>
က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ စီးဆင္းေနေသာ ပင္လယ္မ်ား
ႏိုင္ေက်ာ္
ေမ ၉၊ ၂၀၁၁
“တခါတခါ မိခင္တေယာက္ဟာ က်ေနာ့္မိခင္လည္း ျဖစ္ေနသလို တၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ မိခင္လည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ ကိုေဌးႂကြယ္ရဲ႕အေမဟာ ကိုေဌးႂကြယ္ရဲ့ အေမျဖစ္သလို က်ေနာ္ရဲ႕ အေမလည္း ျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အေမလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ခံစားရတယ္၊ ဒီသားသမီးေတြရဲ့ မိခင္ေတြဟာ သူတို႔သားသမီးေတြနဲ႔ထပ္တူ ဒုကၡဆင္းရဲမႈေတြနဲ႔ ေသာကေတြကို မွ်ေဝခံစားခဲ့ၾကတယ္။
ေခြးေဟာင္သံေတြအတြက္ သူတို႔သားေတြနဲ႔အတူ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ ဖူးၾကတယ္၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္တစီး ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ရင္၊ အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာတဲ့ ကားတစီး အိမ္ေရွ႕မွာ ထိုးရပ္လိုက္ရင္၊ အခ်ိန္မေတာ္ တံခါးကို ဆြဲလႈပ္တာမ်ဳိး ခံရရင္ အသက္႐ႈရပ္မတတ္ သူတို႔သားေတြနဲ႔အတူ ျဖစ္ခဲ့ဖူးၾကတယ္။
တကယ္က သူတို႔ကိုယ္တိုင္ဟာ သားသမီးေတြနဲ႔အတူ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ဝိုင္းတိုက္ေပးေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမ ေဒၚမိမိေလးဟာလည္း ျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲအတြင္းမွာ အနစ္နာခံၿပီး တိုက္ပြဲဝင္ရင္းနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားသူျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚမိမိေလးတေယာက္ ေကာင္းရာသုခဘံုကိုေရာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မၿပိီးဆံုးေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲကို အားေပးေထာက္ခံေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္တယ္” လို႔ နိဒါန္းပ်ဳိးရင္း ကိုေဌးႂကြယ္္ရဲ႕မိခင္ ေဒၚမိမိေလး ကြယ္လြန္ျခင္း ၇ ရက္ျပည့္ ဆြမ္းေကၽြးအၿပီး စကားဝိုင္းကုိ စတင္ခဲ့ၾကတယ္။
လူ ၂၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ဒီစကားဝိုင္းမွာ အမ်ားစုက စစ္အုပ္စုရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနလာခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔တေတြလည္း အေမေတြ၊ အေဖေတြ၊ အဘိုးေတြ၊ အဘြားေတြ သူတို႔ ေထာင္ထဲမွာရွိေနစဥ္ ကြယ္လြန္တာကို ခံစားခဲ့ၾကရသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ကိုေဌးႂကြယ္ဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္တခုခြဲေလာက္ေနခဲ့ရသူပါ။
ဒါ့အျပင္ အက်ဥ္းေထာင္တြင္းမွာ ေရာဂါေဝဒနာကို အျပင္းအထန္ခံစားရၿပီး ျပင္ပေဆး႐ံုမွာ ခြဲစိတ္ကုသမႈခံခဲ့ရတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ေတာက္ေလွ်ာက္ အခ်က္ေပါင္း ၈၀ ေက်ာ္ ခ်ဳပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈအားေပးခဲ့တဲ့အေမ။ အက်ဥ္းက်ေန႐ံုမက ေဝဒနာကို မခ်ိမဆန္႔ခံစားေနရတဲ့ သားကိုျမင္ရတဲ့ အေမ။ ဘယ္လို ေျဖဆည္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သမာဓိအား ေကာင္းတယ္ဆိုဦးေတာ့။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးကို ရင္ဆိုင္ရရင္ အလြယ္တကူ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ဒါေပမယ့္ အေဒၚ ျဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ့္ကို ဂုဏ္ယူစရာပါ။
ကုိေဌးႂကြယ္ ျပန္လြတ္လာေတာ့လည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းေပမယ့္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္း နင္းၿပီး ျပည္သူေတြအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္ ဆက္လုပ္ခဲ့တယ္၊ ဒါကို အေမက နားလည္ေပးခဲ့ၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္။ ဘယ္အေမမဆို ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ခြဲခြာေနခဲ့ရတဲ့သားကို ေနာက္တခါ ျပန္ခြဲခ်င္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ အေမဟာ ညသန္းေခါင္သလႊဲ ျပန္ေရာက္လာမယ့္ သားကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့အျပင္ သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ အိမ္ျပန္ေနာက္မက်ေစဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္သတိေပးရွာတယ္။ ဒါဟာ အဲဒီလို သားသမီးေတြရဲ႕ မိခင္တိုင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနတတ္တဲ့ ေသာကေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သားတေယာက္ကေတာ့ သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္နက္ခဲ့သည့္တိုင္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးကို ၾကံဳခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုက အၿငိဳးအေတးႀကီးစြာ လုိက္လံဖမ္းဆီးေနတာေၾကာင့္ ေရွာင္တိမ္းေနခဲ့ရတယ္။ ေရွာင္ရင္း တိမ္းရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ၊ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ နအဖရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ သတင္းေပးေတြက ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာေဖြေနတဲ့ ေနာက္ဆံုးတရက္မွာ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။
“ငါ့သားေလး ေဘးလြတ္ပါေစ၊ လုံျခံဳေအးခ်မ္းပါေစ၊ ငါ့သားရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလည္း ေဘးလြတ္ပါေစ၊ လုံၿခံဳေအးခ်မ္းပါေစ”လို႔ ညစဥ္ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္ျပည့္ဆုေတာင္းေနခဲ့ေပမယ့္ အေဒၚ ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ရွာဘူး။
မိသြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းဟာ အေဒၚ့ေရာဂါကို ပိုၿပီးသည္းေစခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုဘဝသာရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ အေဒၚဟာ ဒီထက္ပို သက္တမ္းရွည္ေအာင္ ေနရဦးမွာပါ။ ကိုေဌးႂကြယ္တေယာက္ အခ်ဳပ္ထဲက ဘယ္ေလာက္ ခံစားေနရမယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေထာင္က်စဥ္ကာလမွာ က်ေနာ့္အေမ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာကို ခံစားဖူးလို႔ပါပဲ။
အေမတေယာက္ ေလာကထဲက ေပ်ာက္သြားခဲ့တာဟာ ဘာနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရႏုိင္တဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈတခုပါ။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ၃ ရက္ေလာက္ဆက္တိုက္ မအိပ္ႏိုင္။ မစားႏုိင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ ပိုလို႔သတိရ တမ္းတမိခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ က်ေနာ္ အေမ့မ်က္ႏွာကို ေတြ႔ျမင္ ခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။ အေမမဆုံးခင္။ ဆုံးလုလုအခ်ိန္ေတြမွာ အေမ က်ေနာ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ေသာက ေရာက္ခဲ့ရရွာမလဲ ဆိုတာကို ေတြးမိၿပီး ပူေဆြးခဲ့ရပါတယ္။
အေမကိုမဆိုထားနဲ႔ က်ေနာ့္ညီမ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ဝင္စာ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အခါ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ပံုစံ အဝတ္အစား၊ ေထာင္ဆံပင္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ညီမဟာ စကားတလံုးမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ ၅ မိနစ္ေလာက္ မွင္တက္ၿပီး မ်က္ရည္က်ေနခဲ့တာကို က်ေနာ္ သတိရမိတယ္။
ဒီလိုပဲ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သူတို႔ေထာင္ထဲေနရစဥ္ သူတို႔ရဲ႕မိခင္ေတြ၊ မိသားစုေတြ ကြယ္လြန္ခဲ့တာေတြ ျပန္ေျပာျပၾကတယ္၊ မိခင္ေတြရဲ႕ ေမတၱာစြမ္းအားကို ရည္ညြန္း ေဖာ္ျပလိုက္ၾကတာ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ မ်က္ရည္စမ္းစမ္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္တို႔တိုက္ပြဲကို ေနာက္ကြယ္က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ထပ္တူ။ တခါတခါ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ေတာင္ စိတ္ေရာကိုယ္ေရာ အပင္ပန္းခံၿပီး ဝိုင္းတိုက္ေပးေနၾကတဲ့ မိခင္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို တခမ္းအနားနဲ႔ ေဖာ္ျပေနၾကတာဟာ စကားႂကြယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာမဟုတ္ဘဲ တကယ့္ကို စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ ပါဝင္ေနၾကတဲ့ မိခင္တိုင္းအတြက္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ဂုဏ္ျပဳ မွတ္တမ္းတင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆုံးေတာ့မယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ သိေပမယ့္ မျဖဴျဖဴသင္းဟာ သူ႔အေဖကို သြားၾကည့္ခြင့္၊ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေလးမွာ သြားကန္ေတာ့ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ မျဖဴျဖဴသင္းရဲ႕ ဖခင္ဟာ သူ မ်က္စိမမွိတ္ခင္ သူ႔သမီးႀကီးကို တဝႀကီး ၾကည့္သြားခ်င္ရွာေပလိမ့္မယ္။
မနီလာသိန္းဟာ ကေလးငိုသံေလးေတြ ဘယ္ေနရာက ၾကားၾကား သူမခြဲခ်င္ဘဲ ခြဲထားပစ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔သမီး ေလးကို တမ္းတေနမိေပလိမ့္မယ္။
ခင္ပြန္းသည္ကို ဖမ္း၊ သားအႀကီးကို ဖမ္း၊ ဘယ္ကိုေခၚသြားၿပီး ဘယ္မွာ ခ်ဳပ္ထားမွန္း မသိလို႔ စိတ္ဒုကၡေရာက္ေနတုန္း သိပ္မၾကာခင္မွာ သားအငယ္ (ဆရာေတာ္ ဦးဂမၻီရ)ကို မိသြားျပန္ၿပီဆိုတဲ့အခါ အဲဒီမိခင္ ဘယ္လိုခံစားသြားရမလဲ။
ဟိုမွာ မိသြားျပန္ၿပီ၊ ဒီမွာ မိသြားျပန္ၿပီ ဆိုတဲ့အသံေတြကို ၾကားတိုင္း ေရွာင္တိမ္း ေျပးလႊားေနရတဲ့ သားသမီးေတြအတြက္ အပူေၾကာင့္ ေျခေတြလက္ေတြ ေအးစက္သြားရတဲ့ မိခင္ေတြရဲ႕ေသာကေတြ ဘယ္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမွာပါလဲ။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျပည္သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ မိခင္ေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြရဲ့ မ်က္ရည္ေတြ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေနာင္ ဘယ္ေလာက္ ေပးဆပ္ရဦးမွာလဲ၊ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ အဓမၼဝါဒီေတြ ႀကီးစိုးေနသမွ်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝေတြ က်ိဳးေၾကသြားေအာင္ ေပးဆပ္ေနၾကရေပဦးေတာ့မယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ႏိုင္မွသာ ဒါေတြကို အၿပီးသတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အသက္ေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ဘဝေတြကို အရင္းတည္ခဲ့ရတဲ့၊ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လက္ေတြကို က်စ္လ်စ္ခိုင္ျမဲစြာ တြဲဆုပ္ရင္း မဆုတ္မနစ္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္း ႐ုန္းကန္ တိုက္ပြဲဝင္သြားၾကရမယ္လို႔ ဒီေန႔ ဒီစကားဝိုင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ သႏိၶဌာန္ခ်ျဖစ္ၾကတယ္။
မိခင္ေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ ျဖစ္တယ္။
မိခင္ေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ လႈပ္ရွားလိႈင္းထေနတဲ့ ပင္လယ္ေတြျဖစ္တယ္။
မိခင္ေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာ စစ္အုပ္စု အာဏာတည္ျမဲေနသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ စဲေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါ။
မိခင္ေတြရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို အေသအခ်ာ သိမ္းဆည္းေပးႏိုင္ဖုိ႔ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ သားေတြ၊ သမီးေတြ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး အရွိန္အဟုန္ျမႇင့္ၿပီး လုပ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
ကိုေဌးႂကြယ္ရဲ႕အေမ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕အေမ၊ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ အေမအားလံုးသို႔ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။ ။
ႏုိင္ေက်ာ္
ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္၊ ၂၀၀၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
