ေဟမန္သဇင္
စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၀၈ (ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း)
စိတ္ဆုိတာ အဆန္းသား။ ေတြးမိေတြးရာ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးမိတတ္ရဲ႕။ တခါတေလ စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ တယ္မကပ္ဘဲ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးတတ္လြန္းလုိ႔ “ေတြးစမ္းဟယ္”လုိ႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေတြးခုိင္းလုိက္မိေပါ့။
အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း ဘာေတြးရမွန္းမသိ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေငးမိေငးရာ ေငးၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာႀကီးကုိ ေငးမိျပန္ေရာ။ သမုဒၵရာႀကီးထဲ ေနလုံးႀကီး ဆင္း၀င္သြားတ့ဲ ဆည္းဆာကုိ ၾကည့္ရင္း အဖြားကုိ သတိရလုိက္မိျပန္တယ္။ တခ်ိန္တုန္းက အဖြားဟာလည္း ေန၀င္ဖ်ဳိးဖ် ဆည္းဆာခ်ိန္တုိင္းမွာ သူ႔အခ်စ္ဆုံးေျမးမႀကီးကုိ ေမွ်ာ္ခ့ဲရဖူးတာကိုး။
က်မတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက အေမက အလုပ္လုပ္တယ္။ ႐ုံးမသြားခင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားေပးခ့ဲတ့ဲအျပင္ က်မတုိ႔၀တ္မယ့္ အ၀တ္အစားေတြကအစ ျပင္ဆင္ေပးခ့ဲတယ္။ အေမ႐ုံးသြားၿပီဆုိ က်မတုိ႔ညီအစ္မနဲ႔ အဖြားပဲ က်န္ခ့ဲတာ။ အဖြားက က်မတုိ႔ညီအစ္မကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မအစ္မကုိေပါ့။ အစ္မက အဖြားရဲ႕အသည္းေက်ာ္။ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း တႏွစ္ႀကီးတႏွစ္ငယ္ဆုိေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ သိပ္အေလွ်ာ့မေပးတတ္ဘူး။ ကစားစရာဆုိလည္း လုၾကတာပဲ။ အစားအေသာက္ဆုိလည္း သူ႔ဆီမွာမ်ားေနၿပီး ကုိယ့္ဆီမွာ နည္းေနသလုိ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ပစၥည္းေတြဆုိလည္း သူ႔လက္ထဲကဟာကုိမွ ႀကိဳက္တယ္ ျဖစ္ၾက ၿပန္ေရာ။
ဒီေတာ့ တေနကုန္ေနရတ့ဲအဖြားခမ်ာ ဒီေျမးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဗ်ာ မ်ားေနေလ မလဲ။ ေျမးႏွစ္ေယာက္ စိတ္လက္ၾကည္သာရိွတ့ဲေန႔ဆုိ အဖြားက အ၀တ္စ ကေလးေတြကေနၿပီး ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေတြ လုပ္ေပးတတ္တယ္။ အ႐ုပ္ကေလးကုိ ၀ါးျခမ္္းျပားနဲ႔ ႀကိဳးသြယ္ၿပီး လက္လႈပ္ ေျခလႈပ္ ကျပခုိင္းတတ္တယ္။ တခါတေလ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ က်မတုိ႔ေတြ ကစားမက္ေနရင္ အဖြားဟာ ထမင္းစားဖုိ႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေခၚရေသးတယ္။ က်မတုိ႔ ညီအမေတြ ဂ်ီက်တာမ်ားရင္ အဖြားဟာ စိတ္႐ႈပ္စိတ္တုိၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းေယာင္ျပဳေတာ့ က်မတုိ႔ညီအစ္မေတြ အဖြားကုိ ငုိၿပီး လုိက္ဆဲြရတာ မွတ္မိေသးတယ္။
က်မတုိ႔ ဂ်ီက်လြန္းလုိ႔ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚကဆင္းမယ္ဆုိတ့ဲအဖြားဟာ က်မတုိ႔နဲ႔တသက္လုံး ေနသြားရွာတာပါ။ က်မတုိ႔တေတြ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ပညာစုံလုိ႔ ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရာ ရပ္တည္တ့ဲအခါတုိင္းမွာ အဖြားဟာလည္း က်မတုိ႔နဲ႔အတူ အမွန္တရားဘက္က ေနၿပီး ရင္နာနာနဲ႔ ရပ္ခ့ဲပါေသးတယ္။
လြန္ခ့ဲတ့ဲ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္တုန္းကေပါ့။ အခုလုိပါပဲ။ ညနက္သန္းေခါင္ဆုိ လူေတြဟာ အိပ္ရဲရဲ စားရဲရဲ မရိွခ့ဲပါဘူး။ တညမွာေပါ့။ ထုံးစံအတုိင္း ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ တနာရီနီးပါးေလာက္မွာ ၿခံတခါးကုိ တ၀ုန္း၀ုန္း တဒုန္းဒုန္း ထုသံၾကားရတယ္။ က်မ ၿခံတံခါးဖြင့္ေတာ့ ၿခံထိပ္မွာ ေသနတ္ကုိင္တခ်ဳိ႕ ၀ုိင္းလုိ႔။ ၿခံထဲကုိေတာ့ ရဲအရာရိွေတြရယ္ အရပ္၀တ္လူႀကီးေတြရယ္ ၀င္လာတယ္။ ကိစၥက ဧည့္စာရင္းစစ္မလုိ႔ တ့ဲ။ အဆင္သင့္ရိွေနတ့ဲ သန္းေခါင္စာရင္းကုိ ေပးလုိက္ေတာ့ အေဖ့နာမည္ကစၿပီး ေခၚတယ္။ အေဖနဲ႔အေမ ခရီးသြားေနတယ္ဆုိေတာ့ ခရီးသြားေၾကာင္း ေထာက္ခံစာေတာင္းတယ္။
ၿပီးေတာ့ က်မအစ္မရဲ႕နာမည္လည္း ေရာက္ေရာ ခဏေလာက္ ေတြ႔ပါရေစ တ့ဲ။ ဘာကိစၥလဲ ဆုိေတာ့ ေမးစရာရိွလုိ႔ တ့ဲ။ ဒီမွာ ေမးမွာလား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး တ့ဲ။ ဒါဆုိ ဖမ္း၀ရမ္းပါလား ဆုိေတာ့ ဖမ္းတာမဟုတ္ဘူး တ့ဲ၊ လူႀကီးမင္း နာမည္နဲ႔ရာထူး၊ ဌာနကုိ ေျပာပါ ဆုိေတာ့ ပါလာတ့ဲ ရဲအရာရိွေပါက္စနာမည္ကုိပဲ ေျပာတယ္။ ဘာ အေထာက္အထားမွ မရိွဘဲ ေခၚ ယူခြင့္ ရိွသလား ဆုိေတာ့ ရဲအရာရိွကုိ သက္ေသထားၿပီး ေခၚတာ တ့ဲ။
က်မနဲ႔ သူတုိ႔တေတြ အခ်ီအခ် ေျပာေနတုန္းမွာပဲ အဖြားရဲ႕အခန္းဆီက မီးတပြင့္ လင္းလာတယ္။ အဖြားမသိပါေစနဲ႔ လုိ႔ ဆုေတာင္းမိေပမယ့္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အဖြားထြက္လာတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ မီးထိန္ထိန္လင္းၿပီး လူအုပ္ႀကီးကုိျမင္ေတာ့ အဖြားမ်က္ႏွာမွာ စုိးရိမ္တ့ဲအရိပ္အေယာင္ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ အဖြားေျခလွမ္းေတြ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ ဧည့္ခန္းဆီ လွမ္းလာတာ ျမင္လုိက္ရတယ္။ က်မ အဖြားကုိ မၾကည့္ရက္ပါဘူး။
အစ္မကုိ အသိေပးဖုိ႔ အေပၚထပ္ကုိ လွမ္းတက္ေနေပမယ့္ အဖြားအတြက္ စုိးရိမ္ေန မိတယ္။ အစ္မကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ေသြးေအးေအးပါပဲ။ သူ႔လက္၀တ္လက္စားေတြျဖဳတ္ၿပီး က်မဆီကုိ လွမ္းေပးလုိက္တယ္။ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာ အက်ႌအပုိတစုံစာနဲ႔ အေႏြးထည္ထည့္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလုိက္လာတယ္။ က်န္းမာေရးကုိ ဂ႐ုစုိက္ဖုိ႔ပဲ က်မ မွာလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။
ေအာက္ထပ္မွာေတာ့ အဖြားရဲ႕ေမးျမန္းသံေတြ ၾကားေနရပါၿပီ။ က်မေျမးကုိ ဘာလုိ႔ေခၚသြားၾကမွာလဲ တ့ဲ။ ဘာအျပစ္ရိွလုိ႔လဲ တ့ဲ။ ဘယ္ကုိေခၚသြားမွာလဲ တ့ဲ။ အသက္ ၈၀ နီးပါး အဖြားအုိတေယာက္ရဲ႕ ရင္ကဲြသံကုိ ဘယ္လုိႏွလုံးသား၊ ဘယ္လုိနားမ်ဳိးေတြနဲ႔ ၾကားႏုိင္ၾကပါသလဲ။ ဘယ္ကုိမွန္းမသိ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္း မသိ၊ ဘာအတြက္မွန္းမသိ၊ ဘယ္သူမွန္း မသိသူေတြ ရဲ႕ လက္ထဲကုိ ကုိယ္ခ်စ္ခင္ရတ့ဲ ေသြးခ်င္းေတြ ထုိးအပ္လုိက္ရတ့ဲ မိသားစုေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ အ႐ုိင္း တကာ့အ႐ုိင္းေခတ္က လူသားတေယာက္ထက္ေတာင္ ဆုိးရြားေနေလေသးရဲ႕။ ဒါဟာ သာမန္အျဖစ္အပ်က္ပဲလား။ ဥပေဒပညာရွင္ျဖစ္တ့ဲ က်မ အစ္မကုိေကာ အကာအကြယ္ေပးမယ့္ ဥပေဒ ဆုိတာ ဘယ္မွာလဲ။ အဲဒီညက အဖြားနဲ႔က်မ စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခ့ဲရတ့ဲ ညေပါ့။
အေနာက္ဘက္အရပ္ကုိ ေနလုံးႀကီး ေမးတင္လုိ႔ ေနညိဳခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ အဖြားဟာ ၿခံထိပ္ကေလးကုိ လႈပ္လီလႈပ္လ့ဲေလး ထြက္လာတတ္တယ္။ ၿခံတခါးပိတ္ေယာင္ျပဳရင္း ဟုိး အေ၀း ဆီ ခဏရပ္ၿပီး ေငးေမာေနတတ္ရဲ႕။ သူ႔ေျမးမႀကီး ဘယ္အရပ္ကမ်ား ဘြားခနဲ ေပၚလာေလမလဲလုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း အေတာ္ၾကာမွ အိမ္ဘက္ဆီ ေလးတဲြ႔တဲြ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ျပန္လာတတ္ပါတယ္။
အခုေတာ့လည္း အဖြားဟာ က်မတုိ႔ကုိ ထားခ့ဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းရာအရပ္ဆီ ထြက္သြားခ့ဲပါၿပီ။ ေနညိဳညိဳညေနခင္းမွာ ကုိယ္ခ်စ္ရတ့ဲ ကုိယ့္ေသြးခ်င္းသားခ်င္းေတြရဲ႕ ျပန္အလာကုိ မေရမရာနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနရတ့ဲ အဖြားေတြ၊ အေဖေတြ၊ အေမေတြ၊ ေမာင္ညီမေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ မ်ားေနၿပီး ဘယ္ေတာ့မွပဲ အဆုံးသတ္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။ ေတြးမိေတြးရာေတြထဲမွာ ဒီအေတြးဟာ က်မအတြက္ ခါးသည္း နာက်င္ေစတ့ဲ အေတြးပါပဲ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
