>
ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါဘဲ
ေအာင္စုိး
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၀
ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေအာင္စိုးပါ။ …..ၿမိဳ႕နဲ႔ …..ၿမိဳ႔ ေျပးဆြဲတဲ့ ….. ဒိုင္နာယာဥ္အသင္းမွာ ဂိတ္စာေရး အလုပ္ လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိၿပီး မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြး ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သား ၂ ေယာက္ ရွိပါတယ္၊ အႀကီးက ၉-တန္း – ၁၄ ႏွစ္၊ အငယ္က ၅ ႏွစ္၊ ဒီႏွစ္မွ ေက်ာင္းစ ထားတာ၊ သူငယ္တန္းပါ။ သမီး ၁ ေယာက္၊ သူက အလတ္၊ ၁၂ ႏွစ္၊ ရ – တန္း ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က်န္းမာေရးေကာင္းစဥ္က လုပ္ငန္းကို တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခု၊ ၄ လပိုင္းေလာက္ကစၿပီး မထင္မွတ္ဘဲ ဖ်ားလိုက္၊ ေဆးကုေတာ့လဲ ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ကားသမားေတြက ဒီေကာင္ A လို႔ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္မိပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ မထင္မိပါ။
အဲဒီေနာက္ ဖခင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ျပဳစုတုန္းမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္မူးလဲၿပီး အျပင္းဖ်ားတဲ့ အတြက္ ေဆးခန္းကို သြားကုရင္း ေသြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ HIV ပိုး ရွိေနတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရ-လ ပိုင္းရွိၿပီ။
အဲဒီေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ တအားပိန္က်သြားၿပီး အသားေရာင္ကလဲ မြဲေျခာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ လူအ၀င္အထြက္ နည္းသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ မလာ ၾကေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေနတာကလဲ ကားႀကီး၀င္းထဲမွာဘဲ။ လူေတြက အိမ္လဲမလာ၊ ဂိတ္ထဲ သြားျပန္ေတာ့ ကားသမားေတြကေရွာင္။ ကၽြန္ေတာ္လာရင္ သူတို႔သြား။ ကၽြန္ေတာ္ေရေသာက္ၿပီးရင္ အဲဒီအိုးမွာ သူတို႔ မေသာက္ၾကေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ေကၽြးတဲ့ ကြမ္းဆိုရင္ သူတို႔ မစားရဲၾက။ တခ်ဳိ႕ယူသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကြယ္ရာမွာ လြင့္ပစ္ၾကတယ္။
ေရႊျခေသၤ့သြားၿပီး အသင္း၀င္ပါလား၊ အဲဒီမွာ A ေတြ ကုေပးတယ္ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူက သြားဘို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရာဂါရွိတာ တျခားသူေတြ သိကုန္မွာ၊ အဲဒီကို ဒီပံုစံ နဲ႔ အ၀င္အထြက္လုပ္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ လိုက္ေၾကာ္ျငာသလို ျဖစ္မွာေပါ့၊ မသြားဘူးဆိုၿပီး အိမ္တြင္းပုန္းေန လိုက္တယ္။
အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ဂိတ္မႈးသိေတာ့ ဒီေရာဂါဟာ ရွက္ေနရမဲ့ဟာ မဟုတ္ဘူး၊ ကုရင္ ရတယ္၊ မင္းတို႔ ကိုယ့္ရွိမွ ကိုယ္စားရတာ၊ သူမ်ားေတြ ထဲ့တြက္မေနနဲ႔၊ သြား ကုၾက လို႔ လာေျပာမွ ေရာက္သြားေတာ့တာ။ ဂိတ္မႈးက ကၽြန္ေတာ့္တင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္လိုဆိုရင္ ကူးတယ္၊ ဘယ္လိုဆိုရင္ မကူးဘူး ဆိုတာေတြကို ကားသမားေတြကို ရွင္းျပတယ္။
သူက စာဖတ္တယ္၊ ပညာတတ္တယ္၊ ပညာေပးစာေစာင္ေတြဖတ္ၿပီး ေသခ်ာရွင္းျပတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ၾကတဲ့သူေတြကိုေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဂိတ္မႈးက ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ မဆင္းႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကို လူစားထိုးမခန္႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခြဲတမ္းကို နဂိုတုန္းကအတုိုင္းဘဲ ေပးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေစ်းဘိုး လိုသေလာက္သာ လာထုတ္ ဆိုၿပီး စာရင္းနဲ႔ ေသခ်ာထိန္းေပးထားတယ္။
ေရႊျခေသၤ့ေရာက္ေတာ့ သူတို႔အကူအညီနဲ႔ ေဆးရုံမွာ မိသားစုလိုက္ ေသြးစစ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမရယ္၊ အငယ္ဆံုးသားေလးရယ္ ထပ္ေတြ႔တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းလဲၾကားေရာ တၿမိဳ႕ထဲေန ကၽြန္ေတာ့္ညီမေရာက္လာ ၿပီး အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို ကူးမွာစိုးရတယ္ဆိုၿပီး လာေခၚသြားပါေရာ။ သူေရာ၊ ရြာမွာေနတဲ့ညီမေရာက အိမ္ကို လာေတာ့ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေရဘူးနဲ႔သူ၊ အစားအေသာက္ အသံုးအေဆာင္ ဘာဆို ဘာမွ မတို႔ မထိေတာ့ဘူး။
ဒီေရာဂါဟာ အလြယ္တကူ ကူးစက္လိမ့္မယ္ ထင္တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေရာဂါပိုးဟာ အလြယ္တကူ မကူးစက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္လို႔ အဖဲြ႔ထဲေရာက္မွ ေပးတဲ့ စာရြက္ေတြ ဖတ္ရင္း၊ ဆရာေတြ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း၊ အခ်င္းခ်င္းေတြ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကရင္းကေန နားလည္ လာေတာ့တာကိုး။
ေရႊျခေသၤ့ေရာက္လို႔ ေဆးကုရ၊ ေဆးရုံကလဲ ေဆးအခ်ဳိ႕ရ၊ ယူနီဆက္က ဖြင့္တဲ့ CHBC၊ DRC (Dannish Red Cross)၊ သူတို႔ဆီကလဲ အကူအညီေတြ အေထာက္အပံ့ေတြလဲရဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြလဲ တက္လာ၊ အိမ္ျပင္လဲ ျပန္ထြက္ရဲလာေပါ့ေလ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဆးအလွဴရွင္ေပၚၿပီတဲ့၊ ေရႊျခေသၤ့က လာအေၾကာင္းၾကားတယ္။ မိသားစု၀င္မ်ားတဲ့သူေတြနဲ႔ မျဖစ္မေန ေဆးေကၽြးရေတာ့မဲ့သူေတြကို ဦးစားေပးတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႏွစ္ခ်က္လံုးဆိုင္ေနတယ္။ မႏၱေလး သြားရမယ္၊ ဒီမွာက CD4 စစ္တာတို႔၊ အထူးကုဆရာ၀န္တို႔ ဘာမွ မရွိဘူးေလ။ လမ္းစားရိတ္ စားစရိတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ က်ခံရမယ္၊ က်န္တာ အလွဴရွင္က အကုန္တာ၀န္ယူတယ္တဲ့။ အဲဒီစားရိတ္ သံုးေလးေထာင္ေလာက္ကိုဘဲ မတတ္ႏိုင္လို႔ ထားခဲ့ပါေတာ့ဆိုတဲ့သူ ၃- ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ေရႊျခေသၤ့ကဘဲ စားရိတ္ေပးေခၚခဲ့တယ္။
အဖြဲ႔က ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး သြားခဲ့ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းက တည္းဘို႔ ေနရာေပးပါတယ္။ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်းဇူး အင္မတန္ႀကီးပါတယ္။
မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္တို႔လို ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္လူမမာေတြ တၿပံဳႀကီးကို လက္ခံမဲ့ေနရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္ဘဲဗ်ာ၊ လမ္းမွာေရာ ေဆးခန္းမွာေရာ ထမင္းဆိုင္မွာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ၾကတဲ့လူေတြ မနဲဘူး။ ေဆး စစားတဲ့ ၇- ေယာက္ထဲက ၃- ဦး ဆံုးသြားတယ္ ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ပိုကံေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့္အေမဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကားၿပီး လွမ္းေခၚတယ္။သူက …….. ရုံးက HIV/AIDS ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရး စီမံခ်က္ အရာရွိ။ သူက လားရႈိး ၿမိဳ႕ AZG မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု ၃ – ေယာက္လံုးအတြက္ ARV ေဆး ရႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကားသမား ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းစရိတ္ပါ ရႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ အလြန္ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃ ေယာက္လံုး ေဆးရခဲ့တယ္။ ေဝးေပ ပင္ပန္းေပမဲ့ ပင္ပန္းက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလွဴရွင္ဆီက လွဴတဲ့ဟာကိုေတာ့ အေျခအေနဆိုးတဲ့ ဘဝတူတစ္ေယာက္ အတြက္ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္သားခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သူ႔ေယာက်ာ္းက ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ထဲက ဒီေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားတာ၊ သူလဲ ၂၀၀၈ -၂၀၀၉ မွာ ပိန္ၿပီး လကၡဏာေတြ ျပလို႔ ရြာမွာ အိမ္တြင္းပုန္း ျပန္လုပ္ေနတာ။ သူ႔အေဖက သူ႔သမီးေလး လူေတြသူေတြျမင္ၿပီး အေျပာခံရမွာစိုးလို႔ ေန႔ဆို အိပ္၊ ည က်ရင္ ထ၊ အိမ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္၊ တိုင္းရင္းေဆးေတြ ေကၽြး၊ အဲလို ထားတာ၊ ေျပာရရင္ ေသေတာ့မယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းေတြေျပာျပၿပီး သူ႔ကို လွမ္းေခၚ၊ ေရႊျခေသၤ့လိုက္ပို႔၊ AZG ေခၚသြား၊ အဲဒီမွာ သူ႔ကို ေဆးစတိုက္ေတာ့ သူ႔ CD4 က ၇ – ဘဲ ရွိေတာ့တယ္။
ခု သူလဲ ေကာင္းေနၿပီ၊ အလုပ္ေတာင္ ျပန္လုပ္ေနၿပီ။ တျခား ဘ၀တူ ၆ ဦးကိုလဲ ေဆးရေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ သြားခ်င္တဲ့သူေတြကို လိုက္ပို႔ေနအံုးမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီးက ပို႔တာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂိတ္ျပန္ဆင္းေနရၿပီေလ။
၂၀၁၀၊ ၂ လပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရးအေတာ္ေကာင္းလာၿပီ၊ အသားအေရလဲ ျပန္ျပည့္လာတယ္။ အလုပ္လဲ ျပန္ဆင္းႏိုင္လာတယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးလဲ အဆင္ေျပလာတယ္။ အရင္က ေရွာင္ခဲ့ ရွားခဲ့သူေတြလဲ ပံုမွန္ေျပာဆိုဆက္ဆံစ ျပဳလာတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတုန္းက စက္ဆုပ္ ရြံရွာတဲ့ ပံုသ႑ာန္လကၡဏာမ်ားနဲ႔ ခြဲျခားဆက္ဆံခဲ့ၾကတာေတြလဲ အခု မရွိေတာ့ပါဘူး။
ကား၀င္းနဲ႔ ဂိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ကားသမားေတြက ”ေအာင္စိုးႀကီး ဒီလို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်န္းမာေရး ျပန္ ေကာင္းလာတာ အံ့ၾသစရာဘဲ၊ ငါတို႔က ေသမယ္လို႔ ထင္ထားတာ” ဘာညာနဲ႔ ေမးခြန္းမ်ဳိးစံုေမးရင္း ေျဖရင္း ဆက္ဆံေရးေတြ ျပန္ေကာင္းလာတာေပါ့ဗ်ာ။
HIV နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြ ဗဟုသုတေတြ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပႏိုင္ခဲ့တယ္။
အျဖစ္ဆိုးႀကီးက ျပန္ေကာင္းေအာင္ ရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ပံုကိုလဲ ရွင္းျပရတယ္။ HIV နဲ႔ ေနထိုင္နည္းေတြကိုလည္း ေျပာျပရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္က သိခ်င္တဲ့သူကလဲ အေတာ္မ်ားသား။
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ARV ေသာက္လို႔ သက္သာေကာင္းမြန္ေနမွန္း သိတာေတာင္ ဓာတ္လိုလို ေပ်ာက္ေစလိုလိုနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ေသာက္လဲစေဆးျဖတ္လို႔ ဒုကၡပင္လယ္ေဝ ေနသူေတြလဲ ရွိတာဘဲဗ် …..။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
