>
လူတေယာက္ေယာက္ကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးဖုိ႔ဆုိတာ ကုိယ့္မွာ ေမး႐ုိးရွိရတယ္ေမာင္ေမာင္ဝမ္း
ဒီဇင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၀
ဒီဇင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၀
လူတေယာက္ေယာက္ကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးဖုိ႔ဆုိတာ
ကုိယ့္မွာ ေမး႐ုိးရွိရတယ္ တဲ့၊
ငါ့လက္သီးေတြက
မင္းဆီသက္ေရာက္ဖုိ႔၊ ငါ့မွာ ေမး႐ုိးရွိတယ္။
ခုေတာ့ မင္းမွာ ေမး႐ုိးမရွိဘဲ မင္းလက္သီးေတြ ငါ့အေပၚ လာလာသက္ေရာက္ေနတာ
အမွန္တရားေရ မင္း တရားလြန္လြန္းၿပီ။
ကုိယ့္မွာ ေမး႐ုိးရွိရတယ္ တဲ့၊
ငါ့လက္သီးေတြက
မင္းဆီသက္ေရာက္ဖုိ႔၊ ငါ့မွာ ေမး႐ုိးရွိတယ္။
ခုေတာ့ မင္းမွာ ေမး႐ုိးမရွိဘဲ မင္းလက္သီးေတြ ငါ့အေပၚ လာလာသက္ေရာက္ေနတာ
အမွန္တရားေရ မင္း တရားလြန္လြန္းၿပီ။
(ကဗ်ာဆရာ – ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)
အန္တီစု ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္လာေတာ့ ၾကားလုိက္ရတဲ့စကားေတြက ၾကက္သီးေမြးညႇင္း ထေလာက္စရာ။ “က်မကုိ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့သူေတြကုိ က်မ အာဃာတမထားပါဘူး” တဲ့၊ ကုိယ့္အေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ထားတဲ့သူေတြအေပၚ က်ေနာ္တုိ႔သာဆုိရင္ ဒီလုိစကားမ်ဳိး ေျပာထြက္ႏုိင္ပါ့မလား စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာမထြက္ဘူး ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေနာ္ အန္တီစုေလာက္ စိတ္ထားမႀကီးက်ယ္ မျမင့္ျမတ္လုိ႔ဆုိတာ ေသခ်ာတယ္၊ အာဃာတ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ မေက်နပ္မႈေလာက္ေတာ့ ရင္ထဲက်န္ေနဆဲပဲ။ စိတ္ရဲ႕ျဖစ္စဥ္ေတြမွာ အာဃာတတုိ႔၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းဆုိတာေတြဟာ ေဒါသစိတ္ေတြပဲလုိ႔ မွတ္သားဖူးတယ္။ ေဒါသႀကီးေလ အေၾကာက္တရား ႀကီးေလပဲတဲ့ … ထုိ႔နည္းတူ အေၾကာက္ႀကီးေလ … ေဒါသႀကီးေလပဲ တဲ့။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
