ္ ေသဆုံးသြားသည့္တုိင္ ရွစ္ဆယ္ရွစ္ရဲ႕ သမုိင္းတေခတ္ဟာ ရင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ေနဦးမလား … …။
အားလုံးကုိ ေလးစားစြာျဖင့္
ေမာင္ေမာင္ဝမ္း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
