>
ဘ၀ထဲက ရတနာ၊ ရင္ထဲက ကဗ်ာ (၂၈)
တင္မုိး
ၾသဂုတ္ ၇၊ ၂၀၁၁
“—–ဦးေန၀င္းမ်ဳိးခ်ခဲ့တဲ့ စစ္၀ါဒတည္းဟူေသာ သမုိင္းအပုပ္ အ႐ုိင္းယုတ္ကုိ (တပ္မေတာ္ေရာ ျပည္သူပါ) ၀ုိင္းႏုတ္ဖုိ႔ လုိအပ္လွၿပီ—-“
၁။
“လူ႔ေခတ္ေတြ ဘယ္လုိေျပာင္းေသာ္လဲ ႏုိင္းလ္ျမစ္ကေတာ့ စီးၿမဲပင္“ တဲ့။
ဦးသိန္းေဖျမင့္က ဆုိခဲ့ဖူးတယ္။
“The Brook” ကဗ်ာမွာေတာ့ Tennyson က
“Men may come and
men may go
But I go on forever” တဲ့။
ေခတ္ေတြ ဘယ္လုိေျပာင္းေျပာင္း စမ္းေခ်ာင္းကေလးကေတာ့ စီးၿမဲပင္ဆုိပါေတာ့။
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလဲ သမိုင္းေရစီးကေတာ့ အခ်ိန္မွန္စီးဆင္းေနလ်က္ပါပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္းလဲ ဒီဇင္ဘာ (၅) ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီေလ။
ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလဲ သူ႔ခရီးသူမပ်က္ ဆက္လက္ စီးဆင္းေနၿမဲမဟုတ္လား။
အေႏွာင့္အယွက္အဟန္႔အတားေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္မ်ားမ်ား သူကေတာ့ လူထုအားကိုယံုၾကည္၊ လူထုရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ကုိ ေလးစားၿပီး လူထုရဲ႕တံခါးကုိ တခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္ဖြင့္ေနဆဲပါပဲ။
ဒီဇင္ဘာ (၁၉) ရက္ေန႔က ရခုိင္ျပည္ ေျမာက္ဦးကုိေရာက္လာတဲ့ ေဒၚစုဟာ သူ႔ကားေပၚကဆင္း၊ လူထုကို ႏွိမ္နင္းၿဖိဳခြဲမဲ့ မီးသတ္ကားေပၚတက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေျပာေတာ့တာပဲ … တဲ့။ လူထုကလဲ တခဲနက္၀က္၀က္ကြဲ၊ ငါးေသာင္းေက်ာ္ ေျခာက္ေသာင္းခန္႔ရွိတယ္ဆုိပဲ။
ေဒၚစုေခါင္းေဆာင္တဲ့ လူထုလမ္းစဥ္ကလဲ စီးဆင္းၿမဲ စီးဆင္းလ်က္ပါ။
(၂)
ကေလာင္ဖ်ားက ကာရန္စကားေတြကလဲ ေတးသြားမခ်ဳိေပမဲ့ ဆုိၿမဲဆုိေနမိပါတယ္။
“စစ္ႏွင့္ ဖိႏွိပ္၊ စစ္အရိပ္ဟု
စစ္မိစၦာမ်ား၊ တန္ခိုးထြားေသာ္
စစ္အားကုိသာ၊ ကိုးကြယ္ရာဟု
စစ္သာ အမိ၊ စစ္သာ အဖ
စစ္၀ါဒႏွင့္
စစ္ဒျမဂုိဏ္း၊ ျမန္မာတုိင္းကုိ
နက္႐ိႈင္းထုိးေဖာက္ခဲ့ေလၿပီ။
တုိင္းရင္းသားတုိ႔ ဖြံ႕ထြားခြင့္မရ၊
စစ္ဒုကၡသာ
ႀကံဳရပေလ၊ စစ္မီးေမႊခဲ့
ေခ်ၾကမႈန္းၾက၊ ဟုန္းဟုန္းထသည္
ေၾကမြသြားေသာ ျမန္မာ့သမုိင္း။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ၾကာ၍လာေသာ္
ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ စစ္တပ္ဒဏ္ေၾကာင့္
သယံဇာတ၊ ခ်ဳံးခ်ဳံးက်ကာ
မလွမပ၊ မ၀တ၀
ေတာင္းစားရလ်က္
ေခါင္းမွ်မေဖာ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ကမၻာ့အလယ္၊ မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္
မထယ္မ၀ါ၊ မဖြယ္ရာသည္
ဘယ္ခါနာလန္ထူႏုိင္ေတာ့အံ့နည္း။
ေနရာတကာ စစ္ေျခစစ္လက္ေတြျဖန႔္လာတဲ့ စစ္အာဏာေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုမွာ တေန႔တျခား ႏြမ္းပါးဆင္းရဲ အမြဲႀကီးမြဲခဲ့ရပံုကုိ သမုိင္းတင္ခ်င္စိတ္ ေပၚခဲ့မိပါတယ္။
(၃)
အခုေတာ့ ေန၀င္းလြန္ေခတ္ရာက္ခဲ့ၿပီ။ စစ္ဒျမစစ္ဂုိဏ္းသားေတြရဲ႕ ေခါင္းကုိင္ဖေအႀကီးလဲ မရဏစခန္း ႂကြျမန္းခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမဲ့ သူေမႊးခဲ့တဲ့မီး မၿငိမ္းေသး။ ဒုကၡေပးတုန္းရွိေသးတယ္။ တပ္မေတာ္ထဲက ရဲရင့္တဲ့မ်ဳိးခ်စ္ပန္းကေလးေတြ မဖူးမငံု မလန္းမဆန္းႏုိင္ၾကေသး။ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္က်က္သေရကုိ ထြန္းေတာက္ေအာင္ ေဆးေၾကာအေရာင္တင္ဖုိ႔ အခြင့္အခါမသာေသး။ နဂိုရ္စစ္အာဏာအရွိန္အဟုန္က ဆက္လက္လိမ့္ေနတုန္း။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စစ္မ်ဳိးဆက္ေတြထူေထာင္ဖုိ႔ ဗုိလ္ေန၀င္းေမြးေပးထားတဲ့ အေတြးအေခၚအစုတ္အခ်ာ ကိုယ္က်ဳိးရွာစိတ္ဓာတ္ေတြ က်န္ေပေသးတယ္။ က်န္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ …
“စစ္အာဏာရွင္၊ စစ္ဘုရင္တုိ႔
သားစဥ္ေျမးဆက္၊ လက္ခ်င္းဆက္၍
ဖ်က္လိမ့္ဦးမည္၊ သူႀကံစည္ဆဲ။
ေန၀င္းလြန္လည္း
စစ္ကၽြန္စစ္ေက်း၊ စစ္သားေျမးတုိ႔
စစ္ေသြးဆာေလာင္၊
စစ္ဂိုဏ္းေထာင္လ်က္
စစ္ေကာင္မိစၦာ၊ နယ္ခ်ဲ႕လာလိမ့္။
မလာေစရ၊ စည္းလံုခ်၍
ေစာင့္ၾကေရွာက္ၾက၊ ႏုိးၾကားၾကေလာ့။
ျမန္မာ့နယ္ေျမ၊ စစ္ပိုးေသမွ
စစ္ပေဒသရာဇ္၊ အျမစ္ကႏုတ္
ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းမွ
လူလံုးလွရန္၊ ၾကမၼာကံကုိ
တုိ႔ဖန္တီးရ၊ ႏုိင္ငံလွလိမ့္။
စစ္ၫြန္႔က်ဳိး၍၊ စစ္ပုိးေသမွ
တုိ႔ေရႊႏုိင္ငံ၊ တုိ႔ႏုိင္ငံဟု
အမွန္မုခ် ျဖစ္မည္ပါ့။”
သုိ႔ကလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကုိ နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိေတာ့ “ေန၀င္းလြန္ေခတ္ ထြန္းသစ္လာမဲ့ တုိ႔သမုိင္း” လုိ႔ ေပးလုိက္ပါတယ္။
ဦးေန၀င္းမ်ဳိးခ်ခဲ့တဲ့ စစ္၀ါဒတည္းဟူေသာ သမုိင္းအပုပ္ အ႐ုိင္းယုတ္ကုိ (တပ္မေတာ္ေရာ ျပည္သူပါ)
၀ုိင္းႏုတ္ဖုိ႔ လုိအပ္လွၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
