>
ဒုကၡကို ပ်ားရည္ဆမ္း၍ – ၂
ေမာင္လြမ္းဏီ
ဧၿပီ ၄၊ ၂၀၁၁
“စိုက္ခင္းေရေျမာင္းက ေရကို ေႂကြဇလံုတလံုးနဲ႔ တခြက္ၿပီးတခြက္ ခပ္ခပ္ေသာက္ေနတဲ့ ကရင္အပ်ဳိေပါက္မေလးတေယာက္ရဲ႕ သင္တိုင္းျဖဴေလးမွာ ဘယ္လိုအပူနဲ႔ ေသာကေတြ စြန္းထင္းေနေလမလဲ …”
လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံ (RFA) မွ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။
အာအက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား
ထိုင္း ျမန္မာနယ္စပ္ ေဝၚေလေဒသအနီးတဝိုက္မွာ နအဖ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေနတဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြ ထုိင္းႏုိင္ငံဘက္ျခမ္းမွာ ထြက္ေျပးေရာက္ရွိ ခံုလံႈေနရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ယာယီဒုကၡသည္ စခန္းေနရာေတြအနီး က်ေရာက္ေပါက္ကြဲေနတာေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား အပါအဝင္ ေဒသခံ ထုိင္းရြာသူရြာသားမ်ားပါ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနၾကရတဲ့ ေနရာေတြကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြက ျပည္တြင္းျဖစ္ စစ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြကို အစုလိုက္ အျပဳံလိုက္ ေတြ႔ရျမင္ရတဲ့ ပံုရိပ္ေတြပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ဖုတ္ဖရၿမဳိ႕နယ္၊ ေမာကဲထုိင္းေက်းရြာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လက္နက္ႀကီးေတြ က်ေရာက္တဲ့အတြက္ ေက်းရြာအတြင္း ေရာက္ရွိခုိလႈံေနၾကရတဲ့ ျမန္မာဘက္ျခမ္းက ရြာသူရြာသား ၁၀၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ ထုိင္းရြာသားေတြဟာ ေဘးလြတ္ရာေနရာေတြကို ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရတယ္လို႔ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ရြာသားတဦးက သတင္းဌာနတခုကို ေျပာျပေနပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးေတြက်တာေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ဆိုရင္ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေသြးပ်က္ေသြးတက္ၿပီး သတိလစ္သြားတယ္။ ဒီလိုတုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္ၿပီဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာသူရြာသားေတြပဲ ပုိဒုကၡေရာက္တယ္။ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ရြာမွာမေနရဲလုိ႔ ရြာပံုး တေနရာၿပီးတေနရာ ေရွာင္ေျပးၿပီးမွ ထုိင္းဘက္ကုိေရာက္လာတာ။ ထုိင္းဘက္မွာ ေရာက္တာေတာင္မွ ေျပးရျပန္ေသးတယ္ဆိုေတာ့၊ ေျပးစရာေျမ စဥ္းစားေနရတဲ့ ခိုကိုးရာရမဲ့ ဘဝမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ လို႔ ေျပာျပေနပံုက ခိုမွီရာ ဝါးရိပ္တခုေတာင္ ခက္ခဲေနပံုပါပဲ။
ဒီစစ္ေျပးဒုကၡသည္ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ေမာကဲထုိင္းေက်းရြာ အစြန္အဖ်ားေတြမွာ ေနထုိင္ တိမ္းေရွာင္ေနၾကရၿပီး တခ်ဳိ႕က ထုိင္းစစ္တပ္ရဲ႕ တပ္စခန္းဝင္းထဲမွာ ထုိင္းအာဏာပုိင္ေတြက ယာယီ ခုိလႈံခြင့္ေပးထားသလုိ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေတာင္ယာခင္းေတြမွာ သြားေရွာင္ေနထုိင္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိၾကပါတယ္။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြဆိုတာကေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လူမ်ဳိး ဘယ္ေဒသ ဘယ္လိုစစ္ပဲြေတြ ျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆိုင္ခံစားရတာ၊ ဒုကၡကို ေက်ာပိုးထားရတာ၊ အသက္လုပဲြေတြ ၾကဳံရတာေတြက အတူတူပါပဲ။
သို႔ေပမယ့္ မိခင္ေတြနဲ႔ ခေလးေတြကေတာ့ အထိခိုက္ဆံုးနဲ႔ အေသအေၾက ဒဏ္ခံရသူေတြမဟုတ္လား။ ထုိင္းတပ္က ေသာက္ေရနဲ႔ ထမင္းေပးေပမယ့္ ေတာင္ယာထမင္း မစားရရင္ အိပ္မေပ်ာ္ၾကသူေတြဆိုေတာ့ သစ္ရိပ္မွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ ေရသန္႔ဗူးကို ေတြေတြေငးေငး ၾကည့္ေမာ႐ံုကလဲြလို႔ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိေတာ့တဲ့ လူရွင္ေတြလိုပါပဲ။ ေရာက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ ရြာသူတဦးကေတာ့ အခက္အခဲေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကံဳေနရပံု၊ ေယာက္်ားကလည္း က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ သစ္ရိပ္မွာ ေခြေလ်ာင္းေနရပံု။ ပုိက္ဆံကလည္းမရွိတဲ့အျပင္ ကေလးကေလာက္ေတြကလည္း တဖက္နဲ႔မို႔ အခု သူမ်ားအိမ္နားမွာ ခုိကပ္ေနရပံုကို ႏြမ္းေယာ္ညစ္ေပေနတဲ့ သင္တိုင္းအနားစနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ေျပာျပရွာပါတယ္။
ေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြမွာ ေရွာင္တိမ္း ခိုလႈံေနထိုင္ၾကတဲ့သူေတြဆီေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔ကေတာ့ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းရွင္ေတြကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ခ်င္စရာေတြ႔ရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ရြာစြန္ရြာဖ်ား၊ ေတာႀကိဳအံုၾကား၊ ဝါးရိပ္ ခင္တန္းရိပ္မွာ လဲေလ်ာင္း ေခြဆင္းေနတဲ့သူေတြထက္စာရင္ ဒီေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြထဲမွာ ေနရတဲ့သူေတြက ကံေကာင္းေထာက္မေနသလိုပါပဲ။ ပလတ္စတစ္မိုးကာ တဖက္ရပ္တဲေလးေတြမွာ မိသားစုလိုက္ေနထိုင္ေနၾကတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ေတြက ေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြထဲမွာ အလုပ္ေတာင္ လုပ္ေနၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြသာ တဖက္ရပ္ တဲေစာင့္အျဖစ္ က်န္ေနၾကတာေပါ့။ သူတို႔ေတြ ထမင္းစားနားခ်ိန္၊ ကိုယ့္တဲေလးေတြဆီ အသီးသီး ျပန္လာၾကေတာ့မွ သူတို႔ဆီက အံ့ၾသမင္သက္မိစရာစကားေတြကို ၾကားရပါေတာ့တယ္။
ထိုင္းဆန္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ စိုက္ခင္းက မုန္လာ၊ မုန္ညင္းျပဳတ္ကို တာလေဘာဆန္ဆန္ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာဟာ မေသေအာင္ မစားမျဖစ္စားေနရတဲ့ ပံုပန္းမ်ဳိး၊ အေနအထားမ်ဳိးေတြပါ။ စိုက္ခင္းေရေျမာင္းက ေရကို ေႂကြဇလံုတလံုးနဲ႔ တခြက္ၿပီးတခြက္ ခပ္ခပ္ေသာက္ေနတဲ့ ကရင္အပ်ဳိေပါက္မေလးတေယာက္ရဲ႕ သင္တိုင္းျဖဴေလးမွာ ဘယ္လိုအပူနဲ႔ ေသာကေတြ စြန္းထင္းေနေလမလဲ။ ဖထီးတို႔က ေၾကာက္တတ္တဲ့ေရာဂါ ရေနၿပီ။ ထိုင္းစစ္တပ္လည္း ေၾကာက္ရတယ္။ (ပေယာ္) ဗမာစစ္တပ္လည္း ေၾကာက္ရတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူတိုက္တိုက္ ေၾကာက္ေနရတာပဲ။ ေျပးရလႊားရလို႔လည္း ကြမ္းတငံုေတာင္ မငံုႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေဆးတဖြာဆိုတာ ေမ့ေတာင္ေနပါၿပီ ဖိုးခြားရာလို႔ လက္ေဆးရင္းေျပာေနတဲ့ ကရင္အဖိုးအိုရဲ႕အသက္ကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္နဲ႔ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ေနမိပါတယ္။
ျပန္ပို႔မွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္ကဲြ႔။ ဟုိမွာက အိမ္ မီးေလာင္ေလာက္ၿပီ၊ စပါးက်ီ ကုန္ေလာက္ၿပီ။ ပစ္သံခတ္သံေတြမွ မရပ္တာ။ ဒီေတာ့ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းမွာ အလုပ္ေတာင္းလုပ္ၿပီး ေနၾကတာ။ စိုက္ခင္းအလုပ္သမားလို႔ လိမ္ၿပီးေနေတာ့ ထိုင္းစစ္တပ္က ျပန္ပို႔မယ့္ စာရင္းထဲ မထည့္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တျခားစိုက္ခင္းအလုပ္သမားေတြလို ၁၀၀ မ်ဳိး ၉၀ မ်ဳိး မရပါဘူး။ ၅၀၊ ၆၀ ေပါ့။ ေနရတာ နည္းနည္းလုံျခံဳတာ တခုပါပဲကြယ္။ မေသရင္ တေန႔ေတာ့ ရြာကို ျပန္ေရာက္ပါေစလို႔ ဘုရားသခင္ကို တိုင္တည္ဆုေတာင္း ေနရတာပဲလို႔ ေျပာျပေနရင္း ေတာင္ျပာမႈိင္းမႈိင္းကို ေငးရီေနတဲ့ ကရင္အမိုး မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတာင္ ခမ္းေျခာက္သြားတာ ကာလၾကာရွည္ပံုပါပဲ။
နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂-၁-၂၀၁၁
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ – ေမာင္ေမာင္တင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
