>
ခါးသီးတဲ့ အနမ္းနဲ႔ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ လမ္းခြဲ
ကံထြန္းသစ္
ေမ ၂၁၊ ၂၀၁၁
တံခါးဆြဲဖြင့္လုိက္ေတာ့ မွဳန္ျပျပ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စာရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခုက ႀကိဳလင့္ေနတယ္၊ ေကာက္ယူၿပီး မီးေရာင္မွာၾကည့္မိေတာ့ အစိမ္းႏုေရာင္ေအာက္ခံမွာ အနီရင့္နဲ႔ ရုိက္ထားတဲ့ ကြက္ရွင္မွတ္နဲ႔စာတစ္ေၾကာင္း၊
“ ဖန္ဆင္းရွင္က သင့္အျပစ္ကို ဘယ္လုိဖယ္ရွားေပးတယ္ဆုိတာ သိလိုသလား” တဲ့၊
လာေရာက္ရမည့္ေနရာနဲ႔ အခ်ိန္ကိုလည္း ေအာက္မွာေရးထားတယ္၊ စာရြက္ေလးကို စားပြဲေပၚအသာခ်ထားရင္း အရင္လက လာေပးသြားတဲ့ စာအုပ္ေလးကိုလည္း အမွတ္ရမိတယ္၊ ခုစာရြက္ေလးနဲ႔ အေသြးတူ အေမြးတူ၊ ေသသပ္လွပစြာ၊
“ ယင္းတြင္ အဘယ္သတင္းတရား ပါရွိသနည္း”
ဆိုတဲ့ သမၼာက်မ္းစာ ေကာက္ႏွဳတ္ခ်က္ စာအုပ္ေလးေပါ့၊ အားလပ္တဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ သိလုိတဲ့အခါ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေျမမွဳန႔္ကျဖစ္လာတဲ့ အာဒမ္နဲ႔ အာဒမ္ရဲ့ နံရိုးကျဖစ္လာတဲ့ ဧ၀တို႔ရဲ့ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထဲက ဇာတ္လမ္းေလးကိုလည္း ျမည္းခဲ့ျဖစ္တယ္၊ ဖန္ဆင္းသမွ်ကုိ မေ၀ဖန္သာေပမဲ့ “ ေကာင္းမေကာင္း သိရာ အပင္မွ အသီးကိုမစားရာ” ဆိုတဲ့ ပညတ္ခ်က္ကိုေတာ့ ကိုယ္လည္း အာဒမ္တို႔ေနရာမွာဆို လိုက္နာဖို႔ ခက္ခဲ့မယ္ထင့္။
ဒါမ်ဳိးေလးေတြ သိမွတ္ရတာရယ္၊ သူတုိ႔ရဲ့ သာသနာျပဳပံု ထက္သန္တာေတြရယ္၊ ၾကြယ္၀တဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းပီပီ စာရြက္စာတမ္း စတဲ့ အေထာက္အကူျပဳေကာင္းေတြ အသံုးျပဳႏိူင္တာေတြရယ္ကေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳ အားက်ရမွာပါ။
ၾကည့္စမ္း ခုဆို ကိုယ့္ဆီစာရြက္ေတြ ပံုမွန္ပို႔ေနတာ မနည္းေတာ့ဘူး။
ကိုယ့္မွာေတာ့ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားမွာမွ လာသမွ်ေလး တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကို သရဏဂုံ သိေအာင္လုပ္ရ၊ ကိုယ္က်င့္သီလငါးခုကို အက်ဳိးတစ္လွည့္ အျပစ္တစ္လွည့္ ေျပာရနဲ႔၊ မည္ကာမတၱေလး ျပဳေနရခ်ိန္မွာ သူတို႔ကေတာ့ အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ အဟုန္နဲ႔ အလ်င္နဲ႔ …………အင္း………။
ဟိုေန႔က ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္ေျပာတာ ၾကားေယာင္မိေသး၊ ဓမၼဆရာက တနဂၤေႏြေန႔ဆုိရင္ ကားနဲ႔လွည့္ေခၚယံုမက၊ မၾကာခဏ လာေရာက္လည္ပတ္တတ္ေၾကာင္း၊ အ၀တ္အထည္နဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေလးေတြ ေပးတတ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြကလည္း စားစရာေတြ အလွ်ံအပယ္ ေ၀တတ္ေၾကာင္း၊ ေျပာျပၿပီး သူတို႔မ်ဳိးႏြယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တိမ္းညြတ္သြားခဲ့ေၾကာင္း စတာေတြ အပါအ၀င္ေပါ့။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္၊ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြနဲ႔ မေထာက္ပံ့ႏိူင္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခမ်ာေတြရဲ့ ရင္ထဲကုိ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ သစၥာဓမၼကို ထည့္မေပးလိုက္ႏိူင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ တာ၀န္မေက်သလုိ ခံစားရလို႔ပါ။
ဘယ္အရာမဆို အေျခမခိုင္ရင္ အေျခယိုင္မွာပဲ၊ အေျခယုိင္ရင္ တစ္ဖက္ကိုလဲ စၿမဲေပါ့၊ ငါတို႔အေျခခုိင္ေအာင္ မကူညီႏူိင္ခဲ့ပါလားလို႔ မၾကာခဏေတြးမိတယ္၊ စည္းရုံးသူ သိမ္းသြင္းသူေတြကိုေတာ့ အျပစ္ဆုိဖြယ္မရွိပါဘူး၊ မည္သည့္ ဘာသာေရးဦးေဆာင္သူမဆို ကိုယ္သက္၀င္ရာကို သူတစ္ပါးယံုၾကည္လာေအာင္ အားထုတ္ၾကမွာပါပဲေလ၊ ဒါကိုက သူတုိ႔တာ၀န္ တစ္ရပ္မဟုတ္လား။
ဒါေပမဲ့ သာသနာျပဳၾကတယ္ဆိုတာ အေရအတြက္ တုိးယံုသက္သက္လား၊ အရည္အခ်င္းေတြ ျမင့္လာဖို႔လား ဆုိတာကိုေတာ့ ကြဲျပားစြာ သိၾကဖို႔ လုိမယ္ထင္ရဲ့၊ အႀကိဳက္ေဆာင္ၿပီး အက်င့္လြယ္လို႔ တိုးပြားလာတဲ့ အေရအတြက္နဲ႔၊ အက်င့္ျပၿပီး အသိအျမင္တိုးေစလုိ႔ ယံုၾကည္သက္၀င္လာတဲ့ တိုးပြားမွဳ၊ ဒီႏွစ္မ်ဳိးမွာ ေနာက္နည္းကို ကိုယ္ေတာ့ သေဘာက်မိတယ္၊ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း ဒီနည္းကို သံုးေတာ္မူၿပီး က်င့္ၾကဖုိ႔ ညႊန္ျပခဲ့တာပဲေလ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဘာသာတရားတုိင္းကေတာ့ လူေတြအက်ဳိးရွိဖို႔ဆုိတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ျဖန္႔ျဖဴးေနၾကတာပါပဲ၊ ကိုယ္တို႔ဘုရားရွင္လည္း တပည့္ျဖစ္လာစ ေျခာက္က်ိပ္ေသာ သာ၀ကေတြကို “ ဗဟုဇန ဟိတာယ၊ ဗဟုဇန သုခါယ” လူေတြအက်ဳိးရွိေအာင္၊ ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳေခ်ၾက၊ သစၥာဓမၼေတြကို လွည့္လည္ေဟာေခ်ၾက ဆိုၿပီး သာသနာျပဳေစေတာ္မွဳခဲ့တာ ဘီစီ ၆ ရာစု ကတည္းက ဆိုေတာ့ “ မစ္ရွင္းအစ ဗုဒၶဘာသာက” လုိ႔ေတာင္ ဆုိသင့္မယ္ထင္ရဲ့။
အဲဒီေစစားေတာ္မူခ်က္ကို အဆက္ဆက္ လုိက္နာလာၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္ျမတ္မ်ားရဲ့ စြမ္းေဆာင္မွဳေတြေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ရဲ့ အဆံုးအမေတြ ျပန္႔ႏွံ႔ခဲ့ရတာကလား၊ ခုဆို ကမၻာအေနာက္ျခမ္း တုိင္ေပါ့။
အဲဒီလမ္းေၾကာင္းႀကီးအတိုင္း အစဥ္မပ်က္ ေလွ်ာက္ေတာ္မွဳခဲ့ၾကတဲ့ အရွင္ေက်ာ္ အရွင္ေမာ္ေတြရဲ့ ေနာက္ကို ကိုယ္လည္း မမွီမကမ္း လုိက္ေနမိတယ္ဆုိပါေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္က သူတစ္ပါးကို သာသနာျပဳဖုိ႔ထက္ ကိုယ့္ကုိျပဳမဲ့ သာသနာေတြက ၀န္းရံေနၾကပါကလား ဟရုိ႕။
အထက္မွာေျပာခဲ့သလုိ ဓမၼစာလႊာေတြ မၾကာခဏေရာက္လာၾကသလုိ၊ လူကုိယ္တုိင္ လာေရာက္ၾကတာကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္၊
အလို … … … ၾကည့္စမ္း… … … ဒီၿမိဳ႕ကို ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး၊ ဆယ္ႀကိမ္ထက္မနည္း သူတို႔ ေရာက္ခ့ဲပါပေကာ၊ တစ္ခါကေတာ့ မနီးမေ၀းမွာရွိတဲ့ Church ေက်ာင္းသင္းအုပ္ဆရာနဲ႔ မိသားစုေပါ့၊ အဲဒီအႀကိမ္ကေတာ့ သူ႕စကားကုိယ္မသိ ကိုယ့္စကားသူမသိနဲ႔မုိ႔ သူတို႔လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ေနာက္တနဂၤေႏြမွ လာပါဦးမယ္ဆုိကာ ျပန္သြားၾကေလရဲ့။
ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ အေမရိကန္တစ္ေယာက္၊ ဘဲလ္ကုိ တီးမရလို႔ထင့္၊ တံခါးကိုထုတယ္၊ ဖြင့္ၿပီး “ဟယ္လုိ” လို႔ ႏွဳတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ သူက စာရြက္ႏွစ္ရြက္ ကမ္းလာတယ္၊ လွမ္းယူၿပီး ခက္တည္တည္နဲ႔ ဖတ္လုိက္ေတာ့ Donation တဲ့၊ ဒီေတာ့ကိုယ္က ခါတိုင္းလုိပဲ က်မ္းစာလာေ၀တယ္မွတ္လို႔ “ Thank You” ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ဘားသားေခ်ာက မသြား၊ ေယာင္ေပ ေယာင္ေပ ဆက္ရပ္ေနတယ္၊ ဒီေတာ့ကိုယ္လည္း သူေက်နပ္ေအာင္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် “ Thank you so much” ေပါ့၊ ဒီေတာ့မွ ေမာင္မင္းႀကီးသား ၾကြေပေတာ့တယ္၊ အဲ……..ေျခရင္းအိမ္ကို တံခါးသြားထုေနေလရဲ့။
ဒါနဲ႔ကုိယ္လည္း အထဲ၀င္ၿပီး စာရြက္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္မိေတာ့တယ္၊ “ Help us, Help other ” တဲ့၊ ကြ်ႏုပ္တုိ႔ကုိ ကူညီပါ၊ အျခားသူကို ကူညီပါေပါ့၊ ေအာက္က အသင္းေတာ္ရဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔၊ ကိုင္း……..ကိုယ့္အျဖစ္က ဘယ္ေလာက္မ်ား အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ပီသလုိက္သလဲ၊ ကိုယ့္လာၿပီး အလွဴခံသူကိုေတာင္ လာလွဴသူထင္ၿပီး ဆက္ဆံျပလုိက္တာ၊ “ယူပကၡႏၶာသမား” ပီသပါေပရဲ့ ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ရယ္ေနမိတယ္၊ ခုနကလူ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မသြားတဲ့ အေၾကာင္းကို အခုမွ ရိပ္မိေတာ့တယ္။
ဒီလုိပဲ ကိုယ္ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ၿပီး သံုးလအၾကာမွာေပါ့၊ ဘဲလ္တီးသံၾကားလို႔ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္ေတာ့၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အေမရိကန္ပ်ဳိျဖဴတစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ဆယ္မက သံုးဆယ္မေက်ာ္ အရြယ္၊ သူမက သူ႔ကုိယ္သူ “ ႏိုရာ” လုိ႔ မိတ္ဆက္လာေတာ့ ကုိယ္ကလည္း “ ဟုိင္း ႏိုရာ” ေပါ့၊ သူ႔နံေဘးက ကေလးမေလးကို ကိုယ္က၀မ္းသာ အားရနဲ႔ ဒို႔ျပည္ဖြား တုိင္းရင္းသူေလးမဟုတ္လားလုိ႔ ေမးမိေတာ့၊ ႏိုရာက ဟုတ္တယ္ သူကတုိင္းရင္းသူပဲတဲ့၊ တုိင္းရင္းမ်ိဳးႏြယ္ အမည္ကိုလည္း လွ်ာလိပ္သံနဲ႔ အသံထြက္ျပလုိက္ေသး၊ ကေလးမေလးကေတာ့ ျမန္မာလိုမတတ္လုိ႔လားေတာ့မသိ ဘာစကားမွ် မဆို၊ ႏိုရာကသာ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြကို ဘုရားသခင္ရဲ့ ကရုဏာနဲ႔ အညီ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေနတာတဲ့၊ ကိုယ္က ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။
သူမက ပံုတစ္ခုထုတ္ေပးျပန္တယ္၊ ဗူးသီးေျခာက္ေလးေရွ႕ခ်ၿပီး အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ အသြင္နဲ႔ထုိင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပံု၊ ရိုဟင္ဂ်ာ လို႔ ကိုယ္ထင္မိတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ လူမ်ိဳးလည္းျဖစ္ႏူိင္တယ္ဆိုေတာ့ သူမက ျမန္မာလို႔ အတိအက် ျငင္းတယ္၊ ကိုယ္က ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ဒါကအေရးမွ မႀကီးတာ၊ ဒုကၡသည္ ဆိုရင္ ဘယ္လူမ်ဳိးကို မဆုိကူညီရမွာ မဟုတ္လား၊ အေရးႀကီးတာက အဲဒီပံုမွာပါတဲ့ စာ၊
“ လူေတြကံမေကာင္းလုိ႔ ဒုကၡေရာက္ရတယ္ဆုိတာ မမွန္ေၾကာင္း၊ ကံဆုိတာ ဘယ္သူမွ ျမင္ႏိူင္တာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တစ္စံုတစ္ဦး ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဖြဲ႔တစ္သင္းရဲ့ စာနာမဲ့မွဳ စတာေတြေၾကာင့္သာျဖစ္ရေၾကာင္း …”
ဆုိတဲ့ ကမၼ၀ါဒကုိ ျငင္းဆိုထားတဲ့ စာသားေတြပါပဲ။
ဒီအတြက္လည္း ကိုယ္သူ႔ကို ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ကိုယ္တို႔ဘုရားရွင္က အရာရာကို ကံေၾကာင့္ခ်ည္းလို႔ မွ မေဟာခဲ့တာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ အရာေတြက “ ပေယာဂ” ေၾကာင့္ဆိုတာ အတိအလင္း ေဟာခဲ့တာပဲ။
ဒါကိုပဲ မဃေဒ၀လကၤာမွာ
“ ကံဟုမူလ၊ သမၺဳဒၶတို႔၊ ေဟာျပသည္မွာ၊ အရင္းသာရွင့္၊ ဥစၥာေဘာဂ၊ ဇီ၀ိတႏွင့္၊ သုခပြားရန္၊ ဤလူ႒ာန္၌၊ ဥာဏ္၀ီရိယ၊ ပေယာဂတည္း”
လုိ႔ ဆိုထားတယ္ေလ၊
“ ကံကိုယံု ဆူးပံုမႏွင္းရာ”
ဆုိတဲ့ ဆုိရုိးဟာလည္း တို႔၀န္းက်င္မွာ ေဟာင္းမ်ဥ္းလွေပါ့၊ ဒါေတြကို သူ႔ကို ရွင္းမျပလုိက္ႏိူင္ခဲ့ဘူး၊ သူတို႔စကားမကြ်မ္းက်င္တဲ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္လည္း အားမရျဖစ္ရတယ္။
သူမကေတာ့ သူတို႔ကသာ ကယ္တင္ရွင္ေတြဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူဟန္အျပည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနေလရဲ့၊ ကိုယ့္အၾကည့္မွာလည္း တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ ေတာက္သြားမယ္ထင္ရဲ့၊ တစ္ခဏအၾကာေတာ့ သူမက ႏွဳတ္ဆက္တယ္၊ သူတို႔ဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း လာဖုိ႔ဖိတ္တယ္၊ ကိုယ့္ဆီကုိလည္း မၾကာခဏလာပါအံုးမယ္လို႔ ဆိုသြားတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း လာလည္ႏူိင္ပါတယ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ တစ္ခါမွ သူမ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး၊ Monastery မွန္းသိလ်က္နဲ႔ လာခဲ့တဲ့ သူမ ဟာ ဗုဒၶသားေတာ္တစ္ပါးရဲ့ ပင္ကိုယ္စိတ္အခံကို ျမင္သြားလုိ႔ေလလား။
ဒါမွမဟုတ္………..။
ဒါမွမဟုတ္………………..။
ရင္ထဲမွာ ပံုရိပ္တစ္ခု ဖ်ပ္ကနဲ ေပၚလာတယ္၊ သူမလိုတစ္ေယာက္၊ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ဆယ္ခုလြန္ႏွစ္ေတြ အတြင္းကေပါ့၊ အမိေျမမွာ ဆရာမတစ္ဦးရဲ့ မိတ္ဆက္ေပးမွဳနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရသူ၊ ႏွစ္နာရီခန္႔ ကားစီးရေပမဲ့ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ေရာက္လာတတ္သူ၊ စကားနည္းေပမဲ့ ရယ္ရယ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ သူတို႔ဘာသာအေၾကာင္းေတြနဲ႔ သခင္ေယရွဳ အေၾကာင္းေျပာျပတတ္သူ၊ ဓမၼသစ္ ဓမၼေဟာင္း ႏွစ္အုပ္လံုးကို ေပးဖတ္သူ၊ ရွင္မႆဲ ရွင္ေပါလုတုိ႔ေရးတဲ့ ထဲက စာသားေလးေတြကုိ ကိုယ္ရြတ္ျပတ့ဲအခါ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔ ရယ္ျပံဳးေနတတ္သူ၊ ေနာက္ဆံုးညစာ စားပြဲမွာ ခရစ္ေတာ္ကို နမ္းျပတဲ့ ယုဒ အေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့အခါ “သစၥာေဖာက္ …” လုိ႔ ႏွဳတ္ခမ္းေလးကိုက္ကာ ဆုိတတ္သူ။
ေနာက္ေတာ့ … … … … ေနာက္ေတာ့ … … …
ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းေလးကိုသာ လူႀကံဳနဲ႔ျပန္ေတာင္းၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိက္တာ၊ ဓမၼသစ္က်မ္းေလးကေတာ့ ကိုယ့္စာအုပ္ဗီရိုထဲမွာ ရွိေနဆဲပါ။
“ ယုဒက ခရစ္ေတာ္ကို နမ္းသလုိမ်ဳိး၊ ကိုယ့္အဖျမတ္စြာကို ကိုယ္မနမ္းႏူိင္ဘူး”
လုိ႔ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကုိ သူေတြ႕ျမင္သြားလုိ႔ေနမွာပါေလ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးပါကြယ္။
၄၊ ၂၇၊ ၂၀၁၁ ( နံနက္ ၃နာရီ ၄၀ )
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
