>
ၾကံုေတာင့္ၾကံဳခဲ ေဘာလံုးပြဲ
ေမာင္ဂ်ာမဏီ
ႏို၀င္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၀
“ဟာ … ေဟ့ေကာင္ႀကီး။ ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ။ မေတြ႔တာၾကာလွၿပီ။ စကၤာပူမွာ ေရလွ်ံေနၿပီလား”
“ေရလွ်ံတယ္လဲ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ညီမဆီပို႔ရ အေမဆီပို႔ရ အမ်ဳိးေတြေပးရနဲ႔။ ဒီမွာကမွ မင္းတို႔ၿမိဳ႕က ေနျပည္ေတာ္ ျဖစ္ၿပီး ေတာက္ေျပာင္ေနတာကိုး။ ရန္ကုန္မွာ မလာတဲ့မီးက မင္းတို႔ဆီလွ်ံေနတယ္ေပါ့”
“ေနျပည္ေတာ္ဆိုလို႔ သတိရသြားတယ္။ အေတာ္ဘဲ။ မင္းေရာက္တံုး ဖြီဖြမ္ဖလား ျမန္မာ့ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္သြားလိုက္။ ဒီေန႔ ႏိုဝင္ဘာ ၇ ရက္ေန႔ကဖိုင္နယ္ပြဲကြ”
“ဘာတံုးကြ … ဖြီဖြမ္ဖလား ဆိုတာ”
” ေတာင္အာဖရိကမွာကန္တဲ့ ဖီဖာဖလားကို အတုယူထားတာကြ။ သိခ်င္ရင္သြားၾကည့္ကြာ … လာသြားမယ္။ ပြဲစခါနီး ၿပီ”
ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕မွသူငယ္ခ်င္းအိမ္သို႔ ေရာက္သြားခိုက္တြင္ ရင္းႏွီးလွေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ထိုကဲ့သုိ႔ အဖြင့္စကား ေျပာၿပီး သူႏွင့္အတူ ေဘာလံုးပြဲသို႔ လိုက္သြားခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ … မင္းေဘာလံုးကြင္းကလဲ ျမက္ခင္းကြင္းလဲ မဟုတ္ပါလား။ ကြန္ကရစ္အျပည့္ခင္းထားတာႀကီး၊ လဲျပဳကုန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ လုိင္းဆြဲထားတာလဲမေတြ႔ … ဂိုးတုိင္လဲ မေတြ႔ပါလား။ ဟိုေဘးက ဧရာမနတ္႐ုပ္ႀကီး ၃ ႐ုပ္ကေကာ ဘာလုပ္တာလဲ”
“မင္းေမးခြန္းေတြကလဲ မ်ားလိုက္တာ။ မွတ္ထား … ဖြီဖြမ္ဖလားပြဲ ဆိုတာဒါဘဲ။ စကားမ်ားရင္ ေခြးဆြဲသြားမယ္။ ေအးေအးၾကည့္။ က်ဳိးပဲ့ေစခ်င္လို႔ ကြန္ကရစ္ကြင္းမွာ ကန္ခိုင္းတာေပါ့ဟ။ ဟိုေဘးကလဲ နတ္႐ုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ဘုတ္အုပ္ထဲက အေနာ္ရထာ ဘုရင့္ေနာင္ အေလာင္းဘုရားအ႐ုပ္ေတြ”
“ေအးပါကြာ။ ဖိုင္နယ္ပြဲဆိုၿပီး ၾကည့္တဲ့လူလဲ မေတြ႔ပါလား။ လံုျခံဳေရးေတြဘဲေတြ႔တယ္”
“အဲဒါ လံုျခံဳေရးမဟုတ္ဘူးကြ။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြ”
“ဒါဆို စစ္တပ္ဖလားပြဲေပါ့”
“အဲသလိုလဲ အတိအက်ေျပာလို႔မရဘူး။ ကန္တဲ့အခါ ေတြ႔လိမ့္မယ္ကြာ။ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့လူကို ရွင္းျပရတာ အာေပါက္တယ္”
မၾကာမီ ၿပိုင္ပြဲဝင္ ေဘာလံုးအသင္း ၂ သင္း ကြန္ကရစ္ကြင္းႀကီးထဲဝင္လာသည္။
“ဟ ဟ ေဟ့ေကာင္ … ဟို အစိမ္းတပိုင္း အျဖဴတပိုင္းဝတ္ထားတဲ့အသင္းက အားလံုး ေနကာမ်က္မွန္ေတြ တပ္ထားပါလား။ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ပံုကလဲ စမ္းတဝါးဝါး ဟိုတိုက္ဒီတုိက္နဲ႔”
“အဲဒါက မ်က္မျမင္ေဘာလံုးအသင္း၊ တေယာက္မွ အေကာင္းမပါဘူး”
“ေအာ္ … ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို သနားၿပီး ဟိုလံုျခံဳေရးေတြ အဲ ဟုတ္ေပါင္ ပရိသတ္ေတြက တအား အားေပးၾကတာကိုး”
“သနားလို႔အားေပးတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ သူတို႔ညီအစ္ကိုေတြ ေဆြမ်ဳိးအရင္းႀကီးေတြမို႔လို႔ အားေပးတာ”
“ထားပါေတာ့ကြာ။ ေနာက္တသင္းက ပိုေတာင္ဆိုးေနပါလား။ အသင္းအကၤ်ီကလဲ ေရာင္စံုနဲ႔၊ အစုတ္အျပဲေတြေရာ၊ အကၤ်ီဗလာေရာ။ ကတဲ့လူက က၊ သီခ်င္းေအာ္ဆိုတဲ့လူက ေအာ္၊ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္တဲ့လူက ေလွ်ာက္၊ ဂၽြမ္းလွိမ့္ ထုိးလာတဲ့ လူေရာ၊ အမယ္ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္လာတဲ့ေကာင္လဲရွိေသး၊ ဖိနပ္ကို တဖက္ထဲစီးတဲ့လူလဲ မနဲပါ လား။ အင္း … မ်က္စိေတာ့ ျမင္ပံုရတယ္”
“အဲဒါက အ႐ူးအသင္းကြ။ အားလံုးစိတ္ေရာဂါကုေဆး႐ံုက စပယ္ရွယ္ေရြးလာတာ”
“ဗုေဒၶာ။ အ႐ူးမ ၃ ေယာက္လဲ ပါေသးတယ္ေနာ္။ ေခါင္းမွာလဲ ပန္းေတြေဝလို႔၊ သနပ္ခါးဘဲက်ားနဲ႔၊ ဝတ္ထားတာလဲ ကို႔႐ိုးကားယား၊ ဟိုကေပါက္ ဒီကေပၚ”
“ဟိုမွာၾကည့္။ ဒိုင္လူႀကီးေတြ လိုင္းစမင္းေတြ ေတြ႔လား”
“အင္း။ ဒိုင္လူႀကီးေတြက ခါးမွာ ပစၥတိုနဲ႔ပါလား။ လက္ထဲမလဲ နံပတ္ဒုတ္နဲ႔။ ဝတ္စံုက ဟိုလံုျခံဳေရးေတြ ဝတ္ထားတဲ့ ဝတ္စံုအတုိင္းဘဲ။ ဒါမ်ဳိးတခါမွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး”
“ေအာ္ … ဖြီဖြမ္ဖလားပါဆိုမွ၊ ငါ့ေကာင္ကလဲ တယ္ဒံုးေဝးသကိုး။ ဒီမွာမွတ္ထား၊ နံပတ္ဒုတ္က အဝါကဒ္၊ ပစၥတိုက အနီကဒ္”
“ေအးကြာ … ေျပာလဲခံရမွာဘဲ။ ငါတို႔ စကၤာပူ မေလးရွားမွာ ဒီလိုမေတြ႔ဖူးလို႔”
မၾကာမီ ေဘာလံုးပြဲစတင္ရန္ ႏွစ္ဖက္အသင္းမ်ား ေနရာယူၾကသည္။
“ဟ ဟ ေဟ့ေကာင္ … ဟိုမွာ ဒိုင္လူႀကီးက အ႐ူးအသင္းကလူေတြကို နံပတ္ဒုတ္နဲ႔႐ိုက္ေနၿပီ၊ ေဘာလံုးေတာင္ စမကန္ေသးဘူး”
“ေအးလကြာ … အ႐ူးအသင္းက စည္းကမ္းေဖာက္တာကိုး၊ ေနရာလဲ ေကာင္းေကာင္းမယူဘဲ ကြင္းထဲ အ႐ူးထေန ေတာ့ တီးခံရတာေပါ့”
မွန္သည္။ အ႐ူးမ်ားက ဖ႐ိုဖရဲ တေယာက္တေပါက္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေန႐ံုမက အသင္းမန္ေနဂ်ာ မစၥတာအီးျဂက္ႏွင့္ လက္ေထာက္မ်ားျဖစ္ေသာ မစၥတာေဟး-အင္းေလးကန္ေဘး၊ မစၥတာဗာဟူး၊ မစၥတာဆူးနမ္း၊ မစၥတာေညႇာ္ျပင္း တို႔မွာလည္း ကြန္ကရစ္ကြင္းႀကီးကို ပတ္ေျပးေနၾကၿပီး “ငါတို႔ေနာ္ေနာ္၊ ငါတို႔ေနာင္ေနာင္၊ ငါတို႔ေလာင္းေလာင္း” ဟုေအာ္၍ အ႐ုပ္ႀကီး ၃ ႐ုပ္ေပၚဖက္တက္သျဖင့္ ဒိုင္လူႀကီးႏွင့္ လုိင္းစမင္းမ်ားက နံပတ္ဒုတ္ႏွင့္လုိက္႐ုိက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
မ်ားမၾကာမီ ေသနတ္သံတခ်က္ၾကားသျဖင့္ “ပြဲေတာင္မစေသးဘူး။ အနီကဒ္ျပၿပီထင္တယ္” ဟုက်ေနာ္က ေျပာလိုက္ ရာ သူငယ္ခ်င္းက “အဲဒါ ေဘာလံုးစကန္ဖို႔ အခ်က္ေပးတာကြ။ ဒီပြဲမွာ ခရာမသံုးဘူး” ဟု ျပန္ေျပာသည္။
“သူငယ္ခ်င္း … ကြင္းေဘးက ႏိုင္ငံျခားသားပံုစံ အသားျဖဴျဖဴ ႏွာေခါင္းရွည္ရွည္နဲ႔ ပံုမက်ပန္းမက်လူေတြကဘာလဲ။ ဘာေတြေလွ်ာက္ေအာ္ေနမွန္းလဲ မသိဘူး”
“ေအာ္ … အဲဒါ ဒီေဘာလံုးပြဲႀကီး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း အားကစားစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကစားဖို႔ဆိုၿပီး လာေစာင့္ၾကည့္တဲ့ ႏိုင္ငံျခား ကအ႐ူးေတြေလ”
အ႐ူးမ်ားကား ေဘာလံုးကိုေျခဦးတည့္ရာ ကန္ခ်င္ရာကန္ေနသလို ေျပးခ်င္သလိုေျပး ေဆာ့ခ်င္သလိုေဆာ့ေနၾက ေသာ္လည္း မ်က္မျမင္မ်ားကား ကြင္းေဘးမွ အမိန္႔ေပးေနသည့္ ဖားျပဳပ္ပံုမန္ေနဂ်ာ မစၥတာေက်ာက္ဆည္ႏွင့္ လက္ ေထာက္ မစၥစ္ဆင္ႏူမရွင္ တို႔အသံကို အာ႐ံုစိုက္လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ေဘာလံုးႏွင့္ ဂိုးတိုင္ (တကယ္က ဂိုးတိုင္မရွိပါ၊ တဖက္စည္းကို ေက်ာ္သြားလွ်င္ ဂိုးဟုသတ္မွတ္သည္) ကိုလည္းေကာင္း၊ တဖက္အသင္းလူမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိအသင္းသားမ်ားကိုလည္းေကာင္း မျမင္ၾကေသာ္လည္း မန္ေနဂ်ာဖားျပဳပ္ႀကီး ၫႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း ေျပးလႊား ကန္ေဆာင့္ ထိုးႀကိတ္ေနၾကသည္။
အ႐ူးအသင္းသားမ်ားကေတာ့ တခါတရံ ကိုယ့္ကို ေဆာင့္ကန္သည့္ ေျခေထာက္ကို ဖမ္းကိုင္ၿပီး နမ္းလိုနမ္း လွ်ာႏွင့္ ယက္လိုယက္ လုပ္ၾကတာလည္း ရွိသည္။ ကိုယ့္ဂိုး ကိုယ္ျပန္သြင္းတာကလည္း အလံုး ၅၀ မကေတာ့။ ကိုယ့္ဘက္ သားအခ်င္းခ်င္းလဲ သဲႀကီးမဲႀကီးေဘာလံုးလုၾကသည္။ ကြင္းအျပင္ထြက္ၿပီး ေဘာလံုးပြဲစပြန္ဆာ ‘ေသဗမာ’ ဦးအင္ေငြ ခ်ထားေပးသည့္ ေပါက္စီမ်ား၊ မာမားေခါက္ဆြဲထုပ္မ်ားကို အငမ္းမရလုယက္စားေသာက္ေနၾကတာလည္း ရွိသည္။ ကြင္းထဲလွဲအိပ္ေနသူမ်ားကလည္း တေယာက္မဟုတ္တေယာက္ အခ်ိန္မေရြးရွိေနသည္။ အ႐ူးအသင္းသား အခ်င္း ခ်င္း ထိုးႀကိတ္ ကုန္းကိုက္ေနတာလည္း ေတြ႔ရသည္။
ဒိုင္လူႀကီးမ်ားကလည္း တာဝန္ေက်ၾကသည္။ အဝါကဒ္မိေသာအ႐ူးမ်ား ေခါင္းကြဲ၍ထြက္သည့္ေသြး၊ မ်က္မျမင္ အသင္းက လူခ်၍ အ႐ူးမ်ားဒဏ္ရာရၿပီးထြက္သည့္ေသြး၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲက် ထိခိုက္မိ၍ ထြက္သည့္ေသြးမ်ားက ကြင္းေပၚတြင္ အိုင္ထြန္းေနသည္။ အနီကဒ္ထိၿပီး ဒိုင္လူႀကီးက ေသနတ္ႏွင့္ပစ္၍ ကြင္းထဲမွာ လဲက်ေသဆံုးေနေသာ အ႐ူးအေလာင္းမ်ားကလည္း တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္။ (မ်က္မျမင္အသင္းမွာမူ အဝါကဒ္ အနီကဒ္ တခုမွမထိ) သို႔ရာတြင္ အ႐ူးမ်ားကား ေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲ၌ အကမပ်က္ အဆိုမပ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး ခုန္ေပါက္လ်က္။
ခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ မ်က္မျမင္အသင္းက အ႐ူးအသင္းကို ၉၉ ဂိုး ၁ ဂိုးႏွင့္ႏိုင္သြားၿပီး ၂၀၁၀ ဖြီဖြမ္ျမန္မာ့ဖလားကို ဆြတ္ခူး ရရွိသြားပါသည္။ ပြဲၿပီးမွ ဗြီဒီယိုမွတ္တမ္းျဖင့္ ဂိုးဝင္မႈမ်ားကို ျပန္စစ္ေဆးရာ အ႐ူးအသင္းမွ တိုက္စစ္မႉးဆိုသူ ‘တို႔စိတ္ညစ္’ သြင္းသည့္ ဂိုးကိုပယ္ဖ်က္လိုက္သျဖင့္ မ်က္မျမင္အသင္းက ၁၀၀ ဂိုး အ႐ူးအသင္းက ၀ ဂိုးျဖစ္သြား သည္။
ေဘာလံုးပြဲလာေစာင့္ၾကည့္သည့္ သိုေဆာင္းလူမ်ဳိးအ႐ူးမ်ားကား ပါးစပ္မွအျမဳပ္တစီစီထြက္ေအာင္ တြန္႔လိမ္ေကာ့ပ်ံ ထြန္႔ထြန္႔လူးေအာ္ရင္း မ်က္မျမင္အသင္းသားမ်ားႏွင့္ ဒိုင္လူႀကီးတို႔က ရြာသာႀကီးဘတ္စ္ကားေပၚ ႐ိုက္ႏွက္ဆြဲေခၚ သြားသည့္ေနာက္ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း တရြတ္တိုက္ပါသြားသည္ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရေလသတည္း။ သြတ္ … သြတ္ … သြတ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
