ဒီပဲယင္းက ညႊန္ျပခဲ့တဲ့လမ္း
ဗုုိလ္ဓား
ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၃
ေမ ၃ဝ မွာ အစိုးရကလုပ္တ့ဲ ကမၻာေက်ာ္ အၾကမ္းဖက္မႈႀကီးတခု ျမန္မာျပည္မွာျဖစ္ပြားခ့ဲတာ အားလုံးသိၾကၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔အျမင္က … ဒီပဲယင္းကိစၥဟာ သာမန္႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈ မဟုတ္ပါ၊ အေသအခ်ာ စီစဥ္ျပင္ဆင္ၿပီးေဆာင္ရြက္တ့ဲ ရာဇဝတ္မႈ၊ လူသတ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ရထားတ့ဲသတင္းေတြအတုိင္း အနီးစပ္ဆုံးမွန္ခ့ဲတယ္ဆိုရင္ လူအစုလုိက္၊ အျပံဳလုိက္သတ္မႈ၊ အေလာင္းေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္မႈျဖစ္တာေၾကာင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢေဖာက္ခဲြခံရတ့ဲကိစၥလိုပဲ သမိုင္းမွာရွင္းရမယ့္ ကိစၥမ်ဳိးျဖစ္တယ္။
နအဖ ဟာ ျပည္သူလူထုခ်င္း ပဋိပကၡျဖစ္ေနၾကတ့ဲ အေျခအေနမ်ဳိးလုိ ဖန္တီးၿပီး ဒိုင္လူႀကီးေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ဘူး၊ ဘယ္သူမွ မယံုဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ NLD ကို သည္ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ရွင္းခ်င္တာၾကာၿပီ၊ သူ႔ကိုယ္သူ ပိုတြက္ေနတယ္ဆိုတ့ဲ အခ်က္အလက္ေတြလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရထားတာ ၾကာၿပီ၊ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ လုပ္လုိ႔ရၿပီ၊ အ့ဲသည္လုိ ယူဆသြားပုံေပၚတယ္။
ေအာက္ေျခက တုိင္းမွဴးေတြနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း အထက္ကိုလိမ္ၿပီး သတင္းပို႔တယ္။ သူတုိ႔တိုင္းေတြမွာ ေဒၚစုကို လူေတြအမ်ားႀကီး ေထာက္ခံတယ္ဆိုရင္ သူတုိ႔ သိကၡာက်တယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တိုင္းမွာ မျမင္ဘူးလုိ႔သြားၾကည့္တ့ဲလူ ၃ဝဝ၊ ၄ဝဝ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္လုိ႔ တင္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးကုတ္တုိ႔၊ မုံရြာတို႔မွာ ၾကံဳခ့ဲရတ့ဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေထာက္ခံေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး နအဖဟာ ေသြးပ်က္သြားပုံေပၚတယ္။ အဲဒီ မနာလုိ ဝန္တုိစိတ္ေတြကေနတဆင့္၊ အခုလုိ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ႏွိမ္နင္းမႈႀကီး ေပၚလာရတယ္။
ေနာက္ၿပီး တိုင္းမွဴးတိုင္းက NLD ကို အလုအယက္ ေခ်မႈန္းျပၿပီး ဗိုလ္သန္းေရႊ လူယံု၊ လက္႐ုံးလုပ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး NLD က အၾကမ္းဖက္တယ္လုိ႔ သူတုိ႔က ဦးေအာင္ ေအာ္ခ့ဲတယ္၊ သူတုိ႔က အ့ဲသည္လုိ ေၾကညာကတည္းက တခုခုျဖစ္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သံသယရွိခ့ဲတယ္၊ ႀကိဳကာထားတာျဖစ္မယ္လုိ႔ ယူဆခ့ဲၾကတယ္။
ထင္တ့ဲအတုိင္း ေနာက္တေန႔မွာ အခုလုိ ယုတ္မာတ့ဲအၾကံအစည္ႀကီး ေပၚလာတယ္။ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ဦးတင္ဦးေရာ၊ ေဒၚစုပါ ဒဏ္ရာကိုယ္စီရသြားၾကတယ္။ NLD ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ယႏၱရားအားလုံးလည္း ရပ္သြားတယ္၊ CRPP ပါ ရပ္သေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။
အခု နအဖ က တျပည္လုံးက သူ႔လူေတြကို တပ္လွန္႔ထားတယ္။ စစ္တပ္မိသားစုဝင္ေတြကို သတိနဲ႔သြားလာၾကဖုိ႔ ၫႊန္ၾကားထားတယ္။ ရန္ကုန္မွာ လုံျခံဳေရးေတြ အမ်ားႀကီး တင္းက်ပ္ထားတယ္။ အခုအေျခအေနေတြက ၈၈၈၈ အႀကိဳကာလက အေျခအေနေတြနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ က်ေနာ္တို႔ တြက္ခ်က္ၾကည့္ၾကရေအာင္။
၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးျဖစ္ဖုိ႔ ေအာက္ပါအခ်က္အခ်ဳိ႕က တြန္းအားျဖစ္ေစခ့ဲတယ္။ ၁၉၈၇ မွာ ျမန္မာျပည္ LDC ႏိုင္ငံျဖစ္သြားတယ္။ မဆလ အစိုးရက ေငြစကၠဴေတြကို တရားမဝင္ေၾကျငာလိုက္လုိ႔ လူေတြအားလုံး မေက်မနပ္ ျဖစ္ခ့ဲၾကတယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕ ၄၂ မ်က္ႏွာ စာတမ္းထြက္လာေတာ့ လူေတြက စိတ္ဝင္စားလာၾကတယ္။ ဇာဂနာရဲ႕ မဆလ ဆန္႔က်င္ေရးပ်က္လုံးေတြ လူႀကိဳက္မ်ားလာတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားလာၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အ့ဲသည္အခ်ိန္က ဆန္တျပည္ကို ၁၅ က်ပ္ကေန ၂၅ က်ပ္ျဖစ္သြားတယ္။ အျခားကုန္ပစၥည္းေတြလည္း အေထြေထြ ေဈးတက္လာခ့ဲတယ္။ ၈၈ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔မွာ ႀကိဳ႕ကုန္း အေရးအခင္း ျဖစ္တယ္။ မဆလ က သတင္းလိမ္ၿပီး ေၾကျငာလုိ႔ ေနာက္တေန႔မွာ ပိုဆိုးလာတယ္။ အေရးအခင္းက မိန္းထဲကုိ ကူးသြားတယ္။ မဆလ က စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖဲြ႔ ေပးလုိက္ရတယ္။
တံတားနီ အေရးအခင္းျဖစ္တယ္၊ လူေတြ အမ်ားႀကီးေသတယ္၊ အခ်ဳပ္ကားထဲမွာ ထပ္ၿပီး ၄ဝ ေက်ာ္ေသ သြားတယ္၊ မဆလ က ဘယ္သူမွ မေသဘူးလုိ႔ ထပ္လိမ္တယ္။ အ့ဲသည္မွာ ပိုၿပီးဆုိးလာတယ္။ ၈၈၈၈ အႀကိဳကာလေတြနဲ႔ သည္ကေန႔အေျခအေနတခ်ဳိ႕ တိုက္ဆိုင္မႈရွိေနတာကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးေတြက ၈၈ အေျခအေနေတြထက္ အမ်ားႀကီး ပိုဆိုးတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဘဏ္ အက်ပ္အတည္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေငြေၾကး မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနတယ္။ နအဖ ဟာ ျပည္တြင္းမွာေရာ ျပည္ပမွာပါ ၈၈ တုန္းက မဆလ ထက္ ရန္သူ ပိုမ်ားေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မွာ အခု လူထုေခါင္းေဆာင္ ထင္ထင္ရွားရွားရွိတယ္။ ၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ဖိအားလည္း ပိုမ်ားလာတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ အဖဲြ႔အစည္းေတြက တခ်ိန္လုံး ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဖိႏွိပ္ထားတ့ဲၾကားက ေဒၚစုကို လူထုေထာက္ခံေၾကာင္း ပိုမုိ ထင္ရွားလာတယ္။
ေက်ာင္းသား၊ ရဟန္း၊ သီလရွင္၊ စစ္ျပန္ စသျဖင့္ အလႊာအသီးသီးက စစ္အုပ္စု ဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ တကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အစုလုိက္အျပံဳလိုက္ ဆႏၵျပတာေတြ ခပ္စိပ္စိပ္ျဖစ္လာတာကို လူထုက သတိျပဳမိလာတယ္။ ဒီပဲယင္းကိစၥကို လိမ္ညာၿပီး သတင္းထုတ္ျပန္ခ့ဲတယ္။ အ့ဲသည္အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ မုံရြာကို အဓိက႐ုဏ္း ကူးစက္သြားခ့ဲတယ္။ ဒီပဲယင္းကိစၥဟာ ႀကိဳ႕ကုန္းအေရးအခင္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္လာတယ္။
ဗိုလ္သန္းေရႊဟာ စိတ္ေလာေနၿပီး စိုးႏုိင္နဲ႔တင္ မလုံေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ စိုးဝင္းကို ထုတ္သုံးခ့ဲတယ္။ အ့ဲသည္မွာ စိုးဝင္းဟာ ဒုတိယ စိန္လြင္ ျဖစ္လာတယ္။
ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ သံတူေၾကာင္းကြဲေတြဆုိေပမယ့္ သမိုင္းေတြဟာ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါ။ ၈၈၈၈ က အတိုင္း အစီစဥ္တက်ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဆုိလုိေနတာ မဟုတ္ပါ၊ အဓိက ဆုိလုိေနတာက၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အေျခအေနဟာ တစထက္တစ၊ ရင့္မွည့္လာေနတယ္ဆိုတာ ပိုၿပီး ေသခ်ာလာတယ္။
သည္အေျခအေနေတြကို က်ေနာ္တုိ႔က အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ လူတိုင္းက လူထုတိုက္ပြဲ ျဖစ္လာမလားလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အ့ဲသည္လုပ္ငန္းကုိ အင္တုိက္အားတုိက္လုပ္ၾကသူ သိပ္နည္းတယ္။
သည္ကေန႔ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ေတြၾကားထဲမွာ ႐ႈပ္ေနတာတခ်ဳိ႕ ရွင္းသြားတ့ဲအတြက္ေတာ့ ဝမ္းသာတယ္။ ဒါကေတာ့ အ႐ႈံးထဲက အျမတ္ပဲ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေျပာရင္ မယုံခ်င္ၾကဘူး၊ ရန္သူက ျပ႒ာန္းေပးလုိက္ေတာ့မွ လက္ခံသြားၾကတယ္။
ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔လူေတြက ဒုိင္ယာေလာ့တေစၧ လုိတာထက္ပုိၿပီး ေျခာက္ေနၾကတယ္။ သည္ေန႔လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထက္ နက္ျဖန္မွလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြက ပိုၿပီး အေရးႀကီးေနၾကတယ္၊ Day one ကိစၥေတြထက္ Day two ကိစၥေတြကိုပဲ ပိုၿပီးအာ႐ံုစိုက္ေနၾကတယ္။
ဒီပဲယင္းကိစၥလည္းျဖစ္ေရာ လူတုိင္းက ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးလမ္းေတာ့ ပိတ္သေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။ သည္တုိင္းေတာ့ သြားလုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ အလုအယက္ ေျပာၾကတယ္။
ကိုင္း … ေကာင္းၿပီ ဒါဆုိရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲဆုိေတာ့ အဖဲြ႔အစည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒုိင္ယာေလာ့ မျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတ့ဲ Program မည္မည္ရရ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ မရွိဘူး။ အခ်ဳိ႕မွာေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သိပ္လုပ္မထားၾကဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ အ့ဲဒါေတြကို ျပင္ၾကရလိမ့္မယ္၊ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရး လမ္းဟာ အၿပီးသတ္ ပိတ္သြားၿပီလုိ႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးတာ အမွန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႕လူေတြ စိတ္ကူးယဥ္ေနသလုိ ရန္သူထဲမွာလည္း သည္လမ္းက ထြက္ခ်င္ေနတ့ဲလူေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ မဟုတ္မွန္းကေတာ့ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဘိလပ္သြားတုန္းက ‘ရရင္ ရ မရရင္ ခ်’ ဆိုတ့ဲ Alternative Program ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒါမ်ဳိး ရွိကို ရွိရမယ္၊ ဒါမ်ဳိး မရွိရင္ ႐ံႈးလိမ့္မယ္။
သည္ေန႔အခ်ိန္မွာကို က်ေနာ္တုိ႔ အင္အားစုေတြက လူထုကိုေပးတ့ဲ Message ေတြက ရွင္းရမယ္။ ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္လုိ႔ မရဘူး။ မစြန္႔ပယ္ေပမယ့္ ဒိုင္ယာေလာ့ကို မွိန္ထားရမယ္။ လူထုကို Awareness ရေအာင္ လုပ္ရမယ္။
အခြင့္အေရးရရင္ လႈံ႔ေဆာ္ရမယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ Movement ရဲ႕ အာဏာပိုင္ေတြက၊ ကုလသမဂၢကိုပါ ေမးခြန္း ထုတ္ရလိမ့္မယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖမ္းလုိက္ လႊတ္လုိက္၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားအခ်ဳိ႕ကို ဖမ္းလိုက္ လႊတ္လုိက္၊ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴး ကိုယ္စားလွယ္ေတြ သြားလည္လုိက္ ျပန္လာလုိက္၊ ႏိုင္ငံတကာ အစုိးရေတြက စစ္အုပ္စုကုိ Credit ေပးလုိက္၊ Pressure ေပးလုိက္၊ သည္ကစားပဲြႀကီးဟာ ဘယ္ေတာ့ဆုံးေတာ့မွာလဲလုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေမးရလိမ့္မယ္။ အခုပဲ ၁၃ ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။
သည္ေန႔ အေျခအေနအေပၚ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိုးရိမ္ပူပန္ၾကပါတယ္။ ရန္သူဟာ သူ႔လည္ပင္းကုိ သူ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ေနတယ္လုိ႔ သုံးသပ္သူေတြေတာင္ ရွိၾကပါတယ္။ ရန္သူ တကယ္ အေျခအေနဆုိးေနတယ္လုိ႔ ယူဆရင္ေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ သတိထားရမွာေတြ ရွိလာတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အေတြ႔အၾကံဳအရ သူဆိုးရင္ ကုိယ့္ဆီမွာလည္း တခုမဟုတ္တခု ၾကံဖန္ၿပီး ဆုိးလာတတ္တယ္။ ပေယာဂေတြလည္း ဝင္လာတတ္တယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တုိ႔ သတိရွိရမယ္။ ေနာက္တခု အေျခအေနတခုခု ထူးၿပီဆိုရင္ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ျပည္ပမွာပါ အေရးေပၚေကာ္မတီေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ခါေတာ္မီ တုိက္ပဲြေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚလာတတ္ၾကတယ္။ ပန္းတိုင္းပြင့္ခြင့္ရွိတာကို မျငင္းလုိပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အျမင္က ရွိၿပီးသားအင္အားစုေတြကိုပဲ၊ ခိုင္မာသထက္ ခုိင္မာေအာင္ အားရွိသထက္ အားရွိေအာင္ပဲ ပိုလုပ္ၾကေစခ်င္တယ္။
ေနာက္ၿပီး အေရးေပၚလာမွ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ခ်င္တ့ဲ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးထက္ လႈပ္ရွားမႈႀကီးတခုလုံးအတြက္ Full Time လုပ္ၾကပါလုိ႔ အခ်ဳိ႕လူေတြကို ေမတၱာရပ္ခံရလိမ့္မယ္။ ရန္သူက သည္လုိလုပ္ရင္ သူ နာမည္ပ်က္မယ္ဆုိတာကို သိပါတယ္။ သည္ေလာက္ မ,အပါဘူး။ ဒုိင္ယာေလာ့ဝင္ရင္ သူ စၿပီး ႐ႈံးေတာ့မယ္ဆုိတာကို သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အ့ဲသည္ေတာ့ အ႐ႈံးမခံဘူး၊ နာမည္အပ်က္ပဲ ခံမယ္။ သူ႔အတြက္ နာမည္ပ်က္တာ မဆန္းေတာ့ဘူး။ သည့္ထက္လည္း ပ်က္စရာ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ အခုေရြးတ့ဲလမ္းကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ကာကြယ္လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ဥစၥာရင္းလုိ ဥစၥာရင္းခဲ တိုက္ၾကရလိမ့္မယ္။ နည္းနည္းေလးမွ ေလွ်ာ့လုိက္လုိ႔ မရဘူး။ သည္တခါ သူ အသာစီးရသြားရင္ ဘယ္ေလာက္ ထပ္ၾကာသြားမယ္ဆိုတာ မေျပာႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔လူေတြ အခုထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ပိုၿပီးရွင္းေအာင္ အၾကံေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္သူအေပၚမွာ စိတ္ကူးမယဥ္ပါနဲ႔၊ ကိုယ့္တိုက္ႏိုင္စြမ္းအားကသာ ေအာင္ပဲြဆီကို အေရာက္ေခၚသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို မုခ်ယုံၾကည္ၾကပါ။ အလုပ္ေတြပိုၿပီး လုပ္ၾကပါ။ လမ္းမွန္ရင္ ပန္းတိုင္ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ။
လူ႔ေဘာင္သစ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၈၊ အမွတ္ ၁ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွ …
ဒီပဲယင္း လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈႀကီး ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ အမွတ္တရ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါတယ္။
oothandar.blogspot.com မွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
