>
ျမဴတိမ္ေဝေဝ … ေတာင္ခုိးေဝးေဝး – ၄
ေမခ
မတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၁
မိုးမခ၏ အထူးက႑၊ ဘာသာျပန္ အခန္းဆက္ တင္ဆက္မႈ
(Twilight over Burma by Inge Sargent ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တာျဖစ္တယ္)
အခန္း ၃
တိမ္ကင္းစင္ေသာဇန္န၀ါရီ နံနက္ခင္းတြင္ စ၀္နွင့္ သုစနၵာတို့သည္ ရန္ကုန္မွေန၍ ေနာက္ဆံုးခရီးျဖစ္ေသာ မနၱေလးအေရွ့ေျမာက္တြင္ရိွ သူတို့နမ့္ပန္းသို့ ထြက္ခြာခဲ့ၾကေလသည္။ သူတို့ကို တင္ေဆာင္လာေသာ ကားတန္းသည္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္သို့ ဦးတည္သြားေနၾကသည္။ ဒီစီ၃ ကုန္ပစၥည္းနွင့္ ခရီးသည္တင္ ေလယာဥ္ကလားရိွုးသို့ အရင္သြားရမည္။
မိန္းတိုင္းေျမာက္ပိုင္းတြင္ လားရိွုးသည္ တခုတည္းေသာ ေလဆိပ္ျဖစ္ေလသည္။
‘ ဒီေလယာဥ္က အခုခိ်န္မွာေတာ့ စိတ္အခ်ရဆံုးပဲ ‘
စ၀္က စိတ္လႈပ္ရွားေနေသာ သုစနၵာကို တည္ျငိမ္ေအာင္ အားေပးလိုက္သည္။အင္ဂ်င္နွစ္လံုးတပ္ေလယာဥ္ၾကီးသည္ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံၾကီးျမည္ဟီး တုန္ခါျပီးမွ စတင္ထြက္ခြာသည္။
သူမ မ်က္နွာ ေသြးမရိွေတာ့။ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ခါေနေသာ သူမ၏ လက္ေတြက ထိုင္ခံုလက္တင္တန္းကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ သူမေၾကာက္ရံြ့တုန္လႈပ္ေနသည္ကိုစ၀္က ၾကည့္ျပီး သူပါ စိုးရိမ္ မကင္းျဖစ္လာသည္။ သူမက မ်က္လံုးကို ပိတ္ထားလိုက္သည္။ ေလယာဥ္အတြင္း၌ ေလဖိအားေလ်ာ့နည္းလာျပီး ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ စ၀္လည္း စကားမေျပာနိုင္ေတာ့ေခ်။ ေလယာဥ္သည္ ေလထဲတြင္ တည္ျငိမ္သြားေသာ အခါမွ သူတို့ စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္ျပီး ေလယာဥ္ ျပတင္းေပါက္မွ ငွက္မ်က္လံုးေတြလို ေအာက္က ျမန္မာျပည္၏ ေတာေတာင္ေရေျမ အလွကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ၾကေလသည္။
စိမ္းစိုလွပ ၾကီးမားက်ယ္ျပန့္ေသာ လယ္ကြင္းၾကီးေတြ ၊ တိုင္းယိုင္ေတာင္တန္းေတြဆီမွ စီးဆင္းလာေသာ ေကာက္ လိမ္ေနေသာ ျမစ္မ်ား ၊ နွင့္ တျဖည္းျဖည္း စိမ္းညိွု့ နက္ေမွာင္ေနေသာ မိန္းတိုင္းေတာင္တန္းၾကီးကို ျဖတ္ကနဲ ေတြ့လိုက္ရေလသည္။သည္ေလာက္ေ၀းကြာေသာ ေတာင္တန္းေတြမွာ လူေတြ ေနနိုင္ပါ့မလား။ထူးဆန္း အံ့ဖို့ေကာင္းလွသည္။
တခါမွာေတာ့ ေလယာဥ္သည္ မနၱေလးကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ျပီး ၾကီးမားေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးေပၚ ပံ်သန္းေနသည္။ စ၀္မွာ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္လာသည္။ ျပတင္းေပါက္နား တိုးကပ္လာျပီး သူ့ျပည္နယ္ အစကို ရွာၾကည့္သည္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို့ ဇာတိေျမသို့ ေရာက္ေလျပီ။
ဒီစီ၃ သည္ ရုတ္တရက္ပင္ ေပေသာင္းေက်ာ္ျမင့္ေသာ ေတာင္တန္းေတြေပၚ ေက်ာ္တက္လိုက္သည္။ ေမျမို့နားတ၀ိုက္ကေတာင္ေတြကိုျမင္လာရသည္။ ေမျမို့ကို ျဗိသွ်ကိုလိုနီေတြက ေနြရာသီ အပန္းေျဖ စခန္းအျဖစ္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ စ၀္က ရထားလမ္းအစေလးကိုျမင္လိုက္ျပီး လက္ညိွုးထိုးျပသည္။ ရထားလမ္းေလးသည္ မနၱေလးမွ နမ့္ပန္းသို့သြားေသာ လမ္းေလးျဖစ္ျပီး အရင္က စ၀္ မၾကာခဏ စီးခဲ့ ဖူးေလသည္။ ထို အမည္း စင္းရထားလမ္းေၾကာင္းေလးကို စ၀္ မ်က္ေျခမျပတ္ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထိုလမ္းေလးတြင္ ျမန္မာျပည္နွင့္ မိန္းတိုင္းကိုခဲြျခားထားေသာ ဂိတ္ေလးရိွသည္။
‘ ၾကည့္ ။အခု ေမာင္တို့ရဲ့ နမ့္ပန္း နယ္ကိုေရာက္ေနျပီ ‘
အသံတိုးတိုးျဖင့္ သူေျပာလိုက္သည္ကို သံသယျဖင့္ သူမၾကားလိုက္ရသည္။ သူညႊန္ျပေသာ သူ့ဘိုးဘြားပိုင္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သံစံုတီး၀ိုင္းၾကီးတခုတီးေနသလို သူစိတ္ေတြ လႈပ္ခတ္ ျမူးတူး ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ သူတို့ေနထိုင္ရမည့္ေနရာ ေရာက္ေတာ့မည္ကို ေမွ်ာ္ေတြးၾကည္နူးေနေတာ့သည္။ သူ့ ၀ါယာမ်က္္မွန္ကို ခြ်တ္လိုက္ျပီး မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္လိုက္သည္။ သြန္က်လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကို တားဆီးဖို့ သူ့ဟာသူ စိတ္ထိန္းနိုင္ဖို့လိုသည္။ စ၀္က သုစနၵာကို ခါးပတ္ ပတ္ထားရင္းကပင္ လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ သူ့အတြက္ သုစနၵာနွင့္ အသားျခင္းထိထားဖို့လိုအပ္ေနေလသည္။
သူသည္ေလးနွစ္ၾကာေသာအခါ သူ့ရည္မွန္းခ်က္ကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သူသည္ မိုင္း အင္ဂ်င္နီယာ အျဖစ္ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမသို့ ျပန္လာနိုင္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
သူ့ျပည္နယ္က လူေတြကို ကူညီရန္အတြက္ ေျမၾကီးထဲမွာ ျမုပ္ကြယ္ေနေသာ သတၱုမ်ားကိုတူးေဖာ္၍ အကို်းရိွစြာ သံုးစဲြရေပေတာ့မည္။ သူသည္ သူ့ဘိုးဘြား အေမြ အတိုင္း ခြန္မိန္း အရိုက္အရာကို ဆက္ခံျပီး ဆက္လက္ အုပ္ခု်ပ္ရေပဦးမည္။ ထို့ထက္ပိုကဲ၍ သူသည္ သူ့ကိုခ်စ္ဖို့ သူ့ကံၾကမၼာကို အေထာက္အကူျပုျပီး ကူညီေပးမည့္ သူ့စိတ္ၾကိုက္ ဇနီးလိမၼာ ကို အိမ္ပါ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ေလသည္။
ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ ေနာင္ခို်ျမို့ေလးကို တျဖည္းျဖည္းေရာက္လာသည္။ သူခံုေနာက္ကို ျပန္မီွထိုင္လိုက္သည္။ သူနမ့္ပန္းမွ ထြက္လာတုန္းက သည္ရထားလမ္းသည္ နမ့္ပန္းနွင့္ ကုန္သြယ္ကူးလူးဆက္ဆံမႈ ဘာမွ ပိုမို ထူးျခားလာျခင္းမရိွေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ သူ သူမထိုင္ခံုနား တိုးျပီး ျပတင္းေပါက္မွန္နား ၾကည့္ဖို့ကပ္လိုက္သည္။ သူစိုးရိမ္သြားတာက စစ္တပ္ အစု ဘန္ကာေလးေတြ အေဆာက္အဦးေလးေတြကိုေတြ့လိုက္ရေသာၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ နမ့္ပန္းသည္ တရုတ္နယ္စပ္နွင့္ ေ၀းကြာလွေသာ ေနရာတြင္ ရိွသည္။
ျမင့္မားေသာ ေျမာက္ဘက္ ေတာင္ကုန္း အစြန္ၾကီး၏ အေပၚတြင္ လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးရိွေနသည္။ စ၀္က ထိုေနရာနားက ရြာေလးကို ဖတ္ကနဲျမင္လိုက္သည္။ ထိုရြာေလးတြင္ ဂ်ပန္ေခတ္က သူနွင့္ သူအေဖ အကို မိသားစု မ်ားပုန္းေအာင္းေနခဲ့ျပီး ဂ်ပန္နွင့္ လက္တဲြ၍ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေသာ ေနရာေလးျဖစ္ေလသည္။ စ၀္သည္ ဂဏာ မျငိမ္ျဖစ္လာသည္။ သူ့လက္ေတြ လႈပ္လာသည္။ ထိုရက္ေတြတုန္းက ေလယာဥ္သံေတြ ေၾကာက္ရံြ့တုန္လႈပ္ခဲ့ရတာေတြ နွင့္ ေနာက္ဆံုး ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ျပန္သတိရလာေလသည္။ ထိုေနရာမွာ ေနခဲ့ရစဥ္က ေဗဒင္ဆရာတေယာက္က သူသည္ အလြန္ေ၀းကြာေသာ ေနရာသို့ ခရီးထြက္ခြာသြားရမည္ ထိုတိုင္းျပည္က မိန္းမ သို့မဟုတ္ အျခားတိုင္းျပည္က မိန္းမတေယာက္ကို သည္ေနရပ္သို့ အပါေခၚလာလိမ့္မည္ဟု ၾကိုတင္ ေဟာထားခဲ့ဖူးေလသည္။
စ၀္က ေဗဒင္နွင့္ၾကိုတင္ေဟာကိန္းတို့ကို နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးသည္ကို ေတြးျပီး ျပံုးမိေလသည္။ သူသည္သူမကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေအာင္ျမင္မႈ တို့ကိုသာမက ၾကီးမားေသာ ဒုကၡမ်ား ျဖစ္လို့ အသက္ငယ္ငယ္မွာ အသက္ေဘးအနၱရာယ္ ၾကံုလာရင္ေတာင္မွ သတို့သမီးသူမကို ထုတ္မေျပာဖို့ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေလသည္။
အံ့ၾသဖို့ေကာင္းတာက သူအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္ေနစဥ္က ဤလို သိပၸံနည္းမက်ေသာ တိုင္းယိုင္ေတြ၏ အေတြးအျမင္ကို ထုတ္ေဖာ္မျပခဲ့ဖူးေခ်။
ေလယာဥ္သည္ လားရိွုးေလဆိပ္သို့ ျငင္သာစြာ ထိုးဆင္းခဲ့ေလသည္။ ထို့ေနာက္ သီးျခားေဆာက္လုပ္ထားေသာ သစ္သား အေဆာက္အဦးေလးဆီ ဦးတည္ခ်ည္းကပ္သြားသည္။ စ၀္က သူမကို အၾကီးအက်ယ္လာၾကိုေနၾကလိမ့္မည္ဟု ေျပာလိုက္၍ လာၾကိုေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးကို သူမျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေအာက္နွုတ္ခမ္းကို ဖိ ကိုက္ေနတာကိိုု သူျမင္လိုက္သည္။ အတြင္းေရးမွူးက ေလယာဥ္ေပၚက ခရီးသည္မ်ားကို အရင္ ဆင္းေစ လိုက္ေလသည္။ သို့မွသာ ခြန္မိန္းနွင့္ သူ၏ မဟာေဒ၀ီအား ၾကိုဆိုေသာ အဖဲြ့ ကို အေနွာက္အယွက္ မျဖစ္မွာျဖစ္ေလသည္။ စ၀္က သူမကို ဒီစီ၃ တံခါးေပါက္ဆီ ေခၚသြားသည္။
သူတို့ ေကာေဇာနီခင္းထားေသာ ေလွခါးေပၚမွ ျဖည္းညွင္းစြာ ဆင္းလာခဲ့ၾကေလသည္။ဂုဏ္ျပု ရဲတပ္ဖဲြ့က ခီ်တက္လာသည္။ နမ့္ပန္းရဲတပ္ဖဲြ့က လက္နက္မ်ားကိုင္ေဆာင္ထားျပီး စ၀္နွင့္ သူမကို အေလးျပုသည္။ သုစနၵာက သူ့ေဘးနားမွာ ရပ္ေနသည္။ ေနာက္မွာ မဟုတ္ေပ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဂုဏ္သိကၡာရိွရိွ သူတို့နွစ္ေယာက္ကို ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာမ်က္လံုးအစံုေတြက စူးစိုက္ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ စ၀္က ျပည္နယ္ ၀န္ၾကီးမ်ား ဂုဏ္သေရရိွလူၾကီးမ်ားနွင့္ အသက္အရြယ္ၾကီးေသာ လူၾကီးမ်ားကို သူ၏ သတို့သမီးနွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ေနြးေထြးေသာ သူမ၏ လက္ကိုလႈပ္ရမ္းလ်က္က မိတ္ဆက္ေပးေသာ လူမ်ား၏ အမည္ကို ထပ္ခါထပ္ခါေမးေနတာ သူ သတိထားလိုက္မိသည္။
သူမ ဣေျနၵ မဆယ္ပဲ ေမးျမန္းေနတာကို လူေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေလသည္။ သို့ေသာ္သူမကိုၾကိုဆိုၾကေသာ သူမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ ရင္းရင္းနီွးနီွး နွုတ္ဆက္ေနၾကမွန္း စ၀္က နားလည္ပါသည္။ လူအုပ္ထဲတြင္ စိတ္ဆိုးေနေသာ မ်က္နွာမို်းကို မေတြ့ရပဲ လာၾကိုဆိုၾကေသာ လူၾကီးမ်ား၏ သမီးတခို့်က ေတာင္မွ သုစနၵာ၏ ေနရာမွာ ၀င္ေနရာယူခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္ဟု စ၀္ေတြးေလသည္။ သူသည္ တခါက မိန္းတိုင္းတြင္ အေက်ာ္ၾကားဆံုး အရည္အခ်င္းအျပည့္အ၀ဆံုးေသာ သတို့သားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အစီး ၅၀ ေသာ ကားတန္းၾကီးသည္ ရစ္ပတ္လွည့္လည္လ်က္ လားရိွုးေလဆိပ္မွ ထြက္ခြာလာခဲ့ျပီး နမ့္ပန္းသို့သြားေသာ မိန္းလမ္းမၾကီး ဆီ ဦးတည္ သြားေလသည္။ မ်ားစြာေသာ လံုျခံုေရး အေစာင့္တပ္ ဂ်စ္ကားမ်ား စြာက ဦးေဆာင္သြားသည္။ စ၀္နွင့္ သူမတို့ကေတာ့ စိတ္ေလ်ာ့ခ်လိုက္ျပီး ကားေနာက္ခံု တြင္ထိုင္ရင္းလိုက္ပါသြားသည္။
‘ ေမာင္တို့နားဖို့ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္အခိ်န္ရေသးတယ္ ‘
စ၀္က သူမကိုေျပာသည္။
‘ ျပည္နယ္ထဲျဖတ္တာနဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ မွာ ေသာင္းခီ်တဲ့ လူေတြက ၾကိုေနၾကလိမ့္မယ္ ။ သူတို့ကလမ္းတဘက္ တခ်က္မွာ ရပ္ေစာင့္ၾကိုေနၾကမယ္ ျပီးေတာ့ သူတို့က အခ်စ္ကို ျဖတ္ကနဲ ျမင္လိုက္ ခ်င္တာေပါ့ ‘
သူမ စ၀္နားကို တိုးကပ္လိုက္ျပီး သူမလက္ကို သူ့လက္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ သူ့လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီး သူတို့ ကိုလိုရာဒို က ဒန္ဘား ကို ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး ထြက္ခဲ့ ပံုကို ျပန္ေတြးေနမိေလသည္။
သူ့မ်က္နွာမွာ အျပစ္ကင္းတဲ့ အျပံုးကို ျမင္ရတာ သူမအလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာျပီး သူအလြန္ ခန့္ေခ်ာေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးေလသည္။
သူမအေပၚ ဂရုစိုက္ခဲ့ဖူးသူဆို လို့ တတိုင္းျပည္လံုးတြင္ စ၀္တေယာက္သာ ရိွခဲ့သည္ဟု တကယ္ပဲေတြးသည္။ သူသည္ သူမ၏ ကံၾကမၼာကို သူ့လက္ခုပ္ထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္ေလျပီ။ သူမသည္ သူနွင့္ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့ရေသာ အပတ္မ်ားအတြင္းမွာပင္ သူမသည္သူ့အေပၚ ခိုင္ခိုင္မာမာ မီွခိုျပီး ကမၻာ၏ တဘက္ျခမ္းတြင္ သူတို့ေနရေတာ့မည္ကို သိလိုက္ရေလသည္။
သူတို့ကား စဥ့္အင္ရိွ စနၵကူးျမစ္ ကူးတံတား ေပၚျဖတ္ကူးလိုက္ေသာအခါ နမ့္ပန္း ျပည္နယ္ကို ေရာက္ျပီဆိုတာ ထင္ထင္ရွာရွား သိလိုက္ရေလသည္။
ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာရြာသားေတြသည္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ တုန္းက ဗမာလမ္းမၾကီး ဟုေခၚေသာလမ္းေဘးက အတားအဆီးေတြကို ေဆးေရာင္စံု ျခယ္သျပီး စင္ျပုလုပ္ထားသည္။ လံုခ်ည္ ေတာက္ေတာက္ ၀တ္ထားေသာ တိုင္းယိုင္မေလးေတြက ယိမ္းကေနၾကသည္။ အိုးစည္ ဗံုေမာင္း လင္းကြင္း တီးခတ္ျပီး အင္းကြက္မ်ား ထိုးထားေသာ တိုင္းယိုင္ ေယာက်ာ္းနွစ္ေယာက္ ဓါးသိုင္းကေနၾကသည္။ မ်က္နွာဖံုးတပ္ထားေသာ ကိနၷရာ ငွက္ က လိမ္ေကာက္ေကြး လွည့္ပတ္ ျပီး ကေလသည္။စ၀္နွင့္ သုစနၵာတို့ ကားရပ္ျပီးကားေပၚမွ ဆင္းလာၾကေသာအခါ ကေနၾကေသာသူမ်ား ရပ္သြားၾကသည္။
စဥ့္အင္ ရြာလူၾကီး သည္အရပ္ရွည္ရွည္ ၾကင္နာပံုရိွေသာ မ်က္နွာ ညိုညို ၊ အျဖူတ၀က္ အညိုတ၀က္ေရာေနေသာ နွုတ္ခမ္းေမႊး နွင့္ ျဖစ္သည္။ သူက ခ်ည္းကပ္လာ၍ တိုင္းယိုင္လိုေျပာျပီး သူမကို ၾကီးမားေသာ လက္ေဆာင္ ပန္းစည္းကို ေပးသည္။ သူမသည္ ပန္းစည္းထဲက အေရာင္လက္ေနေသာ ပန္းတပြင့္ကို ေရြးျဖုတ္ယူလိုက္ျပီး ေခါင္းက ဆံစေပၚ ကလစ္ျဖင့္ထိုးလိုက္သည္။ ထိုအခါ လူအုပ္ထဲက တိုင္းယိုင္မေတြနွင့္ ဆင္တူသြားေလသည္။ ထို သူ့အလိုလို ျပုလုပ္လိုက္မိျခင္းသည္ ေအးစက္ေနေသာ ေရခဲတတံုးကို ခဲြပစ္လိုက္သလိုရိွေလသည္။
သူမေဘးတြင္၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနၾကေသာ ကေေလးေတြ မိန္းမေတြ သည္ ဟားကနဲ ရယ္လိုက္ၾကေလသည္။ ေနာင္ဗိန္ေနာင္ ဆိုင္းသံဗံုသံ လင္းကြင္းသံမ်ားနွင့္ အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကလိုက္ၾကေတာ့သည္။ ရြာလူၾကီးက တိုင္းယိုင္ထံုးစံအရ ေရအျပည့္ထည့္ထားေသာ ေငြဖလားကို ကမ္းေပးသည္။သုစနၵာသည္ လာၾကိုၾကေသာ လူအမ်ားနွင့္ သူတို့ ၏ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြက သူမကို အညိိွု့ခံရသလိုျဖစ္ေနေတာ့၏။ သို့ေသာ္ စ၀္က သူမလက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီးေျပာသည္မွာ ေနာက္ထပ္ သည့္ထက္ပိုတာေတြလာဦးမယ္ ဟုဆိုေလသတည္း။
လမ္းေပၚမွာ ကားက မိနစ္အနည္းငယ္ ေမာင္းသြားျပီးေသာအခါတြင္ စ၀္ဘာကိုေျပာတယ္ဆိုတာ သုစနၵာ သေဘာေပါက္သြားေလသည္။ ၾကိုဆိုေရးက တဖန္ေပၚလာျပန္ေခ်သည္။ ကြ်န္းေတာထဲတြင္ ပုန္းေအာင္းေနၾကေသာ ေနာက္ ရြာတရြာက ပိုမို နုထြားေသာ ေက်ာင္းသူ တိုင္းယိုင္ပို်ျဖူေလးမ်ား နွင့္ ပိုမို အသက္ၾကီးေသာ တိုင္းယိုင္မမ ေခ်ာမ်ား လမ္းေပၚတက္လာၾကေလသည္။ ပိုမိုကေသာတိုင္းယိုင္ပို်ျဖူမ်ား ပိုမိုသံစံုတီးေသာတိုင္းယိုင္ၾကီးမ်ား ပိုမိုလွေသာ ပန္းမို်းစံု နွင့္ ပိုမိုခ်စ္ခင္နွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ ရြာလူၾကီးတို့ လမ္းမေပၚမွာေရာက္ေနၾကေလသည္။ သူတို့ အကမ်ား ၀ါးျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာဂိတ္အလွမ်ား လမ္းေဘးစင္မ်ား နွင့္ လွပေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို သူတို့ ၾကိုတင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကပံုရေလသည္။ သို့ေသာ္သူတို့စိတ္ခံစားေပ်ာ္ရႊင္မႈနွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတို့ကေတာ့ သူ့အလိုလို ရုတ္ခ်ည္း ေပၚထြက္ လာၾကဟန္ရိွေလသည္။
စ၀္နွင့္ သုစနၵာတို့သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ရယ္ေမာျခင္းနွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရျခင္းတို့ ၀ဲဂယက္ထဲတြင္ နစ္ေမ်ာေနခဲ့ၾကေတာ့၏။ မေရတြက္နိုင္ေသာ လူအုပ္နွင့္ ၾကိုဆိုေရးအဖဲြ့စခန္းမ်ား က်င္းပၾကသည္မွာ ၂၅မိုင္ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ျဖစ္ေတာ့သည္။သုစနၵာ၏ ခ်က္ပလက္ကားထဲတြင္ မေရတြက္နိုင္ေသာ ပန္းစည္းမ်ား လွပေမႊးထံုေသာပန္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္လံ်ေနေတာ့သည္။
၃နာရီခဲြမွ်ၾကာေသာအခါ သူတို့ေမာ္ေတာ္ကားတန္းသည္ နမ့္ပန္းျမို့ဂိတ္သို့ေရာက္လာသည္။ ရွစ္ရာေက်ာ္မွ်ရိွေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားကေလးေတြက စ၀္နွင့္ သုစနၵာတို့ကားျဖတ္သြားေသာအခါ အိမ္အျပန္ကို ၾကိုဆိုပါတယ္ ဟု အဂၤလိပ္လို သံျပိုင္ေအာ္ၾကေလသည္။ မ်ားျပားလွေသာ လူေသာင္းငါးေထာင္က ၾကိုဆိုေရး စခန္းမ်ားေဆာက္လုပ္ထားျပီး ျမို့ထဲကလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ မဆံုးနိုင္ေသာ အကမ်ား ေတးသီခ်င္းမ်ား ျဖင့္ ၾကိုဆိုၾကေလရာ ျမို့ထဲတြင္ အဓိကစခန္းၾကီး ရွစ္ခုမွ် ရိွေလသည္။ ၾကိုဆိုေရးစင္ၾကီးတခု နွစ္ခုသည္ အိမ္ၾကီးေလာက္ၾကီးျပီးေနာက္ခံကားအျဖစ္ အေရာင္စံု လူအမ်ားပံု ပန္းခီ်ကားၾကီးကိုေရးဆဲြထားသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို့သည္ ျမို့ေျမာက္ဘက္အပိုင္းကိုေရာက္လာၾကသည္။ စ၀္တို့ကို ျပုစုဖို့ ေဆြမို်းမ်ားနွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ထားၾကသည္။ လမ္းေကြ့ခို်းလိုက္ေသာအခါ နွစ္ေဆာင္ျပိုင္ အျဖူေရာင္ အေဆာက္ဦးၾကီးကို ၀န္းက်ယ္ၾကီးအတြင္းေတြ့လိုက္ရေလသည္။ သုစနၵာက ဒါ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္ပဲ သူတို့ေနရမဲ့ေနရာ ဟု ခ်က္ျခင္းပင္သိလိုက္သည္။သုစနၵာက ဘယ္တုန္းကမွ သည္လို အေဆာက္အဦးပံုစံမို်းကို စိတ္ကူးမၾကည့္ခဲ့ဖူးေခ်။
အျဖူေရာင္ အုတ္ျဖင့္ နွစ္ထပ္ေဆာက္ထားျပီး အုပ္ျြကပ္မိုးထားသည္။ ျပင္သစ္ဟန္ၾကီးမားေသာ မွန္ျပတင္းေပါက္မ်ား တံခါးမ်ားတပ္ထားသည္။ ၀ရံတာ နွင့္ ဆင္၀င္ပါရိွသည္။ အေဆာက္အဦးကို၀န္းရံလ်က္ လွပ ေသသပ္ေသာ ဥယ်ာဥ္ ညီညာေသာ ပုဏၰားရိပ္ လွနုညက္ေသာ ျမက္ခင္းျပင္ ေဆးေရာင္စံုပန္းပြင့္မ်ား နွင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း သစ္ပင္ စိမ္းစိုမ်ားရိွေနေလသည္။စ၀္က သူမကိုငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သုစနၵာက ဒါသူမအိမ္လိုခံစားရပါတယ္ ဟု မ်က္လံုးျဖင့္ေျပာလိုက္ေလသည္။ အိမ္အ၀င္၀ လံုျခံုေရးဂိတ္တြင္ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္မ်ားရိွသည္။
အိမ္ေတာ္ရိွ ၀န္ထမ္းမ်ားနွင့္ ေဆြမို်းမ်ားက အဂၤလိပ္အိမ္ပံုစံကို တိုင္းယိုင္ဟန္စြက္ထားေသာစံအိမ္ေတာ္ေရွ့က အ၀င္လမ္းတဘက္တခ်က္စီတြင္ တန္းစီရပ္ၾကိုေနၾကသည္။
ကရုဏာရိွေသာ ရည္မြန္ေသာ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ တန္းစီရပ္ေနၾကေသာ လူမ်ားမွာ သုစနၵာ၏ နွလံုးအိမ္တြင္ စဲြငင္ဖမ္းစားျခင္းကို ခံလိုက္ရျပီးျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ သူမ အခု အိမ္ျပန္ေရာက္ေနသလို ခံစားလိုက္ရေလသည္။
ကြ်န္းတံခါးမၾကီး၏အျပင္ဘက္ မာဘယ္ေက်ာက္ျပားခင္း ေလွခါးထစ္တြင္ ခြ်တ္ထားခဲ့ၾကေသာ ဘိနပ္မ်ားကို သိမ္းဆီးျပီးေနာက္ဆံုးမေတာ့ ေဆြမို်းအေပါင္းသည္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကေလသည္။အိမ္ေတာ္လူမ်ားကလဲြလို့ စ၀္နွင့္ သုစနၵာသာက်န္ရစ္ေတာ့သည္။ အေစခံမ်ား စားပဲြထိုး စားဖိုမွူး မီးဖိုေခ်ာင္အကူ ဒါဇင္၀က္မွ်ေသာ အျခား အိမ္ေတာ္လူမ်ားသည္ ယခုတိုင္ သခင္မ အသစ္၏ စီမံညႊန္ၾကားမႈကို မရရိွၾကေသးေခ်။
လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ နာရီေက်ာ္ေလာက္က မိသားစု ေဆြမို်းသားခ်င္းမ်ားနွင့္ မိတ္ဆက္စကား ေျပာဆိုေနခဲ့ရသျဖင့္ သူမမွာ နံုးေခြ အားကုန္ေနေလသည္။ ေတြ့ေနက် မဟုတ္ေသာ လူေတြ၏အေၾကာင္းေပါင္းစံုကိုေတြ့လိုက္ရေသာ သုစနၵာမွာ မႊန္ထူရႈပ္ေထြးသြားရေလသည္။
သူမေယာကၡမၾကီးသည္ ယခုအခါ ရဟန္း၀တ္ေနသည္။ သူသည္ မယားအငယ္ေလးနွင့္ သားသမီးတို့၏ ဖခင္ထက္ ေလာကုတၱရာ အေၾကာင္းကို သာေတြးေတာဆင္ျခင္ေနေတာ့၏။ စ၀္တြင္ ညီကိုေမာင္နွမ ခုနွစ္ေယာက္ရိွသည္။ ၂ေယာက္က ကေလးအရြယ္သာရိွေသးသည္။ အေဒၚ ရွစ္ေယာက္ရိွသည္။ မုဆိုးမ မယားမ်ားကိုပိုင္ဆိုင္သူဦးေလးတေယာက္သည္ တခါက မယားေလးဆယ္ယူခဲ့ဖူးေလသည္။
၀မ္းကဲြညီတေယာက္မွာေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနွင့္မွန္း ကဲြကဲြ ျပားျပား မသိရဘဲ စံအိမ္ေတာ္မွ မၾကာေသးခင္ကပဲ ေမာင္းထုတ္ျခင္းခံထားရျပန္သည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အေဒၚတေယာက္ကေတာ့ သူမ၏ အေတြ့အၾကံုျဖစ္ေသာ ဘုရင္မၾကီး ဗစ္တိုးရီးယား၏ နန္းေတာ္အေၾကာင္းေျပာျပေနသည္။
ျပီးေတာ့ မေရတြက္နိုင္ေသာ ၀မ္းကဲြညီအကိုမ်ား၏ အေၾကာင္းေတြ စံုစီနဖာကို သုစနၵာ မမွတ္မိနိုင္ေတာ့ပါ။ စ၀္၏ ေမာင္နွမအရင္းအခ်ာေတြက သိသိသာသာပင္ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနၾကသည္။ အေၾကာင္းျပတာကေတာ့ သူတို့က တျခားျမို့တြင္ေနထိုင္ေသာေၾကာင့္ဟုဆိုေလသည္။
သုစနၵာက ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ေတာ့ပါသူမလိုခ်င္တာက အိပ္ရာ အိပ္ရာ သူမထိုးအိပ္လိုက္ခ်င္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္ေန့ေတြမွာေတာ့ သူမကသည္လို ပံုမွန္ေတြ့ေလ့မရိွေသာ မိသားစုအေၾကာင္း သူ့အိမ္အေၾကာင္း သူ့အိမ္က အိမ္ေတာ္ပါလူေတြအေၾကာင္း သူမ၏တာ၀န္မ်ား ကိုသိရလို့ ေပ်ာ္ပါသည္။ သို့ေသာ္ သူမ၏ တာ၀န္မ်ားက ေစာင့္မေနပါ။
က်ယ္ေလာင္ေသာ ေမာင္းသံေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာအိေပၚထိုင္ေနေသာ သူမသည္ အလြန္ေလးလံစြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္လု မ်က္ခံြကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီး ထလိုက္ရေလသည္။သူမက တေယာက္တည္း ။ က်ယ္၀န္းလွေသာ ခန္းမၾကီးကို သူမလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၾကီးမားေသာ အခန္းက်ယ္ၾကီးကို အခန္းငယ္သံုးခု သပ္သပ္စီ ခဲြကာတားသည္။ တခန္းစီတြင္ သူ့ဟာနွင့္သူ သီးျခား လကၡဏာ ေဆာင္ေလသည္။ သုစနၵာက အေရွ့ဘက္က အခန္းမွာ ရိွေနသည္။ က်ယ္လြန္း ျမင့္မားလြန္းျပီး နီၾကန့္ၾကန့္ေရာင္ရိွ ျပတင္းေပါက္ၾကီးမ်ားရိွသည္။ ေခတ္နွင့္ အညီ ဥေရာပ က အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ား ဆက္တီထိုင္ခံုမ်ားရိွေနသည္။ နုသက္ေသာ ေနေရာင္ေလးေတြ ခန္းဆီးလိုက္ကာကို ျဖတ္ျပီး အခန္းတြင္း ထိုး၀င္ လံ်က်ေနသည္။
ျပင္သစ္ဟန္ ၾကီးမားေသာမွန္တံခါး၏ ေအာက္ေျခနွစ္ခုကို ေငြကြပ္ထားရာ ေနျခည္ျဖာေသာ အခါလင္းလက္ေနေလသည္။ထိုေနရာမွ မာဘယ္လ္ေက်ာက္ခင္း ဆင္၀င္သို့သြားနိုင္သည္။ အလယ္ခန္းတြင္ ရိုးရိုးသာျပင္ဆင္ထားသည္။ တိုင္းယိုင္ဧည့္သည္မ်ားလာသည့္အခါ ေတြ့ဆံုဧည့္ခံေသာ ေနရာလည္းျဖစ္ျပီး သူတို့သည္ ရိုးရာ အစဥ္အလာအတိုင္း ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္ၾကရေလသည္။ ထူထဲေသာ တရုတ္ပိုးေကာေဇာကို ခန္းလံုးျပည့္ ခင္းထားသည္။ အနည္းငယ္ေသာ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂပစၥည္းထားရိွျပီး ခပ္နိမ့္နိမ့္ခံု ဆိုဖာေလးကို မီးလင္းဖို ေရွ့မွာ ထားရိွသည္။ အေနာက္ဘက္အက်ဆံုး တတိယ အခန္းတြင္ တခါက စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးစုထားရာေနရာျဖစ္သည္ ။ဟာလာဟင္းလင္း အတန္းလိုက္ေနရာသည္ တရားစီရင္ရာေနရာျဖစ္ျပီး ကြ်န္းသားစင္မ်ား အံဆဲြေလးမ်ား ပန္းပု ထုလုပ္ထားေသာစာပဲြေသးေသးေတြကိုေတြ့ရသည္။ ၾကီးမားေလးလံေသာခန္းစီးမ်ားကို ျပတင္းေပါက္မ်ားတြင္ တပ္ထားသည္။ ဒုတိအခန္းေရွ့ကဆင္၀င္သာမွ ေလေတြ ၀င္လာေလ့ရိွေလသည္။
‘ အခု ညစာ အခိ်န္ေရာက္ျပီ အခ်စ္ ‘
စ၀္ေျပာလိုက္တာကို သုစနၵာၾကားလိုက္ရျပီးေနာက္ သူမကို အခန္းတြင္းမွ ထမင္းစားခန္း သို့ေခၚေဆာင္သြားသည္။ သူက သူမ၏ခါးေလးကိုဖက္ထားလိုက္ရင္းက သူမနား နားကပ္ျပီး သူမကိုသူဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္လဲသိလား ဟု တိုးတိုးေလးေျပာသည္။လွပစြာဆင္ယင္ထားေသာ ထမင္းစားခန္းတြင္းသို့သူတို့၀င္လိုက္ၾကသည္။
စားပဲြထိုး ေကာလိန္ က ၾကီးမားေသာ ေမာင္းၾကီးကိုထုလိုက္ျပန္သည္။ ထိုေမာင္းၾကီးကို ၾကီးမား ျမင့္မား စြာထုလုပ္ထားေသာ ဆင္ၾကီးနွစ္ေကာင္က ထမ္းမထားေလသည္။ ထမင္းစားခန္းတြင္းရိွစားပဲြ ထိုင္ခံုမ်ားသည္ အလြန္လွပေသာ မေဟာ္ဂနီေရာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္နက္ေနျပီး သူမအားလံုးကို မမိွတ္မိနိုင္ေတာ့ ။က်က္သေရရိွေသာ ထမင္းစားပဲြၾကီး၏ ေျခတိုင္မ်ားကို ေကြးကာက္ေကာက္ပံုေဖာ္ထားျပီး ေခ်ာမြတ္ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။
‘ ဒီစားပဲြၾကီးမွာ ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ က်မ ခံစားရတယ္ ‘
သုစနၵာက ေျပာလိုက္ေသာအခါ စ၀္က သူမကို ထိုင္ဖို့ ခံုေရြ့ေပးသည္။
သူမ နွလံုးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ခုန္ေနသလဲဆိုတာ သူ ၾကားေလာက္မည္ထင္သည္။ ယခု စားပဲြေပၚက အစားအစာေတြ ကို စားပဲြထိုးက စီစဥ္ျပင္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို သူမ အားလံုးကို ျခံုျပီး သိလိုက္ရေလသည္။
‘ ေမာင္တို့ အေဖာ္ေတြအမ်ားၾကီးရိွလာမွာပါ အနည္းဆံုး သားသမီးေလးေယာက္ေလာက္ေပါ့ ‘
စ၀္က ေျပာင္လက္ေနေသာ ေငြထည္မ်ားနွင့္ ေျြကထည္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ေနရင္းကေျပာလိုက္သည္။ သူတို့ ပထမဆံုးေသာ ညစာ စားၾကစဥ္က သူသည္ ၾကိုတင္ေမွ်ာ္ေတြးေျပာခဲ့ေလသည္။
စားပဲြထိုးက ထမင္းစားပဲြမွ တိတ္ဆိတ္စြာ ေရြ့သြားျပီး ေနာက္ဘက္ စားဖိုခန္းသို့သြားေလသည္။ ထိုေနရာမွာ သူသည္ ေနာက္ရက္ေတြမွာ စားဖို့ ျပင္ဆင္ အလုပ္လုပ္ရေပဦးမည္။
‘ တိုင္းယိုင္စာ အစစ္ေတြ က်မ ျမည္းၾကည့္ခ်င္တယ္ ‘
ေကာလိန္က အဂၤလိပ္အခို်ပဲြ ခ်လာမေပးခင္မွာ သုစနၵာေျပာလိုက္သည္။
ထိုအစာေတြက စပ္သည္။ အသားစြပ္ျပုပ္ရည္ ကို ျမည္းသည္ ။ ခံစားလို့မရ။ က်န္ေသာ အစာေတြကိုလည္း ဘာတခုကိုမွ မွတ္ခ်က္မေပး ။ ေနာက္ အဓိက အစားအစာေတြခ်လာေပးရာ သူတို့နွစ္ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္မိလိုက္ၾကျပီး တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား သြားၾကေလသည္။ မာမာဆတ္ဆတ္ သိုးသားတံုး ၊ အာလူးအရည္ၾကဲ ၊ နွင့္ အေရာင္အဆင္းမဲြေျခာက္ေျခာက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ကို သူတို့ လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ေခ်။
စ၀္က တခုကို လွမ္းယူ ၀ါးၾကည့္ျပီး
‘ ငါ ဒါကို မစားနိုင္ဖူး အေတာ္ဆိုးတာပဲ ‘
‘ က်မေမွ်ာ္လင့္ထားတာကေလ ဒီလိုမို်းတိတိ က်က်ေတာ့ မဟုတ္ဖူးေလ ‘
သုစနၵာက ေျပာသည္။
‘ ဒါေပမဲ့ စားဖိုမွူးက သူအေကာင္းဆံုးခ်က္ထားတာေနမွာပါ က်မေတာ့ စားမွာပဲ ‘
သူမက ဟင္းတိုင္းကိုတခုစီလိုက္ျမည္းၾကည့္ေနသည္။ စ၀္ကသူ့ စားဖိုမွူးကိုေခၚလိုက္ျပီး တိုင္းယိုင္လို ေျပာေနေလသည္။
‘ ဘယ္အခိ်န္မွာ မင္း ခ်က္လို့ ျပုပ္လို့ျပီးလဲ က်မလည္း သူ့ကို စကားနည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္ ေမာင္ ဘာသာျပန္ေပးမလား ‘
သူမ ေမးလိုက္သည္။
‘ ေကာင္းျပီ ဟုတ္တယ္ေျပာေပါ့ ဒါမွ သူ့ရဲ့ညစာဟာ ေမာင္တို့နွစ္ေယာက္လံုး ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္သြားလဲ ဆိုတာ သိရေအာင္ ေမာင္ ဘာသာျပန္ေပးမယ္ ‘
သူမ၏ စကားကို စ၀္က မသိလိုက္သလိုရိွေလသည္။
‘ မင္းအခုလို ၾကိုးစားပမ္းစား ခ်က္ထားတဲ့ အစာေတြအတြက္ အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ‘
စ၀္က စိတ္မသက္မသာျဖင့္ စားဖိုမွူးကို ဘာသာျပန္ေပးလိုက္ေသာ အခါ စားဖိုမွူးက မခိုးမခန့္ ျပံုးေနေလသည္။ သုစနၵာ ကဆက္၍
‘ က်မ တကယ္ေက်းဇူးတင္တာပါ ေမာင္ က်မကို ကိုယ့္အိမ္လိုတကယ္ခံစားေစခ်င္ရင္ ေမာင္ ဟင္းေတြ ေရြးေပးေလ ။က်မက ဒီမွာလာေနေတာ့ ေမာင့္လို လူတေယာက္ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ ။ျပီးေတာ့ က်မကတိုင္းယိုင္စာ ဟင္းခ်က္နည္းေတြ သင္ကို သင္မယ္ မင္းက ငါ့ကို အေကာင္းဆံုး တိုင္းယိုင္ဟင္းခ်က္နည္း အားလံုး ခ်က္ျပပါလား ‘
သူမေျပာတာကို ဘာသာျပန္ေပးလိုက္ေသာအခါ စားဖိုမွူးအျပံုးက နားနွစ္ဘက္မွာ သြားခိ်တ္ေနေလသည္။သူ မနက္ဖန္ပဲ စလုပ္ပါမယ္ ဟုျပန္ေျပာေလသည္။ သုစနၵာ ထိုညေနမွာပင္ သစၥာရိွေသာ ေနာက္လိုက္ နွစ္ေယာက္ ရလိုက္သည္။ စားဖိုမွူးနွင့္ စားပဲြထိုး တို့နွစ္ေယာက္ကို သူမ နားလည္ ေစာင့္ေရွာက္နိုင္ခဲ့ေလသည္။ အဆင္သင့္ ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္ သုစနၵာကေတာ့ သူမသည္ တအိမ္လံုးကို ကိုင္တြယ္လိုက္ေသာ အိမ္ရွင္မအျဖစ္ စတင္ ျပသေလေတာ့သည္။
သူသည္ ဇာတ္ေကာင္သစ္အေနျဖင့္ သူ့ကိုသူသိလိုက္ေလသည္။ သူ့စကားသည္ သည္ေန့တေန့သာေနာက္ဆံုးျဖစ္ေတာ့ေလသည္။
သို့ေသာ္ သူမက သည္လို ခ်က္ေရးျပုပ္ေရးကို ကိုင္တြယ္လိုက္တာ သူသေဘာက်ေလသည္။ ဒီ လိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အျပုအမူကို သူ မၾကာခဏ စိုးရိမ္တာေတြေတာ့ရိွေလသည္။ သို့ေသာ္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ေသာ ဂ်ာမန္သူက အေရွ့စံအိမ္ေတာ္ဘ၀တခုလံုးကို ဘယ္လိုမ်ား ကိုင္တြယ္နိုင္ပါ့မလဲ ဒီေလာက္ၾကီးက်ယ္တဲ့ စံအိမ္ေတာ္ၾကီးကို ဘယ္လို ထိန္းခု်ပ္စီစဥ္နိုင္မလဲ ထို့ထက္ သူတို့အေပၚမီွခိုေနၾကေသာ လူအမ်ားကို သူမ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္မလဲ ။
သူတို့ လက္မထပ္ခပ္က နွစ္ဦးသေဘာတူ ေၾကျငာထားတာတခုရိွခဲ့သည္ ။ထိုအရာမွာ တမိုးေအာက္ထဲတြင္ မည္သူ့ေဆြမို်းသားခ်င္းနွင့္မွ် အတူ မေနဘူး ဆိုတာပဲျဖစ္ေလသည္။ဒါကို အခု စံအိမ္ေတာ္ထံုးစံအရ ဖ်က္ဆီးလိုက္ရေတာ့သည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
