မိုးႀကီးတမ၊ မီးခိုးေရေမႊးရနံ႔ႏွင့္ ကေလးမ်ား၏ စာသင္ခန္း
ကမာပုလဲ
ဇြန္ ၂၈၊ ၂၀၁၁
ဇြန္လေႏွာင္းပိုင္းရဲ႕ မိုးဦးမိုးစက္ေတြဟာ ဖြဲဖြဲမဟုတ္၊ သည္းသည္းလႈပ္ေအာင္ ရြာသြန္းေနခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမေတြေပၚက မိုးေရေတြဟာ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ႐ံုး၊ ေဆး႐ံု၊ အိမ္ေျခတိုက္တာ အေဆာက္အဦေတြထဲအထိ ဒလေဟာစီး၀င္ မင္းမူေနပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြက ေပတရာလမ္းမေပၚမွာ ေရကူးေဆာ့ကစားလို႔၊ လူႀကီးလက္ဖ်ံခန္႔ရွိတဲ့ ငါးရစ္ငါးေတြကို ညအခါမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဟင္းစားခုတ္ၾကလို႔ ၿမိဳ႕ဟာ မူလအတိုင္း ကုန္းေပၚတည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေရလႊာျပင္ေပၚက ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေကာ …။
မိုးက ဒီဇင္ဘာလကတည္းက စရြာခဲ့တာပါ။ ေနသာခဲ့ရင္ေတာင္ တရက္၊ ႏွစ္ရက္မွ်သာ။ တခ်ဳိ႕ကေျပာၾကတယ္။ ဒီႏွစ္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ေႏြေပ်ာက္ သြားတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္ ဧၿပီသႀကၤန္တုန္းကလည္း မိုးေတြရြာလိုက္တာ ေရပက္မယ့္သူနဲ႔ ေရပက္ခံထြက္သူေတြ စိတ္ညစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတဲ့ သႀကၤန္ဟာ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့တယ္။ ေမက်ေတာ့ေရာ။ ေမလည္း ထို႔အတူပဲ။ ေမကေတာ့ ဧၿပီလို မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ေကာက္ၿပီး ေျခေစာင့္ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။
ခု မိုးဦး ဇြန္လ။ သူက မိုးရာသီမို႔ မိုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတာမဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိုးကသိပ္သည္းလြန္း၊ သိပ္ႀကီး မားလြန္း ေနေတာ့ ခက္တယ္။ အ႐ြဲ႕တိုက္ေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ တမင္ရက္စက္ေနေရာ့သလား။ ပန္းကေလးေတြခမ်ာ ပြင့္ဖို႔ကို မေျပာ နဲ႔ ဘယ္သို႔ဖူးရ၊ အညႊန္႔တက္ရမည္ကို ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ရွာေလေတာ့။ ငွက္ကေလးေတြလည္း အစာငတ္၊ အသိုက္ပ်က္။ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြခမ်ာ အိမ္ေျပာင္းခ်ိန္ကုိ မရလိုက္ၾကဘူး။ ရက္စက္တယ္ဆိုတဲ့ စကားထက္ပိုၿပီး တိက်အနက္ထင္ႏိုင္မယ့္ စကားနဲ႔သာ မိုးကို စြဲခ်က္တင္ခ်င္တယ္။
အခိုင္အခ့ံတိုက္တာ အေဆာက္အဦႀကီးေတြေတာင္ မိုးနဲ႔မိုးေရဒဏ္ကုိခံေနရတာမို႔ အညတရအိမ္ငယ္ကေလးေတြရဲ႕ အတိဒုကၡဆိုတာ ထူးၿပီး ဆုိဖြယ္ရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းဖြင့္စမို႔ စြန္႔စြန္႔စားစား၀ယ္ယူဆင္ယင္ထားတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ထီးကေလးေတြ၊ မိုးကာ ပါးပါး ကေလးေတြက စဥ္ဆက္မျပတ္ရြာေနတဲ့ မိုးႀကီးတမကို ဘယ္လိုခုခံႏိုင္မည္နည္း။ ကေလးေတြခမ်ာ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း စုိ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း စို။ သူတို႔ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြဟာ အျပာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးကို ဆင္တူဆိုးထားၾကသလိုႏွယ္ …။
ပဲႀကီးတြန္႔ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ၀င္ၾကတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ထင္း၊ မီးေသြးနဲ႔ ခ်က္တဲ့အိမ္ေတြအဖို႔ သိပ္ကိုအလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြက သူတို႔လက္ကေလးေတြကို မီးဖိုမွာ အူလ်ားဖားလ်ား အျမန္ကင္ၾကေပါ့။ လက္ဖု၀ါးကေလးေတြမွာ ပန္းႏုေရာင္ျပန္ေပၚလာတဲ့အထိ လက္ဖု၀ါးခ်င္းပြတ္လိုက္။ မီးဖိုမွာကင္လိုက္။ နည္းနည္းေႏြးေတာ့ ဗိုက္က ဆာလာတယ္။
“ေမေမ ထမင္းအိုးဆူရင္ ထမင္းရည္တိုက္ပါေနာ္ …” ။
မနက္ျဖန္မွာ ဆက္လက္၀တ္ဆင္ရဦးမယ့္ ေက်ာင္း၀တ္စံုကေလးေတြကို မီးနဲ႔အျမန္ျပန္ကင္ရတယ္။ မီးခိုးနံ႔ကေလးေတြသင္းလို႔။ ၀တ္စံုက အမ်ားဆံုးမွ ႏွစ္စံုသာ တတ္ႏိုင္ၾကတာ။ ဒါေတာင္ ဒီႏွစ္စံုကုိ အေဖနဲ႔ အေမ့သက္ျပင္းေမာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီး၀ယ္ထား ရတာေလ။ ေနာက္တေန႔ စာသင္ခန္းထဲမွာေတာ့ ျပင္သစ္ေရေမႊးေတြ အ႐ံႈးေပးရမယ့္ မီးခိုးနံ႔ ေရေမႊးေတြ လႈိင္ေနဦးေတာ့မွာပဲ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ၾကည့္ရင္း တရားခံရွာ မ်က္လံုးကေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္။ ၿပီးေတာ့ မျပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္ေမာၾက။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အၿပိဳင္လက္ညိဳးကေလးေတြ ထိုးၾကနဲ႔ေပါ့။ ၾကာေတာ့ အဲဒီ မီးခိုးရနံ႔ ေရေမႊးကို ဆရာကအစ စြဲလန္းသြားေတာ့တာ … ။
မိုးက ဘယ္မွ်သည္းေနဦးမွာလဲ။ ေျခဖု၀ါးနဲ႔ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြ သဲ၀ဲစားေတာ့မယ္။ အေမက သူသိမ္းထားတဲ့ ေရနံဆီပုလင္းကေလးကို ထုတ္ၿပီး ပုလင္းေသးေသး ကေလးထဲမွာ နည္းနည္းထည့္ေပးတယ္။ ညအိပ္ခါနီးရင္ ေျခေထာက္ကို ေရေဆး။ အ၀တ္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာပြတ္။ ၿပီးရင္ ေရနံဆီကေလးကို ခပ္ပါးပါးပြတ္ၿပီး အိပ္။ ဒါ အေမတို႔ လူတန္းစားအတြက္ အေကာင္းဆံုးေဆးနည္းပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ပဲႀကီးတြန္႔ေနတဲ့ ေရစိမ္ေျခေထာက္မွာ သဲ၀ဲအတြက္ အပ္တဖ်ားစာေတာင္ ေနရာမရွိခဲ့ဘူး။
ဒီေလာက္ မိုးဦးကစြာေနတာ မိုးေႏွာင္းမွာ မိုးမ်ားေခါင္ခဲ့ရင္ျဖင့္ … ။ ရာသီပ်က္ေတြအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားခ်င္ပါဘူး။ ရာသီဥတုေတြ မမွန္မကန္ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္လာတာ၊ ရာသီဥတု ကပ္ေဘး ေတြဆိုက္ေနတာေတြဟာ ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ တကယ့္ကို ေၾကာက္မက္မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ရာသီဥတုေတြ ဘာလို႔ ခုလိုေဖာက္ျပန္ ဆိုးသြမ္းေနပါသလဲ။ အေၾကာင္းတရားက ႐ႈပ္ေထြးမႈ မရွိေအာင္ ရွင္းေနတာပဲ။ လူေတြေလ … လူေတြေၾကာင့္မဟုတ္ပါလား။
လူေတြဆိုေပမဲ့ အနည္းစုရယ္ပါ။ ေငြရွိတယ္။ အာဏာရွိတယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ထက္ျမတဲ့ဦးေႏွာက္ေတြရွိၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ မ်က္ေတာင္တဆံုးကို ၾကည့္ျမင္ ရာမွာ သူတို႔ေလာက္ ကြၽမ္းက်င္ေသခ်ာတာ မရွိႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ မ်က္ေစ့တဆံုးၾကည့္ဖို႔ရာမွာေတာ့ သူတို႔အားလံုး အကန္းေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ အိုဇုန္းလႊာေပါက္သြားတာ၊ သစ္ေတာေတြကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ခုတ္ပစ္တာ၊ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲေနတာ။ အဆိပ္သင့္ စက္မႈပစၥည္းေတြကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့စြန္႔ပစ္ေနတာ၊ ေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ေတြကို အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘအေျခခံေပၚကေန ထုတ္ယူေနၾကတာေတြဟာ ရာသီဥတုကို ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္ ျဖစ္ေပၚေစျခင္းအေၾကာင္းတရား အေျခခံေတြပါပဲ။
ခုလို မိုးဦးက်ရင္ ဇာတိေျမဟာ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ နာဂစ္ဆိုတာ သူတို႔အတြက္ က်ိန္စာစကားလံုးလို ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒီႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ဆူနာမီကေရာ … ။ သူကလည္း ဂ်ပန္ျပည္သူေတြအတြက္ အဖ်က္စြမ္းအားႀကီးခဲ့တဲ့ ေၾကာက္စရာအမည္နာမ … ။ ဒါေပမဲ့ လူ႔သမိုင္းဟာ သဘာ၀တရားႀကီးကို ရင္္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း အဆင့္ဆင့္တိုးတက္ျဖစ္ထြန္း ရွင္သန္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေတာ္လွန္ ေျပာင္းလဲမႈေတြကလည္း လူ႔သမိုင္းရဲ႕ သတၱိ၊ ခြန္အား၊ တန္ဖိုးနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ေစခဲ့တယ္။ လူသားဟာ ေၾကာက္႐ြံ႕ငိုေၾကြးရင္း သဘာ၀ကိုေရာ အႏၱရာယ္ေဘး ဒုကၡေတြအေပၚမွာေရာ အ႐ႈံးေပး ဒူးေထာက္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လူ႔သမိုင္းဆိုတာ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ တင္းက်မ္းျပည့္ႏွက္ေနတာျဖစ္တယ္။
ခုခံတိုက္ပြဲေတြသာ မရွိခဲ့ရင္ လူသားဟာ ၂၁ ရာစုကို ကမၸည္းထိုးႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
မိုးႀကီးတမ ရြာသြန္းေနတဲ့ၾကားကပဲ စာသင္ေက်ာင္းကေလးေတြဆီက ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကေလးေတြကို ၾကားေနရတယ္။ စာသင္သံ၊ စာအံသံကေလးေတြက မိုးသီးမိုးေပါက္က်သံေတြကို တြန္းလွန္ေဖာက္ခြဲထြက္လာတယ္။ စာသင္ခန္းထဲက မီးခိုးေရေမႊးရနံ႔၊ သင္းပ်ံ႕ေရနံဆီ ရနံ႔ကေလးေတြဟာ သနပ္ခါးရနံ႔ကေလးေတြနဲ႔အတူ အၿပိဳင္ေမႊးလို႔ …. ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
