>
တင္မုိး
ဧၿပီ ၇၊ ၂၀၁၁
(ဓာတ္ပုံ-mayaonlinemagazine)
၁။
ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြလဲ ႏွစ္သက္ေတြၾကာျမင့္လုိ႔ ၀ါရင့္ရင့္ျဖစ္ကုန္ပါပေကာ။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ကေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ဇနီးခ်စ္ ျမင့္ျမင့္စန္းရယ္ မႏၱေလးမွာ အေျခခ်ေနစဥ္ကာလ။
ပထမ သမီးဦးကေလးေမြးတယ္၊ “မုိးမုိးစံ” တဲ့။ ဒုတိယသမီးေလး ေမြးျပန္တယ္၊ “မုိးမိုးေအး” လုိ႔ မွည့္လုိက္တယ္။ တတိယ သမီးရတနာတဦး တုိးလာျပန္တယ္။ သူ႔အေမက “မုိးမုိးမင္း” လုိ႔ ခ်စ္စႏုိး အမည္ေပးတယ္။
မ်က္လုံး၀ုိင္း၀ုိင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခ်စ္စရာကေလးပါ။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးရိပ္ကေလး အၿမဲသန္းေနတယ္။ အငိုလဲနည္းရဲ႕၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ကေလးလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္က “လူထု” သတင္းစာမွာ ေဆာင္းပါးေတြေရးတယ္။ သမီးကေလးရဲ႕ ပုခက္ေဘးမွာ ”ပိေတာက္မွ သရဖီသုိ႔” ဆုိတဲ့ စကားေျပလွလွကေလးေတြ ေရးတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ အေနာက္က်ဳံးလမ္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ “ေနျပည္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္း” မွာ ျမန္မာစာဆရာအျဖစ္ စာသင္တယ္။ အုိ … သမီးကေလး မုိးမုိးမင္း ေမြးေတာ့ ျပည္သူပုိင္သိမ္းၿပီးလုိ႔ အမွတ္(၁၇) အထကေတာင္ ျဖစ္ေနပါပေကာ။ အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေနၿပီပဲ။
(၇) လအရြယ္မွာ သမီးကေလးဖ်ားတယ္။ တ႐ုတ္တန္းက ဆရာ၀န္ကုိ ျပတယ္။ ဆုိက္ကားကေလးနဲ႔ ျပရတယ္။ ဆရာ၀န္က ခဏခဏ ခ်ိန္းတယ္။ တေန႔ေတာ့ ဆုိက္ကားဆရာက “ျမန္မာေဆးဆရာကို ျပၾကည့္ပါ။ ကေလးေရာဂါႏုိင္တယ္” လုိ႔ ဆုိက္ကားဆရာ လမ္းၫႊန္တာနဲ႔ ျမန္မာဆရာကို ေျပာင္းၿပီးျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဇနီးက အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆုိးၿပီး ဇနီးကို အျပစ္တင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သိပၸံနည္းက် ကုသမႈကိုပဲ အားကုိးတယ္။ ခ်စ္ဇနီးခမ်ာ မ်က္ႏွာ ကေလးငယ္လုိ႔။ အေတြ႕အႀကဳံကလဲ နည္းေသးတယ္ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ စိတ္ပူၿပီး တ႐ုတ္တန္းဆရာ၀န္ဆီျပဖုိ႔ ကေလးကုိ ေပြ႕ခ်ီၿပီး မိဘႏွစ္ပါး ဆုိက္ကားတစီးနဲ႔ ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆီ ေရာက္ေတာ့ “အုိ … မျဖစ္ဘူး … မျဖစ္ဘူး၊ မႏၱေလး ေဆး႐ုံႀကီးကုိ အျမန္သြားျပပါ” လုိ႔ စုိးရိမ္တႀကီး လမ္းၫႊန္တယ္။ သူကုိယ္တုိင္လဲ လုိက္လာပါတယ္။ ေဆး႐ုံႀကီး ေရာက္ေတာ့ “အုိ … ဘာလုိ႔ ေနာက္က်မွ လာရတာလဲ … ခုေတာ့ လြန္ေနၿပီ” တဲ့။ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကုသရွာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လဲ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ၊ ပူေလာင္သြားပါတယ္။ သမီးကေလးကေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမကို အားကိုးတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္ရွာတယ္။ ဒီမိသားစုထဲက သူ ခြဲမသြားခ်င္ရွာပါဘူး။ ေဆး႐ုံက လက္လႊတ္ေတာ့ ဖခင္ရင္ခြင္ထဲကုိ သူေရာက္လာတယ္… ဖခင္ရဲ႕ ရင္ခြင္ေႏြးေႏြးကုိ ေက်နပ္ေနပုံပါပဲ။
ဆုိက္ကားကေလးစီးၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျဖစ္အင္ကုိျမင္ရေတာ့ ဆုိက္ကားဆရာက အခေၾကးေငြ မယူရွာပါဘူး။ အတင္း ျငင္းဆန္ၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ည (၂) နာရီေလာက္ ထင္ပါရဲ႕။ ေမွာင္အားႀကီးေနၿပီ။ ကုိယ္ေနထုိင္ရာ တာရဲတန္း၊ ၃၇ လမ္း၊ အ႐ုိးအုိးႀကီးဘုရား အေရွ႕ဘက္ကုိ ေရာက္လာတယ္။ သူ႕မေအေရာ၊ ဖေအေရာ ဘုရားစာေတြ ရြတ္လာၾကတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္ ဘုရားခန္းမွာ ဖေအက သူ႔ကုိေပြ႕ရင္း ဘုရားစာေတြ အဆက္မျပတ္ ရြတ္တယ္။ သမီးကေလးခမ်ာ မိဖေမတၱာရိပ္မွာ ေအးျမစြာ အိပ္ရင္း ဘ၀ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။
၂။
အဲဒီေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂) ရက္၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔ေပါ့။ အငယ္ဆုံးကေလးရဲ႕ အေလာင္း အိမ္မွာေႏြးေအာင္ မထားေကာင္းဘူး တဲ့။ ရပ္ကြက္က ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ဒီဓေလ့ထုံးစံေတြကို မသိနားမလည္ေတာ့ ေယာင္တိေယာင္ေတာင္။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ကုိဘေသာ္ (ကဗ်ာဆရာေရႊေသာ္) နဲ႔ ကိုေအာင္ခင္ (မႏၱေလး ေမာင္ေအာင္ခင္) တုိ႔ကုိႏႈိး၊ ဆုိင္း၀င္းရပ္ သူႀကီး ဦးဘဂ်မ္းကုိ အေၾကာင္းၾကားၿပီး အ႐ုဏ္မတက္ခင္ ေမွာင္ရီ၀ိုး၀ါးမွာ ကၽြန္ေတာ္က သမီးငယ္ မုိးမုိးမင္း ရဲ႕ အေလာင္းကေလးကုိ ေပြ႕ၿပီး ရဟုိင္းသုသာန္ကုိ သြားၾကတယ္။
ရဟုိင္းသုသာန္က ေမွာင္ပိန္းလုိ႔။ သစ္ပင္ႀကီးေတြကလဲ ထီးထီးမားမားႀကီး ရပ္လို႔။ သုသာန္ဇရပ္ႀကီးေတြကလဲ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ၿငိမ္သက္လုိ႔။ သူႀကီးဦးဘဂ်မ္းက ကၽြန္ေတာ့္လက္က ကေလးအေလာင္းကို တယုတယ ေပြ႕ယူၿပီး ေရွ႕က ဦးေဆာင္သြားပါတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးရဲ႕ အိမ္၀ကုိေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သူႀကီးက နာမည္ေခၚၿပီး ႏႈိးေလရဲ႕။
သူကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး။
သုဘရာဇာအုိႀကီးထြက္လာ။ စုတ္တသပ္သပ္၊ အုိ … ကေလးမသာပါလား။ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ သူႀကီးလက္က ကေလးအေလာင္းကုိ လွမ္းယူၿပီး ေပြ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ အ၀င္ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ႀကိမ္ပုခက္ကေလးထဲ ထည့္သိပ္ၿပီး သံခ်ိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္လိုက္တယ္။ “ကဲ … စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ပါ … သူႀကီးမင္းတုိ႔ သြားႏုိင္ပါၿပီ” တဲ့။ ဒီလုိ ကေလးငယ္ေတြကို ေတြ႕ေနက်ေပမယ့္ စုတ္တသပ္သပ္ ၾကင္နာလုိ႔မဆုံး။ “လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းကေလး ေသာက္သြားပါအုံးလား” တဲ့။
ဖိတ္မႏၱက ျပဳရွာေသးရဲ႕။
၃။
သူႀကီးမင္းနဲ႔တကြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္လာၾကပါတယ္။ ဆရာကုိ၀င္းေရႊ (ေမာင္လြမ္းသူ)၊ ကုိၿငိမ္း (မႏၱေလး)၊ ေမာင္ေဆြျမင့္ (ေအးမင္း)၊ ဦးဉာဏ္၀င္း (တီတီစီ-ႏွဲဆရာ) စသျဖင့္ စာေပေဆြမ်ဳိးေတြ အစုံ ေရာက္လာၾကတယ္။ သမီးကေလးအတြက္ က႐ုဏာသက္ၾကတယ္။ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ဇနီးနဲ႔ အေဒၚ ေဒၚႀကီးတင္ ေခၚ ေဒၚမွတ္တင္တုိ႔က လာတဲ့ပရိသတ္ကုိ တတ္အားသမွ် ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတယ္။ ဧည့္သည္ေတြကလဲ ေသာက ေျဖေဖ်ာက္ၾကတယ္။ ေအာ္ … ခ်မ္းျမသာစည္နဲ႔ ဘုရားႀကီးဘက္က ကုိသာပုိတို႔၊ အင္း၀ ကုိနီေမာင္တုိ႔၊ ကုိသင္းပန္တုိ႔ေရာပါလား…။
ကၽြန္ေတာ္ စာေရးေနရင္ သမီးကေလးက ပုခက္ထဲက ေခါင္းေထာင္ထၿပီး ဖေအ့ကုိ ၿပဳံးႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္တတ္တဲ့ သမီးကေလး မုိးမုိးမင္းကို မေမ့ႏုိင္ဘူး။
သာေရးနာေရးကိစၥနဲ႔ ႀကဳံရင္ ၀ုိင္းအုံၿပီး ကူညီတတ္တဲ့ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ကုိ မေမ့ႏုိင္ဘူး။ ပူေႏြးတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ ျမန္မာ့အမူအရာကို ဘယ္ခါမွ် မေမ့ႏုိင္ဘူး။
၄။
အင္း … ႏွစ္ေတြလဲ ၾကာပါပေကာ။ (၃၅) ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီေလ။ ခ်စ္ဇနီးလဲ သူ႕သမီးကေလးနဲ႔ ေတြ႕ရတာ ဆယ့္တႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အင္း၀က ကိုနီေမာင္တုိ႔ေတာင္ လူ႔ေလာကကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ ္နီးေရာ့မယ္။
ဒီႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂) ရက္ေန႔မွာ သမီး မုိးမုိးမင္း အလြမ္းေျပကဗ်ာကေလးတပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။
သမီးငွက္ကေလး
ငွက္ကေလးအသြင္၊ အိမ္ထဲ၀င္၍
မိခင္ရင္ၾကား၊ ခဏနားလ်က္
ပ်ံသြားေသာငွက္၊ ေကာင္းကင္ထက္က
အိပ္မက္ေပး၍ ေျပးခဲ့ၿပီ။
အမိႏွင့္ဖ၊ ရင္ကုိမ,လ်က္
တမ္းတ … လြမ္းရ … ေဆြးခဲ့ၿပီ။
သမီးအိပ္မက္၊ ဖမ္းခ်င္လ်က္ႏွင့္
ငွက္ကေလးတေကာင္ … ေ၀းခဲ့ၿပီ။
ကဗ်ာကေလးကေတာ့ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ပါ။ ေလးလုံးစပ္ ကာရန္ယူနည္းကုိသုံးၿပီး အဆုံးသတ္မွာ “ေျပးခဲ့ၿပီ၊ ေဆြးခဲ့ၿပီ၊ ေ၀းခဲ့ၿပီ” လုိ႔ ရတုဆန္ဆန္ခ်ထားတဲ့ ကဗ်ာကေလးပါပဲ။
ကဗ်ာဆရာဘ၀မွာ အခုိက္အတန္႔ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ သက္ျပင္းတ႐ႈိက္ပါပဲ။ ဒီလုိသက္ျပင္း႐ႈိက္သံကေလးေတြ ကာရန္ကေလးေတြ ျခစ္မိရင္း ကဗ်ာျဖစ္သြားတာလဲရွိရဲ႕။ ကဗ်ာအျဖစ္ သေႏၶေလွ်ာၿပီး အေမာကေလးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာလဲရွိရဲ႕။ ။
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၁၀၆)၊ မတ္ ၂၀၀၂
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
