>
ျမဴတိမ္ေဝေဝ … ေတာင္ခုိးေဝးေဝး – ၃
ေမခ
မတ္ ၂၂၊ ၂၀၁၁
မိုးမခ၏ အထူးက႑၊ ဘာသာျပန္ အခန္းဆက္ တင္ဆက္မႈ
(Twilight over Burma by Inge Sargent ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တာျဖစ္တယ္)
အခန္း ၂
နာရီအနည္းအတြင္းမွာပင္ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္သည္ မယံုၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားျပီး ေၾကာက္စရာ ထိတ္လန့္စရာ ဟုအလြယ္တကူ ေျပာရေပေတာ့မည္။ မဟာေဒ၀ီ၏ မွတ္ဥာဏ္မ်ားကိုအသံုးခ်ဖို့ ေရွ့ဘာဆက္ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ စီစဥ္ဖို့ သူမ တေယာက္တည္း ေနဖို့ လိုအပ္ေလသည္။ စံအိမ္ေတာ္ေရွ့ကေျမျပင္ခံုးကို သူမ၏ ခိုကိုးရာ ေနရာေလးအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။
ထိုေနရာေလးမွေန၍ မ်က္စိတဆံုးျမင္ရေသာ ေတာရိပ္ ေတာင္တန္းေတာင္ထပ္မ်ား ၊ စိမ္းျမလဲ့ရည္ တအိအိ စီးဆင္းေနေသာ စနၵကူးျမစ္ၾကီး၏ ေငြေၾကးမံုျပင္ေပၚ လူးခတ္ကူးေနေသာ ေလွေလးေတြ ၊ ၀င္း၀င္း၀ါေသာ ေနၾကာပန္းရိုင္းပင္လယ္နွင့္ အျပိုင္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေစြးေစြးရဲရဲေတာပန္းျခံုမ်ားကိုျမင္ေနရသည္။ စိမ္းစိုစိုျပာမိႈင္းမိႈင္း လြမ္းေငြ့ေ၀ေနေသာ မိွန္ဖ်ဖ် ျမင္ကြင္းကိုေငးသည္။ နံွေကာင္ကို်င္းေကာင္ေလးေတြ၏ တကီ်ကီ်ျမည္သံ စူးစူး စူးစူးတြတ္ထိုးေနၾကေသာ ငွက္ေလးေတြအသံ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ဥၾသသံ တို့ကို ၾကားေနရသည္။ သဘာ၀တရားၾကီး၏အလွအပက သူမစိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းဖို့ မစြမ္းသာေခ်။
လြန္ခဲ့ေသာရွစ္နွစ္က သူမကို စ၀္က ဒီနမ့္ပန္းကို သတို့သမီးအျဖစ္ေခၚလာစဥ္က သည္ေနရာေျမခံုးေလးမွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ပန္းေပါင္းမ်ားစြာပြင့္ဖူးလ်က္ အလွဆင္ ေမႊးပံ့် သင္းၾကိုင္ေနခဲ့ဖူးေလသည္။သူမသည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသို့ သေဘၤာဆိုက္စဥ္က အစျပုလို့ သူမကို ထိတ္လန့္ အံ့အားသင့္ေစခဲ့သည္။ ဒီနမ့္ပန္းတြင္ ၾကိုဆိုဧည့္ခံပဲြကို တပတ္ၾကာေအာင္ အစည္ကားဆံုး အခမ္းနားဆံုး က်င္းပခဲ့ဖူးေလသည္။
ဇန္န၀ါရီလ အစပိုင္း ၁၉၅၄ ၌အက္္စ္အက္စ္ ၀ါး၀ိစ္ရိႈင္းယား သေဘၤာသည္ စက္ရိွန္ေလ်ာ့ခ်လိုက္ျပီး ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသို့ ကပ္ဖို့ျပင္ေလသည္။ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုကမ္းေပၚခ်ရန္နွင့္ နွစ္ဒါဇင္ ေက်ာ္ခရီးသည္မ်ားသည္ ကမ္းေပၚတက္ဖို့ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကသည္။
ျမန္မာနိုင္ငံ၏သေကၤတျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ရိွ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ၾကီး၏ ေရႊေရာင္ ေရႊ၀ါေရာင္ျခည္တန္းမ်ားကို ဆိပ္ကမ္းမွ မိုင္ ၃၀ အကြာပင္လယ္ထဲမွပင္ သပၸါယ္စြာ ဖူးျမင္ေနရေလသည္။ ခရီးသည္မ်ားထဲတြင္ စ၀္နွင့္သူ၏ ဂ်ာမဏီသူ သတို့သမီး မာရီယာတို့အဖို့ စိတ္ညိိွု့ အိပ္ေမြ့ခ်ထားခံရသူလို ၾကီးမား ခံ့ညားထယ္၀ါလွေသာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ၾကီး၏ ေရႊေရာင္ေရႊ၀ါ ျပိုးျပိုးျပက္ျပက္ေရာင္တန္းမ်ားကို မွင္သက္မိေငးၾကည္ညိုမိၾကေလသည္။ ၃၂၆ ေပ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္ရိွ ေခါင္းေလာင္းပံု လင္းလက္ေတာက္ပ ၾကီးမား ခန္းနားလွေသာေစတီၾကီးထိပ္ ထီးေတာ္၀ယ္ စိန္ ပတၱျမား နီလာ ၾကီးမားေသာ ျမ စေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကလည္း ေနေရာင္မွာ ၀င့္ေနၾကေလသည္။
သေဘၤာသည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသို့ ကပ္ေလေသာ အခါ မာရီယာရင္ေတြ လႈပ္ခတ္ေနခဲ့သည္။အေဆာက္အဦးျဖူျဖူ နိမ့္နိမ့္ေလးေတြကို အနားသပ္လ်က္ ညာဘက္ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ယိမ္းထိုး စီရီေပါက္ေနၾကေသာ အုန္းပင္မ်ားကို သူမ သေဘာက်သည္။
ေနာက္ဆက္ျပီးေတာ့ နူးေယာက္ဆိပ္ကမ္းလို အေဆာက္အဦးျမင့္ျမင့္မ်က္နွာစာေတြြကို သူမေမွ်ာ္လင့္ေနေပမဲ့ ဂီ်နိုအာ သို့မဟုတ္ လစ္ဘြန္း နွင့္သာ ဆင္ဆင္တူေလသည္။ သို့ေသာ္ သေဘၤာသည္ ေကြ့မသြားေတာ့ဘဲ ဆန္တင္ ကုန္သေဘၤာၾကီးနွစ္စီးကို ေက်ာ္ျပီး ကမ္းကပ္ဖို့ ျပင္ေတာ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းသည္ လႈပ္ခတ္ အလ်င္မလိုလွပဲ ေအးတိတ္ျငိမ္သက္ေနတာ မာရီယာ သတိျပုမိလိုက္သည္။ က်ယ္ေလာင္ေသာ တဒုတ္ဒုတ္္တျမည္သံေတြ စူးရွရွ ၀ီစီသံေတြ ဆူညံေသာ အေနာက္တိုင္းက ၾကီးမားေသာ ဆိပ္ကမ္းေတြကို သြား သတိရလိုက္ေလသည္။က်ယ္ေလာင္ေသာ ဥၾသသံ ၾကီး တသံကသာ ေအးျငိမ္တိတ္ေနေသာ ဆိပ္ကမ္းကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ေလသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာရန္ကုန္ျမို့၏မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းက မပီျပင္ေသး ေရႊတိဂံုေစတီကိုေတာင္မွ မဖူးျမင္ရေသးေခ်။ ထိုအစား သေဘၤာၾကီးနားကပ္လာၾကေသာ ေလွေလးေတြကို သူမ သတိထားလိုက္မိသည္။ အက္စ္အက္စ္ ၀ါး၀ိစ္ရိႈင္းယား သေဘၤာနားကပ္လာၾကေသာ ေလွေလးေပၚတြင္ လူေတြျပည့္နက္ေနျပီး လွပေသာ ေတာက္ပေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို၀တ္ဆင္ထားၾကေလသည္။ နီနီ ျပာျပာ ၀ါ၀ါ ပန္းနု စိမ္းစိမ္း ။သူမ အရင္က တခါမွ ဒီလို အေရာင္လြင္လြင္ စိုစိုေတြကို မျမင္ဖူးခဲ့။ ေရွ့တိုးျမင္ေအာင္ၾကည့္သည္။
ေလေျပညွင္းညွင္းတြင္ ေရာင္စံုထီးေလးေတြေရာယွက္လိမ္လ်က္ တလူလူလႊင့္ေနေသာ ေအာင္လံေပၚတြင္ အိမ္အျပန္ကို ၾကိုဆိုပါတယ္ ဟုေရးထားေလသည္။ ေလွေပၚကျပံုးလ်က္ဆံစ နက္နက္ ရွည္ရွည္မိန္းမပို်ေတြသည္ လွေသာ ပန္းေလးေတြကို လက္လက္ေတာက္ေသာ ျမစ္ထဲ ပစ္ခ်ေနၾကသည္။ အက္စ္အက္စ္ ၀ါး၀ိစ္ရိႈင္းယား သေဘၤာေပၚတြင္ အေရးၾကီးေသာ ပုဂၢိုလ္ တဦးဦးပါလာလို့သာ သည္လို တခမ္းတနား စိတ္အားတက္ျြကေနၾကေသာ လူေတြ ေလွေလးေတြနွင့္ ကပ္လာျခင္းျဖစ္ရမည္။
ကုန္းပတ္ေပၚက လူတိုင္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ထင္သည္။ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာၾကိုဆိုမႈေၾကာင့္ သေဘၤာေပၚကလူသည္ စိတ္ရႈပ္ လႈပ္ခတ္ သတိထားေနရေတာ့သည္။ထိုလူတိုင္းထဲတြင္ စ၀္ခြန္ဖ ကေတာ့ ျခြင္းခ်က္ျဖစ္သည္။
‘ အံ့ၾသလိုက္တာ ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္ေနာ္ ‘
မာရီယာသည္ တအံ့တၾသျမင္ရသည္ကို သူမ လင္ေတာ္ေမာင္ဘက္လွည့္ေျပာလိုက္သည္။
‘ ဒီသေဘၤာေပၚမွာ သိပ္ အေရးၾကီးတဲ့ လူတေယာက္ပါလာတယ္ထင္တယ္ ‘
မသက္မသာ အၾကည့္ျဖင့္ စ၀္က
‘ အခ်စ္ကို ေမာင္ ေျပာစရာ တခုရိွတယ္ ‘
‘ ခဏ မေစာင့္နိုင္ဖူးလား က်မ ၾကိုတာကိုေစာင့္္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ ‘
မာရီယာကေျပာျပီး ကပ္လာေသာေလွေလးေပၚက လွပေသာ အျပင္အဆင္မ်ားကို အနီးကပ္ တိုးၾကည့္ေနေလသည္။
‘ မျဖစ္ဖူး ကိုယ့္ကို ယံုစမ္းပါ ‘
စ၀္က အေလးအနက္ေျပာျပီး သူမလက္ကို ဆဲြကိုင္လ်က္ လူအုပ္တန္းမွ ထိုးထြက္ခဲ့ေလသည္။
ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ရုတ္တရက္ သူ့အသံေၾကာင့္ သူမ ထိတ္လန့္ သြားရသည္။
‘ သိပ္အေရးၾကီးေနလည္း ဆိုစမ္းပါဦး ေမာင္ရယ္ ‘
မာရီယာက ေျပာလိုက္သည္။
စ၀္က သူမလက္ကိုဆဲြျပီး ထမင္းစားခန္းေလးထဲေခၚသြားသည္။
ဘယ္လိုစေျပာရမွန္းမသိသည့္အတြက္ စ၀္က ခဏေလး နားလိုက္သည္။ သူသည္ သူ့၀ါယာကိုင္းတပ္ မ်က္မွန္ကို လက္ကိုင္ပု၀ါျဖင့္ ထုတ္ သုတ္ေနကတည္းက သူစိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းသူမသိလိုက္ေလသည္။ သူမက သူ့လင္ေတာ္ေမာင္ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း သူမ ေ၀ခဲြလို့မရ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ။ သူ့ၾကည့္ရတာ အလြန္ခံ့ညားေနသည္။ အညိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၀တ္စံုက သူ့ အသားညိုညို၊ ဆံစ နက္နက္နွင့္ ေျပာစရာမလိုေအာင္ပင္ လိုက္ဖက္ ျပည့္စံုေနသည္။ သို့ေသာ္ျငားလည္း သူ့ပိန္ရွည္ရွည္ အရပ္က သူမအရပ္နွင့္ အတူတူျဖစ္ေနသည္။ စ၀္ရပ္ေနသည့္အခါ သူ၏ေတာ္၀င္ဟန္ပန္သည္ အျမဲ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ထင္ထင္ရွားရွား ရိွေနတတ္သည္။
သူသည္ လက္ကိုင္ပု၀ါျဖင့္ တခါထပ္ျပီး မ်က္မွန္ကိုသုတ္ျပီး သူမကို ၾကင္နာစြာ ဖ်တ္လတ္စြာေငးၾကည့္ေနသည္။ ဒီပံုစံသည္ သူ့ မ်က္နွာေပၚတြင္ အစဥ္ေပၚေနတတ္ေလသည္။ မ်က္၀န္း အေရာင္တလက္လက္ျဖင့္ သူရွင္းသည္။
‘ ေမာင္ေလ ေမာင့္အေၾကာင္း တခို့်ကို မေျပာျပခဲ့ဖူး ‘
‘ ေျပာမေနပါနဲ့ေတာ့ ရွင့္နားမွာ ေကာင္မေလးတေယာက္ ရပ္ေစာင့္ေနတာၾကာလွျပီ ‘
ရယ္တ၀က္ ထိတ္ တ၀က္ျဖင့္ သူမေျပာလိုက္သည္။
‘ အိုး မဟုတ္တာ ‘
သူရယ္ေလသည္။
‘ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေလ မာရီယာ့ကို ဖံုးကြယ္ထားတာ တခုရိွတယ္ ။ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္ ထင္တာပဲ ‘
‘ ဘာေတြလဲ ဟင္ အသည္းယားေအာင္လုပ္ေနတာလား ‘
‘ အခု ၾကိုေနၾကတာ ေမာင့္ကို ‘
သူက သူ့ေခါင္းကိုျငိမ့္ရင္း ေျပာျပလိုက္သည္။
‘ အိုး သိပ္ရယ္ရတာပဲ ‘
မာရီယာ က ေျပာလိုက္သည္။
‘ မိုင္း အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ကို ဘာလို့ သူတို့ကဒီလိုၾကိုရမွာလဲ ‘
အခုကစလို့ မာရီယာသည္ စ၀္ကို သံသယျဖစ္စျပုလာေတာ့သည္။ စ၀္သည္ သူမအေပၚ အေရးၾကီးေသာ ကိစၥေတြ ဖံုးကြယ္ လိွု့်၀ွက္ထားပံုရသည္။ သူမ အသက္ရႈသံေတြ ျမန္လာသည္။
‘ ေမာင္က အဲဒါထက္ပိုပါတယ္ ‘
သူခဏရပ္လိုက္သည္။
‘ ေမာင္က မိန္းတိုင္းတခုလံုးရဲ့ ခြန္မိန္း မင္းသားတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ‘
သူမ မ်က္လံုးျပူးသြားသည္။ သူမ သတိလစ္သြားသည္။
‘ အဲဒီ ျပည္နယ္က အၾကီးၾကီး ေလ။ အခ်စ္ ကြန္နစ္တီးကပ္ ေလာက္က်ယ္တယ္ ။ ဒါမွ မဟုတ္ လူဇင္ဘတ္ဒ္ထက္ ေလးဆၾကီးတယ္။ မွန္းၾကည့္ေလ။ အဲဒီမွာ လူေတြရိွေနတယ္ ။အဲဒါ ေမာင့္ရဲ့ လူထုပဲ ။ အခုသူတို့အားလံုး နမ့္ပန္းကေနလာၾကတယ္ ။ မိုင္ရွစ္ရာ ေ၀းတယ္ေလ။ ေနာက္က်ရင္ အခ်စ္ အသားက်လာမွာပါ။ ေမာင္တို့မိန္းတိုင္းျပန္ေရာက္ရင္ ဧည့္ခံပဲြေတြ အမ်ားၾကီးၾကံုရဦးမွာ ‘
မာရီယာသည္ သူ့လင္ေတာ္ေမာင္ကို မယံုၾကည္နိုင္ဘဲ ေငးေတြ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ထို့ေနာက္ သူမ၏ မ်က္လံုးေတြက သူမ ၀တ္ထားေသာလက္ျဖစ္ ဂ်ာမန္ အ၀တ္အစားေတြကို ျမင္လိုက္ရေလသည္။သူမက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။
‘ ေမာင္က်မကိုေျပာသင့္တာေပါ့ အခုၾကည့္ပါဦး ဒီအ၀တ္အစားေတြနဲ့ မသင့္ေတာ္ပါဘူး က်မ အ၀တ္အစားလဲဦးမွပါ ‘
‘ ေမာင့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ေနာ္ ‘
သူထပ္ေျပာလိုက္သည္။ သူမကိုေပြ့ဖက္လိုက္ျပီး သူရင္နွင့္ ကပ္လိုက္သည္။ စ၀္စိတ္ထဲ ေၾကာက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။သူသည္သူ့ကိုသူ အျမဲ အမွန္ကိုလုပ္တတ္သူဟု ဂုဏ္ယူေလ့ရိွရာ သည္တခါေတာ့ သူသည္ သူမဘက္က မစဥ္းစားခဲ့ေခ်။ သူသည္ သူမကိုေျပာျပဖို့ အၾကာၾကီးေစာင့္ေနခဲ့သည္အတြက္ မွားသြားခဲ့ေၾကာင္းသိလိုက္ေလသည္။
‘ ေမာင္ဘာလို့ က်မကို လက္မထပ္ခင္က အရင္ေျပာမျပခဲ့တာလဲ ‘
သူ့ကိုတြန္းထုတ္လိုက္ရင္း သူမေျပာသည္။
‘ ေမာင့္ကို အခ်စ္ ေသခ်ာေပါက္ လက္ထပ္ေစခ်င္တာက ေမာင့္ဆနၵအမွန္ပဲ ဒါေပမဲ့ ဒါသိပ္ဆိုးတဲ့ အလုပ္ပဲ ေမာင္စိတ္မေကာင္းပါဘူး ‘
သူမကသူ့ကို ဘာမွ ျပန္မတုန့္ျပန္ေတာ့ပဲ သူ့အၾကည့္ကိုေရွာင္ လိုက္သည္။ သူသည္သူမအေပၚ လံုး၀ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္မႈ မရိွဘူးဆိုတာ သူမသိလိုက္ရျပီး ရင္ထဲ ဆစ္ကနဲ နာက်င္သြားသည္။ သည္ကိစၥအတြက္ သူမ သူ့အေပၚ အျမဲ တျမံု့ျမံု့ျဖစ္ ေနေစေတာ့မွာေသခ်ာေလသည္။ သည္ကိစၥကို သူတို့ေျပာရမည့္အခိ်န္ သို့မဟုတ္ ေနရာ မဟုတ္ေၾကာင္းသူမသိသည္။
‘ လာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ သြားၾကစို့ ‘
သူမေျပာလိုက္သည္။ သူ့စိတ္ေတြေပါ့သြားသည့္အတြက္ သူမကို ေပြ့ခီ် မွာစိုးလို့ ေရွာင္ထြက္လိုက္ေလသည္။
သူတို့နွစ္ေယာက္ လက္ျခင္းခိ်တ္ျပီး ကုန္းပတ္ေပၚတက္လိုက္ၾကသည္။ လွပစြာ ဆင္ယင္ထားေသာ ေလွေပၚကလာၾကိုၾကေသာ တိုင္းယိုင္ ျမန္မာ လူစုကို သူတို့ လက္ေ၀ွ့ရမ္း နွုတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ သေဘၤာက ကမ္းကို ဆိုက္ေလျပီ။ သေဘၤာေပၚက ကုန္းေဘာင္သည္ အနည္းငယ္နိမ့္ေန၏။ ကမ္းေပၚက အရာရိွမ်ား ကုန္းေဘာင္ေပၚမွ အျမန္ေျပးတက္လာၾကျပီး ေနြးေထြးစြာ ေလးစားစြာျဖင့္ စ၀္နွင့္ သတို့သမီးကိုနႈတ္ဆက္ၾကိုဆိုၾကသည္။
မာရီယာသည္ လႈပ္ရွားေနေသာ စိတ္ေတြကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ၾကိုးစားထိန္းေနရသည္။ သို့ေသာ္ျငားလည္း သူမ၏ စိုးရိမ္စိတ္ မလံုျခံုစိတ္ေတြက ကဲေနေတာ့သည္။သူမက ျပင္ဆင္ခိ်န္ရေအာင္ သူတို့ကို ကုန္းေဘာင္ ဟိုဘက္ ကမ္းေပၚကေန ေစာင့္ေနေစခ်င္မိခဲ့ေလသည္။ သူတို့က ပထမတၾကိမ္ လက္ထပ္ျပီးၾကသူမ်ားျဖစ္သည္ ။ သူမသည္ သူ့ကို ေဒါထ စိတ္ဆိုးေနမိေတာ့သည္။
ဂုဏ္သေရရိွ ေမာင္နံွနွစ္ေယာက္ကို အေစာင့္မ်ားျခံရံလ်က္ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးနွင့္ အေကာက္ခြန္ဌာနကိုျဖတ္ၾကေလသည္။ သူတို့နွင့္ အတူ စီးလာၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားမွာ သူတို့နွင့္ေ၀းရာတြင္ရိွေနၾကေလသည္။ သေဘၤာဆိပ္ခံ တံတားေပၚတြင္သူတို့ကိုလာၾကိုၾကေသာ သူမ်ားျဖင့္ ျပည့္နွက္ေနသည္။
ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကေသာ ေဆြမို်းမ်ား ေက်ာင္းသားမ်ား နွင့္ မိန္းတိုင္းမွ လာၾကေသာ တိုင္းယိုင္လူထုၾကီးက တိုင္းယိုင္အိုးစည္ ေမာင္း လင္းကြင္းမ်ားတီးျပီး ၾကိုၾကသည္။ေခ်ာေမာ သိမ္ေမြ့ယဥ္ေက်း ေသာတိုင္းယိုင္ အမို်းသမီးမ်ားက သူမကို လွပေမႊးပံ့်ေသာ ပန္းစည္းမ်ား ဆီးကမ္းၾကျပီး သူမကို ခီ်းမြမ္းၾကသည္။ ေမႊးထံုေသာ စံပယ္ပန္းမ်ား နွင့္ အတူ သူမ အမည္မေခၚတတ္ေသာ ပန္းေပါင္းစံုျဖင့္ သင္းေနေတာ့သည္။
သူ့နား ပန္းစည္းလာေပးၾကေသာ တိုင္းယိုင္မေလးေတြကို သူမ အနီးကပ္ေတြ့ရသည္။ သြယ္လ်လ် က်က္သေရ ရိွေသာကိုယ္ေန ေရာင္စိုစို ပိုးထမီ လိႈင္းတြန့္ အကၤီ်ျဖူကိုု၀တ္ထားၾကသည္။အကၤီ်ေပၚတြင္ မ်က္စိၾကိိမ္းေလာက္ေအာင္ ၀င္းလက္ေနေသာ ေရႊနွင့္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာၾကယ္သီး ၅လံုး တပ္ထားၾကသည္။ သူမမ်က္နွာမွ အျပံုးပန္းသည္ ေတာက္ပေနျပီး ရွည္လ်ားေသာဆံစအုပ္နက္နက္ေတြက ေနာက္ဘက္မွာ စည္းခ်ထားရာ သူမ၏ ညိုတိုတိုနုညံ့သက္ေသာအသားနွင့္ ၀င္းေနေလသည္။
မာရီယာက အေမရိကန္တြင္ ျမန္မာျပည္မွ လာေက်ာင္းတက္ၾကေသာ ျမန္မာ ေက်ာင္းသူအခို့်ကို ျမင္ဖူးေသာ္လည္း ယခု ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွာ လာၾကိုေနၾကေသာ တိုင္းယိုင္မေလးေတြနွင့္ မတူျခားနားေနတာသတိျပုမိေလသည္။အေမရိကန္တကၠသိုလ္တြင္မူ သူတို့သည္ ပတ္၀န္းက်င္နွင့္ အဆက္အသြယ္မရိွပဲ တူထဲေလးလံေသာ ကုတ္အကၤီ်ၾကီးမ်ား သားေရ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ားကို၀တ္ထား စီးထားျပီး ေနြးေအာင္ေနၾကရသည္။သူမသည္ ျမန္မာ အမို်းသမီးမ်ားကို သူတို့ ေျမေပၚတြင္ ပထမဆံုးျမင္ဖူးရျခင္းပဲျဖစ္သည္။သူတို့ေခါင္းတြင္ ပန္ထားၾကေသာ ပန္းေတြနွင့္ အလွျခင္းျပိုင္ေနၾကေလသည္။
အမို်းသားမ်ားကေတာ့ အေရာင္မိွန္မိွန္ပုဆိုးမ်ား၀တ္ထားၾကျပီး အခို့်ကမူ တိုင္းယိုင္ ေဘာင္းဘီပြပြၾကီးမ်ား၀တ္ထားၾကသည္။ ျမန္မာေတြနွင့္ ျခားနားေနသည္မွာ တိုင္းယိုင္အမို်းသားတို့သည္ မ်က္နွာသုတ္ပု၀ါကို ေခါင္းေပါင္းအျဖစ္ ေပါင္းထားၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အားလံုးျခံုေျပာရလွ်င္ေတာ့ မာရီယာသည္စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးျပီး သူမအျမင္ေတြ ေ၀၀ါး လာသည္။ သူမ မ်က္အိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား က်မလာေစရန္ မနည္း ခု်ပ္တည္းေနရေလသည္။ ေန့ခင္း ျပင္းျပင္းပူေသာေနနွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတို့ေၾကာင့္ သူမ ေနရတာအလြန္ မသက္မသာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ မာရီယာသည္ သူမ သရုပ္ေဆာင္ေနရတာကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ စ၀္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္သည္။
တကယ္ဆို သူမသည္ ဒီပဲြမို်းနွင့္ပိုမိုသင့္ေတာ္ေသာ အ၀တ္အစားမို်းနွင့္ျဖစ္သင့္ေလသည္။ ဤအၾကိမ္သည္ သူမအဖို့ ပထမဆံုးလူအမ်ားနွင့္ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ၏ မိသားစုမ်ား မိတ္ေဆြမ်ား နွင့္ ရန္သူမ်ားလည္း ျဖစ္နိုင္ေလသည္။သူတို့သည္ သူမကို နိုင္ငံျခားသူအျဖစ္ အံ့ၾသစြာစူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကျပီး သူတို့ အျပံုးေနာက္တြင္ ဘာေတြရိွေနသည္ဆိုျခင္းကိုသူမ မသိ။ သူတို့ေျပာေသာ သံစဥ္ နိမ့္ျမင့္ စကားေတြကို လည္းသူမ နားမလည္နိုင္ေခ်။
မာရီယာထက္ အရပ္ပုေသာ အမို်းသမီးတေယာက္သည္ လူအုပ္ထဲမွ ေျပးထြက္လာခဲ့ျပီး မာရီယာကို ပန္းစည္းေပးရင္း
‘ ၾကိုဆိုပါတယ္ ညီမေလး။ အမက ခ်ယ္ရီပါ အမက မာရီယာကို ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ယာလို သေဘာက် ေနနိုင္တဲ့ အထိ ျပုစုေစာင့္ေရွာက္ၾကမွာပါ။ ‘
မာရီယာကို အံ့သြားေစသည္။ သူမသိထားတာက စ၀္၏အမ နံမည္မ်ားကို သိထားဖူးရာ ဒီလို ဆင္ဆင္တူေသာ အမည္ကို သူမ မၾကားဖူး ။ဓါတ္ပံုထဲတြင္လည္း ဒီလို ရုပ္မို်း မျမင္ဖူးခဲ့။ သို့ေသာ္ သူမက ခ်ယ္ရီ၏ ေဖာ္ေရြေနြးေထြးမႈ နွင့္ အမွားမရိွေသာ အဂၤလိပ္စကားကို သေဘာက်မိေလသည္။ အိနိၵယ သမုဒၵရာ ေပၚျဖတ္စဥ္က သူသင္ထားခဲ့ေသာ ျမန္မာစကားအခို့်ကိုသူအားကိုးလို့မရ။ ေနာက္ေတာ့ သူမ နမ့္ပန္း၌ ေနထိုင္စဥ္ ျမန္မာ ေရာတိုင္းယိုင္စကားပါ နွစ္မို်းစလံုး သူေျပာနိုင္ခဲ့ေလသည္။ သူမေဘးက စ၀္ကိုေျပာေနေသာလူ၏ စကားဒါဇင္၀က္ေလာက္က အေရးၾကီးဟန္ရိွေနသည္။ သူတို့ေတြ ရယ္ေမာေနၾကတာျမင္ရမွ သူမလည္း သူတို့စကားေျပာေနတာကို သက္သာရာ ရေစေလသည္။
ျဖူ၀င္းေသာ အသား ရွက္ရို့ရို့ အပို်ရြယ္တိုင္းယိုင္မေလးသံုးေယာက္ က မာရီယာကို ခရီးဦးၾကိုျပုလိုက္သည့္အတြက္ ခ်ယ္ရီ အဖို့ မာရီယာ၏ အာရံုစိုက္ျခင္းကိုရေစေလသည္။
‘ သူတို့က မာရီယာ ရဲ့ ညီမေလးေတြ ပဲ ေဒစီ ၊ ဂေရ့၊ ရႈဘီ ‘
သူမေျပာေသာအခါ အပို်ေလးသံုးေယာက္က ခစ္ခစ္ ရယ္၏။
‘ မာရီယာက သူတို့ကို အဂၤလိပ္စာ နဲ့ လိမၼာ ယဥ္ေက်းဖို့ သင္ေပးရမွာပဲ ‘
မာရီယာ၏ စိတ္ပါ၀င္စားမႈက တိုးလာေတာ့သည္ စ၀္မွာ ညီမ ဘယ္နွစ္ေယာက္ေလာက္ရိွေနပါလိမ့္။ သူမ သိေအာင္လုပ္ရေပဦးမည္ဟု ေတြးေနစဥ္ သူမ လက္ေမာင္းကို စ၀္က ဆုတ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။
‘ ေနတအားပူေနျပီ ေမာင္တို့ ဒီေနရာကေန သြားၾကရေအာင္ ‘
စ၀္က ေျပာသည္။
‘ ၾကိုဆိုေရး ေကာ္မတီက စရင္းေဟာ္တယ္မွာေမာင္တို့ကို ဖိတ္ထားတယ္ ဧည့္ခံပဲြ လုပ္မယ္ ။အဲဒီေရာက္မွ အားလံုးနဲ့ အခ်စ္ကို မိတ္ဆက္ေပးမယ္ ‘
သူက သူမလက္ကိုဆဲြျပီး ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ကားဆီ ေခၚသြားလိုက္သည္။
‘ က်မတို့ အိတ္ေတြ ေရာ ‘
သူမေမးသည္။ ရုတ္တရက္ခရီးသည္ ၏တာ၀န္ေတြကို သတိရလိုက္မိေလသည္။
‘ ေမာင္တို့ ဘာတခုမွ စိတ္ပူေနစရာ မလိုပါဖူး အတြင္းေရးမွူးက အားလံုးလုပ္ေပးမွာပါ ‘
မာရီယာ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူမဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ခရီးသြားခဲ့ရာ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြကို ရထား ဘတ္စကားေတြေပၚ အပ္နံွရ ေရြးရ သယ္ရ အေကာက္ခြန္မွာျပရ စိတ္ပူခဲ့ရေလသည္။
သူတို့ ကားေနာက္ခန္းတြင္ လူလြတ္တက္လိုက္ျပီး တံခါးနွစ္ဘက္ ကိုပိတ္လိုက္သည္။ သူကေျပာသည္။
‘ တခုက်န္ေသးတယ္ ။
အခ်စ္ ေမာင့္ကို လူေတြေရွ့မွာ စ၀္လို့မေခၚနဲ့ေတာ့ သိလား ။ ဒါ သိပ္ မေလးစားရာ က်တယ္ေနာ္ ‘
‘ ဒါဆို က်မက ေမာင့္ကို ဘယ္လိုေခၚရမွာလဲ ‘
‘ ဒါက ေမာင္ေခၚေစခ်င္တာမဟုတ္ဖူးေလ။ ဒါေမာင့္ လူထုကစဥ္းစားေပးတာ ပိုေကာင္းမယ္ ‘
‘ ေကာင္းျပီေလ ။ အခုေျပာပါလား ေမာင့္ကို ဘယ္လိုေခၚသင့္လဲ ‘
သူမ စိတ္ဆိုးလာတာကို တျဖည္းျဖည္း စျပေလသည္။
‘ သူမ်ားေတြ ေဘးမွာရိွေနရင္ အခ်စ္က ေမာင့္ကို စ၀္ပီဖ လို့ေခၚေပါ့ ‘
‘ စ၀္ပီဖ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ဟင္’
‘ ဒါက အုပ္စိုးေသာ ခြန္မိန္းေမာင္ေတာ္ဘုရား ေပါ့ ‘
သူေျပာျပီးေနာက္ နွစ္ေယာက္လံုးျပိုင္တူ ရယ္လိုက္ၾကေလသည္။
‘ ျပီးေတာ့ ေမာင္ကလည္း အခ်စ္ကို မာရီယာလို့ မေခၚခ်င္ဖူး ။ ‘
သူဆက္ေျပာသည္ ။
‘ တိုင္းယိုင္ ေဗဒင္ဆရာေတြ တြက္ေပးထားတဲ့ တိုင္းယိုင္နံမည္ေလ သုစနၵာလို့ေခၚမယ္ ‘
ဘာအဓိပၸါယ္ လဲ ဟု သူမေမးမည္ျပုျပီးမွ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာ ပူအိုက္တာ နြမ္းနယ္ေနတာ ေၾကာင့္ နံမည္နွင့္ပတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းေတြ ေနာက္မွ ပဲေမးေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ စရင္း ေဟာ္တယ္သည္ အလြန္ေ၀း သည္ထင္ေသာေၾကာင့္ သူမအဖို့ ကားေပၚတြင္ ရုတ္တရက္ လႈပ္ခတ္ေနေသာ သူမစိတ္နွင့္ မ်က္လံုးကို အနားေပးထားလိုက္ေလသည္။ သူမဆနၵ ကို ခြင့္မျပုေခ်။ ကားေမာင္းတာက မိနစ္အနည္းငယ္သာျဖစ္ေလသည္။ မာရီယာသည္ မ်က္လံုး တ၀က္ဖြင့္ထားျပီး နိုင္ငံျခားကလမ္းမေပၚကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။ လမ္းေပၚတြင္ ဆိုက္ကား၊ လိေမၼာ္ေရာင္ သကၤန္းရံု ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ၊ သစ္သားေဘာ္ဒီျဖင့္ လုပ္ထားေသာ ကားမ်ား ၊ ၾကီးမားေသာ ျခင္းကိုေခါင္းေပၚရြက္သြားေသာ မိန္းမမ်ား ကိုေတြ့ရေလသည္။ သူတို့ၾကားတြင္ အျဖူေရာင္ ကုတ္အကၤီ်၀တ္ထားေသာ ပုလိပ္က လမ္းရွင္းေပးေနသည္။
စရင္းေဟာ္တယ္က အျဖူေရာင္အေဆာက္အဦးတခု။ ၾကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ အတိတ္ ကိုလိုနီလက္က်န္ အေငြ့အသက္တခုျဖစ္ေလသည္။ထိုေနရာသည္ ဆူညံလႈပ္ရွားေနေသာ ရန္ကုန္ျမို့တြင္ ေအးခ်မ္းေသာ ကြ်န္းေလးတခုလို ျဗိတိသွ်တို့၏ေပ်ာ္ရႊင္မႈအလယ္က ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းမႈတခုလို ရိွေနေလသည္။ ကုန္လံုျပည့္စံုေနၾကေသာ အာရွသားဘ၀ အခို့်သည္ ထူျခား ေကာင္းမြန္လွေသာေနရာေလးဆီသို့ အေျခြရံ အေပါင္းျဖင့္ ထိုးေဖာက္ ၀င္ေရာက္လာေနေလသည္။ဖိနပ္မပါေသာ ကုလား အေစာင့္တေယာက္က သူတို့ကို ခရီးဦးၾကိုဆိုျပီး ဧည့္ခံပဲြခန္းမအတြင္းသို့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ထိုခန္းမထဲတြင္ အနည္းဆံုး လူငါးဆယ္ခန့္ စုရံုးေရာက္ရိွေနျပီးျဖစ္သည္။
သုစနၵာ ထိုင္ေသာေနရာနွင့္ တဆက္တည္းတြင္ လူသံုးေယာက္၏နားမလည္ေသာ စကားမ်ားကိုၾကားေနရျပီး သူမစိတ္ထဲ၌မ်က္လံုးအစံုတိုင္းသည္ သူမကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု ခံစားရေလသည္။
စိတ္ရႈပ္စြာနွင့္ပင္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ၀င္လာမိသည္။ သူမသည္ သူမမိသားစု သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စြန့္ခြာခဲ့ျပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္မာစြာျဖင့္ ဒီကိုလိုက္လာခဲ့မိတာကို ျပန္ေတြးမိျပီး အံ့မိရေလသည္။သည္လို ေနျခည္လင္းျဖာေနေသာ ရင္းနီွးကြ်မ္း၀င္ျခင္းမရိွေသာအရပ္ တြင္ ကိုယ့္အိမ္လိုေနနိုင္ပါ့မလားဟု သံသယျဖစ္မိျပန္ေလသည္။ ဒီေန့လို ထိတ္လန့္စရာေတြေၾကာင့္ သူမသည္ စ၀္ကို လံုး၀ ယံုၾကည္လို့ရပါ့မလား သူမ အံ့မိရျပန္သည္။ သို့ေသာ္ သူမသံသယမ်ားသည္ ေၾကာက္စရာမ်ား မဟုတ္ပါ။ သူမ အတြက္ ဘ၀သစ္တြင္ ေနထိုင္ရမည့္ အခြင့္အေရးသည္ စီရင္ျပဌာန္းထားျပီးျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္ ၅ ရက္ ရန္ကုန္မွာ ေနရေသာကာလတြင္ မဆံုးနိုင္ေသာ မိတ္ဆက္ပဲြ ၊ ဧည့္ခံပဲြ ၊တရား၀င္မဟုတ္ေသာ လူမႈေရး ဖိတ္ေခၚပဲြ ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္္ဘ၀ေနထိုင္မႈအတြက္ သင္ခန္းစာမ်ား ၊ နွင့္ အထိမခံ နိုင္ငံေရးကိစၥမ်ား ပင္ျဖစ္ေလသည္။ သုစနၵာသည္ ပတ္ခ်ာရမ္းေနေသာ ကိစၥအ၀၀တြင္ လံုးလည္လိုက္ရင္းကေပ်ာ္ေနမိေတာ့သည္။ ေလးေလးနက္နက္ေတြးေတာ ရွာေဖြ ခံစားစိတ္ကို ခဏေရြ့ထားလိုက္သည္။
ပထမဆံုး ရန္ကုန္နံနက္ခင္းမွာ နံနက္စာကို နိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးနွင့္ တိုင္းယိုင္ျပည္နယ္ ဗဟို အုပ္ခု်ပ္ေရးအဖဲြ့ ေခါင္းေဆာင္ စ၀္ခြန္ၾကာ အိမ္တြင္စားခဲ့ၾကသည္။ရန္ကုန္တြင္ သီးသန့္က်န္ရစ္ေသာ အဂၤလိပ္ပိုင္ ရိုးကုမၸဏီတြင္ ကိုက္ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ခန္းဆီးကလာကာမ်ား ၊ တရုတ္လုပ္သစ္သားပစၥည္းမ်ား နွင့္ အိမ္သစ္အတြက္ မီးအိမ္မ်ားကို၀ယ္သည္။
သုစနၵာ အခုထိ စရင္းေဟာ္တယ္တြင္ မေတြ့ ရေသးတာကေတာ့ နမ့္ပန္းကလာ ျပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ေနၾကေသာ တိုင္းယိုင္ေက်ာင္းသား မ်ားနွင့္ ရန္ကုန္ျမို့လယ္ေခါင္ ဆူးေလ ေစတီေပၚက ေဗဒင္လကၡဏာဆရာမ တို့ ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာမသည္ စ၀္ အေမရိကန္မထြက္ခြာခင္က စ၀္၏ ေဗဒင္ ဆရာမေပါင္းမ်ားစြာထဲက တေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ သုစနၵာ ဆရာမကို ေတြ့လိုက္ခ်င္ေသးသည္။
သို့ေသာ္လည္း သူမသည္ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ေသာ အတြင္းေရးမွူး ဘေမာင္နွင့္ အတူ ေနရာအနံွ့ေလွ်ာက္သြားသည္။ ခ်ယ္ရီ နွင့္အတူသြားရတာထက္ အဆင္ေခ်ာေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ခ်က္ရီသည္ စ၀္နွင့္ ေမာင္နွမ တ၀မ္းကဲြေတာ္ေလသည္။ ဥေရာပသားေတြအလိုအရမူ အမ မေတာ္စပ္ေပ။သုစနၵာ ျမန္မာျပည္တြင္ေနရေသာ ပထမဆံုးေန့တြင္ပင္ အဆင့္အတန္းအမို်းမို်း မိသားစု ေဆြမို်း တို့နွင့္ ေတြ့ဆံုရေလသည္။မိသားစုတြင္ လူငယ္ပိုင္းက ညီအမမ်ား ေမာင္မ်ား ျဖစ္ျပီး လူၾကီးပိုင္းတြင္ မူ ဦးေလးအေဒၚ အဖိုး အဖြားတို့ ျဖစ္ၾကသည္။
ခ်ယ္ရီသည္ စ၀္၏မဟာေဒ၀ီထက္ အရင္က်ျပီး စ၀္ေဘးမွာေနခဲ့ရသည္။ သူမသည္ စ၀္ကိုထားခဲ့ျပီး မနၱေလးရိွ နမ့္ပန္းရံုးအတြက္ သြားမလုပ္ခင္ထိ ရိွေနခဲ့သည္။သူမသည္ နမ့္ပန္းကအခက္အခဲမ်ားစြာ တားျမစ္မႈေပါင္းစြာကို သည္းခံ လုပ္ေနခဲ့ျပီးမွ စ၀္က သူမကို သူတို့ မိသားစု အတြင္းျပန္လည္ေခၚယူထားခဲ့ေလသည္။သူမသည္အခုေတာ့ သုစနၵာကို ဘ၀သစ္သို့ မိတ္ဆက္ ေခၚေဆာင္ရာတြင္ အေရးပါေသာ ေနရာတြင္ ရေနသည္။ ခ်ယ္ရီက ယဥ္ေက်းမႈကို ေကာင္းေကာင္းက်က်နန နားလည္သည္။ သူမသည္ တိုင္းယိုင္ ၊ျမန္မာ စကားကို အဂၤလိပ္လို အျပန္အလွန္ ဘာသာျပန္္ ရွင္းျပေပးနိုင္သည္။ သူမသည္ အလြန္တန္ဖိုး မျဖတ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ အဖိုးတန္သူျဖစ္သည္။ သူမသည္ စံအိမ္ေတာ္ အတြက္ နမ့္ပန္းတြင္ေနထိုင္ၾကေသာ လူေတြအတြက္ ဘာေတြလိုအပ္ျပီး ဘာေတြ၀ယ္ရမည္ကိုအၾကံေပးေလသည္။
အပို်မ သံုးေယာက္္ျဖစ္ေသာ ေဒစီ ၊ဂေရ့စ္ ၊ရႈဘီ ၊တို့သည္ စ၀္၏ နွမ ၀မ္းကဲြမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတို့ ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုးေရာက္ဖူးၾကတာျဖစ္ျပီး တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလသည္။ သူတို့၏ အဂၤလိပ္ အမည္မ်ားကို သူတို့ ေက်ာင္းတက္ေသာ ေမျမို့ရိွ သီလရင္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။
‘ မိန္းတိုင္းမွာေန ရင္ ၾကိုက္ပါ့မလား ‘
ဟု ရန္ကုန္ရိွ လူမ်ားက သုစနၵာကိုေမးၾကသည္။သို့ေသာ္ အပ္ခု်ပ္သည္မ ျမန္မာ အမို်းသမီးက ေတာင္ေပၚကလာေသာ ေခါင္းျဖတ္တတ္သည့္ အေစာင့္အေရွာက္၊၀ိညာဥ္ သို့မဟုတ္ နတ္ ၊ စုန္း အစီအမံျဖင့္ သူမအတြက္ အကၤီ် လံုခ်ည္ မ်ားကို စီရင္ထားေၾကာင္း သတိေပးေလသည္။
သူ့မအတြက္ ခု်ပ္ထားေသာ မိုးျပာေရာင္ ပိုး လံုခ်ည္ကိုျဖန့္ၾကည့္သည္။ သူမ ကိုယ္နွင့္ တိုင္းၾကည့္သည္။ သူမကို ဟန္သစ္ျဖင့္ျမင္ရသည္။ လက္မပါေသာ အတြန့္ေလးနွင့္အကၤီံ် ၀တ္ရတာေအးသည္။ အားလံုးျပီးေသာအခါ အပ္ခု်ပ္သမသည္ သူမအတြက္ ကတီၱပါပိန္းတန္းဘိနပ္ ေယာက်ာ္းစီးတရံထုတ္ေပးသည္။
ထြန္းေတာက္ေနေသာ သူမပံုု ရိပ္ကိုမွန္ထဲမွာၾကည့္သည္။ ဒီဇိုင္းအသစ္ကို သူမ သေဘာက်ေနေလသည္။
‘ သနားစရာ မိန္းကေလးပဲ ‘
အပ္ခု်ပ္သမ က ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
‘ မိန္းတိုင္းသြားေနဖို့ ဆို ရွင္က သိပ္ငယ္ သိပ္လွေနေသးတယ္ ‘
ခ်ယ္ရီ ေျပာေသာစကားအရ အပ္ခု်ပ္သမက သိသြားျပီးေနာက္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြပီပီ သုစနၵာ ေဘးကင္းေစဖို့ ဆုေတာင္းေပးေနေလသည္။
‘က်မ ေနာက္တခါ ရန္ကုန္လာရင္ ရွင့္ဆီ၀င္ပါ့မယ္ ‘
သုစနၵာေျပာရင္းက စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ရယ္လိုက္သည္။
‘ သည္ျမို့မွာထက္ မိန္းတိုင္းမွာေနရတာ က်မအဖို့ ပို လံုျခံု စိတ္ခ်ရပါတယ္ က်မ သက္ေသ ျပပါ့မယ္ ‘
သို့ေသာ္ သူမ၏ ေျပာစကားကို အပ္ခု်ပ္သမ သေဘာေပါက္ပံုမရေခ်။ အပ္ခု်ပ္သမ မရယ္ေပ။
သူမနွင့္ ေတြ့ရေသာ ျမန္မာ အမ်ားစုသည္ မိန္းတိုင္းကို နိုင္ငံ ရပ္ျခားလိုထင္ျမင္ေနၾကသည္။ တခို့်ဆို မိန္းတိုင္းသည္ ယဥ္ေက်းမႈ မရိွေသာ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသာအရပ္ ဟုု ထင္ေနၾကေလသည္။သူတို့က ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာင္ေပၚကလူေတြသည္ ေျမျပန့္သားေတြကိုသားေကာင္လို လိုက္လံရွာေဖြ ေကာင္းစြာေကြ်းေမြး ထားျပီးေခါင္းျဖတ္ တတ္ၾက၊ တိုင္းယိုင္မအပို်ေလးေတြက သူတို့ကိုလာေရာက္ပိုးပန္းေသာ ကံမေကာင္းသူကို ျပုစားျပီး ေနာက္ ဖ်က္ဆီးတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ သတင္းသယ္ေဆာင္လာသူအနည္းငယ္မွ်ေသာသူတို့က ဤသို့အမွန္ပင္ အစဥ္စီက်က် ပံုေဖာ္ျပီး ေၾကာက္စရာ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေသာ ေတာင္ေပၚ တိုင္းယိုင္မ်ားအျဖစ္ေျပာတတ္ၾကေလသည္။
ေတာင္ေပၚကတိုင္းယိုင္ေတြနွင့္ သုစနၵာနီးနီးကပ္ကပ္ ေနလာျပီးေနာက္ သူတို့ေျပာသလို မဟုတ္မွန္း သိလိုက္ရေသာအခါ စိတ္ေတြရႈပ္ေထြး ခဲ့ဖူးေလသည္။ သူမအတြက္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို စ၀္ထံမွရေလသည္။ သူမက စ၀္ကို လံုး၀ ယံုၾကည္သည္။ သူ့ရိုးသားမႈက အျမဲပင္ သူမကို အကာကြယ္မဲ့ေစသည္။ သူခြန္မိန္းျဖစ္ေၾကာင္းကို မဖံုးကြယ္ပဲ ဖြင့္ေျပာဖို့ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ သူ့ေၾကာင့္ သူမကံၾကမၼာကို မလႈပ္ခတ္နိုင္ေခ်။ သူမၾကားခဲ့ေသာ ေကာလာဟလေတြကို သူ့အားျပန္ေျပာျပေသာအခါ သူသည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလသည္။ ထိုကိစၥေတြကို သူမဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
သုစနၵာ ရန္ကုန္တြင္ေနစဥ္က အခိ်န္တိုင္းတြင္ မိန္းတိုင္းအေၾကာင္း စပ္စုခ်င္စိတ္ တိုးပြားေနခဲ့ေလသည္။ ကမၻာအဆံုးထိ ဒီအသံေတြၾကားေနရသည့္တိုင္ေအာင္ သူမသည္ စ၀္နွင့္အတူ ေနရလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ထို့ေၾကာင့္ တိုင္းယိုင္လူထုနွင့္ ဆက္ဆံရေသာအခါ သူမကိုစိတ္ခ်မ္းသာ ေစေလသည္။သူမသည္ ျမန္မာျပည္၏ အစိတ္ပိုင္းတခု အေၾကာင္းကို နားလည္ခဲ့ရေလသည္။
မိန္းတိုင္းသည္ ျမန္မာျပည္၏အေရွ့ေျမာက္တြင္ ရိွျပီး တိုင္းျပည္၏ ေလးပံုတပံုခန့္ကို ေတာင္တန္းမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းထားသည္။
တရုတ္ ၊ ေလာ ၊ ထိုင္း နိုင္ငံေတြက နယ္စပ္ေတြမွာ ၀ိုင္းရံထားသည္။ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ မိန္းတိုင္းလူမို်း နွင့္ ဒါဇင္မွ်ေသာ တိုင္းရင္းသားေတာင္ေပၚသားမ်ား ၃ သန္းခန့္ေနတိုင္ၾကျပီး တိုင္းယိုင္တို့သည္ ျမန္မာထက္ ထိုင္းနွင့္ ပို၍ ဆင္တူေလသည္။
တိုင္းယိုင္တို့၏ မူလ ဇာတိဌာေနသည္ တရုတ္ျပည္မွာျဖစ္ျပီး နမ္ခို်ေခၚေသာ တာတာလူမို်းတို့ ေရာက္လာ ျပီး သူတို့ မင္းေနျပည္ကို တိုက္ခိုက္ ဖ်က္ဆီးၾကေသာေၾကာင့္ တိုင္းယိုင္တို့သည္ ေတာင္ဘက္မွ ထိုင္းနွင့္ ျမန္မာျပည္ သို့ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ေျပးခိုလံႈခဲ့ၾကေလသည္။ သို့ေသာ္သူတို့ ေအာင္ျမင္မႈက ၾကာရွည္မခံေခ်။ ရာစုနွစ္ ၃စုၾကာေသာအခါ သူတို့သည္ ေတာင္တန္းေတြဆီ ေျပာင္းေရြ့ေနထိုင္ခဲ့ၾကျပန္ေလသည္။
ျမန္မာေတြနွင့္ မတူတာကေတာ့ သူတို့ တြင္ ဘုရင္ မရိွေခ်။ တိုင္းယိုင္တို့သည္ မို်းရိုးအလိုက္အၾကီးအကဲ ေခါင္းေဆာင္ ခြန္မိန္းအဆင့္သာရိွၾကျပီး ျမန္မာတို့ကို လက္ေဆာင္ပဏၰာဆက္ျပီး လက္ေအာက္ခံအျဖစ္ေနလာခဲ့ၾကသည္။ ျဗိတိသွ်တို့ ျမန္မာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ေသာ အခါ တြင္မူ မိန္းတိုင္းသည္လည္း ျဗိတိသွ်၏ အင္ပါယာထဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ အေျခေန ကာလတခုျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ျမန္မာဘုရင္မင္းဆက္က ပ်က္သုန္းခဲ့ရေသာ္လည္း မိန္းတိုင္းခြန္မိန္းမ်ားမွာမူ ဆက္လက္၍ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခု်ပ္ခြင့္နွင့္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို ဆက္လက္ခံစားျပီး ၾကီးမားေသာ လြတ္လပ္မႈကိုရရိွခဲ့ေလသည္။
သုစနၵာနွင့္ စ၀္တို့ ေတာင္တန္းေတြေပၚ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ သည့္အခါတုန္းက စ၀္က သုစနၵာကို သည္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိေလသည္။ စ၀္က သူမကို ေၾကာက္စရာ တခုမွ ကို မေျပာခဲ့ပါ။ ကြာလွမ္းလွေသာ ယဥ္ေက်းမႈကို ညိွဖို့ရာ သူမအဖို့ ခက္ခဲမႈလည္း မရိွခဲ့ပါေခ်။ သို့ရာတြင္ သူမသည္ ရန္ကုန္က စရင္းေဟာ္တယ္အတြင္း ဇိမ္က်က် အထူး အိပ္ခန္းအတြင္း အိပ္မေပ်ာ္ေသာအခါတြင္မူသူမ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ မွန္ကန္ပါရဲ့လားဟု ေတြးေနမိတတ္ေလ၏။
သူမ၏ ဂ်ာမဏီနိုင္ငံသို့ ေနာက္တေခါက္ျပန္ေရာက္ပါ့မလားဟု ထင့္ေလသည္။ သူမတို့ျမို့ေလးက သူငယ္ခ်င္း ဟန္နီသည္ အခုအခါ အေရွ့အလယ္ပိုင္းရိွ အာရပ္တိုင္းျပည္တြင္ မိန္းမေဆာင္အတြင္း၌အစဥ္ အက်ဥ္းသား အျဖစ္ အဆံုးသတ္ေန ေနရေတာ့သည္။ သူမလည္း သည္လို ကံၾကမၼာမို်းက ေစာင့္ေနတာလား ေတြးမိေလသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းကဗံုးေတြ ခ် ေပါက္ကဲြ ပ်က္စီးေနတာေတာင္မွ သူမ၏ျမို့ေလးသည္ သူမအတြက္ အလံုျခံုဆံုးေနရာတခုျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား အထူးအခြင့္အေရးေတြရခဲ့လဲဆိုရင္ သူမ၏ပထမဆံုး ကပဲြ တက္ရေသာအခါ၌ ခန္းစီးစကို ဂါ၀န္ခု်ပ္၀တ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ပထမဆံုး အေပ်ာ္ခရီး ဆဲလ္ဘတ္ကို လူငယ္ေဟာ္တယ္၌ တည္းခိုခြင့္ရခဲ့ေလ၏ သူမ ျပန္ေတြးျပီး သေဘာက်မိေလသည္။ အခုသူမသည္ ရန္ကုန္ျမို့၏ အေကာင္းဆံုးေဟာ္တယ္အတြင္းေရာက္ေနသည္။ အဖိုးတန္ ဇိမ္ခံ ပိုးထည္မ်ား ၊ လင္းလက္ေတာက္ပေသာ ေငြထည္မ်ား ၊ ခိုင္းဖို့ အဆင္သင့္ေဟာ္တယ္ ကုလားမ်ား ရိွေနေလသည္။ သူမ ဂ်ာမဏီတြင္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရေသာ နွစ္ေတြလိုပင္ သည္ေနရာသည္ သူမ အတြက္ လံုျခံု စိတ္ခ်ရျပီး ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ ရိွေနသည္ဟု ခံစားမိရေတာ့သည္။
(ေမခ၏ အခန္းဆက္ဘာသာျပန္ကို အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႔မွာ တင္ဆက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခင္အပတ္က ေနာက္က်သြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။ မိုးမခ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
