>
တင္မုိး
မတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၁
ဓာတ္ပုံ – Ye Yint Thet Zwe – FaceBook
(၁)
ဂ်ပန္ကထုတ္တဲ့ Voice of Burma စာေစာင္ထဲမွာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ ဦးတင္ဦးက ေျမာက္ဥကၠလာပမွာ ေျပာတဲ့စကား ဖတ္ရတယ္။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဆုိင္းဘုတ္တင္ အခမ္းအနားမွာ “အနင္းခံျမက္ ပိုသန္တယ္” တဲ့။
“မွန္လိုက္ေလ” လုိ႔ ဆုိမိတယ္။ အနင္းခံရလု႔ိ ေၾကမြေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္လုိ႔ မထင္နဲ႔။ ပိုၿပီးခံႏုိင္ရည္ရွိၿပီး ပုိၿပီး အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ “ေအာင္နိမိတ္ ေအာင္စိတ္” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာကုိ ေကာက္ကာငင္ကာ ေရးလိုက္မိပါတယ္။
ေအာင္နိမိတ္ ေအာင္စိတ္
အနင္းခံရတဲ့ျမက္ ပိုသန္သတဲ့
အက်ဥ္းခံရတဲ့ငွက္ ပုိပ်ံႏုိင္လိမ့္မယ္။
အခက္အခဲေတြ႕က
ဖ်က္ခြဲ၍ ပစ္ၾကေလာ့။
ရက္ရွည္ရေကာင္းလားလုိ႔
မ်က္ရည္မက်နဲ႔။
အံႀကိတ္ၿပီး အေမာင္ဇြဲသန္မွ
အလံခ်ိတ္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံရမွာ။
အေၾကာက္သန္၊ အေတြးေဖာက္ၿပီး
ေနာက္ျပန္ေျပးေပါက္မရွာနဲ႔။
ေရွ႕ကိုသာ ဆက္ေရွာက္
တေန႔ေန႔မွာ ေရာက္ရမယ္။
မာန္ဇြဲတင္း အံခဲရင္း
အလံမလွဲျခင္း စိတ္ဓာတ္နဲ႔
နိမိတ္ဖတ္ၿပီး ေအာင္ပန္းခူး
စိတ္ကူးနဲ႔ ျမဴးၾကစုိ႔။
ေအာက္တုိဘာလ (၄) ရက္က ေရးမိတဲ့ ဒီကဗ်ာကုိ နယူးေယာက္ခ္ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဖတ္ျပခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ေတြက အားတက္ရႊင္လန္းတဲ့ မ်က္ႏွာပန္းနဲ႔ သူတုိ႔ေက်နပ္ေၾကာင္း ျပသၾကပါတယ္။ ကူးယူၾကပါတယ္။
(၂)
ေလာကမွာ အညတရေတြရဲ႕ေက်းဇူး မနည္းေပဘူး။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ပိုင္တဲ့ အစြမ္းအစနဲ႔ ေလာကကုိ တည္ေဆာက္ၾကတယ္။ ထင္ေပၚ၀င့္ႂကြားလုိလု႔ိ မဟုတ္ဘူး။ အခြင့္အေရးကုိ ေမွ်ာ္ေခၚၿပီး လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အလြန္ သန္႔ရွင္းၾကတယ္။ ေလာကသားပီသတယ္။ ေမတၱာအားႀကီးတဲ့ အမည္မဲ့ အညတရ မ်ားပါ။ သူတုိ႔ေက်းဇူးကုိ ကဗ်ာဖြဲ႕ခ်င္တယ္။ အရင္တုန္းကလဲ ဖြဲ႕ခဲ့ဖူးၿပီ။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ မန္းတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က။ “ဖန္မီးအိမ္” တဲ့။
သူ႔အဆင္းသည္
ေနမင္းပမာ၊ ေသာ္တာအလား
မ၀င္းျငားလည္း
သူ႔အား သူ႔မာန္၊ သူ႔ပုိင္ဟန္ျဖင့္
သူသန္ရာမွ၊ ဤေလာကကုိ
အလွဆင္လိုဟန္တကား။
အခုလဲ ဖြဲ႕မိျပန္ၿပီ။ “ဘ၀လမ္းျပ အညတရ” ေတြကုိ ဂုဏ္ျပဳဖြဲ႕ဆုိခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ ဖြဲ႕လုိက္တာပါ။ ကဗ်ာက …
လျခမ္းေလွကေလး ဦးခ်ဳိေထာင္
လွ်ဳိေျမာင္ထဲက လွမ္းျမင္ရ
ဘ၀လမ္းျပ တသသ။
မီးအိမ္ကေလး လႈပ္တုတ္ လႈပ္တုတ္
ဇနပုဒ္မွာ မွိန္ပ်ပ်
ဘ၀လမ္းျပ တသသ။
ေျမာက္ဘက္ဆီက ဓူ၀ံၾကယ္
ျမဴကြယ္ရာက လင္းပ်ပ်
ဘ၀လမ္းျပ တသသ တဲ့။
(၃)
ေရာက္ရာအရပ္ ေရာက္ရာကမ္းစပ္မွာ ေရခ်ဳိခပ္ၿပီး တစက္တေပါက္ေသာက္လိုက္ရသလို ေရာက္ရာ ေနရာမွာ ကဗ်ာေရခ်ဳိခပ္ၿပီး ေသာက္လိုက္မိတာက ၀ါသနာတခုပါ။ ကိုယ္ေသာက္မိတဲ့ ေရခ်ဳိကုိခပ္ၿပီး အရပ္ကုိ ေပးေ၀ငွခ်င္တာလဲ ေစတနာလုိ႔ ဆုိႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။
နယူးေယာက္ခ္ကအျပန္ ဆန္ဖရန္စစၥကုိဘက္ ခရီးဆက္ရျပန္ပါၿပီ။ ျမန္မာစာခ်စ္သူအေပါင္းက ေတာင္းတဲ့ပြဲတခုပါ။
မႏွစ္က တေခါက္ေရာက္ခ့ဲေပမယ့္ ဒီႏွစ္ တေခါက္ ထပ္ၿပီး ေရာက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေဆြမ်ဳိးေတြလဲ အမ်ားသားကလား။ အသိအကၽြမ္းေတြကလဲ မနည္း။ “ဘယ္လုိက္ပို႔ရမလဲ၊ ဘာစားခ်င္သလဲ” စသျဖင့္ ဧည့္၀တ္ပ်ဴငွာျပဳသူေတြကလဲ မရွား။ အားနာပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတုိ႔လို ရပ္ေ၀းကေဆြမ်ဳိးမ်ားနဲ႔ စကားလက္ဆံု ေျပာမကုန္ေနရတာကိုပဲ ၿမိန္လွပါၿပီ။ အလိုျပည့္ပါၿပီ။
အဲ … အဲ ကိုယ္က တကၠသိုလ္ေတြကိုေတာ့ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ အားက်ခ်င္တယ္။ သြားရည္ယုိခ်င္တယ္။ တကၠသိုလ္ေတြေရာက္ရင္ ႏုပ်ဳိသြားသလို ခံစားရတယ္။ ေဘာ္စတြန္ေရာက္တုန္းကလဲ ဟားဘဒ္ တကၠသိုလ္ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ အၿမဲလိုလို ထုိင္ျဖစ္တယ္။ ဒီမွာ ဘာကေလ၊ စတင္းဖုိ႔၊ ယူစီအယ္အက္စ္စတဲ့ ကမၻာေက်ာ္တကၠသိုလ္ေတြ ရွိတယ္။ ႏုိဘယ္လ္ဆုရွင္ေတြ (၂၀) ေက်ာ္ (၃၀) စသျဖင့္ တပုံႀကီး ထြက္တယ္။ သူတို႔တေတြ စာေပပုိ႔ခ်ရာ ပညာျဖန္႔ေ၀ရာ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ေရာက္ဖူးတယ္ဆုိ႐ံု ေရာက္ဖူးခ်င္ပါတယ္။ ပညာအထုံပါေအာင္လုိ႔။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အရြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ပညာသင္ခြင့္ရခဲ့မယ္ ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမတံုး။
(၄)
ကိုယ့္ဘ၀ကုိ ေဆြးေျမ့လို႔ မဟုတ္ပါ။ ပညာတန္ဖုိးကုိ အသိအမွတ္ျပဳခ်င္လုိ႔သာ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာရွင္ေတြကုိ ဦးၫႊတ္လုိပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ပညာတံခ်ဴ ဆြတ္ခ်ဴခြင့္ရရင္ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္လွပါၿပီ။ ဒီိစိတ္ကူးကေလး ေရးေရးေပၚလာၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးမိပါတယ္။
ေဘးဧရိယာ လြမ္းကဗ်ာ
သ႐ုပ္မွန္ ျပန္လို႔ေရးရမွာျဖင့္
အုတ္ကလန္ဆန္ဟုိေဆးဆီသုိ႔
ေျပးတဲ့လုိ႔ ေဟာရသဗ်ာ။
အမွန္အကန္ ခ်စ္လုိအားနဲ႔
ဆန္ဖရန္စစၥကုိ သြားကာပ
စာစကား ျမန္မာတရားေတြကုိ
ေဆြသားရင္းခ်ာ မိတ္အမ်ားတုိ႔အား
စိတ္အားသန္သန္ေဇာနဲ႔
ေဟာေျပာရပါ။
ေတာင္တန္းေတြက မိႈင္းျပာျပာ
သာယာပါတဲ့ ပင္လယ္ကမ္း။
စတင္းဖုိ႔ ဘာကေလ
တကၠသိုလ္ေျမ ပညာအရပ္မွာ
တဖက္ကမ္းခပ္ေအာင္ သင္ခ်င္စမ္းပါဘိ
ဆႏၵေတြ ရင္မွာ လႊမ္းေသာ္လဲ
ခုေတာ့ မစြမ္းပါကလား
႐ႈေလာ့အလြမ္း။
၃၀-၁၀-၂၀၀၁
ေအာက္တုိဘာလ (၂၇) ရက္ေန႔က ေဘးဧရိယာလုိ႔ေခၚတဲ့ ပင္လယ္ေအာ္စခန္းရွိ ဖရီးေမာင့္ၿမိဳ႕မွာ ဆရာႀကီးဦးေသာင္း၊ ဆရာေလး ကိုမင္းဇင္တုိ႔နဲ႔အတူ ေဟာေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းမပါတဲ့ မွတ္တမ္းကဗ်ာတပုဒ္ေပါ့ေလ။ ။
တင္မုိး (ေခတၱ ေလာ့စ္အင္ဂ်လိစ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ