ဆုနဲ႔ ဒဏ္
နတ္စည္
ဇြန္ ၄၊ ၂၀၁၃
“ငရဲႀကီးေတာ့မယ္ ေဟ့ … ငရဲႀကီးေတာ့မယ္”
တိုင္ပင္ကိုက္ ထပ္ေျပာဆိုေနသံေၾကာင့္ နားစြင့္ မိသည္၊ ခင္ေမထြန္းနဲ႔ ယမင္းတို႔အသံ၊ ဘာမ်ား ျဖစ္ၾက ျပန္ၿပီလဲ မသိ၊
“နီနီတို႔ေရ ေဟာဒီမယ္ ကိုညီညီတို႔ ဘုရားအုတ္ခံုေပၚတက္ၿပီး ခိုေလးေတြကို ခဲလံုးနဲ႔ လိုက္ပစ္ေနတာ ခိုေလးတစ္ေကာင္ မွန္သြားၿပီ”
“ညီညီထြန္းေဝနဲ႔ စည္သူေထြးတို႔ နင္တို႔ ဝဋ္ လိုက္မယ္ … ငရဲႀကီးမယ္ သိရဲ႕လား”
“ဟင္း … နီနီကလဲ၊ သားတို႔က သတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ ကစားတာဟာ”
“ဟဲ့ … ကိုယ္ေပ်ာ္ဖို႔ သူမ်ားကို မညႇင္းဆဲ ရဘူးလို႔ ဘုန္းဘုန္း သင္ထားတာေလ”
“မိႏြယ္ကလဲဟာ ဒါေလာက္နဲ႔ေတာ့ ငရဲမႀကီး ေလာက္ပါဘူး”
“ေကာင္းျမတ္ … နင္ေျမႇာက္မေပးနဲ႔၊ အဝီစိ ခ်ိဳးကပ္မယ္”
“ဟ … အဝီစိက်လဲ ေရေတာင္မ်ားမ်ား ေသာက္ရေသး … ေနာ့ကြာ ေကာင္းျမတ္”
“လာျပန္ၿပီ ကိုဇင္မင္း၊ အဝီစိက်ပါတယ္ဆိုမွ ဘယ္က ေရမ်ားမ်ားေသာက္ရမွာလဲ”
“ဟဲ့ … မိႏြယ္ရ၊ ခုေခတ္အဝီစိက မပူေလာက္ေတာ့ဘူး၊ တို႔အိမ္မွာတူးထားတဲ့ အဝီစိတြင္းဆို ေရေတြကပန္း ေနတာ ဟဲဟဲ”
“ဒါဆို ကိုဇင္မင္း၊ ဓာတ္ေငြ႕ေတြ တူးလို႔ရတာၾကေရာ၊ ငရဲအိုးကင္းက အေငြ႔ထြက္တာလို႔ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ ကိုေကာင္း”
အာဂကေလးေတြ၊ အဲ … လူငယ္ေတြ၊ ၾကည့္စမ္း ေျပာေနလိုက္ၾကတာ၊ ဓာတ္ေငြ႕ေတြကိုေတာင္ နီလာထြန္းက ဆြဲေျပာလိုက္ေသး၊ ေကာင္းတယ္ … ေကာင္းတယ္၊ ခုလို စူးစူးစမ္းစမ္း ရွိၾကတာ၊ “မစူးမစမ္း၊ ဉာဏ္ျမင္ကန္း၊ စူးစမ္း ဉာဏ္ႀကီးသည္” လကၤာေလးေတာင္ ရွိေသး၊ မစူးစမ္းဘဲ၊ ယံုလြယ္ျပဳလြယ္တာႏွင့္စာရင္ စူးစမ္းျငင္းဆန္တာက ဉာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္လို႔ အက်ိဳးႏွင့္ နီးလြယ္မည္၊ အေတြးျဖင့္ သူတို႔ေလးေတြရွိရာ ေက်ာင္းေထာင့္ အင္ၾကင္းပင္ရိပ္ဆီ လာခဲ့သည္။
“ဘုန္းဘုန္း ငရဲတို႔ နတ္ျပည္တို႔ဆိုတာ ရွိလားဟင္”
ေမးခြန္းႀကီးႏွင့္ ဆီးေဆာင့္လိုက္သူက ထံုးစံအတိုင္း ေကာင္းျမတ္ထြန္း၊ ရွိတာေပါ့လို႔ ေျဖလုလုမွာ ဆင့္လာမည့္ ေမးခြန္းေတြ၊ တက္လာမည့္ ကြန္ပလိန္႔ေတြကို လွမ္းျမင္မိမွ …
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုေကာင္းရဲ႕”
“ခုနက သားတို႔ ေျပာေနၾကတာ ငရဲျပည္တို႔ အဝီစိတို႔ဆိုတာ အဖြားေျပာသလို ငရဲမီးေတြ ေခြးနက္ႀကီးေတြ မရွိေလာက္ေတာ့ဘူး၊ အဝီစိတြင္းဆို ေရေတြထြက္ေနတာေလ၊ ေနာက္ၿပီး နတ္ျပည္ဆိုတာကေကာ ဘယ္နားမွာလဲ အဂၤါၿဂိဳဟ္တို႔မွာ လူေတြေရာက္ေနၿပီေလ၊ မိုးေပၚမွာဆို ေတြ႕ရမွာေပါ့”
ဟုတ္ပေဟ့၊ ITေခတ္ လူငယ္ေတြ၊ ငရဲခန္းနဲ႔ေျခာက္၊ ဘံုခန္းနဲ႔ေျမႇာက္လို႔ မရေတာ့တာကေတာ့ ဧကန္၊ စာတုမဟာရာဇ္အစ ဝသဝတၲိအဆံုး နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ႏွင့္ သိဥၨိဳးအစ အဝီစိအဆံုး ရွစ္ထပ္ေသာ ငရဲႀကီးတို႔ကို အသာထားကာ သင္းကေလးတို႔ နားဝင္လြယ္မည့္ ဓမၼကို စဥ္းစားရသည္။ ဒီေမးခြန္းေလးသည္ အားလံုးရဲ႕ အာေဘာ္ဆိုတာ ေရွ႕မွာ စု႐ံုးလာၾကသည့္ သင္းတို႔ေလးေတြကို ၾကည့္၍ သိႏိုင္သည္ေလ။
“ေအး … ဘာသာတရားတိုင္း ဘာသာတိုင္းရဲ႕ က်မ္းစာေတြမွာေတာ့ ရွိတာေပါ့ကြယ္ … အဲ … သိပၸံ ပညာကလည္း မရွိဘူးလို႔ မျငင္းဆိုေသးပါဘူး”
အရာရာကို လက္ေတြ႕ႏွင့္ဆံုးျဖတ္ေသာ၊ သိပၸံနည္းက်မွ ယံုလိုသည့္ေခတ္တြင္ လက္ေတြ႕မျပတတ္႐ံုႏွင့္ ေကာင္း ျမတ္ေသာ အယူအဆတို႔သည္ ေပ်ာက္ကြယ္ ရေတာ့မည္ေလာ၊ ထို႔ျပင္ သိပၸံပညာဆိုသည္မွာ “မွန္ျခင္း” နဲ႔ “မွားျခင္း” (Right or Wrong) ကိုသာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၿပီး၊ “ေကာင္းျခင္း” နဲ႔ “ဆိုးျခင္း” (Good or Bad) ကိုမူ ဘာသာတရားကသာ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား၊ ဒီအေၾကာင္းကို တေလာကပင္ ဒႆန ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦးေရးတာ ဖတ္လိုက္မိေသးသည္၊ တျဖည္းျဖည္း သူတို႔ေလးေတြကို ရွင္းျပရမည္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ..
“ဒီလိုကြယ့္ … ငရဲဆိုတာ နိ – အယ ခ်မ္းသာကင္းေသာ ဆင္းရဲအတိျဖစ္ျခင္းကိုေခၚတာျဖစ္ၿပီး နတ္ျပည္ဆိုတာ သဂၢေလာက ျမင့္ျမတ္သူတို႔လားရာ၊ ေကာင္းသူတို႔ ေနရာလို႔ ဆိုတာေပါ့ကြယ္”
“ငရဲႀကီးတယ္ဆိုတာ ဆင္းရဲျခင္း ႀကီးလိမ့္မယ္ လို႔ဆိုတာေပါ့ေနာ္ ဘုန္းဘုန္း”
“ေအး … ကိုေတဇာႀကီး ေျပာသလို ထင္မယ္ဆိုလည္း ထင္ႏိုင္ပါတယ္ကြယ္၊ တကယ္ေတာ့ ငရဲဆိုတာ အတၲႀကီးတဲ့သူ၊ သူတစ္ပါးသတ္ျဖတ္ ညႇင္းဆဲသူ၊ လိမ္သူ ေကာက္သူစတဲ့ ဆိုးယုတ္သူေတြအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ အျဖစ္ရွိေနၿပီး၊ နတ္ျပည္ဆိုတာကေတာ့ အမ်ားအေရး ေဆာင္သူ၊ သူတစ္ပါးကို ၾကင္နာေစာင့္ေရွာက္သူ စတဲ့ ေကာင္းသူေတြအတြက္ ဆုလာဘ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့ ၾကတာေပါ့ကြယ္။
“ေကာင္းတာလုပ္သူေတြအတြက္ ဆုလာဘ္၊ မေကာင္းတာလုပ္သူအတြက္ အျပစ္ဒဏ္လား ဘုန္းဘုန္း”
“ေအး ေအး ဆိုပါေတာ့ကြယ္”
ျပဳအပ္တာကို မျပဳမိ၍ ေနာင္တဆင္းရဲ၊ မျပဳအပ္တာကို ျပဳမိ၍ ပူပန္ဆင္းရဲ၊ မျပဳအပ္တာကို ေရွာင္ခဲ့လို႔ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာ၊ ျပဳအပ္တာကို ျပဳခဲ့လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာ စတဲ့သေဘာေတြကိုေတာ့ သင္းတို႔ေလးေတြ နားေထြး ကုန္ေရာ့မည္ … ဒါေၾကာင့္ …
“ဒါေပါ့ … ကိုေကာင္းရဲ႕၊ ဒီအေၾကာင္းကို သားတို႔ ထင္ဟပ္လြယ္ေအာင္ ပံုဝတၳဳေလးတစ္ခု ဘုန္းဘုန္းေျပာျပမယ္၊ တစ္ခါတုန္းက သားတို႔ သမီးတို႔လိုဘဲ ငရဲနဲ႔ နတ္ျပည္ကို သိလိုတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႕ဆရာရွင္က ျပသဖို႔ရန္ ပထမ တေနရာကို ေခၚသြားပါသတဲ့၊ ေရာက္တဲ့အခါ (သူတို႔ေမးမည့္အေရး ႀကိဳသိသည့္ အေနျဖင့္ လက္ႏွစ္ဘက္လံုးကို ေဘးသို႔ ဆန္႔ထားကာ) တလံေလာက္အ႐ိုး ရွည္တဲ့ ေရမႈတ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေရေသာက္ ေနၾကတဲ့ သူေတြကို ျပသတဲ့၊ အဲဒီသူေတြ ဟာ ေရမႈတ္ရွည္ႀကီးကို အဖ်ားကကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ေရထည့္ ေနတာ ဘယ္လိုမွ ေရကမဝင္၊ ေသာက္လို႔မရတဲ့ အတြက္ ေရငတ္တာထက္ပိုၿပီး ဆင္းရဲၾကရသတဲ့။ အဲဒါ ငရဲေပါ့လို႔ ေျပာသတဲ့။
ေနာက္တစ္ခါ တေနရာကို လိုက္ျပျပန္သတဲ့၊ ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း အဲလို ေရမႈတ္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ ေရေသာက္ေန ၾကတာ ေတြ႕ရျပန္သတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာက ေရမႈတ္ႀကီးေတြကို တစ္ေယာက္ကကိုင္ၿပီး အျခားတစ္ေယာက္ပါးစပ္ထဲ ေလာင္းေပးေနၾကတာ၊ တိုက္ေပးေနၾကတာတဲ့၊ ဝလင္ေအာင္ ေသာက္သံုးၾကရေတာ့ ခ်မ္းသာၾကရသတဲ့။ အဲဒါ နတ္ျပည္လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။
ဒီမွ်ဆို သူတို႔ေလးေတြ မိတ္ဆက္နိဒါန္းေတာ့ ရေလာက္ၿပီ၊ စကားသတ္ရန္ …
“ကိုင္း … အဲဒါေၾကာင့္ အတၲႀကီးသူေတြအတြက္ ငရဲဟာ ရွိေနမွာျဖစ္ၿပီး၊ သူတစ္ပါးအက်ိဳး သည္ပိုးသူေတြ အတြက္လည္း နတ္ျပည္ဟာ ရွိေနမွာေပါ့ကြယ္”။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ