>
မုန္တိုင္းမၿပိဳမီ
မ်ဴိးျမင့္ခ်ဴိ
ေအာက္တိုဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၀
မုန္တိုင္းပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ သူ႔ကို စေတြ႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနတာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
သို႔မဟုတ္ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္အာ႐ံုႏွင့္ကိုယ္လြင့္ေနသည္မို႔ ဝန္းက်င္ႏွင့္ လြတ္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ မ်က္ႏွာက်က္ကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္က “အဲဒီအခ်ိန္က မိုးဖြဲဖြဲက်ေနတာနဲ႔တူတယ္” ဟု ဆက္ေျပာ လိုက္သည္။
“ ဘယ္ကလာ ဖြဲဖြဲရမွာလည္း။ ေတာ္ေတာ့္ကိုသည္းေနတာ၊ ငါေတာင္ၿမိဳ႔ထဲ သြားမလို႔ဟာ၊ ထီးမရွိတာနဲ႔ ကိုစီုးကိုေစာင့္ရင္း နာရီဝက္ေလာက္ေနာက္က်သြားလို႔ မင္း ေတာင္ေျပာေသးတယ္ေလကြာ” ဟု ျပန္ေျပာကာ က်ေနာ့္ကိုဖက္ကို သူလွည့္လိုက္သည္။
မ်က္ႏွာက်က္မီးလံုးဝါက်င့္က်င့္အနီး တလည္လည္ပ်ံေနသည့္ ပလူေကာင္ေလးမ်ားကို လိုက္ဖမ္းစားရင္း အိမ္ေျမွာင္ ၃ – ၄ ေကာင္ အလုပ္မ်ားေနသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။ ၾကမ္း ျပင္ေပၚမွာ ေတာ့ အေတာင္ကြၽတ္၍မပ်ံႏိုင္ေတာ့သည့္ ကိုယ္တံုးလံုးပလူေကာင္ေလးမ်ား တစ္ေကာင္ေနာက္ တစ္ေကာင္ဆက္၍ ၃ – ၄ ေကာင္ အတြဲလိုက္ေလွ်ာက္သြား ေနၾက သည္ကိုၾကည့္ရင္း “မ်ားမ်ားစားစားဆိုလည္း ေကာင္းသားကြာ။ ဒီေကာင္ေတြ စားေကာင္းတယ္” ဟု သူကဆိုသည္။
က်ေနာ္က “ငါက အစက သူ႔ကို ေယာကၤ်ားလွ်ာ လို႔ထင္တာကြ၊ စကားေျပာရင္လည္း က်ေနာ္…က်ေနာ္နဲ႔ဆိုေတာ့” ဟုေျပာသည့္အခါ
“ငါေတာ့ အဲလိုမထင္ဘူး။ ေယာကၤ်ားဆန္တယ္လို႔ထင္တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူးကြ။ မိန္းမ မဆန္လြန္းတာ၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ ေရေမႊးနံ႔ေလးဘာေလး တစ္ခါတစ္ေလရတတ္တာရယ္၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေနတတ္တာရယ္ကလြဲလို႔ အလွျပင္တာတို႔ဘာတို႔ တစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးဘူး။ ဝတ္လိုက္ရင္လည္း ေယာကၤ်ားဝတ္ ရွပ္အကႌ်နဲ႔၊ ေျဗာင္ထမိန္နဲ႔ကလြဲလို႔ ဘာမွ ဝတ္တာမေတြ႔ဖူးဘူး” ဟု သူကဆက္ေျပာ၏။
က်ေနာ္သူ႔ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ “မင္းက အေသးစိတ္ကို မွတ္ထားတာဘဲ။ ဟဲ..ဟဲ” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္မိလိုက္သည္။
သူနည္းနည္း ခုတုတုျဖစ္သြားသလားမေျပာတတ္ “မင္းကလည္း ငါအေကာင္းေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးဟာ မိန္းကေလးပါဘဲ၊ မင္းမွတ္မိလားမသိဘူး။ မင္း သူ႔ကို နာမည္ေရွ႔မွာ မ တပ္ၿပီး သြားေခၚေတာ့ သူျပန္ေျပာ တဲ့ပံုေလ” ဟု ေျပာရင္း ေဆးလိပ္ကိုသာ တြင္တြင္ဖြာေနေတာ့သည္။
“ေအး.. မွတ္မိတယ္ ‘က်ေနာ့္ကို နာမည္အတိုင္းဘဲေခၚပါ’ လို႔ ေျပာၿပီး ရွက္တက္တက္ျဖစ္သြားတဲ့ပံုပဲ”
“ေအးေလ၊ အဲဒါေျပာေပါ့” ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ ေဆးလိပ္ကို မဲဖြာေနျပန္သျဖင့္
က်ေနာ္က “ေဟ့ေကာင္ အဲဒါ ဒီေန႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးက်ည္ဆန္ေနာ္၊ မီးေလးဘာေလးလည္း သတ္ထားဦး” ေျပာလိုက္ျဖစ္သည္။
“ေအးပါကြာ၊ သိပါတယ္။ ေဆးလိပ္အဝေသာက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္” ေမးသလိုေျပာသလိုလုပ္ၿပီး ေဆးလိပ္တိုကို နံရံအေပါက္ထဲ အသာအယာထိုးထည့္လိုက္သည္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာက်က္ကိုသာ ၾကည့္ေနၾကသည္၊ စကားဆက္မေျပာျဖစ္ေသး။
ခဏၾကာေတာ့မွ သူက “ေၾသာ္.. ဒါနဲ႔ သူ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ မင္းဆီမွာဆို၊ ငါ့ကို ကိုျမင့္ေျပာတယ္”
“ေအး.. ဟုတ္တယ္”
“သူ႔လက္မွတ္ပါလား”
“ပါတယ္”
“သိမ္းထားေပါ့ကြာ၊ အမွတ္တရေပါ့” ဟု ေျပာၿပီး တဖက္သို႔ျပန္လွည့္လိုက္ျပန္သည္။
ထို႔ေနာက္ “တို႔ဆီမွာ စာအုပ္ေကာင္းေတြကို ကိုယ္ပိုင္ဝယ္ဖတ္ၿပီးသိမ္းတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္ေနာ္” ဟု ဆိုသည့္ သူ႔အျမင္ကို က်ေနာ္ သေဘာမတူစရာမရွိပါ။
“ငါ တစ္ရက္ၿမိဳ႔ထဲသြားရင္း ကားေပၚမွာ သူ႔ဘိုးေတာ္နဲ႔ဆံုလို႔ ‘အန္ကယ္လ္ သီတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ က်ေနာ့္ဆီရွိတယ္၊ ငွားဖတ္ၿပီး ျပန္မေပးျဖစ္တာနဲ႔’ ဆိုေတာ့
ဘိုးေတာ္က ‘ဟုတ္လား ေနပါေစေတာ့ကြာ၊ မင္းကို အမွတ္တရေပးခဲ့တယ္လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး ယူထားလိုက္ပါ’ လို႔ ေျပာတယ္ကြာ၊ မ်က္ႏွာလည္း ခပ္ၫိႈးၫိႈးရယ္၊ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ယူထားလိုက္တာ” ဆိုေတာ့
သူက “ဟုတ္လား၊ အခုေရာ အဲဒီစာအုပ္”
“အိမ္မွာ ရွိဦးမယ္ထင္တာဘဲ” စကားစျပတ္သြားျပန္သည္။
မီးလံုးနားတြင္ ပလူမ်ားအေတာ္အတန္က်ဲသြား၏။ အိမ္ေျမွာင္မ်ားလည္း ေစာေစာကေလာက္ ေျပးေျပးလႊားလႊားသိပ္မရွိေတာ့။ အထိုက္ အေလွ်ာက္ အစာဝသြားၾကဟန္တူသည္။
“တာဝန္က်ဆရာေရ မီးတတို႔ေလာက္ ေပးပါဗ်ိဳ႔” ဟု (၂) ခန္းေက်ာ္မွ ညကင္းေစာင့္သမားထံ ေဆးလိပ္မီးလွမ္းေတာင္းသည့္ အသံကိုၾကား လိုက္ရသည္။
“ခ်မလား” ဟု ေမးရင္း ေစာေစာက သူ မီးသတ္ထားသည့္ ေဆးလိပ္တိုကို နံရံအေပါက္ထဲမွ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျပန္ထုတ္ ယူသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ထို႔ေနာက္ တံုးလံုးလွဲေနရာမွထ၍ အေပါက္ဝတြင္ေျပာင္းထိုင္လိုက္သည္။
“ေအး..ခ်တာေပါ့၊ အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ ေပးေတာ့မယ္ေနာ္၊ ဗ်ိဳ႔..ကိုေအးေငြေရ မီးလာရင္ ဒီဘက္လည္းလႊတ္ေပးပါဦးေနာ” ဟု ေျပာၿပီး က်ေနာ္က ဆီးသြားရန္ထလိုက္သည္။
ဆီးသြားရင္းမွ “မင္း မွတ္မိေသးလား၊ ေနာက္ေန႔ဆို အေထြေထြသပိတ္ခ်ီတက္ပြဲလုပ္မည့္ညက သူ ႐ံုးမွာ ညအိပ္လာၿပီး လုပ္ကူ ေပးတာေလ” ဟု ေျပာသည့္အခါ သူက
“သိပ္မွတ္မိတာေပါ့ကြာ။ ေနာက္ေန႔ မနက္အေစာႀကီးရွိေသးတယ္၊ သူ႔ဘိုးေတာ္ ႐ံုးေရာက္လာေတာ့၊ ပထမ ငါ လန္႔ေတာင္ လန္႔သြားတာ၊ သူ႔ဘိုးေတာ္ ေျပာပံုက.. ”
ဟု စကားစရပ္ၿပီး၊ မီးလာေပးသည့္ ညကင္းသမားအား “ေက်းဇူးပါဘဲဗ်ာ” ေျပာကာမီးၫွိေနသည္။
က်ေနာ္လည္း ထိုမနက္က သူႏွင့္အတူရွိေနခဲ့သည္။
“ညက အန္ကယ္လ့္သမီး ဒီမွာ အိပ္တာလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္ကယ္လ္”
“ခုေရာ”
“လက္ဘက္ရည္ သြားဝယ္ေနပါတယ္”
“အန္ကယ္လ္ကြာ တစ္ညလံုးစိတ္ပူေနတာ”
“ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေျပာေတာ့ အန္ကယ္လ္တို႔ကို ေျပာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္”
“ေအး… ေျပာေတာ့ ေျပာခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ကြာ သမီးမိန္းကေလးဆိုေတာ့.. ”
“ဒီေလာက္ႀကီးလည္း စိတ္မပူပါနဲ႔ အန္ကယ္လ္၊ ဒီမွာ မိန္းကေလးအေဖၚေတြလည္းရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔လည္း ရွိေနတာဘဲဟာ”
“ေအးပါကြယ္၊ ဒါဆိုလည္းၿပီးတာပါဘဲ၊ ညကေတာင္ တစ္ေခါက္ေလာက္လွည့္လာအံုးမယ္လို႔လုပ္ေနတာ၊ သူ႔အေမက ‘ကာလႀကီးကလည္း ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး အေဖၚေတြလည္းရွိေနတာေနမွာပါ၊ သိပ္လည္းပူမေနပါနဲ႔၊ မနက္မွ ေစာေစာသြားေပါ့’ ဆိုတာနဲ႔ အျပင္မထြက္ျဖစ္ေတာ့တာ”
ဟု ေျပာသည့္ သူ႔ဖခင္၏ မ်က္ဝန္းအိမ္တြင္ စိုးရိမ္ရိပ္တို႔အား ေတြ႔ခဲ့ရသည္ကို မွတ္မိေနေၾကာင္း က်ေနာ့္ကိုေျပာရင္း
“သူ႔ ဘိုးေတာ္က သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ပံုရတယ္ကြ၊ ဘြားေတာ္ ၾကည့္ရတာေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ” ဟု ဆက္ေျပာေနသည္။
ထို႔ေနာက္ကြၽန္ေတာ့္အား ေဆးလိပ္တိုလွမ္းေပးသည္။ ႏွစ္ဖြာ ဆက္တိုက္ဖြာခ်လိုက္ၿပီး အဆုတ္ထဲအျပည့္ ႐ိႈက္သြင္းလိုက္ေတာ့မွ ေနသာထိုင္သာရွိသြားသည္။
“ေနာက္ပိုင္း..” ဟု ေျပာရင္းက က်ေနာ္လွမ္းေပးသည့္ ေဆးလိပ္ကိုယူသည္။ တစ္ဖြာႏွစ္ဖြာ ဖြာၿပီး ေဘးခ်လိုက္၏။
“ေဟ့ေကာင္ မီးေသသြားဦမယ္”
“ရပါတယ္။ ငါ ဒီမွာ ေစာင္စ႐ိႉ႔ထားတယ္၊ ေတာက္ေလ်ာက္ႀကီးဆိုေတာ့လည္း ဖင္ပူတယ္ကြာ” ေျပာကာ ေစာင္ႀကိဳးစကို ေလ အသာမႈတ္ေပးေန၏။
“ဒါနဲ႔၊ လုပ္ပါဦး အခုန စကား ျပတ္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘာျဖစ္တယ္” က်ေနာ္က စကားစကို ျပန္ေကာက္ေပးလိုက္သည္။
“ေနာက္ပိုင္း ငါ သူတို႔အိမ္ကို တစ္ေခါက္ႏွစ္ေခါက္ေရာက္ေသးတယ္၊ သူ႔ဘိုးေတာ္ ဘြားေတာ္ေတြကို အားေပးစကားေလးဘာေလး ေျပာရေအာင္ေပါ့ကြာ၊ ေဟ့ေကာင္ေရ..အဲေတာ့မွ သူဘာေၾကာင့္ ဒီထဲ ပါလာရသလဲဆိုတာ သိရတာ၊ ငါေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္ကြာ၊ တကယ့္ကို အျဖဴထည္ သက္သက္ပါကြာ၊ ဘာအေရာင္အေသြးမွမစြန္းဘူး၊ ငါေရာက္သြားေတာ့.. သူ႔ဘြားေတာ္ မ်က္လံုးအိမ္မွာမ်က္ရည္ေတြ အျပည့္နဲ႔ကြာ၊ က်ေတာ့မက်ဘူး၊ မက်ေအာင္ မနည္းထိမ္းထားရပံုဘဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ
‘အဲဒီ့ေန႔က သူျပန္လာေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘူး။ နည္းနည္းလည္း ေနာက္က်တယ္၊ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာလည္းပ်က္လို႔၊ သူ႔အခန္းထဲ တန္းဝင္သြားတယ္၊ ဘယ္သူ႔မွ စကားမေျပာဘူး၊ ညစာလည္းထြက္မစားဘူး၊ ည ၁၁ နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ သူ႔အခန္းဖက္က ၿငီးသံလိုၾကားေတာ့ အန္တီလည္း သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားတယ္၊ ေရာက္ေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ ေက်ာင္းက ျပန္လာတုန္းက အဝတ္အစားေတြနဲ႔၊ လူက အိပ္ရာေပၚမွာတံုးလံုး၊ အဖ်ား ေတြ ေတာ္ေတာ္တက္ေနတယ္၊ တစ္္ကိုယ္လံုးလည္း ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတာဘဲ၊ ပါးစပ္ကေတာ့ ‘မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ မလုပ္ၾကပါနဲ႔’ ဆိုတာကိုဘဲ ထပ္တလဲလဲေယာင္ၿပီး ေအာ္ေနတယ္၊ ဒါနဲ႔ အန္တီလည္း သူ႔ကို ေဆးေလးဘာေလးတိုက္၊ ေရဖတ္အဝတ္ေလး ဘာေလးတင္ေပး၊ အေႏြးထည္ေလး ေစာင္ေလးဘာေလးၿခံဳေပးၿပီး တစ္ညလံုး ေစာင့္ေပးေနရတာ၊ မိုးလင္းခါနီးက်ေတာ့မွပဲ အဖ်ားကက်သြားတာ’ လို႔ ဘြားေတာ္ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘိုးေတာ္က ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနတာ ငါ ျမင္တယ္၊ ဘာမွေတာ့ ဝင္မေျပာေသးဘူး။
အဲဒီေတာ့မွ ေဘးကထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ညီမက.. ‘ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ သမီးကို သူ ေရဖတ္တိုက္ခိုင္းတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႔တာ၊ သူ႔ လက္ေမာင္းနဲ႔ေက်ာမွာ ညိဳမည္းေနတာဘဲ၊ သမီးေမးေတာ့ သူက ‘ငါမေန႔က ေက်ာင္းထဲမွာ လံုထိန္းေတြအ႐ိုက္ခံရလို႔’ တဲ့ ‘ၿပီးရင္ က်ပ္ထုတ္ေလးထိုးေပးဦး အကိုက္ အခဲေပ်ာက္ေဆးေလးလည္း နည္းနည္းဝယ္ေပး’ လို႔ေျပာတယ္ ‘အေမတို႔ကို ဘာမွမေျပာနဲ႔’ လို႔ သမီးကိုပိတ္တယ္၊ သမီးကလည္း သူခိုင္းတာ အကုန္လုပ္ေပးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေမတို႔ကိုေတာ့ ေျပာျပလိုက္တယ္’ လို႔ သူ႔ညီမက ဝင္လည္းေျပာေရာ ဘိုးေတာ္က အခုမွအသက္ျပန္ဝင္လာတဲ့လူလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာၿပီး ‘ေအး..အဲဒီေတာ့မွ အန္ကယ္လ္တို႔လည္းသိရတာ၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို အဲဒီေန႔ကစၿပီးၿမိဳ႔ထဲလည္း ေပးမသြားေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းလည္း ေပးမတက္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔အေၾကာင္း မင္းတို႔လည္းသိမွာပါ၊ သူက တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ ဇြတ္လုပ္တာ၊ ေခါင္းလည္းနည္းနည္းမာတယ္ေလ’ လို႔ ေျပာတယ္ကြာ။
ေခါင္းမာတယ္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းကို ငါမႀကိဳက္ေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာ လိုက္ပါဘူး၊ စိတ္ဆင္းရဲေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ မေျပာသင့္ဘူးလည္းထင္တာနဲ႔” ဟု ေျပာၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္ ဘာမွမျမင္ရသည့္ေနရာကို ခပ္ေတြေတြေငးေနသည္။
“ေနာက္ေတာ့ေရာ”
“ ေနာက္ေတာ့ ဘိုးေတာ္က ဆက္ေျပာတယ္ကြာ ‘ေနာက္ေတာ့ သူ ေက်ာင္းသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႔ထဲသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ခဏခဏေျပာတယ္၊ အဲဒီတုန္းက သူ႔ အစ္ကိုႀကီးကလည္း ၿမိဳ႔ထဲမွာ တာဝန္က်ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုေက်ာင္းမလႊတ္ဖို႔ သူ႔အကိုႀကီးက တရရေျပာတာလည္းပါတယ္၊ အန္ကယ္လ္တို႔လည္း စဥ္းစားတယ္၊ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲေပါ့၊ ေတာ္ၾကာ သူ႔ကို သိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထင္ၿပီး တစ္ခုခုေလွ်ာက္လုပ္ကုန္ရင္ခက္မယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူက ‘အေဖတို႔က ေက်ာင္းမသြားနဲ႔၊ ၿမိဳ႔ထဲမသြားနဲ႔ဆိုလည္းမသြားဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သမီး ဒီမွာလုပ္တာကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳရမယ္’ လို႔ေျပာလာေတာ့ အန္ကယ္လ္တို႔လည္း မတတ္သာဘဲ ခြင့္လႊတ္လိုက္ရတာေပါ့ကြာ။
တစ္တိုင္းျပည္လံုးလည္းလုပ္ေနၾကတာ၊ ေနာက္ၿပီး..မင္းတို႔လည္း ရွိေနတာဆိုေတာ့’ လို႔ေျပာၿပီး ထပ္ငိုတယ္ကြာ၊
ငါလည္း အားေပးစကားဘဲ ေျပာရမွာလိုလို၊ အားနာ စကားဘဲဆိုရမွာလိုလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အေနရအထိုင္ရၾကပ္တဲ့ကိစၥဘဲကြာ”
ဟု ေျပာကာ မီးေသေနသည့္ ေဆးလိပ္ကိုေကာက္ဖြာေနသျဖင့္ က်ေနာ္က
“ေဟ့ေကာင္ရာ မီးလည္းမရွိဘဲနဲ႔” ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့မွ
“ေၾသာ္.. အင္း”
ဟု ေျပာၿပီး ေစာင္ႀကိဳးစမွ မီးကိုတို႔သည္။ ေဆးလိပ္တစ္ဖြာႏွစ္ဖြာ ဖြာသည္။
ထို႔ေနာက္ ျပန္၍ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ေစ့မွိတ္လိုက္သည္။
အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္က အေတာင္ပံကြၽတ္ၿပီး ၾကမ္းေပၚေလွ်ာက္သြားေနသည့္ ပလူေကာင္ေလးမ်ားကို လိုက္ဖမ္းစားေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္က အမွတ္မထင္ “ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းတဲ့ေကာင္” ဟု ေျပာသံေၾကာင့္ သူ ထလာၿပီး
“ပ်င္းတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ပါးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ” ဟု ေျပာကာ ထိုအိမ္ေျမွာင္အား အတိုင္းသားေငးေနျပန္သည္။
အခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ျပန္လည္မင္းမူလာျပန္၏။
“အာဏာမသိမ္းခင္ ပထမေန႔ ညေနက စစ္တပ္ ႏွစ္တပ္ေရွ႔ စင္ထိုးၿပီး သြား တရားေဟာၾကေတာ့ အျပန္မွာ ငါက သူ႔ကို ‘သီတာ ေျပာသြားတာ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ အားလည္းပါတယ္၊ အခ်က္အလက္ေရာ၊ အခ်ိတ္အဆက္ေရာ ထိထိမိမိရွိတယ္၊ တစ္ခုဘဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေလး နည္းနည္းကဲသလားလို႔၊ ေနာက္တစ္ပြဲၾကရင္ေတာ့ အခုထက္ပို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားေပါ့’ ဆိုေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ ေခါင္းႀကီးငံု႔ၿပီး ရွက္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနပံုဘဲ၊ ငါ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္၊ ဘယ္ကြာ လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔ စစ္သားေတြေရွ႔မွာ ရဲ႔ရင့္ျပတ္သားၿပီး တည္တည္ ၾကည္ၾကည္ရွိသေလာက္၊ အခ်ီးမြမ္းခံရခ်ိန္မွာ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနတာကိုေျပာတာပါ၊
‘အျပစ္မဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျပည္သူေတြကိုသတ္ရင္ အစ္ကိုရင္းမကလို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္လက္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဆန္႔က်င္မွာဘဲလို႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တာ အစ္ကိုႀကီးသာသိရင္ က်ေနာ့္ကို သတ္ခ်င္မွာဘဲေနာ္၊ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေျပာဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူးနဲ႔တူတယ္’ လို႔ ေျပာေနတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ငါ့စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးဘဲ၊ ဘယ္လိုမွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အတိတ္တို႔နိမိတ္တို႔ ဆို တာေတြကို ငါ အယံုအၾကည္မရွိေပမယ့္ တစ္မ်ိဳးေတာ့တစ္မ်ိဳးဘဲကြ”
တစ္ဖက္လွည့္ၿပီး သူ အိပ္သြားၿပီထင္၍ ကြၽန္ေတာ္ၿငိမ္ေနေတာ့မွ သူ႔ဆီက အသံထြက္လာ ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ ဘာစိတ္အေႏွာင့္အယွက္မွမျဖစ္ပါ။
“စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီလို႔ ေၾကညာတာကိုၾကားၾကားျခင္း ငါလည္း သူတို႔ကို ေျပာ လိုက္ေသးတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ အိမ္ခဏျပန္ေနၾကပါဦး၊ အေျခအေနက ဘယ္ေလာက္ထိျဖစ္လာဦးမယ္၊ ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ေစာင့္ေတာ့ၾကည့္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္လို႔၊ ‘ဘာဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ’ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ ေလာေလာလတ္လတ္ ငါ့မွာလည္းဘာအေျဖမွမရွိဘူး၊ ငါကိုယ္တိုင္လည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိဘူး..အဲဒီအခ်ိန္က၊ ဘာအေျဖမွထြက္မလာတဲ့ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ေတြေဝတဲ့လူမ်ိဳးဘဲလို႔ ထင္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ကြာ၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ထင္ခ်င္သလိုထင္ၾကေတာ့လို႔ ငါ့စိတ္ထဲေျပာရင္း သူတို႔အားလံုးကို ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။
သူလည္း ျပန္သြားတယ္၊ မျပန္ခင္ ငါ့ကို ‘တစ္ခုခု ထူးျခားတယ္၊ လုပ္စရာရွိတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ကိုအသိေပးပါ’ လို႔ ေျပာသြားတာ ေနာက္ဆံုးစကားပဲ၊ သူနဲ႔ငါ ေျပာ လိုက္ရသမွ်ထဲမွာ အဲဒါေနာက္ဆံုးစကားကြာ၊ ေတြ႔တာလည္း အဲဒါ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပဲ၊ ေနာက္ေန႔ၾကရင္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာကို ဆန္႔က်င္တဲ့အေနနဲ႔ လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပဖို႔စီစဥ္ေနၾကတာ ငါၾကားေတာ့ၾကားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါလည္းၿမိဳ႔ထဲေရာက္ေနတယ္၊ ဘာဆက္လုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြးၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး၊ သူတို႔လုပ္ၾကမွာကို ဘယ္လိုမွတားလို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”
ဟု ေျပာေနသည့္ သူ႔အသံမွာ ေၾကကြဲသံစြက္ေနသည္ကို သတိထားမိ၏။
က်ေနာ့္ဘက္လွည့္ၿပီးေျပာေနျခင္းမဟုတ္၍ သူ႔ မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လွ်ံေနသလား၊ မေနလား ဆိုသည္ကို မေျပာတတ္ႏိုင္။
“ညေနျပန္လာေတာ့ တစ္ၿမိဳ႔လံုး သုႆန္တစျပင္က်ေနတာဘဲကြာ၊ တိတ္ဆိတ္ေနပံုမ်ား၊ လမ္းမေပၚမွာ ကြၽတ္က်န္ခဲ့တဲ့ဖိနပ္ေတြလည္း ဟိုတစ္ဖက္ ဒီတစ္ဖက္နဲ႔ ျပန္႔က်ဲေနတာျမင္မေကာင္းဘူးကြာ၊ ဒီအတိုင္းဘဲရွိေသးတယ္”
“သူေသၿပီတဲ့၊ လည္မ်ိဳနဲ႔ရင္ဘတ္မွာ က်ည္ဆန္ရာေတြနဲ႔တဲ့”
“မေသခင္အခ်ိန္ထိ သတိတစ္ခ်က္မွမလစ္ဘူးတဲ့
“လည္ပင္းဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ေတာင္ ဗလံုး ဗေထြးနဲ႔ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ တိုင္ေနတုန္းတဲ့”
“ခြပ္ေဒါင္းအလံ ကိုင္ထားတုန္းတဲ့”
သူ႔ အေၾကာင္း သူမ်ားေတြေျပာတာကိုဘဲ ငါ ၾကားရေတာ့တာ၊ ငါ ငိုမိတယ္လို႔ ထင္တာ ပါဘဲကြာ၊ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတာ့ မက်ခဲ့ဘူး”
ေျပာရင္း သူ႔အသံ တိမ္တိမ္လိုက္လာသည္ကို သတိထားမိ၏။
ေသခ်ာပါသည္ သည္တစ္ႀကိမ္ သူထပ္ငိုေနသည္မွာ။
“အိပ္ခ်ိန္”
ဟု ေအာ္လိုက္သည့္ စူးစူးဝါးဝါးအသံေၾကာင့္ သည္တစ္ခါေတာ့ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး အမွန္ပင္လံုးဝတိတ္ဆိတ္္ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။ ပလူေကာင္ေလးမ်ားလည္းမရွိေတာ့။ အိမ္ေျမွာင္မ်ားလည္း အစာဝ၍ မလႈပ္မရွက္။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း…။
မုန္တိုင္းပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္ သူသည္ မုန္တိုင္းမၿပိဳခင္မွာပင္ ခႏၶာလဲၿပိဳခဲ့ၿပီ။
သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ဓါတ္၊ သူ႔အားမန္၊ သူ႔စြန္႔လႊတ္မႈ၊ သူ႔ ရဲရင့္ျပတ္သားမႈတို႔ကား ဘယ္ေသာအခါမွ ၿပိဳမက်ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေႏွာင္းလူတို႔ေျပာၾကေပလိမ့္မည္။
မုန္တိုင္းမၿပိဳခင္မွာဘဲ သူႏွင့္က်ေနာ္တို႔ လူခ်င္းကြဲခဲ့ရေလသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
